Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, η Γάζα έχει υποστεί πέντε τιμωρητικές επιχειρήσεις: την «Καλοκαιρινή Βροχή» το 2006, το «Συμπαγές Μολύβι» την περίοδο 2008-2009, τον «Πυλώνα Άμυνας» το 2012 , την «Προστατευτική Αιχμή» το 2014 και τους «Φύλακες του Τείχους» το 2021. Το Ισραήλ επέλεξε αυτά τα ονόματα για να συγκαλύψει καλύτερα τις επιθέσεις του στους πολιορκημένους. Και εδώ και δεκαπέντε χρόνια, τα ίδια άτομα χρησιμοποιούν τα ίδια συνθήματα για να νομιμοποιήσουν την ίδια τιμωρία. Γιατί η ανισορροπία των μέσων που χρησιμοποιούνται κάνει τον όρο «πόλεμος» ακατάλληλο προς χρήση. Από τη μία πλευρά, ένας από τους πιο ισχυρούς και καλύτερα εξοπλισμένους στρατούς του κόσμου, που διαθέτει την άνευ ορίων στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και που υποβάλλει σε μόνιμη βάση τους αντιπάλους του σε επίγειο και θαλάσσιο αποκλεισμό1. Από την άλλη, ούτε ένα τανκ, ούτε ένα αεροπλάνο, ούτε μία φρεγάτα, ούτε στήριξη από κανέναν παρά τις προφορικές διαβεβαιώσεις. Θα χρειαζόταν, άρα, μεγάλη αλαζονεία εκ μέρους του Ισραηλινού πρέσβη στη Γαλλία για να χρεώσει στους Παλαιστίνιους «ένα από τα πιο απεχθή εγκλήματα πολέμου του 21ου αιώνα»2. Ο αριθμός των θυμάτων της κάθε πλευράς που αντιστοιχεί στις πέντε συγκρούσεις αρκεί από μόνος του ως απάντηση.
Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, όπως όλοι ξέρουμε, οι ισραηλινοί «ανταποδίδουν» ή «απαντούν» στις επιθέσεις που δέχονται. Γιατί το αφήγημα τους δεν ξεκινά ποτέ ούτε ένα δευτερόλεπτο πριν την απαγωγή ενός από τους στρατιώτες τους ή την ρίψη μιας ρουκέτας που τους σημαδεύει. Η εξιστόρηση των συγκρούσεων παραλείπει έτσι τις καθημερινές οχλήσεις που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι, τους μόνιμους ελέγχους, τη στρατιωτική κατοχή, τον αποκλεισμό μιας περιοχής στην οποία δεν προσγειώνεται κανένα αεροπλάνο, τον διαχωριστικό φράχτη, την ανατίναξη των σπιτιών τους, τον εποικισμό της γης τους.
Αν υποθέσουμε ότι αύριο η Χαμάς εξαφανιζόταν, όλα τα παραπάνω θα παρέμεναν. Το Ισραήλ, που βοήθησε τη συγκεκριμένη οργάνωση να αναπτυχθεί και που συμβάλλει στη χρηματοδότηση της, το γνωρίζει καλά αυτό. Αλλά το να προτάσσει έναν τέτοιο αντίπαλο το εξυπηρετεί και του επιτρέπει να παρουσιάζει τον αγώνα ενός λαού για να αποκτήσει ένα νόμιμο κράτος ως τρομοκρατικές επιθέσεις μιας μεσσιανικής θρησκευτικής οργάνωσης. Με τη βίαιη παρέμβαση τους ενάντια στους πιστούς στο Όρος του Ναού, οι ισραηλινές αρχές δεν μπορούσαν παρά να γνωρίζουν ότι έριχναν νερό στο μύλο του ισλαμιστικού κινήματος.
Όσο κυνική και ξεκάθαρη κι αν ήταν, η επιχείρηση του Πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου συνεχίστηκε χωρίς εμπόδια. Ούτε ψήφισμα του ΟΗΕ (που το Ισραήλ θα μπορούσε να αγνοήσει για μία ακόμη φορά), ούτε κυρώσεις, ούτε ανάκληση πρεσβευτών, ούτε αναστολή στις πωλήσεις όπλων. Όπως και η Ουάσιγκτον, η Ευρωπαϊκή Ένωση αναπαρήγαγε τη γλώσσα της ισραηλινής δεξιάς. Η γαλλική κυβέρνηση – με τη στήριξη της Μαρίν Λεπέν, του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί και της σοσιαλίστριας δημάρχου του Παρισιού Αν Ινταλγκό – αντέδρασε μόνο για να απαγορεύσει μία εκδήλωση αλληλεγγύης με τους Παλαιστίνιους. Κάτι που μας κάνει να πιστεύουμε ότι όσο πιο ισχυρό και κυριαρχικό γίνεται το Ισραήλ, τόσο λιγότερο δημοκρατικό είναι και τόσο ο κόσμος ολόκληρος είναι στα πόδια του.
Ωστόσο, όπως αποδεικνύουν οι πέντε «πόλεμοι», η διπλωματική ασπίδα προστασίας του Ισραήλ δεν θα του εξασφαλίσει την ηρεμία. Η βία της αντίστασης απαντά πάντα στη βία της τυραννίας, εκτός εάν λαός έχει συνθλιβεί και υποταχθεί. Ο λαός της Παλαιστίνης, όμως, είναι ακόμα όρθιος.
- Βλ. Olivier Pironet, «À Gaza, un peuple en cage», «Le Monde diplomatique», Σεπτέμβριος 2019.
- Ο κ. Daniel Saada, στο ραδιόφωνο Europe 1, στις 12 Μαΐου 2021.
-
Serge Halimi
Διευθυντής της "Le Monde diplomatique" -
Βάλια Καϊμάκη (μετάφραση)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου