«Βλέπετε στα αλήθεια το παιδί σας;»

Μεταφερθείτε σε μια μελλοντική στιγμή, όταν το παιδί σας ως ενήλικας πια, κοιτάζει πίσω και μιλάει για το παρελθόν του σε έναν φίλο, σύντροφο ή θεραπευτή. Μιλάει για το πως αισθανόταν ως παιδί με μεγάλη ειλικρίνεια. Μπορεί να λέει: Η μητέρα μου δεν ήταν τέλεια, αλλά ξέρω ότι με αγάπησε για αυτό που πραγματικά ήμουν. Ή, ο μπαμπάς μου ήταν πάντα πλάι μου ακόμα κι όταν έκανα λάθη. Θα πει όμως το παιδί σας κάτι τέτοιο ή θα καταλήξει να μιλάει για το ότι οι γονείς του ήθελαν πάντα να είναι κάτι άλλο; Μήπως θα λέει ότι οι γονείς του δεν έβρισκαν ποτέ χρόνο να καταλάβουν τι πραγματικά είχε ανάγκη; Αυτό το ερώτημα θέτουν στην εισαγωγή του κειμένου τους στους New York Times οι καθηγητές  Daniel J. Siegel και  Tina Payne Bryson. Επιμέλεια: Φωτεινή Λαμπρίδη

Με άλλα λόγια, τα παιδιά μας αισθάνονται ότι τα βλέπουμε όπως πραγματικά είναι κι όχι μέσα από τα φίλτρα των δικών μας αναγκών και επιθυμιών;

Οι γονείς στις Ηνωμένες Πολιτείες -και σε όλο τον δυτικό κόσμο θα λέγαμε εμείς- αισθάνονται σήμερα αυξανόμενες πιέσεις για να είναι οι σούπερ γονείς.

Η πλειοψηφία τους γνωρίζει πως πρέπει να αφιερώσει χρόνο ποιοτικό στα παιδιά, αυτό που παρατηρούμε όμως είναι μια τάση κυρίως από τους πιο εύπορους γονείς, να ξοδεύουν μεγάλα ποσά για να δώσουν στα παιδιά τους εμπειρίες από σεμινάρια ή μαθήματα για διάφορα γούστα. Από όμποε έως αθλήματα που μαθαίνει κανείς ταξιδεύοντας.

Έρευνες δείχνουν όμως, ότι όλες αυτές οι εξαντλητικές  προσπάθειες μπορεί να μην είναι ο καλύτερος τρόπος για να μεγαλώσουν τα παιδιά. Στην πραγματικότητα, η δική μας έρευνά  και η εμπειρία μας δείχνουν ότι οι γονείς χρειάζεται να κάνουν μόνο ένα πράγμα: Να εμφανίζονται όταν τους έχουν ανάγκη τα παιδιά. Δεν χρειάζεται να βρείτε τις σπάνιες δραστηριότητες για να απασχοληθούν. Απλά εμφανιστείτε!

Αυτό σημαίνει να μεταφέρετε ολόκληρη την ύπαρξή σας - την προσοχή και την ευαισθησία σας - σε αυτήν τη στιγμή που μοιράζεστε με το παιδί σας. Είμαστε εμφανείς στο παιδί όταν  είμαστε πνευματικά και συναισθηματικά παρόντες για το παιδί μας εκείνη τη στιγμή. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό για όλη την ώρα, αλλά όπως εξηγούμε στο νέο βιβλίο μας, "Η δύναμη της εμφάνισης", η ιδέα είναι να είναι παρόν και να αφουγκράζεται τις ανάγκες, τις αλλαγές του παιδιού αλλά και το τι προκύπτει από την αλληλεπίδραση τους μαζί του.

Όλες οι έρευνες διαχρονικά που σχετίζονται με την ανάπτυξη των παιδιών δείχνουν ότι η ευτυχία, η επαγγελματική και προσωπική επιτυχία, οι ουσιαστικές σχέσεις που θα δομήσει στο μέλλον, έχουν άμεση σχέση με την συναισθηματική του ανάπτυξη. Αυτό που χρειάζεται είναι η παρακάτω τετράδα: 1. Βοηθήστε τα να αισθάνονται ασφαλή, προστατευμένα από απειλές 2. Κάντε τα να νιώσουν ότι τα αγαπάτε γι’ αυτό που είναι 3. Σιγουρευτείτε ότι νιώθουν χαλαρά γιατί ξέρουν ότι αν τραυματιστούν, αν απογοητευτούν θα είστε πλάι τους 4. Σίγουρα πως εσείς γνωρίζετε τον τρόπο να τα κάνετε να νιώσουν έναν συχνά αφιλόξενο κόσμο, σπίτι τους.

Ποιοι είναι οι γονείς που δεν βλέπουν τα παιδιά τους; Είναι ο μπαμπάς που θέλει με το ζόρι να κάνει αθλητή έναν γιο που δεν αγαπά ιδιαίτερα τα αθλήματα. Η μητέρα που επιμένει να γίνει άριστο το παιδί στη γεωμετρία ενώ η κλίση του είναι αλλού. Είναι οι γονείς που δεν βλέπουν τα παιδιά τους.

Οι γονείς αυτοί συχνά βάζουν ετικέτες στα παιδιά. «Είναι ντροπαλή και καλλιτέχνης», «Είναι πεισματάρης όπως ο μπαμπάς του». Όταν όμως κατηγοριοποιούμε τα παιδιά, τα αποτρέπουμε από το να δουν ποιοι  πραγματικά είναι.

Ακόμη και στις πιο σημαντικές στιγμές μας, μπορεί να πέσουμε στην παγίδα της ελπίδας ότι τα παιδιά μας είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι. Μπορεί να θέλουμε το παιδί μας μελετηρό, σούπερ αθλητή, καλλιτέχνη κοκ. Αλλά τι γίνεται όταν δεν ενδιαφέρεται ή δεν μπορεί να σουτάρει μια μπάλα σε ένα δίχτυ; Αν δεν ενδιαφέρεται να παίξει φλάουτο; Αν δεν αισθάνεται ο εαυτός του όταν συμμορφώνεται με τα πρότυπα της παρέας;

Το να βλέπουμε τα παιδιά μας, σημαίνει να είμαστε πρόθυμοι να κοιτάξουμε πέρα από τις προθέσεις και τις ερμηνείες μας. Εάν το παιδί σας δεν ανοίγει κουβέντα με τον επισκέπτη σας, μπορεί να είναι ντροπαλό ή ανήσυχο. Αντί να διορθώσετε τους τρόπους του, παρατηρήστε τι αισθάνεται. Νιώσετε τι συμβαίνει μέσα του.

Παρατηρήστε το πρόσωπο του. Τι το γοητεύει; Τι το απωθεί;, τι το δυσκολεύει;

Αν δεν είμαστε εκεί να δούμε ποια είναι πραγματικά τα παιδιά μας πως μπορούμε να πούμε ότι τα αγαπάμε; Πως θα τα αγκαλιάσουμε ως άτομα;

Δεν χρειάζεται να είστε σούπερ γονείς. Δεν χρειάζεται να τα τρέχετε σε χίλιες δυο δραστηριότητες και να παριστάνετε τους τέλειους. Απλά εμφανιστείτε επιτρέποντας στα παιδιά σας να αισθάνονται ελεύθερα. έτσι θα τους διδάξετε πως αγαπάει κανείς και θα το πράξουν αργότερα και τα ίδια με τους άλλους ανθρώπους με τους οποίους θα σχετιστούν.

Posted in: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ