Πάλι καλά που δεν έχουμε σοσιαλισμό – Του Στέλιου Κανάκη

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κα­νά­κης //

Το σκέ­φτε­στε; Πώς θα ήταν η ζωή μας; Τί κι αν θα εί­χα­με μόρ­φω­ση, παι­δεία, υγεία δω­ρε­άν; Να τε­λειώ­νεις τις σπου­δές σου και να βρί­σκεις αμέ­σως δου­λειά. Να έχεις πρό­σβα­ση στη γνώση, στις επι­στή­μες, στον πο­λι­τι­σμό. Να μπο­ρείς να φτιά­ξεις τα δό­ντια σου, να ανά­ψεις την θέρ­μαν­ση ή την ψύξη, να μην σκέ­φτε­σαι να γδυ­θείς στο κα­τα­χεί­μω­νο για να πλυ­θείς. Να γνω­ρί­ζεις τι θα πει βι­βλίο και την ηδονή της ανά­γνω­σης, να πη­γαί­νεις θέ­α­τρο, να έχεις εξοι­κειω­θεί με την ασύλ­λη­πτη ομορ­φιά της μου­σι­κής, να μπο­ρείς να εκ­στα­σιά­ζε­σαι και να ανα­τέ­μνεις με τα έργα των Μπε­τό­βεν, Σού­μπερτ, Σο­στα­κό­βιτς και τόσων άλλων, με την ποί­η­ση και την λο­γο­τε­χνία, την ζω­γρα­φι­κή και την γλυ­πτι­κή. Να έχεις δι­καιώ­μα­τα – ακόμη και στην αξιο­ποί­η­ση του ελεύ­θε­ρου χρό­νου σου, στις δια­κο­πές και στην ξε­κού­ρα­ση. Στα γη­ρα­τειά.
Ευ­τυ­χώς που δεν έχου­με σο­σια­λι­σμό!
Έχου­με, όμως, δη­μο­κρα­τία. Έχου­με πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα να δια­λέ­γου­με. Πο­λι­τι­κούς ηγέ­τες με ανά­στη­μα. Κι άλ­λους που κάθε τόσο κο­πιά­ρει η δη­μο­κρα­τία μας στο ίδιο μο­τί­βο, της ίδιας ποιό­τη­τας και της αυτής εξυ­πη­ρέ­τη­σης συμ­φε­ρό­ντων. Μπο­ρού­με και επι­λέ­γου­με. Ξέ­ρου­με εμείς από δη­μο­κρα­τία. Στον τόπο μας γεν­νή­θη­κε. Τότε, στην αρ­χαία Αθήνα με τους 30.000 πο­λί­τες και τους 300.000 δού­λους. Λίγο πριν κα­τέλ­θουν οι ελ­λη­νι­κές μα­κε­δο­νι­κές φά­λαγ­γες που αύ­ξη­σαν κατά τι την ελ­λη­νι­κό­τη­τα των υπο­λοί­πων και τους… δού­λους. Κι απ’ τον πο­λι­τι­σμό εκεί­νων των Αθη­ναί­ων ξέ­ρου­με που, ομο­λο­γου­μέ­νως ήτο θαυ­μα­στός. Όλοι γι αυτόν μι­λά­με. Τα παι­διά απαγ­γέ­λουν στί­χους από την Ιλιά­δα και την Οδύσ­σεια, οι με­γά­λοι εντρυ­φούν στους Πλά­τω­να και Αρι­στο­τέ­λη, Θου­κυ­δί­δη, Δη­μό­κρι­το, στους τρα­γι­κούς της επο­χής.
Μπο­ρού­με και μι­λά­με. Λέμε ό,τι θέ­λου­με κι ό,τι μας κα­τέ­βει. Έχου­με δι­καί­ω­μα στην επι­λο­γή: Σε ποια εκ­κλη­σία θα κα­τα­θέ­σου­με τα ελά­χι­στα ψήγ­μα­τα ορ­θο­λο­γι­σμού και αξιο­πρέ­πειας που μας απο­μέ­νουν, ποιο τη­λε­ο­πτι­κό κα­νά­λι θα προ­σβά­λει την ενα­πο­μεί­να­σα αι­σθη­τι­κή μας, ποιο βι­βλίο, με την ιδιω­τι­κή ζωή του κάθε σα­χλα­μά­ρα, θα δια­βά­σου­με, από ποιον δη­μο­σιο­γρα­φί­σκο θα «μά­θου­με» ιστο­ρία, σε ποιο ιδιω­τι­κό νο­σο­κο­μείο θα νο­ση­λευ­τού­με. Με ποιον τρόπο θα προ­σπα­θή­σου­με να βρού­με (αν) τα νο­σή­λια της ιδιω­τι­κής υγεί­ας και πε­ρί­θαλ­ψης. Αν θα αγο­ρά­σου­με Mercedes, BMW ή κά­ποιο SUV ως επί το πλεί­στον τε­τρα­κί­νη­το για την ανη­φό­ρα της… Στα­δί­ου. Μην κοι­τάς που η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία έχει το παλιό δε­κα­ε­τί­ας και βάλε. Ένεκα συ­ναι­σθη­μα­τι­κού δε­σί­μα­τος. Υπάρ­χει και το… λα­χείο. Μία πι­θα­νό­τη­τα στα δέκα εκα­τομ­μύ­ρια, αλλά αν κερ­δί­σου­με… Ποιος απα­τε­ώ­νας αστρο­λό­γος, προ­φή­της, θε­ρα­πευ­τής, ομοιο­πα­θη­τι­κός ή οποιοσ­δή­πο­τε άλλος θα μας απο­κοι­μί­σει έτι πε­ρισ­σό­τε­ρο, εξα­πα­τώ­ντας μας. Με ποιο από τα τσό­λια με το σβη­σμέ­νο βλέμ­μα, από αυτά που αφει­δώς προ­βάλ­λουν τα κα­νά­λια τις με­τα­με­σο­νύ­κτιες ώρες, θα τον «παί­ξου­με». Σε ποιο ριά­λι­τι θα εκ­πορ­νεύ­σου­με εαυ­τούς ή τα παι­διά μας.
Σιγά να μη γί­νου­με και… Κούβα. Πα­γκό­σμια πρώτη στην παι­δεία, στην υγεία. Και τι εξά­γουν; Δά­σκα­λους και για­τρούς. Ακόμη και «οι που­τά­νες μας έχουν τε­λειώ­σει πα­νε­πι­στή­μιο», είχε πει ο Κά­στρο. Τι να το κά­νουν το πα­νε­πι­στή­μιο, ρε μά­στο­ρα, οι που­τά­νες στην Ελ­λά­δα; Μήπως έχουν τε­λειώ­σει οι πε­λά­τες τους;
Χώρια που τους απα­γο­ρεύ­ουν να τα­ξι­δέ­ψουν. Το ίδιο γι­νό­ταν και στις άλλες σο­σια­λι­στι­κές χώρες. Μόνο στη χώρα τους και στις άλλες σο­σια­λι­στι­κές πή­γαι­ναν. Άντε δη­λα­δή να πή­γαι­ναν σε καμιά δε­κα­πε­ντα­ριά χώρες. Ενώ εμείς… Πάμε πα­ντού. Κα­νείς δεν μας το απα­γο­ρεύ­ει. Κι αν δεν μπο­ρού­με να το κά­νου­με σή­με­ρα, έχει ο… θεός.
Τι να τον κά­νου­με τον σο­σια­λι­σμό; Ξέ­ρου­με εμείς από… δη­μο­κρα­τία. Την βιώ­νου­με στο πετσί μας.

Posted in: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ