του Αλέξη Ξιφαρά
Πόσο δίκιο έχει το σκιτσάκι… Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει ακριβώς αυτό… Όλοι το νιώθουμε. Μέχρι και ο τελευταίος Έλληνας έχει έρθει αντιμέτωπος μ’ αυτό το δίλημμα.
Πόσο δίκιο έχει το σκιτσάκι… Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει ακριβώς αυτό… Όλοι το νιώθουμε. Μέχρι και ο τελευταίος Έλληνας έχει έρθει αντιμέτωπος μ’ αυτό το δίλημμα.
Οι περισσότεροι προτιμούν να στρουθοκαμηλίσουν. Σε κάποιους αυτή η
φυγή από την πραγματικότητα παίρνει την μορφή του «παραμυθιού» που όλοι
ξέρουμε ότι δεν ευσταθεί, αλλά κανένας δεν το παραδέχεται γιατί τότε θα
έρθει αντιμέτωπος με την αλήθεια.
Το παραμύθι αυτό στην Ελλάδα είναι η περίφημη πια ανάπτυξη !! Που
όλο έρχεται, αλλά σαν τον Αη Βασίλη δεν την βλέπουμε ποτέ. Διάφορες
ωραίες ιστοριούλες φτιάχνονται με κορμό αυτό το όμορφο παραμυθάκι.
Μια ιστοριούλα, προσφιλέστατη στους συμπολίτες μας και στους πολιτικούς μας, είναι αυτή της «ποσοτικής χαλάρωσης».
Αν, λένε οι παραμυθάδες, η Ελλάδα υλοποιήσει τα μέτρα (του 4ου, του
5ου, του 6ου, του 150ου μνημονίου), τότε θα μπει και αυτή στο πρόγραμμα
ποσοτικής χαλάρωσης και τότε θα έρθει η ανάπτυξη !!
Τι και αν αυτό το πρόγραμμα όπου εφαρμόστηκε, στην Ιαπωνία τη
δεκαετία του 2000, στις ΗΠΑ από την έναρξη της κρίσης του 2007-8 μέχρι
το 2014, στην ΕΕ τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, απέτυχε παταγωδώς !! Είναι
λάθος να ελέγχεις λογικά και με στοιχεία ένα παραμύθι. Το παραμύθι
βρίσκεται στη σφαίρα της πίστης και όχι της επιστήμης. Το παραμύθι
έρχεται να ανακουφίσει και να καθησυχάσει και όχι να εξηγήσει.
Άλλη ιστοριούλα είναι αυτή των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».
Η Ελλάδα, λένε οι Μινχάουζεν της πολιτικής, απαιτεί «διαρθρωτικές
μεταρρυθμίσεις» για να έρθει η ανάπτυξη. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι
είναι αυτές οι μεταρρυθμίσεις. Είναι μια έννοια τόσο αφηρημένη που
μπορεί να χωρέσει τα πάντα. Το μόνο που ξέρουμε, εμείς που ακούμε τους
Αισώπους της ελληνικής πολιτικής, είναι ότι όταν θα εφαρμοστούν αυτές οι
«διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», τότε (και μόνο τότε) θα ανακάμψει η
ελληνική οικονομία. Είναι κάτι σαν το κυνήγι για το Άγιο Δισκοπότηρο. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει.
Αν δεν το βρεις, τότε πέθανες από την σπάνια ασθένεια σου που τίποτα
άλλο δεν την γιατρεύει. Μόνο ο Indiana Jones μας λείπει και την φτιάξαμε
την ταινιάρα.
Κάποιοι άλλοι που κουκουλώνουν την πραγματικότητα για να μην την αντικρίσουν καταφεύγουν στην (πολύ βολική) θρησκευτική λύση του θαύματος. Λένε ένα «έχει ο Θεός» και συνεχίζουν να ζουν την μίζερη ζωή τους, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα», όπως λέει και ο Βάρναλης.
Άλλοι επιλέγουν την οδό της αποχαύνωσης. Κλείνονται σπίτι και αποβλακώνονται μπροστά από ένα playstation, που πλέον έχει και την επιλογή του Virtual Reality (VR), μπροστά στην τηλεόραση ή μπροστά στον υπολογιστή ποστάροντας γατάκια, σκυλάκια, γκόμενους και γκόμενες στο fb.
Ορισμένοι, νέοι κυρίως, έχουν και το «επιχείρημα» του εξωτερικού. Θα φύγουν στο εξωτερικό και θα βρουν τον επίγειο παράδεισο. Καμία αντίρρηση ότι σε πολλές χώρες του κόσμου οι απολαβές και ο τρόπος ζωής είναι καλύτερος από την Ελλάδα των μνημονίων. Αλλά όποιος νομίζει ότι η κρίση είναι ελληνική και όχι παγκόσμια, τότε φεύγοντας από την χώρα του θα έρθει αντιμέτωπος με μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Μπορεί όχι άμεσα, αλλά σίγουρα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μην ξεχνάμε ότι η παγκόσμια κρίση δεν έχει ξεπεραστεί. Συνεπώς, παραμένοντας μέσα στο πλαίσιο του συστήματος, δεν έχει τελειώσει ούτε η λιτότητα, ούτε η επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, σε καμία χώρα του κόσμου…Δείτε τη Nestle στο Λονδίνο, τη Deloitte στο Τορόντο, κοκ, οι οποίες σκοπίμως προσλαμβάνουν περισσότερους υπαλλήλους από τα εξοπλισμένα γραφεία της εταιρείας, ώστε να εντατικοποιήσουν την εργασία. Για τόλμησε να κάνεις διάλειμμα ή να πας τουαλέτα όταν ο συνάδελφος σου περιμένει να κάτσει στη θέση σου για να κάνει τη δουλειά του…(στοιχεία από το εξαιρετικό άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη με τίτλο ««Ζεστά γραφεία»: οι μουσικές καρέκλες του ανθρωποφαγικού καπιταλισμού!»).
Τέλος είναι και αυτοί που επιλέγουν να αγαπήσουν τον βιαστή τους. Ξέρετε. Είναι αυτοί που σου λένε ότι είναι καλύτερο να έρθουν οι Γερμανοί να μας οργανώσουν γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε χιμαδιό και εκ φύσεως ανίκανοι να αυτοκυβερνηθούμε. Εξάλλου οι «ξένοι» τα λεφτά τους θέλουν, όχι να μας τιμωρήσουν. Είναι οι ίδιοι που σου λένε ότι τα αφεντικά καλά κάνουν και έχουν επιβάλει έναν εργασιακό μεσαίωνα, γιατί στην τελική δικές τους είναι οι επιχειρήσεις και ότι θέλουν τις κάνουν. Αν θες μην δουλεύεις !! Ορίστε μας !! Και στο καπάκι σου λένε να απολυθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί είναι αργόσχολοι και αντιπαραγωγικοί και δεν «πρόκειται να τους πληρώνω εγώ αυτούς τους αργόμισθους».
Οι παραπάνω ομάδες προφανώς και δεν είναι σαφώς οριοθετημένες, καθότι πολλοί συμπολίτες μας ανήκουν σε περισσότερες από μία. Εν πολλοίς αλληλοσυμπληρώνονται και τελικά εκφράζουν το ίδιο πράγμα: Μία έντονη επιθυμία απώθησης της πραγματικότητας. Γιατί αν δεις την πραγματικότητα κατάματα, τότε θα αναγκαστείς να παλέψεις, και αυτό είναι κάτι που η πλειοψηφία δεν έχει μάθει να κάνει. Αντιδρά σπασμωδικά, κατά τόπους, αναθέτει ευθύνες (και εξουσίες), προδίδεται και μετά παραδίδεται. Κάποιο λίγοι μάχονται, αλλά προφανώς και αυτό δεν αρκεί.
Ποιοι μάχονται; Ξέρετε ποιοι. Οι γνωστοί «γραφικοί», κατά τα λεγόμενα των «νοικοκυραίων», που δεν λέμε να το βουλώσουμε και να συμβιβαστούμε με την κόλαση των μνημονίων και της ΕΕ, των θαλασσών που γέμισαν με άψυχα παιδικά σωματάκια, των Τράμπ και Κλίντον, των αέναων πολέμων των ΗΠΑ απέναντι στην ανθρωπότητα, της κρίσης που έχει πια γίνει κανονικότητα…
Σ’ αυτούς τους τελευταίους, στους ανθρώπους που δεν έγιναν «ρινόκεροι» (Ιονέσκο) και αντ’ αυτού επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο του αγώνα, θυμίζω τις παρακάτω υπέροχες φράσεις του Βέμπερ και του Μαρξ.
«Και ακόμη εκείνοι, που δεν είναι, ούτε ηγέτες, ούτε ήρωες, πρέπει να οπλισθούν με τέτοια ψυχική στερεότητα, που ν’ αψηφούν ακόμη και το θρυμμάτισμα όλων των ελπίδων τους. Χωρίς αυτή την ψυχική στερεότητα δε θα μπορούν να κατορθώσουν ούτε αυτό που είναι σήμερα δυνατό. Μόνο εκείνος “προορίζεται” για την πολιτική, που είναι σίγουρος ότι δεν θα απογοητευθεί… Μόνον όποιος αντιμετωπίζοντας ολ’ αυτά, μπορεί να πει: “παρ’ όλ’ αυτά”, “προορίζεται” για την πολιτική» (Max Weber. «Η Πολιτική ως επάγγελμα». Εκδόσεις Παπαζήσης, 1987. Σελίδα 168. )
«…αν παρ’ όλα αυτά δεν απελπίζομαι αυτό οφείλεται στο ότι ακριβώς αυτή η απελπιστική κατάσταση με γεμίζει με ελπίδα» (Καρλ Μαρξ, επιστολή προς τον Arnold Ruge το Μάη του 1843)
Κάποιοι άλλοι που κουκουλώνουν την πραγματικότητα για να μην την αντικρίσουν καταφεύγουν στην (πολύ βολική) θρησκευτική λύση του θαύματος. Λένε ένα «έχει ο Θεός» και συνεχίζουν να ζουν την μίζερη ζωή τους, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα», όπως λέει και ο Βάρναλης.
Άλλοι επιλέγουν την οδό της αποχαύνωσης. Κλείνονται σπίτι και αποβλακώνονται μπροστά από ένα playstation, που πλέον έχει και την επιλογή του Virtual Reality (VR), μπροστά στην τηλεόραση ή μπροστά στον υπολογιστή ποστάροντας γατάκια, σκυλάκια, γκόμενους και γκόμενες στο fb.
Ορισμένοι, νέοι κυρίως, έχουν και το «επιχείρημα» του εξωτερικού. Θα φύγουν στο εξωτερικό και θα βρουν τον επίγειο παράδεισο. Καμία αντίρρηση ότι σε πολλές χώρες του κόσμου οι απολαβές και ο τρόπος ζωής είναι καλύτερος από την Ελλάδα των μνημονίων. Αλλά όποιος νομίζει ότι η κρίση είναι ελληνική και όχι παγκόσμια, τότε φεύγοντας από την χώρα του θα έρθει αντιμέτωπος με μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Μπορεί όχι άμεσα, αλλά σίγουρα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μην ξεχνάμε ότι η παγκόσμια κρίση δεν έχει ξεπεραστεί. Συνεπώς, παραμένοντας μέσα στο πλαίσιο του συστήματος, δεν έχει τελειώσει ούτε η λιτότητα, ούτε η επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, σε καμία χώρα του κόσμου…Δείτε τη Nestle στο Λονδίνο, τη Deloitte στο Τορόντο, κοκ, οι οποίες σκοπίμως προσλαμβάνουν περισσότερους υπαλλήλους από τα εξοπλισμένα γραφεία της εταιρείας, ώστε να εντατικοποιήσουν την εργασία. Για τόλμησε να κάνεις διάλειμμα ή να πας τουαλέτα όταν ο συνάδελφος σου περιμένει να κάτσει στη θέση σου για να κάνει τη δουλειά του…(στοιχεία από το εξαιρετικό άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη με τίτλο ««Ζεστά γραφεία»: οι μουσικές καρέκλες του ανθρωποφαγικού καπιταλισμού!»).
Τέλος είναι και αυτοί που επιλέγουν να αγαπήσουν τον βιαστή τους. Ξέρετε. Είναι αυτοί που σου λένε ότι είναι καλύτερο να έρθουν οι Γερμανοί να μας οργανώσουν γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε χιμαδιό και εκ φύσεως ανίκανοι να αυτοκυβερνηθούμε. Εξάλλου οι «ξένοι» τα λεφτά τους θέλουν, όχι να μας τιμωρήσουν. Είναι οι ίδιοι που σου λένε ότι τα αφεντικά καλά κάνουν και έχουν επιβάλει έναν εργασιακό μεσαίωνα, γιατί στην τελική δικές τους είναι οι επιχειρήσεις και ότι θέλουν τις κάνουν. Αν θες μην δουλεύεις !! Ορίστε μας !! Και στο καπάκι σου λένε να απολυθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί είναι αργόσχολοι και αντιπαραγωγικοί και δεν «πρόκειται να τους πληρώνω εγώ αυτούς τους αργόμισθους».
Οι παραπάνω ομάδες προφανώς και δεν είναι σαφώς οριοθετημένες, καθότι πολλοί συμπολίτες μας ανήκουν σε περισσότερες από μία. Εν πολλοίς αλληλοσυμπληρώνονται και τελικά εκφράζουν το ίδιο πράγμα: Μία έντονη επιθυμία απώθησης της πραγματικότητας. Γιατί αν δεις την πραγματικότητα κατάματα, τότε θα αναγκαστείς να παλέψεις, και αυτό είναι κάτι που η πλειοψηφία δεν έχει μάθει να κάνει. Αντιδρά σπασμωδικά, κατά τόπους, αναθέτει ευθύνες (και εξουσίες), προδίδεται και μετά παραδίδεται. Κάποιο λίγοι μάχονται, αλλά προφανώς και αυτό δεν αρκεί.
Ποιοι μάχονται; Ξέρετε ποιοι. Οι γνωστοί «γραφικοί», κατά τα λεγόμενα των «νοικοκυραίων», που δεν λέμε να το βουλώσουμε και να συμβιβαστούμε με την κόλαση των μνημονίων και της ΕΕ, των θαλασσών που γέμισαν με άψυχα παιδικά σωματάκια, των Τράμπ και Κλίντον, των αέναων πολέμων των ΗΠΑ απέναντι στην ανθρωπότητα, της κρίσης που έχει πια γίνει κανονικότητα…
Σ’ αυτούς τους τελευταίους, στους ανθρώπους που δεν έγιναν «ρινόκεροι» (Ιονέσκο) και αντ’ αυτού επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο του αγώνα, θυμίζω τις παρακάτω υπέροχες φράσεις του Βέμπερ και του Μαρξ.
«Και ακόμη εκείνοι, που δεν είναι, ούτε ηγέτες, ούτε ήρωες, πρέπει να οπλισθούν με τέτοια ψυχική στερεότητα, που ν’ αψηφούν ακόμη και το θρυμμάτισμα όλων των ελπίδων τους. Χωρίς αυτή την ψυχική στερεότητα δε θα μπορούν να κατορθώσουν ούτε αυτό που είναι σήμερα δυνατό. Μόνο εκείνος “προορίζεται” για την πολιτική, που είναι σίγουρος ότι δεν θα απογοητευθεί… Μόνον όποιος αντιμετωπίζοντας ολ’ αυτά, μπορεί να πει: “παρ’ όλ’ αυτά”, “προορίζεται” για την πολιτική» (Max Weber. «Η Πολιτική ως επάγγελμα». Εκδόσεις Παπαζήσης, 1987. Σελίδα 168. )
«…αν παρ’ όλα αυτά δεν απελπίζομαι αυτό οφείλεται στο ότι ακριβώς αυτή η απελπιστική κατάσταση με γεμίζει με ελπίδα» (Καρλ Μαρξ, επιστολή προς τον Arnold Ruge το Μάη του 1843)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου