Η σφαγή στο Σουρούτς: σήμερα πενθούμε, αύριο ξαναχτίζουμε

«Μαζί μας είχαμε παιχνίδια, τρεις τσάντες παιχνίδια ο καθένας…» 

του Ύβο Φίτζχερμπερτ

μετάφραση: Μαρία Καλαντζοπούλου

Η βομβιστική επίθεση, το μεσημέρι της Δευτέρας 20 Ιουλίου, στο Πολιτιστικό Κέντρο Αμάρα του Σουρούτς θα καταγραφεί στην ιστορία ως τραγωδία. Το Σουρούτς είναι μια συνοριακή πόλη που απέχει 15 χιλιόμετρα απ’ το Κομπάνι κι έχει λειτουργήσει ως κέντρο επιχειρήσεων ανακούφισης και ως κόμβος για όλες τις δραστηριότητες υποστήριξης στην περιοχή.

Ezgi Sadet, μία από τα θύματα της επίθεσης.

Για πολλούς, το Αμάρα ήταν ένα ιερό μέρος και καταφύγιο για πρόσφυγες που δραπέτευαν από τις μάχες στο Κομπάνι, για πολλούς μήνες. Λειτούργησε ως βάση συντονισμού για τις προσπάθειες υποστήριξης των δεκάδων προσφυγικών καταυλισμών που ήταν σκορπισμένοι σ’ όλη την πόλη, και ως κέντρο της διεθνούς αλληλεγγύης και των αντιπροσωπειών που επισκέπτονταν την περιοχή.

Κατά τη διάρκεια των μαχών, που άρχισαν τον περασμένο Σεπτέμβριο, για όσους δημοσιογράφους και ακτιβιστές ήρθαν να προσφέρουν την υποστήριξή τους, το Αμάρα ήταν το σπίτι τους. Πέρασα πολλές εβδομάδες στο πολιτιστικό κέντρο κάνοντας πολυάριθμα ταξίδια στη συνοριακή γραμμή, κι αυτό ήταν ένα μέρος που μας έφερνε όλους σε επαφή.

Εκτός του ότι ήταν ο κόμβος για τους ανθρώπους που έρχονταν από το εξωτερικό, το κέντρο λειτούργησε επίσης ως καταφύγιο για παιδιά. Πολλά εργαστήρια για τα παιδιά οργανώθηκαν εδώ, ενώ παραμένει μόνιμα αναρτημένη στην κεντρική αίθουσα μια έκθεση παιδικής τέχνης.

Ένας ειδικός στόχος 

Η βομβιστική επίθεση στόχευε ειδικά μια ομάδα αλληλεγγύης που ονομαζόταν Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Οργανώσεων Νεολαίας (Socialist Federation of Youth Associations, SGDF). Τα νεαρά της μέλη είχαν έρθει να βάλουν ένα χέρι στην προσπάθεια ανοικοδόμησης και σκόπευαν να περάσουν στο Κομπάνι, όπου θα συμμετείχαν στο χτίσιμο μιας παιδικής χαράς. Τα θύματα της σφαγής προέρχονταν κυρίως από την Κωνσταντινούπολη, και πολλά ήταν φοιτητές και φοιτήτριες.

Διαδήλωση διαμαρτυρίας για τη σφαγή στο Σουρούτς, Βερολίνο, 20.7.2015. Φωτογραφία: Sozialfotografie από το flickr.

Το SDLP είναι η νεολαία του σοσιαλιστικού ESP (Το Κόμμα των Καταπιεσμένων), κόμματος που συμμάχησε με το φιλοκουρδικό Κόμμα της Λαϊκής Κουρδικής Δημοκρατίας (HDP) πριν τις εκλογές. Συμπρόεδρος του HDP είναι η Φιγκέν Γιούκσεκνταγκ, ιδρυτικό μέλος του ESP. Στο πλαίσιο της παραδοσιακής Τουρκικής Αριστεράς, η συνεργασία του ESP με το HDP και το κουρδικό κίνημα γενικότερα, αντιπροσωπεύει τα βήματα που έχουν γίνει στην κατεύθυνση της δημιουργίας δεσμών αλληλεγγύης ανάμεσα σε προϋφιστάμενες εθνικές διαιρέσεις, μεταξύ Τούρκων και Κούρδων.

Το HDP συνειδητά αναζήτησε συνεργασίες με την Τουρκική Αριστερά, και μ’ αυτή την έννοια, η σκόπιμη στόχευση του SGDF είναι μια άμεση επίθεση στην πρόσφατη σύγκλιση της Κουρδικής και της Τουρκικής Αριστεράς. Το κεντρικό σύνθημα της αντιπροσωπείας του SGDF τα λέει όλα: «Οι αξίες του Κομπάνι είναι οι αξίες της αντίστασης για το Γκεζί».

Η αντιπροσωπεία στην οποία λάμβανε μέρος το SGDF ήταν μια προσπάθεια να επεκταθεί η αλληλεγγύη και στον λαό της Ροτζάβα, πέρα από εθνοτικούς συσχετισμούς. Πολλά από τα θύματα της σφαγής είχαν Αλεβίτικη καταγωγή, ενώ ένας άλλος νεαρός άνδρας προερχόταν από το παραδοσιακά εθνικιστικό οχυρό της Τραπεζούντας στη Μαύρη Θάλασσα.

Το Αμάρα, επιπλέον, ήταν η βάση για τους ακτιβιστές απ’ όλον τον κόσμο, ένα είδος πρεσβείας για διεθνείς συμμάχους του Κομπάνι και της Ροτζάβας γενικότερα. Για τους δημοσιογράφους, το Αμάρα ήταν η πρώτη εισαγωγή τους στη ζωή στα σύνορα. Μέσω του κέντρου κανονίζονταν συνεντεύξεις, καθώς και η λαθραία μεταφορά δημοσιογράφων μέσα στο Κομπάνι.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η επίθεση στην αντιπροσωπεία του SGDF αποτελεί μια επίθεση στην διεθνή αλληλεγγύη που χτίστηκε γύρω από την αντίσταση του λαού στο Κομπάνι. Το ίδιο το κέντρο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον συνοριακό αγώνα στο Κομπάνι, και η επίθεση είναι μια ξεκάθαρη απόπειρα του ΙSIS να αποθαρρύνει αυτή τη διεθνή αλληλεγγύη. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να φοβηθούν και να παραδοθούν.

Οι βομβιστές αυτοκτονίας και οι δεσμοί της Τουρκίας με το ISIS

Τους τελευταίους δύο μήνες, έχουμε γίνει μάρτυρες μιας αύξησης των εκδικητικών επιθέσεων αυτοκτονίας του ISIS εναντίον των Κούρδων, κατά τα φαινόμενα ως ευθεία απάντηση στις πρόσφατες νίκες των Κουρδικών απελευθερωτικών δυνάμεων (YPG) εναντίον του ISIS στη βόρεια Συρία.

Στο Ντιγιάρμπακιρ, κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής συγκέντρωσης του φιλοκουρδικού HDP, ένας τούρκος πολίτης που προηγούμενα είχε πολεμήσει για το ΙSIS στη Συρία, απασφάλισε μια βόμβα που σκότωσε τέσσερις ανθρώπους. Μερικές εβδομάδες αργότερα, τζιχαντιστές του ISIS μπήκαν στο Κομπάνι από την τουρκική συνοριακή πύλη, σφάζοντας πάνω από διακόσιους πολίτες: η δεύτερη μεγαλύτερη σφαγή στην Συρία, σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. (goo.gl/wBi2rM)

Και στις τρεις αυτές επιθέσεις, η Τουρκία ήταν είτε συνένοχη είτε απόλυτα αμελής. Κι ενόσω οι αποδείξεις (goo.gl/rPQYnp) για την ανάμιξη της Τουρκίας με το Ισλαμικό Κράτος πολλαπλασιάζονται σταθερά, καθίσταται ολοένα και πιο προφανές πως η τουρκική κυβέρνηση δεν στέκεται στο πλευρό των Κούρδων πολιτών της, και ότι θα προτιμούσε να υποστηρίξει το ISIS προκειμένου να εξασθενήσει το κουρδικό πείραμα δημοκρατικής αυτονομίας στη βόρεια Συρία.

Αυτή η κατάσταση υποδηλώνει μια αυξανόμενη διάχυση του Συριακού εμφύλιου πολέμου στην νότια Τουρκία. Ενώ οι Σύριοι Κούρδοι συνεχίζουν να μάχονται το Ισλαμικό Κράτος (κατάγοντας σημαντικές νίκες τους τελευταίους δύο μήνες), υπάρχει ο φόβος ότι το ISIS, με τη σιωπηρή υποστήριξη της τουρκικής κυβέρνησης, θα συνεχίσει να πραγματοποιεί βομβιστικές επιθέσεις εναντίων Κούρδων μέσα στην Τουρκία. Μετά την τραγωδία στο Σουρούτς, πολλοί Κούρδοι κατηγορούν την τουρκική κυβέρνηση και τις δυνάμεις ασφαλείας της για το ότι δεν έκαναν αρκετά, και ζητούν αντίποινα από το ΡΚΚ.

Η ανάγκη της διεθνούς αλληλεγγύης 

Τόσο η σφαγή στο Κομπάνι στα τέλη Ιουνίου όσο και η τελευταία βομβιστική επίθεση στο Σουρούτς είναι μια προσπάθεια του Ισλαμικού Κράτους να κρατήσει το Κομπάνι σε κατάσταση απόγνωσης και καταστροφής. Οι τοπικές αρχές άρχισαν να ξαναχτίζουν την πόλη — και οι επιθέσεις είχαν ξεκάθαρο στόχο να προκαλέσουν φόβο και να αποτρέψουν τους ανθρώπους να δράσουν αλληλέγγυα στο Κομπάνι.

Ως διεθνείς σύμμαχοι των επαναστατημένων της Ροτζάβα, έχουμε καθήκον να εκπληρώσουμε τους σκοπούς της αντιπροσωπείας του SGDF: να βοηθήσουμε να ξαναχτιστεί το Κομπάνι.

Η διεθνής αλληλεγγύη προς το Κομπάνι έχει ωφελήσει εξαιρετικά την κουρδική αντίσταση στην περιοχή. Έδωσε ελπίδα στους αγωνιστές και τους πολίτες. Το Πολιτιστικό Κέντρο Αμάρα αντιπροσώπευε αυτή την ισχυρή επιθυμία για διεθνή αλληλεγγύη. Καλωσόριζε τους διεθνείς επισκέπτες και αναζητούσε να διεθνοποιήσει την αντιπαράθεση πέρα από όσους άμεσα επηρεάζει ο πόλεμος. Δεν πρέπει να αφήσουμε να κυριαρχήσει το ISIS, δεν πρέπει να ενδώσουμε στην αδράνεια, από φόβο απέναντι στην τρομοκρατία του ISIS.

Μια επιζήσασα της επίθεσης της Δευτέρας, η Μέρβι Κάνακ, ανέβασε αυτό το μήνυμα στην σελίδα της στο facebook:

«Σκότωσαν αυτούς με τους οποίους τραγουδούσαμε στο λεωφορείο. Σκότωσαν αυτούς με τους οποίους χορεύαμε. Σκότωσαν αυτούς με τους οποίους μιλούσαμε, αυτούς που ξαφνιαστήκαμε που τους βρήκαμε εδώ, αυτούς που δουλεύαμε μαζί. Σκότωσαν αυτούς με τους οποίους παίρναμε πρωινό στους κήπους του Αμάρα, αυτούς που τους χαμογελάσαμε, που φάγαμε μαζί τους καρπούζι. Σκότωσαν τους ανθρώπους με τους οποίους κουβεντιάζαμε πολιτικά και θεωρητικά. Σκότωσαν αυτούς που είχαν διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες αλλά ήταν ενωμένοι στην πραγματικότητα της επανάστασης. Ήμασταν όλοι καλοί άνθρωποι. Όλοι ήρθαμε για να πραγματοποιήσουμε ένα όνειρο. Μαζί μας είχαμε παιχνίδια, από τρεις τσάντες παιχνίδια ο καθένας, καταλαβαίνετε;»

Η καρδιά μας είναι βαριά απόψε. Αύριο, θα ξαναρχίσουμε το χτίσιμο.

Ο Yvo Fitzherbert είναι ανεξάρτητος δημοσιογράφος που εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη και ειδικεύεται στο Κουρδικό (twitter: @yvofitz). Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο «ηλεκτρονικό περιοδικό ριζοσπαστικής φαντασίας» ROAR (roarmag.org), 21.5.2015 .

Posted in: πολιτική