Του ΘΟΔΩΡΗ ΛΑΠΑΝΑΪΤΗ
Η «Ε» της προηγούμενης Πέμπτης 14 Αυγούστου δημοσίευσε μια εξόχως ενδιαφέρουσα έρευνα, σύμφωνα με την οποία το 50% των πτυχιούχων των ελληνικών πανεπιστημίων είναι άνεργοι, ενώ υπολογίζονται γύρω στους 150.000 οι επιστήμονες που εγκατέλειψαν την τελευταία 4ετία τη χώρα μας και μετανάστευσαν στο εξωτερικό αναζητώντας μια θέση εργασίας.
Αυτή η «διαρροή εγκεφάλων» είναι ίσως από τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα της αιμορραγούσας ελληνικής οικονομίας και των καταστροφικών συνεπειών του Μνημονίου και καταδεικνύει με τον πιο δραματικό τρόπο την ανάγκη μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας που θα στηρίζεται στις παραγωγικές δυνατότητές της και στο υψηλό μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων της.
Πολλοί στην Ελλάδα της κρίσης μιλούν για παραγωγική ανασυγκρότηση, αλλά ο καθένας εννοεί διαφορετικά πράγματα. Το καίριο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί συνίσταται στους πολιτικούς όρους που απαιτεί μια παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας, η οποία θα στηρίζεται στις δυνατότητες ανάπτυξης των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων και στην αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας.
Το «ψητό» βρίσκεται στο ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας εντός ή εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του πλαισίου που θέτει σήμερα η γερμανική ηγεμονία στην Ε.Ε. Κατά τη γνώμη μου μια παραγωγική ανασυγκρότηση με τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι αδύνατη όσο η Ελλάδα παραμένει μέλος της Ε.Ε. και ειδικά της Ευρωζώνης.
Σ' αυτή την πολιτική απάντηση οδηγεί η αξιολόγηση των δεδομένων που οδήγησαν στην ελληνική κρίση, η οποία, κατά την ταπεινή μου άποψη, λανθασμένα θεωρείται ως ένα απλό απότοκο της κρίσης του διεθνούς καπιταλισμού και οριοθετείται χρονικά με την υπαγωγή μας στο Μνημόνιο το 2010. Με το Μνημόνιο απλά χρεοκοπήσαμε.
Κατά την άποψη του γράφοντος η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού προηγείται χρονικά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται στη σταθερή πτώση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής ως ποσοστό του ΑΕΠ τις τελευταίες δεκαετίες. Στα χρόνια, δε, της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΟΝΕ πήρε εφιαλτικές διαστάσεις. Ως τότε ο διεθνής δανεισμός από τις αγορές και η στροφή στην αγορά ακινήτων και την κατανάλωση μέσω της τραπεζικής επέκτασης και του πλαστικού χρήματος, απλά έκρυβε το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Μετά το 2007-2008 όταν έκλεισαν οι στρόφιγγες του δανεισμού από τις αγορές αποδείχτηκε ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός και αποκαλύφθηκε σε όλες του τις διαστάσεις το πραγματικό αναπτυξιακό πρόβλημα της χώρας.
Οι υποσχέσεις περί ανάκαμψης και ανάπτυξης σ' αυτό το πλαίσιο είναι επιταγές χωρίς αντίκρισμα. Ο λόγος είναι απλός και οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί να δοθεί απάντηση στην ελληνική κρίση όσο η Ελλάδα είναι μέρος ενός άνισου διεθνούς καταμερισμού εργασίας εξαιτίας του οποίου η χώρα μας καθηλώθηκε αναπτυξιακά σε ό,τι αφορά την πραγματική της οικονομία και οδηγήθηκε στην κρίση.
Αλλος δρόμος, εκτός της εξόδου από την Ε.Ε., προϋποθέτει αλλαγή στάσης πρώτα από όλα της Γερμανίας, η οποία θεωρεί ζωτικό οικονομικό της χώρο ολόκληρη την Ευρώπη. Πόσο ρεαλιστική είναι μια τέτοια προσδοκία όταν η Γερμανία κερδίζει από την κρίση των πιο αδύναμων κρατών-μελών της Ε.Ε και μπορεί να εξάγει τη δική της κρίση;
Πηγή: "Ελευθεροτυπία" (20/8)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου