Στις
ταραχώδεις εποχές γίνονται οι μεγαλύτερες αναδιανομές πλούτου, κι αυτοί
που τις κάνουν βάζουν πάντα τα ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης να
ασκούν προπαγάνδα και να κάνουν μόνιμη πλύση εγκεφάλου, είτε
παραπληροφορώντας είτε τρομοκρατώντας τον πληθυσμό. Στην Ελλάδα η
τελευταία τετραετία είναι η πιο ταραχώδης περίοδος μετά τον Εμφύλιο και
την επιστράτευση του ’74 και είναι γνωστή η λαϊκή παροιμία “ο λύκος στην
αναμπουμπούλα χαίρεται”.
Το “σπάσιμο” και η ιδιωτικοποίησή
της ΔΕΗ (“μικρή” ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ, ΤΑΙΠΕΔ), που επιχειρεί η συγκυβέρνηση
Σαμαρά-Βενιζέλου, είναι μια πολύπλοκη “μπίζνα”, που στο σύνολό της
ξεπερνάει τα 20 δισεκατομμύρια ευρώ. “Μπίζνα” σε βάρος της δημόσιας
περιουσίας, που θέλουν πιθανώς να καταλήξει σε χέρια εκ των προτέρων
προαποφασισμένα. Μέσω “διεθνούς διαγωνισμού” πάντα …
Το 1999 ξεκίνησε να
“απελευθερώνεται” η, προφανώς μέχρι τότε “σκλαβωμένη”, αγορά ηλεκτρικής
ενέργειας, με το Ν.2773/1999 “Απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής
ενέργειας-Ρύθμιση θεμάτων ενεργειακής πολιτικής και Λοιπές διατάξεις”.
15 χρόνια μετά κι αφού έχουν μεσολαβήσει, κατά την πάγια συνήθεια του
Ελληνικού πολιτικού συστήματος, ουκ ολίγες αλλαγές της νομοθεσίας, (π.χ.
Ν.2837/2000, Ν.2941/2001, Ν.3175/2003, Ν.3377/2005, Ν.3426/2005,
Ν.3428/2005, Ν.3438/2006, Ν.3468/2006, Ν.3734/2009, Ν.3851/2010,
Ν.4001/2011, κλπ), πάντα για το καλό μας, καταλήγουν να μας πουλάνε το
παραμύθι ότι την “απελευθέρωση” τη …
ζητάει η ΕΕ κι είναι υποχρεωμένοι
να συμμορφωθούν με το “τρίτο ενεργειακό πακέτο”. Θυμίζουμε ότι με το Ν.
3175/2003 (άρθρο 23, παρ. 9 & 12, επί Πασοκ) η ΔΕΗ αποκλείστηκε από
διαγωνισμούς για νέες Μονάδες παραγωγής που θα εντάσσονταν στο
Ηλεκτρικό Σύστημα μέχρι 1.7.2007 και με το Ν.3426/2005 (άρθρο 30, παρ.
4, επί ΝΔ) ο αποκλεισμός παρατάθηκε μέχρι τις 31.12.2010. Ήδη από τον
Απρίλιο 2010 η χώρα είχε μπει στα μνημόνια.
Η ελληνικού τύπου “απελευθέρωση”,
στην πρώτη της φάση, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, φόρτωσε το
ηλεκτρικό σύστημα της χώρας με πολλές και “βαριές” μονάδες φυσικού
αερίου και δημιούργησε μια νέα γενιά κρατικοδίαιτων “επενδυτών”, που
θεωρούν ότι αφού έκαναν μια “επένδυση”, πρέπει το κράτος να τους
εγγυάται διαρκώς την απόδοση των κεφαλαίων τους και να εξασφαλίζουν απόσβεση σε 8 χρόνια χωρίς καν να δουλεύουν οι μονάδες τους!.
Σε μια δεύτερη φάση, στην τρέχουσα δεκαετία, στη φάση της παρανοϊκής
“πράσινης ανάπτυξης”, δημιούργησε ακόμα μια γενιά “επενδυτών” με
εγγυημένες τιμές.
Με το ξεκίνημα της
“απελευθέρωσης” το 1999 θέλησαν να βάλουν τη ΔΕΗ στο Χρηματιστήριο. Έλα
όμως που αυτό δεν ήταν τόσο απλό, επειδή η ΔΕΗ είχε άλλη μια
μοναδικότητα στην Ελλάδα: με το νόμο 4491/1966 είχε αναλάβει την
ασφάλιση του προσωπικού της, έπαιρνε τις ασφαλιστικές εισφορές των
εργαζομένων και τις χρησιμοποιούσε ως επενδυτικό κεφάλαιο για τη
χρηματοδότηση των έργων της. Το 1999 έπρεπε να υπολογιστεί το ύψος των
ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων που είναι ενσωματωμένες στην
περιουσία της ΔΕΗ και με ανεξάρτητο εκτιμητή (αναλογιστική μελέτη των
εταιρειών Wyatt και Prudential) κατέληξαν σε ένα ποσό, το οποίο, στην τελευταία επικαιροποίηση που έγινε το 2007,
είναι 11,9 δισ. ευρώ. Και για να μπει η ΔΕΗ στο Χρηματιστήριο, το
κράτος ανέλαβε να υποκαταστήσει πλήρως τη ΔΕΗ στην υποχρέωση ασφάλισης,
ενώ οι εισφορές έμειναν ενσωματωμένες στην περιουσία της ΔΕΗ. Σε σχετική
μάλιστα απόφαση (13/2010) της Ολομέλειας του ΆρειουΠάγου, αναφέρεται ρητά ότι:
“Η αληθής έννοια των ανωτέρω
διατάξεων του άρθρου 34 παρ.12 του ν.2773/1999 είναι ότι, το μεν Κράτος
ανέλαβε την πλήρη κάλυψη όλων των οικονομικών αναγκών και εν γένει
υποχρεώσεων του νέου Ασφαλιστικού Φορέα, με εγγραφή των σχετικών
καταβολών στον εκάστοτε κρατικό προϋπολογισμό, η δε περιουσία που είχε
σχηματισθεί από τη διαχείριση μέχρι τότε από τη Δ.Ε.Η., με την ιδιότητά
της ως Ασφαλιστικού Φορέα του προσωπικού της, των πόρων που αναφέρονται
στις παραπάνω διατάξεις των άρθρων 7 του ν.4491/1966 και 5 του ν.δ.
4202/1961, παρέμεινε ενσωματωμένη στην περιουσία της Δ.Ε.Η Α.Ε.,
προκειμένου να λειτουργήσει, λόγω της συμμετοχής του Κράτους στο
μετοχικό κεφάλαιο της ΔΕΗ ΑΕ, ως αντάλλαγμα για τις καταβολές του
Κράτους προς το νέο Οργανισμό (Ο.Α.Π.- Δ.Ε.Η.).
Πρώτος στόχος λοιπόν της μεγάλης “μπίζνας” της σαλαμοποίησης και της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ είναι η εξαφάνιση της ασφαλιστικής περιουσίας των εργαζομένων,
μέσω της εκποίησης μέρους των παγίων (“μικρή” ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ) και της
απαξίωσης των υπολοίπων (αποεπένδυση και κλείσιμο μονάδων). Άντε ψάξε να
τη βρεις έπειτα την “ενσωματωμένη” περιουσία …
Δεύτερος στόχος της μεγάλης “μπίζνας” είναι η παράδοση της δημόσιας περιουσίας (“μικρή” ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ), σε ιδιωτικούς ομίλους, ελληνικούς ή ξένους.
Χαρακτηριστικά, ο Ελληνικός Σύνδεσμος Ανεξάρτητων Εταιριών Ηλεκτρικής
Ενέργειας (ΕΣΑΗ), στον οποίο βρίσκονται όλοι οι ιδιώτες ανταγωνιστές της
ΔΕΗ, σε πρόσφατη επιστολή του προς τη ΡΑΕ αναφέρει:
“Η πρόσβαση τρίτων στο προϊόν
της λιγνιτικής και υδροηλεκτρικής παραγωγής με διαδικασίες τύπου ΝΟΜΕ
δεν συνιστά βελτίωση των συνθηκών ανταγωνισμού στην παραγωγή
ηλεκτρισμού. Ο πραγματικός ανταγωνισμός στην παραγωγή ηλεκτρικής
ενέργειας δημιουργείται μόνο όταν οι συμμετέχοντες στην αγορά έχουν
απευθείας πρόσβαση τους λιγνίτες και τα υδροηλεκτρικά με έλεγχο του
κόστους παραγωγής. Ένα ολοκληρωμένο άνοιγμα αγοράς για να πετύχει τους
μακροχρόνιους στόχους προϋποθέτει να έχουν και άλλες εταιρείες έλεγχο
της παραγωγικής διαδικασίας, άρα και του κόστους παραγωγής, σε
λιγνιτικές και υδροηλεκτρικές μονάδας και όχι μόνο την πρόσβαση τους στο
παραγόμενο προϊόν (ηλεκτρισμός από λιγνιτικές και υδροηλεκτρικές
μονάδες) σε τιμή που δεν ελέγχεται από τις ίδιες. Συνεπώς πραγματικός
ανταγωνισμός μπορεί να υπάρξει μόνο με την υλοποίηση του σχεδιασμού για
την διάθεση και σε τρίτες επιχειρήσεις παραγωγικών στοιχείων χαμηλού
κόστους που σήμερα ανήκουν μόνο στη ΔΕΗ.”
Κατά το κοινώς λεγόμενο λοιπόν
κάποιοι “δεν κρατιούνται”, είναι έτοιμοι να ορμήσουν στα “ιμάτια της
ΔΕΗ”, μόλις η αμαρτωλή συγκυβέρνηση “τα βάλει σε κλήρο”.
Πού ήταν όλοι οι “επενδυτές” τα
προηγούμενα 15 χρόνια, που “απελευθερωνόταν” η αγορά και γιατί δεν
έκαναν “επενδύσεις” στους λιγνίτες και τα νερά;
Για την κατασκευή λιγνιτικών σταθμών από επενδυτές διάφορους της ΔΕΗ κατατέθηκαν στη ΡΑΕ 5 αιτήσεις:
- Αίτηση Γ448/28.3.2003 της BIOPARK ΑΕ για Μονάδα 128MW σε ιδιόκτητη έκταση 220 στρεμμάτων κοντά στο Λιγνιτορυχείο “Βεγόρα”.
- Αίτηση Γ915/13.4.2005 της «Ελληνική Ενέργεια Ηρακλής» για Μονάδα 600MW μέσα στα όρια της Οριστικής Λιγνιτικής Παραχώρησης ΟΠ52 της “Ε & Γ ΑΕ Μεταλλευτικές Επιχειρήσεις” στην περιοχή Ακριτοχωρίου Μεσσηνίας.
- Αίτηση Γ1077/18.7.2005 της EFT HELLAS ΑΕ για Μονάδα 200MW μικτής καύσης λιγνίτη/βιομάζας στα Αμμορυχεία Σωτήρος Αμυνταίου.
- Αίτηση Γ3007/15.11.2007 της ΗΡΩΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ ΑΕ για Μονάδα 460MW σε υπάρχουσα μισθωμένη θέση στο Δημ. Διαμ. Βεγόρας (δόθηκε άδεια κατασκευής).
- Αίτηση Γ4335/19.3.2010 της ELPEDISON ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΕ για Μονάδα 340MW στο Δημ. Διαμ. Μελίτης (δόθηκε άδεια κατασκευής).
Γιατί λοιπόν δεν προχώρησαν τόσα
χρόνια αυτές οι “επενδύσεις”; Η μια αίτηση, για 600MW στη Μεσσηνία, δεν
αντέχει σε πολλή συζήτηση και δεν μπορεί ποτέ να γίνει τέτοια μονάδα
εκεί. Όμως οι υπόλοιπες τέσσερεις αιτήσεις είναι στην περιοχή της
Φλώρινας, εκεί ακριβώς που θέλουν να κάνουν τη “μικρή” ΔΕΗ. Αν η αιτία
ήταν ότι δεν είχαν πρόσβαση σε λιγνιτικά αποθέματα, πώς και γιατί έκαναν
εξαρχής αίτηση χωρίς εξασφαλισμένη πρώτη ύλη; Προφανώς επειδή είναι
καλύτερα να πάρει ένας “επενδυτής” μια έτοιμη μονάδα κοψοχρονιά,
παρά να τρέχει να κάνει νέα μονάδα; Ή για να εξασφαλίσει ότι θα κάνει
τη μονάδα της Μελίτης στο χώρο του ήδη υπάρχοντος ΑΗΣ, με όλες τις
υποδομές έτοιμες;
Οι λιγνιτικές μονάδες έχουν ένα
“μυστικό”, άγνωστο στον πολύ κόσμο: δεν χρειάζονται μόνο λιγνίτη, αλλά
και άλλο τόσο νερό, που δεν είναι πάντα εύκολο να βρεθεί. Στην περιοχή
της Φλώρινας νερό υπάρχει στους δυο υπάρχοντες ΑΗΣ, Αμυνταίου &
Μελίτης και η Βεγόρα βρίσκεται δίπλα στον ΑΗΣ Αμυνταίου.
Το χθεσινό ερώτημα λοιπόν παραμένει: υπάρχουν βουλευτές που να σκέφτονται εθνικά, πατριωτικά και να αποτρέψουν το μεγάλο πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας;
Τα λινκς τεκμηρίωσης βρίσκονται στο http://greeklignite.blogspot.gr/2014/06/20.html και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου