του Νίκου Γεωργαντώνη
Φυσάει
Το βράδυ ήρθα να σε βρω
Ήσουν κουρασμένος
είχες την όψη πτώματος…
Φυσιολογικό… σκέφτηκα. Απ’ το πρωί μέχρι
το βράδυ λιώνεις στη δουλειά για δυο ξεροκόμματα…
Με τι μάτια ν’ αντικρίσεις τον κόσμο
Θέλεις να κοιμηθείς…
φυσάει
Ο άνεμος απόψε φυσάει γλυκά…
Μπορούμε να βγούμε έξω για λίγο
να χαζέψουμε τον κόσμο
τι λες;…
Ξέρω πως είν’ αργά. Αύριο έχεις δουλειά…
Μα μπορώ να πιάσω δυο μικρά αστεράκια
για να τα κλείσεις στην καρδιά σου…
Μη μου το αρνηθείς… Έλα… Πάμε!
Οι άνθρωποι βασανίζονται τις νύχτες… Ουρλιάζουν!
Έχεις ακούσει και συ;…
Χτες άκουσα το πρωί κάποιον να χαρχαλεύει έξω απ’ το σπίτι μου
Σηκώθηκα… Βγήκα να δω…
Ήταν μια γυναίκα… γειτόνισσα… γνωστή…
με κατάλαβε
Με κοίταξε με μάτια αδέσπωτα…
Ντράπηκα…
Ντράπηκε…
Έπειτα της έκανα ένα νόημα… Ότι θα βγω έξω να τη βοηθήσω…
Είχε φύγει.
Φυσάει
Κοίτα τ’ αστέρια…
Μπορούμε να φανταστούμε ό,τι θέλουμε απόψε.
Μπορούμε και να κλείσουμε τα μάτια μας…
Να… Έτσι!
Θυμάμαι μικρός όταν ήμουν… ο πατέρας μου έβγαζε συχνά ένα ράντζο στη ταράτσα…
Ξαπλώναμε οι δυο μας
και κοιτάζαμε τ’ αστέρια
Τι όμορφα που ήταν τότε…
Μπορεί… Μπορεί…
Μπορεί αύριο να πιάσουμε και ‘μεις τ’ αστέρια…
έλα… Μην απελπίζεσαι!
Ξέρεις… ένα λουλούδι την άνοιξη είναι σπουδαία υπόθεση…
Η δροσιά του… η ζέστη του…
Όλα αυτά ανοίγουν την καρδιά σου
Να… μύρισε!
Μαργαρίτες είναι…
Σου μάζεψα ένα ματσάκι ελπίδες…
Η γυναίκα δε ξανάρθε…
Θα ντράπηκε…
μήπως την ξαναδώ
Άκουσα ότι μέσα στη νύχτα κάποιος τριγυρνά
και ψαχουλεύει τα σκουπίδια μαζί με τις γάτες…
Σα ζώο λένε ότι είναι
Που μοιάζει με άνθρωπο.
Τ’ αφεντικό που σου φώναξε αγριωπά
και σε κοίταξε με βλέμμα ειρωνικό, και σου πε:
Αυτά έχω να σου δώσω! Αν θέλεις μείνε, αν θέλεις φεύγεις!…
Μπορείς να το μισήσεις με όλη σου τη καρδιά.
Αύριο το γάλα των παιδιών σου κανείς δε θα το λυπηθεί…
και η Μαρίνα είναι ήδη στο πέμπτο μήνα…
Άκου…
μπορούμε φύγουμε απο δω…
να πάμε σ’ άλλη χώρα
να κάνουμε τύχη καλύτερη απ’ αυτή τη κατάντια που κουβαλάμε
μέρα-νύχτα στη πλάτη μας…
Τι λες!…
άλλα…
Οχι…
Όχι! Όχι!
Εδώ πρέπει να μείνουμε!
Εδώ…
Εδώ…
Στου κυρ Γιάννη το μανάβικο… από πίσω…
Κόψαν το ρεύμα σε μια γυναίκα
Θα μου πεις: Και τι μ’ αυτό
συνηθίσαμε
Ήταν καρκινοπαθής…
Α, όχι, όχι… δε σε παρεξηγώ που
δε μιλάς απόψε
Για να μιλάμε πρέπει το σώμα και το μυαλό
να είναι ξεκούραστα…
το καταλαβαίνω
Θα μιλήσω εγώ… σσσς!
Άκου!…
Τριζόνι είν’ αυτό…
Σου μιλώ για να σου πω
πως μπορούμε να πιάσουμε τον ήλιο…
Κάποτε κι άλλοι τα κατάφεραν…
Θα τα καταφέρουμε και μεις…
Αν τον κράτησαν;…
Πόσο μπορεί να κρατήσει τον ήλιο ένας άνθρωπος
χωρίς να καεί…
Ναι, ναι… πρέπει…
πρέπει να μάθουμε να κρατάμε τον ήλιο… για πάντα!…
Προχτές…
καθώς περπατούσα είδα έναν άνθρωπο γυμνό να σέρνεται με τη πλάτη
και το στήθος στους τοίχους…
Τον κοίταξα για μια στιγμή
και είπα να τον πλησιάσω
Ποιος είσαι, του είπα.
Με κοίταξε… τα μάτια του ήταν φοβισμένα…
Ποιος είσαι… επανέλαβα.
Αντί γι’ απάντηση έβγαλε ένα λυπητερό μουγκρητό…
και συνέχισε να σέρνεται στους τοίχους…
Να πάμε και στη θάλασσα
να βρέξει η αρμύρα το πρόσωπό μας
και τα πρησμένα πόδια μας…
Θα τα καταφέρουμε…
έλα… κοίτα απόψε
τι πλάση!… και τι ξαστεριά!…
φυσάει
Ο υπουργός βγήκε και δήλωσε ότι οι τύχες μας είναι μετρημένες…
τι εννοούσε
Όπως και να ‘χει αυτό το κουστούμι που φορά το βρίσκω πολύ προκλητικό
μες τη μαυρίλα είναι…
Μπροστά στα μάτια μας συμβαίνουν πράγματα παράξενα απόψε…
είναι αλήθεια
πως αυτός εδώ ο τόπος είναι παράξενος…
Εκεί που είχε ήλιο
τώρα έχει συννεφιά…
και κει που είχε συννεφιά, πιάνει βροχή…
και να ‘σου κι ο χειμώνας…
φυσάει
παράξενο…
γρήγορα αλλάζουν οι εποχές.
Εργατικός Αγώνας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου