Του ΣΠΥΡΟΥ ΤΖΟΚΑ*
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν»….τον συμπαθητικό αυτό –πλην περιεκτικό - στίχο μου θύμισε ο θίασος ενός έργου που έχουμε ξαναδεί. Εννοώ τους 58 που υπέγραψαν ένα παλαιάς κοπής κείμενο, τους πέντε Δήμαρχους μνημονιακής-καλλικρατικής τοποθέτησης που αναζητούν σωσίβιο και κάποιους άλλους παρατρεχάμενους των εκάστοτε εξουσιών, που μονίμως, αλλά κουραστικά πλέον, αναπαράγουν τα ίδια και τα ίδια… την ανασύσταση ή σύσταση της κεντροαριστεράς. Χρόνια κρατάει αυτή η κολόνια και όποτε ζορίζεται το σύστημα την φοράει για να μην βρωμάει.
Αποτελεί τελικά το μόνιμο και διαρκές εγχείρημα του κεφαλαίου να συγκαλύψει με δόλιους τρόπους την κλασική αντίθεσή του με τις δυνάμεις της εργασίας…… από την εποχή του πρώιμου καπιταλισμού μέχρι τις μέρες μας, του ύστερου καπιταλισμού. Αλλεπάλληλα αποπροσανατολιστικά σχήματα δοκιμάστηκαν για να εξωραϊστεί το σύστημα της εκμετάλλευσης των
εργαζομένων και να δικαιωθούν οι μέθοδοι που υποβάθμιζαν τον άνθρωπο
σε εργαλείο αυτού του συστήματος, όταν δεν τον περιθωριοποιούσαν.
Η Σοσιαλδημοκρατία αποτέλεσε ένα τέτοιο εγχείρημα, όταν το καπιταλιστικό σύστημα κλυδωνιζόταν. Ακόμα και η «ανθρωποποίηση» του φιλελευθερισμού μετά το «κραχ» του 1929 ήταν ένα τέτοιο εγχείρημα. Οι μεταμορφώσεις ή τα μασκαρέματα του καπιταλιστικού συστήματος παγίδευαν
σημαντικό μέρος της κοινωνίας και το σύστημα άντεχε, παρά τις κρίσεις
του, οι οποίες κάποιες φορές έφθαναν στα ακραία τους όρια. Το σύγχρονο - όχι και τόσο βέβαια - εγχείρημα της παραλλαγής του καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι άλλο από την προβαλλόμενη Κεντροαριστερά. Ήδη, το πείραμα έγινε αρχικά στο γνωστό εργαστήριο της Ιταλίας, ιδιαίτερα στην περίοδο του περιβόητου Ντ’ Αλέμα, που τον κατάπιε η Ιστορία και από τότε προωθείται και σε άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα……με κορύφωση την περιβόητη περίοδο Σημίτη.
Και τώρα
επανέρχεται, επειδή και πάλι το σύστημα κλυδωνίζεται….επειδή και πάλι
αναζητείται ανάχωμα στο λαϊκό κίνημα, ανάχωμα στην Αριστερά. Η
αυτοπαγίδευση και η φενάκη είναι να θεωρηθεί ένα τέτοιο σχήμα ως προοδευτικό ή, πολύ χειρότερο, ως αριστερό. Ούτε το ένα είναι, ούτε το άλλο. Το σχήμα της Κεντροαριστεράς είναι παράγωγο δυνάμεων, που, στην καλύτερη περίπτωση, υπόσχονται καλύτερη διαχείριση της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και, στη χειρότερη, εξαπατούν το λαό και τον αποπροσανατολίζουν. Πέρα, όμως, από τους αφορισμούς, ας δούμε ποιες δυνάμεις παράγουν αυτό το σχήμα.
Από τη
μια πλευρά, βρίσκεται το σημερινό θλιβερό, πλέον, παρακμιακό και
μνημονιακό ΠΑΣΟΚ που με ταχύτατους, ομολογουμένως ρυθμούς προχωρεί στην
παγίωση των αντιλαϊκών και ανάλγητων πολιτικών της κυβέρνησης που
μετέχει. Πολιτικές κοινωνικού κανιβαλισμού που έχουν εξαθλιώσει το λαό.
Τα λαϊκά στρώματα έχασαν και εξακολουθούν να χάνουν τα εισοδήματά τους,
εργατικά δικαιώματα δεκαετιών ακυρώθηκαν και ακυρώνονται, η ανεργία
εκτινάσσεται σε πρωτοφανή επίπεδα, η οικονομία ακολουθεί καθοδικό σπιράλ θανάτου, η κοινωνία αποσυντίθεται, οι θεσμοί διαλύονται και η δημοκρατία περιστέλλεται ενώ αγγίζονται τα όρια της αντιδημοκρατικής εκτροπής. Ο τρόπος ζωής όλων μας αποδιαρθρώνεται όλο και περισσότερο.
Αυτό το ίδιο ΠΑΣΟΚ που υπηρέτησε και υπηρετεί το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.
Ένα σύστημα διεφθαρμένο, ανίκανο και πλήρως υποταγμένο στη στρατηγική
του κεφαλαίου σε εθνική και διεθνή κλίμακα, ενόσω προωθεί με όλα τα μέσα
την καταστροφή, εξαντλεί τα όριά του και αποσταθεροποιείται.
Πρόκειται
στην ουσία για μια συνολική στρατηγική, που έχει ως αφετηρία τις
επιλογές των ισχυρών, των κεφαλαιούχων, που διευθύνουν την Ευρωπαϊκή
Ενωση. Τα μέτρα, εξάλλου, αυτά επιχειρήθηκαν να εφαρμοστούν και εφαρμόστηκαν και σε άλλες χώρες της ΕΕ….και
κυρίως του Νότου. Σκοπεύουν στη δημιουργία αυταρχικών θεσμών, που θα
ευνοούν ακόμα περισσότερο την απρόσκοπτη συσσώρευση του κεφαλαίου με τη
συνεχή επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και με την επιβολή μιας
ανελέητης λιτότητας.
Το
αποτέλεσμα είναι ορατό πλέον και στους μη εξασκημένους οφθαλμούς,
εξαθλίωση των εργαζομένων, συρρίκνωση των αγροτών, αύξηση του ποσοστού
ανεργίας σε τραγικά ύψη, περιθωριοποίηση μεγάλων ομάδων της κοινωνίας και ανάλγητη εγκατάλειψη των απόμαχων της ζωής, των συνταξιούχων.
Όλα αυτά, τη στιγμή που τα κέρδη των λίγων και ισχυρών αυξάνονται
διαρκώς και η κοινωνική ανισότητα διογκώνεται. Η κραυγαλέα αυτή
ανισότητα στη διανομή του προϊόντος δεν οφείλεται στην έλλειψη
ανάπτυξης, όπως αποπροσανατολιστικά διακηρύττουν κάποιοι, αλλά στη διαχρονική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας και στην υπεροπλία του πρώτου. Σύμφωνα με στοιχεία επίσημα (HMSO, «Households below average income»,
2010) το μέσο εισόδημα αυξήθηκε στη Βρετανία κατά 36% μεταξύ 1989 και
2006. Όμως, για το 70% του πληθυσμού, η αύξηση του εισοδήματός του ήταν
κάτω από τη μέση αύξηση, ενώ το 20% υπέστη μείωση του εισοδήματός του,
που κυμαίνεται γύρω από ένα μέσο όρο 17% για τους 10% φτωχότερους. Από την άλλη πλευρά, το 10% στην κορυφή είδε το εισόδημά του να αυξάνεται κατά 62% την ίδια περίοδο. Ανάλογα στοιχεία υπάρχουν και για τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ.
Σε γενικές, λοιπόν, γραμμές πρόκειται για μια συνολική πολιτική του κεφαλαίου που έχει στόχο τον έλεγχο της οικονομίας και των πολιτικών εξουσιών,
ώστε να διαιωνίζει την ισχύ του. Έτσι, στο πολιτικό επίπεδο,
εγκαθιδρύεται ένα καθεστώς συναίνεσης (νεοφιλελεύθερης ή όπως αλλιώς
μπορεί να ονομαστεί), που υπονομεύει ή καταργεί το κοινωνικό κράτος
και με δόλιους τρόπους κατεδαφίζει τις κοινωνικές κατακτήσεις. Στον κοινωνικό, επίσης, τομέα, προωθείται ένα οργανωμένο κύμα αποπροσανατολισμού,
με κύρια στοιχεία τη διόγκωση των ατομικών αναγκών σε βάρος των
κοινωνικών, την αδιαφορία για συμμετοχή στα δρώμενα, την αυξανόμενη
υποτίμηση του συλλογικού και το πνεύμα υπολογισμού. Το κλίμα αυτό ενισχύουν καρεκλοκένταυροι, τρεφόμενοι από το δημόσιο κορβανά, σοσιαλιστές της «σαμπάνιας»
και άλλοι, οι οποίοι προωθούν λύσεις, που θίγουν τα καταχτημένα με
αιματηρούς αγώνες κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα, όπως το
δικαίωμα της απασχόλησης, το δικαίωμα στην υγεία, στην παιδεία, στην
κοινωνική πρόνοια κ.ο.κ.
Οι λίγοι αυτοί προνομιούχοι συνωμοτούν, επειδή φοβούνται. Φοβούνται τη δύναμη του λαού, την παγκόσμια έκρηξη των ανέργων, των πεινασμένων, των προλετάριων,
καθώς η κατάστασή τους διαρκώς επιδεινώνεται. Διαβλέπουν ότι η ανοχή
των εργαζομένων έφθασε στα όριά της και τρέμουν την εξέγερσή τους. Και
γι’ αυτό εφευρίσκουν τρόπους αποπροσανατολισμού των λαών, γι’ αυτό
συκοφαντούν τα λαϊκά κινήματα, γι’ αυτό στέλνουν στα δικαστήρια τους
απεργούς, γι’ αυτό απειλούν τους εργαζόμενους.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει το άλλο συστατικό, το συμπλήρωμα. Η «Αριστερά», που παραδέχεται ότι το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο του ύστερου καπιταλισμού είναι αμετάβλητο και εγκαταλείπει το στόχο — αν τον είχε — της ανατροπής του συστήματος. Έτσι, αρκείται στο ρόλο του διαχειριστή του παρόντος συστήματος, με την εξαγγελία ότι θα το διαχειριστεί αυτή καλύτερα. Οι αντιλήψεις αυτές, οι οποίες είναι αυτονομημένες και κατ' εξοχήν απόμακρες από το λαό και τα κοινωνικά κινήματα, βαυκαλίζονται, επικαλούμενες ρεαλισμούς ή μονόδρομους. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι βαθύτατα κομφορμιστικές, αντιλαϊκές, καθώς επιχειρούν, στο όνομα της Αριστεράς, να παγιδεύσουν στρώματα της κοινωνίας, και αντιδραστικές, καθώς συμβάλλουν στη διαιώνιση του σημερινού βάρβαρου συστήματος.
Ο επικαλούμενος ρεαλισμός δεν αποτελεί παρά μια προσπάθεια δικαίωσης στάσεων και συμπεριφορών, που παράγονται από σκοπιμότητες και λανθάνουσες προθέσεις.
Ρεαλιστικό δεν είναι κατ’ ανάγκην αυτό που είναι εφικτό στα δεδομένα
πλαίσια. Ρεαλιστικό είναι αυτό που ανταποκρίνεται στις πραγματικές
ανάγκες των ανθρώπων και αντιστοιχεί στα πραγματικά προβλήματα, όπως
έχουν ιστορικά διαμορφωθεί. Και αυτός ο ολοκληρωμένος ύστερος καπιταλισμός εμφανίζεται και ανίκανος και αδιάφορος να αντιμετωπίσει τις ανάγκες των ανθρώπων.
Οι πολιτικές, συνεπώς, που εξυπηρετούν αυτό το σύστημα δεν μπορούν να
αποκαλούνται αριστερές. Όταν, δε, αποκαλούνται έτσι, τότε είναι διπλά
επικίνδυνες, καθώς επιχειρούν να εξαπατήσουν το λαό και να εξωραϊσουν το
σύστημα.
Τα παράγωγα αυτά συνθέτουν τη φενάκη, την Κεντροαριστερά. Στην κατεύθυνση αυτή, λειτουργεί και στην Ελλάδα η φιλολογία περί Κεντροαριστεράς.
Στην κατεύθυνση, δηλαδή, του αποπροσανατολισμού του λαού και της
υποταγής των λαϊκών κινημάτων. Αναζητούνται νέοι δρόμοι για να
καταλαγιάσουν τη λαϊκή οργή και να αποφύγουν τους αναπτυσσόμενους
κοινωνικούς αγώνες. Η Κεντροαριστερά αποτελεί πραγματικά το «Δούρειο Ιππο» του νεοφιλελευθερισμού,
ο οποίος επιχειρεί να αλώσει τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Ο
αποπροσανατολισμός αυτός των κυρίαρχων δυνάμεων είναι γνωστός από την
Ιστορία και εύκολα αντιληπτός. Επομένως, η έλλειψη καταγγελίας του
είναι συνενοχή.
Οι πραγματικές αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις,
οι δυνάμεις που συνεχίζουν να μάχονται για τους εργαζόμενους και να
υπερασπίζουν τα δικαιώματά τους έχουν χρέος και καθήκον να καταγγείλουν
αυτά τα σενάρια και να τα επιστρέφουν στους εμπνευστές τους. Και όσοι το κάνουν ήδη, θα δικαιωθούν από την Ιστορία και, κυρίως, από το λαό μας, που δε θα αισθανθεί εγκαταλειμμένος και μόνος απέναντι στα θηρία.
* Ο Σπύρος Τζόκας είναι μέλος του Δ.Σ. της ΚΕΔΕ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου