Χθες ήταν ΑΠΕΡΓΙΑ, μέρα πάλης της εργατικής τάξης. Η απεργία δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι η κορύφωση μιας σειράς διεργασιών που γίνονται
από τη στιγμή που εξαγγέλεται και αν θέλετε και πριν ακόμη εξαγγελθεί. Οι ομοσπονδίες,
τα συνδικάτα τα Εργατικά Κέντρα αλλά πιό πολύ τα πρωτοβάθμια σωματεία έχουν φροντίσει
από πριν για την επιτυχία της.
Για παράδειγμα, στη δύναμη του εργατικού Κέντρου Μεσολογγίου
ανήκουν 20-22 σωματεία. Πόσα από αυτά κάλεσαν Γενική Συνέλευση για να ενημερωθούν
οι εργαζόμενοι και για να πουν την αποψή τους; Τι συμβαίνει λοιπόν στην πόλη μας και οι εργαζόμενοι είναι αποκομένοι
από αυτές τις διαδικασίες; Μήπως συνειδητά;
Πόσα Διοικητικά Συμβούλια αυτών των σωματείων συνεδρίασαν
και έβγαλαν ένα πρόγραμμα δράσης. Πως οργανώνουν την πάλη
των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, τους κλάδους; Τι φοβούνται και δεν επιδιώκουν
γενικές συνελεύσεις ; Είναι διατεθειμένοι να καθοδηγήσουν το κίνημα και να ακούσουν
τις φωνές και την αγανάκτηση των εργαζόμενων; Βγάζοντας ένα ψήφισμα έχουν την εντύπωση
πως δίνουν σωστό προσανατολισμό στον κόσμο;
Όχι συνάδελφοι. Και αυτό είναι το ζήτημα
για εμάς.
Για παράδειγμα χθες, μέρα απεργίας για τις
συλλογικές συμβάσεις εργασίας, διάλεξαν κάποιοι να πάνε στη γέφυρα Ρίου Αντιρίου
για να διαμαρτυρηθούν για την υποβάθμιση του ΤΕΙ. Προσέξτε, όχι συνολικά ενάντια στο σχέδιο ΑΘΗΝΑ αλλά για τοπικούς γεωγραφικούς
ή χωροταξικούς λόγους. Σα να μη καταλαβαίνουν
τι γίνεται γύρω τους, «εμείς το τομάρι μας να σώσουμε». Σαν να μην καταλαβαίνουν
ότι όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα το δικό μας δεν θα τη γλιτώσει αλλά και αν
πετύχουμε κάτι θα είναι προσωρινό και θα έχεις τότε εναντίον σου και αυτούς που
τώρα έχεις μαζί σου. Ακόμη και αν τώρα δεν φύγει κανένα τμήμα του ΤΕΙ από την πόλη
τι σημαίνει αυτό. Λύσαμε το πρόβλημά μας. Δεν μπορεί αφού καταλαγιάσουν τα πράγματα
να φύγει σε ένα χρόνο; Και τότε θα έχεις κάποιους να λένε: Το Μεσολόγγι με τόσο
πληθυσμό έχει τόσα τμήματα, εμείς με περισσότερους κατοίκους γιατί να μην έχουμε
και περισσότερα τμήματα; Και αρχίζει ένας φαύλος κύκλος και δίνουμε και το δικαίωμα
και στους τοπικούς βουλευτές να παίζουν τα εκλογικά τους παιχνίδια και το σύστημα να κάνει τη δουλειά
του με τη διάσπαση.
Αν δεν δεν παλέψεις συνολικά ενάντια σε αυτην
την πολιτική που σε εξαθλιώνει το παιχνίδι το έχεις χαμένο. Με εξαιρέσεις δε πετυχαίνεις
απολύτως τίποτα, αλλά στρώνεις το έδαφος για μετά.
Πολλοί από αυτούς, που κόπτονται για την ενότητα, είναι πρωτομάστορες
στη διάσπαση της εργατικής τάξης , την αποδιοργάνωση.
Γι’ αυτό στο συνδικαλιστικό κίνημα έχουμε διαχωρίσει τις θέσεις μας.
Παλεύουμε για την ανασύνταξη του, για ένα ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό
κίνημα.
Σήμερα χρειάζεται κίνημα και ηγεσίες αποφασισμένες για σκληρούς αγώνες
ενάντια στη δικτατορία των μονοπωλίων, που θα αγωνίζεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων,
που δε θα είναι ο νεροκουβαλητής του συστήματος στην εναλλαγή των κυβερνήσεων για
να σωθεί ο καπιταλισμός.
Να γυρίσουμε την πλάτη:
στους
συσχετισμούς που μας κρατούν αλυσοδεμένους. Να απαλλαγούμε από τον κυβερνητικό εργοδοτικό
συνδικαλισμό.
σε όσους
θέλουν το κίνημα να οργανώνεται από τα πάνω, με συντονιστικές επιτροπές, με τους
κλάδους ξεκομμένους ο ένας από τον άλλο, που έχουν «καταργήσει» τις Γενικές Συνελεύσεις
και τις μαζικές διαδικασίες.
σε όσους εκφυλίζουν το χαρακτήρα της απεργίας στο όνομα
«μη χαθεί το μεροκάματο».
Το μεροκάματο μέσα από αγώνες κατακτιέται.
Νικολόπουλος
Παναγιώτης
Μέλος
της Γραματείας Μεσολογγίου του ΠΑΜΕ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου