Του Σταμάτη Ζαχαρού
Καθώς η χώρα βιώνει την πρώτη «μνημονιακή» προεκλογική περίοδο, οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες σε όλη τη χώρα βρίσκονται σε αμηχανία. Θέλουν να τάξουν διορισμούς και ρουσφέτια αλλά δεν μπορούν, πολύ απλά διότι κανείς δεν τους πιστεύει. Η νέα μόδα στους φασόν προεκλογικούς λόγους έχει φυσικά επίκεντρο την ανάπτυξη. Μια έννοια που έχει αλλοτριωθεί δραματικά στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» αλλά ο κόσμος έχει εναποθέσει πάνω της τις ελπίδες του για το μέλλον. Οι πολιτικοί φυσικά είναι πάντα εκεί για να πουλήσουν ελπίδα και όνειρα.
Οι δομές όμως που θα μπορούσαν να στηρίξουν τέτοιες αναπτυξιακές δράσεις είναι σάπιες. Όσα χρήματα και να ρίξουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, δεν είναι βέβαιον ότι δεν θα καταλήξουν σε σκοπούς που δεν έχουν σχέση με την ανάπτυξη. Εδώ και δεκαετίες, ήρθαν στην Ελλάδα καραβιές με κοινοτικό χρήμα που δόθηκαν (όσα δόθηκαν) σε συμπολίτες μας με τη μορφή επιδοτήσεων για επενδύσεις. Οι Έλληνες επένδυσαν σε Καγιέν, βίλλες, πισίνες και εξωσυζυγικές σχέσεις. Ουδείς τους ήλεγξε και η Ε.Ε. κλαίει τα λεφτά της.
Ακόμη και σήμερα όμως πολλές από τις επιδοτήσεις που δίνονται (γιατί πάντα υπάρχουν επιδοτούμενα προγράμματα) ελέγχονται κατά την υποβολή του φακέλου με το επενδυτικό σχέδιο αλλά στη συνέχεια ακολουθούν την εντροπία που παρουσιάζει το ελληνικό κράτος σε όλες του τις εκδηλώσεις. Λίγους μήνες μετά ουδείς γνωρίζει αν η επένδυση έγινε, αν η επιχείρηση λειτουργεί ή αν ο «επιχειρηματίας» πέταξε για Λατινική Αμερική μαζί με την επιδότηση.
Επισήμως από το υπουργείο Ανάπτυξης δεν λένε τίποτε για το θέμα. Ανεπισήμως όμως μεταχειρίζονται τη γνωστή δικαιολογία: «Δεν υπάρχει προσωπικό». Την ίδια δικαιολογία που ακούς απ‘ άκρη σ’ άκρη στο δημόσιο και απλώς σε κάνει να αναρωτιέσαι πού απασχολούνται αυτοί οι σχεδόν 1 εκατ. άνθρωποι.
Η υφιστάμενη κατάσταση βολεύει τους πάντες. Όσους επιδοτούνται γιατί προφανώς «λύνουν το πρόβλημα τους» χωρίς ρίσκο. Τους υπάλληλους στις αρμόδιες διευθύνσεις που μπορεί να «μην έχουν προσωπικό» αλλά όπως είδαμε αυτοί οι λίγοι υπάλληλοι είναι πρόθυμοι να εξαντλήσουν την αυστηρότητά τους σε κάποιες περιπτώσεις που μυρίζονται «αίμα». Ακόμη και το αρμόδιο υπουργείο που γνωρίζει ότι με τέτοιες δομές, επενδύσεις δεν γίνονται άρα τα μόνα σχέδια που μπορεί να αυξήσουν την απορροφητικότητα είναι -όσο και να το κάνεις- σόλοικα. Βοηθούν ωστόσο στο να φανεί αποτέλεσμα.
Έτσι όπως είναι σήμερα το ελληνικό δημόσιο, είναι μάταιος κόπος να μιλά κανείς για επενδύσεις. Τα χρήματα πέφτουν σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο, η υπομονή των Ευρωπαίων εξαντλείται και η χώρα χάνει συνεχώς «πόντους» στην παγκόσμια μάχη για την ανταγωνιστικότητα. Όσοι μιλούν για ανάπτυξη το κάνουν υστερόβουλα για να χαϊδέψουν αυτιά. Πρώτα πρέπει να βρουν το θάρρος να λύσουν δομικά προβλήματα της ελλη νικής οικονομίας και γραφειοκρατίας.
Καθώς η χώρα βιώνει την πρώτη «μνημονιακή» προεκλογική περίοδο, οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες σε όλη τη χώρα βρίσκονται σε αμηχανία. Θέλουν να τάξουν διορισμούς και ρουσφέτια αλλά δεν μπορούν, πολύ απλά διότι κανείς δεν τους πιστεύει. Η νέα μόδα στους φασόν προεκλογικούς λόγους έχει φυσικά επίκεντρο την ανάπτυξη. Μια έννοια που έχει αλλοτριωθεί δραματικά στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» αλλά ο κόσμος έχει εναποθέσει πάνω της τις ελπίδες του για το μέλλον. Οι πολιτικοί φυσικά είναι πάντα εκεί για να πουλήσουν ελπίδα και όνειρα.
Οι δομές όμως που θα μπορούσαν να στηρίξουν τέτοιες αναπτυξιακές δράσεις είναι σάπιες. Όσα χρήματα και να ρίξουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, δεν είναι βέβαιον ότι δεν θα καταλήξουν σε σκοπούς που δεν έχουν σχέση με την ανάπτυξη. Εδώ και δεκαετίες, ήρθαν στην Ελλάδα καραβιές με κοινοτικό χρήμα που δόθηκαν (όσα δόθηκαν) σε συμπολίτες μας με τη μορφή επιδοτήσεων για επενδύσεις. Οι Έλληνες επένδυσαν σε Καγιέν, βίλλες, πισίνες και εξωσυζυγικές σχέσεις. Ουδείς τους ήλεγξε και η Ε.Ε. κλαίει τα λεφτά της.
Ακόμη και σήμερα όμως πολλές από τις επιδοτήσεις που δίνονται (γιατί πάντα υπάρχουν επιδοτούμενα προγράμματα) ελέγχονται κατά την υποβολή του φακέλου με το επενδυτικό σχέδιο αλλά στη συνέχεια ακολουθούν την εντροπία που παρουσιάζει το ελληνικό κράτος σε όλες του τις εκδηλώσεις. Λίγους μήνες μετά ουδείς γνωρίζει αν η επένδυση έγινε, αν η επιχείρηση λειτουργεί ή αν ο «επιχειρηματίας» πέταξε για Λατινική Αμερική μαζί με την επιδότηση.
Επισήμως από το υπουργείο Ανάπτυξης δεν λένε τίποτε για το θέμα. Ανεπισήμως όμως μεταχειρίζονται τη γνωστή δικαιολογία: «Δεν υπάρχει προσωπικό». Την ίδια δικαιολογία που ακούς απ‘ άκρη σ’ άκρη στο δημόσιο και απλώς σε κάνει να αναρωτιέσαι πού απασχολούνται αυτοί οι σχεδόν 1 εκατ. άνθρωποι.
Η υφιστάμενη κατάσταση βολεύει τους πάντες. Όσους επιδοτούνται γιατί προφανώς «λύνουν το πρόβλημα τους» χωρίς ρίσκο. Τους υπάλληλους στις αρμόδιες διευθύνσεις που μπορεί να «μην έχουν προσωπικό» αλλά όπως είδαμε αυτοί οι λίγοι υπάλληλοι είναι πρόθυμοι να εξαντλήσουν την αυστηρότητά τους σε κάποιες περιπτώσεις που μυρίζονται «αίμα». Ακόμη και το αρμόδιο υπουργείο που γνωρίζει ότι με τέτοιες δομές, επενδύσεις δεν γίνονται άρα τα μόνα σχέδια που μπορεί να αυξήσουν την απορροφητικότητα είναι -όσο και να το κάνεις- σόλοικα. Βοηθούν ωστόσο στο να φανεί αποτέλεσμα.
Έτσι όπως είναι σήμερα το ελληνικό δημόσιο, είναι μάταιος κόπος να μιλά κανείς για επενδύσεις. Τα χρήματα πέφτουν σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο, η υπομονή των Ευρωπαίων εξαντλείται και η χώρα χάνει συνεχώς «πόντους» στην παγκόσμια μάχη για την ανταγωνιστικότητα. Όσοι μιλούν για ανάπτυξη το κάνουν υστερόβουλα για να χαϊδέψουν αυτιά. Πρώτα πρέπει να βρουν το θάρρος να λύσουν δομικά προβλήματα της ελλη νικής οικονομίας και γραφειοκρατίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου