Γκρίνια

Η γκρίνια...

Παμπάλαιο χούι... Αρχαίο...

Πρωτογενές ένστικτο του ανθρώπου.

Ποιο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και πράσινα άλογα. Γκρίνια conquers all φίλε μου. Το πρώτο πράμα που κάνουμε σαν βγούμε απ’ την κοιλιά της μάνας μας είναι να γκρινιάξουμε. Στην αρχή με το πρώτο γκρίνιαγμα προκαλούμε το χαμόγελο και την ευτυχία στους γονείς μας. Μετά όμως αρχινάει η τρεχάλα.

Πεινάμε? Γκρίνια.

Νυστάζουμε? Γκρίνια.

Χεστήκαμε? Γκρίνια.

Ξυπνήσαμε? Γκρίνια.

Γκρίνια uber alles!

Και στο μεταξύ μέσα στο κοιμισμένο ακόμα μυαλό μας αρχίζουμε να αποτυπώνουμε – αδιόρατα στην αρχή – τα αποτελέσματα της γκρίνιας μας. Με το θολό μας βρεφικό βλέμμα διακρίνουμε πως κάθε φορά που γκρινιάζουμε κάποιος τρέχει. Ενεργοποιείται ένας μηχανισμός και κάτι γίνεται, κάτι αλλάζει, μας δίνουνε σημασία βρε αδερφέ. Και σχεδόν αμέσως γίνεται σύστημα. Ανάγκη = Γκρίνια = Αποτέλεσμα.

Έχεις δει βρέφος να θέλει κάτι και να χαμογελάει; Ούτε κι εγώ.

Κι έτσι πάει πολύ μακριά η βαλίτσα.

Γκρίνια στο σχολείο, γκρίνια για τα μαθήματα, γκρίνια για το παιχνίδι που δεν σου πήραν, ή για την ταινία που δεν σε άφησαν να δεις και παρακάτω γκρίνια στην παρέα για την στραβωμένη γκομενοδουλειά, γκρίνια κι απ’ την γκόμενα την ίδια, γκρίνια στην εξεταστική και στο πανεπιστήμιο, γκρίνια στο στρατό και μετά με το γάμο πάλι γκρίνια και φυσικά στη δουλειά γκρίνια, μέχρι που κάνεις παιδιά και πάει η γκρίνια σύννεφο.

Θεολογικά θες να το δούμε το ζήτημα; Ιστορικά μήπως; Όπως και να το δεις η γκρίνια έχει σημαδέψει την πορεία του ανθρώπου σε όλη του τη διαδρομή.

Στην αρχαιότητα γκρίνιαζαν οι Αθηναίοι στην εκκλησία του δήμου, γκρίνιαζαν οι μικρές πόλεις κράτη στις μεγάλες, οι Εβραίοι στους Ρωμαίους, οι χριστιανοί στους ειδωλολάτρες και το αντίθετο, οι εικονολάτρες στους εικονομάχους, γκρίνια ο Λούθηρος, γκρίνια κι ο Δαλάι Λάμα, από μια γκρίνια ξεκίνησε η Γαλλική επανάσταση, γκρινιάζουν σήμερα οι Πακιστανοί με τους Ινδούς, οι βορειοκορεάτες με τους νοτιοκορεάτες, οι Ουκρανοί με τους Ρώσους κι όλοι μαζί γκρινιάζουμε στους Αμερικανούς.

Τελικά, μου φαίνεται πως η γκρίνια είναι το καύσιμο της Ιστορίας. Η γκρίνια κινεί τους ανθρώπους και τα έθνη κι επειδή υποσυνείδητα όλοι μας έχουμε κατανοήσει τη σημαντικότητα της γκρίνιας, την γιορτάζουμε κάθε Κυριακή. …Στα γήπεδα φυσικά…

Και κάθε τέσσερα χρόνια κάνουμε και κάτι σαν τους ολυμπιακούς αγώνες της γκρίνιας. Ναι, τις εκλογές εννοώ.

Το να γκρινιάζεις όμως δεν είναι απλή υπόθεση, παρόλο που κάτι τέτοιο στα μέρη μας εξελίσσεται σε δημοφιλές άθλημα. Η γκρίνια τελευταία τείνει να γίνει δεύτερη φύση των Μεσολογγιτών, ανεξαρτήτου ηλικίας ή κοινωνικής θέσης. Την συναντάς εύκολα και σχεδόν παντού. Στην καφετέρια, στο γήπεδο, στα δημοτικά συμβούλια, στη λαϊκή, στον μπαρμπέρη ακόμη και στον καμπινέ.

…Όχι στον καμπινέ; ..Άμα σου λέω... Δεν έχει πάρει τ’ αυτί σου γκρίνια για το κατουρημένο καπάκι της τουαλέτας? …Άσε τώρα… Όπου και να κοιτάξεις γκρίνια θα συναντήσεις. Το’ χω ψάξει… Όχι πως έχω τίποτε με την γκρίνια. Ίσα – ίσα που μερικές φορές (ιδιαίτερα όταν έχει και χιούμορ) μ’ αρέσει κιόλας. Αλλά να, είναι κρίμα ρε γαμώτο, γιατί αυτό που το βρίσκεις εύκολα και παντού ευτελίζεται, χάνει την αξία του και η γκρίνια είναι κατά τη γνώμη μου να είναι κάτι πολύτιμο.

Η γκρίνια είναι εργαλείο και μάλιστα πολυεργαλείο. Σαν ελβετικός σουγιάς ένα πράμα. Φτιάχνεις πολλά πράγματα. Όχι απ’ την αρχή, αλλά τα διορθώνεις μια χαρά. Αρκεί να ξέρεις πώς να γκρινιάξεις.

Πως όμως γκρινιάζει κανείς σωστά;

Αρχικά πρέπει να υπάρχει μια ιεραρχία στη γκρίνια. Να γκρινιάζεις κατ’ αρχήν για σοβαρό λόγο κι όχι ας πούμε επειδή είδες στο δρόμο μια πεταμένη γόπα. Επίσης θα πρέπει να γκρινιάζεις για πράγματα που μπορούν να διορθωθούν κι όχι για αυτά που απλά σε δυσαρεστούν, όπως παραδείγματος χάριν γιατί κάνει κρύο τον χειμώνα. Και πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να γκρινιάζεις για κάτι που έκαναν στραβά οι άλλοι, τη στιγμή που εσύ τα έχεις κάνει όλα σωστά και είσαι εντάξει σχετικά με τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά σου.

Δεν μπορεί δηλαδή να έχεις εκλέξει έναν ανίκανο για δήμαρχο και μετά να γκρινιάζεις επειδή πάει η πόλη σου κατά διαόλου. Γιατί το σωστό εκ μέρους σου είναι να ψηφίζεις εκείνον που σου φαίνεται ικανότερος να ηγηθεί του Δήμου σου και όχι εκείνον που σου έταξε πως θα διορίσει το παιδί σου δημοτικό υπάλληλο ας πούμε. Σε μια τέτοια περίπτωση με τι μούτρα θα γκρινιάξεις επειδή η πόλη ζέχνει απ’ το σκουπίδι; Θα γκρινιάξεις βέβαια, αλλά δεν θα το δικαιούσαι γιατί εσύ την ξεκίνησες τη στραβωμάρα.

Τώρα θα μου πεις «μωρέ ας βάλει το παιδί μου εμένα εκεί που μου έταξε κι ας πνιγεί το Μεσολόγγι στο σκουπίδι». Δε λέω… είναι κι αυτό μια οπτική… Και πολύ φοβάμαι είναι μια γενικότερη οπτική.

Αλλά όχι η δική μου οπτική.

Εγώ θα βάλω τα δυνατά μου να γκρινιάξω δημιουργικά. Να γκρινιάξω σύμφωνα με την αισθητική μου και φυσικά την ηθική, έχοντας πάντα μια πρόταση ως εναλλακτική. Και φυσικά να γκρινιάξω με μόνο γνώμονα όχι το προσωπικό, αλλά το δημόσιο όφελος.

Καλώς σας βρήκα…

Posted in: ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ