Διαμάντια, στρας, φτερά και πούπουλα

Τα κοριτσάκια της εποχής μας τα βλέπω τα βράδια στον δρόμο, όταν με προσπερνούν, ενίοτε ρίχνοντας ένα υποτιμητικό βλέμμα γύρω τους, όταν βγαίνουν και πίνουν τ’ άντερα τους για να μη καταλαβαίνουν, ντυμένες όπως απαιτεί το lifstyle στην ακραία έκδοση του και με ένα στόμα που όταν βγαίνουν λέξεις από μέσα, δεν ξέρεις που να κρυφτείς. Η πραγματική τους ηλικία, αγνοείται. Μη σε ξεγελούν τα μάτια σου, μερικές είναι μόνο 13-14… Δράμα.

Τις βλέπω και όταν ωριμάσουν όμως, γυναίκες πλέον, κοντά στα σαράντα και τότε το δράμα είναι χειρότερο. Τα γούστα έχουν αλλάξει από τότε που ήταν νεαρές, όχι από άποψη βέβαια, αλλά έχοντας την ανάγκη να νιώσουν πως έχουν αξία, τρέχουν οπουδήποτε ακούσουν ότι κάτι είναι αξιόλογο, το υιοθετούν και το παρακολουθούν…επιφανειακά. Τίποτα δεν περνάει μέσα τους, μα αφού δεν καταλαβαίνουν τι βλέπουν, τι ακούνε και γιατί.

“Ανεξάρτητες, μόνες από επιλογή”, δηλώνουν. Ανεξάρτητες “εξαρτημένες” λέω εγώ. Και όχι, τα κοριτσάκια θύματα του γρήγορου, εύκολου και πρόχειρου lifestyle που επικρατεί εδώ και χρόνια, δεν καταλήγουν να γυρίζουν τσόντες, όχι με την κυριολεκτική έννοια του όρου τουλάχιστον. Μπορεί να έχουν μια καλή δουλειά, να έχουν χρήματα κληρονομημένα μαζί με ένα ξακουστό επώνυμο από την ευκατάστατη οικογένεια τους ή αποκτημένα από κάποιον κακόμοιρο “τυφλό” που τις ερωτεύτηκε. Αλλά αυτές είναι ανεξάρτητες είπαμε και δεν θέλουν έναν άντρα στο κεφάλι τους, οπότε ο “τυφλός” δεν είδε το φως του, παρά κάπου καταχωνιάστηκε και ξεχάστηκε όμως έμεινε η ουσία, ο “μισθός”. Εξάλλου ήταν η συμβουλή της μανούλας τους αυτή “μη καταλήξεις σαν κι εμένα αγάπη μου εσύ, μη δίνεις αξία στους άντρες, θα σε προδώσουν, θα σε εκμεταλλευτούν, εσύ είσαι μια πριγκίπισσα, μια θεά, κουκλάρα μου! Κέρδισε ότι μπορείς και όπως μπορείς” άκουγαν τότε, στα 14 (και αφού το ζήσανε κι αυτό, πάμε παρακάτω)…και να είναι κυρίες της καλής κοινωνίας, να είναι πάντα τέλειες, να δείχνουν ότι ξέρουν από τέχνη και φιλανθρωπίες, απ’αυτές με τα μποτοξαρισμένα μέτωπα, τα παραφουσκωμένα χείλη, τις ακριβές τσάντες και το γυρισμένο καρπό στο χέρι, που δίνει στυλ.

Μερικές κάνουν και καριέρα, ναι βέβαια! Ίσως είναι και αναγνωρίσιμες, έχουν κοινό που τους ακολουθεί και κόσμο που τις λατρεύει. Η γλώσσα και ο τρόπος έκφρασης έχει αλλάξει πλέον, έχουν γίνει κόσμια και καθωσπρέπει. Όλα καλά θα μου πείτε μέχρι εδώ, ενόχληση καμία. Μέχρι, να νιώσουν “μικρές”. Τότε η μάσκα πέφτει και βγαίνει ο παλιός κρυμμένος εαυτός. Ο εαυτός του τίποτα και του κενού. Ο αληθινός εαυτός. Και μένεις κόκαλο…

Μα αλήθεια, πρέπει να φτάσουν εκεί για να καταλάβεις; Κοίταξε στα μάτια τους. Αυτά θα σου δείξουν την ψυχή. Και μη ξεχνάς, σ’ αυτόν τον κόσμο την αξία που έχουν κάποιοι, την δίνουμε εμείς. Και για μάθε και τούτο…αυτό που αξίζει, τις περισσότερες φορές, θέλει άλλα μάτια για να το δεις. Αλλά πρέπει να μπορείς. Και σου είναι τόσο δύσκολο να δεις μια ψυχή που λάμπει; Ξέρω, σε τύφλωσε το ρούχο ή το όνομα. Πως λάμπουν έτσι τα στρας…

Angie Insomniac

RAMNOUSIA

Posted in: πολιτική