Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

22 Φεβ 2014

«Εθελοντική» διαφθορά - ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ


Παντελής Μπουκάλας
 ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Αν τα αποκαλυπτήρια συνεχιστούν με τον τωρινό ρυθμό, με μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση να παραδίδεται στον εισαγγελέα και τη δημόσια χλεύη κάθε μέρα, θα χρειαστούν περίπου δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί αυτή η μελαγχολική ιστορία. Αλλά δεν θα συμβεί αυτό. Και όχι μόνο επειδή πολλοί μπαγαπόντηδες φρόντισαν να καλύψουν τα ανομήματά τους αποτελεσματικότερα απ’ ό,τι το Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης και το Εθελοντικό Σώμα Ελλήνων Πυροσβεστών - Αναδασωτών. Αλλά και επειδή, όπως θέλω να πιστεύω, δεν είναι διεφθαρμένες όλες οι εκατοντάδες των ΜΗΚΥΟ.
Και θέλω να το πιστεύω για τον ίδιο λόγο που θέλουμε όλοι να πιστεύουμε ότι και ο καθένας μας προσωπικά αντέχει στους πειρασμούς και στις πιέσεις και οι άνθρωποι γύρω μας, με τους οποίους συνδιαμορφώνουμε ό,τι λέγεται κοινωνία, διατηρούν άθικτη την ποιότητά τους. Δίχως αυτή την πίστη, τα πάντα θα γκρεμίζονταν μέσα μας. Και τότε θα σωριάζονταν γρήγορα και έξω μας.

Δεν θέλω, λοιπόν, να πιστέψω ότι όλοι όσοι δραστηριοποιήθηκαν σε οργανώσεις προσφοράς (όπως τουλάχιστον βεβαίωνε ο τίτλος τους) είχαν στον νου τους την αρπαχτή· να φάνε και να πιούνε εις υγείαν των κορόιδων. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι πολλοί θέλησαν να βοηθήσουν· είτε για τη δασοπυρόσβεση πρόκειται είτε για την προστασία της θαλάσσιας χελώνας ή του κιρκινεζιού – και, τώρα πια, των αστέγων και πεινώντων. Από μεράκι, από τη σιγουριά πως η φύση δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της στις επιθέσεις του «πολιτισμού», από την αίσθηση πως ό,τι είναι κοινό, πρέπει να φυλάσσεται από τον καθέναν ξεχωριστά, ήταν και είναι πολλοί όσοι και χρόνο και χρήμα δαπανούν, και τη βολή τους χαλάνε για να δώσουν ένα χεράκι βοήθειας· και όχι για να βάλουν το χέρι τους βαθιά στον κρατικό κορβανά, φορώντας για καμουφλάρισμα τη στολή του εθελοντισμού.

Η λέξη εθελοντισμός φέρνει αυτόματα στον νου τους Ολυμπιακούς του 2004. Και το πρώτο που έχει να σημειώσει κανείς είναι η έκπληξη που του προκαλεί το γεγονός ότι πλέον, έπειτα από δέκα χρόνια και εκ του ασφαλούς, επικρίνουν τους αγώνες ακόμα και ορισμένοι που τους υμνούσαν τότε. Σαν κάτι να μυρίζονται ή να ξέρουν, και θέλουν να πάρουν προληπτικά τις αποστάσεις τους. Κοντά εξήντα χιλιάδες εθελοντές εκπαιδεύτηκαν το 2004, επιλεγμένοι από τους σχεδόν υπερδιπλάσιους που είχαν υποβάλει αίτηση. Με ποια κριτήρια επιλέχτηκαν; «Αντικειμενικά» υποθέτω, έστω νοθευμένα με ολίγην «υποκειμενικίνη», ή μάλλον «κομματίνη», για να είμαστε ακριβέστεροι. Σίγουρα, πολλοί είχαν ταυτιστεί τότε με το «όραμα» και θέλησαν να βοηθήσουν ανιδιοτελώς στην υλοποίησή του. Αλλοι όμως ντύθηκαν εθελοντές αποβλέποντας σε κάτι υλικότερο, που δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί το μυστικό είναι δικομματικώς επτασφάγιστο. Ας μην κάψουμε πάντως χλωρά και ξερά μαζί. Γιατί, τώρα πια, δεν θα τρέξει να μας βοηθήσει το Εθελοντικό Σώμα Πυροσβεστών. Ασχολείται με τη φωτιά στα μπατζάκια του.

ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ... «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ!»


Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Εκπληκτοι με τη στάση της κυβέρνησης της Ισλανδίας δείχνουν οι δύο ανταποκριτές του βρετανικού πρακτορείου ειδήσεων Ρόιτερ στο Ρέικιαβικ, την πρωτεύουσα αυτού του νησιωτικού κράτους που βρίσκεται ανάμεσα στην ευρωπαϊκή και την αμερικανική ήπειρο. «Η εδώ κυβέρνηση αισθάνεται ότι μπορεί να αποφύγει τους διεθνείς επενδυτές απολαμβάνοντας ταυτόχρονα οικονομική ανάπτυξη» γράφουν οι Ρόμπερτ Ρόμπερτσον και Σάιμον Τζόνσον. «Η σκληρή στάση απέναντι στους πιστωτές παραμένει δημοφιλής στους ψηφοφόρους παρά τους ελέγχους στη ροή κεφαλαίων που εμποδίζουν τις ξένες επενδύσεις» παραδέχονται. «Τα χρέη των τραπεζών ούτε είναι ούτε θα γίνουν ποτέ δημόσιο χρέος!» δηλώνει απερίφραστα στο αμερικανικό οικονομικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Μπλούμπεργκ ο Ισλανδός πρωθυπουργός Σίγκμουντουρ Γκουνλόιγκσον.
«Μια παρόμοια σκληρή στάση στο θέμα των πληρωμών προς τους δανειστές των τραπεζών -πολλοί από τους οποίους είναι κερδοσκοπικοί οίκοι που αγόρασαν τους τίτλους αφότου είχαν χρεοκοπήσει οι ισλανδικές τράπεζες- είναι δημοφιλής σε πολλούς Ισλανδούς» ομολογούν περίλυποι οι ανταποκριτές του βρετανικού πρακτορείου Ρόιτερ. Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου πληρώνει συνεχώς στο 100% της ονομαστικής αξίας τους τα ελληνικά ομόλογα που έχουν αποκτήσει στο ένα... δέκατο ή στο ένα πέμπτο της αξίας τους οι «γύπες» της διεθνούς κερδοσκοπίας, η κυβέρνηση της Ισλανδίας όμως δεν έχει απολύτως καμία διάθεση να «χρυσώσει» τους ξένους κερδοσκόπους που έδωσαν τα λεφτά τους στους απατεώνες Ισλανδούς ομοίους τους, τους τραπεζίτες που χρεοκόπησαν. Αυτό, παρόλο που η κυβέρνηση της Βρετανίας και η κυβέρνηση της Ολλανδίας στηρίζουν φανατικά τους Αγγλους και τους Ολλανδούς κερδοσκόπους και προσπαθούν να εκβιάσουν την ισλανδική κυβέρνηση για να την εξαναγκάσουν να πληρώσει.
Την περασμένη εβδομάδα μάλιστα η Βρετανία και η Ολλανδία κατέθεσαν σε δικαστήριο του Ρέικιαβικ αγωγή εναντίον της Ισλανδίας, με την οποία ζητούν... 5 δισεκατομμύρια δολάρια για χάρη των κερδοσκόπων! «Δεν πρόκειται να πάρουν τίποτα γιατί δεν υπήρχε κρατική εγγύηση για τα δάνεια αυτά» δήλωσε απαθής ο Ισλανδός πρωθυπουργός. Οι Ισλανδοί «έφτυσαν» επίσης την ΕΕ, παγώνοντας επ' αόριστον τις ενταξιακές συνομιλίες που είχε αρχίσει η προηγούμενη κυβέρνηση των σοσιαλιστών και των αριστερών - μια κυβέρνηση που αποδείχθηκε απερίγραπτα εθελόδουλη και γι' αυτό εξεδιώχθη κλωτσηδόν από την εξουσία στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές που έγιναν πέρυσι, με το χειρότερο αθροιστικό αποτέλεσμα των δύο κομμάτων τα τελευταία... 82 (!) χρόνια. «Η χώρα μας δεν έχει τίποτα να κερδίσει με την ένταξή της στο μπλοκ της ΕΕ» δήλωσε χωρίς περιστροφές ο Ισλανδός πρωθυπουργός.
Ουδέποτε άλλωστε υπήρξε δημοσκόπηση έστω που να δείχνει πλειοψηφία των Ισλανδών υπέρ της ένταξης στην ΕΕ. «Κύριο μέλημα της κυβέρνησής μας είναι η ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους της χώρας μας» ξεκαθάρισε ο Σίγκμουντουρ Γκουνλόιγκσον. Εφριξε ο ΟΟΣΑ όταν προ τριμήνου η ισλανδική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το 7% του ΑΕΠ της χώρας θα διατεθεί για να προστατευθούν οι δανειολήπτες που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους από τις τράπεζες, που τώρα πλέον είναι όλες κρατικές. «Θα επιβαρυνθεί περισσότερο ο τραπεζικός τομέας» πήγε να ψελλίσει ο ΟΟΣΑ, αλλά κανένας Ισλανδός δεν του έδωσε σημασία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μετά από μερικές μέρες, τέσσερα πρώην διευθυντικά στελέχη της μίας από τις τρεις ισλανδικές ιδιωτικές τράπεζες που χρεοκόπησαν, καταδικάστηκαν σε φυλάκιση τριών έως πέντε ετών ως... οικονομικοί απατεώνες! Κράτος που να προστατεύει τα σπίτια των πολιτών και να χώνει στη φυλακή τους τραπεζίτες, πού ξανακούστηκε! Και το χειρότερο όλων, όλα αυτά που περιγράφουμε δεν τα κάνει κάποιος... «Τσε Γκεβάρα» της Ισλανδίας, αλλά ένας κεντροδεξιός πρωθυπουργός που κυβερνά σε συνασπισμό με τη Δεξιά! Μόνο που στην Ισλανδία φαίνεται ότι αυτός ο πρωθυπουργός διατηρεί -ακόμη τουλάχιστον- την αξιοπρέπειά του. Εχει βάλει μάλιστα στόχο να μειώσει τη σημερινή ανεργία του... 4,2% στο 2%!!!
Με τέτοια συνεπή γραμμή, η ισλανδική οικονομία αναπτύχθηκε 3% το 2013. Τετραπλασιάστηκαν (σε υποτιμημένες κορόνες) τα έσοδα από τον τουρισμό - από 73 δισεκατομμύρια που ήταν το 2008 ήταν 267 δισ. πέρυσι, ενώ αυξήθηκαν τα κέρδη από την αλιεία κατά 60% και από το αλουμίνιο κατά 25% σε σύγκριση με τον μέσο όρο της περιόδου 2008-2012. Οχι, οι Ισλανδοί δεν ζουν καλύτερα σήμερα από όσο ζούσαν πριν από την κρίση. Πιο φτωχικά και πιο δύσκολα ζουν. Εχουν, όμως, όλοι δουλειά και ανορθώνουν όλοι μαζί την οικονομία της χώρας τους πραγματικά, όχι κατά φαντασίαν, έχοντας διδαχθεί από τα λάθη τους.
Απολύτως καμία σχέση με την Ελλάδα!
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Η Συνεργασία της Αμερικανικής Κυβέρνησης και της CIA με τη Μαφία

Γράφει ο ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ* 

Επιδημία Απαγορεύσεων Made inUSA

Το οργανωμένο έγκλημα εμφανίστηκε στο ιστορικό προσκήνιο στις ΗΠΑ, εξαιτίας της απαγόρευσης και της δίωξης ορισμένων ψυχοτρόπων ουσιών. Γεννήθηκε κατά την σταδιακή επιβολή της απαγόρευσης του οπίου για κάπνισμα (1875-1902). Ενηλικιώθηκε μετά την πλήρη απαγόρευση των οπιούχων και της κοκαΐνης με το νόμο Harrison (1914). Ωρίμασε κατά τη διάρκεια της Ποτοαπαγόρευσης (1920-1933). Ισχυροποιήθηκε σε τρομακτικό βαθμό εξαιτίας των διαδοχικών απαγορεύσεων ορισμένων ουσιών (ανάμεσα στις οποίες, κυριαρχική θέση κατέχουν η ηρωίνη και η κοκαΐνη). Εξελίχθηκε ως κακοήθης νεοπλασία, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Και εμπεδώθηκε ως καθοριστικός παράγοντας της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής ζωής.


Από τη δεκαετία του 1930 και μετά, χάρη στην επιλεκτική απαγόρευση ορισμένων ουσιών (που σκοπίμως ομαδοποιούνται υπό τον αδόκιμο και παραπλανητικό όρο «ναρκωτικά»), δίπλα στη νόμιμη εξουσία του κράτους αναπτύσσεται η παράνομη εξουσία του οργανωμένου εγκλήματος η οποία δρα άλλοτε ως ανταγωνιστής και άλλοτε ως συνεργός της κρατικής εξουσίας που την κυοφόρησε, με αποτέλεσμα την εγκατάσταση μιας δυναμικής ισορροπίας ανάμεσά στη νόμιμη εξουσία του κράτους και την παράνομη εξουσία του οργανωμένου εγκλήματος.
Συνδετικός κρίκοςμεταξύ της νόμιμης εξουσίας του κράτους και της παράνομης εξουσίας του οργανωμένου εγκλήματος είναι ένα ενδιάμεσο στρώμα κρατικών υπαλλήλων, κυβερνητικών αξιωματούχων και επαγγελματιών πολιτικών που μισθώνονται από την κρατική εξουσία και εξαγοράζονται από το οργανωμένο έγκλημα. Μέσο για τη συγκρότηση αυτού του συνδετικού κρίκου είναι η διαφθορά. Και πεδίο συνεργασίας της κρατικής εξουσίας και του οργανωμένου εγκλήματος αποτελούν όλες οι δραστηριότητες που βρίσκονται εκτός των ορίων της νομιμότητας και εξυπηρετούν πολιτικούς στόχους, ανάμεσα στις οποίες πρωτεύουσα θέση κατέχουν τα όπλα, τα ναρκωτικά και η τρομοκρατία.
Η συνεργασία της κρατικής εξουσίας με το οργανωμένο έγκλημα γέννησε το παρακράτος, έναν ιδιότυπο «θεσμό» που λειτουργεί πέραν των ορίων της νομιμότητας, με καθοδηγητικά όργανα που απαρτίζονται από κρατικούς αξιωματούχους και εκτελεστικά όργανα που στρατολογούνται από τον υπόκοσμο.
Όπως προκύπτει από την ιστορική έρευνα, από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, τα ναρκωτικά και η τρομοκρατίααποτελούν δυο αποτελεσματικά, πολιτικά και οικονομικά, εργαλεία που χρησιμοποιούνται από τις μυστικές υπηρεσίες και το οργανωμένο έγκλημα, που συνεργάζονται μεταξύ τους εξυπηρετώντας τους δικούς τους ιδιαίτερους σκοπούς.

Η Πολιτικοποίηση του Οργανωμένου Εγκλήματος

Από το 1947 και μετά, οι δραστηριότητες των μυστικών υπηρεσιών και του οργανωμένου εγκλήματος αλληλο-επικαλύπτονται στο όνομα της αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου, με αποτέλεσμα την αλληλεπίδραση και τον αμοιβαίο μετασχηματισμό τους:
Το οργανωμένο έγκλημα, παράλληλα με την παραδοσιακή του δραστηριότητα στους τομείς της προστασίας, της πορνεία, του τζόγου και των ναρκωτικών, πολιτικοποιείται διαμέσου της εξυπηρέτησης πολιτικών στόχων που του τίθενται από τις μυστικές υπηρεσίες, όπως το σπάσιμο των απεργιών, οι βιαιότητες σε βάρος της Αριστεράς και η διάπραξη πολιτικών δολοφονιών. Και οι μυστικές υπηρεσίες, παράλληλα με την παραδοσιακή τους δραστηριότητα στους τομείς της κατασκοπίας, της αντικατασκοπίας και της πολιτικής τρομοκρατίας, εγκληματοποιούνται χρησιμοποιώντας τα μέσα του οργανωμένου εγκλήματος, και κυρίως τα ναρκωτικά.
Έτσι οι μυστικές υπηρεσίες αναδεικνύονται σε παράλληλη εξουσία, γιατί οι μπίζνες με τα ναρκωτικά εξασφαλίζουν σ’ αυτές μια πολιτική αυτονομία διαμέσου μιας σειράς «συμμαχιών» που μπορούν να διαφεύγουν από τον έλεγχο της νόμιμης πολιτικής εξουσίας, και συγχρόνως μια οικονομική αυτοδυναμία από τα αρμόδια συνταγματικά όργανα ελέγχου, διαμέσου της αυτοχρηματοδότησης των επιχειρήσεών τους με τα κέρδη που προσπορίζονται από την έμμεση ή άμεση συμβολή τους στη διακίνηση των ναρκωτικών.
Σήμερα, οποιαδήποτε σοβαρή μελέτη για τα ναρκωτικά θα προσκρούσει αναγκαία στο τρίπτυχο οργανωμένο έγκλημα-μυστικές υπηρεσίες-τρομοκρατία, και οποιαδήποτε σοβαρή έρευνα για την τρομοκρατία θα βρεθεί αντιμέτωπη με το τρίπτυχο οργανωμένοέγκλημα-μυστικές υπηρεσίες-ναρκωτικά. Έτσι σχηματίζεται το τετράπτυχο«οργανωμένο έγκλημα, μυστικές υπηρεσίες, ναρκωτικά και τρομοκρατία», που τα επιμέρους στοιχεία του μόνο αφελείς ή ανιστόρητοι μπορούν να απομονώνουν με ελαφριά καρδιά και σκέψη.
Μέσα σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο συντελέστηκε ο βαθμιαίος μετασχηματισμός του οργανωμένου εγκλήματος σταδιακά από ένα συντεχνιακό οργανισμό με τοπική εμβέλεια σε μια πανίσχυρη πολυεθνική εταιρεία με παγκόσμια επιρροή, με την οποία ελάχιστα κράτη θα μπορούσαν να συγκριθούν από την άποψη της οργάνωσης, της ισχύος και της αποτελεσματικότητας.
Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, η εκπληκτική ενδυνάμωση του οργανωμένου εγκλήματος εξ’ αιτίας της επιλεκτικής απαγόρευσης ορισμένων ουσιών, το κατέστησε βασικό παράγοντα της δημόσιας ζωής σε πολλές χώρες του αναπτυγμένου κόσμου (ΗΠΑ, Ιταλία, Γαλλία, Ιαπωνία, κ.α.).

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΗ ΜΑΦΙΑ

Η Εξέλιξη της Αμερικανικής Μαφίας (1920-1940)
Το 1914 με το νόμο Harrison απαγορεύτηκε η εμπορία των οπιούχων και της κοκαΐνης. Το 1919 απαγορεύτηκε η διάθεσή τους ακόμη και για ιατρικούς λόγους. Και το 1920 επιβλήθηκε η απαγόρευση του αλκοόλ.
Αμέσως μετά την απαγόρευση αυτών των ουσιών, σε όλες τις αμερικανικές μεγαλουπόλεις,οι τοπικές συμμορίες που μέχρι τότε ασχολούνταν κυρίως την εκμετάλλευση της πορνείας, μετεξελίχτηκαν σε εθνικής εμβέλειας συνδικάτα που ανέλαβαν να καλύψουν τη ζήτηση σε οπιούχα, κοκαΐνη και αλκοόλ, πράγμα που σηματοδοτεί τη γένεση και την ανάπτυξη του οργανωμένου εγκλήματος στις ΗΠΑ και εν συνεχεία σε διεθνές επίπεδο.
«Το αμερικανικό οργανωμένο έγκλημα εξελίχτηκε από ένα αριθμό τοπικών συμμοριών σε σύνολο εθνικών συνδικάτων με υπολογίσιμη οικονομική και πολιτική υπεροχή, κυρίως των βιομηχανικών περιοχών, εκμεταλλευόμενο την απαγόρευση του αλκοόλ, των οπιούχων και της κοκαΐνης. Σ’ αντίθεση με την απαγόρευση του αλκοόλ που διάρκεσε 13 χρόνια (1920-1933), η απαγόρευση των ναρκωτικών ήταν συνεχής και κατέστησε τη διακίνηση της παράνομης ηρωίνης την πιο σταθερή πηγή εσόδων για το οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική.»[1]
Μετά την κατάργηση της Ποτοαπαγόρευσης (1933), το οργανωμένο έγκλημα (στο χώρο του οποίου κυριαρχούσε η Μαφία υπό την αρχηγία του Σικελο-αμερικανού γκάνγκστερ Salvatore «Lucky» Luciano), έστρεψε το ενδιαφέρον του από το αλκοόλ στα «ναρκωτικά» που μέχρι τότε αποτελούσαν ένα μικρό μέρος του κύκλου των δραστηριοτήτων του. Και τα εκμεταλλεύτηκε συστηματικά μέχρι την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που προκάλεσε τη διακοπή της ροής του οπίου από τις οπιοπαραγωγές ασιατικές χώρες προς τις ΗΠΑ.[2]
Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, η Μαφία βρέθηκε, για πρώτη φορά στην ιστορία της σε μια εξαιρετικά δεινή θέση, δεχόμενη επιθέσεις και έχοντας συνεχείς απώλειες σε δύο μέτωπα: Στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση οργάνωσε συνδυασμένες αστυνομικές επιχειρήσεις και δικαστικές διώξεις κατά της μαφίας και στην Ιταλία, ο Μουσολίνι την αντιμετώπισε με βίαιες εκστρατείες που είχαν ως αποτέλεσμα τη σύλληψη και την εξόντωση πολλών μελών της.

Η Συνεργασία της Αμερικανικής Κυβέρνησης με τη Μαφία

Στις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα σαμποτάζ στο λιμάνι της Νέας Υόρκης το 1941 αποτέλεσε το έναυσμα για την αλλαγή του σκηνικού και την έναρξη της συνεργασίας των κρατικών μυστικών υπηρεσιών με τη Μαφία.
Η Υπηρεσία Πληροφοριών του Ναυτικού (OfficeofNavalIntelligenceONI) επιδιώκοντας να διασφαλίσει το λιμάνι της Νέας Υόρκης από σαμποτάζ και, συγχρόνως, να ελέγχει όλα τα εμπορικά πλοία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τον ανεφοδιασμό εχθρικών πολεμικών στα διεθνή ύδατα, απευθύνθηκε στη Μαφία και εξασφάλισε τη συνεργασία της, μέσω μιας συμφωνίας με τον μεγαλομαφιόζο Joseph Lanza, αντιπρόσωπο του Luciano,που έλεγχε πλήρως τους εργαζόμενους στα ντοκ του λιμανιού της Νέας Υόρκης.
Έτσι εγκαινιάστηκε, η πρώτη επίσημη συνεργασία του αμερικανικού κράτους και του οργανωμένου εγκλήματος, που έμελλε να επεκταθεί από την προστασία του λιμανιού της Νέας Υόρκης το 1941 στο πεδίο της διεξαγωγής των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά την απόβαση των Αμερικανών στην Ιταλία το 1943 και εν συνεχεία να χρησιμοποιηθεί ως βασικό εργαλείο για της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής κατά τη μεταπολεμική περίοδο.
Το αμερικανικό κράτος με τη συνεργασία του με τον Luciano εξασφάλισε την απρόσκοπτη λειτουργία του λιμανιού της Νέας Υόρκης σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου και χρησιμοποίησε τη Σικελική Μαφία αρχικά ως δύναμη αντίστασης στον Μουσολίνι και εν συνεχεία ως δύναμη «αποτροπής» του ενδεχόμενου της ανάληψης της εξουσίας στην Ιταλία από την Αριστερά. Για το σκοπό αυτό, μετά τη σταθεροποίηση των θέσεών τους «οι αμερικανικές δυνάμεις κατοχής τοποθέτησαν πλήθος μαφιόζων στους διοικητικούς μηχανισμούς και σε θέσεις δημάρχων και κοινοταρχών» στις περιοχές που ήταν υπό τον έλεγχό τους.[3]
Οι αμερικανικές δυνάμεις κατοχής στη Σικελία, αναθέτοντας πολιτικά και διοικητικά πόστα σε μέλη της Μαφίας, διασφάλισαν τις υλικές βάσεις για τη δυναμική αποτροπή του ενδεχόμενου να καταλάβει νομίμως την εξουσία η αριστερά και, συγχρόνως, διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις της εισβολής της Μαφίας στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ιταλίαςκαι τον επικαθορισμό της ιταλικής δημόσιας ζωής από το οργανωμένο έγκλημα στις τέσσερις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Το 1948, οι Σικελική μαφία υπό την προστασία των Αμερικανών, οργάνωσε ένα δίκτυο παραγωγής και διακίνησης ηρωίνης που προμηθευόταν βάση μορφίνης από τα κέντρα παραγωγής οπίου της Τουρκίας και της Μέσης Ανατολής, τη μετέτρεπε νομίμως σε ηρωίνη στα εργαστήρια της σικελικής φαρμακευτικής εταιρείας Schiaparelli και την εισήγαγε παράνομα στις ΗΠΑ, όπου σταδιακά έφτασε να καλύπτει το 80% της ζήτησης αυτής της ουσίας στη μαύρη αγορά.
Μ’ αυτό τον τρόπο, στην περίοδο 1952-1958, ο έλεγχος της ηρωίνης που διοχετευόταν στις ΗΠΑ, πέρασε βαθμιαία από την κορσικάνικη μαφία της Μασσαλίας (που οι πάγιες σχέσεις της με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες την καθιστούσαν αφερέγγυα για τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες) στην αμερικανο-σικελική μαφία, που οι σχέσεις της με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες αποτελούσαν εγγύηση της πολιτικής της νομιμοφροσύνης.

Η Συνεργασία της CIA με το Οργανωμένο Έγκλημα

Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, όταν ο Κόκκινος Στρατός υπέταξε την Ανατολική Ευρώπη και οι κομμουνιστές κατέλαβαν την εξουσία στην Κίνα (1948), οι ΗΠΑ βρέθηκαν αντιμέτωπες με την άμεση απειλή της κομμουνιστικής επέκτασης και οι Αμερικανοί ηγέτες, διαπιστώνοντας ότι χρειάζονταν νέα όπλα για ν’ αντιμετωπίσουν ένα νέο είδος παγκοσμίου πολέμου, το 1947 δημιούργησαν τη CIA (CentralIntelligenceAgency) που είχε αρμοδιότητα σε δύο κυρίως πεδία: την κατασκοπεία και τη μυστική δράση.
Η CIA αναδείχτηκε στο κυριότερο εργαλείο για την εφαρμογή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Οι πράκτορές της συμμαχούσαν με οποιαδήποτε υποκοσμιακή ή παρακρατική συμμορία που ήταν ικανή να χρησιμοποιηθεί για την ανάσχεση της επέκτασης της κομμουνιστικής επιρροής, ανάμεσα στις οποίες και τα δίκτυα παραγωγής και διακίνησης απαγορευμένων ουσιών (πράγμα που άσκησε και ασκεί τεράστια προωθητική επίδραση στο παγκόσμιο εμπόριο της ηρωίνης).
Η συμμαχία της CIA με τους ναρκω-λαθρέμπορους στις αρχές της δεκαετίας του 1940, όταν το διεθνές εμπόριο του οπίου σχεδόν εκμηδενίστηκε εξαιτίας της τεράστιας πτώσης της διεθνούς εμπορικής ναυσιπλοΐας (με αποτέλεσμα ο αριθμός των εξαρτημένων στις ΗΠΑ να μειωθεί εντυπωσιακά: από 200.000 το 1924 σε περίπου 20.000 το 1944-1945).
Μετά τη λήξη του πολέμου, η αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας του διεθνούς εμπορίου ακολουθήθηκε από την αναδιοργάνωση της παραγωγής της ηρωίνης και των δικτύων της διακίνησής της. Οι καλλιέργειες της οπιοπαπαρούνας στην Τουρκία και τη ΝΑ Ασία επεκτείνονταν διαρκώς και τα παράνομα εργαστήρια μετατροπής της μορφίνης σε ηρωίνη στήνονταν το ένα μετά το άλλο στη Μασσαλία και το Χονγκ-Κονγκ. Πολλοί απ’ τους λόγους αυτής της «αναγέννησης» της διακίνησης των απαγορευμένων ουσιών οφείλονται στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και του κυριότερου εκτελεστικού της βραχίονα, της CIA, που έχει την ευθύνη όλων των μυστικών επιχειρήσεων διείσδυσης, αποσταθεροποίησης, ανατροπής και αποτροπής στον κόσμο.

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΣΙΚΑΝΙΚΗ ΜΑΦΙΑ

Η Εξέλιξη της Κορσικάνικης Μαφίας (1920-1940)
Για 25 ολόκληρα χρόνια, από το 1947 μέχρι το 1972, η κορσικάνικη Μαφία της Μασσαλίας είχε το μονοπώλιο στον εφοδιασμό της αμερικανικής αγοράς με ηρωίνη,απολαμβάνοντας της προστασίας των αμερικανικών και γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, και κυρίως της αμερικανικής CIA και της γαλλικής ΚΥΠ (SDECE).
Μέχρι τη δεκαετία του 1960, το μεγαλύτερο μέρος της διακίνησης της ηρωίνης από την Εγγύς και Μέση Ανατολή προς τις ΗΠΑ γινόταν από την κορσικάνικη Μαφία που είχε υπό τον απόλυτο έλεγχό της το λιμάνι της Μασσαλίας –γνωστή πρωτεύουσα του Γαλλικού υπόκοσμου και κυριότερο κέντρο διαμετακόμισης απαγορευμένων ουσιών.
Η εξέλιξη της κορσικάνικης Μαφίας της Μασσαλίας είναι στενά συνδεδεμένη με το γεγονός ότι ανάπτυξε στενές σχέσεις με τον υπόκόσμο της πολιτικής και των μυστικών υπηρεσιών, για λογαριασμό των οποίων εκτελούσε ένα πλήθος βρώμικων δουλειών με αντάλλαγμα την παροχή προστασίας στις δικές της έκνομες δραστηριότητες.
Μέχρι το 1920, ο υπόκοσμος της Μασσαλίας αποτελούνταν από διάφορους κακοποιούς, κυρίως Κορσικανούς που περιορίζονταν στην εκμετάλλευση της πορνείας και των τυχερών παιχνιδιών.
Στη δεκαετία του 1920, ο κόσμος αυτός μετασχηματίστηκε σε ένα αυστηρά ιεραρχημένο και κεντρικά καθοδηγούμενο δίκτυο, το πασίγνωστο Γαλλικό Δίκτυο της κορσικάνικης Μαφίας,υπό την ηγεσία των Francois Spirito και Paul Bonnaventure Carbone που το διηύθυναν επί 20 περίπου χρόνια (1924-1944). Το Δίκτυο οργάνωσε επαγγελματικά την εκμετάλλευση της πορνείας και των τυχερών παιχνιδιών, απλώθηκε σ’ ένα νέο επιχειρησιακό τομέα, τον τομέα των απαγορευμένων ουσιών, και ανέπτυξε στενές σχέσεις συνεργασίας με ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου,
Στη δεκαετία του 1930, η κορσικάνικη Μαφία της Μασσαλίας συνεργάστηκε με τις ομάδες των φασιστών της πόλης που ήταν υπό την ηγεσία του αναπληρωτή δημάρχου Simon Sabiani, για λογαριασμό του οποίου οργάνωσε ειδικές ομάδες από γκάνγκστερ που περιφρουρούσαν τις φασιστικές εκδηλώσεις και εξαπέλυαν τρομοκρατικές επιθέσεις κατά των αντιφασιστών στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν τη Μεγάλη Οικονομική Κρίση του 1929-1931. Σ’ αντάλλαγμα, ο Sabiani πρόσφερε πολιτική προστασία στον υπόκοσμο και διόρισε πολλά μέλη της κορσικάνικης Μαφίας στις υπηρεσίες του Δήμου της Μασσαλίας.[4]Μέσα απ’ αυτές τις διεργασίες διαμορφώθηκε μια συμμαχία ανάμεσα στους φασίστες και τον κορσικάνικο υπόκοσμο, που αναδείχτηκε σε κύρια πολιτική δύναμη στη Μασσαλία.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η κορσικάνικη Μαφία, έχοντας εξασφαλισμένη την πολιτική της κάλυψη, μπόρεσε να διεισδύσει στο παράνομο εμπόριο των όπλων και των «ναρκωτικών» (εκμεταλλευόμενη τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, 1936-39) και στην εμπορία της ηρωίνης (ανοίγοντας εργαστήρια ηρωίνης στη Μασσαλία), με αποτέλεσμα να φτάσει σταδιακά να ελέγχει το 80% της ηρωίνης που διακινούνταν προς τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Γερμανική Κατοχή: Αντίσταση και Υπόκοσμος

Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, σημειώθηκε μια διάσπαση στους κόλπους του υπόκοσμου της Μασσαλίας. Το μεγαλύτερο μέρος της κορσικάνικης Μαφίας, υπό την αρχηγία των Carbone και Spirito, συνεργάστηκε με τη ναζιστική Γκεστάπο εναντίον της Αντίστασης. Ένα μικρό μέρος της, υπό την ηγεσία των αδελφών Guerini, συνεργάστηκε με τις αντιστασιακές οργανώσεις εναντίον της γερμανικής κατοχής, αντιδρώντας μ’ αυτό τον τρόπο στα σχέδια του Άξονα που αφορούσαν τη μελλοντική ενσωμάτωση της Κορσικής στην Ιταλία.
Οι αρχηγοί της κορσικάνικης μαφίας που συνεργάστηκαν με τις κατοχικές δυνάμεις, ακολούθησαν τους Γερμανούς στην πτώση τους. Εκείνοι που εναντιώθηκαν στους Γερμανούς, ακολούθησαν τους Συμμάχους στην άνοδό τους. Οι Carbone και Spirito εκπαραθυρώθηκαν από την ηγεσία του Δικτύου[5]και επιβλήθηκε η νέα ηγετική ομάδα των αδερφών Guerini, οι οποίοι αναδείχτηκαν σε ήρωες της κορσικάνικης αντίστασης: O Antoine Guerini εργάστηκε ως πράκτορας των Αγγλο-αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, και ο Bartolemy Guerini, που εφοδίαζε με πληροφορίες, όπλα και άνδρες την πολιτοφυλακή της  σοσιαλιστικής ομάδας του Gaston Deffere, μετά την απελευθέρωση τιμήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.
Η αντίσταση στη Μασσαλία, όπως και σ’ ολόκληρη τη Γαλλία, ήταν διασπασμένη μεταξύ των κομμουνιστών και των μη-κομμουνιστών: Από τη μια μεριά υπήρχε το υπό κομμουνιστικό έλεγχο FTP (Franc-TireursetPartisans) με 2.000 μέλη και από την άλλη το μη-κομμουνιστικό MUR (MouvementsUnisdeResistance) με 800 μέλη. Κυριότερη δύναμη στο MUR ήταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα υπό την ηγεσία του Gaston Deffere, ο οποίος ήταν επικεφαλής ενός συμμαχικού δικτύου πληροφοριών.
Το Φεβρουάριο του 1944, οι δύο πτέρυγες της αντίστασης αποφάσισαν να συνεργαστούν,ίδρυσαν το FFI (ForcesFrancaisesdel’ Interieur) και οργάνωσαν τα CRS (CompagniesRepublicainesdeSecurite) που ανέλαβαν αστυνομικά καθήκοντα και έβαλαν στο περιθώριο της αστυνομία που το μεγαλύτερο μέρος της είχε συνεργαστεί με τον κατακτητή. [6]

Μετά την Απελευθέρωση: Πολιτικός κόσμος, Υπόκοσμος και CIA

Η συνεργασία των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών διατηρήθηκε μέχρι το 1946. Προϊόν της συνεργασίας τους ήταν και η εκλογή του σοσιαλιστή ηγέτη Gaston Deffere ως δημάρχου της Μασσαλίας τον Απρίλιο του 1945. Η διάσπασή τους ένα χρόνο αργότερα είχε ως αποτέλεσμα την εκλογή του κομμουνιστή υποψήφιου στη θέση του δημάρχου της πόλης το Νοέμβριο του 1946.
Το 1947, ένα κύμα απεργιών που σάρωσε ολόκληρη την Ευρώπη και προβλήθηκε από την Ουάσιγκτον ως «μέρος ενός σχεδίου των κομμουνιστών να καταλάβουν την εξουσία», εγκαινίασε την εποχή της παγκόσμιας αντιπαράθεσης «ανάμεσα στον ανατολικό κομμουνισμό και τη δυτική δημοκρατία» που έμελλε να περάσει στην ιστορία ωςΨυχρός Πόλεμος.
Ο Ψυχρός Πόλεμος άρχισε με την εφαρμογή ενός πολυδάπανου «Σχεδίου για την Ευρωπαϊκή Ανοικοδόμηση», του γνωστού «Σχεδίου Μάρσαλ», στα πλαίσια του οποίου η αμερικανική κυβέρνηση ανέθεσε το καθήκον της αντιμετώπισης του απεργιακού κύματος και του «κομμουνιστικού κινδύνου» στη CIA, που μόλις είχε δημιουργηθεί σ’ αντικατάσταση του OSS (OfficeofStrategicServices).
Στις αρχές του 1947 το αμερικανικό Κογκρέσο αποφάσισε να χορηγήσει 400 εκατ. δολαρίων στον αγώνα κατά του κομμουνισμού και ο πρόεδρος Τρούμαν «διέθεσε αυτό το ποσό μέσω της CIA για την υποστήριξη δημοκρατικών πολιτικών κομμάτων», κυρίως στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Τουρκία.[7]
Έχοντας επωμισθεί ως πρώτο καθήκον την αντιμετώπιση του απεργιακού κύματος στη Δυτική Ευρώπη, η CIA συνεργάστηκε στενά με την Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AFL) του Irving Brown και χρηματοδότησε τις προσπάθειές της να οργανώσει στην Ευρώπη «ελεύθερα συνδικάτα» που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως αντίβαρο σε όσες εργατικές ενώσεις ελέγχονταν από τους κομμουνιστές.[8]
Η απόφαση της CIA να συνεργαστεί με τους σοσιαλιστές για την επίτευξη των στόχων της, υπήρξε αποτέλεσμα του γεγονότος ότι στη γαλλική πολιτική σκηνή δέσποζαν κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο, μόνο τρία πολιτικά κόμματα: Tο Κομμουνιστικό Κόμμα που έπρεπε να «εξουδετερωθεί», το Κόμμα του Ντε Γκολ που ήταν «υπερβολικά ανεξάρτητος» κατά τα αμερικανικά κριτήρια και το Σοσιαλιστικό Κόμμα.Έτσι, υιοθετήθηκε η πολιτική της χρησιμοποίησης της Αριστεράς για να αντιμετωπιστούν οι αριστεροί, που εφαρμόστηκε με επιτυχία αρχικά στη Γαλλία και στη συνέχεια στην Ιταλία.
Αναφερόμενος σ’ αυτό το σχέδιο, ο Thomas Braden, πρώην διευθυντής του Τμήματος Διεθνών Οργανώσεων της CIA, δηλώνει ότι: «Χωρίς την εφαρμογή του σχεδίου της δημιουργίας των ελεύθερων εργατικών συνδικάτων, που γρήγορα επεκτάθηκε από τη Γαλλία στην Ιταλία, η μεταπολεμική ιστορία θα μπορούσε να εξελιχτεί πολύ διαφορετικά.»[9]
Για την επίτευξη των στόχων της, η CIA χρηματοδοτούσε το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα με ένα εκατομμύριο δολάρια το χρόνο με στόχο να ενισχύσει την εκλογική του βάση στο εργατικό κίνημα και να διασφαλίσει στους ηγέτες του την πολιτική δύναμη που χρειάζονταν για να εναντιωθούν δυναμικά στις εργατικές απεργίες.[10]
Χάρη σ’ αυτή τη βοήθεια, το Σοσιαλιστικό Κόμμα ξεπέρασε σύντομα τις οργανωτικές του αδυναμίες και ο σοσιαλιστής ηγέτης της Μασσαλίας Gaston Deffere, προχώρησε σε ανοικτή ρήξη με τους κομμουνιστές και κάλεσε τους εργαζόμενους σε μια πανεθνική αντικομμουνιστική σταυροφορία. Επίσης ο σοσιαλιστής υπουργός εσωτερικών Jules Moch, εκκαθάρισε την αστυνομία από όλα τα φιλο-κομμουνιστικά στοιχεία και αποδύθηκε σε πρωτοφανείς αστυνομικές επιθέσεις κατά των απεργών, κινητοποιώντας 200.000 άνδρες.[11]
Ο έλεγχος του λιμανιού της Μασσαλίας ήταν απολύτως αναγκαίος για την εφαρμογή των αμερικανικών σχεδίων κατά του κομμουνισμού σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα, γιατί απ’ αυτό περνούσαν όλα τα εφόδια που παρέχονταν στην Ευρώπη με το «Σχέδιο Μάρσαλ» και απ’ αυτό γινόταν ο ανεφοδιασμός του Γαλλικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Ινδοκίνα. Αυτό έγινε ιδιαίτερα εμφανές μετά την επίσημη ενεργητική εναντίωση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας στη συνέχιση του πολέμου στην Ινδοκίνα και τις νίκες του Μαο-Τσε-Τουνγκ που προδιέγραφαν την κατάκτηση της εξουσίας από τους κομμουνιστές στην Κίνα.
Ο γαλλικός πολιτικός κόσμος με τη χρηματοδότηση και την καθοδήγηση της CIA, συνεργάστηκε με την κορσικάνικη Μαφία και τη χρησιμοποίησε στην προσπάθειά του να αποδυναμώσει την επιρροή του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, στο Γαλλικό Δίκτυο ανατέθηκε ένας κρίσιμος πολιτικός ρόλος που του επέτρεψε να εξελιχθεί σε ανεπίσημη αλλά καθοριστικής σημασίας πολιτική δύναμη: Η κορσικάνικη Μαφία ανέλαβε την εκτέλεση πλήθους τρομοκρατικών ενεργειών σε βάρος της Αριστεράς –καταλήψεις γραφείων, διάλυση συγκεντρώσεων, σπάσιμο απεργιών, δολοφονίες στελεχών, κ.α.– ενώ ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου στις ΗΠΑ και τη Γαλλία και οι μυστικές υπηρεσίες των δύο χωρών παρείχαν ισχυρή πολιτική προστασία στις έκνομες δραστηριότητες της ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών της.

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ CIA ΜΕ ΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

Οι Στόχοι της Συνεργασίας της CIA με τον Υπόκοσμο
Ελάχιστη βασική επιδίωξη της CIA είναι να διεισδύει στα δίκτυα του υπόκοσμου και να τα επιτηρεί, γιατί οι οικονομικές τους πηγές, η πείρα τους στην παρανομία και η πρόσβασή τους σε πληροφορίες, τα καθιστούν σημαντική πολιτική δύναμη.[12] Όπως παρατήρησε το 1985, ένας αξιωματούχος του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ: «Tα ναρκω-κέρδη μπορούν να εξαγοράσουν εκλογές, να χρηματοδοτήσουν την αγορά όπλων για αντεπαναστατικές επιχειρήσεις, να αποσταθεροποιήσουν νόμιμες κυβερνήσεις και να ματαιώσουν διαδικασίες εκδημοκρατισμού.»[13]
Οι οργανώσεις του υπόκοσμου είναι έντονα αντικομμουνιστικές και αποτελούν φυσικούς συμμάχους των μυστικών υπηρεσιών των χωρών που αντιμάχονται τον κομμουνισμό, με κορυφαία ανάμεσά τους τις ΗΠΑ. Τα δίκτυα του οργανωμένου εγκλήματος προσφέρουν στις μυστικές υπηρεσίες κανάλια για το ξέπλυμα χρήματος, πράκτορες για την εκτέλεση βρώμικων επιχειρήσεών τους και χρήσιμες πληροφορίες για τους διεφθαρμένους πολιτικούς στις χώρες όπου αναπτύσσουν δράση. Όπως παραδέχτηκε δημόσια ο στρατηγός Paul Gormap, πρώην αρχηγός του γενικού επιτελείου της αμερικανικής στρατιάς των Νοτίων Πολιτειών: «Εάν θέλεις να αναμειχθείς σε αντι-ανατρεπτικές ή υπονομευτικές επιχειρήσεις, να συλλέξεις πληροφορίες και να διαθέσεις όπλα, είσαι υποχρεωμένος να συνεργάζεσαι με διακινητές ναρκωτικών.»[14]
Η φανερή όψη της «αντιναρκωτικής βοήθειας» που δίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στις διάφορες χώρες αφορά την άμεση σύνδεσή της με την αντιμετώπιση της «ανατρεπτικής» προπαγάνδας και δράσης.

Το Χρονικό της Συνεργασίας της CIA με το Οργανωμένο Έγκλημα

Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν μια μακροχρόνια παράδοση συνεργασίας με το οργανωμένο έγκλημα και τον υπόκοσμο. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1941-1945), και οι δύο υπηρεσίες συνεργάστηκαν επίσημα με τα δίκτυα του οργανωμένου εγκλήματος στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ασία και εξασφάλισαν την ενεργητική συμμετοχή τους στην προσπάθεια των αμερικανικών υπηρεσιών να πετύχουν τους πολιτικούς και στρατιωτικούς σκοπούς τους, και ως αντάλλαγμα, παρείχαν στο οργανωμένο έγκλημα προστασία και διευκολύνσεις στις παράνομες δραστηριότητές του. Η συνεργασία αυτή σηματοδότησε την έναρξη μιας διαδικασίας μέσω της οποίας η παράνομη εξουσία του οργανωμένου εγκλήματος μετεξελίχθηκε σε επίσημο συνομιλητή και συνεργάτη των διαχειριστών της νόμιμης εξουσίας του κράτους για την αντιμετώπιση του «εξωτερικού εχθρού».
1. Το 1941 η αμερικανική κυβέρνηση συνεργάστηκε με τη Μαφία για τον έλεγχο του λιμανιού της Νέας Υόρκης και την προστασία του από ενδεχόμενα σαμποτάζ, σ’ εφαρμογή του σχεδίου Luciano Project[15] από δύο αμερικανικές στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες, την Υπηρεσία Πληροφοριών του Ναυτικού (ONI) και το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS).
2. Το 1943, κατά την απόβαση των συμμάχων στην Ιταλία, η αμερικανική κυβέρνηση ξανασυνεργάστηκε με τη Σικελική Μαφία με σκοπό να διασφαλίσει την προετοιμασία και την επιτυχή έκβαση της απόβασης των συμμαχικών δυνάμεων στη Σικελία, οργανώνοντας «σίγουρα» τοπικά αντιστηρίγματα, παροχή πληροφοριών και εκκαθάριση του εδάφους από τους Γερμανούς προκειμένου να διευκολυνθεί η ανεμπόδιστη προέλαση των αμερικανικών στρατευμάτων και, παράλληλα, να εξουδετερωθεί βίαια η Αριστερά, να αποφευχθεί το ενδεχόμενο της ανάληψης της εξουσίας από τους κομμουνιστές και να παλινορθωθεί η παλιά τάξη πραγμάτων. Το σχέδιο επεξεργάστηκαν και εφάρμοσαν οι υπηρεσίες ΟΝΙ και OSS.[16]
3. Μετά το 1941, το OSS άρχισε να συνεργάζεται με την ισχυρή μυστική υπηρεσία της Κίνας και, μέσω αυτής, με την «Πράσινη Σπείρα», ένα συνδικάτο που έλεγχε το εμπόριο του οπίου στην περιοχή Yangtze, για την οργάνωση ενός εκτεταμένου δικτύου πληροφοριών κατά των Ιαπώνων.[17] Η συνεργασία αυτή συνεχίστηκε από τη CIA με στόχο το κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας.
Κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο (1945-1965), η συνεργασία μεταξύ του κράτους και του οργανωμένου εγκλήματος αναδείχθηκε σε βασικό εργαλείο της εφαρμογής τουδόγματος Τρούμαν στην Ευρώπη και την Ασία, έχοντας ως στόχο την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού».
1. Στη μεταπολεμική Γαλλία οι αμερικανικές και γαλλικές μυστικές υπηρεσίες συνεργάστηκαν με την κορσικάνικη Μαφία που έλεγχε το στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Μασσαλίας για να εξουδετερώσουν την επιρροή της Αριστεράς. Για το σκοπό αυτό, η CIA, η γαλλική ΚΥΠ (SDECE)[18] και η παρακρατική SAC συνεργάστηκαν με το Γαλλικό Δίκτυο της κορσικάνικης Μαφίας της Μασσαλίας και το Δίκτυο της Ινδοκίνας (1947-1954),[19] που έλεγχαν τη διακίνηση της ηρωίνης στην Ασία, την Ευρώπη και την Αμερική. Μέσω αυτής της συνεργασίας, οι μυστικές υπηρεσίες εξασφάλισαν τη βοήθεια της κορσικάνικης Μαφίας στις πράξεις ατομικής και μαζικής τρομοκρατίας σε βάρος των κομμουνιστών της Μασσαλίας και σ’ αντάλλαγμα της παρείχε χρηματοδότηση και κάλυψη των έκνομων δραστηριοτήτων της.[20]
Η συνεργασία συνεχίστηκε αρμονικά και στην Άπω Ανατολή, όπου τοΓαλλικό Δίκτυο διατηρούσε ισχυρά ερείσματα, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, περίοδο κατά την οποία  η κυβέρνηση της Ουάσινγκτον έκρινε ότι ήταν σε θέση να εξοντώσει το Γαλλικό Δίκτυο και να το αντικαταστήσει με το Δίκτυο της Ν.Α. Ασίας  που είχε οργανώσει η ίδια.
2. Στην Ιταλία, η CIA και η ιταλική ΚΥΠ (SIFFAR) συνεργάστηκαν με την ιταλική Μαφία για την αποτροπή της εισόδου των κομμουνιστών στην κυβέρνηση στην Ιταλία (1947),και, αργότερα, για τον έλεγχο των πολιτικών κομμάτων και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος (1947-1970) και την εφαρμογή της «στρατηγικής της έντασης» (1970-1990).Από το 1943, η CIA είχε εφαρμόσει την ίδια στρατηγική στη Σικελία, βοηθώντας τη Μαφία και τους Χριστιανοδημοκράτες πολιτικούς συμμάχους της  να καταλάβουν την εξουσία και να δολοφονήσουν πολλές εκατοντάδες αριστερούς πολίτες.[21]
Σ’ αντάλλαγμα των υπηρεσιών της Σικελικής Μαφίας, η CIA της παρείχε κάλυψη των εγκληματικών δραστηριοτήτων της. Όπως παραδέχτηκε δημόσια ο πρώην επιχειρησιακός διευθυντής της CIA Miles Copeland: «Εάν δεν είχε γίνει αυτό με τη Μαφία, οι κομμουνιστές θα μπορούσαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους ολόκληρη την Ιταλία».[22]
Η συνεργασία των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών συνεχίστηκε αδιατάρακτα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η αποδεδειγμένη καθολική διάβρωση των πολιτικών κομμάτων της Δεξιάς, του κέντρου και της κεντροαριστεράς από τη Μαφία, οδήγησε σ’ ένα επίσης καθολικό αδιέξοδο με την κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού που είχε στηθεί στη μεταπολεμική Ιταλία.
3. Στην Άπω Ανατολή, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες συμμάχησαν με τις συμμορίες που έλεγχαν το εμπόριο των ναρκωτικών στις συνοριακές γραμμές και τα λιμάνια με ιδιαίτερη στρατηγική σημασία, με αντάλλαγμα την παροχή προστασίας στα συνδικάτα του εγκλήματος. Στην Κίνα, μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Κομμουνιστές στην Κίνα (1948), η CIA πρόσφερε αμέριστη βοήθεια στα τμήματα του εθνικιστικού στρατού του Κουομιτάγκ (ΚΜΤ) τα οποία, μετά την ήττα τους από τους Κινέζους κομμουνιστές, εγκαταστάθηκαν στη Μπούρμα και ασχολούνταν με το εμπόριο του οπίου. Με τη βοήθειά τους, η CIA δημιούργησε δίκτυα πληροφοριών και σαμποτάζ σε βάρος της κομμουνιστικής Κίνας και σ’ αντάλλαγμα τους πρόσφερε χρηματοδότηση, εφόδια και κάλυψη της διακίνησης του οπίου.[23]
Κατά τη δεύτερη μεταπολεμική περίοδο (1965-1990), η συνεργασία μεταξύ του κράτους και του οργανωμένου εγκλήματος είχε ως στόχο την αναδιάταξη της παγκόσμιας αγοράς των απαγορευμένων ουσιών προς όφελος των ΗΠΑ και τη δικαιολόγηση των ανοικτών ή καλυμμένων αστυνομικών και στρατιωτικών επεμβάσεών τους σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Για το σκοπό αυτό:
1. Η CIA συνεργάστηκε με τη Γαλλική και την Ιταλική ΚΥΠ για την επιτυχία του «πραξικοπήματος της ηρωίνης», με το οποίο ο έλεγχος της παγκόσμιας αγοράς της ηρωίνης πέρασε από το Γαλλικό Δίκτυο  στο Δίκτυο της Ν.Α. Ασίας που οργανώθηκε με την καθοδήγηση της CIA (1965-1974), μετά την ήττα και την απόσυρση των Γάλλων από την Ινδοκίνα και την υποκατάστασή τους από τους Αμερικανούς.
2. Η CIA συνεργάστηκε με το Δίκτυο της Ν.Α. Ασίας (1970-1980) το οποίο έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας παραγωγής ηρωίνης και το 80% της ηρωίνης που εισάγονταν στην αγορά των ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1970.
  1. Η CIA, κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, συνεργαζόταν με τις φυλές που καλλιεργούσαν όπιο στο «Χρυσό Τρίγωνο» και με στρατηγούς της Ταϊλάνδης, του Λάος και του Νοτίου Βιετνάμ που έκαναν λαθρεμπόριο ηρωίνης.[24]
4. Η CIA συνεργάστηκε με τους ισλαμιστές αντάρτες που έλεγχαν την παραγωγή και τη διακίνηση της ηρωίνης στο Αφγανιστάν. Όπως αποκαλύφθηκε από επίσημες έρευνες, μετά την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, η CIA χρηματοδοτούσε και εξόπλιζε τους τοπικούς πολέμαρχους που παρήγαγαν τεράστιες ποσότητες οπίου. Το 1983, οι Αφγανοί αγρότες παρήγαγαν πάνω από 400 τόνους οπίου, που στο μεγαλύτερο μέρος του διατέθηκε στο Πακιστάν για μετατροπή σε ηρωίνη. Στη δεκαετία του 1980, το 50% της ηρωίνης που εισάγονταν στις ΗΠΑ, προέρχονταν απ’ αυτή την περιοχή.[25]
5. Η CIA συνεργάστηκε –και συνεργάζεται– με το διεθνή υπόκοσμο για την εφαρμογή της πολιτικής «ναρκωτικά για όπλα» και «όπλα για ναρκωτικά», στο Βιετνάμ, το Αφγανιστάν, τη Νικαράγουα (Κόντρα-γκέιτ) και άλλες περιοχές του πλανήτη.
6. Η CIA συνεργάστηκε με τα καρτέλ διακίνησης «ναρκωτικών» στην Κεντρική και τη Νότια Αμερική, με σκοπό:
α) Τη δολοφονία του Κάστρο και την ανατροπή του καθεστώτος της Κούβας.[26]
β) Τη διενέργεια ανατρεπτικών επιχειρήσεωνεναντίον χωρών που δεν αποδέχονται τη λογική του αμερικάνικου νεοαποικισμού, όπως η Κούβα και η Νικαράγουα,
γ) Την καθοδήγηση πραξικοπημάτων εναντίον εκλεγμένων κυβερνήσεων μη-αρεστών στην Ουάσινγκτον.
δ) Τη αιτιολόγηση ανοικτών στρατιωτικών επεμβάσεων στο έδαφος άλλων χωρών, όπως στη Γρενάδα, τον Παναμά και τη Βολιβία.
ε) Τη δημιουργία, τη χρηματοδότηση, την επάνδρωση και τη δράση παρακρατικών οργανώσεων και συμμοριών πληρωμένων φονιάδων, όπως η Αντικομμουνιστική Συμμαχίακαι τα Αποσπάσματα Θανάτου που δρουν στη Λατινική Αμερική.
  1. Μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες, η CIA φρόντιζε για την ασφάλεια των συνεργατών της στο χώρο του οργανωμένου εγκλήματος. Όπως αποδείχθηκε, προστάτευσε από ποινικές διώξεις Λατινο-αμερικανούς διακινητές απαγορευμένων ουσιών σε περισσότερες από 27 περιπτώσεις που ήταν της αρμοδιότητας της ομοσπονδιακής δικαιοσύνης.[27]
Η συνεργασία αυτή ισχυροποίησε το οργανωμένο έγκλημα σε πρωτόγνωρο βαθμό και το κατέστησε ικανό να παρεμβαίνει στις εκλογικές διαδικασίες, να ενσωματώνεται στους πολιτικούς θεσμούς, να συμμετέχει στη δημιουργία του παρακράτους, να συνεργάζεται με τις στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες στην εκτέλεση «γενικών σχεδίων» για την αποτροπή της ενδεχόμενης συμμετοχής των κομμουνιστών στις κυβερνήσεις των Δυτικών χωρών, να παίρνει μέρος στην εφαρμογή της «στρατηγικής της έντασης» κατά τη δεκαετία 1970-1980, να εκτελεί πολλές από τις τρομοκρατικές ενέργειες που την υλοποιούν αυτή τη στρατηγική, και να διασφαλίζει την αρμονική συνεργασία του με την κρατική εξουσία διαμέσου ατόμων που συνδυάζουν την ιδιότητα του κρατικού αξιωματούχου και του συνεργάτη του υποκόσμου.
1. Στη δεκαετία 1960-1970, η Μαφία συμμετείχε άμεσα στην άσκηση της εξουσίας και διέβρωσε το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας, διασφαλίζοντας την εκλογή δικών της ανθρώπων στο κοινοβούλιο και τα όργανα της τοπικής αυτοδιοίκησης (δημοτικά και κοινοτικά συμβούλια), ενώ παράλληλα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία του παρακράτους και στην εφαρμογή των σχεδίων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, όπως ηΕπιχείρηση Stay Behind που εξειδικεύτηκε και εφαρμόστηκε ως Επιχείρηση Γκλάντιο στην Ιταλία, ως Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά στην Ελλάδα και με άλλες κωδικές ονομασίες στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
  1. Στη δεκαετία 1970-1980 οι αμερικανικές και ιταλικές μυστικές υπηρεσίες συνεργάστηκαν με τη Μαφία και διάφορες ακροδεξιές τρομοκρατικές οργανώσεις για την εφαρμογή της τρομοκρατικής «στρατηγικής της έντασης». Από κοινού πραγματοποίησαν χιλιάδες πολύνεκρες τρομοκρατικές, αποσταθεροποιητικές και ανατρεπτικές ενέργειες (βομβιστικές επιθέσεις, δολοφονίες, απόπειρες πραξικοπημάτων), πολλές από τις οποίες έγιναν σε συνεργασία με τα μέλη της μασονικής στοάς Προπαγάνδα 2 (P2) του Λ. Τζέλι, που ήταν συγχρόνως συνεργάτες της Μαφίας και αξιωματούχοι στο χώρο της οικονομίας, της πολιτικής, της εκκλησίας και των ενόπλων δυνάμεων.
Από το 1970 και μετά, το οργανωμένο έγκλημα και η κρατική εξουσία, διαχειρίζονται από κοινού τα ναρκωτικά και την τρομοκρατία προς αμοιβαίο όφελος: Σε απολύτως αρμονική συνεργασία μεταξύ τους, κατασκεύασαν δυο απειλές, την απειλή των ναρκωτικών και την απειλή της τρομοκρατίας, και ανέλαβαν εργολαβικά την «προστασία» της κοινωνίας απ’ αυτές, εξασφαλίζοντας αφ’ ενός την αέναη ισχυροποίησή τους και αφ’ ετέρου τηνπαθητικοποίηση του κοινωνικού σώματος απέναντι στις κοσμογονικές ανατροπές που προκαλούνται κατά το πέρασμα από τη βιομηχανική στη μεταβιομηχανική εποχή.
*O ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ (γεν. 1944) είναι ψυχίατρος-νευρολόγος, Διδάκτωρ ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, με σπουδές στην Κοινωνιολογία. Υπήρξε συνεργάτης πολλών περιοδικών και εφημερίδων, μεταξύ των οποίων και η Ελευθεροτυπία (για 15 χρόνια μέχρι τις 4-2-2002). Συντάκτης της Έκθεσης για τα Ναρκωτικά της Ειδικής Επιτροπής του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (1986) και συγγραφέας 17 βιβλίων με θέμα τη δημόσια υγιεινή, την ψυχιατρική, τα ναρκωτικά, την τρομοκρατία και την ιστορία. 


Πηγή.

21 Φεβ 2014

Παιδιαρίσματα με τη φωτιά

Παιδιαρίσματα με τη φωτιά

Στον πρόλογό μας σήμερα, μικρός επίλογος για τις ΜΚΟ. Πρώτον: Γράφουν τώρα εναντίον του κ. Αλεξ Ρόντος εκείνοι, που, όταν ο μυστικοσύμβουλος του Γιωργάκη ήταν εν τη βασιλεία του, την έκαναν μούγγα κι έβγαζαν τον σκασμό (συγχωρήστε μου την οξύτητα των εκφράσεων, αλλά αυτή μόνον αξίζει στους χυδαίους). Διότι οι
χυδαίοι εγνώριζαν ευθύς εξαρχής ότι ο σκοτεινός Ρόντος ήταν ο άνθρωπος του Γιωργάκη για όλες τις δουλειές, ότι (ποια ΜΚΟ για τις νάρκες;) μοίραζε κονδύλια σε πλήθος ΜΚΟ, ότι είχε προεξάρχοντα ρόλο στα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας κι άλλα τέτοια υποχθόνια (όπου Γης).
Να υπενθυμίσω μόνον, ότι στις ΜΚΟ «ενδιαφέροντος» Υπουργείου Εξωτερικών διανεμήθηκαν μόνον από το 2004 έως το 2012 ποσά μεγαλύτερα απ’ όσα «εξοικονομήθηκαν» απ’ τις περικοπές των συντάξεων που άρχισαν το 2011 και συνεχίζονται έως σήμερα.
Και μόνον για αυτό θα έπρεπε να συγκληθεί το Ειδικό Δικαστήριο.
Δεύτερον: Εξακολουθούν πολλοί, πονηροί αλλά και καλοπροαίρετοι, να επαναλαμβάνουν ότι υπάρχουν και καλές ΜΚΟ. Καλές μη κυβερνητικές οργανώσεις με κυβερνητική χρηματοδότηση δεν υπάρχουν και δεν γίνεται να υπάρχουν. Μπορεί πολλοί καλών προθέσεων άνθρωποι να έχουν εμπλακεί με τέτοιες οργανώσεις, αλλά αυτές οι οργανώσεις, όταν δεν έχουν ίδιους πόρους, ελέγχονται απ’ αυτούς που τις χρηματοδοτούν. Από κράτη (και παρακρατικούς μηχανισμούς), από κυβερνήσεις και μυστικές υπηρεσίες
καθώς και από χιλιάδες εταιρείες αυτοπροσώπως! Εταιρείες ενέργειας, νέων τεχνολογιών, τράπεζες, «ιδρύματα», όλοι χρησιμοποιούν τις ΜΚΟ στην πρώτη γραμμή του πολέμου που διεξάγεται παγκοσμίως για ισχύ και χρήμα.
Τρίτον: εξακολουθούν πολλοί, πολιτικοί, κόμματα και ΜΜΕ να επικαλούνται στοιχεία που συλλέγουν ή κατασκευάζουν εθνικές και διεθνείς ΜΚΟ για προβλήματα, εθνικά και διεθνή, που αφορούν από τα ανθρώπινα δικαιώματα έως την εκμετάλλευση του περιβάλλοντος και από τη δημιουργία έως την καταστροφή κρατών.
Μπροστά στο «βάθος» αυτού του συμπλέγματος ΜΚΟ, λόμπυ, εταιρειών, κυβερνήσεων, η Καγκεμπέ ήταν σχολαρχείο και η CIA αρσακειάς.
Τέταρτον: βεβαίως όλα αυτά θα συνεχισθούν απρόσκοπτα, νόμιμα και ηθικά έως την συντέλεια αυτού του τρόπου με τον οποίον ζουν οι άνθρωποι. Μα τον Σόρος και τον Κένεντυ ή όποιο άλλο ζων τέρας ή φάντασμα προτιμάτε. Διότι
ένας άνθρωπος της μενταλιτέ που χρειάζεται όλο αυτό το πλέγμα για να λειτουργεί θα μπορούσε ο ίδιος να είναι με την ίδια άνεση Υπουργός Ασφαλείας του Τσαουσέσκου το πρωί και Διευθυντής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, το βράδυ.

***

Κατά τα άλλα, τρέχουν πολλά και καυτά. Κυπριακό, Ουκρανία (με Υπουργό Εξωτερικών τον κ. Βενιζέλο!!), επιστροφή της Τρόικας με νέες αγριότητες στις αποσκευές της -νέα μέτρα, νέο, τρίτο, Μνημόνιο-, ενώ ταυτοχρόνως λιμνάζουν περισσότερα και θανατηφόρα. Το χρέος 321,8 δισ. πέρσι, 321,4 φέτος (στο 175% του ΑΕΠ) με 8 έως 10 δισ. να πρέπει να πληρωθούν φέτος για τη δόση (αυτού του χρέους), από τα 8 έως 10 δισ. που περιμένουμε να μας επιτρέψει να πάρουμε η Τρόικα ως δόση απ’ το δάνειο που έχουμε πάρει κι αυξάνει το χρέος!!
Περιμένουμε δηλαδή να μας δώσουν δέκα δισ. απ’ αυτά που μας έχουν δανείσει για να τους πληρώσουμε 10 δισ. απ’ αυτά που έχουμε δανεισθεί. Ισα βάρκα, ίσα νερά, θα πείτε, όχι! Αγριο ναυάγιο! Ως το τέλος του έτους θα πρέπει να πληρωθούν ομόλογα και έντοκα ύψους 40 δισ.! Κατόπιν τούτων
η κυβέρνηση παιδιαρίζει με το πρωτογενές πλεόνασμα του 1,5 δισ. (καθώς η δημιουργική λογιστική και μόνη αυτή έως τώρα μας διαβεβαιώνει) και τη... Χρυσή Αυγή. Μόνον που αυτά τα
παιδιαρίσματα είναι παιχνίδια με τη φωτιά. Το έχουν πλέον διακηρύξει πολλοί, έχει πλέον αναλυθεί εις βάθος ότι ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται παρά μόνον πολιτικώς και ιδεολογικώς, κι όχι ποινικώς.
Αντιθέτως οι ποινικές διώξεις τον τρέφουν. Το 1923, όταν ο Χίτλερ μπήκε στη φυλακή μετά το οπερετικό «πραξικόπημα της μπυραρίας» τα Τάγματα Εφόδου αριθμούσαν 14.000 κτήνη σε όλη τη Γερμανία. Οταν, μετά από έναν χρόνο και κάτι βγήκε, τα κτήνη με τις φαιές στολές αριθμούσαν 140.000 από δαύτα.
Δέκα χρόνια αργότερα, μάλιστα τέλη Φλεβάρη σαν τώρα, ο Χίτλερ είχε την πρώτη του μυστική συνάντηση με τους Γερμανούς Βιομηχάνους, όπου, εξασφαλίζοντας την υποστήριξή τους, πήρε το χρίσμα για την Καγκελαρία.
Τελευταίως η επιρροή της Χρυσής Αυγής στο εκλογικό σώμα είχε πάρει την κάτω βόλτα και, ως φαίνεται, ορισμένοι φωστήρες, εντός κι εκτός κυβέρνησης, θέλησαν να αναθερμάνουν το ενδιαφέρον όλων μας για το χειμαζόμενο φασισταριό.
Αν η Δικαιοσύνη έχει τους λόγους της να ασκεί ποινικές διώξεις σε εγκληματίες, ουδέν το μεμπτόν. Αλλωστε το δέον ή όχι αυτών των ποινικών (επαναλαμβάνω) διώξεων θα κριθεί στις Αίθουσες. Αν όμως
ορισμένοι μπαίνουν στον πειρασμό να μετατρέψουν τις ποινικές διώξεις σε πολιτικές ή -ακόμα χειρότερα- να μετέρχονται ποινικές διώξεις για πολιτικούς λόγους, τότε τραυματίζουν τη δημοκρατία και κολακεύουν τον φασισμό. Ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου.
Είναι αλήθεια, ότι στα χέρια αυτής της κυβέρνησης η δημοκρατία έχει κακοπάθει, όσο άλλωστε έχει κακοπάθει διαχρονικώς στα χέρια της διαφθοράς και της διαπλοκής. Η δημοκρατία
έχει κακοποιηθεί απ’ αυτήν την κυβέρνηση και εις ό,τι αφορά την τήρηση του Συντάγματος και εις ό,τι αφορά την ουσία της περί το ζην του λαού. Με το κράτος προτεκτοράτο, και με την κοινωνία εγκιβωτισμένη στην κόλαση των Μνημονίων, η δημοκρατία βρίσκεται ευάλωτη, μελαγχολική και κουρασμένη - βούτυρο στο ψωμί του φασισμού, όχι διότι έχει κανένα κόψιμο για τον λαό ο φασισμός, αλλά
επειδή ο λαός απογοητευμένος απ’ τη δημοκρατία, γίνεται ευάλωτος στους λύκους. «Μπαίνουμε στο Ράιχσταγκ σαν λύκοι στα πρόβατα» έλεγε ο Γκαίμπελς όταν οι πρώτοι ναζί βουλευτές έμπαιναν για πρώτη φορά στο Γερμανικό Κοινοβούλιο. Το οποίον σε λίγο καιρό θα έκαιγαν, για να κάψουν στη συνέχεια όλη την Ευρώπη και εκατομμύρια Ευρωπαίους.
Βεβαίως οι συγκρίσεις αναφέρονται ως διδακτικές και όχι ως ανάλογες, διότι η Χρυσή Αυγή περισσότερο καρικατούρα εκείνων των θηρίων τυγχάνει παρά επανάληψη - αν και ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος. Διότι και οι αυθεντικοί ναζί, στην αρχή σαν καρικατούρες έμοιαζαν και ως τέτοιες αντιμετωπίζονταν, τουλάχιστον έως την κρίση του 1929 που τους γιγάντωσε.
Οπως και να ’χει, το πολίτευμα την εποχή των Μνημονίων λειτουργεί χειρότερα απ’ όσον πριν, ενώ η πολιτική που κινείται μέσα στο πλαίσιο των ολιγαρχικών συμφερόντων και του ιμπεριαλισμού είναι πιο δολοφονική παρά ποτέ. Ο φασισμός των σαλονιών, εκεί όπου παίρνονται οι αποφάσεις υπέρ της Ευρώπης των κεφαλαιοκρατών, παράγει τον φασισμό των πεζοδρομίων. Το φαινόμενο αυτό δεν μπορούν (και ούτε θέλουν) να το αντιμετωπίσουν τα αστικά κόμματα που είναι ένοχα (ή συνένοχα) για αυτήν τη διαδικασία, σε αντίθεση με τα λαϊκά κόμματα και τον λαό που την υφίσταται.
Αν λοιπόν η Δεξιά (πλην όμως όχι όλη) θέλει να αντιμετωπίζει τον φασισμό, που η πολιτική της γεννάει, με τρόπο που να τον ελέγχει είτε ως σκιάχτρο είτε ως σύμμαχο, και προς τούτο
μετέρχεται παρεκτροπές απ’ το Σύνταγμα όπως είναι οι ποινικές διώξεις όταν έχουν πολιτικό υπόβαθρο,
άλλο τόσο η Αριστερά έχει ακόμα περισσότερη υποχρέωση, όχι μόνον να μη μπαίνει στον πειρασμό των υπό οποιαδήποτε δορά πολιτικών διώξεων (που και η ίδια έχει υποστεί στο παρελθόν, πιθανόν δε να υποστεί και στο μέλλον), αλλά αντιθέτως πρέπει να απαιτεί την αποκατάσταση της αστικής νομιμότητας και να αγωνίζεται για αυτό.
Η αριστερίστικη (ή η φασιστική) προσέγγιση: άσε την αστική δημοκρατία να βγάλει τα μάτια της, είναι ηλίθια διότι πρώτα αυτή η δημοκρατία, όταν εκφυλίζεται, βγάζει τα μάτια του λαού.
Σήμερα η δημοκρατία βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Η ακροδεξιά πολιτική (νεοφιλελεύθερη και «εκσυγχρονιστική») που ασκείται απ’ τα πάνω και η ακροδεξιά αντίδραση σ’ αυτήν την πολιτική που εκδηλώνεται απ’ τα κάτω, βάζουν στη μέση και τη δημοκρατία, αλλά και όποια φιλολαϊκή ή αριστερή δύναμη δεν αντιλαμβάνεται αυτό το φαινόμενο με τρόπο που να το ανατρέπει, κι όχι απλώς να το περιγράφει.
Η πολιτική της απολύτως δημοκρατικής ανακοπής στη διαμόρφωση του φασιστικού φαινομένου στη βάση, είναι προϋπόθεση για την ευνοϊκή έκβαση της τελικής σύγκρουσης με τον φασισμό στην κορυφή.


email: stathis@enikos.gr

Τζορτζ Σόρος: Οι πραγματικές βλέψεις του «σωτήρα φτωχών και αδυνάτων»


ΜΚΟ_050311

 Κώστας Χαρδαβέλλας
«Όταν μια χώρα συνδυάζει υψηλά ποσοστά φτώχειας και κοινωνικής αδικίας, με πλουτοπαραγωγικές πηγές και ευκαιρίες για επενδύσεις, τότε είναι θέμα χρόνου να κάνει την εμφάνισή του το γνωστό “γεράκι” Τζορτζ Σόρος», λένε όσοι παρακολουθούν τη δράση του φιλάνθρωπου – μεγιστάνα – κερδοσκόπου την τελευταία εικοσαετία.
Εδώ και χρόνια υπάρχουν ενδείξεις ότι τα κονδύλια του Σόρος βρίσκονται πίσω από τη δράση πολλών ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, χωρίς ωστόσο να επιβεβαιωθούν ποτέ οι «υποψίες» λόγω της απουσίας οικονομικών ελέγχων στις οργανώσεις αυτές.
Σήμερα, τα «φιλάνθρωπα» πλοκάμια του Ουγγροαμερικανού επενδυτή απλώνονται επισήμως από άκρο σε άκρο της Ελλάδας, με τη φανερή συνεργασία δήμων και ΜΚΟ, καθώς η μέθοδος «διεισδύω σε μια υπό κατάρρευση χώρα χρηματοδοτώντας ανθρωπιστικές δράσεις» αποτελεί πάγια τακτική του. Η είδηση ότι το Δίκτυο Αλληλεγγύης του Ιδρύματος του «Ανοιχτή Κοινωνία» προσφέρει χορηγίες για να αγοραστεί πετρέλαιο σε ελληνικά σχολεία και ευπαθείς ομάδες μόνο ως «αιφνιδιαστική» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, αφού έχει προαναγγελθεί δημοσίως από τον ίδιο τον Σόρος το περασμένο καλοκαίρι.
Το σχέδιο «θέρμανση σχολείων με χρήματα Τ. Σόρος» είναι γνωστό από το καλοκαίρι
Στα τέλη του περασμένου Ιουνίου, ο Τζορτζ Σόρος βρέθηκε στην Αθήνα και συμμετείχε σε συνέδριο με κεντρικό θέμα «Ο ρόλος της φιλανθρωπίας στο πλαίσιο μίας κοινωνίας πρόνοιας». Κατά την παραμονή του είχε τη δυνατότητα να συναντήσει εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών, κυρίως μέλη ΜΚΟ και ιδρυμάτων που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, αλλά και αρκετούς δημάρχους, και να μοιραστεί μαζί τους τα σχέδια του «Δικτύου Αλληλεγγύης» («Solidarity Now») του οποίου είναι ιδρυτής.
Ο πολυεκατομμυριούχος επενδυτής είχε εκφράσει τότε την άποψη ότι οι συνθήκες στην Ελλάδα του θύμιζαν έντονα τις αντίστοιχες που επικρατούσαν στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ τη δεκαετία του ’90, όταν η ξαφνική μετάβαση στον καπιταλισμό είχε οδηγήσει σε κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση. Αυτός ήταν και ο λόγος, είχε εξηγήσει, που πήρε την απόφαση να επεκτείνει τη δράση του Δικτύου Αλληλεγγύης στη χώρα μας, κρίνοντας ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να αναλάβει το Ίδρυμα Σόρος πρωτοβουλίες για ανθρωπιστική προσφορά.
Ο κ. Σόρος είχε από τότε ενημερώσει για την πρόθεσή του να διαθέσει ένα ποσό της τάξεως του ενός εκατομμυρίου δολαρίων για το χειμερινό πρόγραμμα θέρμανσης σχολείων και ευπαθών ομάδων. Παράλληλα, είχε εκφράσει την επιθυμία να ενισχύσει το έργο κοινωνικών παντοπωλείων και ιατρείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η προσφορά του έγινε αποδεκτή από περιφερειάρχες, δημάρχους και την κεντρική κυβέρνηση, που, αντί να φροντίσουν εγκαίρως να βρουν τα απαραίτητα κονδύλια ή ακόμη και να μειώσουν το φόρο κατανάλωσης του πετρελαίου για να μην πεθαίνουν άνθρωποι μέσα στα σπίτια τους από το κρύο, επέλεξαν σιωπηρά να αφήσουν το φιλάνθρωπο – κερδοσκόπο κ. Σόρος να παίξει το ρόλο του σωτήρα φτωχών και αδυνάτων.
Η διείσδυση σε υπό κατάρρευση οικονομίες μέσω της «φιλανθρωπίας»
Στο εύλογο ερώτημα «γιατί ξαφνικά ο Σόρος κόπτεται για τη θέρμανση των σχολείων της Ελλάδας», η απάντηση είναι σαφής για όσους παρακολουθούν τη δράση του μεγιστάνα. Η διείσδυση σε χώρες που αντιμετωπίζουν ανθρωπιστικές κρίσεις, μέσω της φιλανθρωπίας και των διαφόρων ιδρυμάτων και οργανώσεων, αποτελεί για τον Σόρος ένα παιχνίδι στο οποίο αναδεικνύεται απόλυτος κυρίαρχος τα τελευταία χρόνια. Ένα δίκτυο που αριθμεί περισσότερες από σαράντα περιοχές, από την Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη μέχρι τον Καύκασο και τις Δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, με μέλη του πρώην πολιτικούς, κρατικούς αξιωματούχους, ακαδημαϊκούς και πάμπλουτους επιχειρηματίες και Δούρειο Ίππο τις χορηγίες εκατομμυρίων ευρώ.
Αν προσπαθήσει κανείς να καταγράψει το σύνολο των ιδρυμάτων στα οποία εμπλέκεται ο Σόρος (ως ιδρυτής, χρηματοδότης, εκτελεστικό μέλος ή επίτιμος πρόεδρος), είναι βέβαιο πως θα χαθεί σ’ ένα πολυδαίδαλο σύστημα οργανώσεων με παραρτήματα σε όλο τον κόσμο και ταμπέλες που σχετίζονται πάντα «με τις καλύτερες των προθέσεων»: ανθρώπινα δικαιώματα, εκδημοκρατισμός κρατών, αντιρατσισμός, καταπολέμηση της φτώχειας, δεξαμενές σκέψεις. Αυτές είναι μερικές από τις «βιτρίνες» μέσω των οποίων ο φιλάνθρωπος κ. Σόρος αυξάνει την επιρροή του και προωθεί τα αμερικανικά συμφέροντα σε περιοχές με πλουτοπαραγωγικές πηγές και ευκαιρίες επενδύσεων που βρίσκονται υπό κατάρρευση.

Χρηματοδότηση «κοινωνικών επαναστάσεων» από το δίκτυο των ιδρυμάτων Σόρος
Η κρίση του ευρώ αποτελεί ιδανική ευκαιρία για τον Αμερικανό επενδυτή, που ωστόσο κατά το παρελθόν δεν έχει διστάσει να δημιουργήσει ο ίδιος τις «ιδανικές συνθήκες» αποσταθεροποίησης προκειμένου να επιταχύνει τη διείσδυσή του στα κράτη-στόχους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Γεωργίας, όπου το 2003 ο Σόρος οργάνωσε και χρηματοδότησε την περίφημη «Επανάσταση των Ρόδων» που οδήγησε στην ανατροπή του τότε Προέδρου, Έντβαρντ Σεβαρνάτζε, και στην άνοδο του Μίκαελ Σαακασβίλι στην εξουσία. Η επιλογή της Γεωργίας δεν ήταν τυχαία, καθώς στα εδάφη της είχαν την έδρα τους πολλές πετρελαϊκές εταιρείες των ΗΠΑ, οι οποίες εκμεταλλεύονταν τα πετρέλαια που έρχονταν από το Αζερμπαϊτζάν παρακάμπτοντας τη Ρωσία. Ακολούθησε το γνωστό γεωπολιτικό παιχνίδι για τον έλεγχο του Καυκάσου, που έφερε Αμερικανούς και Ρώσους στα πρόθυρα ενός νέου Ψυχρού Πολέμου και βύθισε τους πολίτες της Γεωργίας ακόμη πιο βαθιά στην ύφεση, τη φτώχεια και τη διαφθορά.
Αυτή την «επανάσταση» χρηματοδότησε ο Τζορτζ Σόρος, μέσω του παραρτήματος του Ιδρύματος Ανοικτή Κοινωνία στη Γεωργία (Open Society Georgia Foundation), διαθέτοντας τουλάχιστον 1 δις δολάρια στο όνομα της «οικοδόμησης της Δημοκρατίας». Τα χρήματα αυτά διοχετεύτηκαν για τη δημιουργία της νεολαίας «Κμάρας» που πρωτοστάτησε στις κινητοποιήσεις και τις διαδηλώσεις, αλλά και για τη χρηματοδότηση ενός από τους μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς της Γεωργίας, ο οποίος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην κοινωνική εξέγερση. Όταν πλέον η παράταξη Σαακασβίλι ανέλαβε την εξουσία, το Ίδρυμα Σόρος συνέχισε να καταβάλλει μηνιαίως ένα «επιμίσθιο» 1.200-1.500 δολαρίων σε όλα τα μέλη της κυβέρνησης, αλλά και να χρηματοδοτεί «γενναία» διάφορες ΜΚΟ ανθρωπιστικού χαρακτήρα ή κοινωνικού προβληματισμού.
Παρόμοιο ήταν το σχέδιο που εφαρμόστηκε από το Ίδρυμα Σόρος στην Ουκρανία, όπου μέχρι και το 2004 δαπανήθηκαν από το ουκρανικό κράτος περισσότερα από 70 εκατ. δολάρια για τα προγράμματα «της κοινωνίας των πολιτών». Όταν το έδαφος ήταν έτοιμο, το παράρτημα του Ιδρύματος Σόρος ανέλαβε δράση μέσα από τη χρηματοδότηση των εκλογών του 2004 και την τηλεοπτική της κάλυψη από μεγάλη αμερικανική εταιρεία επικοινωνίας.

Δεν θα υπήρχε κράτος των Σκοπίων χωρίς τα εκατομμύρια του Σόρος
Είχε προηγηθεί η διάσωση των Σκοπίων το 1992, με το φιλάνθρωπο – επενδυτή να επενδύει τεράστια ποσά στην ΠΓΔΜ, και έκτοτε να υπερασπίζεται με σθένος την «επένδυσή» του. Οι ανθελληνικές θέσεις του κ. Σόρος στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων και η προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή μέσω των ιδρυμάτων του αποτελούν κοινό μυστικό από το 1992 μέχρι σήμερα. Για το ζήτημα αυτό έχουν γραφτεί δεκάδες άρθρα, τα οποία πολλές φορές έχουν χαρακτηριστεί «συνωμοσιολογικά» από τις γνωστές ομάδες που διεκδικούν την αποκλειστικότητα της ταμπέλας «προοδευτικό», ταυτίζοντάς τη με το «ανθελληνικό». Από τις πλέον αξιόπιστες μαρτυρίες, ωστόσο, είναι εκείνη του Προέδρου της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, Κίρο Γκλιγκόροφ, όπως περιλαμβάνεται στο βιβλίο Απομνημονεύματα. Σύμφωνα με αυτή, η απλόχερη χρηματοδότηση του Τ. Σόρος το 1992 ήταν εκείνη που βοήθησε το νεοσύστατο κράτος που αυτοαποκαλείτο «Μακεδονία» να σταθεί στα πόδια του και να υπάρξει:
«Όταν έγινε ανεξάρτητη η “Μακεδονία”, κληρονόμησε ένα μεγάλο χρέος. Το εμπόριο είχε πέσει κατακόρυφα, τα σύνορα με την Γιουγκοσλαβία ήταν επικίνδυνα και ο Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Μητσοτάκης επέβαλε το πρώτο εμπάργκο. Φτάσαμε σε μια κατάσταση να χρειάζεται να ενεργοποιήσουμε ένα σύστημα κουπονιών για τη βενζίνη, μπήκαν περιορισμοί ακόμη και σε τρόφιμα, όπως η ζάχαρη, το βούτυρο κ.λπ., γιατί ήδη χρησιμοποιούσαμε τα τελευταία αποθέματα που διέθετε το κράτος, για να μην φτάσουμε στο χειρότερο, δηλαδή να μην υπάρχουν καθόλου τα συγκεκριμένα προϊόντα.
»Τότε, σε μια από αυτές τις δύσκολες στιγμές, μας βοήθησε ο Αμερικανός επιχειρηματίας Τζορτζ Σόρος που είχε έρθει στη “Μακεδονία”. Του περιέγραψα προσωπικά το πρόβλημά μας και αυτός είπε ότι θα μπορούσε να μας δώσει πίστωση ύψους 20 εκατ. δολαρίων, για να μπορέσουμε να το τακτοποιήσουμε. Και πράγματι το έκανε. Άλλη βοήθεια δεν είχαμε από πουθενά, μέχρι τη στιγμή που μπήκαμε στους διεθνής χρηματο-οικονομικούς οργανισμούς», καταθέτει την μαρτυρία του ο Κ. Γκλιγκόροφ.
Oταν η Ελληνική Πολιτεία και τα ελληνικά κεφάλαια απουσιάζουν, οι «Σόρος» κάνουν πάρτι…
Στην Ελλάδα ο Τζορτζ Σόρος ήρθε για να μείνει και είναι σίγουρο ότι το επόμενο διάστημα θα δούμε τις «φιλανθρωπικές» δράσεις του να επεκτείνονται και σε άλλους τομείς, καλλιεργώντας το προφίλ του «σωτήρα» και του υποστηρικτή των κοινωνικά αδύναμων Ελλήνων. Η προηγούμενη εμπειρία των κρατών από όπου πέρασε το «φιλανθρωπικό – εκσυγχρονιστικό – δημοκρατικό» άγγιγμα του μεγιστάνα θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγήν για τη χώρα μας. Η σκληρή πραγματικότητα, ωστόσο, λέει ότι κάποιος πρέπει να βρει τρόπο να ζεσταθούν οι μαθητές των σχολείων, να στεγαστούν οι άστεγοι και να τραφούν οι άποροι που αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Όταν αυτός ο «κάποιος» δεν λέγεται Ελληνική Πολιτεία ή ελληνικό επιχειρηματικό κεφάλαιο, τότε η εισβολή των συμφερόντων τύπου Τζορτζ Σόρος είναι, φοβάμαι, αναπόφευκτη.
: Περιοδικό «Επίκαιρα»

Παράτυποι ή παράνομοι; - ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Παντελής Μπουκάλας
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Λες και θέλει να μας θυμίζει τα λάθη, την αδιαφορία ή και την κακότητά μας, το Αιγαίο συνεχίζει να αποθέτει νεκρούς ανθρώπους στις παραλίες μας. Πάλι καλά, θα σκέφτονται οι ευρωθηρευτές, που είναι Φλεβάρης και δεν έχουν έρθει ακόμα τουρίστες. Και να φυλάει ο Θεός να μη βυθιστεί ώς τον Μάιο κάποιο άλλο σαπιοκάραβο γεμάτο ανθρώπους της Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, και δυσφημιστούμε. Ανθρώπους που, και να το ήθελαν, δυστυχώς αδυνατούν ν’ ακούσουν ειδήσεις στο «μεγάλο κανάλι». Κι έτσι δεν έφτασαν ώς τ’ αυτιά τους οι «πατρικές συμβουλές» (ο Θεός του να τις κάνει) του κ. Πρετεντέρη, να μην παίρνουν χειμωνιάτικα τα όρη και τα πελάγη, γιατί κακό του κεφαλιού τους κάνουν, κι εμείς δεν φταίμε τίποτα· ούτε τα ψελλίσματα του κ. Τσίμα άκουσαν.

Ούτε όσα ανεπίτρεπτα είπε για το Φαρμακονήσι ο υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου άκουσαν οι νεκροί. Ναυτιλίας και Αιγαίου; Δεν το ξανασκέφτονται οι ονοματοδότες; Δεν τους είπε τίποτα ο σεισμός στην Κεφαλονιά, νησί του Ιονίου; Δεν τους είπε δηλαδή πόσο βλακωδώς λαϊκιστική ήταν η σκέψη να κοπούν στα δύο τα πελάγη, ώστε να δείξουν τάχα και διά του τίτλου του υπουργείου πόσο πολύ νοιάζονται για τα νησιά του Αιγαίου;

Δεν πληροφορήθηκαν επίσης οι νεκροί την επιστολιμαία σύσταση του Ευρωπαίου επιτρόπου Νιλς Μούιζνιεκς στον κ. Βαρβιτσιώτη να αποκαλεί «παράτυπους» τους μετανάστες, όχι «παράνομους». Στον άλλο κόσμο, όποια θρησκεία κι αν τον υποθέτει, δεν έχει σημασία αν πνίγηκες ως παράτυπος ή ως παράνομος. Στον εδώ-και-τώρα κόσμο όμως οι λέξεις εξακολουθούν να καθορίζουν συναισθήματα, να επηρεάζουν συμπεριφορές, να υποδηλώνουν αξιακά συστήματα. Οσοι αφήνουν την πατρίδα τους όχι κυνηγώντας ένα όνειρο αλλά κυνηγημένοι από έναν εφιάλτη, τον εφιάλτη του πολέμου, λίγη παρηγοριά θα βρουν αν τους αποκαλέσουμε «παράτυπους» και όχι «παράνομους». Η επιλογή του ενός ή του άλλου χαρακτηρισμού όμως έχει σημασία για μας· για την Πολιτεία και τους πολίτες.

Εχει σημασία, το ξέρουμε, αν θα πούμε (και με ποιο χρώμα ή τόνο θα το πούμε) μαύροι ή νέγροι. Γερμανοί ή Γερμαναράδες. Ελληνες ή Ελληναράδες. Γύφτοι ή Τσιγγάνοι ή Ρομά. Πακιστανοί ή Πάκηδες. Ρωσοπόντιοι, Ελληνοπόντιοι ή Ρωσάκια. Εβραίοι ή Οβριοί. Για να μην προχωρήσω στο πόσο διαφοροποιούνται τα πράγματα, άρα και τα αισθήματα και οι αντιλήψεις, ανάλογα με το πώς αποκαλούμε τις ερωτικές επιλογές που δεν είναι οι δικές μας, οι οποίες, αυτονόητο, είναι οι κανονικές και ευλογημένες.

Ισως είναι παράπλευρη συνέπεια (ή ωφέλεια) της εμμονής με την πολιτική ορθότητα η διάκριση «παράτυπος» και όχι «παράνομος» μετανάστης. Ηδη πάντως κάποιες χώρες την υιοθέτησαν επίσημα. Οταν τα μείζονα φαίνονται κάθε μέρα όλο και πιο μακρινά, όταν δηλαδή η δίκαιη και ανοιχτόμυαλη μεταναστευτική πολιτική όλης της Ευρώπης μοιάζει να απομακρύνεται παρά να πλησιάζει (βλ. Ελβετία), είναι δύσκολο να αρνηθούμε το ξεροκόμματο.

«Σιδηρούν παραπέτασμα»...


 H Ουκρανία σπαράσσεται. Ορισμένες σκόρπιες σκέψεις (ίσως όχι και τόσο σκόρπιες...):

   1) Ο τίτλος του άρθρου ήταν: «`Η τώρα ή ποτέ για την Ουάσιγκτον». Ιδού μερικά αποσπάσματα:
«Σιδηρούν παραπέτασμα»...  «Ο αμερικανικός στόχος στην Ουκρανία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες είναι να επιβάλουν τον έλεγχό τους στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους αυτών των χωρών (...). Η ελίτ της Ουάσιγκτον βλέπει όλον τον κόσμο όπως ο πρώην πρόεδρος Ρίγκαν έβλεπε τη Λατινική Αμερική (...). Οι μέθοδοι του ψυχρού πολέμου εξακολουθούν λίγο πολύ να χρησιμοποιούνται (...). Την ώρα που ξεκινούσε η "βελούδινη επανάσταση" του 1989 ήμουν ο ίδιος βαποράκι, που μετέφερα βαλίτσες σε διαφωνούντες στην Ανατολική Ευρώπη με περιεχόμενο δεκάδων χιλιάδων δολαρίων. Έχω λοιπόν μια καλή ιδέα για το πόσα πολλά χρήματα και πόση ξένη βοήθεια χρειάστηκαν ώστε να ξεκινήσουν οι "αυθόρμητες επαναστάσεις" που εγκαθιστούσαν την "εξουσία του λαού" (...). Εάν η Ουκρανία γλιστρήσει στην τροχιά του ΝΑΤΟ, τότε η Ρωσία θα χάσει την πρόσβαση στις ναυτικές της βάσεις στη Μαύρη Θάλασσα και οι διαδρομές των ρωσικών πετρελαιοαγωγών και αγωγών αερίου θα περνούν από εδάφη που οι ΗΠΑ θα ελέγχουν πλήρως (...). Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εξασφαλίσει το μεγαλύτερο δυνατό αβαντάζ πριν οδηγηθούν στην ανάγκη όπως ο Κάιζερ πριν από 80 χρόνια να αναφωνήσουν: "`Η τώρα ή ποτέ"».

   Αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά - όχι μόνο για τα όσα γίνονται στην Ουκρανία, σήμερα, αλλά για τα όσα έγιναν το 1989 στην Ανατολική Ευρώπη - δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «New Statesman», εδώ και δέκα χρόνια, στις 6/12/2004. Συγγραφέας του άρθρου, ένας πολύ γνωστός Βρετανός ιστορικός, ο Μαρκ Ελμοντ. Ένα - καθ' ομολογία του - από τα «βαποράκια» των μυστικών υπηρεσιών, που έφεραν την «ελευθερία» στην Ανατολική Ευρώπη και χρηματοδότησαν τις «βελούδινες επαναστάσεις» με βαλίτσες γεμάτες δολάρια...
*
   2) Πάλι πριν από δέκα χρόνια, το αμερικανικό ινστιτούτο στρατηγικών προβλέψεων, το «Stratfor», περιέγραφε τις τότε εξελίξεις στη Γεωργία ως εξής: «Έχοντας υπό τον έλεγχό της τη Γεωργία, η Ουάσιγκτον κατέχει την αρτηρία από την οποία μπορούν να διέλθουν οι ενεργειακοί πόροι της Κασπίας προς τη Δύση, παρακάμπτοντας τη Ρωσία. Από στρατιωτικής άποψης, επίσης, ο αμερικανικός έλεγχος επί της Γεωργίας σημαίνει ότι, πρώτον, αμερικανικός στρατός θα βρίσκεται πολύ κοντά στο ρωσικό έδαφος και στα κοιτάσματα της Κασπίας, δεύτερον, σημαίνει προσφορά δυνατότητας απαγκίστρωσης από Ιράκ...» («Ριζοσπάστης», 27/11/2003).

   Εκείνες οι διαπιστώσεις εξηγούσαν σε μεγάλο βαθμό τις τότε εξελίξεις στη Γεωργία. Με τον συνηθισμένο αμερικανικό κυνισμό, οι αναλυτές του «Stratfor» έλεγαν ξεκάθαρα πως η «ανάφλεξη» στη Γεωργία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια μάχη μεταξύ της φιλορωσικής φατρίας του Σεβαρντνάντζε και της φιλοαμερικανικής κλίκας της αντιπολίτευσης και το ότι η σύγκρουση δεν εξελίχθηκε σε εμφύλιο στη Γεωργία οφειλόταν, πολύ απλά, στο γεγονός πως η Μόσχα υποχώρησε ένα βήμα από το «ζωτικό» της χώρο. Μια ματιά στο χάρτη της περιοχής εξηγεί γιατί η παραπάνω ιστορία επαναλαμβάνεται, τώρα πια στην Ουκρανία...
*
   3) Ήταν 16/4/2003 όταν επικυρώθηκε η ένταξη των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, στην ΕΕ. Ο Εσθονός πρωθυπουργός δήλωσε: «Έχουμε πίστη στην οικονομία της αγοράς, είναι ένα όφελος που το είχαμε στερηθεί στο παρελθόν». Η Λετονή πρόεδρος δήλωσε: «Μπαίνει τέρμα στις ιστορικές περιπέτειες της χώρας μου και στα χτυπήματα του πεπρωμένου». Ο Ούγγρος πρωθυπουργός δήλωσε: «Υποφέραμε πολύ επί 50 χρόνια. Σήμερα αισθανόμαστε μεγάλη ανακούφιση». Ο Λιθουανός πρόεδρος δήλωσε: «Η σημερινή μέρα θα μείνει στην ιστορία». Ο Σλοβάκος πρόεδρος δήλωσε: «Ζήσαμε πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα και μας φαίνεται παράξενο που ξαναγυρίζουμε στην Ευρώπη». Όσο για τον τότε προεδρεύοντα της ΕΕ – ήταν ο κ.Σημίτης - σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε ανήμερα της φιέστας για την προς ανατολάς διεύρυνση της ΕΕ, υποστήριζε: «Σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες απολαμβάνουν υψηλό βιοτικό επίπεδο, έχουν προηγμένη οικονομία, υψηλά επίπεδα κοινωνικής προστασίας και συνοχής, μια πιο δίκαιη κοινωνία»...

   Έχουν περάσει είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια από την πτώση του σοσιαλισμού και δέκα χρόνια από την επίσημη συμμετοχή των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ. Τώρα πια τα στοιχεία είναι «μετρήσιμα»: α) Η «δημοκρατία» που τους έταζαν ισοδυναμεί με την αναστύλωση μνημείων του ναζισμού σε μια σειρά από αυτές τις χώρες, με κυνήγι μαγισσών και διώξεις για πολιτικά φρονήματα, με εθνικές εκκαθαρίσεις και πογκρόμ για τεράστιες μάζες πληθυσμών, β) η «ελευθερία» που τους υπόσχονταν εκφράστηκε με την ανακήρυξη των χωρών αυτών στη «νέα Ευρώπη» των υποταγμένων στο άρμα των «προθύμων» του Μπους. Τα εδάφη τους έγιναν χώροι εγκατάστασης των ευρωπαϊκών «Γκουαντάναμο» των ΗΠΑ, γ) Η «οικονομική ευμάρεια» αντανακλάται στα εκατομμύρια των ανέργων και στα δεκάδες εκατομμύρια των φτωχών. Η λεηλασία είναι πλήρης: Το επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης των χωρών αυτών βρίσκεται κάτω από τα επίπεδα του 1989 (!) και οι μισές από αυτές τις χώρες έχουν πέσει στα νύχια του ΔΝΤ. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της «σωτηρίας» των χωρών αυτών από το «παραπέτασμα»...
*
   4) Ας επιστρέψουμε στην Ουκρανία. Θα χρειαστεί το ημερολόγιο να δείξει  73 χρόνια πίσω: Τον Ιούνιο του 1941 ο Χίτλερ επιτίθεται στην Σοβιετική Ένωση. Η «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών» που έχει ιδρυθεί από το 1929, περνά ανοιχτά στην υπηρεσία των ναζί. Ένα χρόνο αργότερα, το 1942, η «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών», υπό την καθοδήγηση των ναζί,  μετεξελίσσεται στον λεγόμενο «Ουκρανικό Στασιαστικό Στρατό». Διακηρυγμένος στόχος του είναι η εξόντωση των αντιφασιστών παρτιζάνων που δρούσαν στην Ουκρανία και η διενέργεια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά των σοβιετικών ανταρτών, κατά του Κόκκινου στρατού, κατά των κομμουνιστών, των Εβραίων, των Πολωνών. Ο εξοπλισμένος από τους ναζί «Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός» μετά τις αρνητικές για τους Γερμανούς εξελίξεις του πολέμου ισχυρίστηκε ότι «ανεξαρτητοποιήθηκε» από τους ναζί και ότι θα τους... πολεμούσε. Στην πραγματικότητα συνέχισε να διαπράττει κατά χιλιάδες τα μακάβρια εγκλήματα εναντίον του σοβιετικού λαού. Στην Ουκρανία υπάρχουν πάνω από 50 μνημεία για τα θύματα των μαζικών δολοφονιών που διέπραξε ο «Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός».
   Σήμερα, οι φασίστες, οι ναζί του «Ουκρανικού Στασιαστικού Στρατού» πρωταγωνιστούν στα γεγονότα στην Ουκρανία. Ποζάρουν σαν «πατριώτες» και οπαδοί της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας». Αλλά όπως σημειώνει στον «Guardian» ο αρθρογράφος Σέουμας Μίλνε «...αυτοί που συρρέουν στους δρόμους της πρωτεύουσας, δεν ενδιαφέρονται και πολύ για την δημοκρατία και τους θεσμούς της, καθώς στον σκληρό πυρήνα των διαδηλωτών δρουν ακροδεξιοί εθνικιστές».  Δρουν – ακόμα και ένοπλα - ως χαϊδεμένα παιδιά των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον...
*
   5) Στην Ουκρανία πριν από δέκα χρόνια, από τη μια βρισκόταν - και τότε - ο εκλεκτός του Πούτιν. Από την άλλη, ήταν ο άνθρωπος της Ουάσιγκτον, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στη μέση - και τότε - ο ουκρανικός λαός. Διχασμένος. Έτοιμος να ματώσει είτε για τον άνθρωπο του Μπους (τότε), είτε για τον εκλεκτό των Ρώσων. Όπως πριν από δέκα χρόνια, έτσι και σήμερα, η Ουκρανία θυμίζει τα προτεκτοράτα της πρώιμης αποικιοκρατικής περιόδου, όταν η πολιτική διαμάχη εξελισσόταν ανάμεσα σε «αγγλόφιλους», «ρωσόφιλους», «γαλλόφιλους». Τμήματα της άρχουσας τάξης της χώρας συγκρούονται μεταξύ τους προκαλώντας μακελειό. Το ένα τμήμα  βλέπει τα συμφέροντά του να ταυτίζονται με την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Το άλλο  ταυτίζεται με την καπιταλιστική Ρωσία. Η σύγκρουση ήδη έχει πάρει χαρακτηριστικά τραγωδίας με τους Ευρωπαίους, τους Αμερικάνους και τους Ρώσους να λύνουν τους ανταγωνισμούς τους για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς της χώρας με όρους εμφυλίου πολέμου!
   Θα το επαναλάβουμε: Σε αυτή τη σύγκρουση, πλατιά λαϊκά στρώματα του ουκρανικού λαού αντιπαρατίθενται αιχμαλωτισμένα κάτω από ξένη σημαία: Ένα μέρος τους σηκώνει τη φιλορωσική σημαία, δηλαδή τη σημαία των Ρώσων ολιγαρχών και των Ουκρανών συνεταίρων τους. Το άλλο μέρος  σηκώνει τη φιλοευρωατλαντική σημαία, δηλαδή τη σημαία της Μέρκελ, του Ομπάμα και των δικών τους Ουκρανών συνεταίρων.
*
   Στα 25 χρόνια από την «απελευθέρωση», από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος» κι από το «Τέλος της Ιστορίας», η ιστορία της Ουκρανίας, του μεγαλύτερου ενεργειακού κόμβου προς την Ευρώπη, γράφεται – όπως συνέβη πριν με τη Γιουγκοσλαβία - με το αδικοχαμένο αίμα του λαού της. Ενός λαού παγιδευμένου στις συμπληγάδες της διαμάχης αν θα καταστεί «υπήκοος» είτε της καπιταλιστικής ένωσης με τη Ρωσία, είτε της καπιταλιστικής ένωσης με την ΕΕ.

  Στα 25 χρόνια από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος», που θα έφερνε τον «ελεύθερο κόσμο» και που οι πολίτες θα «απολάμβαναν τα αγαθά του τέλους του πεντηκονταετούς ψυχρού πολέμου», η ανθρωπότητα παρακολουθεί τη μια σφαγή μετά την άλλη. Νέοι πόλεμοι, νέες επεμβάσεις, νέοι χάρτες. Οι ίδιοι, πάντα, στόχοι: Επιβολή και διαιώνιση της κυριαρχίας με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο.

   Στα 25 χρόνια από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος», οι πολιτικές μαριονέτες των «απελευθερωτών» που έχουν κάτσει στο σβέρκο των λαών αυτών των χωρών, τα λαμόγια του «μετακομμουνιστικού παραδείσου» και οι ύαινες του ιμπεριαλισμού ρίχνουν όλα τους τα όπλα στη μάχη για την επικράτησης των αιματοβαμμένων τους συμφερόντων: Από τα υποβολεία της λαϊκής διχόνοιας μέχρι τα πολυβολεία της κρατικής καταστολής, των φασιστκών συμμοριών και των ελεύθερων σκοπευτών.  
*
   Σημείωση: Εκείνος που πρώτος στην Ιστορία χρησιμοποίησε τον άθλιο όρο «σιδηρούν παραπέτασμα» ήταν ο Γκαίμπελς! Ο Γκαίμπελς ήταν αυτός, που στο τελευταίο του ραδιοφωνικό μήνυμα, στις 12/2/1945, από το ραδιοφωνικό σταθμό του Βερολίνου, και ενώ ο Κόκκινος Στρατός τσάκιζε το φίδι του φασισμού, εκτόξευσε για πρώτη φορά μέσα στον επιθανάτιο ρόγχο του ναζισμού τη φράση «σιδηρούν παραπέτασμα». Έκτοτε, η «δημοκρατική Δύση» την υιοθέτησε και διά του Τσόρτσιλ την κατέστησε προμετωπίδα της αστικής προπαγάνδας. Αυτός είναι ο τροφοδότης του λεξιλογίου των μαφιόζων, των ολιγαρχών και των εκλεπτυσμένων Δυτικών. Ο Γκαίμπελς!


email: mpog@enikos.gr

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More