Ο περισπασμός του αντιφασιστικού Μετώπου

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Όταν πριν ένα μήνα έγραφα από την στήλη αυτή για τον περισπασμό της Χρυσής Αυγής, ίσως φαινόταν υπερβολικό το τότε συμπέρασμα πως «είναι κάλλιστα πιθανό ότι η ΧΑ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τέλειο περισπασμό από τον πραγματικό φασιστικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε: την ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων στα χέρια της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) και της ντόπιας ελίτ». Σήμερα, όμως, ο αποπειρώμενος περισπασμός, που ξεπερνά πολύ την ΧΑ, είναι φανερός σε όλους. Και αυτό γιατί είναι προφανές ότι κάποιοι στις ελίτ, με την ενθουσιώδη στήριξη της πλήρως ενσωματωμένης στη Νέα Διεθνή Τάξη Αριστεράς που δεν απαιτεί την έξοδο από την ΕΕ και την ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (δηλαδή, σύμπασας της «εκφυλισμένης» Αριστεράς, πλην ΚΚΕ), κάθε άλλο παρά σκοπεύουν να σταματήσουν τον περισπασμό αυτό, ακόμη και μετά την συντριβή της ΧΑ. Στη πραγματικότητα, το ίδιο το Ευρωπαϊκό τμήμα της Υ/Ε, έντρομο από τη ραγδαία άνοδο των αντι-ΕΕ ρευμάτων σε ολόκληρη την ΕΕ, τα κηρύσσει συλλήβδην «ακροδεξιά» ή «φασιστικά» για να επιβιώσει, έστω στις Ευρω-εκλογές, καλλιεργώντας ένα άνευ προηγουμένου εμφυλιοπολεμικό κλίμα.

Σε αυτή την άθλια εκστρατεία την ακολουθεί η εκφυλισμένη «Αριστερά», πανευρωπαϊκά, αλλά και στην Ελλάδα, παρά το «τσάκισμα» της ΧΑ, όπως είχε υποσχεθεί ο Α. Σαμαράς. Έτσι, η Αριστερά αυτή προωθεί την ανάγκη σύμπηξης αντιφασιστικού Μετώπου με κάθε μέσο. Ακόμη και με ψευτο-ιστορικές «αναλύσεις» στελεχών της που προσπαθούν να δείξουν ότι η Ελλάδα είχε πάντα ισχυρές φασιστικές τάσεις βαφτίζοντας (σαν τον Ροΐδη με τα ψάρια) κάθε αστική συντηρητική παράταξη με αυταρχικές τάσεις ως ακροδεξιά, και επομένως «φασιστική»! Ουσιαστικά, δηλαδή, εξυβρίζοντας τον Ελληνικό λαό ως υποθάλποντα φασιστικές τάσεις, λες και σε ένα εξαρτημένο, από καταβολής, πολιτικά και οικονομικά κρατίδιο όπως το Ελληνικό θα μπορούσαν να αναπτυχθούν παρόμοιες αυτόνομες τάσεις, χωρίς την στήριξη κάποιας «προστάτιδας» δύναμης. Και αυτό, όταν η μόνη περίπτωση που αναπτύχθηκε έντονη φασιστική δράση στην Ιστορία μας ήταν αυτή της Κατοχής, με τους ταγματασφαλίτες, που οργάνωσαν οι κατοχικές δυνάμεις, και τους συνεργαζόμενους με αυτούς Χίτες! Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν από τον αποπροσανατολιστικό πανηγύρι και οι δημιουργοί του Debtocracy που με νέο φιλμ τους θεωρούν ότι “η μάχη με τον φασισμό μόλις ξεκίνησε” …

Παράλληλα, οι ελίτ καθορίζουν έμμεσα και ποιοι νομιμοποιούνται από την Αριστερά να μετέχουν σε αυτόν τον αντιφασιστικό αγώνα, αποκλείοντας από αυτόν, για ευνόητους λόγους, όσους τολμούν να θέτουν αιτήματα εξόδου από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, και ρήξης με την παγκοσμιοποίηση. Έτσι, όπως ξεκαθάρισε και ο Α. Σαμαράς, δεν είναι μόνο ο φασιστικός κίνδυνος που μας απειλεί, αλλά και οι εξτρεμιστές της Αριστεράς που ζητούν έξοδο από την ΕΕ. Συγχρόνως, η ίδια η ΕΕ, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, επιδοτεί με 100.000 Ευρώ φορείς όπως δήμους, περιφέρειες, πανεπιστήμια/ΤΕΙ, επιμελητήρια, ΜΚΟ κ.λπ., μέσα από ένα πρόγραμμα με τον εύγλωττο τίτλο «Ευρωπαϊκή Μνήμη», για την προώθηση προγραμμάτων που «αντανακλούν τις αιτίες της ανάδυσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία (ναζισμός, φασισμός, σταλινισμός και ολοκληρωτικά κομουνιστικά καθεστώτα)». (Ριζοσπάστης,19/10/2013). Με άλλα λόγια, στο αντιφασιστικό Μέτωπο οι ελίτ νομιμοποιούν μόνο την εκφυλισμένη «Αριστερά», όπως τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου ο πρόεδρος είναι σήμερα περήφανος υποψήφιος για τη θέση του Πρόεδρου της Κομισιόν, ενώ οι «άτακτες» αριστερές συνιστώσες του μιλούν ακόμη για τη πιθανή αμφισβήτηση της ΕΕ!

Υ.Γ.1 Σχετική με τα παραπάνω είναι και η περίπτωση του Πάσχου Μανδραβέλη (Καθημερινή, 18/10/2013) που, είτε ανημέρωτος είτε εσκεμμένα, επανέλαβε την ασύστατη κατηγορία για συνωμοσιολογία, σε σχέση με όσα υποστήριξα στο άρθρο μου της 22/5 για τον ρόλο της Υπερεθνικής και Σιωνιστικής ελίτ στην δίωξη της ΧΑ. Και αυτό, μολονότι προηγήθηκε άλλος γραφικός δημοσιογράφος με την ίδια κατηγορία που πήρε τεκμηριωμένη απάντηση, με ένα μικρό δείγμα από αναμφισβήτητα στοιχεία, για το ασύστατο της («Ε», 10/10). Αντίστοιχα, ο Π.Μ. με κατηγορεί για εμμονή κατά της αστικής «δημοκρατίας», επειδή προφανώς δεν έχει πάρει είδηση ότι αγωνίζομαι εδώ και μια 20ετία για μια Περιεκτική Δημοκρατία που θεμελιώνεται, μεταξύ άλλων, στην κλασική Ελληνική δημοκρατία, με την οποία η αστική δημοκρατία δεν έχει καμιά σχέση αφού είναι απλά μια μορφή «φιλελεύθερης ολιγαρχίας». Αλλά εκεί που αποκαλύπτει τα πραγματικά κίνητρά του είναι όταν με κατηγορεί για το συμπέρασμά μου ότι «η κοινοβουλευτική χούντα είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, ‘φασιστική’ με τη Χ.Α.» Εκεί, «ξεχνώντας» τον φιλελευθερισμό του, (όπως άλλωστε έκανε και σχετικά με την ‘συνωμοσιολογία’) φρόντισε Γκεμπελικότατα να κόψει το υπόλοιπο της πρότασής μου όπου τόνιζα ότι «με αυτή την έννοια» η Χούντα είναι «φασιστική». Δηλαδή, με την έννοια που παρέπεμπε στο προηγούμενο σκεπτικό μου όπου εξηγούσα την φυσική βία που χρησιμοποιεί η Κοινοβουλευτική Χούντα για να επιβάλλει μέτρα που ποτέ δεν ενέκρινε ο λαός (ΜΑΤ, επιστρατεύσεις κ.λπ.) και προπαντός την οικονομική βία που συνεπάγονται τα μέτρα της (χιλιάδες αυτοκτονίες, ραγδαία αύξηση της υπογεννητικότητας, μείωση του προσδόκιμου ζωής, εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές)...

Υ.Γ.2 Ο κουκουλοφόρος λασπολόγος του Διαδικτύου OMADEON που αναφέρθηκα και στο παρελθόν  κυκλοφόρησε τώρα και ολόκληρο συκοφαντικό βίντεο εναντίον μου στα Ελληνικά και Αγγλικά (για ευρύτερο διασυρμό ―φαίνεται η υπηρεσία του τον πληρώνει καλά!) με τίτλο «Ξεπλένει τους Ναζί και τη ΧΑ ο Τάκης Φωτόπουλος», επιδιώκοντας να αποδείξει πως είμαι...φασίστας. Τον κάλεσα επανειλημμένα  να κάνει μήνυση (όπως απειλούσε!) για να βγάλει τη συκοφαντική κουκούλα του, αλλά θρασύδειλα ποτέ δεν το έπραξε, ώσπου αναγκάστηκα να υποβάλλω μηνυτήρια αναφορά για να προστατεύσω τον εαυτό μου. Η Εισαγγελική Αρχή  ήδη διαπίστωσε τη διάπραξη σειράς εγκλημάτων, και η Υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, στην οποία παρέπεμψε την υπόθεση, διενεργεί ακόμη τις προβλεπόμενες ενέργειες για τον εντοπισμό του.

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_10_26.html

Διαβάστε περισσότερα

Μικρό χρονικό για την 28η Οκτωβρίου

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Μεγάλος Πόλεμος, βρήκε τον κόσμο μέσα στην καλή χαρά της belle époque. Κανείς δεν περίμενε ότι θα ξεσπάσει. Ο καπιταλισμός με την πρώτη παγκοσμιοποίηση, laisser faire, μοίραζε παιχνίδι, ο πλούτος των εθνών αυξανόταν για τις άρχουσες τάξεις, την παλιά αριστοκρατία και την αστική, ενώ η εργατική τάξη ζούσε ακόμα σε συνθήκες Ντίκενς, προσπαθώντας να αναδυθεί κοινωνικά και να οργανωθεί πολιτικά.
Η γκέλα που οδήγησε στον πόλεμο, ανατρέποντας το ευγενικά παραδοσιακό και διπλωματικώς μάλλον ασφαλές modus vivendi μεταξύ των κρατών, δεν ήταν καν για τη μοιρασιά, παρά μάλλον μια τυχαιότητα η οποία εμπεριείχε την ειρωνεία μιας νομοτέλειας που δεν είχε γίνει ακόμα αντιληπτή.
Απ’ τη δολοφονία στο Σεράγιεβο ώς το Βερντέν ο κόσμος διήνυσε μια διαδρομή που ανέτρεψε ό,τι έως τότε κυριαρχούσε στην ανθρώπινη ιστορία -οι άνθρωποι οδηγήθηκαν κατά μάζες στο σφαγείο, κυρίως οι εργάτες και οι αγρότες, σε κλίμακα αδιανόητη-, ο δυτικός τρόπος πολέμου έφθασε στα έσχατα, μέσα απ’ τα χαρακώματα αναδύθηκε κατάφρακτος ο τρομερός 20ός αιώνας. Ολα είχαν αλλάξει. Οι τέχνες, η καθημερινότητα, οι προτεραιότητες, οι επικοινωνίες, ο τρόπος τού σκέπτεσθαι, όλα άλλαξαν. Και μ’ ένα γιγάντιο βήμα η ανθρωπότητα έφθασε στα Χειμερινά Ανάκτορα. Μια πολιτική πυρηνική έκρηξη είχε συμβεί! Η εργατική τάξη αποκτούσε και κατασκεύαζε το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο. Η αστική επανάσταση του 1789 έδινε τη σκυτάλη στην εργατική επανάσταση του 1917. Η ΕΣΣΔ είχε γεννηθεί. Με φριχτούς πόνους, με περικύκλωση γύρω της που προσπάθησε να τη στραγγαλίσει, με ιδρώτα και αίμα το νεαρό κράτος των κολασμένων στάθηκε στα πόδια του.
Ηταν πλέον φανερό ότι τα δύο παιδιά του διαφωτισμού, ο αστισμός και ο σοσιαλισμός, χώριζαν τα τσανάκια τους. Ηταν επίσης φανερό ότι ο επόμενος πόλεμος θα ήταν ιδεολογικός. Κι έγινε αμέσως πιο φανερό ότι ο Μεσοπόλεμος δεν θα ήταν παρά μια πολεμική ειρήνη ή μάλλον ένας «εμφύλιος» ευρωπαϊκός πόλεμος, ακήρυκτος και κηρυγμένος.
Μπορεί οι αιτίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου να βρίσκονταν στην αθλιότητα των συνθηκών ειρήνης που τερμάτισαν τον Α’ Παγκόσμιο εις ό,τι αφορά την ηττημένη Γερμανία, αλλά βρίσκονταν το ίδιο και στην ιμπεριαλιστική βουλιμία των αστικών δημοκρατιών, παλαιών και πονηρών όπως η Αγγλική, νεόκοπων και ληστρικών (μάλιστα με τρόπους φαρ-ουέστ) όπως η Αμερικανική.
Σε αυτό το πλαίσιο σύγκρουσης των καπιταλιστικών δυνάμεων μεταξύ τους κι όλων μαζί με την ΕΣΣΔ, η αστική τάξη σε πολλές χώρες ξέφυγε, παρεξέκλινε από την έως τότε προσοδοφόρο φιλελεύθερη παράδοση κι άρχισε να επιστρατεύει σκοτεινές δυνάμεις που αναδύονταν απ’ τον πάτο των κοινωνιών. Ο Μουσολίνι έγινε περιζήτητος για την ιταλική αστική τάξη, όσον η Μαφία για την αμερικανική, όταν και οι δύο τσάκιζαν στους δρόμους τις εργατικές απεργίες τη δεκαετία του ’20 στην Ιταλία και του ’30 στις ΗΠΑ.
Η αστική τάξη είχε κάνει την επιλογή της. Γυρίζοντας την πλάτη στα υπόλοιπα τέκνα του διαφωτισμού, τους κομμουνιστές και τους σοσιαλιστές, έδωσε το χέρι της στο σκοτεινό τέκνο του ανορθολογισμού. Ο φασισμός είχε νομιμοποιηθεί.
Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος,οι φασιστικές δικτατορίες στην Ουγγαρία, την Πολωνία, τη Ρουμανία και αλλού δεν αφήνουν καμμία αμφιβολία για το τι ήθελαν οι πολιτικές δυνάμεις του αστισμού που είχαν το πάνω χέρι στις δημοκρατίες. Το «ατύχημα»  υπήρξε ο Χίτλερ. Ο ευφυής αυτός άνθρωπος υπερέβη, και μάλιστα γρήγορα, το ρολάκι που είχαν ράψει για τα «μέτρα του», όπως νόμιζαν, οι Κρουπ και οι Ζήμενς και άρπαξε τη Γερμανία στα χέρια του.
Η δωδεκαετής δαιμονιώδης πορεία του είναι γνωστή. Αρχισε να βουτάει κομμάτια από τα κράτη, κράτη ολόκληρα (Ανσλους), να μαντρώνει τις τάξεις, να εξοντώνει τους αντιπάλους του, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, χριστιανοδημοκράτες αλλά και όσους αυτός με το κόμμα του είχαν προγράψει, Εβραίους, Σλάβους, τσιγγάνους και άλλους.
Ενα πρωτοφανέρωτο κράτος-τέρας ορθώθηκε μέσα στα σπλάχνα της Ευρώπης. Εν πρώτοις και κυρίως αντικομμουνιστικό, χωρίς θεσμούς  στην πραγματικότητα, με υπέρτατο νόμο τη θέληση του φύρερ. Ενας απερίγραπτος βολονταρισμός -κομματικός, κρατικός, παρακρατικός-, που νομιμοποιούσε τη ζούγκλα της ισχύος των «υπερανθρώπων» έναντι των αδυνάτων, έπνιξε τη Γερμανία κι όποιο άλλο κομμάτι της Ευρώπης κατέκτησε. Η συμμετοχή στο ναζιστικό κόμμα έδινε τη δυνατότητα να εγκληματεί κανείς ατιμωρητί για οικονομικούς λόγους, ρατσιστικούς ή ό,τι άλλο κάθε κολασμένη ψυχή μπορούσε να εκδηλώσει.
Ενα όργιο τρόμου, ένα λουτρό αίματος, μια δαιμονιώδης ανηθικότης, μόλις μέσα σε δώδεκα χρόνια, απέδειξε ότι η ανθρωπότης δεν ήξερε ακόμα «τι είναι ο άνθρωπος». Μια πρωτοφανέρωτη αγριότητα στιγμάτισε έναν λαό, τους Γερμανούς (διότι συμμετείχαν και συνέχισαν να συμμετέχουν κι αφού εγνώρισαν, είδαν και κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο), αλλά κυρίως στιγμάτισε την αστική τάξη διεθνώς.
Διότι η τάξη αυτή δεν ήθελε να πολεμήσει το τέρας που δημιούργησε! ήθελε το τέρας που δημιούργησε να πολεμήσει την ΕΣΣΔ.
Κατά έναν τραγικά ειρωνικό τρόπο η εισβολή στην Πολωνία υπήρξε για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ό,τι το Σεράγιεβο για τον Α’ Πόλεμο. Κανείς δεν περίμενε ότι ο Χίτλερ «θα το κάνει», ούτε ο Χίτλερ περίμενε ότι οι Αγγλογάλλοι (επιτέλους) θα αντιδράσουν.
Αν παρατηρήσει κανείς τα χρόνια του πολέμου ώς τη μάχη της Αγγλίας, θα διαπιστώσει ότι οι Χιτλερικοί ήλπιζαν να τα βρουν με τους Δυτικούς, ενώ οι Δυτικοί πλην Τσώρτσιλ τα είχαν βρει μαζί τους, είτε διά της ανοχής, είτε διά της υποταγής ή ήθελαν να τα βρουν μαζί τους διά των διαπραγματεύσεων. (Σε ορισμένες περιπτώσεις, ώς το τέλος του πολέμου, κι ενώ οι πάντες εγνώριζαν τι ήταν ο ναζισμός, μέρος των αστικών δυνάμεων ήλπιζε ότι θα τα βρει με το τέρας, όπως και ο ναζισμός στο λυκόφως του ήλπιζε ότι θα τα ξαναβρεί με τις αστικές δυνάμεις ).
Τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε. Το σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ (από πλευράς ΕΣΣΔ για να κερδίσει χρόνο κι από πλευράς Ράιχ για να αποκοιμίσει την ΕΣΣΔ) έδωσε τη θέση του στο ξέσπασμα της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα. Ο πρωταρχικός στόχος του Χίτλερ, να αποκτήσει ζωτικό χώρο στην Ανατολή (αλλοιώς, το καθεστώς του θα κατέρρεε), έφερε σε δεύτερη και μάλλον αμυντική μοίρα τις επιχειρήσεις στη Δύση και σε πρώτη, καθώς και θανάσιμη μοίρα τις επιχειρήσεις στην Ανατολή. Και πράγματι
η ψευδαίσθηση του Χίτλερ ότι δεν θα εμπλακεί σε πόλεμο δύο μετώπων, αλλά ότι θα ξεμπερδέψει με την ΕΣΣΔ σε τρεις με έξι μήνες, χάθηκε μέσα σε μια τιτανομαχία χωρίς προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία. Πρώτη και δεύτερη πορεία προς τη Μόσχα, 1941, 1942, πολιορκία του Λένιγκραντ, καμπή στο Στάλιγκραντ, συντριβή στο Κουρσκ. Οι Σοβιετικοί μάχιμοι και άμαχοι, καταβάλλοντας έναν ανείπωτο φόρο αίματος, έσπαγαν τα δόντια του θηρίου και το έπαιρναν στο κυνήγι. Με εξίσου βαρειές απώλειες το 1944 οι Σοβιετικοί, έφθασαν το 1945 στο Βερολίνο, επιχείρηση Μπαγκρατιόν, η μεγαλύτερη στην ιστορία. Το μέτρο της προσφοράς των Σοβιετικών κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου το καταδείχνουν οι αριθμοί των θυμάτων. Στη Δύση μετριούνται με χιλιάδες, στην Ανατολή με δεκάδες εκατομμυρίων.
Μετά την 9η Μαΐου 1945, πάλι τίποτα δεν ήταν ίδιο στην Ευρώπη και τον κόσμο. Οπως ο τρομερός 20ός Αιώνας βγήκε αιμάσσων απ’ το Βερντέν, άλλο τόσο βγήκε αιμάσσων απ’ τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, απ’ την  Εθνική Αντίσταση των λαών κατά των ναζί και από τα Μέτωπα. Τίποτα πάλι δεν ήταν όπως πριν. Το αίμα που είχε χυθεί
ζητούσε έναν καλύτερο κόσμο. Εργατική κυβέρνηση στην Αγγλία, μεγάλα κομμουνιστικά κόμματα στη Δύση, νεαρές λαϊκές δημοκρατίες στην Ανατολή. Εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Αφρική και την Ασία.
Ο μεταπολεμικός άνθρωπος έθετε στο κέντρο της προόδου τον εαυτόν του. Με μια αστική τάξη να παρακολουθεί εκούσα άκουσα τις εξελίξεις, αλλά και να τις διαμορφώνει γρήγορα προς ένα νέο modus vivendi πολύ πιο ασφαλές για την ίδια, τον Ψυχρό Πόλεμο. Στο μεταξύ
ο ναζισμός στη Γερμανία είχε πεθάνει μέσα σε ένα λουτρό αίματος τον Γενάρη - Μάη του 1945 κι ως διά μαγείας εξαφανίσθηκε εν μια νυκτί, 9 Μαΐου του 1945 ξημερώνοντας 10, σαν μην υπήρξε ποτέ. Οι Σύμμαχοι δίκασαν ορισμένους αρχιναζί στη Νυρεμβέργη και απορρόφησαν τους υπόλοιπους, κατά μέρος στις ίδιες τις ΗΠΑ και κατά μέρος επανδρώνοντας τη νέα, μισή Γερμανία, την ΟΔΓ. Οι παλιές καλές επαφές του αστισμού με το τέρας του που είχαν διακοπεί βιαίως το 1939, αποκαταστάθηκαν στο λάου - λάου το 1945. Μεταμορφισμένες.
Με το σκοτεινό τέκνο του αντιδιαφωτισμού «νεκρό» στα χέρια της η αστική τάξη πήρε πάνω της εκ νέου τον αντικομμουνισμό και στη θέση της συμμαχίας με την ΕΣΣΔ που έσωσε τις αστικές δημοκράτες, έβαλε τη νέα αντιπαράθεση, τη νέα περικύκλωση, τον Ψυχρό Πόλεμο.
Η ΕΣΣΔ πήγε στα άστρα, η ύπαρξή της ανάγκασε τις αστικές δημοκρατίες να ανεχθούν τη λειτουργία του κοινωνικού κράτους, αλλά τον Ψυχρό Πόλεμο η ΕΣΣΔ τον έχασε. Ισως επειδή δεν έγινε ποτέ δημοκρατική και γι’ αυτό έπαψε να ’ναι επαναστατική. Η ΕΣΣΔ αποπολιτικοποίησε τον λαό της και τα έθνη της μέσα σε ένα κομφορμιστικό σύστημα που έδωσε στο καλσόν, τους αναπτήρες μπικ και την κόκα κόλα μεγαλύτερη αξία στα μάτια ανθρώπων απ’ τις ουμανιστικές αξίες και τα σοσιαλιστικά ιδανικά. Το πρώτο εργατικό κράτος που πέτυχε σε τομείς όπως η ισοκατανομή, η υγεία ή η εκπαίδευση, ό,τι καλύτερο είχε ως τότε να παρουσιάσει η ανθρωπότητα, απέτυχε στην ισηγορία, στην ισονομία και στη διασφάλιση της ελευθερίας. Κι έτσι χάσαμε, διότι έπρεπε να χάσουμε.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ η παλινόρθωση της αντίδρασης οδήγησε στη δεύτερη παγκοσμιοποίηση, στο νέο laisser faire, η ομογενοποιημένη διακυβέρνηση ενός οικονομικού εξτρεμισμού προς όφελος του αστισμού, δεν έχει πλέον κανένα λόγο να μην μπαίνει στον πειρασμό ενός νέου εκφασισμού. Αυτήν τη φορά προληπτικού. Κι εφεδρικού. Εχοντας εξαναγκάσει τους εργαζόμενους να επιστρέψουν στην εποχή του Ντίκενς, πριν απ’ το οκτάωρο και το όποιο κοινωνικό κράτος, ο αστισμός έχει κάθε λόγο να παίρνει τα μέτρα του. Για την ώρα
δεν χρειάζεται το τέρας ένστολο· το αφήνει να σαπίζει στον τάφο του, χρειάζεται όμως το πνεύμα του τέρατος. Χρειάζεται την καταστολή, χρειάζεται την ακροδεξιά για να συγκυβερνά με την κεντροδεξιά και να ενσωματώνει την κεντροαριστερά.
Πάνε δεκατρία χρόνια απ’ όταν ο 20ός Αιώνας παρέδωσε το σπαθί του στον 21ο Αιώνα, έναν Αιώνα που φαίνεται να ’χει στο μυαλό του τον 19ον Αιώνα και στην καρδιά του τους αιώνες πριν από τον διαφωτισμό και την αναγέννηση - για να εκφρασθώ κάπως σχηματικά.

Οι Ελληνες πολέμησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σαν ήρωες, Και σαν ήρωες προσπάθησαν  να μπουν στη μεταπολεμική εποχή των μεγάλων ελπίδων, χωρίς να το καταφέρουν∙ έσπευσαν οι Άγγλοι και στη συνέχεια ανέλαβε ο Ψυχρός Πόλεμος. Ο φόρος αίματος που πλήρωσαν οι Έλληνες κατά τον Πόλεμο ήταν δυσανάλογος του πληθυσμού τους και ανάλογος  της ιστορίας τους - μιας ιστορίας τραγωδιών, αλλά και μεγαλείου. Ο εμφύλιος μάς σημάδεψε. Αιματοβαμμένος ο λαός προσπάθησε να ξαναχτίσει τη ζωή του και, με πολλές περιπέτειες και σκαμπανεβάσματα, φθάσαμε έως εδώ - σε ένα παράξενο τοπίο. Μια χώρα ρημαγμένη εν καιρώ ειρήνης, ανίσχυρη μέσα σε μια πανίσχυρη Ενωση, αμήχανη, εκπίπτουσα σε μια ειδική οικονομική ζώνη - ένας Κρανίου Τόπος. Ενας αιχμάλωτος λαός.
Τι γιορτάζουμε λοιπόν σήμερα; Στον νου μου έρχονται τα λόγια ενός Ιρλανδού: «έχουμε τόσες πολλές ήττες να γιορτάσουμε, που θα έπρεπε να μεταρρυθμισθεί και πάλι το ημερολόγιο». Περίπου το ίδιο ισχύει και για μας, όπως και για πολλούς άλλους βασανισμένους λαούς, τα πένθη μας, τα κάλλη μας.
Σήμερα λοιπόν, πιστεύω, οι Ελληνες γιορτάζουν τα φυλαχτά τους και τα ποιήματά τους. Τις κιτρινισμένες επιστολές απ’ το Μέτωπο, και τις τελευταίες λέξεις των εκτελεσμένων -σκαλίσματα στους τοίχους των κελλιών- το «πεθαίνω, μάνα μου για την Ελλάδα», εκείνης της κόρης στην Καισαριανή με το κόμμα της στην ψυχή και το όνειρο στα μάτια. Πλήθος κεράκια αυτή η γιορτή, Κάνδανος, Καλάβρυτα, Κοκκινιά, Καισαριανή, Δίστομο, τόποι μαρτυρίου, τρόποι θυσίας. Εχει αυτή η γιορτή περισυλλογή, ιστορίες Γιαννοαγιάννηδων και μια μουσική χιλιόχρονη θαλασσινή, που καθησυχάζει τον ήλιο όταν δύει ότι πάλι θα ανατείλει.
Στρατιώτες που έγιναν κομμάτια απ’ τα κανόνια των αφεντικών, που πάγωσαν, που τους έφαγε η ψείρα και η δυσεντερία, ο λυγμός της αδερφής, το χθόνιο βέλασμα της μάνας, το μουγκρητό του πατέρα, έγιναν οι απώλειες αγάλματα. Κι έχουν πολλά αγάλματα να κουβαλάνε οι ευαίσθητοι, πολύ δούλεμα να τρώνε από τους κυνικούς - έτσι είναι η εποχή, δεν σηκώνει θλιμμένα εννέα όγδοα να αστράφτουν στις πλατείες και γίνεται η γιορτή κρυφή σαν κρυφό σχολειό· μέσα στο μυαλό σου πετούν οι αητοί, μην τους πάρουν μυρωδιά οι χαφιέδες, θα σε ρεζιλέψουν για σαλό και αλλοπαρμένο. Οι λιτανείες πρέπει να γίνονται κατά μόνας, όχι σαν πομπή μα σαν μοναχικός περίπατος, εσύ κι όσα τολμάς να θυμηθείς.

Κι αν κάποιος από μας είναι αράθυμος και λιγουρευτεί φουστανελάδες και χύσει χοές σε αντάρτες και βάλει τα γράμματα σε μια σειρά να πει λέξεις μυαλωμένες, εγώ του βγάζω το καπέλο. Γιατί δεν χαμπαριάζει από ραγιάδες και γενίτσαρους, δωσίλογους και λαϊφσταλάδες. Γιατί αυτόν δεν τον έχει καταβάλει η κεντρώα τρομοκρατία των νηφάλιων, το θρασύτατο δηλητήριο των πονηρών.
Η μέρα σήμερα είναι σοβαρή, περιέχει πολλά μηνύματα, δεν προσφέρεται για πατριδοκάπηλους και πανηγυρικούς δεκάρικους, περιέχει παιδιά που πρέπει να μάθουν την αλήθεια, σημαίες που κλαίνε με όσα έχουν δει τα μάτια τους. Η μέρα σήμερα περιέχει συμβολισμούς, αγίους και διδάγματα. Δασκάλους που θέλουν να ξαναστήσουν τα μεροκάματα στα πόδια τους κι εργάτες που θέλουν να ξαναβγάλουν κυριακάτικη βόλτα την αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων. Είναι η γιορτή των πληβείων και των άμωμων,
μοσχοβολάει μπαρούτι.


email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ποιος είπε το «Όχι»; Ο Μεταξάς;…

Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» έλεγε από βήματος Βουλής ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς. Όσο για τους  Γεωργιάδη – Βορίδη ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης». Η δε «Καθημερινή» δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι». Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος...
Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε τη Δευτέρα; Η’ μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»; (1).
Όπως θα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο «όχι».

Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:

Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο. Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους. Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς.

Αυτός ήταν ο «πατριώτης» που είπε το «Όχι» κατά του ναζισμού και του φασισμού;…

Για να αντιληφθεί κανείς τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που παίζονταν στην Ελλάδα και το μέγεθος της οικονομικής επιρροής της Αγγλίας στη χώρα είναι ενδεικτικό το εξής στοιχείο:
Το εξωτερικό χρέος της χώρας το 1932 έφτανε τα 1,022 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα, ενώ το εσωτερικό χρέος ήταν 144 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Βασικοί δανειστές της χώρας και κάτοχοι των ελληνικών χρεογράφων ήταν ο οίκος «Hambro» του Λονδίνου, το συγκρότημα «Speyer and Co» της Ν. Υόρκης και η Εθνική Τράπεζα Αθηνών. Το 67,42% του εξωτερικού χρέους ήταν αγγλικά κεφάλαια, το 9,88% ήταν κεφάλαια των ΗΠΑ, το 7,52% ήταν γαλλικά κεφάλαια, το 5,40% σουηδικά, το 3,44% βελγικά. Μόλις το 1,7% ήταν γερμανικά και μόλις το 1,65% ήταν ιταλικά (2).
Επομένως, ήταν τέτοια η πρόσδεση της Ελλάδας στην Αγγλία, που το μεταξικό καθεστώς δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να σταθεί απέναντί της. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που οι ίδιοι οι Άγγλοι αποτιμούσαν το (φασιστικό) καθεστώς Μεταξά, το οποίο με την εγκαθίδρυσή του όχι μόνο δεν περιόρισε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τις σχέσεις της χώρας με την Αγγλία. Ο υφυπουργός της Αγγλίας, Ρ. Βάνσιταρτ, έγραφε σε υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοβρετανικές σχέσεις: «Βρήκαμε ότι το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα καθεστώτα» (3).
 Όσο για τον Μεταξά, τον Μάη του 1940, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην  «Ντέιλι Τέλεγκραφ»:«Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης» ⁽⁴⁾
Την ίδια εποχή, στις 6/5/1940, παραμονές του πολέμου, επαναλάμβανε: «Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Άγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο (…). Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί» (5)
Αλλά ακόμα και πριν από την κήρυξη της δικτατορίας του, ο Μεταξάς ήταν σαφής: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι» (6)
Το «Όχι» λοιπόν του Μεταξά δεν είχε τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που, παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».

Ο Μεταξάς περιχαρής στο πλευρό του υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ, του Γκαίμπελς, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα, στις 21/9/1936…

Αυτή ήταν η σχέση του Μεταξά με τον «πατριωτισμό».
Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για ένα καθεστώς που δολοφονούσε  εργάτες, όπως δολοφόνησε ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το '36. Για ένα καθεστώς που διέπραξε το αδιανόητο: Παρέδωσε στην Γκεστάπο (και μάλιστα μετά από το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη) τους πραγματικούς πατριώτες, τους Έλληνες δημοκράτες και κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους, που ζητούσαν να πολεμήσουν τον εισβολέα. Που διέδιδε τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού» μέσω των πρακτικών του Έλληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής. Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς, μέσω του οποίου, όπως ο ίδιος ο Μεταξάς έλεγε: «Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...». Ένα καθεστώς που μετά τη στάση πληρωμών του 1932, κι ενώ η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε, εκείνο - το καθεστώς Μεταξά  - εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%. Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς που περιγράφεται ως εξής:
«Τα βασανιστήρια που εφάρμοσαν οι χαφιέδες της δικτατορίας (σ.σ.: του Μεταξά) εναντίον των αντιπάλων του καθεστώτος, των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατικών, εναντίον των πρωτοπόρων εργατών, φοιτητών, αγροτών και διανοουμένων είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν. Το ρετσινόλαδο και ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση "ομολογιών" και "δηλώσεως μετανοίας". Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο: Στο τραπέζι του ανακριτή - βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο. Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, τη φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού. Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής - ανακριτής το έκρινε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμιών. Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη "ανάκρισις" και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμιών. Σ' αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερις, πέντε και περισσότερες μέρες, αληθινός υπόνομος. Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανέβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μια στήλη πάγου. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με του ρετσινόλαδου. Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος. Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα (...). Άλλο βασανιστήριο ήταν το τράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο. Άλλους τους χτυπούσαν με σακουλάκια άμμο στα πόδια. Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι φωνές του κρατουμένου (...). Οι βασανιστές του Κ. Μανιαδάκη χρησιμοποιούσαν και πολλά άλλα μέσα για να αποσπάσουν "ομολογίες" ή "δηλώσεις" και να υποτάξουν τους δημοκράτες στο φασιστικό καθεστώς. Μια μεσαιωνική μέθοδος βασανισμού που χρησιμοποιούσαν ήταν το σιδερένιο στεφάνι. Το περνούσαν στο κεφάλι του κρατουμένου και το έσφιγγαν σιγά σιγά όσο προχωρούσε η ανάκριση. Άλλο μέσο ήταν η περίφημη "πιπεριά" που προκαλούσε φοβερό άγχος στον κρατούμενο και η "γάτα" που καταξέσκιζε τις σάρκες. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος ήταν η "φάλαγγα". Αφού επί ώρες έδερναν οι βασανιστές τον κρατούμενο στα πέλματα με δεμένα πόδια σ' ένα κρεβάτι ή μια καρέκλα, ύστερα τον υποχρέωναν να τρέχει ξυπόλυτος στην ταράτσα της Ασφάλειας. Η ίδια ομάδα βασανιστών στην Ασφάλεια χρησιμοποιούσε και μια ακόμα βάρβαρη μέθοδο: Αφού έκανε ράκος τον κρατούμενο από το ξύλο, τον περιέλουζε κατόπιν με κουβάδες βρώμικο νερό (...). Υπολογίζεται ότι εκτός από τους δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τις εκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν, 12 τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα. Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν "σακατεύετε, αλλά μη σκοτώνετε". Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το "ζήλο" τους σε ορισμένα όρια. Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να "ξεπαστρέψει" και μερικούς για να φοβηθούν και να "σπάζουν" ευκολότερα οι άλλοι. Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελάθηκαν, έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια (...)» (7).
Από τις τάξεις αυτού, του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και στα χωριά, βγήκαν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:
«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».
(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…

«Με αρχηγούς Σαμαρινιώτη, τον Σαράφη και τον Άρη, ξεψυχάει ο αγκυλωτός του φασισμού…»

Αντίθετα, οι πραγματικοί πατριώτες, αυτοί που μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά του λαού, ήταν οι άλλοι. Και οι όρκοι τους ήταν αυτοί:
   «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».
 (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).
«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».
(Ο Όρκος του Ελασσίτη, όπως δημοσιεύτηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ,  Αθήνα 27 Απριλίου 1943)
Αυτοί ήταν οι πατριώτες που είπαν το «Όχι» στην Κατοχή. Αυτοί, οι κυνηγημένοι από το καθεστώς Μεταξά πριν τον πόλεμο, οι κυνηγημένοι ΕΑΜίτες από το μετά Βάρκιζα και από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Αυτοί ήταν που όταν χρειάστηκε έδειξαν το πώς οι πατριώτες αγαπούν την Ελλάδα. Όπως ακριβώς το είχε πει ο Μπελογιάννης στους στρατοδίκες του:
 «Με την καρδιά τους και με το αίμα τους».  
****
(1) Φοίβου Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1909 - 1940», εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, τόμος 4ος, σελ. 344
⁽²⁾  «Ιστορία Ελληνικού Εθνους», «Εκδοτική Αθηνών» τόμος ΙΕ, σελ. 335-338
⁽³⁾  Γ. Ανδρικόπουλου: «Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού», εκδόσεις «ΔΙΟΓΕΝΗΣ», σελ 25
⁽⁴⁾  «Τα Μυστικά Αρχεία του Φόρεϊν Οφφις», ΒΙΠΕΡ, εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», σελ. 76
(5) Ιωάννου Μεταξά:  «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ', σελ. 467
(6) Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», τόμος Δ', σελ. 77.
(7) Σπύρου Λιναρδάτου, «Η 4η Αυγούστου», εκδόσεις «Θεμέλιο»

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

25 Οκτωβρίου η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου

Μετά την καταστροφική μάχη του Πέτα για τους έλληνες επαναστάτες (4 Ιουλίου 1822), ο Ομέρ Βρυώνης και ο Κιουταχής, επικεφαλής 11.000 ανδρών, κατήλθαν χωρίς αντίσταση στην κοιλάδα του Μεσολογγίου, την οποία απέκλεισαν από ξηράς (25 Οκτωβρίου). Μαζί τους βρέθηκαν και οι οπλαρχηγοί Βάλτου και Ξηρομέρου, Γεώργιος Βαρνακιώτης, Γιαννάκης Ράγκος, Γώγος Μπακόλας, Γεωργάκης Βαλτινός και Ανδρέας Ίσκος, που είχαν δηλώσει υποταγή στους δύο πασάδες. Ο Γιουσούφ Πασάς με τον στόλο του συμπλήρωνε τον αποκλεισμό της πόλης από τη θάλασσα. Το Μεσολόγγι εκείνα τα χρόνια ήταν το οικονομικό και πολιτικό κέντρο της Δυτικής Χέρσου Ελλάδας (σημερινής Δυτικής Στερεάς Ελλάδας).
Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και ο Μάρκος Μπότσαρης με τα λείψανα του εκστρατευτικού σώματος του Πέτα ανέλαβαν την υπεράσπιση της πόλης. Το Μεσολόγγι ήταν ευπρόσβλητο από ξηράς και προστατευόταν από ένα χαμηλό περιτείχισμα κατασκευασμένο στις αρχές της Επανάστασης. Η δύναμη των πολεμιστών δεν υπερέβαινε τους 700 άνδρες, ενώ χρειάζονταν τουλάχιστον επταπλάσιοι υπερασπιστές. Στους προμαχώνες δεν υπήρχαν παρά μόνο 14 πυροβόλα. Τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα μόλις έφθαναν για ένα μήνα. Η θέση των πολιορκουμένων ήταν απελπιστική.
Στο στρατόπεδο των πολιορκητών υπήρχε διχογνωμία για το σχέδιο ενεργειών. Ο Κιουταχής και ο Γιουσούφ υποστήριζαν την άμεση κατάληψη του Μεσολογγίου με έφοδο. Ο Ομέρ Βρυώνης ήταν της γνώμης να το καταλάβουν δια συμβιβασμού, προκειμένου να διατηρηθεί η πόλη αλώβητη για τις ανάγκες του στρατού, μετά την ερήμωση της Αιτωλοακαρνανίας.
Τελικά, επικράτησε η γνώμη του Ομέρ. Οι πολιορκούμενοι εξέλαβαν ως θείο δώρο την εξέλιξη αυτή. Άρχισαν ατέρμονες συζητήσεις περί συμβιβασμού, αναμένοντας τη βοήθεια που είχαν ζητήσει από την Πελοπόννησο και τα νησιά. Πράγματι, στα μέσα Νοεμβρίου στολίσκος από 11 πλοία υπό τον Ανδρέα Μιαούλη διέσπασε τον θαλάσσιο αποκλεισμό του Μεσολογγίου. Αποβίβασε 1000 άνδρες υπό τους Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Ανδρέα Ζαΐμη και Κανέλλο Δεληγιάννη και προμήθευσε με τροφές και πολεμοφόδια τους υπερασπιστές του. Τότε, οι πολιορκούμενοι διαμήνυσαν στους Τούρκους πασάδες, ότι αν θέλουν το Μεσολόγγι να έλθουν να το πάρουν.
Η κατάσταση στο στρατόπεδο των πολιορκητών δεν ήταν καλύτερη από αυτή τον πολιορκουμένων. Τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα άρχισαν να ελαττώνονται και οι προμήθειες νέων κατέστησαν δυσχερείς. Έτσι, οι πασάδες αποφάσισαν έφοδο, αφού είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος με τις διαπραγματεύσεις. Η επίθεση προγραμματίστηκε για τη νύχτα της 24ης προς 25η Δεκεμβρίου, με την ελπίδα ότι οι μαχητές θα εγκατέλειπαν τους προμαχώνες και θα πήγαιναν στις εκκλησιές για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα. Όμως, το σχέδιο της επίθεσης είχε διαρρεύσει στους μαχητές του Μεσολογγίου από τον ελληνικής καταγωγής γραμματικό του Ομέρ Βρυώνη, Γιάννη Γούναρη, κι έτσι η φρουρά παρέμεινε στις θέσεις της πανέτοιμη για την επίθεση.
Κατά την έφοδο, οι Οθωμανοί υπέστησαν πανωλεθρία και οι δύο πασάδες αποφάσισαν να λύσουν την πολιορκία στις 31 Δεκεμβρίου 1822, επειδή κυκλοφορούσαν έντονες φήμες ότι έφθανε εναντίον τους ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Κατά τη διάρκεια της επιστροφής τους στην Ήπειρο, νέα δοκιμασία περίμενε τους καταπονημένους Οθωμανούς. Στην προσπάθειά τους να διαβούν τον πλημμυρισμένο Αχελώο, πολλοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους. Τα υπολείμματα των δυνάμεων του Κιουταχή και του Ομέρ Βρυώνη έφθασαν σε κακή κατάσταση στις 21 Φεβρουαρίου 1823 στο Κραβασσαρά (σημερινή Αμφιλοχία) και στη συνέχεια πέρασαν με πλοία στην Πρέβεζα.
Η καταστροφή του οθωμανικού στρατού προκάλεσε την αποτυχία της εκστρατείας των δύο πασάδων κατά της Δυτικής Ελλάδας. Η επιτυχία των Ελλήνων έγινε μεγαλύτερη, καθώς μετά την αναχώρηση των Οθωμανών από το Μεσολόγγι, ενώθηκαν με τους επαναστάτες οι οπλαρχηγοί Ανδρέας Ίσκος και Γεωργάκης Βαλτινός, που είχαν προσχωρήσει στο τουρκικό στρατόπεδο. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, με νωπά τα γεγονότα στο μυαλό του, αναφέρεται στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου και την καταστροφική διάβαση του Αχελώου από τους Τούρκους στο ποίημα του «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», που έγραψε το Μάιο του 1823 (στροφές 88-121).

Διαβάστε περισσότερα

Μύθος η επιβλαβής δράση των κορεσμένων λιπαρών;

Αρθρο σε έγκριτη επιθεώρηση αναφέρει ότι τα κορεσμένα λιπαρά δεν είναι «ένοχα» για καρδιοπάθειες και παχυσαρκία

Ενα άρθρο γνώμης που δημοσιεύεται σε έγκριτη επιθεώρηση «αθωώνει» το βουτυράκι και άλλες τροφές με κορεσμένα λιπαρά για πρόκληση καρδιαγγειακών νοσημάτων

Λονδίνο 

Επί δεκαετίες τα κορεσμένα λιπαρά όπως αυτά που περιέχονται στο βούτυρο, στις κρέμες και στα λιπαρά κρέατα, είχαν τεθεί στο «εδώλιο του κατηγορουμένου» για πρόκληση σοβαρών προβλημάτων υγείας, κυρίως σε ό,τι αφορά το καρδιαγγειακό σύστημα. Ωστόσο κάποιοι ειδικοί ανέφεραν ότι τα στοιχεία που ενοχοποιούν τα κορεσμένα λιπαρά βασίζονταν κατά κύριο λόγο σε λάθος ερμηνεία των επιστημονικών στοιχείων, γεγονός που έκανε περισσότερο κακό παρά καλό στον πληθυσμό, οδηγώντας εκατομμύρια άτομα παγκοσμίως στο να λαμβάνουν περιττά ορισμένες φορές φάρμακα όπως οι στατίνες.
Λάδι στη φωτιά της αντιπαράθεσης
Τώρα ένα άρθρο γνώμης που δημοσιεύεται online στην επιθεώρηση «British Medical Journal» και το οποίο κάνει λόγο για το ότι «είναι καιρός να καταπέσει ο μύθος των κορεσμένων λιπαρών» ρίχνει λάδι στη φωτιά της αντιπαράθεσης. Στο άρθρο του ο δρ Ασίμ Μαλότρα από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Κρόιντον στο Λονδίνο σημειώνει ότι έχουμε δαιμονοποιήσει τα λιπαρά ενώ την ίδια στιγμή δεν δίνουμε τη δέουσα σημασία σε παράγοντες όπως η ζάχαρη που είναι άκρως επιβαρυντική για τον πληθυσμό.
Ο δρ Μαλότρα σημειώνει ότι σχεδόν τέσσερις δεκαετίες συστάσεων για μείωση της κατανάλωσης των κορεσμένων λιπαρών «έχουν παραδόξως οδηγήσει σε αύξηση των καρδιαγγειακών κινδύνων» και διερωτάται πώς συμβαίνει αυτό.
Η μελέτη ορόσημο της… ενοχής
Η ενοχοποίηση των κορεσμένων λιπαρών ξεκίνησε μετά από μια μελέτη που διεξήχθη τη δεκαετία του 1970 και θεωρήθηκε ορόσημο. Σύμφωνα  με εκείνη τη μελέτη εμφανίστηκε σύνδεση μεταξύ της αύξησης της χοληστερόλης και των καρδιοπαθειών με τις θερμίδες που λαμβάνει ένα άτομο από τα κορεσμένα λίπη. «Ωστόσο η σύνδεση δεν σημαίνει και αιτιώδη σχέση» τόνισε ο δρ Μαλόρτα. Παρά ταύτα, με βάση τα συγκεκριμένα στοιχεία, οι αρμόδιοι οργανισμοί συνέστησαν στον πληθυσμό να μειώσει την πρόσληψη λίπους στο 30% των συνολικών ημερήσιων θερμίδων του και την πρόσληψη κορεσμένου λίπους στο 10% επί του συνόλου των θερμίδων που λαμβάνει ημερησίως.
Κατά τον ειδικό, που είναι επεμβατικός καρδιολόγος στο Νοσοκομείο Κρόιντον, πρόσφατες μελέτες απέτυχαν να αποδείξουν τη σχέση μεταξύ της πρόσληψης κορεσμένων λιπαρών και των καρδιαγγειακών νοσημάτων – μάλιστα τα κορεσμένα λίπη φάνηκε να δρουν προστατευτικά για την καρδιά, υποστήριξε ο δρ Μαλόρτα.
Το πείραμα των λιπαρών και της πρόληψης της παχυσαρκίας
Εκανε επίσης λόγο για ένα από τα πρώτα πειράματα σχετικά με την παχυσαρκία το οποίο δημοσιεύθηκε στην ιατρική επιθεώρηση «The Lancet» το 1956. Στο πείραμα αυτό συγκρίνονταν ομάδες οι οποίες ακολουθούσαν διαφορετικό τύπο διατροφής: η πρώτη ομάδα λάμβανε το 90% των θερμίδων της από λιπαρά, η δεύτερη το 90% από πρωτεΐνη και η τρίτη το 90% από υδατάνθρακες. Όπως προέκυψε η μεγαλύτερη απώλεια βάρους κατεγράφη στην ομάδα που κατανάλωνε τα περισσότερα λιπαρά.
Μια άλλη αμερικανική μελέτη έδειξε ότι μια δίαιτα «φτωχή» σε λιπαρά είναι χειρότερη για την υγεία σε σύγκριση με μια δίαιτα «φτωχή» σε υδατάνθρακες (όπως αυτοί που περιέχονται στα ζυμαρικά, τις πατάτες, το ψωμί).
Η άκρως «ύποπτη» ζάχαρη
Ο δρ Μαλόρτα τόνισε ότι τα ποσοστά παχυσαρκίας έχουν εκτοξευθεί παγκοσμίως παρά τη μεγάλη μείωση της λήψης θερμίδων από τα λιπαρά. Εξήγησε ότι «ένας λόγος για αυτό είναι πως αν βγάλουμε τα λιπαρά από μια τροφή, αυτή έχει χειρότερη γεύση. Ετσι για να αντισταθμίσει αυτό το πρόβλημα η βιομηχανία τροφίμων αντικαθιστά το κορεσμένο λίπος με ζάχαρη αλλά ολοένα και περισσότερα στοιχεία μαρτυρούν ότι η ζάχαρη αποτελεί έναν πιθανό ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για εμφάνιση μεταβολικού συνδρόμου, το προάγγελου του διαβήτη και των καρδιαγγειακών νόσων».
Σύμφωνα με τον ειδικό, η εμμονή σχετικά με τη διατήρηση χαμηλών επιπέδων χοληστερόλης έχει οδηγήσει σε «υπερσυνταγογράφηση στατινών – των γνωστών αυτών φαρμάκων για τη μείωση της χοληστερόλης-  σε εκατομμύρια άτομα». Την ίδια στιγμή όμως οι τάσεις σε ό,τι αφορά τα ποσοστά των καρδιοπαθειών δεν είναι πτωτικές, παρά τα εκατομμύρια ατόμων που λαμβάνουν στατίνες.
Ανώτερη η διατροφή από τις στατίνες
Ο συγγραφέας του άρθρου γνώμης προσέθεσε ότι η υιοθέτηση της μεσογειακής διατροφής μετά από καρδιακό επεισόδιο φαίνεται να είναι τρεις φορές ανώτερη στη μείωση των ποσοστών θανάτου από τη λήψη στατινών, οι οποίες έχουν συνδεθεί με σοβαρές παρενέργειες. «Είναι ώρα να διαλύσουμε τον μύθο σχετικά με τον ρόλο των κορεσμένων λιπαρών στην εμφάνιση καρδιοπαθειών και να αναστρέψουμε τις βλάβες που προκαλούν όλες αυτές οι διατροφικές συμβουλές οι οποίες έχουν συμβάλει στην ‘επιδημία’ της παχυσαρκίας».
Η Σουηδία δεν ακολουθεί τον… μύθο
Από την πλευρά του ο δρ Μάλκολμ Κέντρικ, γενικός ιατρός και συγγραφέας του βιβλίου «The Great Cholesterol Con» (σε ελεύθερη μετάφραση «Η Μεγάλη Απάτη της Χοληστερόλης») σημείωσε, σχολιάζοντας το άρθρο του δρος Μαλόρτα ότι η Σουηδία έγινε η πρώτη χώρα στον δυτικό κόσμο η οποία εξέδωσε διατροφικές οδηγίες που απορρίπτουν τον μύθο των λιπαρών. «Πρόσφατα ειδική έκθεση του Σουηδικού Συμβουλίου για την Υγεία και την Τεχνολογία έδειξε ότι η πλούσια σε λιπαρά διατροφή βελτιώνει τα επίπεδα σακχάρου του αίματος, μειώνει τα επίπεδα τριγλυκεριδίων, αυξάνει τα επίπεδα της ‘καλής’ χοληστερόλης – και έχει γενικώς μόνο οφέλη για τον οργανισμό, συμπεριλαμβανομένου του ότι βοηθά στην απώλεια βάρους». Ο ειδικός κατέληξε λέγοντας ότι \«αξίζουν συγχαρητήρια στον Ασιμ Μαλόρτα για το ότι αναφέρθηκε ανοιχτά σε μια αλήθεια που έμενε γενικώς στο σκοτάδι τα τελευταία 40 χρόνια».
Οι επιφυλάξεις
Πάντως, σχολιάζοντας το άρθρο, ο καθηγητής Πίτερ Βάισμπεργκ, ιατρικός διευθυντής του Βρετανικού Ιδρύματος Καρδιάς, τόνισε ότι συχνά οι μελέτες που αφορούν τη σύνδεση μεταξύ διατροφής και νόσων δίνουν αντιφατικά αποτελέσματα. «Σε κάθε περίπτωση, τα άτομα με τα υψηλότερα επίπεδα χοληστερόλης αντιμετωπίζουν και τον υψηλότερο κίνδυνο καρδιακού επεισοδίου και είναι επίσης σαφές ότι η μείωση της χοληστερόλης μειώνει και τον κίνδυνο εμφράγματος» είπε ο καθηγητής και προσέθεσε ότι τα επίπεδα χοληστερόλης μπορεί να επηρεαστούν από πολλούς παράγοντες συμπεριλαμβανομένων της άσκησης , της διατροφής και της λήψης φαρμάκων – και κυρίως στατινών. «Υπάρχουν σαφή στοιχεία σχετικά με το ότι ασθενείς που έχουν υποστεί καρδιακό επεισόδιο ή αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο να υποστούν, ωφελούνται από τη λήψη στατινών. Ωστόσο η λήψη του φαρμάκου πρέπει να συνδυαστεί με άλλα σημαντικά μέτρα, όπως η ισορροπημένη διατροφή και η άσκηση καθώς και η αποφυγή του καπνίσματος».

Διαβάστε περισσότερα

ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΕ ΡΗΜΑΖΟΥΝ ΤΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Φρίκη προκαλούν τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Κομισιόν για τις μεταβολές που έχει υποστεί το πραγματικό ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών στις χώρες της ΕΕ από το έτος 2007, τελευταία χρονιά πριν από την οικονομική κρίση, μέχρι το τέλος του 2012. Οπως θα ανέμενε κανείς, η χώρα όπου έχει σημειωθεί η μεγαλύτερη καταβαράθρωση του ακαθάριστου διαθέσιμου εισοδήματος σε ολόκληρη την ΕΕ είναι η Ελλάδα.
Βάσει των επίσημων στοιχείων της Κομισιόν, λοιπόν, η μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος των Ελλήνων είναι τρομακτική: 35,4%! Απώλεια του 35% του εισοδήματος των ελληνικών νοικοκυριών μέσα σε έξι μόλις χρόνια! Απίστευτο ποσοστό για καιρό ειρήνης. Το σοκ των Ελλήνων όμως γίνεται πολύ ισχυρότερο όταν διαπιστώνουν ότι ο καταποντισμός του πραγματικού ακαθάριστου διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών της χώρας μας είναι ασύγκριτα χειρότερος από τη μείωση του αντίστοιχου εισοδήματος των δύο άλλων χωρών που έχουν τεθεί υπό μνημονιακό καθεστώς. Την ίδια εξαετία 2007-2012 το εν λόγω εισόδημα μειώθηκε στη μεν Ιρλανδία μόνο κατά 6,2%, στη δε Πορτογαλία κατά 5,3%. Σχεδόν... έξι και επτά (!) φορές μεγαλύτερη δηλαδή ήταν η καθίζηση του διαθέσιμου εισοδήματος των Ελλήνων από εκείνο των Ιρλανδών και των Πορτογάλων! Ετσι όμως αποδεικνύονται εμπράκτως δύο τουλάχιστον πράγματα:
Πρώτον, η κοινωνική βαρβαρότητα του μνημονίου που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τους εταίρους της ΕΕ με επικεφαλής τους Γερμανούς σε σύγκριση με τα μνημόνια που επιβλήθηκαν σε άλλες χώρες. Δεύτερον, η παντελής ανικανότητα των Ελλήνων πολιτικών ηγετών να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και να αποτρέψουν την οικονομική του καταβαράθρωση - αν φυσικά υποθέσουμε ότι είχαν πρόθεση υπεράσπισης των Ελλήνων πολιτών. Το αβυσσαλέο σε σύγκριση με το αντίστοιχο των άλλων χωρών ποσοστό κατακρήμνισης του διαθέσιμου εισοδήματος των ελληνικών νοικοκυριών υποδηλώνει επίσης την ορθότητα του ισχυρισμού ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε κοινωνικό πειραματόζωο της Ευρωζώνης προκειμένου να διαπιστώσουν οι Γερμανοί και άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες μέχρι ποιου σημείου αντέχουν οι λαοί τον εξανδραποδισμό και την οικονομική εξαθλίωση χωρίς να εξεγερθούν.
Από τη μελέτη των στοιχείων που προαναφέραμε βγαίνει όμως και ένα άλλο συμπέρασμα, μάλλον απροσδόκητο για τους πολλούς.
Μετά την Ελλάδα, το μεγαλύτερο ποσοστό πτώσης του εισοδήματος στην εξαετία 2007-2012 σημειώθηκε στην Ισπανία με 11,3% και στην Ιταλία με 10,9% συν την Κύπρο με 11,6%. Καμία από τις χώρες αυτές δεν βρισκόταν υπό μνημονιακό καθεστώς στη διάρκεια της προαναφερθείσης εξαετίας (η Κύπρος υπήχθη φέτος τον Μάρτιο), αλλά βλέπουμε ότι και οι τρεις έχουν περίπου διπλάσιο ποσοστό μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος από τις «μνημονιακές» Ιρλανδία και Πορτογαλία! Με μεγάλη έκπληξη διαπιστώνουμε επίσης ότι η πλούσια Ολλανδία, χώρα που δεν ανήκει καν στη νότια Ευρώπη, είχε το ίδιο ποσοστό μείωσης του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος με τη... φτωχή Πορτογαλία - για την ακρίβεια πτώση κατά 5,2% στην Ολλανδία και κατά 5,3% στην Πορτογαλία! Οι παρατηρήσεις αυτές μας οδηγούν σε ένα άλλο συμπέρασμα: πολλές από τις κυβερνήσεις των κρατών που ανήκουν στην ΕΕ έχουν εξαπολυθεί εναντίον των πολιτών τους και τους μειώνουν με τις πολιτικές λιτότητας που ασκούν το εισόδημά τους, ανεξάρτητα από το αν οι χώρες τους έχουν υπαχθεί σε καθεστώς μνημονιακής υποτέλειας ή όχι.
Αυτό ισχύει πρωτίστως για όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, όπου δεν παρατηρείται καμία εξαίρεση. Ειδικά για την Ελλάδα, παρατηρούμε ότι το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε με υπερδιπλάσιο ρυθμό από την πτώση του ΑΕΠ. Τα νοικοκυριά έχασαν 35,4% την ώρα που το ΑΕΠ της Ελλάδας έπεσε από το 2007 ως το 2012 κατά 14,7% -από 227,1 δισεκατομμύρια ευρώ που ήταν το 2007 έπεσε στα 193,75 δισ. ευρώ το 2012- και φέτος αναμένεται να πέσει στα 182,9 δισεκατομμύρια ευρώ. Θα μειωθεί δηλαδή για πέμπτη συνεχή χρονιά - ήταν 231,1 δισ. ευρώ το 2009, έπεσε στα 222,1 το 2010 και στα 208,5 δισ. το 2011, με νέα πτώση στα 193,75 το 2012 και αναμενόμενη βύθιση στα 182,9 δισ. ευρώ για φέτος. Κάθε χρόνο και χειρότερα πάει η οικονομία της χώρας μας, παρά τα φληναφήματα για «ανάπτυξη».
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΟΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ: ΝΕΟ ΧΑΡΑΤΣΩΜΑ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΙ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΑΚΙΝΗΤΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ!

ΜΕ ΞΕΚΛΗΡΙΣΜΑ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ Η ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΑ ΑΓΡΟΤΙΑ
«ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΕΙΣ» ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ «ΑΣΤΟΧΙΕΣ» ΕΙΣΠΡΑΞΗΣ

Στη δημοσιότητα δόθηκε την Τετάρτη (23/10) το νομοσχέδιο για το νέο ενιαίο φόρο στα ακίνητα, που θα ισχύσει από την επόμενη χρονιά, προκειμένου να τεθεί σε δημόσια διαβούλευση και να πάρει το δρόμο για ψήφιση στη Βουλή το αμέσως επόμενο διάστημα.

Οι δύο κυβερνητικοί συνέταιροι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επιδόθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα σε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία εξαπάτησης του λαού, προκειμένου να πείσουν ότι «αγωνίζονται» για να «ελαφρύνουν» την επιβάρυνση των εισοδημάτων των νοικοκυριών.

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι εντελώς διαφορετική. Με το νέο Ενιαίο Φόρο Ακινήτων (ΕΝΦΑ), η κυβέρνηση Σαμαρά, στη βάση και των συμφωνηθέντων με την τρόικα, έρχεται να μονιμοποιήσει και να διευρύνει το χαράτσι στη λαϊκή στέγη και τη μικρή ακίνητη περιουσία, αφού δεν θα επιβάλλεται με βάση μια προοδευτική κλίμακα, δεν θα είναι συνάρτηση του ύψους της περιουσίας κάθε προσώπου και θα επιβάλλεται σε κάθε ακίνητο με ταυτόχρονη κατάργηση αφορολόγητου ποσού περιουσίας.

Στην ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών παραδέχεται ότι η κυβέρνηση «κατανοώντας τη δύσκολη περίοδο που διανύει ο αγροτικός κλάδος αποφάσισε την ελάχιστη φορολογία των αγροτεμαχίων για πρώτη φορά, ενώ εξαιρούνταν όλα τα προηγούμενα χρόνια», προκειμένου να δικαιολογήσει τη νέα φοροεπιδρομή, η οποία θα οδηγήσει σε μαζικό ξεκλήρισμα τους φτωχούς αγρότες.

Ταυτόχρονα, προβλέπονται απαλλαγές από το φόρο ή μεγάλη έκπτωση σε όσους βρίσκονται στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης [50% έκπτωση στο φόρο για νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα (7.000 + 1.000 για κάθε παιδί) και 100% απαλλαγή για νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα και 3 ή περισσότερα παιδιά (δηλαδή: έως 11.000)].

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση προβλέπει την αναβολή φόρου για επιχειρήσεις. Πιο συγκεκριμένα προβλέπεται αναβολή της πληρωμής του φόρου αν έχει χαμηλό τζίρο, δηλαδή όταν ο τζίρος δεν υπερβαίνει το δεκαπλάσιο του φόρου και αναβολή της πληρωμής του φόρου αν έχει υποστεί 30% μείωση σε σχέση με το προηγούμενο έτος.

Τα κύρια χαρακτηριστικά του Ενιαίου Φόρου Ακινήτων έχουν ως εξής:
Για τα κτίρια: προβλέπονται 20 φορολογικές ζώνες, ο φόρος αυξομειώνεται ανάλογα με συντελεστές παλαιότητας, ορόφου (αυξάνεται από το 2ο όροφο και πάνω) και προσόψεως. Οι μονοκατοικίες θα έχουν συντελεστή 1,03 και θα προσμετράται η ηλικία τους.
Για τα αστικά οικόπεδα (γήπεδα εντός σχεδίου) προβλέπονται 25 φορολογικές ζώνες από 20ευρω/στρ έως 30.000 ευρω/στρ. Για νομικό πρόσωπο φόρος πλέον εκπίπτει ως δαπάνη και άρα αυτό που καταβάλλεται είναι μειωμένο κατά 26%, ενώ σε αγροτεμάχια που έχουν μέσα κτίριο, μπορεί να χαρακτηριστεί ως βοηθητικό κτίριο και να πληρώνει 10%
Για τα αγροτεμάχια (γήπεδα εκτός σχεδίου) προβλέπονται 10 φορολογικές ζώνες με επιβάρυνση από 1,5 έως 2,5 ευρώ το στρέμμα για τις 3 πρώτες ζώνες. Επίσης θα προσμετράται και ο συντελεστής τοποθεσίας, αλλά και ο συντελεστής χρήσης (μονοετής καλλιέργεια 1, ελαιώνας 2, πολυετής καλλιέργεια: 2,5). Βοηθητικός χώρος σε αγροτεμάχιο: φόρος 10% ενώ «τα μαντριά θα πληρώνουν κανονικό φόρο», όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση του Υπουργείου.
Ποιοι δεν απαλλάσσονται και φορολογούνται για πρώτη φορά: Κόμματα, Συνδικαλιστικές οργανώσεις, κτίρια Νοσοκομείων που αξιοποιούνται εμπορικά, ακίνητα και εκτάσεις επιταγμένες από το στρατό, η Τράπεζα της Ελλάδος και οι Ανώνυμες εταιρείες του Δημοσίου.

«ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΕΙΣ» ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

Κυβέρνηση και τρόικα περιέλαβαν στο εν λόγω νομοσχέδιο διατάξεις με «διευκολύνσεις» προβλέποντας τις επερχόμενες «αστοχίες», εξαιτίας της καταφανούς αδυναμίας των λαϊκών στρωμάτων να πληρώσουν τα νέα ασήκωτα φορολογικά βάρη.

Ενδεικτικοί είναι οι στόχοι που έχουν από κοινού θέσει κυβέρνηση και τρόικα για τα ποσά που θα βεβαιωθούν στους φορολογούμενους και αυτά που εν τέλει θα εισπραχθούν. Πιο συγκεκριμένα, με τον νέο φόρο στην ακίνητη περιουσία οι φορολογούμενοι θα επιβαρυνθούν με περίπου 3,85 δισ. ευρώ, από τα οποία τα 2,9 δισ. θα εισρεύσουν στα δημόσια ταμεία.

Για το υπόλοιπο ποσό (περίπου 1 δισ. ευρώ!), το νομοσχέδιο «διευκολύνει» τα χρεοκοπημένα νοικοκυριά να εκχωρήσουν με ευτελές τίμημα σε τρίτους τα ακίνητα, προκειμένου οι τελευταίοι να αναλάβουν να εξοφλήσουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία, ανοίγοντας νέο πεδίο δράσης για τους κάθε λογής κερδοσκόπους!

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι σκέψεις της κυβέρνησης για τη μείωση του φόρου μεταβίβασης ακινήτων. Σύμφωνα με πληροφορίες, έπειτα από συμφωνία με την τρόικα, η φορολογική επιβάρυνση θα περιοριστεί έως και 70%, καθώς ο βασικός συντελεστής για τις μεταβιβάσεις ακινήτων θα υποχωρήσει στο 3% και θα τεθεί σε ισχύ από 1ης Ιανουαρίου 2014.

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013.

Διαβάστε περισσότερα

«Γέλια» για κλάματα

Ας κάνουμε σήμερα ένα εύθυμο τάιμ-άουτ, πολύ έχει πικραθεί το χειλάκι μας τελευταίως. Πρόκειται για μια παραδόξως εύθυμη πλευρά της θεωρίας των δύο άκρων, διότι, ως γνωστόν, καμμία μαλθακία δεν είναι μόνον μαλθακία.

Η θεωρία των δύο άκρων που ταυτίζει τον κομμουνισμό με τον φασισμό με τον ίδιο ορθολογισμό που θα ταύτιζε ο Χανς ο Κουφιοκεφαλάκης τον θεό με τον διάβολο είναι εν πολλοίς γνωστή. Εκείνο που δεν είναι

ευρέως γνωστό είναι ότι η θεωρία αυτή θάλλει περισσότερο στις ευρωπαϊκές χώρες (πάνω από δέκα) όπου η ακροδεξιά συγκυβερνά ή είναι υπολογίσιμη κοινοβουλευτική δύναμη. Ευδοκιμεί δε ευθέως ανάλογα με τον βαθμό εξαθλίωσης των εργαζομένων,

σε συνδυασμό πάντα με κατηγορίες εναντίον της Αριστεράς για «εξτρεμισμό», αποδοχή της «βίας» (έτσι γενικώς) και καλλιέργεια του «μίσους» (έτσι γενικώς). Ούτω πώς,

η ταύτιση κομμουνισμού - ναζισμού αποδεικνύεται λίαν επωφελής για την άρχουσα τάξη εις ό,τι αφορά την αναθεώρηση των αποτελεσμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και ως προς το ξερίζωμα των τελευταίων εργατικών κατακτήσεων. Οπως επίσης αποδεικνύεται

και λίαν προσοδοφόρος για τα τσικό του συστήματος που θέλουν να βγάλουν κι αυτά κανένα φραγκάκι. Διότι ο αντικομμουνισμός επιδοτείται. Πώς; ανοίγεις κι εσύ μια ΜΚΟ και

τις μαλθακίες της μπυραρίας που θα έλεγες τζάμπα σε έναν καφενέ, τις λες σε συνέδρια, εφημερίδες και ημερίδες με το αζημίωτο. Το μόνον που έχεις να κάνεις είναι να μπεις σε ένα ανάλογο προγραμματάκι και να απορροφήσεις ζεστά-ζεστά τα ευρώπουλα εκείνα που έχουν προϋπολογισθεί για να εκπαιδεύεις «ομιλητές», να «πλευρίζεις» δημοσιογράφους - και, να δουλεύει η μόντα ρολόι.

Τέτοιας καλλιέργειας και μόρφωσης, επιπέδου ΜΚΟ, ο κ. Παπαμιμίκος άρχισε να λέει ότι τα κόμματα της Αριστεράς που υποστηρίζουν την υποψηφιότητα Τσίπρα για την Κομισιόν είναι εξτρεμιστικά, σταλινικά απολειφάδια, τροτσκιστικά και φτου κακά μαρξιστικά.

Εξτρεμιστικό το Κ.Κ. Γαλλίας; η Die Linke της Γερμανίας; η ισπανική Ενωμένη Αριστερά; το πορτογαλικό Μπλόκο; Μόνον εξτρεμιστικά; αναφωνεί

η απίθανη κυρία Μισέλ Ασημακοπούλου! «νεοκομμουνιστικά»!! και μετενσαρκώσεις του Σατανά όπως το ΑΚΕΛ, η Κομμουνιστική Επανίδρυση της Ιταλίας, το Κ.Κ. Πορτογαλίας - πού πάμε, κύριοι; Θα κάνουμε το Παρίσι «γουναράδικα»;

Τι δουλειά έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με κομμουνιστικά, σοσιαλιστικά κι εργατικά κόμματα που προσπαθούν να κάνουν την Ευρώπη εξτρεμιστική;

Στο σκληρό και δασύτριχο αυτό ερώτημα αναλαμβάνει να δώσει απάντηση ο δημοσιογράφος κ. Γιώργος Παπαχρήστος από τα «ΝΕΑ» με τη βοήθεια του βουλευτή του ΚΚΕ κ. Θανάση Παφίλη.

Γράφει λοιπόν ο κ. Παπαχρήστος: «Το πιο σύντομο ανέκδοτο που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες στο πολιτικό παρασκήνιο είναι ότι το ΚΚΕ θα στηρίξει το αριστερό αγόρι Αλέξη στην υποψηφιότητά του για την προεδρία της Κομισιόν! Είναι σαν αυτά που λέγαμε παλιά “αλβανός τουρίστας” ή μεταγενέστερα “επενδυτής στην Ελλάδα”».

Και συνεχίζει ο έγκριτος δημοσιογράφος: «Τηλεφώνησα λοιπόν στον φίλο Θανάση Παφίλη και τον ρώτησα:

- Τελικά εξετάζετε το ενδεχόμενο να στηρίξετε Τσίπρα στις ευρωεκλογές;

Εβαλε τα γέλια.

- Ε όχι, βέβαια. Είναι θέμα αρχής για μας να μην τον στηρίξουμε. Αλλά εδώ έχει γίνει μια λαθροχειρία από μέρους τους, την οποία σκοπίμως καλλιεργούν.

- Τι είδους λαθροχειρία;

- Οτι δεν θα είναι υποψήφιος του GUE, στο οποίο μετέχουμε και εμείς, αλλά της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, η οποία μετέχει του ευρύτερου αυτού συνασπισμού μαζί με εμάς και πολλούς άλλους.

- Και γιατί δεν το διευκρινίζετε και το αφήνετε να σέρνεται επί τόσες ημέρες;

- Θα το κάνουμε, για να τελειώσει αυτό το σόου...».

Τι θα διευκρινίσει ο κ. Παφίλης; ότι την υποψηφιότητα Τσίπρα στηρίζουν το Κ.Κ. Γαλλίας, η Die Linke, η Κομμουνιστική Επανίδρυση, το πορτογαλικό Μπλόκο, όλα σχεδόν τα κομμουνιστικά - αριστερά κόμματα της Ευρώπης, αλλά όχι όλα ακόμα;

Ακόμα πιο ειλικρινής ο κ. Πρετεντέρης, παραθέτει πλήρη τον κατάλογο των κομμάτων που υποστηρίζουν Τσίπρα, κοπιάζοντας μάλιστα για να βρει και την εκλογική τους απήχηση: «Κ.Κ. Αυστρίας (0,76%), Κ.Κ. Βαλονίας (0,54%), Munkaspart Ουγγαρίας (0,11%), Eesti Vasakpartei της Εσθονίας (0,10%), Rifondazione Comunista του Αγίου Μαρίνου (χωρίς εκλογικές επιδόσεις) και Linke Λουξεμβούργου (μη γελάτε, αυτοί τουλάχιστον πήραν 3,3%!)»...

Βρίσκω τη λίστα Πρετεντέρη πολύ πιο εμβριθή και τεκμηριωμένη απ’ τη λίστα Παφίλη. Και την προσέγγιση για το «κουλ αγόρι Τσίπρας» του κ. Παπαχρήστου πολύ πιο τσαχπίνικη απ’ τα γέλια του παλιού μου συντρόφου.

Συνοψίζοντας: O κ. Παπαμιμίκος βρίσκει τα κομμουνιστικά κι αριστερά κόμματα που υποστηρίζουν την υποψηφιότητα Τσίπρα εξτρεμιστικά. Ο κ. Πρετεντέρης τα βρίσκει «παρωχημένα και παρακμασμένα». Και ο κ. Παφίλης προφανώς ρεφορμιστικά που καλλιεργούν κι αυτά αυταπάτες στους λαούς της Ενωσης. Κόμματα όπως το Κ.Κ. Γαλλίας, η Die Linke, η Ενωμένη Αριστερά της Ισπανίας, και σταματώ εδώ για να μην επαναλάβω τον κατάλογο.

Ομως, δεν σας βλέπω να γελάτε! γιατί;

ΥΓ.: Η αιφνίδια άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ απ’ το 4% σε κόμμα που διεκδικεί να κυβερνήσει «τρελαίνει» το σύστημα, διότι αποδεικνύει ότι τα μικρά ή μεσαίας τάξης ποσοστά πολλών κομμάτων της Αριστεράς στην Ευρώπη μπορεί να αυξηθούν επίσης απότομα και να απειλήσουν το νεοφιλελεύθερο προτσές. Αίφνης, στην Τσεχία ας πούμε, οι κομμουνιστές αναδύονται με 17%. Σε μια Ενωση όπου η Ιερά Συμμαχία Δεξιάς - Κεντροδεξιάς - Ακροδεξιάς - ενσωματωμένης Σοσιαλδημοκρατίας κυριαρχεί ασφυκτικά, οι ρωγμές που προκαλούν αριστερά ριζοσπαστικά κόμματα καθώς και αριστερές συμμαχίες, όπως εκείνη του Κ.Κ. Πορτογαλίας με το Μπλόκο, μπορούν να αποδειχθούν πολύ επικίνδυνες. Οι Μέτερνιχ διαβλέπουν τον κίνδυνο, δεν είναι τυφλοί...

email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα