Χαλίφηδες και Τζιχάντ … made in USA

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Αν προσπαθήσουμε να αναρωτηθούμε τι πραγματικά συμβαίνει με την ξαφνική επέκταση του ISIS στην Μέση Ανατολή και την ραγδαία εξάπλωση του Έμπολα στην Αφρική, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με μια υπόθεση, πως ό,τι ακούμε να λένε και ό,τι διαβάζουμε στα περισσότερα καθεστωτικά-κορπορατικά ΜΜΕ είναι, στην καλύτερη περίπτωση, η μισή αλήθεια. Βρισκόμαστε σε έναν άτυπο γενικευμένο πόλεμο, κι ο πόλεμος βασίζεται κατ’ αρχήν στην τακτική της εξαπάτησης, όπως διδάσκουν από την αρχαιότητα οι τεχνικές του πολέμου. Το Νατοϊκό μπλοκ και η συμμαχία των κρατών που είναι μαζί του έχουν αποδείξει από την εποχή του Πρώτου Πολέμου του Κόλπου (1990-1991) ότι το γνωρίζουν καλά αυτό.
Όταν έκαναν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε ολόκληρη την περιοχή -όπως στο Αφγανιστάν, την Συρία, την Ουκρανία-, ισχυρίζοντο ανερυθρίαστα ότι υπεράσπιζαν την ελευθερία, στήριζαν την δημοκρατία και βοηθούσαν τον ντόπιο πληθυσμό που δεχόταν επίθεση. Κι όμως, οι επικίνδυνοι Ταλιμπάν και η Αλ-Κάϊντα, που έγιναν το 2001 οι «φίρμες» της περιοχής, είχαν δημιουργηθεί, εκπαιδευτεί και πλασαριστεί από τους ίδιους ιθύνοντες νόες και τους ανθρώπους του marketing που μας πουλάνε, τα MacDonalds και την Coca Cola… και την τρομοκρατία.
Αυτού του είδους οι τεχνικές που φαντάζουν απλοϊκές λειτουργούν αποτελεσματικά γιατί είναι ειδικά κατασκευασμένες για την τηλεόραση και την μαζική πλύση εγκεφάλου. Το σενάριο λέει: δημιουργείς μόνος σου μια απειλή, την δαιμονοποιείς, προκαλείς φόβο και πείθεις τους πολίτες ότι «είμαστε όλοι μαζί ενάντια στην τρομοκρατία», φερ’ ειπείν, για να αποδεχθούν παθητικά την στρατιωτική δράση. Όμως, η εξαπάτηση των πολλών έχει ημερομηνία λήξης και οι ίδιοι το γνωρίζουν, γι’ αυτό ο Βρετανός πρωθυπουργός Νταίηβιντ Κάμερον έφθασε στο σημείο να προειδοποιήσει, μιλώντας τελευταία, ότι: οποιοσδήποτε θέτει υπό αμφισβήτηση τις επίσημες εκδοχές που αφορούν την 11/9 στις ΗΠΑ ή την 7/7 στην Βρετανία…, είναι ένας «μη βίαιος εξτρεμιστής»!
Πριν την ομιλία του Κάμερον, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Φίλιπ Χάμμοντ ανέφερε στον βρετανικό τύπο ότι, μαχητές του ISIS μετατρέπουν μεγάλο αριθμό λαϊκών στρωμάτων του Ιράκ και της Συρίας σε εφαλτήρια ενορχήστρωσης τρομοκρατικών επιθέσεων κατά των δυτικών χωρών.
Έτσι, από την αρχή του καλοκαιριού, μας παρουσιάζουν έναν άλλον ισλαμικό «μπαμπούλα»: το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας η του Λεβάντε (as-Sham), που αναφέρεται κατά περίπτωση συντομευμένα ως ISIS (ή ISIL).
Η πρόεδρος της Αργεντινής, Χριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ, που είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της διαλυτικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, μιλώντας στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (24 Σεπτεμβρίου 2014), έδωσε ένα γερό χαστούκι στον Κάμερον: «…αυτοί που αποτελούν τον ISIS… προηγουμένως θεωρούντο από εσάς αγωνιστές της ελευθερίας που πολεμούσαν στην Συρία κατά της κυβέρνησης του Άσσαντ… Οι μεγάλες δυνάμεις αλλάζουν πολύ εύκολα τις έννοιες ανάμεσα σε φίλο και εχθρό, σε τρομοκράτη και μη-τρομοκράτη», είπε. Όπως σχολίασε το ανεξάρτητο site εναλλακτικής πληροφόρησης Global Research: «Η πρόσφατη ομιλία της Χριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ στον ΟΗΕ ήταν μια ανάσα φρέσκου αέρα. Μίλησε για οικονομική τρομοκρατία και για τους λόγους που αναγκάζουν τους ανθρώπους να στραφούν στην βία… καθώς και για την ανάγκη ρύθμισης των “vulture funds” (αρπακτικά κεφάλαια) που σακατεύουν την οντότητα των κυρίαρχων κρατών».
Με την κατάλληλη σκηνοθεσία και την ύπνωση, δια της ενοχοποίησης και του εκβαρβαρισμού, των πολιτών, ποιος θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην παράνομη κατοχή από το ΔΝΤ και τους οικονομικούς εκτελεστές ή την εισβολή σε κυρίαρχα κράτη για την εξουδετέρωση «τυραννικών καθεστώτων» ή τζιχαντιστών που αποκεφαλίζουν σπέρνοντας τον τρόμο;
«Το αποτέλεσμα είναι η πλάνη ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι γίνονται στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, η λιτότητα επιβάλλεται στο όνομα της ευημερίας και η μαζική παρακολούθηση διεξάγεται για την προστασία της ελευθερίας», γράφει το Global Research, αφήνοντας να εννοηθεί ότι εκεί που ακριβώς χτυπά πραγματικά η καρδιά του εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας στον κόσμο είναι τα υψηλά δώματα της νεοταξικής ελίτ, των πολυεθνικών που ελέγχουν στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και της διαπλοκής τους με την πολιτική στην Γουώλ Στρητ και το Σίτυ του Λονδίνου, και όχι μόνο.
Υπάρχουν όμως τρόποι να διαλύσουμε τα ψέματα και να φθάσουμε στην αλήθεια. Κατ’ αρχάς, οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τις λέξεις, ή, όπως είπε ο Χριστός: από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε. Δεύτερον, ακολουθήστε το χρήμα, ή το παλιό λατινικό γνωμικό Qui bono; – ποιος επωφελείται;
Ποιος επωφελείται που το Ισλάμ φαίνεται σαν βάρβαρο και απειλητικό για τον κόσμο; Ποιος επωφελείται όταν οι Μουσουλμάνοι σύρονται έξω από τα σπίτια τους και προστίθενται στα κύματα των προσφύγων που ήδη αποτελούνται κατά 70% από Μουσουλμάνους; Ποιος επωφελείται όταν οι γειτονικές χώρες που δεν υποκύπτουν στο Ισραήλ αποσταθεροποιούνται όλο και περισσότερο; Ποιος επωφελείται όταν στο έδαφος του Ιράκ δημιουργείται ένα σουννιτικό Χαλιφάτο εχθρικό στο Ιράν; Ποιος επωφελείται όταν οι δυτικοί «κοντράκτορες» παροχής μισθοφορικών υπηρεσιών αποκτούν περισσότερη δύναμη και πολεμικά συμβόλαια;
Ποιος επωφελείται όταν ανοίγει ένας νέος γύρος νατοϊκών επεμβάσεων στην Μέση Ανατολή; Ποιος επωφελείται, εν τέλει, από ένα μόνιμο καθεστώς πολέμου;
Τα γεγονότα είναι αδιάψευστα. Ο αρχιστράτηγος του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» ομολογεί πως οι διοικητές των μονάδων του λαμβάνουν πλέον εντολές απευθείας από τους Αμερικανούς. (Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός είναι το στρατιωτικό Τμήμα του Εθνικού Συνασπισμού της Συριακής Επανάστασης και των Δυνάμεων της Αντιπολίτευσης στην Συρία, που συγκροτήθηκε απέναντι στο καθεστώς Άσσαντ). Ανέφερε ο ίδιος ότι, 16 διοικητές στην βόρεια Συρία και άλλοι 60 περίπου από μικρότερες ομάδες στον Νότο παίρνουν εξοπλισμό, συμβουλές και οδηγίες απευθείας από Αμερικανούς στρατιωτικούς συμβούλους. Από το τέλος του 2012, ήταν προφανές ότι ο Άσσαντ δεν θα έπεφτε κι ότι στην πλευρά των τζιχαντιστών κάποιος θα επικρατούσε κι αυτός θα ήταν το ISIS ως καλύτερα οργανωμένο και χρηματοδοτούμενο.
Σε συζήτηση του Ταρίκ Αλί με τον ανταποκριτή του Independent στην Μέση Ανατολή, Πάτρικ Κόμπερν, για την εμφάνιση του ISIS, την νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή και την αμηχανία της Δύσης απέναντι στο σκηνικό που διαμορφώνεται, ο τελευταίος λέει: «Λοιπόν, αυτοί (σ.σ. το ISIS) προέρχονται σχεδόν απευθείας από τον πυρήνα της Αλ-Κάϊντα στο Ιράκ, η οποία είχε φτάσει στο υψηλότατο επίπεδο επιρροής το 2006 και το 2007, όταν ήταν ένα από τα στοιχεία –αλλά όχι το μοναδικό- που αποτέλεσαν την αντίσταση των Σουννιτών απέναντι στην Σιϊτική κυβέρνηση και τις δυνάμεις κατοχής των ΗΠΑ. Ιδεολογικά, προέρχεται από το Τζιχαντικό κίνημα και στην πραγματικότητα τα θρησκευτικά τους πιστεύω δεν διαφέρουν και τόσο από τον Σαουδικό Σαλαφισμό, την παραλλαγή του Ισλάμ που πρακτικά αποτελεί την επίσημη κρατική θρησκεία στην Σαουδική Αραβία, μαζί με την δυσφήμιση των Σιιτών ως αιρετικών, των Χριστιανών και των Εβραίων. Αυτό που κάνουν είναι να ανυψώνουν αυτά τα θρησκευτικά τους πιστεύω σε ένα ανώτερο και πιο βίαιο επίπεδο, το οποίο είναι σε γενικές γραμμές το περιεχόμενο του Τζιχαντικού κινήματος». [Πηγή: Ο παράγοντας ISIS: Μία συζήτηση του Ταρίκ Αλί με τον Πάτρικ Κόμπερν, barikat.gr, 08/10/2014]
Προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη της και να διαφεντεύσουν την ανθρωπότητα, δεν διστάζουν οι «ερεβομανείς» ελίτ να συνθλίψουν την ύπαρξη εκατομμυρίων ανθρώπων, εξοντώνοντας όποιον σταθεί εμπόδιο στον δρόμο τους. Την ώρα που γίνονται απολύσεις και περικοπές στους εργαζόμενους, που ξηλώνεται το κράτος προνοίας και φτωχοποιούν την κοινωνία, αυξάνουν με ασύλληπτους ρυθμούς τον πλούτο τους. Αυτοί είναι οι πραγματικοί «φορείς του Έμπολα», οι αληθινοί τζιχαντιστές της απληστίας και της κερδοσκοπίας που απειλούν την ανθρωπότητα.
Ποιος μπορεί πλέον να αποκλείσει ότι όλες οι ψηφίδες αυτής της παγκόσμιας «υπερπαραγωγής» με τις οικονομικές μηχανορραφίες, τις «αντιτρομοκρατικές» επεμβάσεις, τους βιολογικούς πολέμους, δεν θα ενωθούν σε ένα παζλ που θα καταλήξει σε χρήση του ιού του Έμπολα ως «βιολογικού όπλου» από κάποιους «τζιχαντιστές»… της Goldman Sachs και της Γουώλ Στρητ;
Γι’ αυτό, σήμερα, το Κομπάνι δεν είναι μόνο το σύμβολο της αντίστασης των Κούρδων στο Ισλαμικό Χαλιφάτο, είναι το προπύργιο του αγώνα της ανθρώπινης ράτσας να μην πέσει στη δίνη του πιο απόλυτου σκοταδισμού στο άμεσο μέλλον.
*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ. 91, Δεκεμβρίου 2014

Διαβάστε περισσότερα

Νίκη ή ήττα για τον Putin η εγκατάλειψη του South Stream;

Της Carol Matlack
Προκάλεσε άραγε τρόμο στην Ευρώπη η απόφαση του Vladimir Putin να εγκαταλείψει το σχέδιο κατασκευής του αγωγού φυσικού αερίου South Stream που θα μετέφερε το ρωσικό αέριο προς τη Δύση μέσω Μαύρης Θάλασσας;
Σίγουρα όχι -αν και ορισμένα ρωσικά ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδωσαν ότι η διακοπή του έργου των 20 δισ. δολαρίων «προκάλεσε πανικό στην Ευρωπαϊκή Ένωση» και ώθησε τις τιμές ενέργειας σε όλη την περιοχή. Στην πραγματικότητα, οι τιμές των συμβολαίων του φυσικού αερίου κινούνταν κυρίως πτωτικά μετά την ανακοίνωση της ακύρωσης του έργου από τον Ρώσο Πρόεδρο την 1η Δεκεμβρίου, ο οποίος είπε πως θα συνεργαστεί με την Τουρκία για εύρεση εναλλακτικής λύσης.
Κατά μία έννοια, η διάλυση του project του South Stream είναι μια νίκη για την ΕΕ. Ο αγωγός θα παρέκαμπτε την Ουκρανία, που σήμερα είναι «κλειδί» στη διαδρομή του ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη και έτσι η κατασκευή του θα μπορούσε να δώσει Μόσχα περισσότερη δύναμη να απαιτήσει παραχωρήσεις από την κυβέρνηση του Κιέβου, η οποία επιδιώκει στενότερους δεσμούς με την Ευρώπη. Η ΕΕ ζήτησε από τα κράτη-μέλη της να σταματήσουν την κατασκευή των τμημάτων του αγωγού που θα συνδέει τη Ρωσία με τη Βουλγαρία. Ο Putin είπε ότι οι ενέργειες αυτές ήταν που καταδίκασαν το έργο. «Εάν η Ευρώπη δεν θέλει να το προχωρήσει, τότε το έργο δεν θα προχωρήσει» είπε ο Putin από την Τουρκία.
Για το Κρεμλίνο, η απόφαση είναι «μια ήττα που προσπαθεί να συγκαλύψει πλασάροντάς την ως νίκη», σχολίασε στο Bloomberg News ο Igor Bunin, διευθυντής του Κέντρου για Πολιτικές τεχνολογίες. «Το έργο του South Stream αργοπέθαινε», παρά το γεγονός ότι η Gazprom (GAZP:RM) είχε διοχετεύσει περισσότερα από 9 δισ. δολάρια σ΄ αυτό.
Ακόμη κι έτσι, η ακύρωση του αγωγού είναι πιθανό να εγείρει εντάσεις στο εσωτερικό της ΕΕ. Ορισμένες χώρες στην ανατολική πλευρά του μπλοκ, όπως η Βουλγαρία και η Ουγγαρία, θα ξέμεναν από αέριο εάν η σύγκρουση στην Ουκρανία ωθούσε τη Ρωσία να διακόψει την παροχή, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν. Το ίδιο και η Σερβία, η οποία επιθυμεί να ενταχθεί στην ΕΕ. «Αυτές οι χώρες είναι αρκετά εκτεθειμένες», λέει ο James Henderson του Ινστιτούτου Ενεργειακών Σπουδών της Οξφόρδης. Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης διαθέτει επαρκή αποθέματα φυσικού αερίου σε ένα από τα πιο ζεστά έτη που έχουν καταγραφεί στην περιοχή. «Μπορεί ο Putin να συζητήσει σε διαφορετικά επίπεδα εντός της ΕΕ», λέει ο Henderson.
Η Ουκρανία, όπως αναμενόταν, εξέφρασε την ανακούφισή της για την απόφαση. Αλλά για το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Ευρώπης, «η διάλυση του project περιπλέκει την ενεργειακή ασφάλεια της περιοχής, μεγαλώνοντας την εξάρτησή της από τον ουκρανικό αγωγό», λέει ο Andras Deak, αναπληρωτής ερευνητής στο ουγγρικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων. «Η ΕΕ και το ΔΝΤ θα πρέπει να πληρώσουν τώρα το λογαριασμό του φυσικού αερίου της Ουκρανίας, αν θέλουν να διασφαλίσουν ότι το φυσικό αέριο θα συνεχίσει να ρέει μέσω της Ουκρανίας προς την Ευρώπη».
Η ΕΕ, από την πλευρά της, φαίνεται πρόθυμη να κρατήσει το έργο ζωντανό. Μια προγραμματισμένη για την 9η Δεκεμβρίου συνάντηση των ηγετών της ΕΕ και των εθνικών κυβερνήσεων για τον αγωγό θα διεξαχθεί κανονικά παρά την ανακοίνωση του Putin, δήλωσε ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Maros Sefcovic. Οι αξιωματούχοι της ΕΕ έχουν «φιλοξενήσει αρκετές συναντήσεις με στόχο την εξεύρεση λύσης για αυτό το έργο», είπε.
Στο εγγύς μέλλον, ένα μεγάλος νικητής από τη διαμάχη πιθανώς να είναι η Τουρκία. Αντί του South Stream, η Ρωσία θα ενισχύσει την παροχή προς την Τουρκία και θα προσφέρει εκπτώσεις από το επόμενο έτος. Η Gazprom ανακοίνωσε την 1η Δεκεμβρίου ότι θα συνεργαστεί με μια τουρκική εταιρεία για την κατασκευή ενός αγωγού που θα μπορούσε να τροφοδοτεί τα Βαλκάνια -και, ενδεχομένως, την Ελλάδα- μέσω της Τουρκίας. «Αυτό θα ενισχύσει το ρόλο της Τουρκίας ως διαμετακομιστικό κέντρο», λέει ο Stephen O΄Rourke, αναλυτής της εταιρείας συμβούλων Wood Mackenzie στο Λονδίνο. Ίσως στο τέλος, η Ευρώπη μπορέσει να πάρει όσο ρωσικό φυσικό αέριο χρειάζεται, απλώς θα το κάνει δια της πλαγίας οδού.
Πηγή: .capital.gr (Bloomberg Businessweek)

Διαβάστε περισσότερα

Μια στάλα ντροπή έχετε;

Την Τετάρτη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα συγκέντρωση των ανθρώπων με αναπηρία.

    Όταν η διαδήλωση που ξεκίνησε από το υπουργείο Εργασίας επιδίωξε να προσεγγίσει το Υπουργείο Οικονομικών επενέβησαν… τα ΜΑΤ.

    Είδαμε εικόνες όπως αυτή, με τους κυρίους των ΜΑΤ να κάνουν… λαβές με τα πόδια τους στα… αμαξίδια των αναπήρων.

    Είδαμε εικόνες όπως αυτή, που ξεπερνούν την δυνατότητα της στήλης να προβεί σε σχολιασμό χωρίς να λερώσει το στόμα της

    Τα ΜΑΤ εναντίον (και) των αναπήρων, λοιπόν! Θα είμαστε σύντομοι και περιεκτικοί:

    Κύριοι, εσείς που αποτελείτε την φυσική ηγεσία αυτού του Σώματος και κύριοι εσείς που αποτελείτε την πολιτική ηγεσία αυτού του Σώματος, μια στάλα ντροπή διαθέτετε;

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Κριτική σ’ ένα «σοφό». Η προσωρινή έξοδος από το ευρώ

του Νίκου Ιγγλέση

Με δέος και με τρεμάμενο χέρι άρχισα να γράφω τις γραμμές που ακολουθούν. Σκεφτόμουν ότι χρειάζεται πολύ θράσος για να τολμήσει κάποιος να κριτικάρει πόσω μάλλον ν’ αμφισβητήσει ένα «σοφό». Όχι δεν αναφέρομαι σε κάποιον από τους επτά έλληνες σοφούς της αρχαιότητας αλλά σ’ ένα «σοφό» της σύγχρονης Γερμανίας, τον καθηγητή Χανς-Βέρνερ Ζιν. Κορυφαίος οικονομολόγος, πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo του Μονάχου, καθηγητής Οικονομίας και Δημοσίων Οικονομικών του Πανεπιστημόυ Λούντβιχ Μαξιμίλιαν, ο κ. Ζιν διετέλεσε για πολλά χρόνια επικεφαλής των πέντε «σοφών» – συμβούλων της γερμανικής κυβέρνησης και της καγκελαρίου Μέρκελ.

Αφορμή για την «αναιδή» κριτική μου στάθηκε η συνέντευξη που πήρε από τον κ. Ζιν ο αξιόλογος συνάδελφος – δημοσιογράφος Μιχάλης Ψύλος και η οποία δημοσιεύθηκε στο προηγούμενο τεύχος του περιοδικού «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» .

Ο γερμανός «σοφός» προτείνει στην Ελλάδα να φύγει προσωρινά από το ευρώ, παραμένοντας επισήμως μέλος της Ευρωζώνης (!), να υποτιμήσει στη συνέχεια το εθνικό νόμισμά της, τη δραχμή, και αφού κάνει όλες τις απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις» να επανέλθει στο κοινό νόμισμα. Κατά το διάστημα της προσωρινής εξόδου από το ευρώ, ο κ. Ζιν προτείνει, η χώρα μας να εποπτεύεται από μία θυγατρική του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) τον ESM-2 ενώ η συναλλαγματική ισοτιμία της δραχμής θα καθοριστεί με τη βοήθεια της Ε.Κ.Τ.

Διαβάζοντας αυτή την πρόταση αναρωτήθηκα αν πρόκειται για μια «σοφή» λύση ή για έναν ζουρλομανδύα που θέλουν οι Γερμανοί του Δ΄ Ράϊχ να φορέσουν στην Ελλάδα. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ότι ορισμένοι επαΐοντες περί τα οικονομικά, μνημονιακοί ή κρυφομνημονιακοί, βρήκαν την πρόταση του γερμανού «σοφού» ενδιαφέρουσα και άρχισαν να τη συζητούν στα σοβαρά!

Προκειμένου ο κ. Ζιν να στηρίξει την πρότασή του για προσωρινή έξοδο από το ευρώ και υποτίμηση της δραχμής επικαλείται το επιχείρημα ότι από το 1995 όταν συμφωνήθηκε η εισαγωγή του ευρώ, στη Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης, μέχρι το 2010, το επίπεδο των αποπληθωρισμένων τιμών στην Ελλάδα  αυξήθηκε κατά 32% σε σχέση με το επίπεδο των τιμών της Ευρωζώνης. Αυτό ήταν, λέει, σα να ανατιμήθηκε η δραχμή, αν την είχαμε, κατά 32% «σκοτώνοντας» έτσι πολλές ελληνικές επιχειρήσεις και δημιουργώντας μαζική ανεργία.

Η υποτίμηση

Ας υποθέσουμε ότι ο γερμανός «σοφός» έχει δίκαιο για το επίπεδο των αποπληθωρισμένων τιμών, γιατί όμως η επιλεκτική μνήμη του σταματάει στο 2010; Τι έγινε στη χώρα μας με τα Μνημόνια, από το 2010 μέχρι το 2014; Επειδή ο κορυφαίος γερμανός οικονομολόγος γνωρίζει, αν δε γνωρίζει τι «σοφός» θα ήταν, αλλά δε θέλει να το πει θα τα αναφέρουμε εμείς. Λοιπόν… Μεταξύ 2010 και 2014 η αμοιβή της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα μειώθηκε κατά 24% – για όσους έχουν ακόμη δουλειά – ενώ τα εισοδήματα των νοικοκυριών, λόγω και της φορολογικής επιδρομής μειώθηκαν κατά 35-40%. Η ανεργία στη χώρα μας πήρε μεγάλες διαστάσεις, όχι πριν αλλά μετά το 2010 και έφτασε επισήμως το 27% του ενεργού πληθυσμού (1.300.000 άτομα).

Αν λοιπόν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ – και μακάρι να το καταφέρει – γιατί πρέπει η δραχμή να υποτιμηθεί αφού η , κατά τον κ. Ζιν, αναγκαία υποτίμηση έχει ήδη γίνει και είναι η εσωτερική υποτίμηση της μνημονιακής περιόδου 2010 – 2014; Παράλληλα το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών, λόγω αυτής της εσωτερικής υποτίμησης που μείωσε την κατανάλωση και τις εισαγωγές, έχει σχεδόν ισοσκελιστεί. Μόνο αν το Ισοζύγιο παρουσίαζε αξιόλογο έλλειμμα θα απαιτείτο υποτίμηση της δραχμής.

‘Όλα αυτά τα γνωρίζει ασφαλώς ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Ifo αλλά θέλει μια περαιτέρω υποτίμηση που θα οδηγήσει την αμοιβή της εργασίας σε εξευτελιστικά τριτοκοσμικά επίπεδα προκειμένου να επιτευχθεί μια ανέφικτη αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Αν η αμοιβή της εργασίας καθόριζε την ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας τότε η Βουλγαρία ή το Πακιστάν θα είχαν πιο ανταγωνιστική οικονομία από αυτή της Γερμανίας. Η ανταγωνιστικότητα, όπως πρέπει να γνωρίζει ο κ. Ζιν, είναι συνάρτηση των παραγωγικών επενδύσεων και της οργάνωσης των επιχειρήσεων.

Οι «μεταρρυθμίσεις»

            Μετά την έξοδο από το ευρώ και την υποτίμηση της δραχμής ο «σοφός» γερμανός οικονομολόγος απαιτεί τη συνέχιση των «μεταρρυθμίσεων», φαίνεται ότι αυτές που έχουν γίνει μέχρι σήμερα δεν του αρκούν! Με την ωραία και ελκυστική λέξη «μεταρρυθμίσεις» οι εγχώριοι και ξένοι μνημονιακοί εννοούν τη ληστεία των μισθών, την κλοπή των συντάξεων, τη φορολογική επιδρομή στην περιουσία των πολιτών, τις απολύσεις στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τη χρεοκοπία των ασφαλιστικών Ταμείων, τον περιορισμό της δημόσιας ιατρικής περίθαλψης και της φαρμακευτικής δαπάνης και κυρίως τις ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή το ξεπούλημα, έναντι πινακίου φακής, των Δημοσίων Επιχειρήσεων και των υποδομών της χώρας. Προ ολίγων ημερών μάλιστα, δεκατέσσερα περιφερειακά αεροδρόμια, μεταξύ των οποίων και αυτό της Θεσσαλονίκης, πουλήθηκαν στην κρατική γερμανική εταιρεία Fraport-Slentel, μεγαλομέτοχοι της οποίας είναι το κρατίδιο της Έσσης και το τοπικό Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο. Στην περίπτωση αυτή δεν έχουμε ούτε καν ιδιωτικοποίηση, το ελληνικό κράτος πουλάει – το γερμανικό αγοράζει! Οι «μεταρρυθμίσεις» τους είναι η απορρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.

Επιστροφή στο ευρώ

            Αφού έχουν γίνει όλα αυτά, δηλαδή η έξοδος από το ευρώ, η υποτίμηση της δραχμής και η ολοκλήρωση των «μεταρρυθμίσεων» ο «σοφός» γερμανός οικονομολόγος προτείνει να επανέλθει η Ελλάδα στο ευρώ. Προτείνει δηλαδή αφού η χώρα θα έχει διαλυθεί οικονομικά, αφού ο λαός της θα έχει εξαθλιωθεί με την υποτίμηση και αφού θα έχει πουληθεί όλη η δημόσια περιουσία της και μεγάλο μέρος της ιδιωτικής, να επανέλθει στην Ευρωζώνη…σα βρεγμένη γάτα.

Αλλά γιατί πρέπει να επιστρέψει η Ελλάδα στο ευρώ εξ αιτίας του οποίου έφτασε στη σημερινή τραγική κατάσταση; Ας δούμε ποια γνώμη έχει ο «σοφός» γερμανός οικονομολόγος για το ευρώ. Στη συνέντευξη που έδωσε στο Μ. Ψύλο λέει: «Το ευρώ έφερε τα χαμηλά επιτόκια στη Νότια Ευρώπη και προκάλεσε μια πληθωριστική πιστωτική φούσκα που υπονόμευσε την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών βιομηχανιών». Σε παλαιότερη συνέντευξή του σε γερμανική ιστοσελίδα (Δεκέμβριος 2013) τονίζει ότι η ανεργία «στραγγαλίζει» χώρες όπως η Ελλάδα και η Ισπανία, ενώ ανησυχητική είναι η αύξησή της σε Γαλλία και Ιταλία όπου η βιομηχανική παραγωγή συρρικνώνεται και η ανταγωνιστικότητα των τιμών εξακολουθεί να μειώνεται και υπογραμμίζει ότι: «το ίδιο ευρώ είναι υπεύθυνο γι’ αυτό το φιάσκο και ότι η Ευρώπη οφείλει να εξετάσει τη νομισματική ένωση από το μηδέν» . Σε άλλη τέλος συνέντευξή του (Απρίλιος 2014) σε ελληνικό περιοδικό λέει μεταξύ άλλων : «Δε θεωρώ ότι η παραμονή στο ευρώ ωφελεί τον ελληνικό πληθυσμό. Ωφελεί τους πλούσιους στην Ελλάδα, που φοβούνται ότι τα κρατικά ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους θα υποτιμηθούν, ωφελεί τις γερμανικές τράπεζες, ωφελεί τις γερμανικές ασφαλιστικές εταιρείες, ωφελεί τις γαλλικές τράπεζες, ωφελεί τους απανταχού επενδυτές, αλλά δεν ωφελεί τους πολίτες».

Επιτρέπεται ένας «σοφός» οικονομολόγος μεγάλου κύρους να αντιφάσκει προκειμένου να εξυπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα της χώρας του; Η πρόταση του κ. Ζιν διακρίνεται από την «απαράμιλλη γερμανική λογική» και αποσκοπεί στην «εξυγίανση» της ελληνικής αποικίας με τις δικές της δυνάμεις, με δικό της κόστος για να επανέλθει μετά προς εκμετάλλευση, μέσω του ευρω-μάρκου, στη δικαιοδοσία του γερμανικού imperium.

Αν ο ελληνικός λαός βρει την πολιτική ηγεσία που θα τον οδηγήσει έξω από το ευρώ και αποκαταστήσει την εθνική κυριαρχία της χώρας τότε τίποτα απ’ όσα προτείνει ο κ. Ζιν δε θα συμβούν. Η δραχμή δε χρειάζεται να υποτιμηθεί και η ρευστότητα που θα εξασφαλίσει το εθνικό νόμισμα θα χρησιμοποιηθεί για τη χρηματοδότηση παραγωγικών επενδύσεων στον αγροτικό, βιοτεχνικό και βιομηχανικό τομέα. Με το δικό της νόμισμα η Ελλάδα θα ανασυγκροτήσει την οικονομία της και θα πάψει να αποτελεί αποικία της γερμανικής αυτοκρατορίας.

Κλείνοντας θα θυμίσω, με όλο το σεβασμό, στο «σοφό» καθηγητή κ. Ζιν μια ρήση ενός μεγάλου συμπατριώτη του, του Όττο φον Μπίσμαρκ: «Δύο καθηγητές μπορούν να διαλύσουν ένα κράτος, τρείς μπορούν να διαλύσουν ένα έθνος». Ελπίζω οι φίλοι μου έλληνες καθηγητές να μην παρεξηγηθούν.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» στις 4-12-2014.

Διαβάστε περισσότερα

Επανάσταση στην χώρα των ακέραιων ανθρώπων

του Παναγιώτη Εμμανουήλ

Μπουρκίνα Φάσο σημαίνει στις δύο μεγαλύτερες ιθαγενείς γλώσσες αυτής της περίκλειστης χώρας της Αν. Αφρικής, την Μοσσί (Mossi) και την Ντιούλα –  Μαντέ,  «χώρα των εντίμων ανθρώπων» (ή  «χώρα των ακέραιων ανθρώπων»). Δεν ονομαζόταν όμως έτσι παλιά. Από το 1960, όταν και απέκτησε την – τυπική – ανεξαρτησία της από την Γαλλία, έως τον Αύγουστο του 1984 η χώρα ονομαζόταν Άνω Βόλτα. Και είχε ονομαστεί έτσι από τον ποταμό Βόλτα, ο οποίος έχει τις πηγές του στη χώρα αυτή. Ο μεγάλος αυτός ποταμός ονομάστηκε Βόλτα από τους Πορτογάλους χρυσοθήρες – αποικιοκράτες, οι οποίοι ήταν τ’ αφεντικά της περιοχής προτού εμφανιστούν οι Γάλλοι. Και τον ονόμασαν έτσι, οι πορτογάλοι αποικιοκράτες, επειδή «βολτάρει», κάνει στροφές δηλαδή και στροβιλίζεται προτού χυθεί στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Την Άνω Βόλτα, λοιπόν, μετονόμασε σε «χώρα των εντίμων ανθρώπων» ένας από τους εντιμότερους ανθρώπους που πέρασαν από την μετααποικιακή Αφρική, ο Τομά Σανκαρά, ο οποίος διατέλεσε πρόεδρος της Μπουρκίνα Φάσο από το 1983 μέχρι τη δολοφονία του το 1987. Ο Σανκαρά, ο οποίος ήταν αξιωματικός στους αλεξιπτωτιστές, ήταν ο επικεφαλής της μαρξιστικής πτέρυγας του Συμβουλίου Λαϊκής Σωτηρίας (CSP), το οποίο είχε ανατρέψει τον δικτάτορα Σαγιέ Ζερμπό το Νοέμβρη του 1982, μετά από μια τεράστια γενική απεργία. Την εξουσία όμως άρπαξε η δεξιά πτέρυγα του CSP, υπό τον ταγματάρχη Ζαν Μπαπτίστ Ουεντραογκό, και συνέλαβε – τον Μάη του 1983 – τον Σανκαρά, ο οποίος είχε διοριστεί – μετά την επανάσταση του Νοέμβρη του 1982 – πρωθυπουργός της προσωρινής κυβέρνησης του CSP, καθώς και άλλα στελέχη της αριστεράς. Η απάντηση της εργατικής τάξης και του λαού της Άνω Βόλτα ήταν άμεση. Επί αρκετές εβδομάδες η χώρα συγκλονίστηκε από μαζικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις. Καθώς όμως η κυβέρνηση Ουεντραογκό δεν υποχωρούσε στο αίτημα του λαού να απελευθερωθεί ο Σανκαρά, ανέλαβαν δράση οι αλεξιπτωτιστές. Την 4^η Αυγούστου – τι περίεργη ημερολογιακή σύμπτωση! –  του 1983 ένα στρατιωτικό κίνημα νεαρών –  αριστερών πεποιθήσεων –  χαμηλόβαθμων αξιωματικών, το οποίο οργάνωσε ο Μπλεζ Κομπαορέ – στενός συνεργάτης του Σανκαρά εκείνη την εποχή, ανέτρεψε την κυβέρνηση Ουεντραογκό και απελευθέρωσε τον Σανκαρά. Αμέσως μετά σχηματίστηκε η νέα επαναστατική κυβέρνηση, επικεφαλής της οποίας τέθηκε ο ίδιος ο Σανκαρά.

Ένα χρόνο μετά, στην πρώτη επέτειο της επανάστασης, η χώρα άλλαξε όνομα. Το Άνω Βόλτα δεν ταίριαζε σε μια χώρα που είχε κάνει μια τέτοια επανάσταση. Ήταν τ’ όνομα που της είχαν δώσει οι αποικιοκράτες, δεν ήταν το δικό της. Και επιλέχθηκε το κατάλληλο: η χώρα των ακέραιων, των έντιμων, των αξιοπρεπών ανθρώπων

Ο Σανκαρά, όμως, δεν άλλαξε μονάχα τ’ όνομα της χώρας. Στα 4  χρόνια που κυβέρνησε επιχείρησε να τερματίσει την εξάρτηση της χώρας από τη Γαλλία  και να καλύψει τις διατροφικές ανάγκες του λαού. Κατάφερε να περιορίσει τον αναλφαβητισμό, προώθησε τη θέση της γυναίκας, ενώ συγκρότησε (ή ενθάρρυνε να συγκροτηθούν) τις Επιτροπές για την Άμυνα της Επανάστασης, που ήταν ουσιαστικά θεσμοί κοινωνικής αυτοδιαχείρισης και λαϊκής συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας  –  αλλά και ελέγχου της επαναστατικής κυβέρνησης.

Αλλά αυτό για το οποίο έμελλε να μείνει στην Ιστορία ήταν η στάση του απέναντι στο χρέος των χωρών της Αφρικής. Η προσπάθεια του να συγκροτηθεί μια παν-αφρικανική κίνηση για την άρνηση του χρέους εξάπλωσε την φήμη του σε ολόκληρη την Αφρικανική ήπειρο και στις χώρες του τρίτου κόσμου. Και ήταν λογικό, αφού οι πάντες γνώριζαν ότι το εξωτερικό χρέος ήταν η βασική αιτία της εξάρτησης των χωρών και της εξαθλίωσης των λαών του τρίτου κόσμου.

Τις κινήσεις αυτές του Σανκαρά δεν τις είδαν με καλό μάτι οι γάλλοι – και όχι μόνο –  ιμπεριαλιστές. Ο μαρξιστής ηγέτης έπρεπε να βγει απ’ τη μέση. Έτσι, σε συνεργασία με την κυβέρνηση της Ακτής Ελεφαντοστού, την ΣΙΑ και τον διαβόητο Λιβεριανό πολέμαρχο Τσαρλς Τέιλορ οργάνωσαν, στις 15 Οκτωβρίου 1987, πραξικόπημα με επικεφαλής τον Ιούδα Μπλεζ Κομπαορέ – ναι, τον παλιό σύντροφο του Σανκαρά . Κατά τη διάρκεια του παράξενου αυτού πραξικοπήματος ο Σανκαρά και δώδεκα σύντροφοι του δολοφονήθηκαν. Ο προδότης Κομπαορέ, που αυτό – ανακηρύχτηκε πρόεδρος της χώρας την επομένη του εγκλήματος του, χαρακτήρισε «ατύχημα» την δολοφονία του συντρόφου του. Πότε του δεν τόλμησε να ομολογήσει ότι αυτός ήταν ο δήμιος του. Έλεγε ότι ήταν ο συνεχιστής του Σανκαρά, όχι ο φονιάς του!

Ο λαός της Μπουρκίνα Φάσο, όμως, ήξερε ότι ο Κομπαορέ ήταν ένας θρασύδειλος ψεύτης. Το βίωνε στο πετσί του, καθώς η πείνα, η εξαθλίωση, η καταπίεση των γυναικών, η διαφθορά της προεπαναστατικής περιόδου ξανακάνε σιγά – σιγά την επανεμφάνιση τους. Μαζί τους, επέστρεψε – φυσικά – και το χρέος.

Επί 27 χρόνια ο Κομπαορέ κυβερνούσε την Μπουρκίνα Φάσο. Στην αρχή εκλεγόταν στη θέση του προέδρου χωρίς αντίπαλο – εκλογές παρωδία δηλαδή. Ύστερα, εισήγαγε μια σειρά περιορισμένων δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων – επιτρέποντας και σε άλλους υποψηφίους τη συμμετοχή στις εκλογές. Αφού εξάντλησε δυο επταετείς θητείες, στη συνέχεια, αλλάζοντας το Σύνταγμα, ανανέωσε τη θητεία του για δυο ακόμα πενταετίες. Και η κατάσταση στη χώρα χειροτέρευε….

Το ποτάμι της οργής των έντιμων ανθρώπων, του λαού της Μπουρκίνα Φάσο, ξεχείλισε τον περασμένο Οκτώβρη, όταν ο  Κομπαορέ προσπάθησε να αλλάξει εκ νέου το σύνταγμα, ώστε να του επιτραπεί να παραμείνει στη θέση του προέδρου για πέντε ακόμα χρόνια.

Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν στις 28 Οκτώβρη (κι άλλη περίεργη ημερολογιακή σύμπτωση). Εκατοντάδες χιλιάδες λαού ξεχύθηκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας Ουαγκαντούγκου, αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας, απαιτώντας την απομάκρυνση του Κομπαορέ από τον προεδρικό θώκο. Και δεν έκαναν, οι έντιμοι άνθρωποι, ούτε ένα βήμα πίσω από την αρχική τους απαίτηση. Τι κι αν οι δυνάμεις καταστολής πυροβολούσαν στο ψαχνό; Τι κι αν δεκάδες άοπλοι διαδηλωτές έπεσαν στα οδοφράγματα από τις ριπές των όπλων των πραιτοριανών του Κομπαορέ; Οι έντιμοι άνθρωποι παρέμεναν εκεί, στους δρόμους, στα οδοφράγματα. Και φώναζαν: «είμαστε τα παιδιά του Τομά Σανκαρά!».

Την31^η  του περασμένου Οκτώβρη ο προδότης Κομπαορέ ανακοίνωσε την παραίτηση του. Τρομαγμένος από την οργή των έντιμων ανθρώπων, εγκατάλειψε, με ελικόπτερο φυσικά, τη χώρα που είχε ατιμάσει επί 27 συναπτά έτη.

Μπορεί οι έντιμοι άνθρωποι, τα παιδιά του Τομά Σανκαρά, να τιμώρησαν τον άτιμο Κομπαορέ, αλλά δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμα το έργο τους. Αυτό θα εκπληρωθεί όταν γίνουν πράξη τα λόγια του εθνικού ύμνου της Μπουρκίνα Φάσο λ – τους στοίχους του οποίου είχε γράψει ο ίδιος ο Σανκαρά:

Ο λαός της Μπουρκίνα τραγουδά το νικητήριο ύμνο
Για τη δόξα του αγώνα για την απελευθέρωση και τη χειραφέτηση.
Κάτω η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!
Εμπρός για το καλό καθενός ανθρώπου
Για όλους τους ανθρώπους του χθες , του σήμερα και του αύριο, για τον κάθε άνθρωπο εδώ και πάντα!

Προς το παρόν πάντως, οι έντιμοι άνθρωποι πρέπει να δουν τι θα κάνουν με τη μεταβατική κυβέρνηση, που τους τη φόρεσαν καπέλο οι στρατιωτικοί, με τη συνεργασία κάποιων πολιτικών προσώπων. Θα υπάρξουν, απ’ ότι φαίνεται, κι άλλοι  – πολιτικοί – στροβιλισμοί στη χώρα των έντιμων ανθρώπων

Διαβάστε περισσότερα

To Φέργκιουσον είναι ο κανόνας, και όχι η εξαίρεση

Σώμα ενόρκων αποφάσισε χθες να μην ασκήσει δίωξη εις βάρος του λευκού αστυνομικού που κατηγορείται για τον θάνατο του αφροαμερικανού Έρικ Γκάρνερ στη Νέα Υόρκη.

John Green       

«Δεν μπορώ να ανασάνω»

Στις 17 Ιουλίου του 2014, ο 43χρονος Έρικ Γκάρνερ είχε πέσει νεκρός έπειτα από επικίνδυνη λαβή αστυνομικού με πολιτικά κατά τη διάρκεια ελέγχου, καθώς είχε θεωρηθεί ύποπτος για εμπόριο λαθραίων τσιγάρων.

Ο Γκάρνερ, άτομο παχύσαρκο που έπασχε από άσθμα, είχε προσπαθήσει νωρίτερα να εξηγήσει στους αστυνομικούς ότι δεν πουλάει τίποτα, ενώ ζητούσε να μην τον ακουμπήσουν. Ήταν άοπλος και δεν κινήθηκε ούτε μία στιγμή επιθετικά προς κανένα τρίτο πρόσωπο. Πριν χάσει τις αισθήσεις του, είχε φωνάξει περίπου 10 φορές πως δεν μπορούσε να ανασάνει.

Βίντεο, που δημοσίευσε η Daily News, έχει καταγράψει τις τελευταίες στιγμές του Γκάρνερ και τη φρικτή επίθεση που δέχτηκε από τον Ντάνιελ Πανταλέο, που εμφανίζεται με πολιτικά να τον πιάνει από το λαιμό, να κρεμιέται από πάνω του και να τον ρίχνει στο έδαφος. Ο νεαρός που είχε τραβήξει το βίντεο, ο Ramsey Orta, συνελήφθη ένα μήνα μετα τη δολοφονία του Γκάρνερ – και καταδικάστηκε – για οπλοκατοχή(!). 

Παρά το βίντεο που πιστοποιεί την αναίτια επίθεση, αλλά και τη σύμφωνη γνώμη του ιατροδικαστή, που έκανε λόγο για ανθρωποκτονία, Σώμα ενόρκων – αποτελούμενο από 14 λευκά και 9 μη λευκά μέλη – αποφάσισε χθες πως δεν συντρέχει λόγος για δίωξη του κατηγορούμενου για δολοφονία.

Αξίζει να σημειωθεί πως ο ίδιος αστυνομικός έχει εμπλακεί σε ακόμη δύο υποθέσεις για παράνομη φυλάκιση, κατάχρηση βίας και παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ η λαβή που χρησιμοποίησε αποτελεί απαγορευμένη πρακτική για την αστυνομία της Νέας Υόρκης.

Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως στη συγκεκριμένη γειτονιά, το Staten Island, όπου και δολοφονήθηκε ο Γκάρνερ, υπηρετούν πολλοί από τους πλέον αμφιλεγόμενους αστυνομικούς ολόκληρης της πόλης (έχουν δεχτεί τις περισσότερες μηνύσεις, συνήθως για καταχρηστικές και λανθασμένες συλλήψεις).

«Το Φέργκιουσον είναι παντού»  

Περίπου δύο εβδομάδες έχουν περάσει από την ανακοίνωση της απόφασης για τη δολοφονία του Μάικλ Μπράουν στο Φέργκιουσον και η κοινότητα των Αφροαμερικάνων βρίσκεται για μία ακόμη φορά απέναντι σε μια δικαστική απόφαση που καταδεικνύει τις φυλετικές διακρίσεις που δεν έπαψαν να μαστίζουν τις ΗΠΑ, καθώς και την ασυδοσία και την ατιμωρησία που απολαμβάνουν οι αστυνομικές αρχές της χώρας. Για μία ακόμη φορά, κανείς δε λογοδοτεί για τις εγκληματικές ενέργειες των σωμάτων επιβολής της τάξης εις βάρος μη λευκών πολιτών.

Η νέα απόφαση προκάλεσε την οργή όχι μόνο της οικογένειας του Γκάρνερ – ήταν πατέρας 6 παιδιών –  αλλά και πολιτών, που πλημμύρισαν τους δρόμους της Νέας Υόρκης, κλείνοντας μάλιστα σημαντικές οδικές αρτηρίες. Οι διαμαρτυρίες υπήρξαν ειρηνικές, ωστόσο αν και δεν σημειώθηκαν επεισόδια, σημειώθηκαν αρκετές συλλήψεις.

Συγκεντρώσεις για τον Έρικ Γκάρνερ πραγματοποιήθηκαν και σε πολλές άλλες μεγάλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως στη Φιλαδέλφεια, την Ουάσινγκτον, την Καλιφόρνια και αλλού.

Παρακάτω ορισμένες εικόνες από τη Νέα Υόρκη:

Στον απόηχο της αμφιλεγόμενης δικαστικής απόφασης, αλλά και της αυξανόμενης δυσαρέσκειας μεγάλης μερίδας Αμερικανών, που βλέπουν τη δικαιοσύνη να κλείνει το μάτι στις ρατσιστικές πρακτικές των σωμάτων ασφαλείας, ο υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, Έρικ Χόλντερ, διέταξε για την υπόθεση του Γκάρνερ ομοσπονδιακή έρευνα «για πιθανή παραβίαση δικαιωμάτων των πολιτών», δηλώνοντας χαρακτηριστικά πως «οι εισαγγελείς μας θα διεξαγάγουν μια ανεξάρτητη, σε βάθος, δίκαιη και έγκαιρη έρευνα»…

Από την πλευρά του, αν και δεν σχολίασε ευθέως την υπόθεση, ο Μπάρακ Ομπάμα δήλωσε ότι η απόφαση αναδεικνύει «την ανησυχία από την πλευρά πάρα πολλών μειονοτικών κοινοτήτων προς τις υπηρεσίες της επιβολής του νόμου ότι δεν συνεργάζονται για την αντιμετώπισή τους με δίκαιο τρόπο». Φέρεται, μάλιστα, να έχει ζητήσει έκτακτη χρηματοδότηση για την καλύτερη εκπαίδευση των αστυνομικών και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην Αστυνομία.

Την Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου προγραμματίζεται για την Ουάσινγκτον μια μαζική συγκέντρωση και πορεία ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα.

«Χωρίς δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ειρήνη», φώναξαν χθες χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους της Νέας Υόρκης.

Πηγή: thepressproject.gr

Διαβάστε περισσότερα

Βάλβειος : Σε απεργία πείνας από 03/12 ο Γ.Σ. υπόδικος για τα γεγονότα στο Μεσολόγγι

ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΤΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ.

ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Βρίσκομαι και εγώ όπως χιλιάδες ψυχές στα κελιά της δημοκρατίας. Βεβιασμένο το σύστημα της αστικής δικαιοσύνης με προφυλάκισε στηριζόμενο σε ψευδομαρτυρία ενός ασφαλίτη και άλλων πέντε σκυλιών του κράτους (ασφάλεια, Ο.Π.Κ.Ε., ΔΙΑΣ). Από την άλλη πλευρά δικαστές, ανακριτές, δικαστικοί υπάλληλοι, αυτοί είναι οι δήμιοι της γραφειοκρατίας, άλλοτε κωλυσιεργούν και άλλοτε επισπεύδουν τα τρομοδικεία και τις διαδικασίες που περιορίζουν ζωές ανθρώπων με ποινές και αποφάσεις που είναι λύτρωση για το κράτος και το κεφάλαιο. Όλες οι αποφάσεις υποκινούνται από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, Προστασίας του Κεφαλαίου και των εκπροσώπων του.

Αυτή είναι η σκλαβιά που μας επιβάλλουν στο όνομα του νόμου και της τάξης. Αποσκοπούν στο φίμωμα των φωνών μας, να πνίξουν τις προσπάθειες μας για ελευθερία, να μας στερήσουν την προσωπικότητά μας και την συλλογική αντίδραση που επιθυμούμε. Στερούν άδειες κρατουμένων στα πλαίσια της τρομοκρατίας.
Η συμφόρηση στα ιδρύματα κράτησης ψυχών δημιουργεί αποπνικτική ατμόσφαιρα, υποβαθμίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ανθρώπινες ψυχές στοιβαγμένες στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, καρκινοπαθείς, εγχειρισμένοι, άνθρωποι με χρόνια ιατρικά προβλήματα, βρίσκονται ξεχασμένοι μέσα στα ιδρύματα του βάρβαρου καπιταλισμού, χωρίς ίχνος ιατρικής φροντίδας. Την ίδια ώρα πλούσιοι κεφαλαιοκράτες, κύριοι και κυρίες φλερτάρουν με την αηδία και την υποκρισία σε «κλουβιά πολυτελείας», διαμερίσματα Κολωνακίου με άρωμα σαπίλας. Κρατούν τον πλούτο στα χέρια τους, έναν πλούτο που το έκλεψαν από τους καταπιεσμένους. Δίνουν στην ανθρώπινη υπόσταση την πιο δυσάρεστη ερμηνεία.
Είμαστε οι στοιβαγμένες ψυχές στις αποθήκες του κράτους, είτε πίσω από σίδερα, είτε πίσω από τούβλα, όμως γύρω μας οι ίδιες πόρτες, τα ίδια κάγκελα, οι ίδιες μάντρες μας προκαλούν. Η δικαιοσύνη που θέλει να ονομάζεται ανεξάρτητη, αυτή είναι που δεν λογαριάζει και υποβαθμίζει, μέρα με τη μέρα τις αξίες.

Από σήμερα 03/12/14 βρίσκομαι σε απεργία πείνας έως την αποφυλάκισή μου.

Ενάντια στην καταστολή και τους ανθρωποφύλακες, στην αστυνομοκρατία, σε υπουργούς, τραπεζίτες, επιχειρηματίες. Αυτοί είναι οι τρομοκράτες, αυτοί είναι οι ληστές.

ΔΥΝΑΜΗ σε κάθε απεργό πείνας και σε όλους όσους μάχονται ενάντια στα δεσμά της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας όπου το σύστημά της ρουφιανιάς δικαιώνεται.

ΤΩΡΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΙΑ ΣΑΣ!

ΣΘΕΝΟΣ – ΠΕΙΣΜΑ – ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ

«Κι αν καταρρέουν οι πίστες, μείς αιώνιοι
 Περνάμε απ’ τη ζωή στο θάνατο, ήσκιοι
 και στη ζωή απ’ το θάνατον ! Όχι όντα, 
είμαστε Ιδέες, που ζούνε πολεμώντα!» (Κ.Β.)

Γ.Σ.

Υπόδικος K. Αγίου Στεφάνου, Πάτρα.

Αυτόνομη Κίνηση Βαλβείου

Διαβάστε περισσότερα

Αντικομμουνισμού… “εγκώμιον” (2)

    Σημειώναμε στο προηγούμενο σημείωμα της στήλης ότι η επικίνδυνη κατρακύλα του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος στην ακροδεξιά πρακτική και ρητορική δεν αποτελεί μόνο ελληνικό φαινόμενο. Πρόκειται για φαινόμενο που εκδηλώνεται στο σύνολο σχεδόν της ΕΕ, το οποίο φρόντισε να «νομιμοποιήσει» η ίδια η ΕΕ με τα αντικομμουνιστικά Μνημόνια και ψηφίσματα στα οποία προχώρησε ήδη από την προηγούμενη δεκαετία.
    Όσον αφορά στην Ελλάδα, ο πολλές φορές πρωτόγονος αντικομμουνισμός της εποχής των κονσερβοκουτιών που επιστρατεύεται στον δημόσιο λόγο ( σσ: «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» (Γεωργιάδης), «γεννήθηκα και θα πεθάνω αντικομμουνιστής» (Μπαλτάκος), λογύδρια Βορίδη για την «απονομιμοποίηση» των κομμουνιστών ηθοποιών, τραγουδιστών, ζωγράφων…) δεν αφορά σε ένα, δυο ή περισσότερα πρόσωπα, αλλά αποτελεί επιλογή της ίδιας της ηγεσίας της ΝΔ και των συμμάχων της.
    Οι παραπάνω εξέχουσες φιγούρες του αντικομμουνισμού που τελούσαν ή τελούν υπό την σκέπη του κ.Σαμαρά (σσ: του και πρωταγωνιστή στη διακίνηση της θεωρίας |των δυο άκρων») δεν προέκυψαν από παρθενογένεση. Άλλωστε σε λίγο συμπληρώνεται μισός αιώνας από τότε που ένας πρωθυπουργός ο οποίος τελούσε και υπουργός Παιδείας φρόντιζε να στέλνει αντικομμουνιστικές εγκυκλίους στα σχολεία με την ένδειξη «εμπιστευτικόν» στις οποίες, μεταξύ άλλων, αναφερόταν: «Εφιστώ δια τούτο και πάλιν την προσοχήν όλων των Καθηγητών των Γυμνασίων και τους καθιστώ υπευθύνους δια πάσαν σχετικήν δραστηριότητα της Νεολαίας Λαμπράκη. Ο Κομμουνισμός είναι εχθρός και του Έθνους και της Δημοκρατίας. Και τούτο πρέπει να καταστεί συνείδησις της Νέας Γενεάς. Ο Εθνικός φρονηματισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική αγωγή των μαθητών είναι η πρώτη αποστολή του Διδασκάλου» (*)…

    Το πρόβλημα, λοιπόν, των εγχώριων κομμουνιστοφάγων με την ηθική υπεροχή των ιδεών των κομμουνιστών και της Αριστεράς μπορεί να εκδηλώνεται με ιδιαίτερη ένταση την τρέχουσα περίοδο, αλλά στην πραγματικότητα είναι παλιό.
    Πολύ πριν ο κ.Βορίδης εξομολογηθεί την ηθική μειονεξία των ιδεών που εκπροσωπεί, μια πασίγνωστη εφημερίδα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, η εφημερίδα «Καθημερινή» του κ.Αλαφούζου, διατύπωνε το μαράζι της – χρόνια πριν – ως εξής: «…οι κομμουνιστές μολονότι συνετρίβησαν στο στρατιωτικό πεδίο, δυστυχώς νίκησαν στο πεδίο των ιδεών...».  Και ακόμα: «… προκειμένου να είναι κανείς προοδευτικός (...) πρέπει να είναι και αντικομμουνιστής...» («Καθημερινή», 5/7/2009)
    Επίσης, και για να είμαστε δίκαιοι με τους Βορίδηδες και τους Μπαλτάκους και όλους τους υπόλοιπους φίλους του πρωθυπουργού, θα πρέπει να πούμε ότι στο στρατόπεδο του αντικομμουνισμού δεν βρίσκεις μόνο μαύρους ή γαλάζιους, βρίσκεις και πράσινους και κάθε απόχρωσης κόκκους.
    Θυμίζουμε, για παράδειγμα, τον αντιπρόεδρο δυο κυβερνήσεων, τον Πάγκαλο, ο οποίος για να τεκμηριώσει τα περί της «εγκληματικής φύσης» των κομμουνιστών (οι τεκμηριώσεις του Πάγκαλου είναι πάντα πολύ στέρεες - θυμηθείτε ας πούμε την υπόθεση Οτσαλάν) έλεγε πριν μερικά χρόνια ευγενικές κουβεντούλες, όπως ότι οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ είναι «μειωμένης πολιτικής αντίληψης και αισθητικού επιπέδου», ότι αν κυβερνούσαν οι κομμουνιστές θα έστηναν κρεμάλες, θα έσφαζαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και ενδεχομένως να έσφαζαν και τις γάτες από την Ελασσόνα και πάνω...
    Αυτές είναι μερικές από τις πιο… χαριτωμένες εκφάνσεις του αντικομμουνισμού εν καιρώ κοινοβουλευτισμού. Οι φορείς του αντικομμουνισμού, κάποιοι από τους οποίους εκπροσωπούν ό,τι πιο… όμορφο και εθνωφελές έχει γνωρίσει αυτός ο τόπος, επιμένουν ότι ο    κομμουνισμός είναι, τελικά, ένα «έγκλημα». Φυσικά υπάρχει και η άποψη ότι δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να διακινεί όποια «αλήθεια» θέλει. Εν ολίγοις ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει…
    Μόνο που εδώ εκτός από την τρέχουσα πολιτική, μιλάμε και για Ιστορία. Και είναι άλλο πράγμα η Ιστορία, κι άλλο πράγμα το τι μπορεί να ισχυρίζεται ο ένας ή ο άλλος. Και στην Ιστορία (πράγμα που μάλλον δεν το έχουν αντιληφθεί οι πρώην ΕΠΕΝίτες με τα τσεκούρια) υπάρχει όντως μονοπώλιο. Υπάρχει δηλαδή τρόπος αντικειμενικός και αμερόληπτος για να κρίνεις και να τοποθετηθείς: Είναι το «μονοπώλιο» της Επιστήμης, με την έννοια των ντοκουμέντων, των στοιχείων, των μαρτυριών, των αποδείξεων.

    Τι μαρτυρούν, λοιπόν, τα στοιχεία:
    Ο «αντικομμουνισμός» είναι εκείνη η πολιτική ιδεολογία που αποτελεί το νήμα που ενώνει από τον Πινοσέτ μέχρι τον Παττακό και από τον Φράνκο μέχρι τον Μακάρθι. Πρόκειται για τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή κάθε αντιδραστικής, ανελεύθερης, καταπιεστικής, τρομοκρατικής και δικτατορικής συμπεριφοράς απέναντι σε χώρες και λαούς.
    Είναι μια στείρα  υστερική και άκρως συντηρητική ιδεολογία, που δεν κατάφερε να οικοδομήσει ουσιαστικά κανένα σοβαρό θεωρητικό επιχείρημα ενάντια στον κομμουνισμό, παρά μόνο τη συμμαχία της με τα πιο ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα.
    Στη χώρα μας, δε, έχουμε πολύτιμη εμπειρία. Γνωρίζουμε, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει λαϊκή διεκδίκηση που οι δυνάστες του λαού να μην έβλεπαν πάντα  «κομμουνιστικό δάκτυλο» και «συνοδοιπόρους».
    Ο αντικομμουνισμός από την εποχή του ιδιώνυμου είναι η βασική προμετωπίδα του καθεστώτος όταν αυτό επέλεγε την ολοκληρωτική, την δικτατορική, τη φασιστική του φορεσιά, όπως συνέβη το ‘36 με τον Μεταξά ή το '67 με τους Μακαρέζους.

    Τίθεται το ερώτημα:
    «Μα καλά, όποιος δεν συμφωνεί με τον κομμουνισμό, όποιος δεν συμφωνεί με την Αριστερά, πρέπει να το κρύβει;».
    Απάντηση:  
    Όποιος διαφωνεί με τον μαρξισμό, όποιος απεύχεται και αντιμάχεται την προοπτική του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού από την άποψη της δικής του ταξικής θέσης ή της δικής του ταξικής και πολιτικής ανάλυσης, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει και να το διαλαλεί. Τα παραπάνω σημαίνουν: Πολιτική κριτική, πολιτική αντιπαράθεση, ακόμα και πολιτική πολεμική.

    Αλλά δεν μιλάμε γι’ αυτό. Γιατί, πολύ απλά, ο αντικομμουνισμός είναι άλλο πράγμα.
    Ο αντικομμουνισμός, όσο κι αν (ανά τις εποχές) καμώνεται ότι κυκλοφορεί με το ένδυμα της «πολιτικής κριτικής», είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Είναι η τακτική του ψέματος, είναι η τακτική της συκοφαντίας, είναι η τακτική της προβοκάτσιας και της λάσπης. Είναι η τακτική της διαστρέβλωσης θέσεων, της παραποίησης απόψεων και της πλαστογράφησης ιστορικών δεδομένων.
    Ο αντικομμουνισμός δεν αντιμετωπίζει την κομμουνιστική κοσμοθεωρία ως μια επιστήμη με έστω «αβάσιμα» συμπεράσματα. Δεν αντιπαραθέτει στη «μη αποδεκτή» ιδεολογία του μαρξισμού - λενινισμού τον πολιτικό του αντίλογο. Δεν βλέπει στη δράση των κομμουνιστών την πολιτική δράση των πολιτικών του αντιπάλων.
    Ο αντικομμουνισμός εκείνο που επιζητά είναι να εμφανίζει - και κάτω από συγκεκριμένους πολιτικούς συσχετισμούς να επιβάλλει - την κομμουνιστική ιδεολογία και την κομμουνιστική πολιτική δράση σαν «ποινικό αδίκημα»! Να την καταστήσει «κολάσιμη» στην κοινωνική συνείδηση.
    Επομένως, απέναντι στον κομμουνισμό και τους κομμουνιστές εκείνο που επιλέγεται σαν μέσο «πολιτικής αντιπαράθεσης» δεν είναι το πολιτικό επιχείρημα αλλά η απειλή. Δεν είναι η δύναμη της πειθούς στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης ιδεών ενώπιον του λαού, αλλά η επιβολή του «νόμου»!
    Ποιού νόμου; Του ίδιου νόμου που βγάζει σπίτια σε πλειστηριασμούς. Του ίδιου νόμου που αθωώνει τα λαμόγια της «Ζήμενς». Ποιού νόμου και ποιάς νομιμότητας; Του νόμου που πολιτικοί αρχηγοί πουλούν πατριδοκαπηλεία μέσω «οφ σορ» εταιρειών. Του ίδιου νόμου που βάζει τους δανειστές πάνω από το λαό και τα «funds» πάνω από τα ασφαλιστικά ταμεία.

    Η Ιστορία διδάσκει: 
    Δεν υπήρξε ένταση του αυταρχισμού, δεν υπήρξε επίθεση σε δημοκρατικό δικαίωμα, δεν υπήρξε ποτέ ενίσχυση της ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας, που να μη συνοδεύτηκε - πάντα - από ένταση του αντικομμουνισμού.
    Δεν υπήρξε ποτέ αντιλαϊκό μέτρο, που να μην χρησιμοποίησε σαν δεκανίκι του την αντικομμουνιστική ρητορική. Να γιατί στην Ελλάδα, για να περιοριστούμε στο τελευταίο διάστημα, ο αντικομμουνισμός, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.

    Εν κατακλείδι:
    Ο αντικομμουνισμός καμία σχέση δεν έχει με την έννοια της πολιτικής διαπάλης.
    Ιστορικά, δε, έχει αποδειχτεί και μάλιστα περίτρανα ότι η ποινικοποίηση της κομμουνιστικής δράσης ισοδυναμεί όχι απλώς με καμπανάκι, αλλά με συναγερμό για την υπεράσπιση των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, καθώς η φαλκίδευσή τους, την οποία προωθεί ο αντικομμουνισμός, δεν αφορά μόνο στους κομμουνιστές, αλλά στοχεύει ολόκληρη την κοινωνία.

    Όσο για το αν συνιστά «αμάρτημα» να είναι αντικομμουνιστές οι αντικομμουνιστές, επαναλαμβάνουμε:
    Φυσικά και δεν είναι αμάρτημα. Στην περίπτωσή τους, μάλιστα, το να είναι αντικομμουνιστές αποτελεί καθήκον. Και υποχρέωση!
    Ισως, μάλιστα, ο αντικομμουνισμός τους να είναι και η μόνη ενδιαφέρουσα πλευρά της ύπαρξής τους ως δημοσιολόγων. Και τούτο διότι, αν μη τι άλλο, βοηθούν «να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι» ότι οαντικομμουνισμός εκτός από κατ' εξοχήν επικίνδυνος φορέας και προπομπός των πιο αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων, είναι και γελοίος.

***
(*) «ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΕΘΝ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
Πρόεδρος Κυβερνήσεως και υπουργός Εθν. Παιδείας και Θρησκευμάτων
Αριθ. Εμπ. Πρωτ. 1010
 Εμπιστευτικόν
 Εν Αθήναις τη 11 Μαρτίου 1965
ΠΡΟΣ
Τους Γενικούς Επιθεωρητάς
Μέσης Εκπαιδεύσεως
    Πανταχόθεν καταγγέλλεται, ότι η Κομμουνιστική Νεολαία Λαμπράκη καταβάλλει μεγάλας προσπαθείας προσεταιρισμού Μαθητών Γυμνασίων. Βεβαίως εφ ́ όσον διεπιστώθη ποσοστόν 12% οπαδών της ΕΔΑ κατά τας τελευταίας εκλογάς ευνόητον είναι ότι θα υπάρξουν και μαθηταί εμποτισμένοι από τας οικογενείας των με αριστεράν ιδεολογίας. Και αυτούς, βεβαίως, κατά πρώτον λόγον, θα χρησιμοποιή η κομμουνιστική προπαγάνδα προς προσηλυτισμόν των Νέων. Εφιστώ δια τούτο και πάλιν την προσοχήν όλων των Καθηγητών των Γυμνασίων και τους καθιστώ υπευθύνους δια πάσαν σχετικήν δραστηριότητα της Νεολαίας Λαμπράκη. Ο Κομμουνισμός είναι εχθρός και του Έθνους και της Δημοκρατίας. Και τούτο πρέπει να καταστεί συνείδησις της Νέας Γενεάς. Ο Εθνικός φρονηματισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική αγωγή των μαθητών είναι η πρώτη αποστολή του Διδασκάλου. Και εις αυτή οφείλουν να επιδοθούν. Τα ιδικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του
Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού. Ελευθερία (Εθνική και Πολιτική) και Δικαιοσύνη. Αγάπη και θυσία. Αυτά είναι τα ιδεώδη μας και με αυτά πρέπει να εμποτιστεί η Νέα Γενεά. Ελλάς και Δημοκρατία. Αληθής Δημοκρατία. Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα. Και αν συμβή να υπάρξουν
διδάσκαλοι, όχι ανήκοντες, αλλά και απλώς συμπαθούντες, ή ανεχόμενοι την κομμουνιστικήν προπαγάνδαν δεν έχουν θέσιν εις την Εκπαίδευσιν. Όσοι πιστεύουν εις τα ιδεώδη των, τα υπερασπίζουν. Και τη υπεράσπισιν των ιδανικών μας και την έμπνευσιν της Νέας Γενεάς έχει αναθέσει η Ελληνική Δημοκρατία εις τον εκπαιδευτικόν κόσμον. Γνωρίζω, ότι έχουν μέχρι τούδε
εκδοθή υπό του Υπουργείου Παιδείας πολλαί σχετικαί εγκύκλιοι. Αλλά επεθύμουν, λόγω της μεγάλης σοβαρότητος του θέματος, να επικοινωνήσω και εγώ προσωπικώς μεθ ́ υμών. Παρακαλώ, όπως εις το τέλος εκάστου μηνός υποβάλλητε (υπουργείον Παιδείας, Γραφείον Υπουργού – Εμπιστευτικώς) σχετικήν έκθεσιν, δεχθήτε και διαβιβάσατε προς άπαντας, διδάσκοντας και διδασκομένους, τους εγκαρδίους χαιρετισμούς μου.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Πρόεδρος Κυβερνήσεως και Υπουργός Εθν. Παιδείας και Θρησκευμάτων»

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Χρέος, η πιο ύπουλη μορφή σκλαβιάς

Άρης Οικονόμου, Senior Analyst (finance & markets)

«Η ελίτ έχει στα χέρια της τα εργαλεία παραγωγής χρέους, ενώ όλοι εμείς είμαστε συλλογικά υπεύθυνοι για την ξέφρενη, ασυγκράτητα αυξανόμενη άνοδο των χρεών. Οι πολιτικοί βέβαια υπόσχονται διαρκώς πως θα ελέγξουν το δημόσιο χρέος - δεν υπάρχουν όμως ποτέ αρκετά χρήματα, με τα οποία να μπορεί να χρηματοδοτηθεί το δημόσιο, καθώς επίσης να πληρωθούν οι τόκοι, με τους οποίους επιβαρύνεται το κράτος»

Άποψη

Υπήρχαν ασφαλώς εποχές όπου η ελίτ, οι κάτοχοι της εξουσίας δηλαδή στον πλανήτη, οδηγούσαν μαζικά τους ανθρώπους στο θάνατο – συνήθως όμως θεωρούσαν προτιμότερο να εργάζονται οι άλλοι για αυτούς, έτσι ώστε να αποκομίζουν κέρδη
Ειδικότερα, από το ξεκίνημα της ανθρώπινης ιστορίας, όλα εξελίσσονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: υπάρχει μία περιορισμένη ελίτ, η οποία προσπαθεί να αναγκάσει την υπόλοιπη ανθρωπότητα να τοποθετηθεί κάτω από το ζυγό της.
Όταν κάποιος έπρεπε στο παρελθόν να συμμετέχει ως εργάτης στην κατασκευή μίας πυραμίδας, να προσφέρει αργότερα το ένα τρίτο της σοδειάς του στο γαιοκτήμονα ή να δίνει σήμερα το μισό του εισόδημα στην εφορία, συνεχίζει ουσιαστικά να υποχρεώνεται στην ίδια διαδικασία: να κάνει πλουσιότερους τους ισχυρούς, εις βάρος του. Με απλά λόγια, μετατρέπεται σε σκλάβο, σε ανθρώπινο δυναμικό, σε «φυσικό πόρο» (Human resource), ο οποίος αξιοποιείται καταληστευμένος, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα αυτών που κατέχουν τη Δύναμη.
Ορισμένες μορφές της σκλαβιάς έχουν βέβαια απαγορευθεί σήμερα. Εν τούτοις, ένας από τους πλέον ύπουλους τύπους της έχει διευρυνθεί και διαδοθεί περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Ο τύπος αυτός ονομάζεται «χρέος» – όπου, στην πραγματικότητα, σχεδόν κάθε απόφαση μας στη ζωή μας οδηγεί, ατομικά ή συλλογικά, όλο και πιο βαθιά στην παγίδα των δανειστών. Ακόμη και οι σπουδές σε ορισμένες χώρες εξυπηρετούν τη συγκεκριμένη διαδικασία – κρίνοντας από το ύψος των φοιτητικών δανείων στις Η.Π.Α., τα οποία έχουν φτάσει στα 1.200 δις $ (γράφημα).
.

.
Συνεχίζοντας, κάποια στιγμή στη ζωή τους οι περισσότεροι άνθρωποι αγοράζουν σπίτι, υπογράφοντας ένα ενυπόθηκο δάνειο που πολύ δύσκολα μπορούν να εξυπηρετήσουν, ειδικά σε εποχές κρίσης – όπως τεκμηριώνεται σήμερα στην Ελλάδα, όπου χιλιάδες κατοικίες είναι στα πρόθυρα της κατάσχεσης και των πλειστηριασμών. Το ίδιο συμβαίνει και με την αγορά αυτοκινήτων, τα οποία συνήθως αποκτούνται επί πιστώσει – με τους γάμους, με τα ταξίδια, με τις πιστωτικές κάρτες, καθώς επίσης με μία σειρά άλλων καταναλωτικών δανείων, με τα οποία οι άνθρωποι μετατρέπονται σε σκλάβους χρέους.
Ελάχιστοι άλλωστε κατανοούν πως ένα δάνειο δεν πρέπει να συνάπτεται ποτέ για καταναλωτικούς σκοπούς, αλλά μόνο για επενδυτικούς – παραδείγματος χάριν, για την αγορά μηχανημάτων, μέσω των εσόδων (κερδών) των οποίων θα μπορούν να αποπληρώνονται τα τοκοχρεολύσια.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στα κράτη, με τα δάνεια των οποίων επιβαρύνονται οι Πολίτες τους – όταν, ως επί το πλείστον, χρεώνονται για την κάλυψη των καταναλωτικών δαπανών τους (ελλείμματα) και όχι για να διενεργήσουν προσοδοφόρες επενδύσεις.
Οι περισσότεροι λοιπόν, κράτη και ιδιώτες, μετατρέπονται εκούσια σε σκλάβους χρέους – ενώ όταν αποπληρώνουν τα δάνεια τους φροντίζουν έτσι ώστε η ελίτ, η οποία τους έχει οδηγήσει στη μεγάλη παγίδα, να «εγγράφει», να πιστώνεται καλύτερα με τεράστια κέρδη.

To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)

© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website

με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.

Στην κορυφή του συστήματος της σκλαβιάς μέσω του χρέους, ευρίσκεται αναμφίβολα η αμερικανική κεντρική τράπεζα – σκοπός της οποίας είναι η «παραγωγή» όσο το δυνατόν περισσοτέρων χρεών. Πολλοί βέβαια πιστεύουν πως η Fed είναι μία υπηρεσία του κράτους – ενώ κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Τράπεζα της Ελλάδας.
Εν τούτοις, πρόκειται για ένα μη εκλεγμένο όργανο του τραπεζικού καρτέλ, το οποίο δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν – αφού ανήκει στις μεγάλες τράπεζες και δεν υποχρεούται να το κάνει (άρθρο). Η αμερικανική κυβέρνηση συμμετέχει με 0% στην κεντρική της τράπεζα, ενώ η ελληνική μόλις με 6%.
Περαιτέρω, πολλοί αμερικανοί πιστεύουν ότι, η κυβέρνηση τους δαπανά μόνο τα χρήματα που εισπράττει από τους ίδιους – γεγονός που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Ειδικότερα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα των Η.Π.Α. είναι έτσι οικοδομημένο, ώστε η κυβέρνηση να δανείζεται χρήματα από τη Fed, η οποία φυσικά δεν τα έχει, αλλά τα δημιουργεί από το πουθενά.
Στη συνέχεια οι μεγάλες τράπεζες, η παγκόσμια ελίτ, καθώς επίσης άλλες χώρες αγοράζουν τα δάνεια που παίρνουν οι Η.Π.Α. από τη Fed (ομόλογα δημοσίου), με αποτέλεσμα να μετατρέπονται οι αμερικανοί Πολίτες σε σκλάβους χρέους – αφού αυτοί πληρώνουν τα συνεχώς αυξανόμενα τοκοχρεολύσια, μέσω των διαρκώς υψηλότερων φόρων που τους επιβάλλονται.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου οι εμπορικές τράπεζες, δανειζόμενες από την ΕΚΤ με επιτόκιο 0,05% δανείζουν το κράτος, αγοράζοντας τα ομόλογα του, με πάνω από 5% επιτόκιο – όπως και οι πάσης φύσεως επενδυτές, οι οποίοι έχουν την κοινή ονομασία «αγορές».
Συμπερασματικά λοιπόν, η ελίτ έχει στα χέρια της τα εργαλεία παραγωγής χρέους, ενώ όλοι εμείς είμαστε συλλογικά υπεύθυνοι για την ξέφρενη, ασυγκράτητα αυξανόμενη άνοδο των χρεών. Οι πολιτικοί βέβαια υπόσχονται διαρκώς πως θα ελέγξουν το δημόσιο χρέος – δεν υπάρχουν όμως ποτέ αρκετά χρήματα, με τα οποία να μπορεί να χρηματοδοτηθεί το δημόσιο, καθώς επίσης να πληρωθούν οι τόκοι, με τους οποίους επιβαρύνεται το κράτος.
.

Η αλματώδης αύξηση των χρεών

Συνεχίζοντας, επειδή είναι αρκετοί αυτοί που ενοχοποιούν την Ελλάδα, με την έννοια πως οδηγήθηκε σε μία διαδικασία σπατάλης, με αποτέλεσμα να αυξηθούν γεωμετρικά τα χρέη της και να χρεοκοπήσει, είναι σκόπιμο να αποδείξει κανείς το αντίθετο – χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των Η.Π.Α., στις οποίες εντός μόλις 40 ετών το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από 500 δις $, στα 18 τρις $ περίπου σήμερα (36 φορές).
Φυσικά το δημόσιο χρέος είναι μόνο το ένα μέρος της ιστορίας – αφού οι μεγάλες τράπεζες, οι οποίες ελέγχουν τις κεντρικές, προσπαθούν να κυριαρχούν, μέσω των χρεών, στη ζωή κάθε ανθρώπου.
Για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου έχουν δημιουργήσει μία κοινωνία, η οποία λειτουργεί με το σύνθημα «Αγόρασε σήμερα, πλήρωσε αύριο». Στα πλαίσια αυτά, οι συνολικές οφειλές (δημόσιες και ιδιωτικές) της «υπερδύναμης του χρέους», των Η.Π.Α., έχουν εκτοξευθεί μέσα στα ίδια σαράντα χρόνια της ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού από τα 2.000 δις $ στα 57.000 δις $ (57 τρις).
.

.
Περαιτέρω, οι μεγάλες τράπεζες δεν δανείζουν φυσικά τους πολίτες για να εκπληρώσουν το αμερικανικό τους όνειρο – αλλά για να βοηθήσουν μία μικρή ελίτ να γίνει πλουσιότερη, εκμεταλλευόμενη την ανοησία των σκλάβων. Το γεγονός αυτό (ανοησία) επιβεβαιώνεται με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο, από τη χρήση των πιστωτικών κρατών – όπου οι περισσότεροι πληρώνουν κάθε μήνα μόνο το ελάχιστο απαιτούμενο ποσόν, επιτρέποντας στις τράπεζες να τους ληστεύουν, με τα τοκογλυφικά επιτόκια που χρεώνουν για το υπόλοιπο χρέος.
Φυσικά οι τράπεζες έχουν πολλούς άλλους τρόπους για να ληστεύουν τους πελάτες τους – μεταξύ άλλων με τη μέθοδο του πληθωρισμού, μέσω της οποίας αφαιρούνται χρήματα από τους καταθέτες. Η τραπεζική απάτη δε, σε όλο της το μεγαλείο, φαίνεται και από ένα άλλο κείμενο της σελίδας στο παρελθόν (ανάλυση).
Σε κάθε περίπτωση, απορεί κανείς διαπιστώνοντας πόσο πολλοί είναι εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι πιστεύουν αφελώς ότι, εάν αλλάξει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία, τα πράγματα θα διορθωθούν και η οικονομία θα οδηγηθεί στο σωστό δρόμο. Δεν κατανοούν προφανώς ότι, είναι παγιδευμένοι σε ένα «αιώνιο σπιράλ του χρέους», το τέλος του οποίου θα οδηγήσει στην κατάρρευση του συστήματος – όπου βέβαια «η ελίτ της ελίτ» θα έχει ήδη λάβει τα μέτρα της, επιτρέποντας στους υπόλοιπους να πληρώσουν το λογαριασμό.
Ολοκληρώνοντας, ίσως θα βοηθούσε στην κατανόηση το γεγονός ότι, σε κανένα σχολείο και σε κανένα πανεπιστήμιο δεν διδάσκεται ο τρόπος δημιουργίας του χρήματος, ούτε η λειτουργία των κεντρικών τραπεζών - κάτι που σημαίνει ότι η ελίτ δεν θέλει σε καμία περίπτωση να γίνει γνωστό στους ανθρώπους, το βασικό μυστικό του πλουτισμού της.
.

Επίλογος

Προφανώς η διαπίστωση ενός προβλήματος, καθώς επίσης η ακριβής περιγραφή, προηγείται της λύσης του – δεν είναι όμως η λύση, αφού κάτι τέτοιο απαιτεί ενέργειες, οι οποίες θα την δρομολογούσαν.
Στο θέμα λοιπόν του χρέους, ειδικά του δημοσίου, το σπιράλ θα σταματούσε να λειτουργεί, μόνο εάν υπήρχαν μαζικές αθετήσεις πληρωμών – οι οποίες θα οδηγούσαν την ελίτ σε απόγνωση.
Στο σημείο αυτό, η μοναδική ίσως χώρα που έχει σήμερα ηθικό έρεισμα να το κάνει δεν είναι άλλη από την Ελλάδα, η οποία έχει οδηγηθεί ξανά στην υπερχρέωση – με αποκλειστική και μόνο ευθύνη της κυβέρνησης της: της Τρόικας.
Οι Έλληνες, αφού υπέφεραν τα πάνδεινα, έχοντας ακολουθήσει πιστά το πρόγραμμα που τους επέβαλλε η Τρόικα, η οποία παραδέχθηκε επανειλημμένα πως ήταν λανθασμένο, έχουν κάθε δικαίωμα, εάν όχι υποχρέωση, να χρεοκοπήσουν – να αθετήσουν λοιπόν την εξόφληση του υπέρογκου χρέους, το οποίο δημιούργησε η ίδια η Τρόικα, με τις πολιτικές της.
Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, εάν αποκτήσουν δηλαδή οι Έλληνες το θάρρος που απαιτεί μία τέτοια απόφαση, το σύστημα της δημιουργίας σκλάβων μέσω του χρέους, πιθανότατα θα καταρρεύσει – με αποτέλεσμα να απελευθερωθεί ολόκληρος ο πλανήτης από το ζυγό της ελίτ. Άλλωστε, έχουν κάθε δικαίωμα να καταστρέψουν ένα σύστημα που προσπαθεί να τους καταστρέψει – όπως πολύ σωστά διακηρύσσουν οι Αμερικανοί Πολίτες σήμερα (άρθρο).
Δεν είναι δε σε καμία περίπτωση υποχρεωμένοι να ανέχονται τη «γερμανική μπότα», ούτε τον υπουργό οικονομικών της χώρας, ο οποίος απαιτεί με θράσος τη συνέχιση των μέτρων εξαθλίωσης, για να συνεχίσει τις θηριώδεις «ελεημοσύνες» του – αντί να τιμήσει τις οφειλές του απέναντι σε ένα Έθνος που κατέστρεψαν οι ναζί πρόγονοί του.
Πηγή: Analyst.gr.

Διαβάστε περισσότερα

Η καινοτόμος Ελλάδα μεταναστεύει

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΚΑΣΑΣ
Τα στοιχεία σοκ, που παρουσιάζει σήμερα η «Κ», αποτυπώνουν το μεγάλο πρόβλημα της «διαρροής εγκεφάλων» από την Ελλάδα, προοιωνιζόμενα ίσως τα χειρότερα. Συνολικά και σε όλους τους τομείς, πάνω από 100.000 Ελληνες επιστήμονες, στην πλειονότητα νέοι, βρίσκονται στο εξωτερικό, είτε έχοντας εδραιωθεί επαγγελματικά είτε αναζητώντας μία καλή θέση εργασίας.
Επίσης, ακόμη 30.000 Ελληνες σπουδάζουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, πολλοί εκ των οποίων προσβλέπουν σε αναζήτηση εργασίας ώστε να μείνουν μόνιμα στην ξένη χώρα. Και οι διαστάσεις του προβλήματος διευρύνονται. Στο εξωτερικό αρχίζουν να αναζητούν την τύχη τους και έμπειροι πανεπιστημιακοί και ερευνητές, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επιστημονικής έρευνας, αλλά και της «διεκδίκησης» ευρωπαϊκών κονδυλίων. Πρόσφατα, διευθυντής Ερευνητικού Ινστιτούτου μετανάστευσε στη Σιγκαπούρη, ενώ πολλοί έλαβαν άδεια άνευ αποδοχών γιατί βρήκαν (καλύτερη) δουλειά στο εξωτερικό. «Τα πανεπιστήμια και ευρύτερα η ελληνική ερευνητική κοινότητα όχι μόνο δεν μπορούν να πάρουν νέο αίμα, αλλά ούτε να κρατήσουν το έμπειρο προσωπικό τους. Οι επιπτώσεις του προβλήματος θα είναι οξύτατες για τη χώρα εάν αναλογισθούμε την αναπτυξιακή διάσταση που έχουν τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ», τονίζει στην «Κ» η Εύη Σαχίνη, διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ) του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Τα οικονομικά και ποιοτικά στοιχεία καταδεικνύουν ότι η ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση βρίσκεται στα πρόθυρα μείζονος κρίσης.
Ειδικότερα, με βάση τα συμπεράσματα της έρευνας του καθηγητή του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας κ. Λόη Λαμπριανίδη, πάνω από 100.000 Ελληνες επιστήμονες (γιατροί, μηχανικοί, οικονομολόγοι, νομικοί κ.ά.) έως 40 ετών βρίσκονται στο εξωτερικό. Ευρύτερα, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, ο αριθμός των Ελλήνων επιστημόνων κάθε ηλικίας οι οποίοι βρίσκονται στο εξωτερικό προσεγγίζει τις 150.000. Πιο συγκεκριμένα, η μετανάστευση των νέων επιστημόνων εντάθηκε την τελευταία πενταετία λόγω της οικονομικής κρίσης και της υψηλής ανεργίας, η οποία ξεπερνάει το 50% στους νέους έως 25 ετών, ενώ παραμένει ιδιαίτερα υψηλή στους νέους 25-29 ετών (40% ) και στην εξίσου δυναμική ηλικιακή ομάδα των 30-44 ετών (25,5%). Με βάση έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (Μονάδα Περιφερειακής Ανάπτυξης και Πολιτικής) οι νέοι που αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό έχουν υψηλά ακαδημαϊκά προσόντα. Το 73% έχει μεταπτυχιακό τίτλο, το 51,2% διδακτορικό, το 41% έχει σπουδάσει σε πολύ καλό πανεπιστήμιο. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι περίπου 30.000 Ελληνες φοιτητές σε ξένα ΑΕΙ, πολλοί εκ των οποίων επέλεξαν να κάνουν μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό όχι μόνο για να ενισχύσουν τα ακαδημαϊκό τους οπλοστάσιο στη μάχη για μια θέση στην αγορά εργασίας, αλλά και διότι ελπίζουν ότι μετά την αποφοίτησή τους θα βρουν δουλειά στη χώρα των σπουδών τους. Και για πολλούς αυτός είναι και ο βασικός λόγος της μετανάστευσης.
Τα στοιχεία αυτά είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά για την τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας, η οποία δεν ανανεώνεται και σταδιακά οδηγείται στο τέλμα και στην οπισθοδρόμηση σε σχέση με τις διεθνείς εξελίξεις. Είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης για το European Research Council (ERC) –ευρωπαϊκό όργανο που έχει στόχο να ενισχύσει την υψηλής ποιότητας έρευνα στην Ευρώπη μέσω ανταγωνιστικής χρηματοδότησης– το οποίο χρηματοδοτεί ερευνητικά προγράμματα με κονδύλια έως και 2 εκατ. ευρώ. Στα τρέχοντα χρηματοδοτούμενα από το ERC προγράμματα μετέχουν 41 Ελληνες επιστήμονες υψηλού κύρους, εκ των οποίων οι 27 είναι νέοι και όλοι μένουν εκτός Ελλάδας. «Η χρηματοδότηση από το ERC γίνεται με πολύ υψηλά κριτήρια και η επιλογή ενός προγράμματος είναι σαν ένα μικρό Νομπέλ. Το ERC αξιολογεί ιδέες και στην ουσία ψάχνει τα καινούργια μυαλά της Ευρώπης. Ολοι κατανοούμε, λοιπόν, ότι τα στοιχεία καταδεικνύουν την ποιοτική διάσταση του προβλήματος», λέει η κ. Σαχίνη.
Παράλληλα, το προσωπικό των πανεπιστημίων δεν ανανεώνεται. Ενδεικτικό είναι ότι, με βάση τα στοιχεία της ομοσπονδίας πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ) έως το 2016 θα αποχωρήσουν περίπου 1.100 πανεπιστημιακοί, δηλαδή ο ένας στους οκτώ από τους 9.149 σήμερα. Επίσης, υπάρχει κίνδυνος να μην πραγματοποιοηθεί μεγάλο μέρος του εκπαιδευτικού έργου, αφού έχουν περικοπεί δραστικά οι πιστώσεις για προσλήψεις συμβασιούχων νέων πανεπιστημιακών. Χαρακτηριστικά, το σχετικό κονδύλι, από 18 εκατομμυρία ευρώ που ήταν το 2011, μειώθηκε σε 5 εκατομμύρια για το 2013, ενώ για το ακαδημαϊκό έτος 2014-2015 υπάρχουν πιστώσεις μόνο για 100 συμβασιούχους.
«Το ελληνικό πανεπιστήμιο βρίσκεται σε δυσχερή θέση. Το ανθρώπινο δυναμικό φεύγει, ενώ οι οξύτατες παθογένειες επιβαρύνονται από την έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού. Και το ερώτημα είναι θεμελιώδες: Θέλουμε ένα ΑΕΙ που να υποστηρίζει το σύγχρονο αναπτυξιακό μοντέλο;».
«Φεύγει» η έρευνα
Ενας 43χρονος πανεπιστημιακός σε ελληνικό ΑΕΙ βρήκε πρόσφατα θέση σε ερευνητικό κέντρο της Γαλλίας, ένας άλλος –διευθυντής ινστιτούτου– το εγκατέλειψε βρίσκοντας δουλειά στη Σιγκαπούρη. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν πανεπιστημιακοί που παίρνουν άδεια άνευ αποδοχών (έως τρία χρόνια) για να εργαστούν στο εξωτερικό. «Πρόκειται για πολύ δυναμικό ερευνητικό προσωπικό που μπορούσε να διεκδικήσει, μέσω ερευνητικών προγραμμάτων, ανταγωνιστικά κεφάλαια από τη διεθνή αγορά. Αυτά τα προγράμματα δημιουργούν κατά μέσον όρο περί τις τέσσερις νέες θέσεις εργασίας. Κατανοείτε, λοιπόν, τις επιπτώσεις που προκαλεί η μετανάστευση ενός έμπειρου ερευνητή», τόνισε στην «Κ» ο Μπάμπης Σαββάκης, καθηγητής Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής στην Ιατρική Σχολή Κρήτης. Και η ανησυχία είναι έκδηλη, καθώς η χρηματοδότηση από τον τακτικό προϋπολογισμό προς τα ΑΕΙ για έρευνα μειώνεται (από 321,2 εκατ. ευρώ το 2012 σε 253,7 το 2013) και η βασική πηγή είναι τα ευρωπαϊκά κονδύλια μέσω ΕΣΠΑ (από 49,8 εκατ. ευρώ το 2012 αυξήθηκαν στα 114,1 εκατ. το 2013). «Εως τώρα, τα δύο πρώτα χρόνια μετά την έναρξη κάθε νέας περιόδου ΕΣΠΑ είχαμε μικρές απορροφήσεις. Ετσι, το ζητούμενο είναι να ξεκινήσει γρήγορα η απορρόφηση κονδυλίων από το νέο ΕΣΠΑ», λέει η κ. Εύη Σαχίνη από το ΕΚΤ.
Πηγή: Καθημερινή

Διαβάστε περισσότερα

«Πιο ελεύθεροι στον κομμουνισμό!»

Όταν οι πρώην «διαφωνούντες» έζησαν τον κόσμο της Δύσης

Andre Vltchek

Ο Milan Kohout μαζί με τον Kundera ήταν οι πιο προβεβλημένοι καλλιτέχνες της Άνοιξης της Πράγας. To περιοδικό counterpunch δημοσίευσε μία συνέντευξή του με τον Andre Vltchek*, την οποία μεταφράσαμε και αναδημοσιεύουμε, κυρίως γιατί εκφράζει μια άποψη που δεν είναι εύκολο να διαβάσεις κάποιος αλλού. 
Ο Milan Kohout είναι στοχαστής, καλλιτέχνης, και καθηγητής. Γεννήθηκε στην Τσεχοσλοβακία, όπου και έζησε πριν από την υπογραφή της «Χάρτας του 77», μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου και έγινε πολιτογραφημένος πολίτης των ΗΠΑ. Ο Kohout απογοητεύτηκε πλήρως με τον καπιταλισμό, και το Δυτικό καθεστώς. Για δεκαετίες κάνει παρουσιάσεις σε όλο τον κόσμο, έρχεται αντιμέτωπος με τον δυτικό ιμπεριαλισμό, τον ρατσισμό, τον καπιταλισμό και όλες τις θρησκείες του κόσμου, ιδιαίτερα τον Χριστιανισμό.
Η συζήτηση έλαβε χώρα στις 12 Οκτωβρίου 2014, στο Klikarov, ένα μικρό χωριό στη Δυτική Βοημία. Ο Vltchek ήρθε στην Τσεχία, προκειμένου να δώσει μία πολιτική διάλεξη στη Σχολή Φιλοσοφίας και Τέχνης στην πόλη του Πίλσεν, όπου ο Kohout διδάσκει. Και οι δύο τους κατευθύνθηκαν σε ένα μικρό και απομακρυσμένο χωριό της Klikarov, στη Δυτική Βοημία, όπου κάθονταν δίπλα σε μια λίμνη, και συνομίλησαν για την τοξικότητα του Δυτικού ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού και της Ευρωπαϊκής/ Αμερικανικής προπαγάνδας.
***
ANDRE VLTCHEK (AV): Είστε από τους λίγους καλλιτέχνες στη Δύση που έχετε ¨δράση¨ κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού, του αχαλίνωτου καπιταλισμού, και ενάντια στις θρησκείες. Πώς και πότε επιλέξατε αυτή τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης;
MILAN KOHOUT (MK): Προφανώς από τότε που ήμουν μέρος της λεγόμενης «Δεύτερης Κουλτούρας»,  της Τσεχικής UNDERGROUND, η εποχή που ονομάστηκε από τη Δύση «ολοκληρωτικό σύστημα» ή, τo Τσεχοσλοβακικό Σοσιαλιστικό σύστημα. Η «Δεύτερη Κουλτούρα» ήταν το κίνημα που διαμόρφωσε τη δική μας δημιουργικότητα καθώς και την έννοια της τέχνης. Εκείνες τις ημέρες είχαμε «εκδιωχθεί» από την επίσημη κουλτούρα, ή από την «Πρώτη Κουλτούρα». Γι” αυτό και επαναστατήσαμε. Ήταν ένα βαθύ πολιτικό κίνημα εξ ορισμού, το οποίο παρήγαγε πολιτική τέχνη.
AV: Λέτε συχνά, και πολύ σωστά, ότι όσοι από εσάς υπέγραψαν την «Χάρτα του 77″, και συμμετείχαν στο underground / αντιπολιτευτικό κίνημα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ήταν στην πραγματικότητα σοσιαλιστές, ακόμη και κάποιοι μαρξιστές. Αυτό περιλαμβάνει και εσάς. Σίγουρα είστε ένας αριστερός διανοούμενος. Αυτό είναι παράδοξο: η Δύση σας «πουλούσε», σας προωθούσε σαν ομάδα αντι-κομμουνιστών. Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για αυτό το παράδοξο;
MK: Υπήρξε, βέβαια, αυτό το παράδοξο, ένα μεγάλο παράδοξο, επειδή οι περισσότεροι από το underground κίνημα, της «δεύτερης κουλτούρας», ήταν στην πραγματικότητα υποστηρικτές αριστερών αξιών. Για παράδειγμα, μοιραζόμασταν τα πάντα αντί να συλλέγουμε πράγματα. Πιστεύαμε στην κοινή ιδιοκτησία της περιουσίας και των μέσων παραγωγής. Αλλά ποτέ δεν το σκεφτήκαμε από μια θεωρητική οπτική γωνία – δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι φιλοσοφικά οι αξίες μας ήταν πραγματικά αριστερές. Έτσι, ενώ παλεύαμε ενάντια στην λεγόμενη κομμουνιστική κυβέρνηση, ήμασταν στην πραγματικότητα κομμουνιστές! Παρεμπιπτόντως, όταν το λέω αυτό στους συντρόφους/συναδέλφους μου της «Χάρτας του 77» που δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη χώρα τσαντίζονται πολύ – δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

AV: Ακόμη έχετε πει ότι ο Vaclav Havel, ο οποίος μετά από κάποιο σημείο ξεπουλήθηκε τελείως και άρχισε να υποστηρίζει τον Δυτικό ιμπεριαλισμό – πήγε στην Ουάσιγκτον, όπου έδωσε δουλοπρεπείς ομιλίες με αντάλλαγμα καλύτερα σχόλια από τους εκπροσώπους του καθεστώτος –  ακόμα και ο Havel, όταν ήταν μέλος του κινήματός σας, στην πραγματικότητα μοιραζόταν  τα ίδια αριστερά ιδεώδη.
MK: Μα φυσικά! Μερικές από τις φιλοσοφικές απόψεις του ήταν πραγματικά μαρξιστικές!
AV: Τι συνέβη λοιπόν; Πώς και άνθρωποι σαν κι αυτόν άλλαξαν πραγματικά;
MK: Μετά την επανάσταση ήμουν πολύ περήφανος για τον Βάκλαβ Χάβελ, γιατί διακήρυξε δημοσίως ότι δεν επρόκειτο να ζήσει στο προεδρικό μέγαρο. Ζούσε στο σεμνό διαμέρισμά του, οδηγούσε καθημερινά το αυτοκίνητό του στο γραφείο του … ένιωσα ότι είχε γίνει ένα θαυμάσιο πρότυπο…
AV: Οδηγούσε ακόμη και το ποδήλατό του γύρω από το Προεδρικό μέγαρο…
MK: Ναι … Έγινε κάτι σαν αληθινός «λαϊκός ήρωας», ή «Πρόεδρος του λαού». Μετά κάτι άλλαξε στο μυαλό του … Ίσως να ευθύνεται μερικώς το γεγονός ότι ιστορικά ήταν από μια αστική οικογένεια.

AV: Μία από τις πλουσιότερες στην Πράγα …
MK: Ναι, από μια πολύ, πολύ πλούσια αστική οικογένεια … Και φυσικά συνήθιζε να λέει ότι «δεν θέλω να ανακτήσω την περιουσία και την κοινωνική θέση της πρώην οικογένειας μου», αλλά κάτι άλλαξε. Υποθέτω ότι οι σύμβουλοι, αφού έγινε Πρόεδρος, άρχισαν να του «βάζουν» ιδέες ότι αν συνεχίσει να ζει με αυτό τον «αριστερό τρόπο ζωής», θα παρεμβαίνει στην καπιταλιστική κατεύθυνση που κινείται η χώρα. Πιθανότατα να του είπαν ότι θα θεωρηθεί υπονομευτής της «ελευθερίας» και της «οικονομικής ανάπτυξης» … Και, επίσης, η υψηλή πολιτική θέση διαφθείρει… Και έτσι άρχισε να αλλάζει, αργά αλλά σταθερά. Άρχισε να μαζεύει όλες τις πρώην ιδιοκτησίες της οικογένειάς του, από τις λεγόμενες «επιστροφές». Άρχισε να υποστηρίζει την υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, γεγονός που βρήκα εξαιρετικά ντροπιαστικό … Στη συνέχεια, κάτι ακόμα πιο παράξενο συνέβη: έχασε την επαφή με την πραγματικότητα: άρχισε να ζει σε ένα θερμοκήπιο των επίλεκτων, ή κάτι τέτοιο.
AV: Και έρχομαι τώρα στο θέμα που συζητήσαμε και νωρίτερα: ανεξάρτητα από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Τσεχοσλοβακία στη Σοβιετική εποχή, η χώρα ήταν στο πλευρό των καταπιεσμένων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Οι Τσέχοι και Σλοβάκοι μηχανικοί, γιατροί, δάσκαλοι – έκαναν απίστευτη δουλειά για την ανθρωπότητα, για τους ανθρώπους στην Αφρική, την Ασία …
MK: Όπως κάνουν οι Κουβανοί…
AV: Ναι. Αλλά τώρα, κοιτώντας πίσω, κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής εποχής φαίνεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων, στην πραγματικότητα, ονειρευόταν να ενωθεί με την Δύση και έμμεσα ή ακόμα και άμεσα, να γίνει μέρος του παγκόσμιου καταπιεστικού μηχανισμού. Τώρα, όταν τόσοι πρώην προοδευτικοί διαφωνούντες μεταστράφηκαν, όπως έκανε Havel, τώρα που η χώρα χωρίστηκε στα δύο, τώρα που εντάχθηκαν με αποφασιστικότητα στις δυτικές ιμπεριαλιστικές και οικονομικές δομές, είναι προφανές ότι πια η Τσεχία και η Σλοβακία δεν κάνουν απολύτως τίποτα θετικό για τον κόσμο. Είναι οι άνθρωποι ευχαριστημένοι; Είναι αυτό που πραγματικά ήθελαν;
MK: Ακόμη και εδώ, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις «ξένες επενδύσεις». Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει στο μυαλό των ανθρώπων εδώ στην Τσεχία. Φυσικά, ορισμένα «επιλεγμένα τμήματα της κοινωνίας», αυτοί που κατέχουν κάτι, οι λεγόμενοι επιτυχημένοι στις επιχειρήσεις, αυτοί που έχουν γίνει πολύ πλούσιοι, είναι φυσικά πολύ ευχαριστημένοι με αυτή την κατεύθυνση. Και αυτοί οι άνθρωποι κατέχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και προωθούν αυτό το δεξιό σύστημα. Αλλά νομίζω ότι οι φτωχοί άνθρωποι αρχίζουν να ξυπνούν από το όνειρό τους, ότι «εάν μπορούσαν να απελευθερωθούν από το ολοκληρωτικό σύστημα», θα ζούσαν μια «ελεύθερη ζωή», θα ήταν μια «χαρούμενη ύπαρξη». Κανένα από αυτά τα όνειρα δεν έχει πραγματοποιηθεί.  Για τους περισσότερους, η ζωή τώρα είναι πολύ πιο φρικτή από ό, τι ήταν στο σοσιαλισμό.

Τώρα πρέπει να φιλήσουν τους κώλους των αφεντικών τους, πολύ περισσότερο από ό, τι έπρεπε με τον κομμουνισμό

AV: Όταν λέτε φρικτή, πρέπει να θυμόμαστε ότι η Τσεχία εξακολουθεί να είναι μια πολύ πλούσια χώρα. Και αυτό, τουλάχιστον για τους ίδιους τους πολίτες της, προσφέρει ένα είδος Σοσιαλδημοκρατικού στρώματος, ένα μαξιλάρι … Υπάρχει δωρεάν ιατρική φροντίδα σχετικά υψηλής ποιότητας, δωρεάν παιδεία, επιδοτούμενος πολιτισμός, άριστη και φθηνή δημόσια συγκοινωνία σε όλη τη χώρα. Τι άλλαξε προς το χειρότερο;
MK: Πριν από τη λεγόμενη «Βελούδινη Επανάσταση», οι άνθρωποι παραπονιούνταν ότι δεν έχουν πρόσβαση σε ορισμένες πληροφορίες ή σε ορισμένα πολιτιστικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων ταινιών. Δεν είχαν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στο εξωτερικό όποτε ήθελαν και τα λοιπά. Αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι η αξιοπρέπεια της ζωής τους ήταν πολύ, πολύ καλύτερη τότε από ό, τι είναι σήμερα. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι όταν εισερχόταν ο καπιταλισμός, θα άρχιζαν να αισθάνονται άγχη/αγωνίες, πολύ βαθιές υπαρξιακές αγωνίες… Θα άρχιζαν να τρομοκρατούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους.
Τώρα αναγκάζονται να πουλήσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας τους. Τώρα πρέπει να φιλήσουν τους κώλους των αφεντικών τους, πολύ περισσότερο από ό, τι έπρεπε με τον κομμουνισμό. Είναι πολύ ενδιαφέρον, οι άνθρωποι που είχαν ορισμένα πλεονεκτήματα, τα οποία φυσικά δημιουργήθηκαν, χτίστηκαν και καθορίστηκαν από το σοσιαλιστικό κίνημα σε όλη την ιστορία… κάπως ξεχάστηκαν,  αυτές οι αξίες και τα πλεονεκτήματα, ότι…
AV: Τα πήραν ως δεδομένα..
MK: Όντως τα πήραν ως δεδομένα… Δεν συνειδητοποιούν καν ότι είχαν κάποια σπουδαία πράγματα, ότι είχαν καλή ζωή. Ξαφνικά, όταν άρχισαν να τα χάνουν, συνειδητοποίησαν ότι κάτι πηγαίνει τρομερά λάθος. Μερικοί άνθρωποι είναι τώρα πολύ απογοητευμένοι. Πέρασα ένα χρόνο στη Μοραβία με τη σύζυγό μου. Έχει το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στη χώρα, και μπορείτε να ακούσετε πολλά παράπονα εκεί. Είναι πολύ ενδιαφέρον: αυτή η μετάβαση από ένα σοσιαλιστικό καθεστώς σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Στο σοσιαλισμό, η Τσεχοσλοβακία παρήγαγε κυριολεκτικά τα πάντα, από βελόνες μέχρι αμαξοστοιχίες.
AV: Πυρηνικούς αντιδραστήρες, αεροπλάνα, μεγάλα ποταμόπλοια…
MK: Ναι! Τα πάντα … Από πυρηνικούς αντιδραστήρες μέχρι ρούχα: τα πάντα παράγονταν εδώ. Τα τρόφιμα παράγονταν εδώ. Ήταν μια αυτοσυντηρούμενη χώρα. Τώρα όλα έχουν αλλάξει! Όλες οι εθνικές βιομηχανίες έχουν φύγει. Έχουν πωληθεί ή κλαπεί από εκείνους…
AV: … ή υποβαθμιστεί. Η αεροπορική βιομηχανία έχει φύγει. Εργοστάσια που χρησιμοποιούνταν για την εξαγωγή μηχανών σε όλο τον κόσμο έχουν αγοραστεί από τη Δυτικές πολυεθνικές και παράγουν τώρα βαγόνια…
MK: Ναι… Τα πάντα έχουν φύγει, και αφού έχουν ιδιωτικοποιηθεί, η παραγωγή μεταφέρθηκε στα ανατολικά, και η λεγόμενη Δυτική «επένδυση» εγκαταστάθηκε στη χώρα, δημιουργώντας «εργάτες-σκλάβους» και τεράστιες αίθουσες παραγωγής όπου οι άνθρωποι εργάζονται όπως στις ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν, όπως στην ταινία «Μοντέρνοι Καιροί». Και είναι στ” αλήθεια κρίμα που οι άνθρωποι δεν κατανόησαν τι σημαίνει η λέξη “ελευθερία”.
AV: Υποστηρίζετε ότι υπήρχε περισσότερη ελευθερία εδώ, 30 χρόνια πριν απ” ότι τώρα;
MK: Εξαρτάται για ποιον. Αλλά συνήθιζα να λέω στους φοιτητές μου στο πανεπιστήμιο Tufts στη Βοστόνη, όταν με ρωτούσαν “πότε ένιωθα πιο ελεύθερος”…λοιπόν, πάντοτε τους έλεγα: “Κατά τη διάρκεια του “ολοκληρωτικού συστήματος” στην Τσεχοσλοβακία!”
AV: Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, κατά τη διάρκεια του επονομαζόμενου ολοκληρωτικού συστήματος… Βλέπουμε τα ίδια στην Κίνα, τώρα. Εσείς δώσατε παραστάσεις στην Κίνα και η δουλειά μου επίσης, προβάλλεται συχνά εκεί. Υπό πολλές έννοιες, οι καλλιτέχνες εκεί είναι πιο ελεύθεροι απ” ότι στη Δύση. Στο Πεκίνο, οι καλλιτέχνες καταπιάνονται με αρκετά πιο σημαντικά ζητήματα και έχουν τεράστια επίδραση στην κοινωνία, σε σχέση με αυτούς που δουλεύουν στο Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη.
MK: Ναι, το γνωρίζω αυτό κι από τη δική μου εμπειρία. Ήμουν επιμελητής σε ένα μεγάλο φεστιβάλ τεχνών του θεάματος στο Πεκίνο πριν 4 χρόνια. Είχα μείνει έκπληκτος με το πόσο κριτικό ήταν μέρος των όσων παρουσιάστηκαν εκεί. Ταυτόχρονα διάβαζα στα δυτικά μήντια ότι η κομμουνιστική Κίνα λογοκρίνει, στέλνει ανθρώπους στη φυλακή εξαιτίας των κριτικών τους φωνών κλπ. Όλα αυτά ήταν αρκετά διαφορετικά απ” αυτά στα οποία έγινα μάρτυρας εκεί.
AV: Επίσης, απ” την εμπειρία μας στην Τσεχοσλοβακία… προσπαθώ να ενώσω αυτά τα κομμάτια… Στην Τσεχοσλοβακία, όπως επισημάνατε νωρίτερα, οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν ότι μερικά είδη πληροφορίας δεν ήταν διαθέσιμα. Αλλά επίσης, την ίδια στιγμή, η πληροφορία στην κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία είχε σημασία. Τη σημερινή ημέρα, στη φιλο-δυτική και καπιταλιστική Τσεχική Δημοκρατία, η πληροφορία σημαίνει πολύ λίγα και οι άνθρωποι μπορούν στην πραγματικότητα ν” αλλάξουν πολύ λίγα, ακόμα κι αν έχουν πρόσβαση στην πληροφορία.
MK: Στον σοσιαλισμό, που η Δύση ονόμαζε “ολοκληρωτικό σύστημα” οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν… Εμείς διαμαρτυρόμασταν… Αλλά πάντοτε βρίσκαμε έναν τρόπο να βρούμε τις πληροφορίες που ψάχναμε. Και ήμαστε πολύ ενεργητικοί στη λήψη πληροφοριών. Κι έπειτα δίναμε αξία σ” αυτό που λαμβάναμε. Στ” αλήθεια μελετούσαμε την πληροφορία, την επεξεργαζόμασταν στ” αλήθεια. Κι είχαμε άφθονο χρόνο. Είχαμε την αληθινή πολυτέλεια του χρόνου, στο σοσιαλιστικό σύστημα. Κι έτσι μπορούσε ν” απολαύσεις την ανάγνωση βιβλίων, την ακρόαση μουσικής, την παρακολούθηση ταινιών…
AV: Μερικές φορές ακόμα και στον χώρο εργασίας -γιατί απ” ό,τι φαίνεται κανείς δεν εργαζόταν πολύ σκληρά.
[Γέλια κι απ” τους δυο]

Είσαι μονίμως τρομοκρατημένος μη χάσεις τη δουλειά σου ή πολλά άλλα πράγματα

MK: Λοιπόν, το νόημα της ζωής δεν είναι κάποιου είδους εργασία τύπου σκλαβιάς, έτσι δεν είναι; Θεωρητικά, ήταν κομμάτι εκείνου του σοσιαλιστικού ή κομμουνιστικού συστήματος – να ανεβάσει το επίπεδο της ζωής. Έτσι, όλα ήταν περί της ποιότητας της ζωής, αλλά όχι απαραίτητα για την ποσότητα των αγαθών που καταναλώνονταν. Από την άλλη πλευρά, το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα βασίζεται στις “αγορές”. Οι ιδεολόγοι του λένε ότι ένα τέτοιο σύστημα παρέχει περισσότερα αγαθά. “Πράματα”, ξέρετε… Ναι, μόνο που το τίμημα είναι ότι η ποιότητα της ζωής μειώνεται δραματικά.
AV: Και τότε έχει 3 αμάξια, 5 τηλέφωνα αλλά δεν τα χρειάζεσαι πραγματικά.
MK: Δεν τα χρειάζεσαι, και δεν έχει χρόνο για να ζήσεις. Είσαι μονίμως τρομοκρατημένος μη χάσεις τη δουλειά σου ή πολλά άλλα πράγματα.
AV: Κι έτσι πολεμάς όλα αυτά τα πράγματα, και χρησιμοποιείς την τέχνη σου, τις παραστάσεις σου για να επιτεθείς στην ανοησία της ζωής στον καπιταλισμό. Επίσης, επιτίθεσαι στα θρησκευτικά δόγματα τα οποία συνδέονται πολύ στενά με όλο αυτό -με την εξουσία, την εκμετάλλευση, την καταπίεση… Και επιτίθεσαι στον ιμπεριαλισμό. Τι ανταπόκριση παίρνεις απ” όλη την υφήλιο, επειδή δεν δίνεις παραστάσεις μόνο εδώ, αλλά επίσης στις ΗΠΑ, σε όλη την Ευρώπη, την Κίνα, το Ισραήλ και πολλά άλλα μέρη. Γεμίζεις ένα κενό; Νιώθεις ότι οι άνθρωποι προσδοκούν μια τέτοια τέχνη, τέτοιες πολιτικές και “ταμένες” παραστάσεις;
MK: Έτσι νομίζω. Έχω πάρει πολλές θετικές ανταποκρίσεις, ένα γεγονός που βασικά μου δίνει την ώθηση για να συνεχίσω. Μερικές φορές οι άνθρωποι απλά με πλησιάζουν στο δρόμο και λένε: “Η τέχνη σου είναι σπουδαία. Διευρύνει την αντίληψή μας σχετικά μ” αυτή και μ” εκείνη την ανοησία!” Ούτε που ξέρω πόσοι άνθρωποι επηρεάζονται απ” τα κομμάτια μου…
Οι παραστάσεις μου, η τέχνη μου, είναι επίσης αποτέλεσμα της επονομαζόμενης “δεύτερης κουλτούρας”. Είναι μια μορφή τέχνης, που δεν απαιτεί μεγάλη χρηματοδότηση. Δεν απαιτεί μόνιμους τόπους, όπως θέατρα, όπου να προβάλλεται. Είναι μια μορφή τέχνης, η οποία χρησιμοποιεί κυρίως το ίδιο σου το θέμα, κι έχεις το σώμα σου διαθέσιμο για σένα πάντα. Η παράσταση δίνεται στο πλαίσιο της ίδιας της ζωής: στους δρόμους ή σε σιδηροδρομικούς σταθμούς. Έτσι, είσαι μέρος αυτής της ζωής και δημιουργείς καταστάσεις, ευαισθητοποιείς σχετικά με κάτι, επικρίνεις κάτι άλλο, και μετά οι αληθινοί άνθρωποι αρχίζουν ν” αντιδρούν… οι άνθρωποι γύρω σου μετατρέπονται σε συμμετέχοντες… Ενώ στο αληθινό θέατρο, υπάρχει ο θεατής κι υπάρχει και το κοινό κι υπάρχει κι αυτός ο “πέμπτος τοίχος” όπως τον αποκαλούν. Κατά τη διάρκεια των παραστάσεών μου, δεν υπάρχει κανένας τοίχος. Είναι μια άμεση τέχνη. Είναι σαν μία συγχώνευση της τέχνης και της ζωής.
Πάντα λέω: στο θέατρο, ο ηθοποιός υποκρίνεται ότι πονάει ενώ ο εκτελεστής/performer σαν εμένα στ” αλήθεια νιώθει τον πόνο. Η τέχνη τύπου performance είναι στ” αλήθεια υπέροχη. Υπάρχει από τις απαρχές του ανθρωπίνου είδους.

AV: Μίλαν, αναλαμβάνεις άμεση δράση σε πολλά μέρη του κόσμου. Επιτίθεσαι στο Ισραήλ για την αντιμετώπιση των Παλαιστινίων. Επιτίθεσαι στους Τσέχους για την αντιμετώπιση των Ρομά. Σχεδόν μόνος σου βοήθησες να κατεδαφιστεί αυτό το τείχος της ντροπής που είχε ανεγερθεί στο Usti nad Labem, προκειμένου να χωρίσει τους Τσέχους από τους Τσιγγάνους/Ρομά… Πετάς ωμό κρέας στους παπάδες στις εκκλησίες, για να τονίσεις τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν απ” τον χριστιανισμό. Μπουκάρεις στα πολυκαταστήματα και τα mall, υποκρινόμενος ότι προσεύχεσαι στον Θεό του Μαμμωνά. Κάνεις πολλά πράγματα που άλλοι άνθρωποι δεν θα τολμούσαν να κάνουν ποτέ. Συλλαμβάνεσαι ποτέ, εκφοβίζεσαι ή σου επιτίθενται;   
MK: Α ναι, πολλές φορές! Έχω συλληφθεί πολλές φορές. Με πήγαν ακόμα και στα δικαστήρια, όταν έκανα εκείνο το διάσημο μια παρέμβαση στη Βοστόνη, στο ξεκίνημα του σκανδάλου με τα στεγαστικά δάνεια. Όταν οι τράπεζες πουλούσαν αυτά τα δάνεια κι οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να τα πληρώσουν και κατέληγαν ν” αυτοκτονούν. Κι έτσι αποφάσισα να δώσω μια παράσταση μπροστά στα κεντρικά γραφεία της Τράπεζας της Αμερικής, το οποίο ήταν ένα απ” τα πιο απαίσια, αηδιαστικά ιδρύματα εκείνη την εποχή, που εξαπατούσε τους ανθρώπους… Έτσι, τοποθέτησα μια σειρά θηλιές μπροστά απ” την τράπεζα κι έβαλα μια υπογραφή: “Θηλιές προς πώληση”. Το μήνυμά μου ήταν: “Αν έρθεις εδώ να αιτηθείς ένα δάνειο, αγόρασε και μια θηλιά.”
AV: Απλά στην περίπτωση που…
MK: Μόνο στην περίπτωση που! Αλλά ήρθε η αστυνομία, με συνέλαβαν, το πήραν πάρα πολύ σοβαρά… Η πόλη μού έκανε καταγγελία κι έπρεπε να πηγαίνω σε δικαστικές ακροάσεις για αρκετούς μήνες. Η υπόθεση ήταν “Πόλη της Βοστόνης εναντίον Milan Kohout”. Και ανακάλυψαν έναν νόμο 150 ετών που έλεγε ότι δεν μπορείς να πουλάς κάτι μπροστά από μια τράπεζα. Αυτός ο νόμος έχει εφαρμοστεί μόνο μια φορά σε αυτά τα 150 χρόνια. Αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι προσπαθούσαν να βρουν κάτι να μου προσάψουν… Στο τέλος αθωώθηκα. Η υπόθεσή μου τράβηξε τεράστια προσοχή από τα ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένου και του Δημόσιου Εθνικού Ραδιοφώνου.

AV: Μίλαν, ταξιδεύουμε κι οι δυο μας εντατικά σε όλο τον κόσμο. Βλέπεις ξεκάθαρα τον κίνδυνο που προέρχεται από τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Λαμβάνεις αυτή την απειλή σοβαρά; Συμφωνείς ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός ελέγχει όλο και περισσότερο τον πλανήτη, ένα γεγονός που θα μπορούσε να έχει εξαιρετικά τραγικές επιπτώσεις; 
MK: Απολύτως! Έχω ζήσει στις ΗΠΑ επί 26 έτη, κι έτσι έχω γίνει μάρτυρας της περιόδου που η εξουσία των ΗΠΑ έγινε ιδιαίτερα επιθετική. Και συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ λογικό και συνδεδεμένο με την αποσύνθεση του Ανατολικού Μπλοκ. Μετά την πτώση του Κομμουνιστικού μπλοκ, η Δύση ξαφνικά δεν είχε κανένα εμπόδιο και γέμισαν το κενό άμεσα με τα επιθετικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα, γιατί είναι ξεκάθαρο ότι στην “κορυφή της πυραμίδας” υπάρχει μια οικονομική δικτατορία. Ξαφνικά υπήρξε μια τρομερή ευκαιρία να υποδουλώσουν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Και το έκαναν!
AV: Κι αυτή η χώρα – η Τσεχική Δημοκρατία – απ” όπου συζητάμε για τον κόσμο αυτή τη στιγμή, είναι ξαφνικά μέρος του Δυτικού καθεστώτος… Συνεργάζεται μαζί του ξανά.
MK: Μα φυσικά…
AV: Δεν είναι ένα θύμα, πλέον, όπως ήθελε να τη βλέπουν κατά το παρελθόν… Είναι κομμάτι του club των καταπιεστών. Το συνειδητοποιούν αυτό οι άνθρωποι; Υπάρχει καμία συζήτηση, καμία δημόσια συζήτηση γύρω απ” αυτό το ζήτημα;
MK: Είμαι χαρούμενος να πω ότι μερικοί άνθρωποι, των ακαδημαϊκών συμπεριλαμβανομένων, αρχίζουν να το συνειδητοποιούν. Όμως αυτή είναι μια πολύ πρόσφατη εξέλιξη. Εν τω μεταξύ, αυτό το επιθετικό καπιταλιστικό καθεστώς έχει καταλάβει όλα τα μέσα παραγωγής, όπως και τα ΜΜΕ. Και κάνουν πλύση εγκεφάλου στους ενήλικες, όπως και στα νεαρά παιδιά. Τους τρομοκρατούν μονίμως με απόλυτα ψέμματα για την εποχή του Κομμουνισμού, κι αυτοί οι νεαροί εγκέφαλοι φυσικά πιστεύουν αυτά που τους λένε γιατί αυτή η πληροφόρηση τους δίνεται. Και έχουν κάνει τέτοια, μα τέτοια πλύση εγκεφάλου, σ” αυτά τα νεαρά παιδιά, που είναι σχεδόν απίστευτο! Η προπαγάνδα έχει δημιουργήσει μερικά Οργουελικά δόγματα όπως ότι “τις μέρες του Κομμουνισμού όλοι οι άνθρωποι φόραγαν γκρι ρούχα και περπατούσαν στους δρόμους αργά σαν ζόμπι” …Απόλυτες ανοησίες! Δεν ήταν καθόλου έτσι! Γιατί πολλές πτυχές της ζωής στον Κομμουνισμό ήταν πολύ πιο ελεύθερες απ” ότι τώρα!
AV: Κι ήταν και πολύ πιο διασκεδαστικά…
MK: Πολύ πιο διασκεδαστικά! Η ποιότητα ζωής, όπως αναφέραμε, ήταν πολύ υψηλότερη, ειδικά άμα τη συγκρίνουμε με αυτή την καπιταλιστική σκλαβιά!
AV: Τώρα όμως υπάρχει μια παγκόσμια αντιπολίτευση, μία συμμαχία κρατών που αντιστέκεται στις υποδείξεις της Δύσης: υπάρχει η Λατινική Αμερική, η Ρωσία, η Κίνα, η Νότια Αφρική, το Ιράν, ακόμα και μερικές μικρές χώρες όπως η Ερυθραία. Κι αυτή η αντιπολίτευση γίνεται πολύ ισχυρή, γιατί μετρούν αρκετά σπουδαία μυαλά και ΜΜΕ που διαρκώς δυναμώνουν. Κι οι δυο μας ανήκουμε σ” αυτή την αντιπολίτευση. Οι άνθρωποι εδώ, στην Τσεχική Δημοκρατία, συνειδητοποιούν ότι κατέληξαν στο λάθος στρατόπεδο παίρνοντας το μέρος της Δύσης;
MK: Μερικοί άνθρωποι μάλλον ναι, ήδη, αλλά όχι ακόμα η πλειονότητα.
Όμως ας γυρίσουμε στην τέχνη: το μεγάλο της καθήκον είναι οι καλλιτέχνες να δημιουργήσουν μια τέτοια ευαισθητοποίηση. Οι καλλιτέχνες πρέπει να διδάξουν τους ανθρώπους. Να πάει να γαμηθεί όλο αυτό το αισθητικό, εμπειρικό, εννοιολογικό προφίλ των έργων τέχνης! Ας γυρίσουμε πίσω στην στρατευμένη, πολιτική τέχνη, γιατί υπάρχει μια τρομακτική ανάγκη γι” αυτή, στις μέρες μας. Υπάρχει ακόμα ελπίδα ότι αυτή η καταστροφή που λαμβάνει χώρα τα τελευταία 30 χρόνια μπορεί ν” αντιστραφεί. Για μας, το να παλέψουμε τώρα σημαίνει να παλέψουμε για την ίδια την επιβίωση της Γης!
Πηγή: http://www.counterpunch.org/2014/10/24/freest-under-czech-communism/  (έκδοση 24-26 Οκτώβρη, 2014)
*Ο Andre Vltchek είναι ένας νοβελίστας, κινηματογραφιστής και ερευνητής δημοσιογράφος. Κάλυψε πολέμους και συγκρούσεις σε πολλές χώρες. Αποτέλεσμα της δουλειάς του είναι το τελευταίο του βιβλίο: «Fighting Against Western Imperialism». Το ‘Pluto’ δημοσίευσε τη συζήτησή του με τον Νόαμ Τσόμσκι [«On Western Terrorism» -δείτε παρακάτω το τρέιλερ]. Το θρυλικό του πολιτικό μυθιστόρημα Point of No Return έχει επανεκδοθεί. Το βιβλίο του «Oceania» αποτελεί τη ματιά του πάνω στον Δυτικό ιμπεριαλισμό στο Νότιο Ειρηνικό. Το προκλητικό του βιβλίο για την μετά-Σουχάρτο Ινδονησία και το μοντέλο φονταμενταλισμού της αγοράς λέγεται «Indonesia – The Archipelago of Fear». Το ντοκυμανταίρ του “Rwanda Gambit” σχετίζεται με την ιστορία της Ρουάντα και τη λεηλασία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κογκό. Αφού έζησε πολλά χρόνια στη Λατινική Αμερική και την Ωκεανία, ο Vltchek κατοικεί στο παρόν και εργάζεται στην Ανατολική Ασία και την Αφρική. Αυτή είναι η ιστοσελίδα του http://andrevltchek.weebly.com/  και ο λογαριασμός του στο twitter https://twitter.com/AndreVltchek 

Μετάφραση: Ιωάννα Προκόπη – Γιώργος Μιχαηλίδης

Διαβάστε περισσότερα