Η κυρίαρχη ελίτ έτοιμη να σπάσει το "κοινωνικό συμβόλαιο"

Η υπερ-αυτοματοποίηση θα επιτρέψει στους υπερ-πλούσιους να "ξεφορτωθούν" τους υπόλοιπους

του system failure

Με το τέλος της Γαλλικής επανάστασης και την έλευση της νέας μορφής της αστικής δημοκρατίας - αστικού κράτους, η κυρίαρχη τάξη ήταν υποχρεωμένη να συνάψει το λεγόμενο "κοινωνικό συμβόλαιο" με την πλειοψηφία. Από τη στιγμή που η κυρίαρχη αστική τάξη πήρε την εξουσία από την Φεουδαρχία και την Μοναρχία, έπρεπε με κάποιο τρόπο να προστατέψει τα μέσα παραγωγής και το εργατικό δυναμικό.

Έτσι, η δημιουργία της εθνικής συνείδησης σε κάθε έθνος-κράτος, ήταν απαραίτητη ώστε να διατηρηθεί η συνοχή της πλειοψηφίας και να ιδρυθούν εθνικοί στρατοί που θα προστάτευαν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Ως αντάλλαγμα, η κυρίαρχη αστική τάξη έδωσε το λεγόμενο κοινωνικό κράτος, εργατικά δικαιώματα κ.λ.π., μέσω του έθνους-κράτους ως φορέα και εγγυητή για όλα αυτά τα προνόμια προς την μεσαία και κατώτερη τάξη.

Από τότε, η πλειοψηφία κατάφερε να κατακτήσει αρκετά προνόμια, μέσα από πολλές μάχες. Με την αυγή του 20ου αιώνα, η τεχνολογική πρόοδος έφερε την μαζική παραγωγή. Οι Δυτικές κοινωνίες εθίστηκαν βαθμιαία στον καταναλωτισμό και κυριάρχησε σταδιακά μια κουλτούρα ακραίου ατομικισμού έως και σήμερα.

Αυτό συνέβη, επειδή οι εταιρίες έπρεπε να βρουν καταναλωτές για τα προϊόντα τους και έτσι, γεννήθηκε ο άνθρωπος-καταναλωτής ή "homo consumericus", μέσα από τις θεωρίες του Φρόυντ, τις οποίες εκμεταλλεύτηκε ο ανιψιός του και πατέρας των Δημοσίων Σχέσεων, Έντουαρντ Μπερνέζ. Ωστόσο, η κυρίαρχη τάξη, ακόμα χρειαζόταν τα εργατικά χέρια και έτσι, το κοινωνικό συμβόλαιο παρέμεινε ενεργό, πάντα με το έθνος-κράτος ως εγγυητή.

Ο πόλεμος έχει αρχίσει

Τώρα όμως τα πράγματα φαίνεται ότι αλλάζουν δραματικά. Η υπερ-αυτοματοποίηση είναι το κλειδί για την κυρίαρχη τάξη ώστε να σπάσει το κοινωνικό συμβόλαιο, ακριβώς επειδή δεν χρειάζεται πλέον το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό. Η κουλτούρα του ακραίου ατομικισμού εξυπηρετεί τέλεια αυτό το σενάριο, επειδή για δεκαετίες, ολόκληρες γενιές έμαθαν να μεγαλώνουν μόνο για να καταναλώνουν και να προστατεύουν τα ατομικά δικαιώματα, χωρίς να νοιάζονται για τους άλλους (αυτή είναι φυσικά η γενική εικόνα, υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις). Το "φούσκωμα" της μεσαίας τάξης που βασίστηκε σε αυτή τη μονοδιάστατη κουλτούρα, κατέστρεψε κάθε ταξική συνείδηση, εξέθρεψε "απολιτίκ" γενιές και τώρα χρησιμοποιείται ως εργαλείο που πυροδοτεί αντικρουόμενα συμφέροντα μέσα στην συρρικνούμενη μεσαία τάξη, πάντα σε οικονομικό επίπεδο.

Ο πόλεμος έχει αρχίσει. Η προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ έχει εξαπολυθεί σε πλήρη ισχύ. Στις ΗΠΑ, τα συστημικά ΜΜΕ δαιμονοποιούν τους φτωχούς, υποστηρίζοντας ότι πρέπει να αρχίσουν να πληρώνουν φόρους, ενώ ταυτόχρονα, υποστηρίζουν τις φοροαπαλλαγές για τους πλουσιότερους και όλα αυτά τη στιγμή που όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η ψαλίδα μεταξύ φτωχών και πλουσίων συνεχώς μεγαλώνει.

Δεν είναι φυσικά θέμα χρημάτων. Είναι επειδή το έθνος-κράτος πρέπει να διαλυθεί ως ο στοιχειώδης μηχανισμός που απαιτείται για την προστασία των δικαιωμάτων της πλειοψηφίας. Μέχρι τότε, το κράτος θα χρησιμοποιηθεί ως διανεμητής ενός ελάχιστου επιδόματος στις στρατιές των ανέργων, έτσι ώστε οι μεγάλες τράπεζες και εταιρίες να μην απειληθούν από ξαφνικές, μαζικές και ανεξέλεγκτες εξεγέρσεις από τις μάζες των απελπισμένων.

Η αρπαγή γης/φυσικών πόρων και τα δύο μεγάλα εμπόδια

Έχοντας εξασφαλίσει το νέο εργατικό δυναμικό μέσω πλήρως αυτοματοποιημένων μηχανών, αυτό που έμεινε τώρα για την κυρίαρχη ελίτ, είναι να καταλάβει όλους τους φυσικούς πόρους. Μεγάλες εταιρίες αρπάζουν τεράστιες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, ειδικότερα στις αναπτυσσόμενες χώρες, με σκοπό να ελέγξουν την παραγωγή τροφής.

Κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου σε πολλές περιοχές του πλανήτη ελέγχονται από μεγάλες ιδιωτικές εταιρίες, αλλά υπάρχουν δύο μεγάλα εμπόδια για να ξεπεραστούν: η Ρωσία και η Κίνα.

Ο νέος ψυχρός πόλεμος που έχει ήδη αρχίσει με την κρίση στην Ουκρανία, δεν έχει να κάνει μόνο με τους φυσικούς πόρους της τεράστιας Ρωσικής επικράτειας. Έχει να κάνει και με το μοντέλο που οι Δυτικοί πλουτοκράτες θέλουν να επιβάλλουν και που στην τελευταία του φάση, απαιτεί την απουσία του έθνους-κράτους. Πιθανώς οι διάφορες δεξαμενές σκέψεις που ελέγχουν, να εκτίμησαν λανθασμένα ότι η Ρωσία είχε περάσει οριστικά στη νεοφιλελεύθερη φάση και θα ήταν ένας εύκολος στόχος, αλλά ο Πούτιν τους έκανε κυριολεκτικά να τρέχουν.

Αυτό που βλέπουμε τώρα, είναι μια αδυσώπητη μάχη με το χρόνο. Από τη μια, η Ρωσία και η Κίνα, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη των BRICS (Βραζιλία, Ν.Αφρική, Ινδία), προσπαθούν να απεμπλακούν από το δολάριο και να δημιουργήσουν το δικό τους νομισματικό σύστημα, ώστε να είναι απόλυτα ανεξάρτητες, από την άλλη, οι νεοσυντηρητικές μαριονέτες των τραπεζών και των εταιριών στις ΗΠΑ βρίσκονται σε πανικό και προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν μια αφορμή για να ωθήσουν τη Ρωσία σε πόλεμο και να ανακόψουν έτσι την απειλή για τα σχέδιά τους. Έτσι εξηγείται, σε μεγάλο βαθμό, η αγωνία τους να σύρουν τη Ρωσία σε ένα θερμό επεισόδιο.

Ιδιωτικοί στρατοί και πεδία δοκιμών για ρομπότ που θα προστατεύουν ρομπότ

Παρατηρούμε μια άνοδο των ιδιωτικών στρατών που δρουν σε διάφορα πεδία μαχών, όπως στην Ουκρανία, ακριβώς επειδή η απουσία των εθνών-κρατών και των εθνικών στρατών, θα επιβάλλει την επικράτησή τους ως μέσο για την προστασία των φυσικών πόρων και των νέων μέσων παραγωγής για την κυρίαρχη ελίτ.

Αλλά όταν η πολεμική βιομηχανία αυτοματοποιήσει πλήρως τα νέα οπλικά συστήματα, οι ιδιωτικοί στρατοί θα χρησιμεύουν μόνο ως υποστήριξη των πλήρως αυτοματοποιημένων πολεμικών μηχανών. Βλέπουμε ήδη τα πεδία δοκιμών των οπλικών συστημάτων του μέλλοντος˙ τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones) στο Αφγανιστάν, Ιράκ και αλλού.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολεμικές βιομηχανίες, κατασκευάζουν και επιδεικνύουν διάφορα οπλικά συστήματα που σχεδιάζονται για να χρησιμοποιηθούν μέσα σε αστικά κέντρα για την καταστολή πιθανών εξεγέρσεων. Δεν θα υπάρχει "εξωτερικός εχθρός" στο μέλλον. Η απειλή για το κυρίαρχο σύστημα θα έρχεται από το εσωτερικό, από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Στρατιώτες-ρομπότ θα προστατεύουν εργάτες-ρομπότ και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο καθένας θα προσπαθεί μόνος του να επιβιώσει. Η ανθρώπινη ζωή θα χάσει κάθε αξία. Μιλάμε δηλαδή για την επιστροφή στην απόλυτη βαρβαρότητα. Πολλοί πιστεύουν ακόμα στο μύθο της ελεύθερης αγοράς. Έχουν στο μυαλό τους μια ιδανική κατάσταση, όπου ο καθένας θα είναι απαλλαγμένος από την καταπίεση του κράτους και η ελεύθερη αγορά θα οδηγήσει τις κοινωνίες και τα άτομα σε μια ισορροπία και μια ευημερία. Είναι απλά μια αυταπάτη επειδή στην πραγματικότητα το παιχνίδι είναι πιο στημένο από ποτέ. Δεν μιλάμε για καπιταλισμό, ούτε καν για νεοφιλελευθερισμό. Μιλάμε για την νέα, παγκόσμια και βάναυση φεουδαρχία!

 

 http://failedevolution.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η διχασμένη ελληνική ταυτότητα και το πρόβλημα του εθνικισμού

Ο εθνικός προβληματισμός είναι ένας προβληματισμός ταυτότητας: αρκεί ν’ ασχοληθεί κανείς σοβαρά μ’ αυτή την ψυχαναλυτική κατηγορία για να κατανοήσει ορισμένα πράγματα που δημιουργούν απορίες και οδηγούν σε παράδοξα και αδιέξοδα. Μια «διαταραγμένη» ταυτότητα (αμυντικά σύνδρομα, «συμπλέγματα», απολογητική στάση, επιθετικότητα, αποκλεισμός του άλλου, σύγκριση μαζί του κτλ.) υποδηλώνει μια διαταραγμένη σχέση των εν λόγω υποκειμένων με την πραγματικότητα και με το λόγο.

Από την άλλη, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει μια «τέλεια», «ομαλή» ταυτότητα. Η «ταυτότητα» είναι πάντα ένα «σύμπτωμα», μια προβληματική, πολυστρωματική έννοια που δεν υπάρχει από μόνη της αλλά μόνο μέσα από τη δομική της αντίθεση με την έννοια του επιθυμείν. Αυτή η διαφορά μπορεί να γίνει ωστόσο κατανοητή μόνο μέσα από την αντίθεση, ανάμεσα στη γλώσσα και στο ναρκισσισμό.

Βασίλης Γεροντάκος

Για να λύσει κανείς το πρόβλημα της ταυτότητας πρέπει να ξεπεράσει ορισμένες αυταπάτες, η απώλεια των οποίων του προξενεί αρχικά άγχος. Πρέπει να δεχθεί να έχει μια κάποια ταυτότητα ως ένα ομιλούν και επιθυμούν υποκείμενο (κάτι που δεν υπάρχει στα ζώα), δηλαδή ως ένα υποκείμενο που έχει πρόσβαση στο λέγειν και στον ορθό Λόγο, μέσω των οποίων έχει και την ικανότητα της διαμεσολάβησης και του συμ-βιβασμού με τον Άλλον. Επίσης, πρέπει να αποδεχθεί μια συγκεκριμένη έννοια Νόμου και της κανονιστικότητας, που θέτει περιορισμούς στις άκρατες απαιτήσεις του «εγώ» (τη «θέληση για εξουσία»). Η ταυτότητα και το επιθυμείν είναι οι δύο δομικές συνιστώσες του ανθρώπινου ψυχισμού σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Δεν υπάρχει όμως καμιά συλλογική («οργανική») ψυχή, παρά μόνο συμβολικά περιεχόμενα που αναμεταδίδονται γλωσσικά μέσω της παράδοσης και της ιστορίας. Ο προβληματισμός της ταυτότητας εκτονώνεται, όταν το υποκείμενο στρέφει το κύριο ενδιαφέρον του όχι προς την ταυτότητά (του) αλλά προς τις επιθυμίες του (τα «ενδιαφέροντά» του –όχι απλά τα (φαντασιακά) «συμφέροντά» του). Είναι σημαντικό δε να συγκρατήσει κανείς τη διαφορά ανάμεσα στο επιθυμείν και στο ταυτίζεσθαι, κάτι που τόσο η ψυχολογία του Εγώ όσο και η κοινωνική ψυχολογία δεν κάνουν.

Κατόπιν τούτου, είναι εύκολο να διαπιστωθεί ότι η συλλογική (εθνική) ταυτότητα δεν μπορεί να κατανοηθεί οντολογικά και ουσιοκρατικά. Η εκάστοτε εθνική ταυτότητα δεν αποτελεί μια «ουσία» αιώνια και αναλλοίωτη. Δεν υπάρχει μια τελεολογία της εθνικής ταυτότητας ούτε μια συνέχεια και ομοιογένεια ενός «πεπρωμένου της φυλής» που την «οδηγεί» μέσα από τις περιπέτειες της ιστορίας. Στην εθνική ταυτότητα δεν υπάρχει ούτε ένα καθαρό υπόστρωμα αίματος , ούτε η αποκλειστικότητα μιας γης ούτε μιας αναλλοίωτη (καθαρή) γλώσσα. Αντίθετα, τα πάντα είναι ρευστά και συν-τίθενται και αποσυντίθενται μέσα από την τυχαιότητα και τις συγκυρίες της ιστορίας (τους αγώνες εξουσίας, συμφερόντων αλλά και ιδεών και ενδιαφερόντων). Η τυχαιότητα αυτή δεν σημαίνει κάτι το τυχάρπαστο, αλλά φέρει τη σφραγίδα της τραγικότητας, της εμφάνισης και εξαφάνισης ανεπανάληπτων ευκαιριών και καταστροφών. Έχει τον αμείλικτο χαρακτήρα της αναγκαιότητας, της παραδοχής του δεδομένου, όχι μοιρολατρικά αλλά με πραγματισμό και ρεαλισμό. Προπαντός, ανοίγει το δρόμο για το μέλλον, τις ανοιχτές δυνατότητες για κάτι Νέο, διαφορετικό, που δεν ξαναγυρίζει στα φαντάσματα του παρελθόντος, είτε αυτά είναι ένδοξα είτε είναι λυπηρά.

Είναι σαφές ότι ο εθνικισμός αποτελεί την έκδηλη, φαντασιακή έξαρση κάθε εθνικής ταυτότητας, την αποτυχία της να δεχθεί με ευέλικτο τρόπο την έλλειψη και τη συμβολική φύση των ανθρώπινων πραγμάτων. Ο εθνικισμός ενέχει πάντα ρατσιστικά και αντισημιτικά στοιχεία και προωθεί αυταρχικές και πολεμικές λύσεις .  Στηρίζεται ιδιαίτερα στο λαϊκισμό και απορρίπτει την έννοια του (καθολικού) Νόμου, έτσι όπως τον σκιαγραφήσαμε πιο πάνω. Για τους αυταρχικούς, συντηρητικούς, όπως και για τους εθνικιστές συγγραφείς, η έννοια του Νόμου ανάγεται αποκλειστικά και μόνο σε συσχετισμούς δυνάμεων κυριαρχίας, στη διαφορά  φίλου-εχθρού (πολέμιου) και στην απόρριψη της καθολικόηττας του λέγειν.

Η άποψη αυτή διαπιστώνει με εμπειριστικό τρόπο την ύπαρξη ακραίων, βίαιων αντιπαραθέσεων μέσα και έξω από τα σύνορα των κρατών-εθνών, και βγάζει με κυνικό τρόπο το συμπέρασμα ότι ο «νόμος της ζούγκλας», δηλαδή του ισχυρότερου (που είναι το αντίθετο του «συμβολικού» Νόμου), «εξηγεί» τα πολιτικά και πολιτισμικά φαινόμενα. Η αντίθετη άποψη δέχεται από τη μια την ύπαρξη βίαιων αντιθέσεων και σχέσεων κυριαρχίας, χωρίς από την άλλη να τις υποστασιοποιεί, αλλά διατηρεί την ένταση ανάμεσα σ’ αυτές και τις εξίσου υπαρκτές και δρώσες αντίρροπες δυνάμεις για επιβολή μιας έννομης τάξης, που δεν σημαίνει την κατάργηση κάθε εξουσίας ή ανισότητας. Αποτελεί δε σόφισμα, αν ταυτίσει κανείς ποιοτικά τον ωμό πόλεμο για επικράτηση ειδικών συμφερόντων με την επιβολή μιας έννομης τάξης σύμφωνα με τις καθολικές αρχές των Δικαιωμάτων του ανθρώπου, του πολίτη και των μειονοτήτων.

Θάνος Λίποβατς, «Ψυχανάλυση – Φιλοσοφία – Πολιτική Κουλτούρα, διαπλεκόμενα κείμενα», εκδόσεις Πλέθρον

Πηγή: http://omada-aerostato.com

Διαβάστε περισσότερα

Ο Marx στο ... Buenos Aires

Η στάση πληρωμών που επέλεξε η κυβέρνηση της Αργεντινής, αν αποδεικνύει κάτι, είναι ότι ακόμη και μέσα στα ασφυκτικά όρια του “καπιταλιστικού κανόνα” ,υφίστανται ισχνά περιθώρια ελιγμών, ακόμα και για μια κυβέρνηση όπως της Κίρσνερ, που δεν είναι δα και επαναστατική. Περιθώρια ελιγμών, ωστόσο, που προσκρούουν στα όρια του πεπερασμένου ορίζοντα που ιχνογραφείται, από τον μη αναστρέψιμο χαρακτήρα, της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.


Καθώς η αμέσως επόμενη πρόκληση ενός κράτους, που αρνείται την απόλυτη υποταγή στους κανόνες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι η επιλογή του δρόμου που θα πορευτεί τόσο σε κοινωνικό και πολιτικό αλλά κυρίως σε οικονομικό επίπεδο. Η εμμονή στον δρόμο που οδηγεί αέναα, στην χρεοκοπία, στην ύφεση και στην φτώχεια, σχετικά σύντομα θα επαναφέρει το δίλημμα, αποπληρωμή των χρεών ή χρεοκοπία. Ακριβώς γιατί πρόκειται για ένα δίλημμα, που είναι άρρηκτα συνυφασμένο, με τα γενεσιουργά αίτια, πρόκλησης της καπιταλιστικής κρίσης.



Συνεπώς κάθε κράτος που επιλέγει συγκυριακά την ανυπακοή στον “Χρηματοπιστωτικό Λεβιάθαν”, θα αναγκαστεί από τις συνθήκες, είτε ιστορικά και στρατηγικά, να αρνηθεί τον καπιταλιστικό one way road, είτε σε μια καμπή των κοινωνικών εξελίξεων, να υποταχθεί ολοκληρωτικά και συντριπτικά στην κυριαρχία ενός συστήματος, που σε μια πρότερη κατάσταση είχε αμφισβητήσει.

 

Ολόκληρος ο πλανήτης στροβιλίζεται στην άβυσσο μιας καπιταλιστικής κρίσης, που επιστρέφει οξύτερη, χλευάζοντας τους αδαείς οικονομικά και γεωπολιτικά, που εκτιμούν ότι η ανάπτυξη βρίσκεται προ των πυλών. Καθώς η ίδια η ανισομετρία, του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, είναι που προκαλεί υπαναχώρηση των συμπτωμάτων της κρίσης σε ένα σημείο του πλανήτη, και την ταυτόχρονη επιδείνωση της, σε ένα άλλο. Συντηρώντας την σπείρα της ιστορίας ενεργή, σε διαρκή κατάσταση βρασμού, εξωθώντας το παγκόσμιο καπιταλιστικό staus quo, στα απώτατα όρια αντοχής του.


Σε αυτόν τον γκρίζο, μονόχρωμο καμβά, δεν υπάρχουν περιθώρια για πινελιές, αισιόδοξων αναπτυξιακών ονειρώξεων. Καθώς όσο ο καμβάς παραμένει ο ίδιος και τα υλικά που τον συγκροτούν, απαράλλακτα, μόνο ξέπνοες ανάσες πριν τον αναπόφευκτο πνιγμό, μπορεί κανείς να έχει, ως την μόνη επιλογή.


“Τραβέρσο ανάποδο πορεία προς τον βοριά”, είναι η μόνη λύση οριστικής απαγκίστρωσης από τα δεσμά της κρίσης, της χρεοκοπίας και της εξαθλίωσης. Μια επιλογή, που συνιστά, καθολική ανυπακοή στο κυρίαρχο μοντέλο, και συνολική ανατροπή των οικονομικών, κοινωνικών, και πολιτικών συντεταγμένων που δομούν, το κυρίαρχο κοινωνικό και οικονομικό υπόδειγμα.


Μια διαπίστωση που θα προκαλούσε το ειρωνικό μειδίαμα του Marx, και την “συντριβή” του keynes, καθώς είναι πιο φανερό από ποτέ στους αιώνες της ηγεμονίας του κεφαλαίου, ότι στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν περιθώρια, για ημίμετρα. Είτε οι λαοί ξεμπερδεύουν μαζί του, είτε αυτός ξεμπερδεύει με του λαούς. Δημιουργώντας εκατόμβες θυμάτων, στον βωμό της βίαιης, με κάθε κόστος παλινόρθωσης του.


Στην Αργεντινή, στην Ελλάδα, σε κάθε μικρή η μεγάλη γωνιά του πλανήτη, μια πρωτογενής , μια ελάχιστη, άρνηση στους κανόνες του κεφαλαίου και των αγορών, είτε θα μετουσιωθεί σε ολιστική Άρνηση του όλου, που συνθέτει το καπιταλιστικό πρόταγμα, είτε θα οδηγηθούν οι εργαζόμενοι και οι λαοί σε ιταμή και καταστρεπτική συνθηκολόγηση και ήττα.


Αν χαίρομαι για την Αργεντινή ; Φυσικά και χαίρομαι. Ίσως όμως για διαφορετικούς λόγους από ότι οι περισσότεροι. Χαίρομαι, γιατί για λίγο, το βλέμμα και η μορφή του Marx, περιφέρονται στα στενά του Buenos Aires, προσδοκώντας μετά από καιρό, μια μεγάλη διάψευση και μια μεγάλη δικαίωση. Ότι δεν θα μείνει ο λαός, στα μισά του δρόμου. Ότι θα προχωρήσει μέχρι την τελική ρήξη. Μέχρι την τελική λύση.


Και ποιος ξέρει; Οι “ουρανοί” της Αργεντινής και της Ελλάδας δεν απέχουν και τόσο πολύ. Άλλωστε ο “ουρανός της κοινωνικής απελευθέρωσης” ήταν και θα παραμείνει για πάντα, κοινός. 

a-ctus.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα

Θεατρική παράσταση "1 black out + 1+1/2 φόνος...μια υπόθεση για τον Αριστείδη Πουαρώ"

Η αφίσα της παράστασης, η (διεθνής) διανομή και ο γρίφος του Αριστείδη

Όπως είχαμε προαναγγείλει, η μεγάλη έκπληξη αυτής της παραγωγής θα είναι η διανομή κι αυτό  γιατί η επιλογή μας για φέτος, ήταν να μη χρησιμοποιήσουμε τα παιδιά / ηθοποιούς της ομάδας, αλλά να προσκαλέσουμε μια διεθνή – πολυεθνική διανομή, με έμπειρους και καταξιωμένους ηθοποιούς, επειδή κρίθηκε πως το δυναμικό της ομάδας δεν θα ήταν σε θέση να ανταπεξέλθει στην υψηλές απαιτήσεις του κειμένου αυτού… 

Έφτασε λοιπόν η ώρα που η παγκόσμια κοινότητα με κρατημένη την ανάσα, περίμενε. 
Έφτασε η στιγμή της αποκάλυψης του 17σφράγιστου μυστικού, που μόνο 3 άνθρωποι στο κόσμο γνώριζαν.
Ναι - ναι - ναι, μην σας κάνει εντύπωση. 
Μόνο 3 άνθρωποι γνώριζαν πλήρως τη διανομή, κι αυτό γιατί ούτε οι ίδιοι οι ηθοποιοί μέχρι σήμερα δεν ήξεραν με ποιους θα παίξουν, αφού έκαναν πρόβες ο καθένας μόνος του και μόλις σήμερα θα συναντηθούν για πρώτη φορά!!!

η αφίσα της παράστασης, με το ονόματα των ηθοποιών

τα βιογραφικά των ηθοποιών (με αλφαβητική σειρά - όπως αναφέρονται στην αφίσα της παράστασης)

• ςτσαΚω οςλουποΒαλχ – άγνωστος προς το παρόν στην Ελλάδα, ανερχόμενου αστέρι του Δανέζικου Κινηματογράφου, μαθητής του Lars von Trier. Έγινε γνωστός στη διεθνή Κινηματογραφική κοινότητα από την ταινία “Costas bring me the ice cubes” του Αμερικανού σκηνοθέτη John Braid

• μπιρα-νηΛ ζωη-Γιαγκι - Ινδή ηθοποιός, ακριβοπληρωμένο αστέρι του Bollywood, του Gollywoodκαι του  Dollywood με Ιρλανδή μητέρα. Από την παράσταση μας, ξεκινάει την διεθνή της καριέρα. Η«σκηνή» αισθάνεται μεγάλη τιμή και ιδιαίτερα υπερήφανη για την επιλογή αυτή, της μεγάλης star

• φιανετΣα Δουρκα – Ισπανίδα ηθοποιός με διεθνή καριέρα, μούσα του Almodovar, μόνιμος κάτοικος τα τελευταία χρόνια της Cuba, αφού είναι στενή φίλη της κόρης μιάς ανεψιάς της κουνιάδας του συγχωρεμένου του Fidel. Ταξίδεψε στην Ελλάδα ειδικά για αυτή την παραγωγή. Σε δημοσιογράφους δήλωσε πως λάτρεψε τη χώρα μας και ειδικότερα το Πήλιο, στο οποίο κατέφυγε για μια ολόκληρη εβδομάδα, προκειμένου να ξεκουραστεί από την πίεση των προβών

• νιρα Μα καΖου – άγνωστη ξανθιά με Θιβετιανή καταγωγή (από την πλευρά της μητέρας της) ηθοποιός, με Γάλλο πατέρα. Οι καλλιτεχνικοί κύκλοι πιστεύουν πως στο πρόσωπό της γεννήθηκε μια σύγχρονη Greta Garbo και όπως φαίνεται, η νέα αυτή ηθοποιός θα δικαιώσει στο μέλλον της προσδοκίες του κοινού.

• Βωασ  ληβαΚερ – η γνωστή Γαλλίδα μεσόφωνος, διάσημη από το ραδιόφωνο και τις αμέτρητες όπερες που έχει πρωταγωνιστήσει. Για πρώτη φορά στο Θέατρο, πράγμα που μας τιμάει φυσικά ιδιαίτερα, αφού επέλεξε τη δική μας ομάδα για να εκτεθεί θεατρικά. (τη λέξη «εκτεθεί» μπορείτε να την πάρετε με όποια έννοια θέλετε…..)

• ηλαΡαφ - ριΓωγος χατοςνι-Κοα – αυτοδίδακτος Αιγύπτιος ηθοποιός, πρώην ψαράς, που αναδείχτηκε στον Αφρικανικό κινηματογράφο, εξαιτίας του πηγαίου ταλέντου του. Από την παράσταση μας, ξεκινάει την διεθνή του καριέρα, που οι κριτικοί λένε πως θα είναι αντίστοιχη του Al Pacino και βάλε!

• δραξελΑνα Καουτι-χανο – Ρουμανοτζαμαϊκανή ηθοποιός, ανερχόμενο αστέρι της Κινηματογραφικής σχολής της Τζαμάικα με συμμετοχή ήδη σε 45 ταινίες μεγάλου μήκους, 450 documenters, 120διαφημιστικά διαφόρων προϊόντων και 1 ραδιοφωνικό spot. Όλες οι εν λόγω παραγωγές, είχαν θέμα την γκρίνια.

• γιαΝα στι Λουνα – η διάσημη Ιταλίδα starlet, κόρη διάσημου σκηνοθέτη, Ελληνικής καταγωγής από την πλευρά του πατέρα της που δεν θέλει όμως να αναφέρεται το όνομα του, επειδή θέλει να χτίσει την καριέρα της μόνη της και όχι στηριζόμενη στην επιφανή καταγωγή της. Είχε συνοδέψει την φιανετΣα Δουρκα, στο Πήλιο και όταν επέστρεψαν δήλωσε "περάσαμε υπέροχα" Αυτή η δήλωση της στι Λουνα αποτελεί πλέον το νέο slogan της διεθνούς καμπάνιας του Ελληνικού τουρισμού

• σαΒω ναρ α΄ Σταρα – Γαλλίδα ηθοποιός, που κράτησε το επίθετο του πρώην Ινδού συζύγου της, (ναρ α’ Στάρα), αφού με αυτό είχε γίνει διάσημη. Διαπρέπει στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα σαν πρωταγωνίστρια σε αισθηματικές ταινίες και σαν παρουσιάστρια διαφόρων shows που αφορούν τη μόδα. ΔΕΝ ΦΟΡΑΕΙ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΡΟΥΧΑ!!!

• ριαΜα λαλαΣ – Ελληνοαμερικάνα ηθοποιός, ναι μεν άγνωστη στο Ελληνικό κοινό, πλην όμως καταξιωμένη και ακριβοπληρωμένη στο Hollywood, με δικό της αστέρι στη Star’s Avenue. Για πρώτη φορά σε Ελληνική παραγωγή. 

• ρηΧας Σο΄ πυρουλοπς – ανερχόμενος Ιρλανδός ηθοποιός, μακρινός απόγονος του Μπέρναρντ Σο. Εκτός της υποκριτικής του δεινότητας, είναι διάσημος και σαν παγκόσμιος πρωταθλητής του tennis και έχει κερδίσει 42 φορές το Wimbledon –(ο αμέσως επόμενος ο Αμερικάνος Pete Sampras το έχει κερδίσει μόλις 7) - έχει αδυναμία στις κρέπες

• Δηςτημηρ Φιορεντενς – το μεγάλο αστέρι της διανομής, ο παγκοσμίου φήμης Ρώσος ηθοποιός, που έχει ερμηνεύσει όλα τα έργα του Τσέχωφ, παίζοντας μόνος του όλους τους ρόλους. (αφού κανείς δεν ήθελε να παίξει μαζί του). Το απαύγασμα του σύγχρονου Ρώσικου Θεάτρου, ένας πραγματικός star, που αν και οι φήμες τον θέλουν άνθρωπο πολύ κακού χαρακτήρα, συνεργάστηκε άψογα με τους διεθνείς συναδέλφους του. Έχει κατηγορηθεί στο παρελθόν για 1+1/2 φόνο, όμως στο δικαστήριο οι κατηγορίες κατέπεσαν πανηγυρικά. Τότε ο Δηςτημηρ Φιορεντενς, είχε δηλώσει «είχα και έχω εμπιστοσύνη στη Ρώσικη δικαιοσύνη…»

• Δουςνη σι΄ αιμΦηρς – Ιρλανδός, πρώην μέλος του IRA, που διαπρέπει πλέον σε κουλτουριάρικες ταινίες. Στενός φίλος του George Clooney, αφού πρόκειται να τον παντρέψει. Στην παράστασή μας θα βρίσκεται και ο μέλλον κουμπάρος του, αφού έχει προσκληθεί προσωπικά από τον  Δουςνη σι΄ αιμΦηρς και δεν μπορούσε να του χαλάσει το χατίρι 
  

ο γρίφος του Αριστείδη

Λύστε τον γρίφο του Αριστείδη και κερδίστε μεγάλα δώρα
Μεταξύ των πολλών μυστηρίων που θα κληθεί να βρει τη λύση τους ο Αριστείδης, είναι και ο γρίφος των ονομάτων. 
Λύστε πρώτοι το γρίφο αναγραμματίζοντας τα ονόματα των ηθοποιών της διανομής και κερδίστε μεγάλα δώρα. 
Αυτός που θα λύσει 1ος τον γρίφο και σε χρόνο 30 δευτερολέπτων από τη δημοσίευση αυτής της ανάρτησης κερδίζει το μεγάλο δώρο που είναι: 

• Διακοπές 4 ατόμων στη Τζαμάικα για 6 μήνες, όλα πληρωμένα (εκτός του πρωινού) 
  
• 1 βίλα στη Μύκονο
  
• 1 σαλέ στην Αράχωβα
  
• 2 αυτοκίνητα Mercedes  - ένα πόλης (4πορτο) και ένα για εξορμήσεις στο βουνό (4χ4)
  
• 1.500.000 ευρώ σε μετρητά
  
• και 2 ξυστά
  

οι επόμενοι -2ος έως και 5ος, (ανεξαρτήτως του χρόνου που θα απαντήσουν) κερδίζουν από 4 δωρεάν εισόδους στην πρεμιέρα της παράστασης  - (θα πληρώσουν στην έξοδο)
και τέλος οι επόμενοι, 6ος έως και 20ος, ΔΕΝ κερδίζουν τίποτα

• Οι όροι του διαγωνισμού, ΔΕΝ έχουν κατατεθεί σε συμβολαιογράφο, για να μπορούμε να τους αλλάζουμε όποτε θέλουμε.

Αύριο θα σας αποσταλεί κ ολοκληρωμένη η αφίσα της παράστασης με τους χορηγούς...!!!

Σχετική σύνδεσμοι...

http://stegianatolikon.weebly.com

http://stiskini-aitoliko.weebly.com

https://www.facebook.com/events/634341139994428

https://www.facebook.com/events/677639068995096

Διαβάστε περισσότερα

ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΑΜΕ ΟΤΙ ΧΡΕΟΚΩΠΗΣΕ;

Διαβάστε περισσότερα

18 Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανάπτυξης Κ-Κ Σπριντ 2014

Διαβάστε περισσότερα

"Mουσικές Απ-Όψεις". Μια μουσική βραδιά με έντεχνους και ροκ ήχους.

Στις 9 Αυγούστου ώρα 9.30 μ.μ. σας περιμένουμε όλους στο "Άγαλμα" για μια μουσική βραδιά με ροκ και έντεχνους ήχους!

Θα φιλοξενούμε δύο μπάντες από την Αθήνα τους MUX και τους PLKnew στις οποίες συμμετέχουν "δικά" μας παιδιά, οι οποίες θα μας διασκεδάσουν με γνωστά σε όλους μας ακούσματα! 

Guest εμφάνιση: Alex Bellydance Show Alexis με ένα ανατρεπτικό Rock Show!
https://www.youtube.com/watch?v=WIxL0wCclzw&list=UUuXzQsmpwSLNKY9sN8e-gGg
Είσοδος Ελεύθερη

Διαβάστε περισσότερα

Οι μύθοι για το «Κοινωνικό Κράτος» του Μεταξά

Και σήμερα, ακόμα, επιχειρούν κάποιοι, πλαγίως και δολίως, να εμφανίσουν το Μεταξά ως θεμελιωτή του «Κοινωνικού Κράτους»…
Θεωρούμε, λοιπόν, σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε απόσπασμα από το άρθρο μας:
Τα ψεύδη της ακροδεξιάς δημαγωγίας γύρω από το Μεταξά
ΕΔΩ:http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7901Π.χ., οι υμνητές του Μεταξά επιχειρούν να εμφανίσουν το Μεταξά σαν τον πρωτεργάτη και θεμελιωτή του «Κοινωνικού κράτους». Ας δούμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα, πολύ συνοπτικά:

α). Το οκτάωρο
Η καθιέρωση του οκτάωρου δεν έγινε από το Μεταξά, όπως ψευδώς ισχυρίζονται τα παρακρατικά υπολείμματα των μεταξικών νοσταλγών.
Στην Ελλάδα, η καθιέρωση του 8ωρου έγινε με το νόμο 2269 το 1920, με τη νομοθετική κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας. Για να εφαρμοστεί σταδιακά χρειάστηκαν οι πολύχρονοι αγώνες των εργατών. Χύθηκε πολύ αίμα στις συγκρούσεις των εργατών με το αστικό κράτος.
Αργότερα, με Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) στις 27/6/1932, έγινε η επέκταση και η κωδικοποίηση όλων των διατάξεων που ίσχυαν γι’ αυτό μέχρι τότε στους διάφορους κλάδους.
Αυτό που έκανε η κυβέρνηση Μεταξά ήταν με το βασιλικό διάταγμα 368/24/8/1936 να επεκτείνει την εφαρμογή του και σ’ άλλες κατηγορίες μισθωτών.
Η ιστορική, λοιπόν, αλήθεια είναι ότι ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε το 8ωρο, αλλά, απλώς επέκτεινε την εφαρμογή του…
β). «Ο Μεταξάς καθιέρωσε την Κυριακή αργία».
Άλλο ψεύδος: Η κυριακάτικη αργία έχει καθιερωθεί από το 1911!!!
Ο Μεταξάς κατάργησε την Κυριακή αργία και πρόσταξε το κυριακάτικο μεροκάματο να δίνεται στο κράτος για την «Εθνική Άμυνα»…
γ). «Καθιέρωση αδείας μετ’ αποδοχών»: Άλλο χονδροειδές ψεύδος.
Οι άδειες των εργαζομένων με αποδοχές καθιερώθηκαν επί της δικτατορίας του Κονδύλη το 1935 με τον ΑΝ 539/1935.
Οι ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις ήταν μια παλιά εργατική διεκδίκηση. Το 1927 είχε υποβληθεί στη Βουλή νομοσχέδιο για την καθιέρωσή τους, όμως η ψήφισή του δεν έγινε λόγω διάλυσης της Βουλής. Αναγκαστικός Νόμος (ΑΝ) περί Συλλογικών Συμβάσεων ψηφίστηκε στη δικτατορία του Γεωρ. Κονδύλη στις 16/1/1935, που κάθε άλλο παρά ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις επέτρεπε…
Ο Μεταξάς μετά την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού (4 Αυγούστου 1936), «εγκαθίδρυσε» (με το νόμο 2045/7/9/1936) ένα ανάλογο δικτατορικό καθεστώς «συλλογικών συμβάσεων»: Την υποχρεωτική διαιτησία μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και των ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΩΝ συνδικαλιστών (κάτι ανάλογο με αυτό που γίνεται στις μέρες μας από τα κατοχικά ανδρείκελα)!!!
Κάτω από αυτές τις δικτατορικές συνθήκες της αναγκαστικής διαιτησίας, της απαγόρευσης των απεργιών και της φασιστικοποίησης των συνδικάτων, «αι Εθνικαί Συμβάσεις Εργασίας», όπως τις αποκαλούσε ο Μεταξάς, ήταν καθαρός εμπαιγμός…
Εδώ επίσης πρέπει να υπογραμμίσουμε και τούτο: Ο Μεταξάς κατάσχεσε, με τη μορφή δανείου προς το κράτος και με το πρόσχημα της «Εθνικής Άμυνας», όλα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών οργανισμών που έφταναν «τα 850 εκατομμύρια δραχμές, από τα οποία τα 500 εκατομμύρια ήταν του ΙΚΑ» (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 110).
Η ίδια πολιτική του «κουρέματος» που επιβάλλει σήμερα ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ της ευρω-ληστείας…
Το πιο σκανδαλώδες: Η μεταξική δικτατορία διέθετε τεράστια για την εποχή χρηματικά ποσά στους διάφορους εργατοπατέρες επικεφαλής των διορισμένων, κρατικοποιημένων, φασιστικοποιημένων συνδικάτων.
Ο νόμος 971/1937, εκτός από την ίδρυση του ταμείου συντάξεων των εργατοπατέρων συνδικαλιστών, προέβλεπε την κρατική επιχορήγηση για «στέγασιν και ΕΥΠΡΟΣΩΠΟΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΝ των επαγγελματικών και εργατικών οργανώσεων». (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 110).
Αυτά ήταν τα «επιτεύγματα» του Μεταξά που υμνούν σήμερα τα ποικίλα παρακρατικά τέκνα του…
Μια άλλη επίσης παρασιώπηση των μεταξικών «γόνων» είναι η ακόλουθη: Η ιστορική ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ των σκανδαλωδών κερδών της οικονομικής ολιγαρχίας και οι άμεσες προσβάσεις της στη μεταξική δικτατορία.
Τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου – βιομηχανικό, πιστωτικό, εμπορικό – αποκόμισαν τεράστια κέρδη και ταυτόχρονα προχώρησε σημαντικά η συγκέντρωση και συγκεντροποίησή τους.
Οι Αφοί Ηλιάσκοι, μέσω της Τράπεζας Αθηνών, το 1949 ήταν κάτοχοι του 15% όλων των ανώνυμων εταιρειών της χώρας.
Η Εθνική Τράπεζα, η Τράπεζα Αθηνών, η Εταιρεία Λιπασμάτων, το Καλυκοποιείο, η «Πάουερ», οι εταιρείες Λαναρά, καπνέμποροι, η ΑΓΕΤ Ηρακλής κ.ά. στήριξαν ανοιχτά τη δικτατορία.
Μερικοί κεφαλαιοκράτες και με απαίτησή τους πήραν επίκαιρες κυβερνητικές θέσεις. Π.χ. ο Ανδρέας Χατζηκυριάκος της ΑΓΕΤ έγινε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο Κων/νος Ζαβιτσάνος, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, έγινε υπουργός Οικονομικών, ο Δημ. Μάξιμος, διευθυντής της Εθνικής, έγινε υπουργός Εσωτερικών, ο Αλέξανδρος Κορυζής, εκτός από υπουργός Υγείας – Πρόνοιας, έγινε πρωθυπουργός μετά το θάνατο του Μεταξά.
Να σημειώσουμε επίσης ότι ο πρόεδρος της φασιστικής νεολαίας Εθνική Οργάνωση Νέων (κρατική οργάνωση) ήταν ο γιός (Αλέξανδρος) του ιδιοκτήτη της εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές επιχειρήσεις): Του Νικόλαου Κανελλόπουλου…
Οι υμνητές, βεβαίως, του Μεταξά, όλα αυτά τα ακροδεξιά γρανάζια του σημερινού νεοταξικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ, αποκρύπτουν και ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ και τον ιεροεξεταστικό χαρακτήρα της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της σκοταδιστικής δικτατορίας ήταν το «Ιδιώνυμο» που έστελνε στην πυρά τα βιβλία που δεν ήσαν αρεστά στο καθεστώς.
Ο Σπ. Λιναρδάτος γράφει χαρακτηριστικά γι’ αυτό το θέμα:
«Μέλη φασιστικών οργανώσεων και διάφοροι τραμπούκοι ή πληρωμένοι αλήτες, με άγριους αλαλαγμούς χαράς, άναψαν σε δημόσιους χώρους μεγάλες φωτιές κι έκαψαν εκατοντάδες τόμους βιβλίων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Ανάμεσα στα βιβλία που κάηκαν δεν ήταν μόνον του Μαρξ, του Ενγκελς, του Λένιν, του Πλεχάνωφ και των άλλων κλασικών του Μαρξισμού, αλλά και του Χάινε, του Μπέρναρ Σω, του Φρόυντ, του Τσβάιχ, του Ανατόλ Φρανς, του Γκόρκι, του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, του Γκαίτε, του Φίχτε, του Δαρβίνου, του Παπαδιαμάντη, του Καρκαβίτσα κλπ.».
Εξίσου διαφωτιστικά είναι και όσα αναφέρει ο Γ. Ρούσσος, ο οποίος, ανάμεσα σε άλλα, γράφει:
«Ακόμα και σχολικά βιβλία που δεν άρεσαν στο καθεστώς παραδίδονταν στη φωτιά. Αργότερα καταρτίστηκε με διαταγή του Μανιαδάκη ένας ατελείωτος κατάλογος που απαγόρευε την κυκλοφορία 445 βιβλίων. Μετέπειτα έφθασαν να λογοκρίνουν και τους αρχαίους Ελληνες συγγραφείς, μέχρι του σημείου μάλιστα να απαγορεύσουν την παράσταση της ”Αντιγόνης” του Σοφοκλή επειδή περιείχε βαρείς χαρακτηρισμούς κατά των τυράννων».
Ο Φ. Γρηγοριάδης αναφέρει τέλος : «από τη λογοκρισία του καθεστώς, πέραν του Σοφοκλή, δεν τη γλίτωσαν ούτε ο Θουκυδίδης ούτε ο Αριστοφάνης»!!!
Αυτό είναι το καθεστώς που ηρωοποιούν και υμνολογούν οι χρυσαυγίτες και τα ποικίλα καθεστωτικά βυθοκορήματα με τις ακροδεξιές προβιές…
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9104

Διαβάστε περισσότερα

1600 αποβολές παραμορφωμένων εμβρύων σε φάρμα εκτροφής 4500 μινκ στη Δανία. Όλοι δείχνουν τις διπλανές ανεμογεννήτριες.

Η εκτροφή γουνοφόρων ζώων είναι μια δραστηριότητα που έχει αναπτυχθεί πολύ στη Δανία, αλλά και στη δική μας Δυτική Μακεδονία, στις περιοχές της Καστοριάς και της Σιάτιστας. Όσα λοιπόν μαθαίνουμε για τις φάρμες της Δανίας ενδιαφέρουν άμεσα και τη χώρα μας, αφού η βιομηχανία της γούνας φέρνει παραδοσιακά στη χώρα μας πολύτιμο συνάλλαγμα. Κάποιοι βέβαια “οικολόγοι της συμφοράς”, πριν λίγα χρόνια, άνοιξαν τα κλουβιά σε κάποιες φάρμες, με αποτέλεσμα τα βιζόν να ξεχυθούν ελεύθερα σε ξένο γι’ αυτά περιβάλλον και, όσα επιβίωσαν, πλέον ρημάζουν τα οικοσυστήματα στις γύρω περιοχές.

Όπως λοιπόν αναφέρει Δανέζικη ιστοσελίδα, προβλήματα εμφανίστηκαν σε μια φάρμα εκτροφής 4.500 μινκ στο Tiphedevej, κοντά στο Vildbjerg, όταν πέρυσι το φθινόπωρο εγκαταστάθηκαν σε μικρή απόσταση, μόλις 328μ., τέσσερις μεγάλες ανεμογεννήτριες Vestas V112, ισχύος 3MW και ύψους 140μ. η κάθε μία, όπως φαίνεται στη διπλανή φωτογραφία.
Στην αρχή παρατηρήθηκε αλλαγή στη …
συμπεριφορά των ζώων, έγιναν πολύ πιο επιθετικά απ’ ό,τι συνήθως, με αποτέλεσμα να αλληλοεπιτίθενται, να καταστρέφεται η γούνα τους και κάποια να πεθαίνουν. Το θέμα έφτασε τον περασμένο Ιανουάριο στην Επιτροπή Περιβάλλοντος της Δανέζικης Βουλής, αλλά η Vestas είναι πολύ μεγάλη εταιρεία, πολύ σημαντική για τη Δανία και το θέμα σταμάτησε εκεί.

Το Μάιο ωστόσο, στην ίδια φάρμα, παρατηρήθηκε μεγάλο ποσοστό αποβολών και πρόωρων γεννήσεων παραμορφωμένων εμβρύων. Η πιο συχνή παραμόρφωση ήταν η έλλειψη ματιών. 1600 νεκρά έμβρυα σε σύνολο 4500 εκτρεφόμενων ζώων κι αφού έχει προηγηθεί η επιθετική συμπεριφορά των ζώων, με τις επιπτώσεις στα γουνοδέρματα, σημαίνουν οικονομική καταστροφή για τη φάρμα. Ο τοπικός κτηνίατρος στην αναφορά του επισημαίνει ως πιο πιθανή αιτία τις ανεμογεννήτριες, σύστησε εξετάσεις για plasmacytosis, έστειλε 3 νεκρά ζώα σε Ειδικό Εργαστήριο του Glostrup και σύστησε να σταλούν παραμορφωμένα νεογνά και έμβρυα στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Δανίας.
Ως η αιτία για τα περιστατικά στη φάρμα των μινκ θεωρείται η ακουστική πίεση, που δημιουργούν οι ανεμογεννήτριες, ιδίως στο χαμηλό, υποηχητικό φάσμα συχνοτήτων, που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό από τον άνθρωπο, αλλά ενοχλεί πολύ τα ζώα. Το αποτέλεσμα είναι προβλήματα στην υγεία, αλλαγή συμπεριφοράς, παραμορφώσεις, πρόωρες γεννήσεις ή αποβολές. Τα περιστατικά καταγράφονται από το World Council for Nature, μια οικολογική οργάνωση-“ομπρέλα”, με μέλη οικολογικές οργανώσεις από διάφορες χώρες, που θεωρεί ότι οι οργανώσεις WWF, Greenpeace και Friends of the Earth έχουν χάσει το δρόμο τους, έχουν μπλέξει με την πολιτική, ωφελούνται οικονομικά από τις σχέσεις τους με επιχειρήσεις κι έχουν ξεχάσει την οικολογία.
Πριν 4 μήνες αναρτήσαμε το βίντεο με το”ατύχημα” του γύπα στην Κρήτη, όταν έκανε το λάθος να πετάξει πάνω από ανεμογεννήτρια. Τώρα, τα μηνύματα που έρχονται απ’ τη Δανία, είναι πολύ ανησυχητικά και σε πρώτη φάση θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα και στην Ελλάδα, αφενός να γίνουν μελέτες συμπεριφοράς των ζώων κοντά στις ανεμογεννήτριες κι αφ’ ετέρου, προληπτικά, να αποκλειστεί η εγκατάσταση ανεμογεννητριών κοντά σε φάρμες γουνοφόρων ζώων. Η βιομηχανία της γούνας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στα χέρια των πολιτικών που στήνουν παντού αιολικά.

Διαβάστε περισσότερα

Μήπως τελικά παίζουμε το παιχνίδι τους;

Το σύστημα ενδεχομένως εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι ζητήματα όπως η ανεργία, οι παρακολουθήσεις, ο έλεγχος του πληθυσμού, ή, ακόμα και η πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου, γίνονται όλο και πιο δημοφιλή (viral) στο διαδίκτυο

του system failure

Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πως η ανεξάρτητη πληροφορία που διακινείται μέσα στο διαδίκτυο, άλλαξε την ισορροπία μεταξύ της μη ελεγχόμενης πληροφόρησης και της απόλυτα ελεγχόμενης πληροφόρησης που φτάνει στον μέσο θεατή από τα συστημικά ΜΜΕ. Χιλιάδες ανεξάρτητα μπλογκς και ιστοσελίδες φιλοξενούν πληροφορίες, αναλύσεις και γνώμες οι οποίες θα είχαν αποκλειστεί σε περίπτωση που δεν είχε εφευρεθεί ακόμα το διαδίκτυο.

Παρόλα αυτά, είναι αλήθεια ότι και στο διαδίκτυο διακινείται αρκετή παραπληροφόρηση και προπαγάνδα, καθώς τα συστημικά ΜΜΕ συμμετέχουν και αυτά στον “διαδικτυακό πόλεμο” της πληροφόρησης, ή, λόγω του ότι υπάρχουν ανεξάρτητες πηγές που προωθούν την δική τους μυστική ατζέντα. Ωστόσο, κάποιος έχει τουλάχιστον την δυνατότητα να βρει μια εναλλακτική προσέγγιση για πολλά ζητήματα, διαφορετική από αυτή που προωθείται από τους “επίσημους διαύλους” του κυρίαρχου – Δυτικού προς το παρόν – συστημικού κατεστημένου.

Αυτός είναι πιθανόν και ο λόγος που οι κυβερνήσεις προσπαθούν να βρουν τρόπους ελέγχου του διαδικτύου και επομένως της ροής πληροφορίας από κάθε πηγή προς κάθε αποδέκτη.

Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις, οι κυβερνήσεις, ή, άλλα συστημικά κέντρα αποφάσεων, εκμεταλλεύονται το διαδίκτυο, καθοδηγώντας την κοινή γνώμη και την ανεξάρτητη κρίση προς την πλευρά της “επίσημης ερμηνείας” των γεγονότων και αυτό δεν γίνεται μόνο μέσω της ροής παραπληροφόρησης στο διαδίκτυο, αλλά και μέσω άλλων μεθόδων, όπως για παράδειγμα, το λεγόμενο “τρολλάρισμα”:

http://failedevolution.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html

Άλλα πόσο χρήσιμο θα μπορούσε να γίνει το μη-ελεγχόμενο κομμάτι του διαδικτύου σε περίπτωση που το σύστημα θα ήθελε να προετοιμάσει το κοινό για πρωτοφανή γεγονότα;

Ένα τέτοιο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι η πληροφορία ότι η ανεργία ήρθε για να μείνει λόγω της υπερ-αυτοματοποίησης. Καθώς αυτή η πληροφορία γίνεται “viral” μέσω της αυξανόμενης αναπαραγωγής της στο διαδίκτυο και πολλοί από εμάς συζητάμε ένα ανάλογο θέμα σε διάφορα μπλογκς και ιστοσελίδες, οι άνθρωποι θα συνηθίσουν τελικά στην ιδέα ότι το ποσοστό της ανεργίας θα είναι αναπόφευκτα υψηλό από εδώ και στο εξής και ότι θα πρέπει να ζουν από τα επιδόματα του κράτους, απλώς και μόνο για να επιβιώνουν και να καταναλώνουν, στην καλύτερη, βέβαια, περίπτωση.

Εξάλλου, τίθεται και ένα σοβαρό ζήτημα στο κατά πόσο ανεξάρτητη είναι η πληροφόρηση, καθώς σε πολλές περιπτώσεις, διάφορες ανεξάρτητες ιστοσελίδες, απλώς αναπαράγουν την πληροφορία που “διαρρέει” από τα συστημικά ΜΜΕ, ή, από πηγές που τα ίχνη τους οδηγούν σε κάποιον συστημικό “επίσημο δίαυλο”.

Σε αυτή την περίπτωση, ένας τέτοιος “επίσημος δίαυλος”, μπορεί να εισάγει μια πληροφορία στο διαδίκτυο, η πληροφορία να γίνει “viral” και τελικά, οι άνθρωποι να αρχίζουν να συνηθίζουν στην ιδέα των πιο ακραίων και τρομακτικών σεναρίων, όπως για παράδειγμα, μιας πυρηνικής σύγκρουσης, ή, μιας ακραίας απόπειρας ελέγχου του πληθυσμού. Φυσικά, αυτό είναι μόνο μια θεωρία, άλλη μια “θεωρία συνωμοσίας” αν προτιμάτε. Σε κάθε περίπτωση, ορισμένες φορές το σύστημα μπορεί να εκμεταλλευτεί την ειλικρινή πρόθεση των ανεξάρτητων μπλόγκερς να διαδώσουν την αλήθεια.

Δεν υπάρχει, βέβαια, εναλλακτική οδός. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να επιστρέψουμε στη “λίθινη εποχή” του μονοπωλίου των συστημικών ΜΜΕ. Υπάρχει πραγματικά ανεξάρτητη πληροφόρηση και θα πρέπει πάντα να την αναζητάμε και να την διαδίδουμε. Αλλά θα πρέπει επίσης να έχουμε πάντα στο νου ότι, οτιδήποτε γίνεται “viral” μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μας “εκπαιδεύσει” να αποδεχόμαστε το αδιανόητο. Αρκεί να δούμε τις εικόνες φρίκης από τη Γάζα, την Ουκρανία, τη Μέση Ανατολή και άλλα μέρη του πλανήτη, που κατακλύζουν καθημερινά το διαδίκτυο και τα συστημικά ΜΜΕ. Τείνουν να γίνουν τόσο συνηθισμένες, που κινδυνεύουμε στο τέλος να μεταμορφωθούμε σε απαθή ζόμπι …

Διαβάστε επίσης

Η “εκπαίδευση” των κοινωνιών στην ανοχή και των παρακολουθήσεων

Viral: Oι μονταζιέρες του ίντερνετ

Article in English

http://seisaxthia.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα

Ο αδαής

Αδαής είναι αυτός που δεν ξέρει ούτε ότι δεν ξέρει.

Το όνειρο του αδαούς

Ακολουθώντας την καθηγήτρια Μόνικα Καβαγιέ στην ερμηνεία του Φρήντριχ Νίτσε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι αδαείς είναι σαν τις καμήλες που αφομοιώνουν το παρελθόν και το κουβαλούν μέσα στο σώμα τους. Όπως το σκληροτράχηλο ζώο συσσωρεύει τεράστιες ποσότητες νερού και τροφής για το δύσκολο ταξίδι του μέσα στην έρημο, έτσι και ο άνθρωπος, στο ξεκίνημά του, πρέπει να μάθει να αποθηκεύει και συμπεριφορές – μ’ άλλα λόγια, να φορτωθεί τους κανόνες και να μάθει απ’ έξω πώς εφαρμόζονται.

Όλοι αρχίζουμε σαν καμήλες

Όλα αρχίζουν και ξαναρχίζουν,
κι εμείς αγνοούμε ακόμα και την άγνοιά μας.

Σ’ αυτή την αρχική περίοδο μας αρκεί να απομνημονεύουμε (καθώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα καλύτερο), με δεδομένο ότι για την απομνημόνευση δεν απαιτείται ούτε να κατανοούμε, ούτε να αξιοποιούμε το παρελθόν. Στο ξεκίνημα, δεν μαθαίνουμε να αξιοποιούμε τίποτα. Η εμπειρία περιορίζεται στη στεγνή ανάμνηση της μάθησης.

Για να εκμεταλλευτούμε το παρελθόν θα’ πρεπε να είμαστε ικανοί να ορίσουμε ένα αξιολογικό κριτήριο γι’ αυτούς τους κανόνες και τις συνήθειες, κάτι που –λόγω της άγνοιάς μας–, δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε.

Κάθε άνθρωπος αρχίζει το πρώτο του στάδιο ως αδαής, παρόλο που (όπως θα έλεγε ο Leon Werth… όπως αναφέρει ο Saint-Exupery στον υπέροχο πρόλογο του Μικρού Πρίγκηπα) «ελάχιστοι το θυμούνται»…

Πρέπει να λέμε ναι… Να πιστεύουμε στα δεδομένα… Να τα καταπίνουμε όλα αμάσητα… Να σκύβουμε το κεφάλι… Να δεχόμαστε να τραβάμε μπροστά όποιο κι αν είναι το κόστος… Να ανεχόμαστε όλα τα βάρη αδιαμαρτύρητα… Να ανταποκρινόμαστε στις προσδοκίες των άλλων… Παραμένοντας αδαείς, με το δισάκι φορτωμένο μια πληθώρα πληροφοριών – αποθήκη για το ταξίδι μας στην έρημο.

Μπορούμε να φορτωθούμε το παρελθόν αλλά όχι και να το χρησιμοποιήσουμε ως γνώση, εφόσον δεν είμαστε ικανοί να επεξεργαστούμε την πληροφορία που δεχόμαστε απ’ έξω. Μάλλον οκνηροί παρά αργοί, δεν μπορούμε να αρνηθούμε τον εαυτό μας.

Έτσι, λέει η Καβαγιέ, θα έρθει η στιγμή που θα μπορέσουμε να απολαύσουμε κάποια ικανοποίηση λέγοντας «όχι», έστω κι, προς το παρόν, το μόνο που έχουμε είναι το «ναι» μας.

Ένα «ναι» που δεν είναι καν πολύ βαθύ, γιατί το «ναι» ποτέ δεν μπορεί να είναι βαθύ χωρίς το «όχι»· είναι πάντα αδύναμο και κάπως επιφανειακό. Λέμε «ναι» γιατί αυτό περιμένουν να πούμε· είναι η συμπεριφορά που μας επιβάλλει η κοινωνία· είναι το «ναι» του ανθρώπου που υποτάσσεται στις διαταγές του αφέντη.

[...] Για τον αδαή, η υπακοή και η τυφλή πίστη είναι πάντοτε η μοναδική επιλογή για να κερδίσει κάποια ανταμοιβή.
(Προσοχή!!! Αυτό δεν σημαίνει ότι η υπακοή ή η πίστη είναι αποκλειστικότητα των αδαών.)

Στους αδαείς αρέσει η ειρήνη. Δεν θέλουμε να μας ενοχλούν, δεν θέλουμε να συμβαίνει τίποτα υπερβολικά καινούργιο στον κόσμο (γιατί το καινούργιο είναι πάντα λίγο ενοχλητικό, ή τουλάχιστον ανησυχητικό).

Όσο ζούμε στην «Άγνοια» θα είμαστε διαρκώς εναντίον κάθε αλλαγής. Θα νομίζουμε πως είναι επικίνδυνο και δύσκολο να επιχειρήσουμε κάτι καινούργιο, γιατί αυτό θα μας κάνει ν’ αντιμετωπίσουμε το φόβο μας και να γίνουμε δημιουργικοί.

Και τα δύο αυτά προϋποθέτουν δράση και αναστάτωση, με αποτελέσματα που δεν μπορούμε να τα προβλέψουμε εξαιτίας της ίδιας μας της άγνοιας.

Δεν είναι αλήθεια ότι νιώθουμε άνετα με το «δεν ενεργώ», ή με το «λέω πάντα ναι», ωστόσο είμαστε αρκετά βολεμένοι. Κι αν άλλο σημαίνει «άνετος» και άλλο «βολεμένος», πάντα θα φαίνεται πιο εύκολο, άμεσο και ευχάριστο, να βολευόμαστε σε μια δεδομένη κατάσταση, παρά να υπομένουμε τους κόπους και τα βάσανα που αποτελούν προϋπόθεση για την πραγματική άνεση.

Ο «θριαμβευτής αδαής»

Ο αδαής είναι πάντα ένας σκλάβος του παρελθόντος, ένας υπηρέτης της εξουσίας, μια καμήλα που πάει όπου την πάει ο αναβάτης της, και το μόνο μέσο που διαθέτει για να συνεχίσει να προχωράει στο δρόμο, είναι η μνήμη.

Ένας υποταγμένος, πάντα ενεργεί με βάση τη δέσμη των πεποιθήσεων που κάποιοι άλλοι του δίδαξαν.

Τότε μόνο θα πάψει να δέχεται πιέσεις, όταν θα έχει μετατραπεί σ’ έναν «θρίαμβο της ανιδεότητας». Τότε θα είναι ο τέλειος αδαής, και η κοινωνία δεν θα χρειάζεται πια να κάνει τίποτα.

Όταν φτάσει κανείς σ’ αυτό το επίπεδο «τελειότητας» –τρόπος του λέγειν–, η κοινωνία, το σχολείο και το πανεπιστήμιο έχουν ολοκληρώσει τη δουλειά τους.

Τότε πια έχεις γίνει το αστέρι των αδαών χάρη στη βοήθεια του συνόλου (μερικές φορές και με πτυχίο και απ’ όλα –όπως κι εγώ).

Είσαι ένας αδαής με φήμη και όνομα, ή ένας αδαής με χρήματα κι επιρροή, και μάλιστα, συχνά έχεις και λίγη φαινομενική εξουσία (που στην πραγματικότητα είναι απόηχος μόνο των εντολών που δίνουν πίσω από την πλάτη σου άλλοι, όντως ισχυροί, αν και αυτό δεν σε πολυενοχλεί καθώς, προφανώς, το αγνοείς επίσης).

Antonio Canova - η διδαχή της άγνοιας -1795 - 1796 -
μουσείο Correr, Βενετία, Ιταλία

Η εξάρτηση των αδαών

Ζώντας μέσα στην άγνοια, αναπτύσσονται ενστικτωδώς δύο ειδικές μορφές εξάρτησης:

Ο τύπος του άνευ όρου οπαδού ⇒ που κοιτάζει άλλους αδαείς, τους ψευτο-πρωταγωνιστές, και τους λατρεύει σαν είδωλα.

Ο τύπος του Ψευτο-πρωταγωνιστή ⇒ που καλλιεργεί την ανάγκη να τον κοιτάζουν οι αδαείς της άλλης κατηγορίας.

Μορφές που αντικατοπτρίζουν εμφανώς την εξαρτημένη φύση του αδαούς.

Μια κάποια μέρα της ζωής μας, –τότε που ήμαστε πολύ μικροί ακόμα για να καταλάβουμε τη σημασία και το νόημα των καταστάσεων, αλλά όχι τόσο ώστε να μην καταλαβαίνουμε με σαφήνεια τον περίγυρό μας–, αντιληφθήκαμε ότι, ολόγυρα, πολλοί ενήλικοι μας κοιτούσαν επίμονα και συνεχώς. Λες και δεν είχαν τίποτ’ άλλο να κάνουν, αφιέρωναν μεγάλο μέρος του χρόνου τους, αποκλειστικά για να γίνουν μάρτυρες των κινήσεών μας – αλλά και των κινήσεων των άλλων, όπως θα ανακαλύπταμε αργότερα έκπληκτοι.

Με τον καιρό, επίσης, συνειδητοποιήσαμε ότι αν κάποιος σε παρατηρεί (και σε παρατηρεί… και σε παρατηρεί…), είναι σχεδόν σίγουρο ότι στο τέλος θα σε κρίνει κιόλας. Δεν θα ήταν τίποτε σοβαρό, ούτε θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αν οι κριτές μας δεν ήταν ακριβώς τα πρόσωπα που αγαπάμε, και μάλιστα οι κυρίως υπεύθυνοι των πιο στοιχειδών αναγκών μας (όπως η τροφή και η προστασία μας).

Από το σημείο αυτό μέχρι ν’ αρχίσουμε να νιώθουμε φόβο μην τυχόν και μας εγκαταλείψουν, μήπως μας λείψει η αγάπη ή μήπως μείνουμε μόνοι, μας χωρίζει ένα πολύ μικρό βήμα, το οποίο κάποτε κάναμε οι περισσότεροι από μας. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, σχεδόν όλοι ξαναβιώνουμε όταν είμαστε ενήλικοι τις δύσκολες στιγμές του revival (επανάληψη), και υποβάλουμε εκ νέου τον εαυτό μας –ανώφελα- σ’ αυτήν την επιβαρυντική-κριτική-ελεγκτική τάση των άλλων.

Αν είσαι ηθοποιός, τραγουδιστής ή ομιλητής, προτού εμφανιστείς μπροστά στο κοινό νιώθεις τον πανικό της έκθεσης. Είναι ένας φόβος που δε νιώθουν μόνο οι αρχάριοι, αλλά κο αυτοί που έχουν περάσει όλη τη ζωή τους πάνω στη σκηνή.

Όταν ανεβαίνω στο βήμα για να μιλήσω σε κοινό, όταν δίνω εξετάσεις, όταν πηγαίνω σε μια συνέντευξη για μια θέση εργασίας, όταν ετοιμάζομαι να ομολογήσω τον έρωτά μου σε κάποιον, με πιάνει μεγάλη τρεμούλα· ένας μεγάλος φόβος. Κατά κάποιον τρόπο, κάτι μέσα μου πάντα φέρνει στην επιφάνεια την ερώτηση: θα τα καταφέρω αυτή τη φορά; Ή όχι;

Αισθάνομαι σαν πλοίο μέσα στην καταιγίδα, αντικείμενο αντί για υποκείμενο, πράγμα αντί για άνθρωπος.

Ετυμολογικά, «υποκείμενο» είναι αυτό που υπόκειται, που βρίσκεται από κάτω, το εσωτερικό. Αυτό υποστηρίζει όλα τα εξωτερικά, είναι το κρυφό πρόσωπο των επιφαινομένων, και ως τέτοιο περιέχει όλες τις όψεις που μας κάνουν να είμαστε αυτό που είμαστε.

Ένα αντικείμενο, αντιθέτως, δεν κρύβει τίποτα στο εσωτερικό του.

Καθοδηγήστε τους αδαείς - καθεδρικός ναός του Bradford

Ένα κομμάτι μάρμαρο, λογου χάρη, είναι απλώς και μόνο μάρμαρο, ακόμα κι αν το εκπαιδευμένο βλέμμα του γλύπτη μπορεί να δει την ομορφά του γλυπτού που κρύβει μέσα (όμως, αυτή η ομορφιά είναι προϊόν του υποκειμενικού βλέμματος ενός καλλιτέχνη, δεν είναι χάρισμα της πέτρας).

Στην πολιτεία των αδαών δεν υπάρχει καμιά υποκειμενικότητα. Το κυριότερο χαρακτηριστικό των κατοίκων της είναι ότι, μέσα τους, δεν διαθέτουν τίποτα διαφορετικό απ’ αυτό που φαίνεται έξω.

Ορισμένες θρησκείς που έχουν ανάγκη από αδαείς πιστούς, καλλιέργησαν το φόβο στους ανθρώπους, όχι όμως «άθελά τους», λέει ο Osho. Προβάλλουν την εικόνα ενός Θεού τιμωρού, που επαγρυπνά διαρκώς, μέρα και νύχτα. Εσύ μπορεί να κοιμάσαι, αυτός όμως δεν κοιμάται· είναι στο κρεβάτι σου και σε παρακολουθεί. Και δεν παρακολουθεί μόνο τι κάνεις, αλλά υποτίθεται πως παρακολουθεί ακόμα και τα όνειρά σου· ακόμα και τις σκέψεις σου.

Δεν σου επιτρέπεται ούτε μια ιδωτική στιγμή για να είσαι εσύ, μόνος σου, χωρίς μάρτυρες.

Σου εμφυσείται η ιδέα ότι η υπακοή στους κανόνες που υπαγορεύει η θεότητα μέσω προφητών και ιερέων είναι ο μοναδικός τρόπος για να μην αποκοπείς από την αγέλη, κι ακόμα πως μπορεί να τιμωρηθείς αιώνια, όχι μόνο για τις πράξεις σου, αλλά ακόμα και για τα όνειρά σου, για τις επιθυμίες σου, για τις σκέψεις σου, μέχρι και για τα πιο κρυφά συναισθήματά σου.

Σύμφωνα μ’ αυτές τις παράλογες ολοκληρωτικές θέσεις, όσο αποφασίσουμε να μην υποταχτούμε άνευ όρων στην ανόητη θεϊκή τυραννία, δεν θα το κάνουμε επειδή δεν συμφωνούμε αλλά επειδή μας λείπει η πίστη, ή γιατί δεν έχουμε αρκετή ταπεινοφροσύνη, και τότε… οι πληρεξούσιοι διαχειριστές των επιβραβεύσεων και των τιμωριών θα αποφασίσουν ότι μας αξίζει να πέσουμε θύματα της οργής του Υψίστου ή της κατάρας του ίδιου του ψευτο-προφήτη βάρδιας.

Από την άλλη, αυτή είναι η αγαπημένη στρατηγική εκείνων που επιδιώκουν να υποβιβάσουν τους ανθρώπους σε πράγματα. Κυρίως, όταν τα μελλοντικά θύματα δεν προβάλλουν καμία αντίσταση στο να χρησιμοποιηθούν, και τους αρκεί να πειστούν ότι είναι απαγορευμένο ή ντροπιαστικό να αρνηθούν την υποταγή τους στην εξουσία που τους χειραγωγεί.

Από κοινωνική σκοπιά, ο εν δυνάμει κίνδυνος φτάνει στα άκρα. Μια δράκα χαρισματικοί ηγέτες, θα μπορούσαν να στρατολογήσουν στρατούς ολόκληρους αδαών σκλάβων για να τους χρησιμοποιήσουν στην υπόλοιπη κοινωνία ως ενάρετους ή φωτισμένους υπηρέτες ενός υψηλού κι ευγενικού σκοπού. Η Άγνοια μεταμφιέζεται σε ταπεινοφροσύνη, πεποίθηση, τυφλή πίστη, δέσμευση ή Θεία μετάληψη. Χειραγώγηση των αδαών για να γίνουν «φωτισμένοι» στρατιώτες, ικανοί να σκοτώσουν και να καταστρέψουν για να σώσουν τον κόσμο, μ’ έναν υποτιθέμενο «καλό σκοπό». (Οποιεσδήποτε ομοιότητες με καταστάσεις που δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες των τελευταίων είκοσι χρόνων, δυστυχώς, δεν αποτελούν απλή σύμπτωση.)

[...] Ο αδαής παλεύει, δουλεύει, πασχίζει και εξασκείται για να καταφέρει να επιβεβαιώσει την ταυτότητά του. Χρειάζεται κάποιον να του βάζει όρους, κάποιον να τον διατάζει, κάποιον να του λέει κάτι ωραίο κάθε τόσο, κάποιον να τον προσδιορίζει.

___________________________

  ~ Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι: “Από την άγνοια στη σοφία”, το ταξίδι της Σιμρίτι, εκδόσεις opera/animus.

Διαβάστε περισσότερα