Η γενιά του ναρκισσισμού

Η ιστορία του Νάρκισσου, με τις διάφορες εκδοχές της, είναι μία από τις δημοφιλέστερες της μυθολογίας. Ο νέος από τη Βοιωτία, θαμπωμένος από την ομορφιά του που καθρεφτίζεται στο νερό, πεθαίνει από μαρασμό εξαιτίας του ανικανοποίητου έρωτα προς τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ναρκισσισμός, η εμμονική αυταρέσκεια που μπορεί να καταλήξει σε πάθηση, δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος πρωτοσυνάντησε το είδωλό του. Σήμερα, όμως, που ο καθένας ανεβάζει δεκάδες είδωλά του χάρη στην κατάρα και ευλογία των social media, ο ναρκισσισμός, εκτός από υπαρκτός, είναι και ψηφιακός.

Οι διαταραχές που προκαλούνται από τη μανία της εξαντλητικής αυτοφωτογράφισης και της online υπερέκθεσης απασχολεί όλο και πιο συχνά τα ψυχιατρικά συνέδρια, με τους ειδικούς να επιμένουν ότι η υπέρμετρη προσήλωση στο «εγώ και ο εαυτός μου», εκτός από γραφική, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνη. 

Εγώ, εγώ, εγώ

Η λέξη «selfie», όπως ορίζεται η σύγχρονη αυτοπροσωπογραφία που βγάζει κάποιος με το κινητό του και κατόπιν την ανεβάζει στο Facebook και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιλέχθηκε ως «Λέξη της χρονιάς» για το 2013 από το Βρετανικό Λεξικό της Οξφόρδης. Παράλληλα, οι νέοι κανονισμοί του περίφημου επιτραπέζιου παιχνιδιού Scrabble τη δέχονται πλέον ως σωστή και οι παίκτες κερδίζουν πόντους όταν τη σχηματίζουν. Μία λέξη ισοδυναμεί πλέον με χίλιες εικόνες. Πόσα αντίγραφα του εαυτού σου μπορείς να βγάλεις ώσπου να τον ερωτευθείς παράφορα ή να μην αντέχεις άλλο να τον βλέπεις; Η απόσταση από το ένα στάδιο στο άλλο δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε.

Νάρκισσοι υπήρχαν πάντα. Από την αρχαιότητα ως σήμερα. Η διαφορά είναι ότι έχουν πλέον πολλά εργαλεία στα χέρια τους: Facebook, Pinterest, Twitter, Foursquare, Instagram. Οι έρευνες μαρτυρούν ότι τα επίπεδα του ναρκισσισμού είναι πολύ υψηλότερα σε σύγκριση με τις περασμένες γενιές και δεκαετίες και όλο και περισσότερα τεστ γίνονται για να μετρηθεί η στάθμη της επικίνδυνης εγωμανίας σε άνδρες και γυναίκες. Και όπως αποκαλύπτουν αμερικανοί ψυχολόγοι, τα προφίλ των χρηστών του Facebook είναι ο πιο έγκυρος τρόπος για να επαληθεύσουν αν οι ερωτηθέντες είπαν την αλήθεια ή όχι.

«Παρακολουθώ και θαυμάζω τη δουλειά σου μέσω Facebook εδώ και αρκετό καιρό. Οι φωτογραφίες που βγάζεις είναι εκπληκτικής αισθητικής. Παίρνω, λοιπόν, το θάρρος να σου ζητήσω μια χάρη. Εδώ και λίγο καιρό χώρισα με τον φίλο μου, αλλά τον θέλω πίσω. Και σκέφτηκα ότι ο μόνος τρόπος να τον ξανακερδίσω είναι να του τραβήξω την προσοχή μέσα από φωτογραφίες που θα μου βγάλεις εσύ. Θέλω να με αναδείξεις, να γίνω μια από τις ηρωίδες σου, να με κάνεις να θυμίζω σταρ του σινεμά»: αυτό το μήνυμα βρήκε στην προσωπική της «αλληλογραφία» στο Facebook φίλη φωτογράφος και σκηνοθέτις. Μια άγνωστη γυναίκα σε ερωτική απελπισία τής ζητούσε να τη μεταμορφώσει σε κάτι που δεν είναι, προκειμένου να θαμπώσει και να ξανακερδίσει την καρδιά του πρώην της. Το νερό της λίμνης όπου άλλοτε πνίγηκε ο Νάρκισσος έχει δώσει τη θέση του στο γυαλί της οθόνης, που είναι εξίσου θολό και παραπλανητικό.

Mobile Lovers - Banksy

Η εκδίκηση του κοινού θνητού

Ο ναρκισσισμός ξεσπά και εξαπλώνεται σαν επιδημία. Εχουμε να κάνουμε με την εκδίκηση του κοινού θνητού, του μέσου ανθρώπου, ο οποίος, ζηλεύοντας και χλευάζοντας επί χρόνια τη ζωή των σταρ, τώρα έχει βαλθεί να τους αντιγράψει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Πάντα αποτελούσε είδηση το τι παρήγγειλε η Μαντόνα, ακόμη και η εγχώρια Μενεγάκη, σε ένα εστιατόριο. Ή τι φοράει όταν πηγαίνει για ψώνια. Ή πού έκανε διακοπές. Τώρα πια, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τα «επώνυμα» πρόσωπα, είμαστε εμείς οι παπαράτσι του εαυτού μας. Μας καταδιώκουμε, δεν μας αφήνουμε στιγμή σε ησυχία. Μας πιέζουμε να κάνουμε δηλώσεις για το πώς αισθανόμαστε, προτού καλά καλά φτάσουμε στον προορισμό μας: «ενθουσιασμένος στην περιοχή Φάληρο» / «ευλογημένη στη βάφτιση της κορούλας μου Μαρίας-Ηλέκτρας». Μας αιφνιδιάζουμε με αυθόρμητα snapshots που τραβάμε τον εαυτό μας μόλις ξυπνήσουμε ή λίγο προτού κοιμηθούμε, όταν τρώμε, αφού φάμε, όταν βγαίνουμε από τη θάλασσα, όταν φιλιόμαστε με το άλλο μας μισό.

Δίπλα στις χίλιες εικόνες, έρχονται να προστεθούν και οι ισάριθμες λέξεις - «πεινάω, διψάω, νυστάζω, θέλω παγωτό» - σαν προστάγματα κακομαθημένων πριγκιπόπουλων που έχουν εκατοντάδες αυλικούς, κι εκείνοι με τη σειρά τους, αντί να τσακιστούν για να τα ικανοποιήσουν, απλώς κάνουν «like». Και αυτό μοιάζει αρκετό. Αλλοι, πάλι, προτιμούν τη ρητορική, τις πολιτικές αναλύσεις. Το να εκθέτεις την άποψή σου σε μια πλατφόρμα όπως το Facebook είναι κάτι παραπάνω από θεμιτό, όταν όμως γράφεις ακατάπαυστα στα ψηφιακά fora κάνοντας τους πάντες να αναρωτιούνται πότε προλαβαίνεις να κάνεις οτιδήποτε άλλο (κάτι που συμβαίνει ακόμη και με συγκεκριμένους πολιτικούς, που δουλεύουν παρέα με το Τwitter τους), τότε έχουμε να κάνουμε με την άλλη όψη του ναρκισσιστικού νομίσματος. Με τη λαλίστατη λεζάντα κάτω από την εξίσου φλύαρη φωτογραφία.

Εμείς και οι «σημαντικοί άλλοι»

Η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Νάντια Τσιλιάκου εξηγεί: «Τα άτομα των οποίων η δομή της προσωπικότητας τους τούς επιβάλλει να αντλούν επιβεβαίωση από παράγοντες έξω από τον εαυτό τους ονομάζονται από τους ειδικούς ναρκισσιστικά. Ολοι μας νιώθουμε ευάλωτοι απέναντι στο ποιοι είμαστε, πόση αξία έχουμε, και προσπαθούμε να ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να προκύπτουν θετικά συναισθήματα για τον εαυτό μας. Το συναίσθημα υπερηφάνειας και αποδοχής αυξάνεται όταν οι "σημαντικοί άλλοι" μάς αποδέχονται και "τραυματίζεται" όταν μας απορρίπτουν. Ορισμένοι βέβαια από εμάς ασχολούνται σε δυσανάλογο βαθμό με την εικόνα που προβάλλουν προς τα έξω, ακόμη και αν κάποιες φορές εξαπατούν τους άλλους. Με άλλα λόγια, στον νάρκισσο υπάρχει δυσκολία αυτοαποδοχής και δημιουργίας ουσιαστικών σχέσεων».

Και συμπληρώνει σχετικά με την online επιδημία: «Διανύοντας την εποχή των social media με την ευκολία προβολής του ιδανικότερου εαυτού μας μέσω αυτών, χωρίς απαραίτητα να απαιτείται να έχουμε ουσιαστική επαφή και σχέση με τους διαδικτυακούς "φίλους" μας, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια εμμονή προβολής που εύκολα τροφοδοτείται και αυξάνεται ανάλογα με την ποσότητα των "like" που θα πάρουμε π.χ. σε κάθε selfie φωτογραφία, ενισχύοντας έτσι θετικά τη χαμηλή αυτοπεποίθηση που κρύβει ο ναρκισσισμός μας. Την εξέλιξη τέτοιων συμπεριφορών δεν τη γνωρίζουμε ακόμη, ωστόσο αξίζει να τονιστεί ότι δεν αποτελεί έναν θεραπευτικό τρόπο ουσιαστικής βελτίωσης της αυτοπεποίθησης ενός ατόμου, αλλά προσωρινής εξιδανίκευσης, χωρίς όμως το γνήσιο συναίσθημα. Ποιες πρέπει να είναι οι άμυνές μας; Να επαναπροσδιορίσουμε τη σημαντικότητα των social media στην καθημερινή μας ζωή, να σκεφτούμε τις σχέσεις μας και το κομμάτι της κριτικής ως προς τον εαυτό μας και τους άλλους, να αγαπάμε χωρίς να εξιδανικεύουμε και να εκφράζουμε γνήσια συναισθήματα χωρίς να ντρεπόμαστε».

Γύρω από τη ναρκισσιστική φρενίτιδα έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία βοηθημάτων - υπάρχουν ακόμη και μάνατζερ που σε βοηθούν να χτίσεις ιδανικά fan bases στο Facebook. Υπάρχουν ακόμη και πλασματικοί social media followers, σαν βαλτοί πελάτες στα νυχτομάγαζα, που λόγω κρίσης κάθονται στα πρώτα τραπέζια για να μη φαίνεται άδειο το κέντρο «διασκεδάσεως».

Ολο και πιο συχνά, οι ψυχοθεραπευόμενοι μιλούν στον ψυχοθεραπευτή τους για την εικονική και όχι για την πραγματική ζωή τους. Σύμφωνα με έρευνες, επτά στους δέκα χρήστες θα συνδεθούν - αν είχαν αποσυνδεθεί - στο Facebook με το που θα ξυπνήσουν και προτού καν πάνε στην τουαλέτα. «Εγώ έχω το smartphone στο μαξιλάρι δίπλα μου και κοιμάμαι μαζί του σαν να είναι ο φίλος μου» μου είπε πρόσφατα μια φίλη. Ο φρενήρης διαγωνισμός δημοτικότητας μας γυρίζει πίσω στο βασανιστικό σκηνικό του σχολείου, όταν το μόνο που σε ένοιαζε ήταν αν φοράς τα καλύτερα αθλητικά παπούτσια σε όλο το προαύλιο. Αν η «φωτογραφία προφίλ» που μόλις ανέβασες δεν πήρε τα αναμενόμενα «like» μέσα στο πρώτο κρίσιμο πεντάλεπτο, καταφεύγεις σε σπασμωδικές κινήσεις, αλλάζοντας τη μία μετά την άλλη, όπως αλλάζεις μπλούζες μπροστά στον καθρέφτη όταν νιώθεις ότι τίποτα δεν σου πάει.

Ο ηλεκτρονικός πόνος της απόρριψης

Εκτός, λοιπόν, από τους δεκάδες λόγους που έχει κάποιος να νιώσει στενάχωρα στην καθημερινότητά του, έρχεται να προστεθεί και ένας ακόμη: η ιντερνετική απόρριψη. Ολο και περισσότεροι χρήστες του Διαδικτύου δηλώνουν ευθαρσώς σε ερωτηματολόγια ότι η διάθεσή τους εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από το πόσους σηκωμένους αντίχειρες θα βρουν κάτω από κάθε δημοσίευσή τους, ενώ το να τους διαγράψει κάποιος από φίλο είναι ικανό να τους καταρρακώσει.

Η selfie ως selfie δεν είναι καινούργια ανακάλυψη. Selfies βγάζαμε και στα 80s με μηχανές πολαρόιντ ή με Kodak fun μιας χρήσης. Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που θα δώσεις όνομα σε αυτό που κάνεις, η αθώα και αυθόρμητη φωτογραφία της στιγμής δεν είναι πια ούτε τόσο αθώα ούτε τόσο αυθόρμητη. Καταντάει μεγαλεπήβολο πρότζεκτ.

Φωτογραφίζουμε αδηφάγα τον εαυτό μας που παίρνει μπλαζέ ή φιλήδονες πόζες όπως οι Γιαπωνέζοι φωτογραφίζουν με μανία τη Μόνα Λίζα στο Λούβρο. Παράγουμε ασταμάτητα αυτοπροσωπογραφίες και τις εκθέτουμε σε εικονικές γκαλερί. Οπως στην τέχνη, όμως, έτσι και στη ζωή, όσο πιο πολλά είναι τα αντίτυπα που βγάζεις, τόσο μειώνεται η αξία του πρωτότυπου.

Το φλερτ με την αυτοκαταστροφή

Ο ναρκισσισμός σε ελεγχόμενες ποσότητες δεν βλάπτει. Σε υπερβολικές δόσεις, όμως, μπορεί να εξελιχθεί ακόμη και σε πάθηση. Ο πρώτος επίσημα καταγεγραμμένος Βρετανός με εθισμό στα selfies είναι ο 19χρονος Ντάνι Μπάουμαν, ο οποίος έδωσε και συνέντευξη στην εφημερίδα «Mirror». Το όνειρό του να τραβήξει την «τέλεια selfie» μετατράπηκε σε αρρωστημένη εμμονή, με τον ίδιο να φτάσει στο σημείο να παρατήσει το σχολείο, να χάσει 15 κιλά, να μη βγαίνει από το σπίτι επί έξι μήνες, τραβώντας κατά μέσο όρο εκατό φωτογραφίες του εαυτού του, επί δέκα ώρες την ημέρα.

Η μητέρα του τον βρήκε λιπόθυμο, όταν αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει παίρνοντας χάπια, επειδή δεν είχε καταφέρει να τραβήξει τη φωτογραφία των ονείρων του. Αργότερα, στο νοσοκομείο, η περίοδος απεξάρτησής του από το κινητό του διήρκεσε αρκετό καιρό, με τον ίδιο αρχικά να καταφέρνει να αντέχει χωρίς το τηλέφωνό του για 15 λεπτά, ενώ στη συνέχεια μισή και μία ώρα.

 

Μια κοινωνία σε πρώτο ενικό

Η συγκεκριμένη ιστορία σίγουρα δεν χαρακτηρίζει την πλειονότητα των χρηστών των social media, όσο εθισμένοι και αν είναι με την απαθανάτιση του ειδώλου τους. Ας ρίξουμε, όμως, μια ματιά στον έξω κόσμο. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε εντός Διαδικτύου είναι πάνω-κάτω ο ίδιος με εκείνον όταν έχουμε βγει για να διασκεδάσουμε, να επικοινωνήσουμε, να ζήσουμε: ζευγάρια αμίλητα που θα βρουν σημείο επαφής μόνο όταν θα βγει το tablet πάνω στο τραπέζι της καφετέριας. Συντροφιές ολόκληρες που απαρτίζονται από πρόσωπα τα οποία φωταγωγούνται από τις οθόνες των smartphones, καθώς κομπάζουν στο Facebook πόσο καλά περνούν στο τάδε μπαρ. Η μοναξιά υπήρχε πάντα, απλώς τώρα κυκλοφορεί με πιο φαντεζί αξεσουάρ. Ο ναρκισσισμός, το χαϊδευτικό του ατομικισμού, αριθμεί πλέον στρατιές ατόμων μοναχικών και ολομόναχων: δεν θέλω να παντρευτώ ούτε και να συζήσω, τα λεφτά που βγάζω θέλω να τα τρώω όλα μόνος μου, να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν.

Μια κοινωνία σε πρώτο ενικό με τις φατσούλες emoticon ως μάσκες της σύγχρονης τραγωδίας ή κωμωδίας που βιώνει ο καθένας. Θέλουμε πολλά τετραγωνικά για τον εαυτό μας και πολλά πίξελ για το είδωλό μας. Παραπονιόμαστε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που μας καταλαβαίνουν πραγματικά και, όταν τελικά βρεθούν, νιώθουμε ότι πνιγόμαστε όπως ο Νάρκισσος στο ρηχό νερό, σε μια ύστατη προσπάθεια να ζήσει για πάντα ερωτευμένος με τον εαυτό του.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Διαβάστε περισσότερα

Η Κίνα έγινε και επισήμως η πρώτη οικονομική δύναμη του κόσμου -Ξεπέρασε τις ΗΠΑ

Η αλματώδης ανάπτυξη της κινεζικής οικονομίας δεν έχει αφήσει αμέτοχο κανέναν σημαντικό σχολιαστή στην παγκόσμια αγορά. Άπαντες κατέτειναν στο συμπέρασμα πως στο εγγύς μέλλον θα καταφέρει να καταλάβει τα πρωτεία στην παγκόσμια οικονομία υποσκελίζοντας τις ΗΠΑ.
Επισήμως αυτό συνέβη πολύ νωρίτερα από ότι περίμεναν ακόμα και οι πιο επιφανείς αναλυτές των παγκόσμιων οικονομικών μεγεθών. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε επισήμως το ΔΝΤ, στο περιθώριο της τελευταίας συνόδου του, η αξία της κινεζικής οικονομίας αγγίζει τα 11 τρισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό σημαίνει πως άφησε κατά τι στη δεύτερη θέση τις ΗΠΑ των οποίων η αντίστοιχη αξία υπολογίζεται σε 10,8 τρισεκατομμύρια ευρώ.
Επί του παρόντος οι κινέζοι προηγούνται με βραχεία κεφαλή, όμως, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ η μεταξύ τους διαφορά, συν τω χρόνω, θα μεγαλώνει υπέρ της Κίνας. Η ραγδαία εκβιομηχάνιση του ασιατικού γίγαντα και η εξάπλωσή του σε διάφορους άλλους τομείς της οικονομίας (ναυτιλία και εμπόριο) αναμένεται να οδηγήσει ακόμα πιο ψηλά την κινεζική οικονομία.
Οι ίδιοι αναλυτές σημειώνουν πως η αξία της κινεζικής οικονομίας αναμένεται να αγγίξει σύντομα (το 2019) τα 16,7 τρισεκατομμύρια ευρώ, ενώ οι ΗΠΑ μετά βίας θα φτάσουν τα 13,8 τρισεκατομμύρια ευρώ.
Παρά το γεγονός πως η ανάπτυξη έχει συρρικνωθεί παγκοσμίως, η Κίνα αναμένεται να συνεχίσει να ανεβαίνει μιας και ο ρυθμός ανάπτυξής της μπορεί να πέφτει από 7,4 σε 7,1 για το 2015 αλλά οι ΗΠΑ βρίσκονται πολύ χαμηλότερα με το δικό τους ρυθμό ανάπτυξης να αυξάνεται από το φετινό 2,2 σε 3,1 για το 2015.
Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά στα στοιχεία που αναλύονται. Ο πληθυσμός της Κίνας ανέρχεται σε 1,3 δισ. κατοίκους, τέσσερις φορές περισσότερο από των ΗΠΑ. Αυτό με απλή αναλογική καθιστά τους Αμερικανούς πολίτες μακράν πλουσιότερους από τους Κινέζους, παρά το γεγονός πως η οικονομία τους βρίσκεται πλέον στην πρώτη θέση, αφήνοντας πίσω τις ΗΠΑ, Ινδία, Ιαπωνία, Γερμανία, Ρωσία, Βραζιλία, Γαλλία, Ινδονησία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Πηγή: iefimerida.gr

Διαβάστε περισσότερα

Γ. Σεφέρης: «Έχω την ιδιοτροπία να πιστεύω στον εαυτό μας»

Βρισκόμαστε σ’ ένα σταυροδρόμι· δεν είμασταν ποτέ απομονωμένοι· μείναμε πάντα ανοιχτοί σ’ όλα τα ρεύματα – Ανατολή και Δύση· και τ’ αφομοιώναμε θαυμάσια τις ώρες που λειτουργούσαμε σαν εύρωστος οργανισμός. […]

Δε μένω τυφλός στα ψεγάδια μας, αλλά έχω την ιδιοτροπία να πιστεύω στον εαυτό μας.

Σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε που μνημονεύω εδώ προσωπικές εμπειρίες· δεν έχω άλλο πειραματόζωο από εμένα. Και η προσωπική μου εμπειρία μου δείχνει πως το πράγμα που με βοήθησε, περισσότερο από κάθε άλλο, δεν ήταν οι αφηρημένοι στοχασμοί ενός διανοούμενου, αλλά η πίστη και η προσήλωσή μου σ’ έναν κόσμο ζωντανών και περασμένων ανθρώπων· στα έργα τους, στις φωνές τους, στο ρυθμό τους, στη δροσιά τους.

Αυτός ο κόσμος, όλος μαζί, μου έδωσε το συναίσθημα πως δεν είμαι μια αδέσποτη μονάδα, ένα άχερο στ’ αλώνι. Μου έδωσε τη δύναμη να κρατηθώ ανάμεσα στους χαλασμούς που ήταν της μοίρας μου να δω. Κι ακόμη, μ’ έκανε να νιώσω, όταν ξαναείδα το χώμα που με γέννησε, πως ο άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως όταν τον ακρωτηριάσουν. […]

Κι όλα τούτα θα μπορούσα να τα ονομάσω με τη λέξη παράδοση, που την ακούμε κάποτε ψυχρά και μας φαίνεται υπόδικη.

Αλήθεια, υπάρχουν ροπές που νομίζουν πως η παράδοση μας στρέφει σε έργα παρωχημένα και ανθρώπους παρωχημένους· πως είναι πράγμα τελειωμένο και άχρηστο για τις σημερινές μας ανάγκες· πως δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτε τον σημερινό τεχνοκρατικό άνθρωπο που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην κατάσταση του θηρίου και την κατάσταση του ανδροειδούς. Η παράδοση είναι λοιπόν ένα περιττό βάρος που πρέπει να εξοβελιστεί.

Μου φαίνεται πως αυτές οι ροπές εκπορεύονται από τη σύγχρονη απελπισία για την αξία του ανθρώπου. Είναι συμπτώματα ενός πανικού, που εν ονόματι του ανθρώπου τείνουν να κατακερματίσουν την ψυχή του ανθρώπου. Όμως τι απομένει αν βγάλουμε από τη μέση τον άνθρωπο; […]

Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη;

Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι;

Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα, μήτε το γύρισμα προς τα πίσω· γυρεύω το νου, την ευαισθησία και το κουράγιο των ανθρώπων που προχωρούν εμπρός.

Γιώργος Σεφέρης, Η γλώσσα στην ποίησή μας, 1964

Πηγή: egriechen.info

Διαβάστε περισσότερα

Ο ΣΥΡΙΖΑ (πρέπει να είναι) στο μικροσκόπιο

Ο κ. Σαμαράς στην Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για την Απασχόληση. Εν τέλει, οι συνδαιτυμόνες (διότι τρώνε κόσμο και κοσμάκη) κατέληξαν να συζητούν πώς θα εκμεταλλευθούν καλύτερα την (επί τούτω κατασκευασμένη) ανεργία, την υποαπασχόληση, την υποαμειβόμενη εργασία και κάθε άλλη μορφή «ευέλικτης απασχόλησης», δηλαδή σκλαβιάς. Αναμενόμενο κάτι τέτοιο, κάθε αντίθετο θα σηματοδοτούσε απειροελάχιστο έστω δείγμα ανθρωπιάς, που τα απάνθρωπα αυτά παχύδερμα δεν αντέχουν.
Καλημέρα σας! Αντικομμουνιστής ο κ. Βορίδης. Αντικομμουνιστής ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστάς» κ. Γεωργιάδης. Αντικομμουνιστής ο κ. Μπαλτάκος! Αλλά αντικομμουνίστρια και η κυρία Σπυράκη;! Η… συντρόφισσα διαπίστωσε ότι το ιταλικό (και διεθνές) εργατικό (και αντιφασιστικό) τραγούδι «Bandiera Rossa» είναι «εναντίον των αξιών της Ευρώπης». Γιατί; Διότι σε μία απ’ τις δεκάδες παραλλαγές του το τραγούδι περιέχει τον στίχο «ζήτω ο κομμουνισμός και η ελευθερία». Ως γνωστόν, όμως, ο κομμουνισμός δεν είναι ευρωπαϊκή αξία. Τουλάχιστον όχι μέσα στο μυαλό της κυρίας Σπυράκη. Πάει και ο αντικομμουνισμός, ξεφτιλίστηκε.
Ομως σήμερα, κυρίες και κύριοι, σύντροφοι και συντρόφισσες, θα ασχοληθούμε με κάπως σοβαρότερα θέματα, όχι διότι είναι σοβαρά τα ίδια, αλλά διότι απειλούν (ακριβώς διότι είναι ασόβαρα) μια πολύ σοβαρή υπόθεση, όπως είναι η προσπάθεια της Αριστεράς (ή έστω του μέρους της εκείνου) να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων στη χώρα, να σταματήσει την καταστροφή και να προχωρήσει στην ανασυγκρότηση, μακάρι και στην αναγέννηση.
Δεν είναι ουδόλως σοβαρή η απόφαση (αν υπήρξε τέτοια), ούτε καν η άποψη του αποκλεισμού από κάθε διάλογο με εκπροσώπους της Αριστεράς του κ. Αδωνη Γεωργιάδη. Μπορεί ο κ. Γεωργιάδης να προσβάλλει ακόμα και τη νοημοσύνη των πολιτών, μπορεί τα χέρια του να είναι βουτηγμένα στο «αίμα» με όσα έχει ψηφίσει, όσα έχει εισηγηθεί και όσα έχει διαπράξει, αλλά ακριβώς για αυτά πρέπει να υφίσταται τη βάσανο του διαλόγου δημοσίως, της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης των ιδεών. Ωστε όποιος υπερέχει να εισπράττει τα «δύσκολα εύγε» του λαού. Κάθε τι άλλο συνιστά φυγομαχία και «δικαίωση» του κάθε Γεωργιάδη εκ του ασφαλούς για τον ίδιο. Υπάρχει όμως και κάτι πολύ χειρότερο απ’ αυτό: η στάση αυτή συνιστά έμμεση λογοκρισία του κ. Γεωργιάδη (αλλά και άμεση, όταν για να συμμετάσχουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε μια συζήτηση δεν θα έπρεπε να συμμετέχει, πρέπει να αποκλείεται ο κ. Γεωργιάδης) – να το το σταλινικό γονίδιο.
Ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι εκπομπή, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να διαλέγει αν θα πάει ή δεν θα πάει, αν θα τη νομιμοποιήσει με την παρουσία του ή όχι (όπως κάνει -και καλά κάνει- με εκπομπές ωσάν του κ. Πρετεντέρη ή των αλήστου μνήμης «νυχτοδικείων»), είναι πολιτικός αντίπαλος. Και τους πολιτικούς σου αντιπάλους ούτε τους αποφεύγεις, ούτε τους λογοκρίνεις, ούτε τους φυλακίζεις.
Αν δεν αντιμετωπίσει δημοσίως και στα ίσια η Αριστερά τον κ. Γεωργιάδη ή τον κ. Βορίδη ή τον κ. Κασιδιάρη, ποιος θα τους αντιμετωπίσει; Αν οι ιδέες της Αριστεράς δεν υπερέχουν των ιδεών της ακροδεξιάς και του φασισμού, τότε για ποιο πράγμα ακριβώς αγωνιζόμαστε; Δεν είναι καλά δείγματα γραφής αυτά. Και τα επισημαίνουν πολλοί,
διότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, ο ΣΥΡΙΖΑ έως τις εκλογές (πλην δραματικής ανατροπής) θα μαζεύει ψήφους με το τσουβάλι. Είτε αποκτήσει αυτοδυναμία, είτε όχι, θα πρέπει να κυβερνήσει (όπως άλλωστε ο ίδιος διακηρύσσει) αξιοποιώντας κάθε θετική δύναμη μέσα στην κοινωνία. Πώς θα το επιτύχει αυτό ακολουθώντας την πεπατημένη που μας έφερε ως εδώ;
Η κοινωνία δεν έχει βάλει τον ΣΥΡΙΖΑ στο μικροσκόπιο, τουλάχιστον όχι ακόμα, και πάντως όχι κατά το μέρος της εκείνο που πυρπολείται – θα υπερψηφίσει (και καλά θα κάνει) αυτό το κόμμα για να τη σώσει απ’ το χειρότερο και για να αποκτήσει η ίδια (στην ιδανική εκδοχή) το δικαίωμα και τις δυνατότητες να οργανώσει αφ’ εαυτής το καλύτερο. Αλλά, αν έτσι συμβαίνει με την κοινωνία, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους Αριστερούς, οι οποίοι έχουν βάλει τον ΣΥΡΙΖΑ στο μικροσκόπιο, καθώς έτσι οφείλουν να κάνουν και τώρα και διαρκώς. Πόσω μάλιστα ενόψει
αριστερής διακυβέρνησης. Συνεπώς, φίλος μεν Αρβανίτης, φιλτέρα δε η αλήθεια. Δεν υπάρχουν απεργίες που να είναι εκβιαστικές. Δεν μπορεί οι αριστεροί να επικαλούνται το «διαίρει και βασίλευε» μουρμουρίζοντας ότι πληρώθηκαν οι τεχνικοί, αλλά έμειναν απλήρωτοι όλοι οι άλλοι. Είναι αδιανόητη για την Αριστερά κάθε εξίσωση προς τα κάτω. Οσο για
την ΕΤΕΡ, το σωματείο των τεχνικών, τιμή του και καμάρι του που κατάφερε τα μέλη του να μη μένουν απλήρωτα. Ας είχε καταφέρει το ίδιο και η ΕΣΗΕΑ. Κι όχι να ’ναι σήμερα οι μισοί δημοσιογράφοι άνεργοι. Απ’ όσους εργάζονται (με γλίσχρες πλέον αμοιβές) οι μισοί να μένουν απλήρωτοι επί μήνες κι άλλοι να δουλεύουν τζάμπα μόνον και μόνον για να μη βγουν απ’ το επάγγελμα (ή κάποιοι, νέοι, για να μπουν). Θα μου πείτε, η κρίση! Βεβαίως - και οι αγώνες της ΕΣΗΕΑ εναντίον της κρίσης πότε έγιναν και δεν τους πήραμε χαμπάρι;
Πρέπει να παραδεχθούμε ότι η παθολογία του επαγγέλματός μας (φερέφωνα, κοινώς παπαγαλάκια, και απαιδευσία του κερατά) καθιστά το πρόβλημα περίπλοκο. Ομως τα περισσότερα απ’ τα προβλήματα περίπλοκα είναι, και δεν συνιστά το πολύπλοκον παρηγοριά ήττας. Το θέμα είναι να λύνει κανείς τα προβλήματα κι όχι να δίνει εξηγήσεις για τη δυσκολία του πράγματος. Ο φίλος και σύντροφος Κώστας Αρβανίτης ζήτησε -προς τιμήν του- συγγνώμη. Αυτό είναι ένα καλό δείγμα γραφής, αλλά δεν αλλάζει
πολύ τα πράγματα, αν τα κακά δείγματα γραφής σε μιαν ευρύτερη κλίμακα παραμένουν επίφοβα. Τι θα γίνει δηλαδή αύριο, αν έχουν το λύειν και το δεσμείν στην ΕΡΤ μυαλά σαν αυτά που απέκλεισαν από το αντιμάχεσθαι τον κ. Γεωργιάδη; Δεν θα πρόκειται για σταλινικά γονίδια, αλλά για σταλινικά σταγονίδια. Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να είναι αδιανόητο – όμως για ένα μέρος της Αριστεράς δεν είναι. Δεν
μιλάμε εν δήμω με τον Κασιδιάρη, έλεγαν (όταν ακόμα αυτός ο φασίστας ήταν ελεύθερος) ορισμένα στελέχη της Αριστεράς κι άφηναν τον φασίστα να μιλάει εν δήμω από μόνος του, απερίσπαστος και χωρίς αντίλογο. Ως εδώ το πράγμα είναι απλώς βλακώδες (αλλά πάντα επικίνδυνο). Εκεί που αγγίζει τον κόκκινο συναγερμό για μας τους ίδιους τους αριστερούς αλλά και για κάθε δημοκρατικό πολίτη, είναι όταν κάνουμε τα στραβά μάτια στις περιπτώσεις που μια παθολογία «αντιμετωπίζεται» με μια άλλη παθολογία. (Πόσω μάλλον όταν πιθανόν να μην πρόκειται για «αντιμετώπιση» αλλά για «στήσιμο».) Η Δικαιοσύνη θα κρίνει αν η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση. Για την Αριστερά όμως (και όλο το πολιτικό σύστημα) η Χρυσή Αυγή ήταν, είναι και θα είναι μια φασιστική οργάνωση. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Πολιτικώς. Τώρα, αν ο φασισμός ως εκ της φύσεώς του οδηγεί στο έγκλημα (πράγμα που αφορά τη Δικαιοσύνη), στο πολιτικό επίπεδο τον φασισμό θανατώνει μόνον η πάλη των ιδεών κι όχι η (συχνά φασιστική άλλωστε) καταστολή. Συνεπώς,
δεν είναι καλό δείγμα γραφής ένα μέρος της Αριστεράς να σιωπά και ένα άλλο να επιχαίρει τώρα που ένας δικαστής αποφάσισε(!) αν θα παρίστανται οι προφυλακισμένοι βουλευτές αυτού του ναζιστικού μορφώματος στη Βουλή κι αν θα ψηφίσουν. Οι δικαστές είναι αρμόδιοι για άλλα πράγματα κι όχι για τη διαμόρφωση (κατ’ εντολήν ή όχι) της πολιτικής ζωής της χώρας. Αν ακόμα έχουμε αστική δημοκρατία και διάκριση των εξουσιών.
Ο λαός αποφασίζει διά της ψήφου του (και όχι μόνον) αν θα υπάρχει Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ. Οι δικαστές αποφασίζουν μόνον αν έχουν γίνει εγκλήματα και ποιοι τα έχουν διαπράξει. Λωτούς μπορεί να (κάνει ότι) τρώει ο κ. Βενιζέλος, αλλά το ΚΚΕ ετέθη εκτός νόμου με βάση ιδιώνυμο νόμο περί «εγκληματικής οργάνωσης».
Γνωρίζω ότι γράφοντας όλα αυτά ερεθίζω κάποια σταλινικά γονίδια ορισμένων (κι ακόμα χειρότερα, ορισμένα σταλινικά σταγονίδια που ενδημούν στον χώρο μας). Δεν με νοιάζει, έχω υπάρξει προγραμμένος, δις και τρις, δεν είναι δα προς θάνατον. Τα γράφω όλα αυτά όχι επί προσωπικού -και να με συμπαθάτε αν έτσι καταλάβατε- αλλά διότι θα αποδειχθούν σημαντικά (εξ όνυχος τον λέοντα), αν η Αριστερά κληθεί να αναλάβει ιστορικές ευθύνες. Πιστέψτε με, θα ήθελα με περισσότερο ενθουσιασμό και λιγότερες ενστάσεις να γράφω για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά η εγρήγορση ίσως να ’ναι πιο χρήσιμη. Οχι για να απογοητεύσουμε εκ προοιμίου τον λαό (όπως κάποιοι άλλοι με θλιβερότατο ζήλο μονίμως επιχειρούν), αλλά για να απογοητεύσουμε εκείνους που θα μας απογοήτευαν. Ισως και για να κάνουν «δεύτερες σκέψεις»…
Αν έχουμε δίκιο…

ΥΓ.: Ομως είτε έχουμε δίκιο είτε όχι, πιστεύω ακράδαντα ότι η πιο ενθουσιώδης υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα και διαρκώς είναι να τον έχει κανείς στο μικροσκόπιο…

Διαβάστε περισσότερα

Η κουβανική απάντηση στον Έμπολα, μεγαλύτερη από το μέγεθος της χώρας

του Adam Taylor  The Washington Post 

Ενώ η διεθνής κοινότητα έχει κατηγορηθεί για ολιγωρία στην κρίση του Έμπολα, η Κούβα, μια χώρα με μόλις 11 εκατομμύρια πληθυσμό που ακόμα ζει μια τεταμένη σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει αναδειχτεί ως τον βασικό πάροχο ιατρικής εξειδίκευσης στα έθνη της Δυτικής Αφρικής που χτυπήθηκαν από τον Έμπολα.

Την Πέμπτη (3/10), 165 επαγγελματίες υγείας από τη χώρα έφτασαν στη Φριτάουν της Σιέρα Λεόνε, για να πάρουν μέρος στη μάχη εναντίον του Έμπολα – η μεγαλύτερη ιατρική ομάδα από καθε μία ξένη χώρα, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγεία (ΠΟΥ). Αφού εκπαιδευτούν για να αντιμετωπίσουν τον Έμπολα, άλλοι 296 κουβανοί γιατροί και νοσηλευτές θα πάνε στη Λιβερία και τη Γουινέα, τις άλλες δύο χώρες που έχουν χειρότερα χτυπηθεί από την κρίση.

Η Κούβα, με οποιοδήποτε κριτήριο, δεν είναι πλούσια χώρα. Είχε Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν λίγο περισσότερο από 68 δισ. δολάρια το 2011, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, που την τοποθετεί λίγες θέσεις ψηλότερα από τη Λευκορωσία. Με 6.051 δολάρια, το ΑΕΠ της κατά κεφαλή ήταν λιγότερο από 6 φορές του αντιστοίχου της Βρετανίας. Ωστόσο, η επίσημη απάντησή της στον Έμπολα φαίνεται μακράν πιο αποτελεσματική από πολλές χώρες κατά πολύ πλουσιότερες – και χρησιμεύει ως παραιτέρω απόδειξη ότι οι επαγγελματίες υγείας ξεπερνούν το ρούμι και τα πούρα στις κουβανικές εξαγωγές.

Το οικουμενικό σύστημα υγείας της Κούβας κάνει δυνατή αυτή την “εξαγωγή”. Η χώρα εθνικοποίησε την ιατρική της περίθαλψη μετά την επανάσταση, βάζοντας τέλος στην ιδιωτική ιατρική περίθαλψη, και εγγυόμενη ελεύθερη ιατρική φροντίδα στο σύνταγμά της. Τα αποτελέσματα έχουν επαινεθεί ευρύτερα. Το 2008, αξιολογώντας 30 χρόνια κουβανικής “επανάστασης της πρωτοβάθμιας περίθαλψης”, ο ΠΟΥ σημείωσε εντυπωσιακά επιτεύγματα της χώρας σε συγκεκριμένους ιατρικούς δείκτες. “Αυτοί οι δείκτες – κοντά ή ίσοι με αυτούς αναπτυγμένων χωρών – μιλάνε από μόνοι τους”, σημειώνει η Γκέιλ Ριντ, δείχνοντας μια μεγάλη μείωση στον αριθμό θανάτων παιδιών κάτω των πέντε ετών και ένα υψηλό προσδόκιμο ζωής 77 ετών στην Κούβα.
Η επιτυχία της κουβανικής ιατρικής περίθαλψης βασίζεται στην εκπαίδευση των γιατρών. Μετά την Κουβανική Επανάσταση, οι μισοί από τους 6.000 γιατρούς διέφυγαν και η χώρα αναγκάστηκε να αναμορφώσει το εργατικό δυναμικό της. Το εκπαιδευτικό σύστημα αναπτύχθηκε τόσο ώστε μέχρι το 2008, εκπαίδευε κάθε χρόνο 20.000 ξένους για να γίνουν γιατροί, νοσηλευτές και οδοντίατροι, στο μεγαλύτερο ποσοστό χωρίς δίδακτρα.
Ο Έμπολα δεν είναι η πρώτη φορά που κουβανοί εργαζόμενοι στην υγεία έχουν σταλεί να αντιμετωπίσουν μια παγκόσμια καταστροφή. Ακόμα και πίσω στο 1960, αμέσως μετά την επανάσταση, η Κούβα έστειλε γιατρούς στη Χιλή να βοηθήσουν στο αντίκτυπο ενός καταστροφικού σεισμού, και αυτή η πρακτική συνεχίστηκε για  δεκαετίες από τότε.  Το 2005, η Κούβα προσφέρθηκε να στείλει ιατρικό προσωπικό στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά τον τυφώνα Κατρίνα (οι οποίοι προφανώς δεν έγιναν δεκτοί).
Το Ρόιτερς αναφέρει ότι αυτό τον καιρό η Κούβα έχει περίπου 50.000 εργαζόμενους στην υγεία που εργάζονται σε 66 χώρες. Εκτός από την καλή φήμη ενεργείων φιλανθρωπίας, η “ιατρική διπλωματία” συχνά φάνηκε ότι εξυπηρετεί πιο πρακτικούς σκοπούς – κατ’ εκτίμηση 30.000 εργαζόμενοι στην υγεία βρίσκονται αυτό τον καιρό στη Βενεζουέλα ως μερική πληρωμή για το πετρέλαιο, για παράδειγμα. Η εξαγόμενη ιατρική εξειδίκευση προβλέπεται ότι θα αποφέρει στην Κούβα 8,2 δισ. δολάρια το 2014, σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα της κρατικής εφημερίδας Γκράνμα. Υπάρχουν ελπίδες ότι ο “ιατρικός τουρισμός” και η εξαγόμενη ιατρική τεχνολογία θα αποφέρουν μια μέρα αντίστοιχα έσοδα.

Δεν είναι μια απλή εικόνα. Οι επικριτές διαμαρτύρονται ότι η Κούβα έχει αρχίσει να θυσιάζει την υγεία των πολιτών της για να βγάλει λεφτά στέλνοντας ιατρικό προσωπικό στο εξωτερικό, και οι συνθήκες γι’αυτούς τους ίδιους τους γιατρούς έχει γίνει αντικείμενο κριτικής – οι Los Angeles Times έγραψαν πρόσφατα ότι ένας σημαντικός αριθμός κουβανών εργαζόμενων στην ιατρική περίθαλψη στη Βενεζουέλα εγκατέλειψε τη χώρα για να ξεφύγει από εξαντλητικό φόρτο εργασίας.
Ακόμα κι έτσι, η εμφατική απάντηση της Κούβας στον Έμπολα δείχνει να ξεπερνά τέτοιες κριτικές, για την ώρα τουλάχιστον. Το μέγεθος του κουβανικού ιατρικού κλιμακίου στη Σιέρρα Λεόνε, τη Λιβερία και τη Γουινέα φαίνεται μεγαλύτερο από πολύ μεγαλύτερων χωρών, όπως η Κίνα. Το Ισραήλ, μια πλουσιότερη χώρα με συγκρίσιμο πληθυσμό, προκάλεσε αρνητικές εντυπώσεις την προηγούμενη εβδομάδα όταν αρνήθηκε στις επικλήσεις να στείλει ιατρικές ομάδες.
“Τα χρήματα και τα υλικά είναι σημαντικά, αλλά αυτά τα δύο πράγματα από μόνα τους δεν μπορούν να σταματήσουν τη διάδοση του Έμπολα”, είπε η Μάργκαρετ Τσαν, γενική διευθύντρια του ΠΟΥ τον προηγούμενο μήνα. “Οι ανθρώπινοι πόροι είναι καθαρά η πιο σημαντική ανάγκη μας”.Σημείωση του Cubadebate

Μιλώντας για “δάνεια υγείας” στην Κούβα και τη μετανάστευση κάποιων εργαζομένων υγείας μέσω των αποστολών, η Washington Post αγνοεί ή παραβλέπει ορισμένα στοιχεία ανάλυσης, που μας φαίνονται σημαντικά να σημειώσουμε:

• Παρά τις χιλιάδες κουβανών γιατρών σε αποστολές αλληλεγγύης, η Κούβα συνεχίζει να είναι ανάμεσα στις 5 πρώτες χώρες του κόσμου με καλύτερη αναλογία γιατρών ανά κατοίκους, γιατρών που προσφέρουν υπηρεσίες στο εθνικό σύστημα υγείας. Οι δείκτες υγείας στον πληθυσμό δεν έχουν υποχωρήσει αυτά τα χρόνια, αλλά συνεχίζουν να βελτιώνονται ποιοτικά.
• Η χώρα έχει ξεκινήσει ένα ευρύ σχέδιο επισκευών στις εγκαταστάσεις υγείας και τελειοποίησης στο σύστημα φροντίδας, εμβαθύνοντας στις ανεπάρκειες που είναι γνωστές στις υπηρεσίες.
• Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναπτύσσουν ένα πρόγραμμα κινητροδότησης για έξοδο επαγγελματιών της κουβανικής υγείας που υπηρετούν σε αποστολές σε άλλες χώρες, στο οποίο διοχετεύουν οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους, πέραν της παραχώρησης ελεύθερης εισόδου στη χώρα σ’  αυτούς τους επαγγελματίες, παρόλο που αυτό δεν συνεπάγεται εργασιακές εγγυήσεις στο σύστημα υγείας των ΗΠΑ

Prensa Rebelde

Διαβάστε περισσότερα

“... δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι...”

  «Υπήρξε από τους πιο οικείους, από τους πιο θαυμαστούς, από τους πιο αγαπητούς, και, δίχως αμφιβολία, ο πιο εξαίρετος από τους επαναστάτες συντρόφους μας (...).
                    Ξεχείλιζε από ένα βαθύ πνεύμα μίσους και περιφρόνησης προς τον ιμπεριαλισμό (...).

    Ικανός αρχηγός, αυθεντία, δεξιοτέχνης του επαναστατικού πολέμου. Κι όμως, με τον ηρωικό και δοξασμένο θάνατό του, κάποιοι επιχειρούν να αρνηθούν την ισχύ ή την αξία των αντιλήψεων και των αντάρτικων ιδεών του. Μπορεί να πεθάνει ο δεξιοτέχνης, κύρια όταν η τέχνη του είναι τόσο επικίνδυνη όσο η επαναστατική πάλη, αλλά εκείνο που με κανέναν τρόπο δε θα πεθάνει είναι η τέχνη στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του και την ευφυΐα του (...).

   Επέδρασε σημαντικά στη στάση του η αντίληψη ότι οι άνθρωποι έχουν μια σχετική αξία στην ιστορία, η ιδέα ότι δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, και ότι η ακατάσχετη πορεία της ιστορίας δε σταματά, ούτε θα σταματήσει με το χαμό των αρχηγών(...).

   Άνθρωποι σαν κι αυτόν είναι ικανοί, με το παράδειγμά τους, να συμβάλουν στην εμφάνιση άλλων που να τους μοιάζουν (...)».

    Με αυτά τα λόγια αποχαιρετούσε ο Φιντέλ Κάστρο, στον επικήδειο που εκφώνησε στην Πλατεία της Επανάστασης, στην Αβάνα, στις 18 Οκτώβρη 1967, τον Ερνέστο Γκεβάρα. Τον Τσε.

    Σαν σήμερα πριν από 47 χρόνια, στις 8 προς 9 Οκτώβρη του 1967, ο κομαντάντε Τσε Γκεβάρα περνούσε στο πάνθεον των «αθανάτων» της Ιστορίας του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. «Έφυγε» χτυπημένος από δυο σφαίρες στο σβέρκο, πισώπλατα, αφού οι δολοφόνοι του, αν και αιχμάλωτος, δεν είχαν το κουράγιο να τον κοιτούν στα μάτια ούτε καν τη στιγμή που τον εκτελούσαν.
    Όση, όμως, προσπάθεια κι αν κατέβαλαν, όσο μελάνι κι αν έχυσαν, όποια προβοκάτσια κι αν έστησαν, ό,τι κι αν σκόπευαν με τη δολοφονία του, τον Τσε ποτέ δεν κατάφεραν να τον βγάλουν απ' τη μέση.
    Το έγκλημα, αντί να σβήσει τα ίχνη αυτού του ασθματικού γιατρού από την Αργεντινή, μετατράπηκε σε βαθιά, σε ζωογόνα και ελπιδοφόρα ανάσα για τους αδικημένους, για τους λαούς όλου του κόσμου.
    Ο Τσε σχεδόν μισό αιώνα μετά τη δολοφονία του συνεχίζει να «ζει»! Και ίσως η εξήγηση αυτής της «αθανασίας» να είναι εκείνη που έδωσε ο Ζαν Πωλ Σαρτρ: «Ο Τσε Γκεβάρα είναι ένας από τους μεγάλους μύθους αυτού του αιώνα. Η ζωή του - έλεγε ο Σαρτρ - είναι η ιστορία του πληρέστερου ανθρώπου της εποχής μας».

    Ποιος ήταν ο Τσε;
    Ένα παιδί αστών που μέχρι τα παιδικά του χρόνια μεγάλωνε μέσα σε έναν τεράστιο κήπο σε μια επαρχία στα βορειοανατολικά της Αργεντινής και μάζευε τους φίλους του στο πάντοτε ανοιχτό σπίτι που έμενε με τους γονείς του;
    Ο αιώνιος έφηβος που ξεκίνησε να ανακαλύψει, παρέα με τον καλύτερό του φίλο και μια μοτοσικλέτα, τη Λατινική Αμερική;
    Ο γεννημένος επαναστάτης που σε ηλικία 28 ετών έφτασε με τους άλλους 81 συντρόφους του στην Κούβα, ξεκινώντας τη μεγαλειώδη προσπάθεια για τη νίκη;
    Ο άνθρωπος της δράσης που άφησε θέσεις και αξιώματα στην Κούβα για να συνεχίσει την επανάσταση στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική;
    Ο Τσε ήταν όλα αυτά. Αλλά κυρίως και τελικά, ήταν ένα πράγμα που τα περικλείει όλα: Ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος. Ήταν ένας κομμουνιστής, που εκείνο το πρωινό του Οκτώβρη στη Βολιβία έμελε να γίνει σύμβολο. Το σύμβολο σε έναν αγώνα που η διάρκειά του θα κρατήσει για όσο στον κόσμο η αδικία θα εξακολουθεί το έργο της.
    Μόνο που στην περίπτωση του Τσε ο τίτλος του «συμβόλου» δεν του χαρίστηκε μετά θάνατον. Ήταν ένας τίτλος που ως καθοδηγητής και ως σύντροφος, ως οδηγός και ως κομαντάντε στην ανειρήνευτη πάλη του ενάντια σε αυτήν την αδικία, τον είχε κατακτήσει ήδη.

    Ποιος ήταν ο Τσε;
    Όταν ο πατέρας του Ερνέστο τον συνάντησε νικητή, πια, στην Κούβα, κατάλαβε πως ο νεαρός μποέμ που αποχαιρετούσε πριν από 6 χρόνια στην Αργεντινή, ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Ήταν ένας σκληραγωγημένος ήρωας που τον τιμούσε ένας ολόκληρος λαός. Ο πατέρας θα γράψει για το γιο του λίγο αργότερα:

«Ο Τσε είχε μεταμορφωθεί σ' έναν άνθρωπο του οποίου η πίστη στο θρίαμβο των ιδεών του, άγγιζε τα όρια του μυστικισμού».

    Αυτός ήταν ο Τσε. Ασταμάτητος. Αλύγιστος. Παθιασμένος. Αμετανόητος. Τέτοιος ήταν ο Τσε και αυτός ήταν ο λόγος που ανήκει σε εκείνους τους ελάχιστούς που κατάφεραν να μετατρέψουν το θάνατό τους σε ένα τόσο στέρεο σκαλοπάτι για να ανυψωθεί το αίτημα για ζωή, για ανθρώπινη ζωή, ακόμη ψηλότερα.

    Από δύο χρόνων μέχρι το τέλος της ζωής του ο Τσε ήταν ασθματικός. Η ασθένειά του δεν τον κατέβαλε ποτέ. Έφηβος έπαιζε ράγκμπι και ποδόσφαιρο, έστω κι αν κάποιες φορές οι πνεύμονές του τον υποχρέωναν να εγκαταλείψει το γήπεδο.
    Αργότερα, ως επαναστάτης πια, υποβάλλει τον εαυτό του σε απίστευτες κακουχίες. Γνωρίζοντας την αδυναμία των πνευμόνων του, του αρέσει να «ακροβατεί», καπνίζοντας μεγάλες ποσότητες πούρων. Εδώ υπάρχει και ένα σχετικό ανέκδοτο:
    Λέγεται ότι στο διάστημα που ήταν υπουργός Βιομηχανίας στην Κούβα, οι συνεργάτες του, του ζήτησαν να περιορίσει το κάπνισμα. Αυτός τους καθησυχάζει και συμφωνεί ότι πρέπει να ελαττώσει τον αριθμό των πούρων που καπνίζει. Έτσι, την επόμενη μέρα, εμφανίζεται στο γραφείο του με ένα πούρο κοντά στο ένα μέτρο μήκος! «Όπως βλέπετε πλέον θα καπνίζω μόνο ένα πούρο την ημέρα», απαντά στους εμβρόντητους συντρόφους.
    Αυτός ήταν ο Τσε. Ο Τσε ουδέποτε αισθάνθηκε ότι ήταν «άγιος», έστω κι αν είχε ήδη θεοποιηθεί από πολλούς ανθρώπους. Δεν άφησε ποτέ περιθώρια για «αγιοποίηση». Τελικά, όπως έλεγε ο ίδιος, ήταν απλώς ένας άνθρωπος. Που έκανε ό,τι πίστευε. Και πίστευε ό,τι έκανε.

«Δεν είμαι απελευθερωτής (libertador). Δεν υπάρχουν libertadores. Οι ίδιοι οι άνθρωποι απελευθερώθηκαν μόνοι τους», έλεγε ο Τσε.

    Ο Τσε είχε δίκιο. Οι άνθρωποι δε χρειάζονται απελευθερωτές, αρκεί να αποφασίσουν να ελευθερωθούν.
    Ο Τσε είχε δίκιο για τους ανθρώπους. Και δεν έπαψε να πιστεύει στη δύναμή τους ακόμα κι όταν ανακάλυπτε ότι ολοένα και λιγότεροι είχαν το κουράγιο του να συνεχίσουν, να παλέψουν, χωρίς συμβιβασμούς και σκοπιμότητες.
    Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ήταν και είναι «ο πληρέστερος άνθρωπος της εποχής μας», γιατί στο πρόσωπο του  συμπίπτουν απόλυτα τα λόγια με τα έργα. Συμπίπτουν απόλυτα οι ιδέες με τις πράξεις. Ο Τσε Γκεβάρα ήταν, δηλαδή, όπως θα έπρεπε να είναι όλοι οι άνθρωποι.
    Κανείς δεν είναι δυνατό να προσθέσει τίποτα περισσότερο στο θρύλο του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Κανείς πέρα από την Ιστορία. Την Ιστορία των απλών ανθρώπων. Που νιώθουν το δικό του όραμα. Ένα όραμα που ο Τσε το περιέγραφε με λόγια απλά και κατανοητά σε όλους:

«Για μας – έλεγε - δεν υπάρχει κανείς άλλος ορισμός του σοσιαλισμού, πλην της κατάργησης της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο».

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Το Λονδίνο και η ελίτ του 1%

Της Τίνας Ρωμαντζή

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Verso, το νέο βιβλίο του Βρετανού ακαδημαϊκού Danny Dorling με τίτλο «Ανισότητα και 1%» (Inequality and 1%). Το βιβλίο θίγει το θέμα της οικονομικής ανισότητας στη Βρετανία, το γεγονός δηλαδή πως η ελίτ του 1% τείνει να συσσωρεύει περισσότερο πλούτο από οποιοδήποτε άλλο κράτος στην Ευρώπη.

Μερικά από τα κύρια σημεία του είναι τα εξής:

1. Η κυριαρχία του 1%

Οι GPs (ιατροί γενικής παθολογίας) και οι διευθυντές σχολείων δεν συγκαταλέγονται πλέον στην ελίτ του 1%. Επαγγέλματα που στο παρελθόν είχαν λάβει μεγάλες αυξήσεις και θεωρούνταν αξιοσέβαστα, δίνουν τώρα τη θέση τους σε εκείνα των δικηγόρων, των μάνατζερ, των λογιστών και των ενασχολούμενων με τα οικονομικά. Η ελίτ κλείνει όλο και περισσότερο τις πόρτες της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πως για να ανήκει ένα ζευγάρι χωρίς παιδιά στο 1%, πρέπει το εισόδημά του να ανέρχεται το λιγότερο στις 160.000 λίρες. Μόνο το κλάμπ του 1% είναι σε θέση να πληρώνει τα δίδακτρα των σχολείων χωρίς να παίρνει δάνεια και να παρέχει στα παιδιά του μόρφωση υψηλού επιπέδου, ώστε να εξασφαλίσουν μια θέση στα καλύτερα πανεπιστήμια.

Η άπληστη συμπεριφορά του περίφημου 1% έχει επίσης ως αποτέλεσμα ο μέσος Βρετανός να αδυνατεί σήμερα να αγοράσει ένα σπίτι στο Λονδίνο, αφού οι τιμές έχουν ξεφύγει πέρα από κάθε λογική.

2. Το Λονδίνο αποτελεί την έδρα της ελίτ του 1%

Σύμφωνα με έρευνες η αφρόκρεμα των εκατομμυριούχων, των οποίων η περιουσία χωρίς να ληφθεί υπόψη η κύρια κατοικία τους έγκειται στις 21 εκατομμύρια λίρες, βρίσκεται εγκατεστημένη στο Λονδίνο. Σημαντικό δέλεαρ αποτελεί το ευνοϊκό φορολογικό σύστημα. Οι μεταβολές στο φορολογικό καθεστώς στον έως τώρα επίγειο παράδεισο, την Ελβετία, είχαν ως αποτέλεσμα την εισροή του παγκόσμιου κεφαλαίου στη Βρετανία.

Στο Λονδίνο επίσης εδράζονται πολλοί Ρώσοι εκατομμυριούχοι, το λιγότερο 2.000, που ανήκουν στο περίφημο 1%. Οι δωρεές που κάνουν στο κόμμα των Συντηρητικών, δείχνουν πως το ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται στη διατήρηση της χαλαρής φορολογίας, κάτι που είναι σύμφωνο και με τις θέσεις των Συντηρητικών. Οι Ρώσοι ήρθαν για να μείνουν.

3. Εκτόξευση της οικονομικής ανισότητας

Τα τελευταία 15 χρόνια η ανισότητα έχει εκτοξευτεί. Οι έρευνες με χαρακτηριστική την τελευταία που διεξήχθη στο πανεπιστήμιο του Princeton δείχνουν, πως όσο μεγαλύτερο είναι το κοινωνικό χάσμα, τόση λιγότερη συμπόνια μπορούν να δείξουν οι πλούσιοι στο συνάνθρωπο τους. Τους αντιμετωπίζουν ως υποδεέστερα όντα, ως ανθρώπους που τους αρμόζει μικρότερη ένδειξη σεβασμού.

Επικρατεί δε η άποψη πως το χαμηλόμισθο προσωπικό πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που έχει δουλειά, αφού το οφείλει στη μεγαλοψυχία του κλαμπ του 1% που διαθέτει εξέχουσες ηγετικές ικανότητες.

4. Τρόποι αντιμετώπισης της οικονομικής ανισότητας

Από όσο προκύπτει οι χώρες στις οποίες το 1% δεν δρα ανεξέλεγκτα, είναι και εκείνες όπου οι άνθρωποι με τα υψηλότερα εισοδήματα εργάζονται πιο αποτελεσματικά για το κοινό καλό ή έστω δημιουργούν λιγότερη δυστυχία.

Ταυτόχρονα ο Danny Dorling πιστεύει πως η αύξηση φόρων περιουσίας, όπως πριν έναν αιώνα συνέβη με το φόρο κληρονομιάς, θα συνέβαλε στην αντιμετώπιση της απληστίας των πλουσίων. Η μείωση υπέρογκων μισθών υψηλόβαθμων στελεχών σε εταιρείες, θα μπορούσε να εξοικονομήσει σημαντικά χρηματικά ποσά και επιπλέον θέσεις εργασίας. Όπως για παράδειγμα στην τράπεζα Barclays ή στο BBC.

Η συγκέντρωση πλούτου σε μια τόσο μικρή μερίδα ανθρώπων, κάνει μη βιώσιμη τη ζωή των υπολοίπων. Η όλη οικονομική δραστηριότητα επικεντρώνεται σε υπηρεσίες που απευθύνονται στους εξαιρετικά πλούσιους, περιορίζοντας έτσι την παραγωγική εργασία. Είναι καταστροφικό να βασίζεται σε υψηλό αριθμό χαμηλόμισθων υπαλλήλων.

Και ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο η ελίτ του 1% παραμένει αλώβητη και διατηρεί ατάραχη τη δύναμή της, σε πολλά μέρη του κόσμου, όπως στην Ελβετία, την Ολλανδία, τη Σουηδία και τη Βραζιλία, το ποσοστό πλούτου που έχει στην κατοχή του το 1% συνεχώς μειώνεται, ανοίγοντας έτσι το δρόμο προς την οικονομική ισότητα.

5. Οι αντιδράσεις κλιμακώνονται

Η οργή και η αλλαγή στάσης απέναντι στους πλούσιους είναι πλέον έκδηλη. Δεν υπάρχει ανοχή και όλοι θεωρούν χρέος τους να αντιδράσουν. Σύμφωνα με το συγγραφέα Danny Dorling δεν έχουμε φτάσει ακόμη στο σημείο που θα οδηγήσει σε μία δραματική αλλαγή. Είναι όμως σίγουρος πως δεν θα αργήσει.

Δεν μένει πάρα να περιμένουμε να δούμε αν θα επαληθευτεί.

Πηγή: hitandrun.gr

Διαβάστε περισσότερα

Μαλβίνα Κάραλη: Οι Μικροαστοί

«Σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι…»

«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.

Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι.

Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”. Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;”

Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δε δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη.

Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.

Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του  και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του.

Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς».

____

  Απόσπασμα από το άρθρο Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος; (Περιοδικό 01, 1995)

  Πηγή: www.doctv.gr

Διαβάστε περισσότερα

Περί του πάθους της αλήθειας

Είναι άραγε ή δόξα απλά και μόνο η νοστιμότερη τροφή του εγωισμού μας; Κι όμως! Ό πόθος της δόξας ήταν αναπό­σπαστο κομμάτι των πιο σπάνιων ανθρώπων, κα­θώς και των πιο σπάνιων στιγμών τους. Ειν’ οι στιγμές των ξαφνικών εκλάμψεων, όταν ό άν­θρωπος απλώνει το χέρι του με μία αγέρωχη κί­νηση, σαν να πρόσταζε τη δημιουργία ενός κό­σμου, αντλώντας κ’ εκπέμποντας φως από μέ­σα του.

Πλημμυρίζει μ’ ευτυχία νοιώθοντας τότε σ’ όλο του το είναι τη βεβαιότητα ότι αυτό πού τόσο τόνε μάγεψε και τόσο ψηλά τον ανέβασε, ή ανάταση δηλαδή πού του προκάλεσε τούτη ή μοναδική αίσθηση, δεν είναι δυνατόν να μείνει χωρίς επιγόνους. Στην αναγκαιότητα, την οποία συνιστούν για όλους τούς μεταγενέστερους αυτές οι εκλάμψεις, αναγνωρίζει ό άνθρωπος την αναγ­καιότητα της δικής του δόξας. Ολάκερη ή ανθρωπότητα τη χρειάζεται, σ’ όλους τούς μέλλοντες αιώνες! Καθώς λοιπόν εκείνη ή στιγμή της έκλαμψης συνιστά την πεμπτουσία της ύπαρξής του, πιστεύει αυτός ενδόμυχα ότι ως άν­θρωπος εκείνης της στιγμής δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει κι απορρίπτει ότι άλλο —αφήνοντας το στο παρελθόν— ως απόβλητο, σήψη, ματαιοδοξία, κτηνωδία ή περιττολογία.

Κάθε αφανισμός και καταστροφή μάς δυσαρεστούν, συχνά μάς εκπλήσσουν κιόλας, σα να βιώναμε κάτι αδύνατο κατά βάθος. Μάς θλίβει ή θέα ενός δέντρου πού καταρρέει, ενός βουνού πού γκρεμίζεται. Κάθε χρόνο, τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς, ανοίγεται μπρός μας ή μυστηριωδία της αντίθεσης τού Είναι και τού Γίγνεσθαι. Όμως το να σβήσει μια στιγμή παγκόσμιας πληρότητας σα μια φευγαλέα λάμψη, χωρίς επιγόνους και κληρονόμους, αποτελεί προσβολή για τον ηθικό άνθρωπο. Το ιδανικό του είναι τούτο: ότι υπήρ­ξε μια φορά κ’ είχε σα σκοπό του να διαιωνίσει και να λαμπρύνει την έννοια τού «ανθρώπου», πρέπει οπωσδήποτε αιώνια να υπάρχει. Άλλ’ ότι ακριβώς οι κορυφαίες στιγμές των πιο σπάνιων ανθρώπων σχηματίζουν μίαν αλυσίδα πού σαν οροσειρά ενώνει όλη την ανθρωπότητα διαμέσου των αιώνων το ότι το Μέγιστο μιας περασμέ­νης εποχής είναι και για μ-ένα μεγάλο^- και το ότι εκπληρώνεται, έτσι, ή ενδόμυχη πίστη πού κι­νούσε προαισθητικά τον πόθο τέτοιων ανθρώπων για δόξα, τούτο αποτελεί το θεμελιώδες διανόη­μα τού Πολιτισμού .

Στο άκουσμα της αξίωσης ότι το Μεγάλο πρέπει να ζει αιώνια, ξεσπάει ή φοβερή μάχη κα­τά τού πολιτισμού^- γιατί ότι είν’ ακόμη ζωντα­νό φωνάζει Όχι! Το κοινότοπο, το μικρό, το κοι­νό κατακλύζουν κάθε γωνιά της Γής, σα βαριά ατμόσφαιρα πού ’μαστέ καταδικασμένοι όλοι ν’ αναπνέουμε^- περικυκλώνει με την κάπνα της το Μεγάλο κι ορμά να το παρεμποδίσει, να το απο­δυναμώσει, να το καταπνίξει, να ενσπείρει σκο­τάδια και πλάνες στο δρόμο πού ’χει να διανύσει τραβώντας για την Αιωνιότητα. Κι ό δρόμος αυ­τός περνάει μέσα απ’ τον ανθρώπινο νου! Μέσα από τον νου αξιολύπητων πλασμάτων, παραδομένων σ’ ένα πέλαγος αναγκών, πού αν σηκώνουν ποτέ το κεφάλι, πάλι στην επιφάνεια των ιδίων δυσκολιών αναδύονται, ξανά και ξανά, μη μπορώντας για πολύ ν’ αντιταθούνε στη φθορά. Αυτοί θέλουν να ζήσουν, να ζήσουν οτιδήποτε — πάση θυσία. Ποιός θα υποψιαζόταν ότι ανάμεσα τους διεξάγεται εκείνη ή δύσκολη λαμπαδηδρο­μία, χάρις στην οποία κρατιέται το Μεγάλο στη ζιυή;⁰ Κι όμως, αναφύονται μερικοί, πού στη θέα εκείνου τού μεγαλείου αισθάνονται τέτοια μακα­ριότητα, σα να ’ταν, αλήθεια, ή ζωή μια υπέρο­χη υπόθεση· σα να ’ταν ό πιο όμορφος καρπός τού πικρού αυτού δέντρου το να γνωρίζεις πώς κάποτε πέρασε κάποιος από τούτην εδώ την ύπαρξη περήφανα και στωικά, άλλος με βαθιά νόηση, κάποιος τρίτος με ευσπλαχνία, ένα όμως δίδαγμα αφήνοντας όλοι πίσω: πώς την ύπαρξη αυτή τη ζει ομορφότερα κείνος πού την αψηφά!

Ενώ ό κοινός άνθρωπος αντιμετωπίζει το σύντομο τούτο Είναι με κατηφή σοβαρότητα, εκεί­νοι, καθώς τραβούσαν προς την Αιωνιότητα, εί­χαν φθάσει σ’ ένα ολύμπιο γέλιο ή τουλάχιστον σ’ έναν υπερήφανο σαρκασμό' πολλοί κατέβηκαν μ’ ένα ειρωνικό μειδίαμα στον τάφο τους — για­τί τί είχαν, στ’ αλήθεια, αυτοί να θάψουν!

Αν θέλει κανείς να βρει τούς πιο παράτολ­μους ιππότες ανάμεσα σε τούτους τούς αναζητητές της δόξας, πού πιστεύουν ότι θα βρουν το έμβλημά τους σε κάποιον μακρινό αστερισμό, ας τούς γυρέψει στους φιλοσόφους. Ή δράση τους δεν τραβάει την προσοχή κανενός «κοινού», δεν ερεθίζει τις μάζες και δεν προκαλεί τα εν­θουσιώδη χειροκροτήματα των συγκαιρινών τους. ’Έχουν το πιο σπάνιο και από μίαν άπο­ψη το πιο αφύσικο μες στη Φύση χάρισμα, πού αποκλείει κ’ εχθρεύεται όλα τα παρόμοια χαρί­σματα. Το τείχος της αυτάρκειας τους, για να μην καταστραφεί και γίνει συντρίμμια, πρέπει να είναι αδαμάντινο, μια κι όλα —άνθρωπος και φύση— κινούνται εναντίον τους. Το ταξίδι για την αθανασία είναι το δυσκολότερο απ’ όλα, με μια διαδρομή απίστευτα κουραστική και συνθή­κες αντίξοες· παρόλα’ αυτά, αν κανείς δεν είναι τόσο βέβαιος για την ευόδωση τού όποιου σκο­πού του όσο ό φιλόσοφος, συμβαίνει διότι ό τε­λευταίος γνωρίζει ότι μονάχα στις ολάνοιχτες φτερούγες όλων των εποχών μπορεί να σταθεί: ή περιφρόνηση για ότι παροντικό και παροδικό ενυπάρχει στην φιλοσοφική θεώρηση των πραγ­μάτων. Ό φιλόσοφος έχει με το μέρος του την αλήθεια. Ας κυλήσει ό τροχός των ήμερων όπου θέλει' απ’ την αλήθεια δεν πρόκειται κανείς να ξεφύγει.

Μάς ενδιαφέρει το ότι έζησαν κάποτε τέτοιοι άνθρωποι. Ποτέ κανείς δε θα μπορούσε να φαν­ταστεί — καν ως απλή δυνατότητα— ότι υπήρ­ξε πράγματι άνθρωπος με την περηφάνια πού χαρακτήριζε, λόγου χάρη, τον σοφό ’Ηράκλει­το. Κάθε προσπάθεια για την απόκτηση μιας άρτιας επιστημονικής γνώσης μοιάζει από τη φύση της δίχως άλλο ανικανοποίητη κι ανεπαρ­κής· ως εκ τούτου, χωρίς τη διδαχή της Ιστο­ρίας, κανείς δεν θα πιστέψει ότι υπήρξε στ’ αλή­θεια άνθρωπος με τέτοια βασιλική υπεροψία, πού είχε την απόλυτη πεποίθηση ότι αυτός ήταν ό τυχερός μνηστήρας της ’Αλήθειας. Τέτοιοι άν­θρωποι ζουν στο δικό τους ηλιακό σύστημα^- εκεί πρέπει κανείς να τούς γυρέψει. Και βέβαια, ένας Πυθαγόρας ή ένας Εμπεδοκλής έδειχναν μεν ύπερανθρώπινο σεβασμό προς τον εαυτό τους, ένα δέος σχεδόν θρησκευτικό, είν’ αλήθεια' όμως ό χαλκάς της συμπόνιας, ή οποία ήταν άρρηκτα δεμένη με την ισχυρή τους πίστη στην μετεμψύ­χωση και την ενότητα όλων των εμψύχων, τούς τραβούσε ξανά πίσω, στο μονοπάτι των υπόλοι­πων ανθρώπων ως θεράποντες τους. ’Όσο για το αίσθημα της μοναξιάς πού διακατέχει τον Εφέσιο αναχώρησή τού ναού της Αρτέμιδος, μονά­χα στα όρη της πιο άγριας ερημιάς μπορεί κα­νείς, παραλυμένος απ’ την παγωνιά, κάπως να το νιώσει. Δεν εκπέμπει αυτός την εκτυφλωτι­κή λάμψη καμιάς συμπόνιας, καμιάς λαχτά­ρας να «βοηθήσει» και να «σώσει»: μοιάζει με άστρο χωρίς ατμόσφαιρα. Ρίχνει το φλογερό βλέμμα του προς τα μέσα, ενώ προς τα έξω το μάτι του θωρεί σβηστό και παγωμένο, σαν ψεύ­τικο. ’Ολόγυρά του, στο φρούριο της περηφάνιας του, σκάνε τα κύματα της πλάνης και τού παραλόγου' αηδιασμένος στρέφει αλλού το βλέμ­μα. ’Αλλά κ’ οι άνθρωποι πού ’χουν ευαίσθητες ψυχές, αποφεύγουν ένα τέτοιο προσωπείο. Αυτό το πλάσμα θα ταίριαζε μάλλον στο ιερό κάποιου απόμακρου ναού, ανάμεσα σε αγάλματα θεών, σε μια ψυχρή μεγαλόπρεπη αρχιτεκτονική. ΩΣ άν­θρωπος ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, ό Ηράκλειτος ήταν απίθανος. Κι όταν τον είδαν, λέει, να παρακολουθεί το θορυβώδες παιχνίδι των παιδιών απόλυτα συγκεντρωμένος, εκείνος στο­χαζόταν ότι δε στοχάστηκε ποτέ κανένας θνη­τός εξ αφορμής ενός τέτοιου θεάματος: το παι­χνίδι τού Μεγάλου Παιδιού Δία πού εάν’ ό κό­σμος· την αιώνια χαρά τού να γκρεμίζεις και να δημιουργείς έναν κόσμο. Δε χρειαζόταν τούς αν­θρώπους — ούτε κ’ ή γνώση του εξαρτιόταν από δαύτους' όλα όσα θα ’χε να μάθει τάχα απ’ τούς ανθρώπους ή όσα πάσχιζαν να μάθουν οι άλλοι σοφοί πριν από αυτόν, τον άφηναν αδιάφορο. «Τον εαυτό μου γύρεψα κ’ ερεύνησα»' είπε χρησιμοποιώντας μια λέξη πού ’δίνε το κλειδί για την έρευνα ενός χρησμού: σα να ’ταν αυτός πού εκπλήρωσε και πραγμάτωσε κείνη τη δελφική ρήση «γνώθι σαυτόν», και κανείς άλλος!

"Ότι άκουσε ωστόσο από τον χρησμό, το θεωρούσε σοφία αθάνατη —σαν τούς προφητι­κούς λόγους της Σίβυλλας — , της οποίας το νόη­μα θα ’πρεπε να ανιχνεύεται αιώνια. Αυτό είναι αρκετό για την ανθρωπότητα τού απώτατου μέλ­λοντος: φτάνει να τον ερμηνεύσει όπως αρμόζει σ’ έναν χρησμό, ό όποιος —όμοια με τον ίδιο το δελφικό θεό— «ούτε λέγει ούτε κρύπτει». Πα­ρά πού εκστομίζει λόγια «αγέλαστα και ακαλλώπιστα και αμύριστα», και μάλιστα με στόμα «μαινόμενο», ή φωνή αυτή πρέπει και θα ακουστεί ως τον μέλλοντα αιώνα.⁸ ’Αφού ό κό­σμος αιώνια θα χρειάζεται την ’Αλήθεια, επομέ­νους αιώνια θα χρειάζεται τον Ηράκλειτο, ακό­μη κι αν αυτός δεν είχε την ανάγκη του. Γιατί να νοιαστεί για τη δική του δόξα; — «τη δόξα θνητών πού έρχονται και παρέρχονται!», καθώς αναφωνεί σαρκαστικά. Τούτα αρμόζουν σε αοιδούς και ποιητές, καθώς και σε όσους αναγνω­ρίστηκαν ως «σοφοί» πριν από κείνον — ας χορ­τάσουν αυτοί με τη νοστιμότερη τροφή του εγωισμού τους! Για τον ίδιο τέτοιες γεύσεις πα­ραείναι συνηθισμένες. Για τη δόξα του νοιάζον­ται προφανώς οι άλλοι, όχι αυτός· ή δική του έγνοια δεν εάν’ ό εγωισμός του, αλλά ή ’Αλήθεια' κ’ ή ’Αλήθεια του λέει ακριβώς ότι τον χρειάζε­ται ή αθανασία της ανθρωπότητας — δεν χρειά­ζεται αυτός την αθανασία του ανθρώπου Ηρα­κλείτου.

Ή ’Αλήθεια! Παραλήρημα ενός θεού! Τί ενδιαφέρει τούς ανθρώπους ή ’Αλήθεια!

Τί ήταν τάχα ή ηρακλείτεια ’Αλήθεια!

Και που βρίσκεται τώρα; "Ένα όνειρο πού πέταξε μακριά, σβησμένο κι αυτό απ’ το πρόσωπο της ανθρωπότητας μαζί με τόσα άλλα όνειρα! — δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο!

The Search For Eternal Truth

’Ίσως ένας ανάλγητος δαίμονας δεν θα ’χε τίποτα περισσότερο να πει για όλα αυτά πού μ’ επιβλητικές αλληγορικές εκφράσεις ονομάζουμε «Παγκόσμια Ιστορία», «’Αλήθεια» ή «Δόξα», παρά τούτα τα λόγια:

«Σε κάποια απόμερη γωνιά του σύμπαντος πού εκχύθηκε αστραποβολώντας σε αναρίθμητα ηλιακά συστήματα, υπήρξε μια φορά κ’ έναν και­ρό ένα άστρο. Πάνω σ’ αυτό το άστρο ζούσαν κάτι έξυπνα ζώα τα όποια επινόησαν το «γιγνώσκειν». Ήταν ή πιο αλαζονική και κίβδη­λη στιγμή της Παγκόσμιας Ιστορίας — όμως τίποτα παραπάνω από μία στιγμή. Γιατί μετά από λίγες εισπνοές-εκπνοές της Φύσης το άστρο πάγωσε, και τα έξυπνα ζώα έπρεπε να πεθάνουν. Ή ώρα είχε σίγουρα φτάσει' γιατί παρά τούς κομπασμούς τους για τα πολλά πού τάχα γνώ­ριζαν, προς μεγάλη τους δυσαρέσκεια ανακάλυ­ψαν πώς ότι είχαν γνωρίσει ήταν εντέλει λάθος. Πέθαναν και χάθηκαν μαζί με το χαμό της ’Αλή­θειας. Αυτή ήταν ή τύχη, λοιπόν, των απελπι­σμένοι εκείνων ζώων, πού ’χαν επινοήσει το γιγνώσκειν.»

Τούτος θα ’ταν ό κλήρος του ανθρώπου αν ήταν πράγματι κάτι περισσότερο από ένα ζώο πού ’χει την τάση «να γνωρίζει». Ή ’Αλήθεια θα τον έσπρωχνε στην απόγνωση και την εκμηδένιση — ή ’Αλήθεια, πού ’χει αιώνια καταδι­καστεί να ’ναι Μη ’Αλήθεια... "Όμως στον άν­θρωπο αρμόζει να πιστεύει σε μια ευπρόσιτη ’Αλήθεια, σε μια πολύ κοντινή του Ψευδαίσθη­ση, πού του εμπνέει απόλυτη εμπιστοσύνη. Μή­πως δε ζει τάχα χάρις σε μια διαρκή αυταπά­τη; Μήπως δεν του αποκρύπτει τάχα ή Φύση τα περισσότερα — ΙΣΑ-ΙΣΑ τα πιο κοντινά του, λ.χ. το ’ίδιο του το σώμα, απ’ το όποιο διαθέτει μόνο μία γητεύτρα «συνείδηση»; Σ’ αυτή τη συ­νείδηση εγκλείστηκε, κ’ ή Φύση πέταξε μακριά το κλειδί. Ω, την ολέθρια περιέργεια τού φιλο­σόφου, να θέλει σώνει και καλά να προβάλει το κεφάλι του απ’ το κελί αυτό, πού είν’ ή συνεί­δηση, και να δει τί υπάρχει εκεί έξω! ’Ίσως να διαισθάνθηκε κατόπιν τούτου, ότι ο άνθρωπος, ζώντας μες στην αδιαφορία της άγνοιάς του, δε στηρίζεται παρά πάνω σε αδηφάγες, άπληστες, βδελυρές, άσπλαχνες, δολοφονικές ροπές, κι ονειροπολεί, ούτος ειπείν, πάνω στη ράχη ενός τίγρη.

«’Αφήστε τον να ονειρεύεται!» φωνάζει ή Τέχνη . «Ξυπνήστε τον!» φωνάζει ό φιλόσοφος, κυριευμένος από το πάθος της ’Αλήθειας. Κι ωστόσο βυθίζεται κι ό ίδιος, ενώ πιστεύει ότι ταρακουνάει τούς κοιμισμένους, σε μια μαγική νάρ­κη ακόμη βαθύτερη — ίσως ονειρεύεται τις «’Ιδέες», ίσως την αθανασία. Ή Τέχνη είναι πιο δυνατή από τη Γνώση, γιατί εκείνη θέλει τη ζωή, ενώ ετούτη πετυχαίνει ως ύστατο σκοπό της — την εκμηδένιση.

Νέα Κοινωνιολογία, τεύχος 37, Φθινόπωρο 2003, σσ. 142-145
Περί του πάθους τής αλήθειας
Friedrich Nietzsche Μετάφραση, σχόλια: Βαγγέλης Δουβαλέρης
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Διαβάστε περισσότερα

Φοροκανίβαλοι!

    Για ένα πια μπορούμε να είμαστε σίγουροι: Οι κυβερνώντες διαθέτουν ανεξάντλητη εφευρετικότητα όσον αφορά τους τρόπους φορολόγησης του κόσμου.
    Το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα, που μια από τις «σημαίες» του είναι εκείνο το «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του», αποφάσισε να φορολογεί σαν εισόδημα του εργαζόμενου τις… δωροεπιταγές των επιχειρήσεων προς τους υπαλλήλους.
    Σε μια χώρα που οι εγγραφές της «λίστας Λαγκάρντ» μένουν στο απυρόβλητο, που οι φόροι της «Χόχτιφ» παραμένουν ανείσπρακτοι και που οι ενδεχόμενες φορολαμογιές της «Μερσεντές» και της «BMW» έχουν μετατραπεί σε λαϊκό ανάγνωσμα αλλά όχι σε φορολογητέο έσοδο για το κράτος, το πολιτικό σύστημα  αποφάσισε να φορολογεί… τα κουπόνια.
    Στη χώρα του ΕΝΦΙΑ, εδώ όπου δεν υπάρχει τίποτα πιο μόνιμο από τα «έκτακτα χαράτσια», τώρα πλέον θα φορολογούνται και τα κουπόνια  που μπορεί να λαμβάνουν οι εργαζόμενοι το Πάσχα για την προμήθεια αρνιού από σούπερ μάρκετ…
    Ανήμερα της κατάθεσης του προσχεδίου του προϋπολογισμού, ο οποίος προσθέτει για το 2015 επιπλέον φορολογικά βάρη ύψους 1,735 δισ. ευρώ, με την απόφαση της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων για την φορολόγηση ακόμα και των παροχών… σε είδος, η κυβέρνηση έδωσε ένα λαμπρό δείγμα της λογικής της. Αν υπάρχει τέτοια, λογική δηλαδή, αυτή  ισοδυναμεί με διαρκή «αναβάθμιση» (ποσοτική και ποιοτική)  της φορολεηλασίας που βιώνει ο ελληνικός λαός.
     Έτσι, αφού έφτασαν στο σημείο να φορολογήσουν και τις δωροεπιταγές ή τα κουπόνια, τότε το μόνο που μένει πλέον είναι να φορολογήσουν ακόμα και τις φιλικές ή τις συγγενικές σχέσεις. Δεν κάνουμε καθόλου χιούμορ. Μετά την συγκεκριμένη απόφαση κανείς πλέον δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι αύριο δεν θα αποφασίσουν να φορολογούν ακόμα και τα δώρα που ανταλλάσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους στις γιορτές. Η’ να φορολογήσουν ακόμα και το  χαρτζιλίκι που μπορεί να δίνει ο πατέρας στον γιο και ο θείος στον ανιψιό.
    Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η φοροληστεία που υφίσταται ο ελληνικός λαός διαπράττεται με τακτικές… οθωμανικού τύπου. Η κατηγορία είναι βαριά. Για το αν είναι και κακόβουλη, όμως, δεν είμαστε καθόλου σίγουροι.
    Ας ληφθεί υπόψη ότι μέσα στο 2015 και βάσει του Προσχεδίου του προϋπολογισμού που κατέθεσε η κυβέρνηση, έρχονται να προστεθούν επιπλέον φόροι ύψους 47,4 δισ. ευρώ που ως συνήθως στη συντριπτική τους πλειοψηφία βαραίνουν τα λαϊκά στρώματα.
    Αυτό στη γλώσσα του κ.Σαμαρά και του κ.Χαρδούβελη λέγεται «φοροελάφρυνση» και «φορολογική δικαιοσύνη» απέναντι σε ένα λαό που - κατά τον πρώην υπουργό Οικονομίας και νυν διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας -  «δεν» υπερφορολογείται!
    Ας ληφθεί υπόψη, επίσης, ότι αυτοί οι νέοι φόροι έρχονται να προστεθούν σε μια υπερδεκαετή περίοδο ανελέητης φορολόγησης:

    Με άλλα λόγια, από το 2004 μέχρι και το 2014, οι φόροι που κλήθηκε να πληρώσει ο ελληνικός λαός ξεπερνούν σωρευτικά το μισό τρισεκατομμύριο ευρώ! Για την ακρίβεια ανέρχονται στα 513,243 δισ. ευρώ. Το αστρονομικό αυτό ποσό, είναι σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερο από ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας! Είναι σχεδόν δυο φορές μεγαλύτερο από ολόκληρο το δημόσιο χρέος της χώρας!
    Το ερώτημα, επομένως, τίθεται και ξανατίθεται: Πού έχουν πάει αυτά τα λεφτά; Και μη μας πουν ότι έχουν πάει σε μισθούς και σε συντάξεις. Γιατί υπάρχει ένα ακόμα στοιχεία που τους εκθέτει: Από το 2004 και μετά ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για την εξόφληση τόκων και χρεολυσίων πάνω από 540 δισ. ευρώ!
Τι να υποθέσουμε, λοιπόν; Ότι αυτοί που μας κυβερνούν και που δεν έχουν αφήσει αφορολόγητο ούτε τον αέρα που αναπνέουμε, με το ένα χέρι φοροληστεύουν το λαό και με άλλο ταΐζουν δανειστές και τοκογλύφους; Και γιατί συμβαίνει αυτό αν όχι για να βαφτίζουν «βιώσιμο» ένα χρέος που άλλοι το δημιουργούν, άλλοι το ξεκοκαλίζουν, και που ο λαός το πληρώνει;

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Η μάχη του Κομπανί

Εκεί που οι αντάρτες θυσιάζονται και η “πολιτισμένη” Δύση ατιμάζεται

 Κώστας Φουρίκος
Η «πολιτισμένη ανθρωπότητα» συγκλονίζεται -δικαιολογημένα- το τελευταίο διάστημα με το φαινόμενο του Ισλαμικού Κράτους (ISIS). Με τις  στρατιωτικές του επιτυχίες, τις ακρότητες στις οποίες προβαίνει, τους ισλαμιστές κατοίκους των χωρών της Δύσης που πυκνώνουν τις γραμμές του, τους αποκεφαλισμούς, τους βομβαρδισμούς θρησκευτικών χώρων χριστιανών αλλά και (αντιπάλων) μουσουλμάνων. Ποιος θα σταματήσει τις δυνάμεις αυτού του ακραίου μείγματος φονταμενταλισμού, ολοκληρωτισμού και αντιανθρωπισμού; Αυτή η ερώτηση αποτελεί κεντρικό θέμα στις συζητήσεις, σε πάνελ και talk shows, στις δηλώσεις αξιωματούχων και ηγετών από τις ΗΠΑ (Μπάιντεν, Ομπάμα) ως τη Γερμανία (Μέρκελ) και τη Γαλλία (Ολάντ).

Τις τελευταίες εβδομάδες, πάντως, έχει γίνει φανερό με τον πιο δραματικό τρόπο, ότι υπάρχουν όντως κάποιοι που επιχειρούν, έμπρακτα, να σταματήσουν τους ισλαμοφασίστες του ISIS (χαρακτηρισμός που δικαιολογημένα κατά τη γνώμη μας έχει δοθεί από την αριστερή -και όχι μόνο- αρθρογραφία). Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους διαχρονικά λησμονημένους, στη διεθνή γεωστρατηγική σκακιέρα των ισχυρών, Κούρδους αντάρτες. Πιο συγκεκριμένα η μάχη δίνεται από το μάλλον πιο αδικημένο κομμάτι τους, στο έδαφος των συμφωνιών που έχουν γίνει στην περιοχή τα τελευταία χρόνια μετά την επέμβαση ΝΑΤΟ και ΗΠΑ στο Ιράκ: τους Κούρδους της Συρίας που ανήκουν πλειοψηφικά στην οργάνωση YPG, αδερφή οργάνωση του αριστερού και ηγετικού στον αγώνα της κούρδικης ανεξαρτησίας κόμματος PKK (Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν, δαστηριοποιείται στα εδαφη της Τουρκίας). Στις γραμμές των ανταρτών και το γυναικείο τμήμα της Women Protection Units – YPJ με 7.500 αντάρτισες, πηγή έμπνευσης και υπερηφάνιας για κάθε αγωνιζόμενη γωνιά του πλανήτη.
Τι ειρωνία για την «πολιτισμένη» νεοφιλελεύθερη Δύση του «τέλους της ιστορίας»! Ένα μαζικό εθνικοαπελευθερωτικό αντάρτικο με αριστερό προσανατολισμό, με σεβασμό στις ατομικές ελευθερίες, στις διαφορετικές θρησκείες, στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, είναι αυτό που προσπαθεί να βάλει φρένο στις πιο σκοτεινές σελίδες της σύγχρονης ανθρώπινης ιστορίας που φέρνουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή των ισχυρών αυτού του κόσμου…

Οι Κούρδοι

Οι Κούρδοι παραμένουν μέχρι σήμερα ένας από τους πιο αδικημένους, ιστορικά, λαούς. Με πληθυσμό που υπολογιζεται κοντά στα 40.000.000, διασκορπισμένο στην Τουρκία, στο Ιράκ, στο Ιράν, στη Συρία. Στην Τουρκία βρίσκεται το μεγαλύτερο κομμάτι όπου σύμφωνα με τούρκικες πηγές ζουν τουλάχιστον 15 εκατομμύρια Κούρδων σύμφωνα με την τελευταία απογραφή. Σύμφωνα με τους Κούρδους το νούμερο είναι πολύ μεγαλύτερο, προσεγγίζοντας τα 30 εκατομμύρια. Στο Ιράκ οι Κούρδοι υπολογίζονται πάνω από 4 εκ. , στο Ιράν κοντά στα 10 εκ. και στη Συρία που βρίσκεται με έντονο τρόπο στο προσκήνιο πάνω από 3 εκατομμύρια κυρίως στην περιοχή της Rojava.
Σε αυτές τις χώρες προσδιορίζεται και εδαφικά η περιοχή του Κουρδιστάν με το μεγαλύτερο μέρος να ανήκει στην Τουρκία. Στις περιοχές της Τουρκίας που αναφέρονται σε αυτή την γεωγρφική περιοχή το κουρδικό στοιχείο αποτελεί την πλειοψηφία σε ποσοστό 95% ενώ εκατομμύρια κούρδοι έχουν εκτοπιστεί με διάφορους τρόπους κατοικώντας πλέον σχεδόν σε ολόκληρη την τουρκική επικράτεια. Κούρδοι πρόφυγες επίσης διαμένουν σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης (Αζερμπαιτζάν, Γεωργία κλπ.) αλλά και στο Λίβανο κατά δεκάδες χιλιάδες, ενώ είναι γνωστό ότι αρκετοί έχουν μεταναστεύσει σε χώρες της Ευρώπης όπως είναι και η Ελλάδα.
Χρόνια ολόκληρα αγωνίζονται χωρίς να βρεθούν σε κανένα σχέδιο που να τάσσεται υπέρ του αιτήματός τους για ανεξάρτητο κράτος. Στην πραγματικότητα στερούνταν στοιχειδών δικαιωμάτων αυτοπροσδιορισμού, γλώσσας, κουλτούρας και εκπαίδευσης είτε αυτό αφορούσε και αφορά την Τουρκία του ΝΑΤΟ, είτε τα αντίπαλα (στο ΝΑΤΟ και μεταξύ τους) καθεστώτα του Ιράν και του Ιράκ,  είτε το πάλαι ποτέ μπααθικό καθεστώς του Άσαντ στη Συρία. Η μοναδική εξέλιξη που διαφοροποίησε τα πράγματα ήταν η επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ και η μετέπειτα ανάγκη τους να μπορέσουν με κάποιο τρόπο να ελέγξουν και να στηρίξουν την ασταθή κατάσταση του νέου καθεστώτος που εγκαθίδρυσαν.
Οι ίδιες προσπάθειες δηλαδή, που εν πολλοίς ευθύνονται για την έκρηξη του φανατισμού στο Ιράκ που σήμερα αποτελεί έναν από τους πυλώνες τροφοδότησης των ισλαμιστών, οδήγησαν τους Αμερικάνους σε κάποιου είδους συμμαχία με τους Κούρδους του Ιράκ (παλιότερα είχε αναφερθεί σποραδική βοήθεια των κούρδων ανταρτών του Ιράκ μόνο από την πλευρά του Ιράν χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά αναγνώριση των δικαιωμάτων των κούρδων που κατοικούσαν στις ιρανικές περιοχές) υπό την ηγεσία του Masoud Barzani (KDP – Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν). Η συμμαχία αυτή οδήγησε στη δημιουργία πλέον ενός σχεδόν αυτόνομου κουρδικού κράτους στο έδαφος του Ιράκ με δική του αστυνομία, κοινοβούλιο και στρατό που συγκροτείται κυρίως από τους λεγόμενους αντάρτες πεσμεργκά (μαχητές που δεν φοβούνται το θάνατο) οι οποίοι είχαν λάβει μέρος και στις προηγούμενες αναμετρήσεις με τον ιρακινό στρατό του Σαντάμ Χουσείν. Τα αποτελέσματα αυτής της λυκοφιλίας βέβαια βιώνει και ο ίδιος ο Μπαρζανί και οι Κούρδοι του Ιράκ, αφού οι τζιχαντιστές πριν επιτεθούν στους Κούρδους της Συρίας και στη Χεζμπολάχ στο Λίβανο επιτέθηκαν στα εδάφη του κούρδικου κράτους στο Ιράκ…

Τα κροκοδείλια δυτικά δάκρυα και το επικίνδυνο παιχνίδι της Τουρκίας

Μια σειρά μεγάλων δυτικών μέσων, αναλυτές, ρεπόρτερ και ειδικοί ανακάλυψαν μάλλον πολύ πρόσφατα (και σίγουρα όψιμα) όπως αναφέραμε και προηγουμένως το συγκεκριμένο κομμάτι των Κούρδων αγωνιστών. Στο έδαφος μάλιστα του εντυπωσικού στοιχείου της γυναικείας παρουσίας στις τάξεις των ανταρτών (στοιχείο που αποτελεί παραδοσιακό στοιχείο της ιστορίας των αγώνων του κούρδικου λαού εδώ και χρόνια) η δυτική ευαισθησία πήρε τεράστια έκταση τις τελευταίες μέρες. Πιάνοντας το νήμα από τις ημέρες της αλλαγής πλεύσης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και των αναγκαίων επικοινωνιακών της στηριγμάτων που κατέληξε στη συνεργασία με τους Κούρδους του Ιράκ, τις τελευταίες μέρες τα δυτικά μέσα πλημμύρισαν με αφιερώματα στις αντάρτισσες του Κουρδιστάν (μέχρι και από το περιοδικό Marie Claire), εκκλήσεις για στρατιωτική συνδρομή μέχρι και ανάσυρση αναλύσεων (που να ταιριάζουν και με την περιρέουσα ατμόσφαιρα των αφηγήσεων για τους καθυστερημένους ανατολίτες) οι οποίες υποστηρίζουν ότι οι Κούρδοι έχουν ινδοευρωπαική καταγωγή, είναι άριο φύλο κλπ.
Αυτό που βέβαια παρέλειψαν όλες σχεδόν οι ευαισθητοποιημένες δυτικές αναφορές, σπάζοντας κάθε όριο υποκρισίας, είναι το γεγονός των ευθυνών της πολιτικής των δυτικών κρατών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤO και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μπροστά στο στόχο της ανατροπής του καθεστώτος του Άσαντ στη Συρία δεν δίστασαν να χρηματοδοτήσουν και να ενισχύσουν την ένοπλη αντιπολίτευση των ισλαμιστών (όπως παραδέχτηκε μέχρι και ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Joe Biden). Από τον πιο μετριοπαθή «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» (Free Syrian Army) μέχρι τις οργανώσεις «Al – Nusra» και «ISIS» οι αντιπολιτευόμενοι που απήλαυσαν την στήριξη της Δύσης δεν έκρυψαν ποτέ την ιδεολογική – πολιτική τους ταυτότητα, τους στόχους και τις προθέσεις τους μέχρι του σημείου της σύνδεσής τους με την πάλαι ποτέ θανάσιμη αντίπαλο των ΗΠΑ, Al Qaeda. Δεν πείραζε όμως γιατί οι ισλαμιστές χτυπούσαν τον Άσαντ και τη Χεζμπολάχ (που τη Δευτέρα 6 Οκτωβρίου ανέφερε 10 νεκρούς σε συγκρούσεις με την Al Nusra). Ίσως αυτό το στοιχείο του ισλαμισμού, μάλιστα, να αποτέλεσε και ένα παραπάνω βοήθημα για τον Ερντογάν (που ως δήμαρχος Κωνσταντινούπολης παλιότερα δήλωνε ότι το Μπλε Τζαμί συμβολίζει το δόρυ και την ασπίδα του Ισλάμ που θα επιτεθεί στη Δύση) και το τουρκικό κράτος ώστε υπηρετώντας τους δικούς του σχεδιασμούς να στηρίξει ποικιλοτρόπως, μέχρι την ύστατη στιγμή τον ISIS.

Οι «πεντάμορφες» και το τέρας

Πως έφτασαν οι Αμερικάνοι να ενισχύουν οργανώσεις που σχετίζονταν με την Αλ Κάιντα; Γιατί η Τουρκία παρέχει διαφόρων ειδών στήριξη στους φονταμελιστές που δεν έχουν διστάσει να απειλήσουν ότι θα φτάσουν μέχρι την Κωνσταντινούπολη;
Οι απαντήσεις προφανώς έχουν ιδιαίτερα σημεία για την κάθε πλευρά αλλά και ένα καθολικό, γενικό σημείο που αφορά συνολικά την εποχή μας. Ζούμε σε μια εποχή που οι πολεμικές συγκρούσεις έχουν έρθει στο προσκήνιο με ξεδιάντροπο και αμοραλιστικό τρόπο από την πλευρά των ισχυρών αυτού του κόσμου, που όσο παλεύουν να καθυποτάξουν και να απομυζήσουν οικονομικά τους εργαζομένους, άλλο τόσο την ίδια στιγμή ανταγωνίζονται αναμεταξύ τους.  Σε αυτό το «νεο-μεσοπολεμικό» πλαίσιο γινόμαστε μάρτυρες τρομερών εξελίξεων. Βασικό στοιχείο των οποίων είναι ότι ισχυρά ιμπεριαλιστικά καπιταλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ και η ΕΕ, δεν διστάζουν να συνεργαστούν με διάφορους απάνθρωπους ολοκληρωτικούς σχηματισμούς από τους ισλαμιστές του ISIS στη Συρία, μέχρι τους νεοναζί του Δεξιού Τομέα στο Κίεβο. Δεν διστάζουν να αλλάξουν το status quo ολόκληρων περιοχών ενισχύοντας την κατασκευή νέων εθνικών, θρησκευτικών, εθνικιστικών ταυτοτήτων, αναζωπυρώνοντας τα μίση και ανοίγοντας δρόμους ματωμένους και πυρακτωμένους για να ικανοποιήσουν τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα.
Και η υποκρισία συνεχίζεται μέχρι τέλους. Παρά τα κολακευτικά δημοσιεύματα υπέρ τους, οι άνδρες και οι γυναίκες της Rojava και του Kobani έχουν αφεθεί μόνοι τους να υπερασπίζονται μέχρι τέλους την ελευθερία, τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους. Άλλωστε οι αντάρτες του PKK και του YPG φιγουράρουν ακόμη στις πρώτες θέσεις των καταλόγων τρομοκρατών του ΝΑΤΟ, της CIA και της ΕΕ. Και ο Ερντογάν μόλις χτες υπενθύμιζε σε αυστηρό τόνο: «όσοι βλέπουν τον ISIS ως τρομοκρατική οργάνωση καλά θα κάνουν να βλέπουν με τον ίδιο τρόπο και το PKK».
Στην πραγματικότητα τόσο η Τουρκία όσο και η συμμαχία γύρω από τις ΗΠΑ σχεδιάζουν τα επόμενα βήματά τους έχοντας ως δεδομένη την πτώση του Κομπανί. Η συμμαχία των δυτικών ετοιμάζει δική της επέμβαση στην περιοχή (με εγγυημένα τα ευεργετικά αποτελέσματα για τους λαούς της περιοχής αν λάβουμε υπ” όψιν μας τι συνέβη και με τις προηγούμενες), ενώ αντίστοιχους σχεδιασμούς έχει και η Τουρκία. Η οποία την ίδια στιγμή που χτυπάει Κούρδους διαδηλωτές στα σύνορά της οι οποίοι επιχειρούν να φτάσουν στη Κομπανί και να στηρίξουν τους συντρόφους τους, εμφανίζεται (ακόμη και σε δυτικά μέσα) να διευκολύνει ευρωπαίους ισλαμιστές που κατατάσσονται, περνώντας από τα εδάφη της, στον ISIS, να ανταλλάσει αιχμαλώτους μαζί του και να συνδράμει τον ίδιο τον στρατό των τζιχαντιστών με απρόσκποπτες διελεύσεις από τα σύνορά της υπό το βλέμμα των συνοριακών της φρουρών όπως αποκάλυψε η φωτογραφία που δημοσίευσε η αριστερή τούρκικη εφημερίδα Evrensel.

Την ίδια στιγμή βέβαια ο Τούρκος πρωθυπουργός, Νταβούτογλου, δήλωνε ότι «αν πέσει το Κομπανί η Τουρκία θα αντιδράσει». Τι εννοεί ο Τούρκος ηγέτης; Μα φυσικά την εισβολή του τούρκικου στρατού στα κουρδικά εδάφη της Συρίας! Έτσι η Τουρκία έχοντας αφήσει τους τζιχαντιστές να πλήξουν τους εχθρούς Κούρδους (ενδεχόμενη νίκη και ισχυροποίηση των οποίων θα δημιουργούσε πρόβλημα με τους Κούρδους των δικών της εδαφών), θα αποκτήσει εκ των υστέρων και με το πρόσχημα του κινδύνου από την πτώση της πόλης, τον έλεγχο των επικίνδυνων κούρδικων περιοχών της Συρίας.
Για την Τουρκία βέβαια αυτοί οι σχεδιασμοί δε σημαίνουν το τέλος των πονοκεφάλων της. Οι ηγέτες των Κούρδων (τόσο ο Οτσαλάν όσο και στρατιωτικός διοικητής του PKK, Τζεμίλ Μπαγίκ) διεμήνυσαν πως η ειρηνευτική διαδικασία που βρίσκται σε εξέλιξη τα τελυταία χρόνια στην Τουρκία ανάμεσα στο PKK και το τούρκικο κράτος θα τερματιστεί αν πέσει το Κομπανί. Χιλιάδες Κούρδοι και μέλη τούρκικων αριστερών οργανώσεων από το βράδυ της περασμένης Δευτέρας βρέθηκαν στους δρόμους πολλών πόλεων από το τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν μέχρι την Κωνσταντινούπολη και από την Γερμανία μέχρι την Ολλανδία. Βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία έλαβαν χώρα και συνεχίζονται για δεύτερη μέρα στην Τουρκία, ενώ σε πόλεις – προπύργια του κουρδικού στοιχείου διαδηλωτές εμφανίστηκαν οπλισμένοι.

«Αχ Κομπανι»…

Μέχρι αυτή την ώρα οι πληροφορίες για το τι συμβαίνει στην Κομπανί παραμένουν συγκεχυμένες αλλά συγκλίνουν στο ότι η πόλη στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της παραμένει υπό τον έλεγχο των αναρτών του YPG. Οι ισλαμιστές του ISIS όμως υπερτερούν σε αριθμό και εξοπλισμό και έχουν κατορθώσει να σπάσουν τις γραμμές άμυνας σε κάποια σημεία. Έχουν κατορθώσει έτσι να εισέλθουν σε κάποια περιφερειακά σημεία της πόλης, υψώνοντας τις μαύρες σημαίες τους σε κάποια κτήρια στα όριά της και σε λόφους γύρω από αυτή. Οι δραματικές εκκλήσεις για βοήθεια από στελέχη των Κούρδων ανταρτών συνεχίζονται προς κάθε κατεύθυνση με παράλληλη υπενθύμιση για τις τραγικές συνέπειες που θα έχει η πτώση της πόλης και τις σφαγές που αναμένεται να πραγματοποιήσουν οι τζιχαντιστές του ISIS. Τα μηνύματα τελειώνουν επίσης με την απόφαση να πεθάνουν μέσα στους δρόμους του Κομπανί παρά να την παραδώσουν στους τζιχαντιστές.
Τι έχουν να πουν για αυτές τις εκκλήσεις οι σοφοί και «πολιτισμένοι» της Δύσης; Τι έχουν να πουν στις περήφανες γυναίκες του Κουρδιστάν που αντιμετωπίζουν με απίστευτο θάρρος και κουράγιο τα τέρατα που οι κυβερνήσεις τους ουσιαστικά στήριξαν;  Τρομοκράτισες τις χαρακτηρίζουν ακόμη και σήμερα και μέλη αριστερών, εξτρεμιστικών οργανώσεων οι δυτικές κυβερνήσεις. Και αυτοί που χρόνια ολόκληρα γεμίζαν τη φαρέτρα των επιχειρήματων τους υπέρ των πολεμικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ και της πολιτικής του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους, με «φιλιππικούς» λόγους για την καταπίεση των γυναικών, τα απολίτιστα καθεστώτα και την εξαγωγή δημοκρατίας από την Δύση στην Μέση Ανατολή, σωπάσανε την ίδια στιγμή που η CIA και οι σύμμαχοι των ΗΠΑ εξόπλιζαν τους χειρότερους των χειροτέρων.
Ας παραμερίσουν λοιπόν, καλύτερα, τώρα. Που να καταλάβουν άλλωστε, έστω και κάτι ελάχιστο, από το σθένος των Κούρδων μαχητών και μαχητριών που έβαλαν τα κορμιά τους μπροστά για να διασώσουν περίπου 20.000 χριστιανούς του Ιράκ από τους τζιχαντιστές; Που να καταλάβουν πως μπορούν οι 7.500 χιλιάδες των γυναικείων μονάδων Yekineyen Parastina Jin (Women Protection Units – YPJ) να δηλώνουν ότι είναι ελεύθερες και από την ανδρική καταπίεση και αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τους (δείτε το παρακάτω βίντεο – αφιέρωμα που τραβήχτηκε ένα χρόνο πριν). Γυναίκες, που όπως ισχυρίζονται, φοβίζουν τους τζιχαντιστές απλώς και μόνο «με την οπλισμένη τους όψη»; Πως να καταλάβουν πραγματικά την τραυματισμένη και αιμόφυρτη αντάρτισσα που τραγουδάει στο κρεβάτι του νοσοκομείου για «το Κομπανί των δακρύων που καίγεται και γεμίζει αίμα»;

Ο μόνος τρόπος ίσως να καταλάβουν είναι να παραδεχτούν τις ευθύνες των ιμπεριαλιστικών κρατών της Δύσης, των ίδιων των κυβερνήσεών τους και να παλέψουν ενάντιά τους.
Σε διαφορετική περίπτωση ίσως το καλύτερο που θα είχαν να κάνουν είναι πλέον να σωπάσουν. Να αφήσουν τα κροκοδείλια δάκρυα και τους μύδρους ενάντια στα «τέρατα του ισλαμισμού» που κρύβουν πίσω τους περισσότερο αίμα και πόλεμο. Ίσως καλύτερα όταν μιλούν για τέρατα να κοιτάζουν λίγο περισσότερο προς τα τηλεοπτικά πάνελ και τις αίθουσες των κοινοβουλίων τους.  Να κοιτάζουν στους καθρέφτες και στους συνομιλητές τους. Ίσως να σκεφτούν πιο διεξοδικά και να συνειδητοποιήσουν ότι είναι συνυπεύθυνοι για τις τερατογενέσεις της εποχής μας.
Και ότι μαζί με την ηρωική άμυνα των πεντάμορφων (από την αποφασιστικότητα και τη θέληση για ζωή) γυναικών και ανδρών της κούρδικης αντίστασης στην Κομπανί που δοκιμάζεται, καταρρέει για πάντα και ο μύθος της «πολιτισμένης Δύσης». Θρυμματίζεται η βιτρίνα της και από πίσω στέκει ορθό, σε νέες περιπέτειες, πιο αποκρουστικό από ποτέ και οπλισμένο μέχρι τα δόντια, αυτό:  Το τέρας του ιμπεριαλισμού.

«Αχ Κομπάνι»
Το Κομπάνι καίγεται
και φέρνει δάκρυα στα μάτια,
Αχ Κομπάνι
Το Κομπανί σήμερα είναι θλιμμένο,
καίγεται και βυθίζεται στο αίμα,
Αχ Κομπάνι
Το Κομπανί σήμερα είναι θλιμμένο
και χύνει δάκρυα από τα υγρά μάτια,
Αχ Κομπάνι
Νέοι άνθρωποι απέναντι σε τανκς και βόμβες,
βάζουν το στήθος τους μπροστά στις σφαίρες,
Αχ Κομπάνι.
Ζήτω στους μαχητές μας,
άνδρες και γυναίκες! (YPG και YPJ)
Αχ Κομπάνι…

ΥΓ: Η ιστορία θα γράψει -ό,τι κι αν γίνει- ότι στην πόλη Κομπανι πολέμησαν ελεύθεροι άνδρες και γυναίκες μέχρις εσχάτων σώζοντας την τιμή ολόκληρης της ανθρωπότητας σε μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές της…

Διαβάστε περισσότερα