«Πέτασον! Πέτασον!» - ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Η μηχανή θανάτου με το όνομα Ισλαμικό Χαλιφάτο δουλεύει συνεχώς. Και για να «παραδειγματίσει», να τρομοκρατήσει δηλαδή, σκηνοθετεί με τεχνικές Χόλιγουντ τις δολοφονίες που διαπράττει με άρρωστη λαγνεία. Γνωρίζοντας πως αν γεμίσει το Διαδίκτυο με «επαγγελματικά» βιντεάκια, θα τρομάξει περισσότερο παρά αν η εικόνα δείχνει ερασιτεχνισμό. Μετά τους αντιφρονούντες μουσουλμάνους, τους χριστιανούς και τους ζωροαστριστές, οι τζιχαντιστές περιέλαβαν τους ομοφυλόφιλους. Αυτούς τους πετάνε από ταράτσες, όπως έγινε πρόσφατα στη συριακή Ράκα. Το τσακισμένο σώμα που προσγειώνεται το λιθοβολούν μέχρι θανάτου οι «πιστοί»· και ανήλικοι ανάμεσά τους. Στη διάρκεια της φονικά «καθαρτήριας» τελετής, το πλήθος δεν παρακολουθεί απλώς. Συμμετέχει. Ουρλιάζει. «Ρίξτε τον! Πετάξτε τον!» Ποιες είναι οι αντίστοιχες λέξεις στη γλώσσα των τζιχαντιστών –αν είναι γλώσσα τα ουρλιαχτά– δεν ξέρω. Δεν θα ξεχάσω πάντως ποτέ μία κραυγή στα ελληνικά, που ξεκινούσε από αλλού, διασταυρώνεται όμως τώρα με τις ανθρωποφάγες κραυγές των θρησκόληπτων. Για την πλάκα τους, κι από βαρεμάρα, καμιά διακοσαριά άνθρωποι ούρλιαζαν «Πέσε! Πέσε!» σ’ έναν τσακισμένο συνάνθρωπό τους, που ανεβασμένος σε πολυκατοικία του Πειραιά απειλούσε ότι θα αυτοκτονήσει. Καλαμπουρίζοντας επίσης, κι από βαρεμάρα, οι Βυζαντινοί του 12ου αιώνα φώναζαν το «Πέτα! Πέτα!» της εποχής τους σε κάποιον δόλιο ακροβάτη.

Γράφει ο Φαίδων Κουκουλές: «Επί Μανουήλ του Κομνηνού ήλθεν εις την Κωνσταντινούπολιν ο σουλτάνος του Ικονίου Γιακούμπ-Χασάν, προς τιμήν του οποίου ο βασιλεύς διωργάνωσεν ιπποδρομιακούς αγώνας. Εν τω ιπποδρόμω καθημένου και θεωρούντος του σουλτάνου, εις συμπατριώτης του ανέλαβε να διέλθη κατά μήκος τον ιππόδρομον ιπτάμενος. Ανελθών λοιπόν επί του οβελίσκου και φέρων φόρεμα μακρόν του οποίου δι’ ελαστικής στεφάνης είχε κυκλικώς ευρύνει την ποδέαν, ανέμενε την κατάλληλον του ανέμου πνοήν, ίνα ριφθή εις το κενόν. Ο αναμενόμενος όμως άνεμος δεν εφύσα και ο λαός ασχάλλων τού εφώναζε: “πέτασον, πέτασον”. Επί τέλους ο δυστυχής απεφάσισε να κάμη το θανάσιμον πήδημα, πεσών όμως εις το έδαφος, συνετρίβη». Δεν εξισώνω. Κανίβαλος πάντως, άπαξ, γίνεσαι και για καλαμπούρι. Η θρησκοληψία μαζικοποιεί και νομιμοποιεί τον κανιβαλισμό, προσφέροντας συχωροχάρτια και παραδεισένιες παρθένες.

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ «ΠΕΙΡΑΜΑ» ΚΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ

Του ΜΙΧΑΛΗ ΨΥΛΟΥ *  
Ίντριγκες, όπερα ,δράμα και πειράματα: Η ιταλική πολιτική ζωή είχε ανέκαθεν πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά ! Τα τελευταία χρόνια μάλιστα το πολιτικό εργαστήρι που φέρει το όνομα Ιταλία έχει πολλά να διδάξει.  Ο Ματέο Ρέντσι ,ένας πρώην  Χριστιανοδημοκράτης, ηγείται σήμερα της κεντρο-αριστερής κυβέρνησης της χώρας ,αλλά και του Δημοκρατικού κόμματος –της μετεξέλιξης του πάλαι ποτέ Ιταλικού Κομμουνιστικού κόμματος.
Ένας άλλος 40χρονος, ο Ματέο Σαλβίνι, που ηγείται σήμερα της εθνικιστικής  Λέγκας του Βορρά, φιλοδοξεί να καταστεί  ο πολιτικός που θα ενώσει την ιταλική κεντροδεξιά με συνθήματα κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βάζοντας στην άκρη το αυτονομιστικό προφίλ του κόμματος.  Σύμφωνα με τον Σαλβίνι «ο  ιταλός πρωθυπουργός Ρέντσι είναι ένας ανόητος υπηρέτης των Βρυξελλών» .Η μετάλλαξη αυτή έχει οδηγήσει τη Λέγκα από ένα περιθωριακό βορειοιταλικό κόμμα του 3% σε μια πανεθνική  δύναμη διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο. Η αλλαγή πλεύσης της Λέγκας του Βορρά απέφερε μάλιστα αμέσως καρπούς καθώς στις τελευταίες περιφερειακές εκλογές στην πάλαι ποτέ κομμουνιστοκρατούμενη Εμίλια Ρομάνα πήρε το 30% των ψήφων.
Σαφή αντι-ευρωπαικό προσανατολισμό έχει  και το κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο που τάσσεται υπέρ της εξόδου της Ιταλίας από την ευρωζώνη ,ενώ με ανάλογα συνθήματα κινείται και ο παλαίμαχος πλέον πρώην πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι . Ο Καβαλιέρε επαναλαμβάνει συνεχώς την ανάγκη εξόδου  της Ιταλίας από την ευρωζώνη  και προτείνει μάλιστα ως  πρώτο βήμα την κυκλοφορία ενός παράλληλου εθνικού νομίσματος, προκειμένου να επανέλθει «η νομισματική κυριαρχία της χώρας. Οι απόψεις αυτές του Μπερλουσκόνι είχαν εξοργίσει εδώ και χρόνια το Βερολίνο  και γι’ αυτόν ουσιαστικά το λόγο ανατράπηκε με παρέμβαση των Γερμανών το 2011.
Με απλά λόγια  στην  τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης τα τρία από τα τέσσερα μεγαλύτερα κόμματα διεκδικούν στον έναν ή τον άλλο βαθμό την έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ.Δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα La Repubblica έδειξε ότι η Ιταλία είναι πλέον  η ευρωσκεπτικιστική χώρα της ευρωζώνης. Μόλις το 27% των Ιταλών δηλώνουν ότι έχουν εμπιστοσύνη στις Βρυξέλλες. Το ποσοστό αυτό ανεβαίνει μάλιστα στο  40% μεταξύ των ψηφοφόρων της  Forza Italia  , της Λέγκας του Βορρά και του Κινήματος των Πέντε αστέρων. Οι διαθέσεις είναι ακόμη χειρότερες σε ότι αφορά το ευρώ: Το ενιαίο νόμισμα θεωρείται στην Ιταλία  ως η κύρια και πιο προφανής αιτία της οικονομικής δυσπραγίας. Μόνο το 10% των πολιτών θεωρούν το ευρώ ως μια βολική επιλογή ενώ το ένα τρίτο ζητά επιστροφή στη λιρέτα.  Και όπως προειδοποίησε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel «στις δημοκρατίες η αντιπολίτευση γίνεται κάποτε κυβέρνηση»
ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΚΡΙΛΟ ΣΕ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ PODEMOS  
Ο Μπέπε Γκρίλο απηύθυνε μέσω του Blog του  έκκληση  για κοινό μέτωπο του  Κινήματος των Πέντε Αστέρων. ΣΥΡΙΖΑ και Podemos ενάντια στην λιτότητα στην Ευρώπη και για την εξεύρεση ευρωπαϊκής λύσης στο θέμα του χρέους.. «Θα ήταν σκόπιμο –γράφει  ο Γκρίλο –να πραγματοποιηθεί  ένα συνέδριο των δυνάμεων στην Ευρώπη που αγωνίζονται για την αναδιάρθρωση του χρέους .Θα πρέπει επίσης να καλέσουμε τους ευρωπαίους να βγουν  στους δρόμους για  να στηρίξουν την ελληνική κυβέρνηση .Το χρέος των χωρών της Μεσογείου δεν μπορεί να αποπληρωθεί, ξεκάθαρα  και απλά. Η Αθήνα, δεν πρέπει να μείνει μόνη της, χρειάζεται μια ισχυρή υποστήριξη απέναντι στην  αυστηρότητα του Βερολίνου και  τους δράκους της ΕΕ»
Αναμφίβολα οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ διαφέρουν σημαντικά από εκείνες του Μπέπε Γκρίλο σε πολλά θέματα.  Ο Αλέξης Τσίπρας έχει εκφράσει την αντίθεσή του στο Κίνημα των Πέντε Αστέρων. Είχε μάλιστα κατηγορήσει τον Μπέπε Γκρίλο  πριν τις ευρωεκλογές ότι η  προεκλογική εκστρατεία των  Πέντε Αστέρων ήταν γεμάτη ύβρεις. «Ο Γκρίλο δεν αποτελεί  μια  αξιόπιστη εναλλακτική λύση στην Μέρκελ» είχε τονίσει ο Έλληνας πρωθυπουργός.  Άλλωστε ,στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο κόμμα της  Ευρωπαϊκής Αριστεράς ενώ  το Κίνημα των Πέντε Αστέρων  μετέχει στην ομάδα των Αντι-Φεντεραλιστών .
Σε μια περίοδο όμως που η ελληνική κυβέρνηση αναζητεί συμμαχίες για να μπορέσει  να αντισταθεί στις πιέσεις του Βερολίνου , μπορεί να αναζητηθεί ένας κοινός τόπος σε διάφορα θέματα με προοδευτικές έστω και ιδιόμορφα, δυνάμεις, που αγωνίζονται ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι κατανοητό ότι η ελληνική κυβέρνηση θέλει  να συμπήξει μέτωπο με τον ιταλό πρωθυπουργό Ματέο Ρέντσι προκειμένου να ενισχύσει τις συμμαχίες της στην ΕΕ και να προκαλέσει ρήγμα στην γερμανική Ευρώπη. Όπως αποδείχτηκε όμως ,ο Ρέντσι ,όπως και ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ το μόνο που ήθελαν ήταν να χρησιμοποιήσουν την νέα ελληνική κυβέρνηση σαν μοχλό πίεσης στο Βερολίνο για μια ήπια χαλάρωση της λιτότητας σε Γαλλία και Ιταλία και όχι φυσικά την κατάργησή της.
ΜΠΟΡΕΙ Ο ΡΕΝΤΣΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ;  
Το ερώτημα είναι όμως πόσο στενός σύμμαχος μπορεί να είναι ο Ρέντσι , όταν ακολουθεί πολιτική κατάργησης των εργατικών δικαιωμάτων θωρακίζοντας  το δικαίωμα των εργοδοτών να απολύουν εργαζόμενους στο πλαίσιο, υποτίθεται, των προσπαθειών για ανάκαμψη της ιταλικής οικονομίας. Οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις  Ρέντσι έχουν προκαλέσει άλλωστε  κύμα διαμαρτυριών, απεργιών και διαδηλώσεων στην Ιταλία . 
Όπως τονίζει ο Ιταλός ερευνητής στο Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής , Λεοπόλντο Νάσια, «οι πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένουν στο επίκεντρο της οικονομικής πολιτικής της Ιταλίας, παρά τις συνεχείς αλλαγές των πρωθυπουργών.
Επτά χρόνια από την έναρξη της κρίσης και τριάμισι από τα πολιτικά σοκ που προκάλεσαν διαδοχικά, οι κυβερνήσεις του Μάριο Μόντι, του Ενρίκο Λέτα και του Ματέο Ρέντσι έχουν αποτύχει να βγάλουν την Ιταλία από την ύφεση. Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της Ιταλίας συνεχίζει να μειώνεται» λέει ο ιταλός ερευνητής.«Την ίδια ώρα το χρέος αυξήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια από 116% στο 132% του ΑΕΠ. Η βιομηχανική παραγωγή παρέμεινε σταθερή επί Λέτα και Ρέντσι, αλλά αν τη συγκρίνουμε με το 2008, πριν από την κρίση, η μείωση ξεπερνά το 20%. Ο Ρέντσι έκλεισε ήδη  ένα χρόνο στην κυβέρνηση αλλά δεν έκανε τίποτα για την οικονομία ούτε για τις τσέπες των Ιταλών. ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά ένα εκατομμύριο τα τελευταία τρία χρόνια και σήμερα ξεπερνά τα 3,3 εκατ. Με τα τελευταία αντεργατικά μέτρα που υιοθέτησε μάλιστα η κυβέρνηση Ρέντσι το κόστος εργασίας μειώθηκε για τις επιχειρήσεις και η αγορά εργασίας έγινε πιο «ευέλικτη» για τους εργοδότες και ελάχιστα προστατευμένη για τους εργαζόμενους».
ΟΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΒΑΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ  
«Οι εξελίξεις σε όλη  την Ευρώπη δείχνουν πάντως  ότι στις εκλογές όλο και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού στρέφεται μακριά από τη συμβατική πολιτική» λέει ο Βρετανός δημοσιογράφος Μάθιου Φλίντερς .  Παρά τις μεγάλες διαφορές τους «κόμματα όπως το   Podemos στην Ισπανία, το Κίνημα Πέντε Αστέρων στην Ιταλία ή ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα  προσφέρουν ένα  πραγματικά ανανεωμένο μοντέλο της δημοκρατίας προσελκύοντας  ψηφοφόρους ως κόμματα αμφισβήτησης της δεσπόζουσας οικονομικής ελίτ η οποία   δεν υπόκειται σε κανέναν  δημοκρατικό έλεγχο» σημειώνει ο Βρετανός δημοσιογράφος.
Η επικεφαλής του βρετανικού ινστιτούτου Policy Network , Κλόντια Σουόλιτς σημειώνει ότι αναδύονται σήμερα δυνάμεις « που δεν αυτοκαθορίζονται ως αριστερές ή δεξιές ,αλλά αγωνίζονται για να επιστρέψει η δημοκρατία στη βούληση του λαού. Η άποψή τους είναι ότι η δημοκρατία έχει πέσει θύμα απαγωγής από ένα αυτοεξυπηρετούμενο και μη αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα».
O Κριστομπαλ Ροβίρα –Καλτβάσερ, αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Ντιέγο Πορτάλες στο Σαντιάγο της Χιλής  σημειώνει : «Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι λαϊκιστές σε όλο τον κόσμο θέτουν εύλογα ερωτήματα σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση της δημοκρατίας, ιδιαίτερα καθώς τα μέτρα λιτότητας επιβάλλονται  απ` έξω ,από  διεθνείς οργανισμούς….  Αντί να χαρακτηρίζουν κάποιοι τους  λαϊκιστές ως ανόητους , θα πρέπει να προβληματιστούν σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο ο λαϊκισμός βοηθά να δοθεί  φωνή στις κοινωνικές  ομάδες που δεν αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται από το σύστημα».
*Πηγή: περιοδικό «Επίκαιρα»

Διαβάστε περισσότερα

Καταναλωτικός φιλοτομαρισμός

Tου Γιάννη Μακριδάκη

Ενώ η ελληνική κυβέρνηση έχει παγώσει την κωλοτούμπα της από τις 20 του Φλεβάρη οπότε και υπέγραψε την παράταση του προγράμματος που είχε συμφωνήσει και εκτελούσε η συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου, ενώ έχει απομείνει μετέωρη και δε μπορεί να αποφασίσει αν θα ολοκληρώσει την κωλοτούμπα οδεύοντας προς ψήφιση όλων των απαιτούμενων για θετική αξιολόγηση από τους Θεσμούς ή αν θα επιστρέψει σε όρθια θέση αξιοπρέπειας, έρχεται η ΕΚΤ και κόβει χρήμα ένα τρις ευρώ, το οποίο από Δευτέρα θα διανείμει στις κεντρικές τράπεζες όλων των χωρών της ευρωζώνης πλην της Ελλάδας.

Οικονομολόγοι και πολιτικοί, όλοι τους σπουδαγμένοι, σύγχρονοι και πολιτισμένοι είναι σύμφωνοι ότι αυτή η κίνηση του κεντρικού τραπεζίτη Ντράγκι είναι απολύτως ωφέλιμη για την ευρωζώνη, για το σύστημα, άσχετα αν είναι ή δεν είναι δίκαιη απέναντι στην Ελλάδα.

Ας δούμε όμως τι σημαίνει αυτή η κίνηση στην απόλυτη πραγματικότητα του οικοσυστήματος και όχι στην εικονική πραγματικότητα του χρηματοοικονομικού συστήματος.

Ίσως να θυμάστε ένα γεγονός που συνέβη προ δύο περίπου ετών όταν υπάλληλος εταιρίας ασφαλούς μεταφοράς χρηματαποστολών κατέστρεψε κατά λάθος διακόσιες χιλιάδες ευρώ σε πενηντάευρα, όλα δηλαδή τα χαρτονομίσματα που περιείχε το βαλιτσάκι του. Ίσως θυμάστε ότι κατόπιν αυτής της ζημίας κλήθηκε να πληρώσει το κόστος, το οποίο υπολογίστηκε σε 10 λεπτά του ευρώ για κάθε κατεστραμμένο χαρτονόμισμα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ένα ευτελές αντικείμενο το οποίο όμως έχουμε συμφωνήσει να ενέχει τον ρόλο του χρηματικού κουπονιού αποτελεί στα χέρια των καταναλωτών μέσο κατασπατάλησης φυσικών πόρων υπερπολλαπλάσιων της αξίας του. Διότι κάθε χρηματοοικονομική συναλλαγή σημαίνει κατανάλωση φυσικών πόρων.

Η πολιτική λοιπόν της ποσοτικής χαλάρωσης που εφαρμόζει η ΕΚΤ με το κόψιμο ενός τρις ευρώ είναι απλή και δίχως σοβαρό κόστος, σημαίνει όμως ότι θα διοχετευθούν χιλιάδες ευτελούς αξίας κουπόνια στα χέρια καταναλωτών, όπου όμως εκεί θα μετατραπούν σε μέσον για την χρήση – κατανάλωση – σπατάλη φυσικών πόρων αξίας ενός τρις ευρώ, ίσης δηλαδή με την πλασματική αναγραφόμενη επ’ αυτών.

Σε έναν πλανήτη στον οποίο το 70% των ανθρώπων είναι (ανόητοι και απολίτιστοι) καταναλωτές (του εαυτού τους τελικά) η ΕΚΤ, όπως και η Αμερική πριν λίγα χρόνια, φροντίζουν να ξεπερνούν την κρίση και την τρισκατάρατη για το σύστημα και τα άτομά του λιτότητα κόβοντας χρήμα που ουσιαστικά δεν έχει κανένα αντίκρισμα σε πλούτο και οδηγώντας έτσι την ανθρωπότητα των καταναλωτών σε ακόμη πιο απερίσκεπτη και πιο χυδαία απομύζηση του οικοσυστήματος.

Σε έναν πλανήτη του οποίου τους πόρους κατασπαταλούμε με ρυθμούς πολλαπλάσιους από αυτούς που η φύση τους αναπληρώνει, σε έναν πλανήτη που η χυδαιότητα του βίου μας εξ-αφανίζει μέρα με τη μέρα χιλιάδες άλλα έμβια πλάσματα και είδη, σε έναν πλανήτη που όσοι έχουν απομείνει άνθρωποι είναι πλέον υπό διωγμόν από τις εστίες τους διότι έχει κυριαρχήσει το άτομο καταναλωτής που διεκδικεί όλους τους φυσικούς πόρους για γρήγορη κατανάλωση στα αστικά καρκινώματα, σε έναν πλανήτη που ο άνθρωπος, ο οποίος αποτελεί την φυσική υπόσταση και την βάση κάθε καταναλωτή είναι και αυτός υπό εξόντωση λόγω της παράνοιας αυτού του τέλειου πλάσματος που θεωρεί ως πλούτο το ευτελές μέσον καταμέτρησης του πλούτου, το χρήμα, και έχει θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία αυτού μέχρι να ασθενήσει και να αποβιώσει έντρομος, σε έναν τέτοιο πλανήτη λοιπόν και σε μια τέτοια ανθρωπότητα η κίνηση αντιμετώπισης της λιτότητας με ποσοτική χαλάρωση που εφαρμόζει η ΕΚΤ αποτελεί μια ακόμη απόδειξη της θλιβερής μας χυδαιότητας, της υποκρισίας μας, του ελλείμματος παιδείας και πολιτισμού.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι στα επόμενα πολύ λίγα χρόνια η ανθρωπότητα θα αναγκαστεί από τον εκτεταμένο λιμό και από την ανυπόφορη συμβίωση με τα απορρίμματα των προγόνων της, να αλλάξει πορεία αν θέλει να επιβιώσει και να σκεφτεί εξαρχής την φυσική της υπόσταση και το οικοσύστημα, φτύνοντας επί των μνημάτων των χυδαίων φιλοτομαριστών που την έφεραν στον κόσμο.

Πηγή: thepressproject.gr

Διαβάστε περισσότερα

Μεταναστευτικό

    Το μεταναστευτικό για μια ακόμα φορά ήρθε στην επικαιρότητα με εκείνο τον στρεβλό τρόπο που επιτρέπει στη φαιότητα και τον μισανθρωπισμό να βυσσοδομεί. Αλλά το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να υποβιβάζεται είτε σε ενδοκυβερνητικό αλαλούμ, είτε σε επικοινωνιακό «κόλπο», είτε σε πεδίο εκδήλωσης της γνωστής αντιπολιτευτικής ακροδεξιίλας.
    Μερικά ενδεικτικά στοιχεία: Σύμφωνα με τις διεθνείς έρευνες πάνω από 23.000 είναι οι νεκροί μετανάστες που έχασαν τη ζωή τους την περίοδο 2000- 2013 στην προσπάθεια να προσεγγίσουν τις ευρωπαϊκές ακτές («Εφημερίδα των Συντακτών», 6/5/2014). Περισσότεροι από 7.000 - σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Μετανάστευσης - είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που μόνο μέσα στο 2013 έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια αναζήτησης ενός ασφαλούς .
    Η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε μια θάλασσα νεκρών και η  Ελλάδα σε διαμετακομιστικό πέρασμα των δουλεμπόρων. Μόνο την περίοδο 2011 – 2013, το Λιμενικό Σώμα κλήθηκε να επιληφθεί σε πάνω από 500 περιπτώσεις θαλάσσιας διακίνησης 12.000 μεταναστών.
    Η έκρηξη των λεγόμενων «μεταναστευτικών ροών» δεν αποτελεί «φυσικό φαινόμενο».  Εκδηλώνεται με τρόπο ευθέως ανάλογο των εντάσεων στην περιοχή για τις οποίες καθόλου αθώα δεν είναι η επιθετικότητα του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι: Σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, οι νεκροί και αγνοούμενοι μετανάστες το 2007 στη Μεσόγειο ήταν 630. Το 2011, μετά τα «κατορθώματα» της ΕΕ σε Λιβύη, Συρία κλπ, ο αριθμός ξεπέρασε τους 1.500…
    Κόντρα λοιπόν στα στερεότυπα που επικρατούν τόσο στην ΕΕ της αναβίωσης του φασισμού και του σιδερόφρακτου ρατσισμού, όσο και στα «μυαλά» των εγχώριων «ούγκανων» της πατριδοκαπηλείας, επιβάλλεται να επισημανθεί για μια ακόμα φορά:
   1) Οι μετανάστες είναι άνθρωποι. Κάθε πολιτική τοποθέτηση γύρω από το οξύτατο μεταναστευτικό πρόβλημα κρίνεται, επομένως, από το κατά πόσο αναγνωρίζει (στην ράξη και όχι στα λόγια) την ανθρώπινη υπόσταση τω μεταναστών.
   2) Οι ασκήσεις απανθρωπιάς εναντίον των μεταναστών αφορούν όλη την κοινωνία καθώς δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από μια προσομοίωση απανθρωπιάς απέναντι στον κάθε ανίσχυρο, στον κάθε αδύναμο, στον κάθε ανήμπορο, στον κάθε καταπιεσμένο, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής και εθνικότητας.
  3) Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τους ανθρώπους όταν απειλούνται από αφανισμό να χρησιμοποιούν το «διαβατήριο» της ελπίδας για την αναζήτηση τροφής και ασφάλειας χωρίς να λογαριάζουν σύνορα.
    Όποιος, συνεπώς, ισχυρίζεται ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης θα λυθεί με μέτρα αστυνομικά, με στρατοκρατικά «κόλπα», με «αγροφύλακες» που σουλατσάρουν στην ...Αθήνα, ψεύδεται. Και στην πραγματικότητα εκείνο που κάνει είναι να προωθεί μια πολιτική «γύψου» που με πρόσχημα τον μετανάστη επιδιώκει την «νομιμοποίηση»  πρακτικών καταστολής κατά του συνόλου του «εχθρού - λαού».
    Με συναίσθηση ότι ως Έλληνες έχουμε την τιμή ήδη από το 1827 - από το Σύνταγμα της Τροιζήνας - να έχουμε διαδηλώσει τον απόλυτο σεβασμό και τη διασφάλιση όλων των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπινου όντος εντός της ελληνικής επικράτειας, με επίγνωση ότι ο λαός μας ρημάζεται από τους τραπεζίτες αλλά κάποιοι μας δείχνουν σαν ένοχους τους… μετανάστες και με απόλυτη συναίσθηση του μεγέθους του προβλήματος, ο λαός μας έχει κάθε δικαίωμα να ζητά να παρθούν μέτρα τώρα!
    Μέτρα που θα κινούνται στον αντίποδα της λογικής της «Σπιναλόγκας» και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, που δεν θα επιτρέπουν τρομοκρατικές επιχειρήσεις - «σκούπα» γιατί μιλάμε για ανθρώπους και όχι για «σκουπίδια».
Μέτρα που εδώ και τώρα,

• παρά και ενάντια στην ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία και τις διατάξεις του Δουβλίνου, θα παραχωρούν ταξιδιωτικά έγγραφα στους μετανάστες, για να μπορούν να μετακινηθούν εκτός Ελλάδας, όπως ζητούν,
• θα αποδίδουν όλα τα κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα στους μετανάστες που εργάζονται ώστε να μην πέφτουν θύματα ανείπωτης εκμετάλλευσης και αυθαιρεσίας αλλά και να μην αξιοποιούνται ως πολιορκητικός κριός ενάντια στα δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων,
• θα προωθούν άμεσα την δημιουργία δημόσιων, οργανωμένων, ανθρώπινων χώρων υποδοχής και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης.

    Μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από το τσάκισμά των κυκλωμάτων λαθρεμπορίας και εκμετάλλευσης μεταναστών. Από το τσάκισμα - με πυγμή παραδειγματική και αμείλικτη - των εγκληματικών κυκλωμάτων Ελλήνων, μεταναστών και «μεικτών» που στρατολογούν καθάρματα από την μεταναστευτική χοάνη.
    Και φυσικά μιλάμε για μια πολιτική που δεν θα στηρίζεται σε φράκτες τύπου Έβρου. Αλλά για μια πολιτική που θα γίνει η ίδια «φράκτης» απέναντι στα αίτια που προκαλούν τα καραβάνια της προσφυγιάς και της μετανάστευσης. Πώς; Με μια Ελλάδα που δε θα γίνεται συνεργός, αλλά θα υψώνει φωνή ενάντια στα εγκλήματα που διαπράττονται στις χώρες των μεταναστών.

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Ώρα για έργα, όχι για λόγια

Σταύρος Χριστακόπουλος
Όταν η κυβέρνηση Τσίπρα συμφωνούσε με τους δανειστές της Ελλάδας στη βάση του κειμένου Βαρουφάκη στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου, ήταν προφανές ότι η «δημιουργική ασάφεια» εκείνου του κειμένου δεν σήμαινε πως η Ελλάδα έμπαινε αυτομάτως σε μια νέα εποχή.
♦  Ο ενδιάμεσος χρόνος των τεσσάρων μηνών – όπως και αν τον ονομάσουμε – σήμαινε πολύ λιγότερα από όσα θα ήθελε σε ιδανικές συνθήκες η ελληνική κυβέρνηση.
♦  Ο χρόνος αυτός συμφωνήθηκε να αξιοποιηθεί ώστε η κυβέρνηση να εμφανίσει μια συγκροτημένη και τιμολογημένη πρόταση, η οποία θα αποτελούσε το εξιτήριο από το μνημόνιο και το εισιτήριο στην επόμενη μεσοπρόθεσμη συμφωνία.
♦  Ο όρος τρόικα μπορεί να απαλείφθηκε – και να επανέρχεται σποραδικά, όταν ο Σόιμπλε έχει τα νεύρα του –, αλλά οι θεσμοί που τη συγκροτούσαν θα παρέμεναν ως επιτηρητές, αλλά και ως αξιολογητές του κυβερνητικού έργου.
♦  Το κείμενο Βαρουφάκη και η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου εμπεριέχουν δεσμεύσεις μεταρρυθμίσεων. Μπορεί η κυβέρνηση να αναλώνεται στην προσπάθεια να απαντήσει στους επικριτές της ότι το μνημόνιο δεν παρατάθηκε, ωστόσο οι δημοσιονομικοί περιορισμοί και κανόνες διατηρούν ακέραιο τον ρόλο των… «θεσμών».
Σε αυτό το περιβάλλον ο πρωθυπουργός την περασμένη εβδομάδα είπε ότι η κυβέρνησή του θα κριθεί από το έργο της – μια διαπίστωση που αφορά πρωτίστως το τετράμηνο και εν συνεχεία το σύνολο της κυβερνητικής θητείας. Παρότρυνε μάλιστα τους υπουργούς του για «λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά».
Ρεαλιστική η διαπίστωση, ωστόσο το έργο του τετραμήνου δεν θα κριθεί μόνο στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και εκτός αυτής. Στη βάση μάλιστα αυτού του έργου η κυβέρνηση θα κερδίσει ή θα απολέσει «όπλα» εν όψει της επόμενης διαπραγμάτευσης, η οποία θα αποβεί καθοριστική για το μέλλον και της χώρας και της κυβέρνησης.
Διεθνής πίεση
Το πρώτο – και το ισχυρότερο – μέσο πίεσης στα χέρια των δανειστών και των θεσμών τους είναι η χρηματοδότηση του χρέους, δεδομένου ότι οι χρηματοδοτικές ανάγκες της κυβέρνησης για τον Μάρτιο υπολογίζονται σε 7 δισ. ευρώ (3,2 δισ. προς ΔΝΤ και πληρωμές ομολόγων σε εξωχώριους ομολογιούχους και 3,8 δισ. σε έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου). Έχει καταστεί σαφές ότι η χρηματοδότηση θα προκύψει με αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις. Έχει επίσης καταστεί σαφές ότι η επιτυχής έξοδος από το μνημόνιο είναι το θεμέλιο για μια νέα ευνοϊκότερη συμφωνία.
1 Ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ φρόντισε να προειδοποιήσει μέσω των «Financial Times» ότι ο μόνος πιθανός τρόπος να ανοίξει η κάνουλα της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης είναι η υλοποίηση συμφωνηθεισών μεταρρυθμίσεων:
«Το μήνυμά μου στους Έλληνες είναι: Προσπαθήστε να ξεκινήσετε το πρόγραμμα πριν τελειώσει η συνολική επαναδιαπραγμάτευση. Υπάρχουν στοιχεία που μπορείτε να ξεκινήσετε να κάνετε σήμερα. Αν τα κάνετε, τότε κάποια στιγμή στον Μάρτιο, ενδεχομένως, θα μπορεί να γίνει μία πρώτη εκταμίευση. Αλλά αυτό θα απαιτούσε πρόοδο και όχι μόνο προθέσεις».
2 Για την πλευρά της Κομισιόν η εκπρόσωπός της Μίνα Αντρέεβα έχει ήδη δηλώσει: «Δεν είναι ο ρόλος μας να σχολιάζουμε δηλώσεις, αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι η υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων και η τήρηση των δεσμεύσεων που ανέλαβε η Ελλάδα στο πλαίσιο της συμφωνίας του Eurogroup».
3 Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από την πλευρά της, αποκλείει προς το παρόν το ενδεχόμενο να διευρύνει το όριο των 15 δισ. ευρώ για τις εκδόσεις εντόκων γραμματίων του Ελληνικού Δημοσίου, καθώς δεν επιτρέπει μέχρι στιγμής στις ελληνικές τράπεζες να χρηματοδοτήσουν περαιτέρω το κράτος. Οι τράπεζες δεν μπορούν να παραβούν αυτήν την εντολή, ενώ, όπως λένε στελέχη τους, ακόμη και αν δινόταν το ελεύθερο από την ΕΚΤ, είναι αμφίβολο αν οι τράπεζες θα διέθεταν τη ρευστότητα για να καλύψουν νέα έντοκα. Συνεπώς η μόνη λύση που διαθέτουν είναι η μετακύλιση των λήξεων του Μαρτίου.
4 Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προειδοποίησε; «Προτού καταβληθούν περαιτέρω κεφάλαια, η Αθήνα θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει υλοποιήσει τους συμφωνημένους όρους». Και συμπλήρωσε: «Εάν ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών δηλώσει ότι η συμφωνία του Eurogroup με την Ελλάδα είναι ασαφής, θα σημαίνει ότι το κάνει γνωρίζοντας ότι είναι λάθος».
Ακόμη, απαντώντας σε δηλώσεις του Γιάνη Βαρουφάκη στο Asso-ciated Press για θέματα «προτεραιοτήτων» στην αποπληρωμή του χρέους, δήλωσε αυτές τις μέρες: «Αν (σ.σ.: ο Βαρουφάκης) δεν κάνει την πρώτη αποπληρωμή έγκαιρα, τότε θα πρόκειται για το λεγόμενο πιστωτικό γεγονός, και δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του και να φέρω την ευθύνη για όσα θα συνέβαιναν σε αυτή την περίπτωση στην Ελλάδα».
Τρεις σκόπελοι
Υπό το βάρος της πίεσης των δανειστών, η κυβέρνηση καλείται να ανταποκριθεί υλοποιώντας δεσμεύσεις – με νόμους – που βασίζονται στη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου. Εδώ αρχίζουν τα προβλήματα:
♦ Ο πρώτος σκόπελος είναι η υιοθέτηση – όπως η ίδια έχει συμφωνήσει στο Eurogroup – μόνο μέτρων που δεν έχουν αρνητικό αντίκτυπο στη δημοσιονομική εικόνα της χώρας. Ήδη για τον λόγο αυτόν έχει αρχίσει η προσπάθεια είτε για ψαλίδισμα προεκλογικών εξαγγελιών είτε για χρονική κατάτμηση ή μετακύλισή τους.
♦ Ο δεύτερος σκόπελος είναι η δραματική υστέρηση των δημοσίων εσόδων κατά 2 δισ. ευρώ τους δύο πρώτους μήνες, αλλά και η προβολή των απωλειών αυτών στους ετήσιους λογαριασμούς του κράτους. Στη λήξη της ενδιάμεσης τετράμηνης περιόδου η κυβέρνηση, αν τα ταμεία παραμείνουν άδεια, κινδυνεύει να βρεθεί διαπραγματευτικά αποδυναμωμένη. Ένα γεμάτο ταμείο μπορεί να προσφέρει επιχειρήματα ώστε να αποφευχθούν πολλές παραχωρήσεις, είτε εισπρακτικού είτε άλλου είδους. Δυστυχώς τα εμπόδια θα είναι πολλά σε αυτήν την προσπάθεια (ρεπορτάζ στις σελίδες 8-9).
♦ Ο τρίτος σκόπελος είναι η διαπίστωση ότι προεκλογικά η χρηματοδότηση του προγράμματος ανακούφισης είχε στηριχθεί σε μέτρα κατά της φοροδιαφυγής και του μαύρου χρήματος, τα οποία ενδεχομένως θα χρειαστούν χρόνο για να αποδώσουν. Είναι ακόμη ασαφές το πώς θα καλυφθεί το κενό στις κρατικές εισπράξεις.
Άοπλη κυβέρνηση
Το προφανές, κατόπιν αυτών, είναι ότι η κυβέρνηση πιέζεται ταυτοχρόνως από τρεις αυτόνομους, αλλά αλληλοσυμπληρούμενους παράγοντες:
♦ Διεθνώς, στο πεδίο της διαπραγμάτευσης, από τους δανειστές και επιτηρητές, οι οποίοι περιμένουν στη γωνία να αξιολογήσουν την κυβέρνηση επί τη βάσει αποτελεσμάτων – ένα στοιχείο το οποίο δεν μπορούν να κρύψουν ούτε οι «δημιουργικά ασαφείς» διατυπώσεις της συμφωνίας στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου.
♦ Στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο από τις εσωκομματικές αντιδράσεις επί της συμφωνίας στο Eurogroup (ρεπορτάζ στη σελίδα 7) και τις τεράστιες ανάγκες ανταπόκρισης στο κυβερνητικό της καθήκον.
♦ Στην οικονομία από τις αδήριτες δημοσιονομικές και χρηματοδοτικές ανάγκες και τη σημαντική απώλεια εσόδων με το «καλημέρα».
Έναντι των τριών αυτών πιέσεων η κυβέρνηση έως αυτή την ώρα δεν έχει αντιτάξει τα όπλα που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις πολύ μεγάλες δυσκολίες: τη σκληρή και συστηματική προγραμματική δουλειά, την ετοιμότητα για τεκμηρίωση των προτάσεών της και την προετοιμασία για την αντιμετώπιση του εσωτερικού μετώπου.
Ας προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τις «παιδικές ασθένειες» μιας τόσο νέας κυβέρνησης – και τώρα είναι μάλλον η κατάλληλη ώρα, πριν εξελιχθούν σε γάγγραινα –, αλλά μακριά από τον πειρασμό να υποδείξουμε πολιτική, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν και άστοχο και επικίνδυνο.

Έλλειψη προετοιμασίας
Ο ΣΥΡΙΖΑ – το κόμμα – κορμός της κυβέρνησης – δεν φαίνεται να έχει προετοιμαστεί επαρκώς στο προγραμματικό πεδίο. Αυτό είναι προφανές τόσο από την αναντιστοιχία μεταξύ υπουργικών εξαγγελιών και προτάσεων προς τους δανειστές όσο και από το ότι η υποχώρηση της κυβέρνησης από προγραμματικές δεσμεύσεις – αναμενόμενη σε μια διαδικασία διαπραγμάτευσης με αντίπαλο υπέρτερο – δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη, κυρίως στο κόμμα.
Η άποψη ότι «θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας ανεξαρτήτως της διαπραγμάτευσης» είναι εκ των πραγμάτων ανεδαφική, όπως άλλωστε αποτυπώνεται και στο κείμενο της συμφωνίας του Eurogroup, ενώ αυτό θα γίνεται ευκρινέστερο όσο προχωρεί η διαδικασία του τετραμήνου και, ακόμη περισσότερο, όσο θα πλησιάζουμε στη συμφωνία για το επόμενο «πακέτο». Συνεπώς μάλλον θα έπρεπε να είναι έτοιμο και το σημείο υποχώρησης – και μάλιστα τιμολογημένο, στον βαθμό που οι δανειστές συζητούν μόνο με τέτοιους όρους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του ΕΝΦΙΑ, ο οποίος – όπως άφησε ο Βαρουφάκης να εννοηθεί – ενδέχεται να παραμείνει επειδή, υπό το βάρος των απωλειών στα έσοδα, ίσως η κυβέρνηση δεν θα αναλάβει ακόμη το ρίσκο για μια βέβαιη απώλεια άνω του 1 δισ. ευρώ με αβέβαιο τον τρόπο κάλυψής της.
Άλλο παράδειγμα είναι ο ΦΠΑ, για τον οποίο οι παλινωδίες εκ μέρους του υπουργού Οικονομικών είναι πλέον καθημερινές, ένα φαινόμενο που παρατηρείται και σε άλλα σοβαρά ζητήματα, όπως η πιθανότητα επιβολής έκτακτου φόρου. Αυτή η χωρίς αρχές και πλαίσιο συζήτηση, εκτός του ότι παράγει επικοινωνιακό χάος, δείχνει ότι η κυβέρνηση πελαγοδρομεί.
Εσωτερικό μέτωπο
Η Ελλάδα είναι μια χώρα πρακτικά ακυβέρνητη ολόκληρο το 2014 λόγω υπερβολικά παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου. Αν αυτό συνεχιστεί και με τη νυν κυβέρνηση, η ευρύτατη λαϊκή στήριξη ενδέχεται να χαθεί πρόωρα. Ακόμη μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος αν η κυβέρνηση υποχρεωθεί στην πορεία να λάβει δύσκολες αποφάσεις ελλείψει διαπραγματευτικής ισχύος. Ένας κρίσιμος παράγοντας σταθεροποίησης ή αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης θα είναι η επικοινωνία και η σχέση κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ.
Η απότομη προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα – «βίαιη ενηλικίωση» την αποκαλούν εύστοχα πολλοί στην Κουμουνδούρου – δεν γίνεται με αλεξίπτωτο. Αντιθέτως οι κόντρες και οι διαφωνίες είναι συνεχείς: πότε για τη συμφωνία, πότε για τη στρατηγική και την τακτική στη διαπραγμάτευση, πότε για τις έμπρακτες υποχωρήσεις από το πρόγραμμα. Αυτές οι κόντρες όμως δεν περιορίζονται στο κόμμα, αλλά αντανακλώνται και στην κυβέρνηση, ανάλογα με την ιδεολογική ταυτότητα των υπουργών.
Πολλοί λένε – δικαιολογημένα για τους γνωρίζοντες – ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα με διαφορετική κουλτούρα από τα αστικά κόμματα σε όσα αφορούν τις διαφωνίες, την ελεύθερη έκφραση γνώμης και τη δυνατότητα συνθέσεων.
♦ Ορθόν, όταν πρόκειται για το κόμμα, όπου οι διαφωνούντες μπορούν να πάνε μαζί στην ταβέρνα ύστερα από μια συγκρουσιακή συνεδρίαση.
♦ Λάθος, όταν πρόκειται για κυβέρνηση η οποία εκλήθη να διεκδικήσει, να επιτύχει και να διαχειριστεί τη μετάβαση της χώρας από τα μνημόνια σε μια νέα σχέση με την ευρωζώνη και στην προσπάθειά της αυτή έχει απέναντί της σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη, με δύσκολες και λίγες συμμαχίες και πολλές – ενίοτε σκληρές – αντιπαλότητες. Κυρίως με την πανίσχυρη Γερμανία απέναντι.
Όσα δεν συμφωνήθηκαν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όσα δεν σχεδιάστηκαν όταν έπρεπε δεν είναι εύκολο να συμφωνηθούν και να σχεδιαστούν εκ των υστέρων. Οι λόγοι των υστερήσεων, των υποχωρήσεων και των μετέπειτα συγκρούσεων είναι πολλοί – και όχι της παρούσης. Όμως και η ανάγκη να βρουν κοινό βηματισμό είναι επείγουσα και απόλυτης προτεραιότητας. Όχι για να επιβιώσουν οι ίδιοι ως στελέχη ή ως κόμμα, αλλά για να μην βουλιάξει η χώρα.
Μπορεί στη διακυβέρνηση να είναι ακόμη άπειροι, αλλά στην τέχνη των συμβιβασμών μεταξύ τους είναι ιδιαιτέρως έμπειροι οι περισσότεροι από αυτούς. Ας την ασκήσουν όσο είναι καιρός. Σε πρώτη φάση, βεβαίως, μεταξύ τους, αφού αυτό προέχει. Ίσως έτσι εμφανιστούν πιο δυνατοί έναντι των δανειστών. Παρά τις διαφωνίες τους…
Κοκορομαχίες
Χωρίς να θέλουμε να παραστήσουμε τους… ειδικούς σε θέματα διαπραγμάτευσης, είναι καταφανώς ζημιογόνος η διαρκής κοκορομαχία με ξένους παράγοντες χωρίς πραγματικό αντικείμενο. Αν κάποιος παρατηρήσει τις δηλώσεις ξένων παραγόντων, θα διαπιστώσει ότι σε πολλές περιπτώσεις – χαρακτηριστικές αυτές του EFSF και ενίοτε ξένων κυβερνήσεων – οι δηλώσεις τους δεν είναι πρωτογενείς, αλλά έρχονται σε απάντηση δηλώσεων Ελλήνων κυβερνητικών.
Αυτό το επικοινωνιακό χάος, ύστερα από μια συμφωνία ευνοϊκή για τους σχεδιασμούς της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία αφήνει περιθώρια για διεκδίκηση και άλλων πραγμάτων στην πορεία, μόνο ζημιά θα μπορούσε να επιφέρει – για οφέλη δεν μπορεί καν να γίνεται συζήτηση. Και μένουμε εδώ προς το παρόν, λόγω κρισιμότητας της διαπραγμάτευσης…
Τηλεδιακυβέρνηση!
Στο μέτωπο της διακυβέρνησης η κατάσταση είναι επιεικώς οικτρή:
♦ Γενικοί γραμματείς που ακόμη λείπουν από τα υπουργεία,
♦ υπουργικές αρμοδιότητες που δεν έχουν ακόμη καθοριστεί,
♦ υπουργοί που ακόμη δεν έχουν… ορκιστεί,
♦ υπουργοί που ακόμη νομίζουν ότι βρίσκονται στην προεκλογική περίοδο,
♦ υπουργεία που ακόμη υπολειτουργούν, με μόνιμα στελέχη που… ψάχνονται,
♦ διοικητικά στελέχη που ακόμη λείπουν από τον κρατικό μηχανισμό,
♦ πολυγλωσσία,
♦ κόντρες μεταξύ υπουργών,
● δηλώσεις αναρμόδιων για σοβαρά ζητήματα.
Η μισή κυβέρνηση βρίσκεται κάθε μέρα στα κανάλια αντί στα γραφεία και να δουλεύει. Κάθε εκπομπή έχει παρόντα από έναν υπουργό, ο οποίος πιέζεται από τους δημοσιογράφους να δώσει μια «είδηση» που θα «παίξει», με αποτέλεσμα ο καθένας να λέει ό,τι του κατέβει – το ίδιο συμβαίνει και με κομματικά στελέχη που μπαίνουν στα χωράφια υπουργών δημιουργώντας ένα εντελώς αντιπαραγωγικό χάος.

Διαβάστε περισσότερα

ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑ ΣΑΡΩΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Σημαδιακή ήταν η μέρα Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου! Αντί για γρουσουζιά όμως, έφερε… γούρι στο γερμανικό χρηματιστήριο: Ο δείκτης Dax ξεπέρασε για πρώτη φορά στην ιστορία του τις 11.000 μονάδες! Μέχρι πέρυσι, το ρεκόρ του δείκτη Dax ήταν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια παλιό. Στις 7 Μαρτίου του έτους 2000 είχε καταγράψει 8.136 μονάδες, τις οποίες έκτοτε δεν είχε ξεπεράσει. Αντιθέτως, πριν καν περάσουν τρία χρόνια, ο δείκτης αυτός είχε χάσει τα… τρία τέταρτα (!) της αξίας του και μόλις και μετά βίας ξεπερνούσε τις 2.000 μονάδες. Το 2013 και το 2014 όμως ο Dax όχι μόνο ξεπέρασε το ρεκόρ του, αλλά και ποτέ ουσιαστικά δεν έπεσε κάτω από το παλιό του ρεκόρ. Έσπασε τα εικονικά «φράγματα» των 9.000 και των 10.000 μονάδων, ενώ σε μηδαμινό χρόνο το 2015 έσπασε και το φράγμα των 11.000 μονάδων και δεν αποκλείεται καθόλου μέσα στη φετινή χρονιά να σπάσει και το φράγμα των 12.000 μονάδων, αφού έχει ήδη ξεπεράσει τις 11.465 μονάδες.

Ανάμνηση του… προϊστορικού παρελθόντος φαντάζει πλέον η εποχή του 1988, όταν για πρώτη φορά ο Dax είχε υπερβεί τις 1.000 μονάδες. Όλοι μιλούν για την κρίση που μαίνεται στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ευρωζώνη. Αυτό όμως αφορά όλα τα άλλα κράτη πλην της Γερμανίας, η οποία μέσω της κρίσης που έχει η ίδια προκαλέσει και επιτείνει επιβάλλοντας πολιτική λιτότητας σε όλες τις χώρες του ευρώ, ενισχύει τον ηγεμονικό της ρόλο στη Γηραιά Ηπειρο. Οπως είναι ευνόητο, αυτό αντανακλάται και στο χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης.

Στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, η κατάσταση είναι ίδια και καλύτερη. Ο χρηματιστηριακός δείκτης Ντάου Τζόουνς πετάει από ρεκόρ σε ρεκόρ, με τελευταίο τις… 18.288,64 μονάδες! Αν σκεφθεί κανείς ότι όταν ο Ντάου Τζόουνς είπε υπερβεί τις 5.000 μονάδες, ο κεντρικός τραπεζίτης των ΗΠΑ Αλαν Γκρίνσπαν είχε μιλήσει για «παράλογη ευωχία», αντιλαμβανόμαστε όλοι πόσος δρόμος έχει διανυθεί από τότε. Δεν είναι όμως μόνο ο βιομηχανικός δείκτης Ντάου Τζόουνς που καλπάζει με ξέφρενο τρόπο.

Τη Δευτέρα, 2 Μαρτίου, έγινε κάτι κυριολεκτικά απίστευτο: Μετά από 15 ολόκληρα χρόνια, από τον Μάρτιο του έτους 2000, ο δείκτης των εταιρειών ηλεκτρονικής τεχνολογίας Nasdaq του αμερικανικού χρηματιστηρίου ξεπέρασε τις 5.000 μονάδες. Χαρακτηρίσαμε «απίστευτο» το γεγονός επειδή ο Nasdaq είχε πέσει ήδη από το 2002 λίγο πάνω από τις 1.000 μονάδες, χάνοντας το 80% της αξίας του! Δέκα ολόκληρα χρόνια και πλέον βρισκόταν διαρκώς κάτω από τις 3.000 μονάδες, αλλά το 2013 και το 2014 εκτινάχθηκε από τις 3.000 στις 5.000 μονάδες. Σε πλήρη αντίθεση όμως με τα χρόνια γύρω από το έτος 2000, όταν τα φτωχά λαϊκά και τα μεσαία στρώματα είχαν πλήρως αποβλακωθεί και έπαιζαν όλες τις αποταμιεύσεις τους στο χρηματιστήριο, νομίζοντας ότι… οι πλούσιοι τρελάθηκαν και μοιράζουν λεφτά (!) στους φτωχούς με αποτέλεσμα φυσικά να χάσουν ό,τι είχαν και δεν είχαν, αυτή τη φορά κανένας θόρυβος δεν γίνεται για τον καλπασμό των χρηματιστηρίων στις ΗΠΑ και στη Γερμανία. Ούτε καν που το αντιλαμβάνεται κανείς, αν δεν κοιτάξει με ιδιαίτερη προσοχή τις κατά πολύ συρρικνωμένες οικονομικές σελίδες των εφημερίδων.

Τι συμβαίνει; Γιατί αυτή η σιωπή; Πώς γίνεται να καλπάζουν τα χρηματιστήρια στις ΗΠΑ και στη Γερμανία, την ώρα που ιδίως στην Ευρώπη όλοι οι λαοί της στενάζουν κάτω από τον βαρύ έως αβάσταχτο ζυγό τις λιτότητας που έχει επιβάλει το Τέταρτο Γερμανικό Ράιχ σε όλα σχεδόν τα κράτη της ευρωζώνης και της ΕΕ; Πριν από 15 χρόνια, οι πλούσιοι έφαγαν τα λεφτά που είχαν μαζέψει οι αδαείς Ευρωπαίοι και Αμερικανοί των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων.

Τώρα που αυτά τα στρώματα ούτε αποταμιεύσεις έχουν ούτε βεβαίως τα όποια λεφτουδάκια έχουν τα παίζουν στο χρηματιστήριο, με τι λεφτά παίζουν και εκτινάσσονται οι τιμές των μετοχών; Παίζουν μόνο οι πλούσιοι μεταξύ τους, καθώς μέσω του παρασιτικού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού ο πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια; Σίγουρα συμβαίνει και αυτό, αλλά και κάτι άλλο ακόμη: Με διάφορα τεχνάσματα, τρώνε και τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, τα λεφτά των συντάξεων, τα λεφτά των δήμων και πάει λέγοντας, με συνενόχους τις κυβερνήσεις των κρατών!

Τεράστιο ποσοστό των υποτιθέμενων «ενέσεων ρευστότητας για την πραγματική οικονομία» -τα τρισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ δηλαδή που ρίχνουν στην αγορά των ΗΠΑ και της Ευρώπης η FED και η ΕΚΤ- καταλήγει τελικά στις τράπεζες και τζογάρεται στα χρηματιστήρια!

*Δημοσιεύθηκε στο »ΕΘΝΟΣ» την Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Διαβάστε περισσότερα

Η δημιουργική ασάφεια της ΑΟΖ, η Βενεζουέλα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Τουρκία

Του Θεόδωρου Καρυώτη

Για να μη ξεχνιόμαστε, αυτή είναι η ΑΟΖ της Βενεζουέλας. Με το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 έχασε τα 2/3 της ΑΟΖ της και έτσι καταψήφισε το νέο Σύνταγμα των Θαλασσών και Ωκεανών (UNCLOS) όπως έκανε και η Τουρκία. Η Βενεζουέλα όμως δεν ακολούθησε την τακτική της Τουρκίας που προσπαθούσε να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι τα νησιά δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα που έχουν οι ήπειροι και προσπάθησε να υπονομεύσει την δημιουργία της ΑΟΖ όλα τα χρόνια που διήρκησε η Διάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Αντίθετα, η Βενεζουέλα ανακήρυξε ΑΟΖ, στις 26 Ιουλίου 1978, όταν ήδη είχε αρχίσει η Διάσκεψη. Τότε πολλά κράτη της Λατινικής Αμερικής πρωτοστάτησαν στην δημιουργία της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης για να προστατέψουν την αλιεία τους. Με αυτό το νόμο η Βενεζουέλα όρισε ότι το μήκος της ΑΟΖ της θα φτάνει τα 200 ναυτικά μίλια από τις ακτές της. Σε περίπτωση που υπήρχαν επικαλύψεις με γειτονικά κράτη τότε η ΑΟΖ θα οριοθετηθεί βάσει συμφωνίας ανάμεσα σε αυτά τα κράτη.

Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι την πρώτη οροθέτηση θαλασσίων ζωνών η Βενεζουέλα την πραγματοποίησε με τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1978. Η οριοθέτηση αυτή αφορούσε την οριοθέτηση με τις αμερικανικές περιοχές του Πουέρτο Ρίκο και των Παρθένων Νήσων. Η συμφωνία αυτή υπογράφτηκε στο Καράκας στις 28 Μαρτίου 1978 και τέθηκε σε ισχύ στις 24 Νοεμβρίου 1980 μετά από τη επικύρωσή της και από τα δύο κράτη. Είναι επίσης σημαντικό το γεγονός ότι αυτή η οριοθέτηση μήκους 304 ν.μ. έγινε βάσει της μέσης γραμμής.

Η εμπειρία της Βενεζουέλας σε θέματα νησιών μπορεί να αποβεί χρήσιμη στην σημερινή ελληνική κυβέρνηση μια και έχει εμπειρία σε θέματα οριοθετήσεων ΑΟΖ με τα γειτονικά της νησιωτικά κράτη και μπορεί να μας βοηθήσει στην διαφορά μας με την Τουρκία. Σε πολλά θέματα του Δίκαιου Θάλασσας δεν συμβαδίζει με την Τουρκία και ιδιαίτερα στο θέμα της «μέσης γραμμής» που θεωρεί ότι είναι η καλύτερη μέθοδος οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών.

Ένα άλλο θέμα που πρέπει να απασχολήσει την νέα ηγεσία του ΥΠΕΞ είναι να συνεχιστεί η προσπάθεια, που άρχισε η προηγούμενη κυβέρνηση, για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών με την Αίγυπτο μια και εκεί υπάρχει ένα μεγάλο μερίδιο των υδρογονανθράκων μας. Επιπλέον, η απόφαση του πρώην Υπουργού Ενέργειας Γιάννη Μανιάτη να προκηρύξει διεθνή διαγωνισμό για τα 10 οικόπεδα που βρίσκονται νότια της Κρήτης έχει, δυστυχώς, αμφισβητηθεί από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη που φαίνεται να μη γνωρίζει την σημασία και την αξία αυτού του κρίσιμου θέματος για τα εθνικά μας συμφέροντα και πρέπει απρόσκοπτα να συνεχιστεί.

Το ΝΟΤΑΜ της Τουρκίας

Το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015 η Τουρκία με την NAVTEX 201/15 και την NOTAM Α0889/15 δέσμευσε δύο μεγάλες περιοχές στο Βόρειο και Νοτιοανατολικό Αιγαίο. Οι περιοχές αυτές εκτείνονται μεταξύ της Σκύρου , της Αλόννησου και του Αη Στράτη και φτάνει μέχρι την Εύβοια! Αλλά ξαφνικά υπήρξε μια απρόσμενη αλλαγή στη στάση της Τουρκίας που ήταν, ουσιαστικά, μια μικρής διάστασης βόμβα όταν ο εκπρόσωπος του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, δύο ημέρες αργότερα, δήλωσε: «Γι’ ατό τον σκοπό η ΝΟΤΑΜ που έχει κατά λάθος εκδοθεί με λανθασμένες συντεταγμένες ακυρώνεται και σε αυτό το επίπεδο για κάποιο συγκεκριμένο διάστημα δεν θα εκδοθεί νέα».

Η απλή ανάγνωση αυτής της ανακοίνωσης έδωσε την εντύπωση ότι ήταν μια μεγάλη επιτυχία του ελληνικού ΥΠΕΞ που δεν καταδέχτηκε να επικοινωνήσει με την Τουρκία γι’ αυτή την παράνομη και προκλητική πράξη αλλά αντιθέτως διαμαρτυρήθηκε, πολύ σωστά, στο ICAO, στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Βέβαια η ξαφνική αλλαγή στις τουρκικές θέσεις δεν οφείλεται στη σωστή και σθεναρή στάση της Αθήνας. Η αλήθεια έγκειται αλλού.

Υπήρξε άμεση επέμβαση της κυβέρνησης Ομπάμα που φοβήθηκε ότι ο Νταβούτογλου, βρισκόμενος σε πλεονεκτική θέση έναντι της νέας ελληνικής κυβέρνησης, θα επιχειρούσε να την παγιδεύσει με το να αντιδράσει λανθασμένα λόγω της απειρίας της. Οι Τούρκοι είχαν αποφασίσει να δοκιμάσουν τον Τσίπρα όπως είχαν κάνει στον Σημίτη με τα Ίμια, αλλά η αντίδραση της Ουάσιγκτον ήταν όχι μόνο άμεση αλλά και καταλυτική.

Ο αείμνηστος πρέσβης Μιχάλης Δούντας, ένας από τους ικανότερους διπλωμάτες που πέρασαν από το ΥΠΕΞ και άριστος γνώστης των τουρκικών προθέσεων, έγραφε λίγο πριν τον θάνατό του αυτά τα σοφά λόγια:

«Η Ελλάς αδυνατεί να ασκήσει πλήρως την κυριαρχία της λόγω ελλείμματος «ανεξαρτησίας». Το πλατύτερα γνωστό παράδειγμα διαφοροποίησης μεταξύ κυριαρχίας και ανεξαρτησίας προσφέρει η, για χρόνια τώρα, παρεμπόδιση της Ελλάδας να επεκτείνει νομίμως τα χωρικά της ύδατα μέχρι τα 12 μίλια. Διότι η προς τούτο θέλησή της κάμπτεται ενώπιον της υπέρτερης τουρκικής «πολεμικής ικανότητας» (war capability) και της συναφούς απειλής. Διότι η απειλή πολέμου, έστω και αν δεν διακηρύσσεται, υφέρπει λόγω της ενόπλου υπεροχής της Τουρκίας.

Αποτέλεσμα, να προωθούνται «ανεπαισθήτως» και διαχρονικά οι τουρκικές διεκδικήσεις σε όλο το μέτωπο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Θα έπρεπε να δώσουμε έμφαση στη βελτίωση της αμυντικής μας θωράκισης, ιδίως αεροπορικής, πυραυλικής και ηλεκτρονικής. Ωστόσο, οι τομείς αυτοί με την πάροδο των ετών παραμελήθηκαν. Διότι πολλές και πιεστικές οι ανάγκες ικανοποίησης άλλων κρισίμων παραμέτρων της κρατικής ευθύνης. Και, παράλληλα, οι δυνατότητες της οικονομίας ασφυκτικά περιορισμένες». (1)

Αυτά τα προφητικά λόγια εξέφρασε στις 24 Σεπτεμβρίου 2006 και εννέα χρόνια αργότερα τα επιβεβαιώνει ο Αμερικανός αναλυτής Daniel Darling, ειδικός στα θέματα των διεθνών στρατιωτικών αγορών, που έγραψε πρόσφατα ότι από την αρχή της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα οι αμυντικές επενδύσεις έχουν μειωθεί κατά 46%, από τα 7,95 δις. δολάρια στα 3,7 δις. δολάρια σήμερα. Επιπλέον, αναφέρει ότι οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν δει τον αμυντικό προϋπολογισμό τους, που ήταν σε υψηλό επίπεδο λόγω της αντιπαλότητας με την γειτονική Τουρκία, να έχει πέσει στον σημαντικό τομέα του στρατιωτικού-τεχνολογικού πλεονεκτήματος που συνεχώς μειώνεται. (2)

Μια απόρρητη έκθεση της CIA πριν περίπου 30 χρόνια αναφερόμενη σε μια πιθανή ελληνοτουρκική εμπλοκή έλεγε ότι:

«Οι Έλληνες θα έχουν μια μικρή υπεροχή σε εναέριες εμπλοκές στο Αιγαίο και θα κρατήσουν τις θέσεις τους στη θάλασσα. Στα σύνορα με την Θράκη το πολύ δύσκολο έδαφος θα αντισταθμίσει την υπεροχή της Τουρκίας σε στρατό ξηράς και ο πόλεμος εκεί μάλλον με στασιμότητα» (3)

Σήμερα φαίνεται ότι οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι, λόγω της ελληνικής οικονομικής κρίσης της τελευταίας πενταετίας, αυτή η ισορροπία έχει σταδιακά ανατραπεί.

Επίλογος

Ίσως ήρθε η ώρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί με την «δημιουργική ασάφεια» της ΑΟΖ η οποία, βέβαια, δεν συμπεριλαμβάνονταν στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μια και αυτό το κόμμα περιλαμβάνει στελέχη που δεν συμπαθούν ιδιαίτερα την έννοια της ΑΟΖ.

Πάντως αποτελεί ευχάριστο γεγονός ότι ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς είναι φιλικά προσκείμενος προς την ΑΟΖ και αυτό φάνηκε από μια τηλεοπτική του συνέντευξη μια και γνωρίζει την διαφορά ανάμεσα στην ανακήρυξη και οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και τόνισε, πολύ εύστοχα, ότι η απόφαση για την ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι της αρμοδιότητας του ΥΠΕΞ αλλά πάνω απ’ όλα είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρει ο πρωθυπουργός.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας νέος άνθρωπος που αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα αλλά πρέπει να βρει λίγο χρόνο να ασχοληθεί μ’ ένα θέμα που δεν είναι μόνο γεωστρατηγικό αλλά είναι κυρίως οικονομικό. Η έμφαση σε μια «Γαλάζια Ελλάδα» και η αξιοποίηση του πλούτου της θα αποτελέσει μια ελπίδα για την πραγματική και ουσιαστική οικονομική ανάπτυξη της πατρίδας μας.

Οι ελληνικές θάλασσες, που είναι τρεις φορές μεγαλύτερες σε έκταση από την στεριά μας, αποτελεί μια παραμελημένη πηγή πλούτου και ήρθε η ώρα να αξιοποιηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα ώστε η Ελλάδα να ανήκει πάλι στους Έλληνες.

1. Εφημερίδα Καθημερινή, 24 Σεπτεμβρίου 2006.

2. http://www.realcleardefense.com/articles/2015/02/27/is_the_hellenic_armed_forces_dying__107675.html

3. Θεόδωρος Καρυώτης, Η ΑΟΖ της Ελλάδας, Αθήνα: Εκδόσεις Λιβάνη, 2014, σελ. 200.

Διαβάστε περισσότερα

Απαλλάσσεται με βούλευμα για τα 5 εκ. ευρώ ο Θέμος Αναστασιάδης

Με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθήνας ο εκδότης της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», Θέμος Αναστασιάδης, απαλλάσσεται από τις κατηγορίες της φοροδιαφυγής και της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες κατά το οικονομικό έτος 2008.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Εφημερίδας των Συντακτών, στη διάρκεια φορολογικού ελέγχου του οικονομικού έτους 2008 εντοπίστηκε ότι ο Θέμος Αναστασιάδης είχε αποκρύψει 1,6 εκατομμύριο ευρώ συν τις προσαυξήσεις. Ακολούθησε η ποινική δίωξη σε βάρος του, η οποία όμως ασκήθηκε πριν από την έκδοση απόφασης από φορολογικό δικαστήριο.

Η δίωξη σε βάρος του ήταν το αποτέλεσμα της προκαταρκτικής εξέτασης όταν ο Θέμος Αναστασιάδης βρέθηκε να έχει καταθέσει τον Ιούλιο του 2007, τμηματικά, με διαφορά λίγων ημερών σε υποκατάστημα της τράπεζας BNP Paribas στο Κολωνάκι το ποσό των πέντε εκατομμυρίων ευρώ.

Ακολούθησε φορολογικός έλεγχος και πόρισμα από το ΣΔΟΕ, το οποίο διαπίστωνε ότι ο εκδότης της εφημερίδας δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τα 3.360.540,95 ευρώ από τα 5 εκατ. ευρώ που βρέθηκαν στην κατοχή του.

«Οι τηλεοπτικοί «εισαγγελείς» εξέδωσαν «καταδικαστικές» αποφάσεις κατά του κ. Θέμου Αναστασιάδη για φοροδιαφυγή και νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα. Η θεσμική Δικαιοσύνη όμως έκρινε με αμετάκλητο βούλευμά της ότι ο Θέμος Αναστασιάδης δεν διέπραξε τα ανωτέρω αδικήματα. Η αυτοσυγκράτηση είναι αρετή» δήλωσε σχετικά ο δικηγόρος του Μιχάλης Δημητρακόπουλος.

Διαβάστε περισσότερα

5 Μάρτη 1943

 
    Πριν από 72 χρόνια, ακριβώς σαν σήμερα, ο ελληνικός λαός ματαιώνει τα σχέδια του Χίτλερ για την επιστράτευση των Ελλήνων στα γερμανικά Νταχάου. Η 5^η Μάρτη1943 είναι μια επική σελίδα της ελληνικής Ιστορίας. Είναι η ημέρα που μια σκλαβωμένη και υπόδουλη χώρα αλλά με έναν αδούλωτο λαό  - η Ελλάδα της Αντίστασης – στέκεται ολόρθη απέναντι στον κατακτητή, αψηφά τη Βέρμαχτ, τη Γκεστάπο και τα Ες Ες, ανατρέπει τους σχεδιασμούς τους να αλυσοδέσουν τα παιδιά του λαού στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τσακίζει τη θηριωδία τους.
    Τα γεγονότα εκτυλίχτηκαν ως εξής: Στις 30 Γενάρη του 1943 ο αντιστράτηγος Αλεξάντερ Λερ, στρατιωτικός διοικητής των γερμανικών στρατιωτικών Δυνάμεων ΝΑ Ευρώπης εξέδωσε διαταγή στην οποία έγραφε:   «1... Κάθε κάτοικος της Ελλάδας ηλικίας από 16-45 χρονών είναι υποχρεωμένος, όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες, να αναλάβει δουλειά για γερμανικές ή ιταλικές υπηρεσίες που του υποδείχθηκε. Ανδρικές εργατικές δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να εργαστούν κι έξω από τον μόνιμο τόπο κατοικίας τους, αν χρειαστεί σε κοινότητες στρατοπέδευσης. 2. Η πρόσκληση για την ανάληψη της δουλειάς γίνεται άμεσα από τις γερμανικές υπηρεσίες ή μέσω των εντεταλμένων απ' αυτές ελληνικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα των επιθεωρήσεων εργασίας και των δημάρχων... Όποιος δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τις παραγράφους 1 και 2 τιμωρείται με χρηματική ποινή απεριορίστου ύψους, φυλάκιση ή ειρκτή ή με στρατόπεδο αναγκαστικής εργασίας»...
     Ο Γκέμπελς στις 19 Φλεβάρη εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: «Ο γερμανικός λαός δίνει το αίμα του, η υπόλοιπη Ευρώπη ας δώσει την εργασία της». Την επομένη, 20 του μηνός, από τις δυνάμεις κατοχής ανακοινώνεται ότι: «Ο αρχηγός του τρίτου Ράιχ Αδόλφος Χίτλερ, εκτιμών τη γενναιότητα του ελληνικού λαού, την οποίαν επέδειξεν εις το πεδίον της μάχης, επιθυμεί να έχει τούτον συμπαραστάτην του εις την ιστορικήν πορείαν την οποίαν εχάραξεν διά τη δημιουργία ενός νέου κόσμου και ζητεί προς τούτο τη βοήθειάν του η οποία πρέπει να εκδηλωθεί κατά τρόπον ενεργητικόν και θετικόν».
    Η απειλή της επιστράτευσης παίρνει συγκεκριμένη μορφή 3 μέρες αργότερα. Στις 23 Φλεβάρη του 1943 «επί τη βάσει της υπό του Φύρερ και Ανωτάτου Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων χορηγηθείσης  εξουσιοδοτήσεως»  εκδίδεται το γερμανικό διάταγμα που προέβλεπε την επιστράτευση Ελλήνων πολιτών για εργασία στην υπηρεσία των κατακτητών. Στο διάταγμα επαναλαμβανόταν ότι όποιος αρνιόταν να πειθαρχήσει θα είχε να αντιμετωπίσει «...χρηματικήν ποινή ή φυλάκισιν ή ειρκτήν ή στρατόπεδον καταναγκαστικών έργων».
    Η θύελλα ξέσπασε στις 5 του Μάρτη. Η γενική απεργία υπήρξε καθολική. Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά βρέθηκε στους δρόμους. Τα πλακάτ με σύνθημα «Κάτω η επιστράτευση!» γεμίζουν τους δρόμους μαζί με χιλιάδες προκηρύξεις του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Ο παράνομος «Ριζοσπάστης» εκείνη τη μέρα θα κυκλοφορήσει δύο φορές καλώντας το λαό σε συναγερμό ως τη νίκη. Οι διαδηλωτές, που υπολογίζονται σε πάνω από 300 χιλιάδες καταλαμβάνουν το υπουργείο Εργασίας και καίνε τις καταστάσεις των εργατών που ήταν για επιστράτευση. Οι ναζί θα απαντήσουν στη λαϊκή έκρηξη με τα όπλα. Ο «Ριζοσπάστης» την επομένη σε έκτακτη έκδοσή του μιλούσε για 12 νεκρούς και πάνω από εκατό τραυματίες. Στην πραγματικότητα οι νεκροί υπερέβαιναν τους 18 και οι τραυματίες υπολογίζονταν σε 135. Κάτω από την λαϊκή έκρηξη οι ναζί εξαναγκάζονται σε υποχώρηση και σε ματαίωση της επιστράτευσης!
   «Όσοι συχνά με μοιρολατρική διάθεση – έγραφε πριν μερικά χρόνια ο Νίκος Καραντηνός - αποδέχονται με σκυμμένο το κεφάλι τα αμέτρητα όσα καθημερινά εξοντωτικά γίνονται σε βάρος του λαού πάνω στο ψωμί, πάνω στη ζωή του, στο αύριο αυτής της χώρας, στα δικαιώματά του θα πρέπει να διαβάσουν πώς με τυπωμένα όλα αυτά τα διατάγματα, μ' έτοιμους τους καταλόγους, τελικά αναγκάστηκαν να τα πάρουν όλα πίσω. Και δημόσια να ανακοινώσουν οι εθνοπροδότες τη ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης».
                   

     Τα αποσπάσματα που ακολουθούν περιγράφουν με αυθεντικό τρόπο το πώς γεννήθηκε η 5^η Μάρτη του 1943. Το κείμενο είναι του Νίκου Πλουμπίδη. Γράφτηκε στις 5 Μάρτη 1954, στις φυλακές της απομόνωσης όπου το μετεμφυλιακό κράτος είχε καταδικάσει τον άνθρωπο, τον κομμουνιστή, τον δάσκαλο Νίκο Πλουμπίδη.
***
    «Η 5η του Μάρτη, του 1943, είναι ιστορική ημέρα για το Ελληνικό Λαϊκό επαναστατικό κίνημα με παγκόσμια απήχηση και σημασία. Την ημέρα αυτή ολόκληρος ο Αθηναϊκός λαός με ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ στο κέντρο της Αθήνας επέβαλε στο Χίτλερ και στους Ελληνες πράκτορές του να ανακαλέσουν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. Με λίγα λόγια και χωρίς φιλολογία η 3η Μάρτη εγεννήθη έτσι:
    Στις 20 Φλεβάρη ο Γραμματέας της ΚΟΑ (Κομμουνιστική Οργάνωση της Αθήνας) ο αξέχαστος Κ. Χατζήμαλης (σσ: γραμματέας της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ του ΚΚΕ, εκτελέστηκε από τους γερμανοτσολιάδες στη Θεσσαλονίκη το 1944) ήλθε στο σπίτι μου και μου ανέφερε ότι την επόμενη οι ΔΥ (Δημόσιοι Υπάλληλοι) κατεβαίνουν σε απεργία, ότι όλα είναι έτοιμα και σε ότι σε μια ώρα συνέρχεται η επιτροπή Γκρούπας (ομάδας Αχτίδων) των ΔΥ για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες. Πριν δώσω τη συγκατάθεσή μου (διότι καθοδηγούσα την ΚΟΑ από το ΠΓ) θέλησα να εξετάσω προσωπικά τα πράγματα και πήγα στη συνεδρίαση (…). Από όσα ειπώθηκαν έκρινα ότι η απεργία ΔΕΝ είχε προπαρασκευαστεί και ΔΕΝ είχαν εκλεγεί απεργιακά όργανα παντού (…).Ανέβαλα την απεργία για μια βδομάδα και έδωσα συγκεκριμένες οδηγίες για την εκλογή απεργιακών οργανώσεων κ.λπ. Ταυτόχρονα έδωσα εντολή στην ΚΟΑ να προπαρασκευάσει τους εργατοϋπαλληλικούς κλάδους και τις λαϊκές μάζες των συνοικιών έτσι που όταν κηρύξουμε απεργία των Δ.Υ. να την επεκτείνουμε και να την γενικεύσουμε.
    Στις 27 Φλεβάρη ξανασυνήλθε η επιτροπή Δ.Υ. (…). Εγώ αφού ανέπτυξα ότι δεν κάνουμε την απεργία για την απεργία αλλά την κάνουμε για να επιβάλουμε τη λύση των εργατικών διεκδικήσεων, ότι η απεργία είναι μια σοβαρή μάχη και η έκβασή της παίζει μεγάλο ρόλο, ότι οι Δ.Υ. χωρίς το βαρύ πυροβολικό τους, το ΤΤΤ, δεν μπορεί νάχουν την επιβολή που χρειάζεται και τον αντίκτυπο στην κοινή γνώμη, ανέβαλα για μια βδομάδα ακόμη και συνέστησα ειδικά συγκεκριμένα μέτρα για τα ΤΤΤ, και το Υπουργείο Οικονομικών.
    Στις 4 του Μάρτη, πριν ακόμα φωτίσει, ήλθε ξαφνικά ο Κ. Χατζήμαλης και μου αναφέρει ότι "απεφασίσθη η πολιτική επιστράτευση και ότι αύριο στις 5 του μηνός θα το αναγγείλει από το Ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών ο Πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος". Η είδηση ήταν σοβαρή με εξαιρετική πολιτική σημασία. Έπρεπε να προλάβουμε τον εχθρό, προτού αναγγείλει την απόφασή του. Είπα να συγκληθεί αμέσως η επιτροπή πόλης και με συνδέσμους να ειδοποιηθούν τα στελέχη της ΚΟΑ να είναι σε επιφυλακή (…) το ζήτημα ήταν σοβαρότατο, ήταν γενικό πολιτικό ζήτημα (...). Κατέληξα να αναλάβω τις ευθύνες, έβλεπα καθαρά την επιτυχία και τη ΝΙΚΗ, όχι συναισθηματικά, αλλά με τη μελέτη της κατάστασης και αποφάσισα να κατεβάσω στις 5 του Μάρτη τους εργατοϋπαλληλικούς κλάδους της Αθήνας σε ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ και όλο το λαό της Αθήνας σε ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ με σύνθημα: ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. ΨΩΜΙ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ.
    Σε δυο ώρες συνήλθε η επιτροπή πόλης της ΚΟΑ που αποτελούνταν από διαλεχτούς αγωνιστές. Εκεί ανέπτυξα την πρότασή μου (σ.σ.: ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ και ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ με σύνθημα: ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. ΨΩΜΙ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ) και ετόνισα τις ιστορικές ευθύνες που αναλαμβάνουμε. Όλα τα μέλη δέχτηκαν με ενθουσιασμό την πρότασή μου. Καθορίσαμε το γενικό πρόγραμμα δράσης και όλοι έφυγαν για να κινητοποιήσουν τους τομείς που καθοδηγούσε ο καθένας. Είπαμε να ειδοποιηθεί και η Κ.Ο. Πειραιά να βοηθήσει κι αυτή.
    Από το μεσημέρι της Τρίτης 4 Μάρτη δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές βρίσκονταν σε πυρετώδη κίνηση. Τα τυπογραφεία και οι πολύγραφοι δούλευαν αδιάκοπα. Πλακάτ, σημαίες, συνθήματα ετοιμάστηκαν. Τα σχέδια πορείας του κάθε κλάδου και τομέα καταστρώθηκαν. Χιλιάδες προκηρύξεις και τρικ μοιράστηκαν. Οι συνδέσεις των διαφόρων κρίκων εκανονίστηκαν.
                             

    »Τα ΧΩΝΙΑ τότε εφευρέθηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή. ΟΛΟΙ οι τομείς ΟΛΑ τα γρανάζια της πολύπλευρης και πολύπλοκης μηχανής τέθηκαν σε κίνηση και άρχισαν να δουλεύουν ταχύτατα και κανονικά. Ξημέρωσε η Τετάρτη 5 Μάρτη του 1943. Όλη η κίνηση, όλες οι υπηρεσίες σταματημένες.
    Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ήταν πράγματι ΚΑΘΟΛΙΚΗ. Όλα νεκρώθηκαν. Εργάτες, υπάλληλοι, βιοτέχνες, έμποροι, όλοι απεργούν, όλα κλειστά και τότε άρχισε να ξεχύνεται στο κέντρο της Αθήνας ο λαϊκός χείμαρρος των συνοικιών. Για πρώτη φορά τόσο πυκνές λαϊκές μάζες κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο για να διεκδικήσουν και να επιβάλουν τα αιτήματά τους. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε μια τόσο μεγάλη σε όγκο και μαχητικότητα ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ. Αυτό ήταν πρωτοφανές όχι μόνο για την Αθήνα αλλά και για τις μεγάλες ξένες πρωτεύουσες κι αυτό όχι σε καιρούς ειρηνικούς αλλά κάτω απ' τον πιο βάρβαρο καταχτητή.
    Το παλλαϊκό ξεσήκωμα ήταν τέτοιο που οι κατακτητές αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν την απόφασή τους και να δηλώσουν ότι "ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ζήτημα πολιτικής επιστράτευσης για την Ελλάδα". Η 5η του Μάρτη του 1943 δεν έσωσε μόνο τα ελληνόπουλα από τα γερμανικά κάτεργα αλλά συνετέλεσε και στην πορεία και την εξέλιξη του πολέμου και έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθούν οι λαοί για να επιβάλουν τις θελήσεις τους (...)».
                                     (Ν. Πλουμπίδης, Φυλακές Απομόνωσης 5.3.54).

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Η μεγάλη εικόνα των πραγμάτων

Του Πέπε Εσκομπάρ
Η εικόνα των εμπορικών συναλλαγών αποκαλύπτει το λόγο που η Γερμανία παίζει σκληρό παιχνίδι με την Ελλάδα: “είτε παραδίνεστε πλήρως ή φεύγετε από το ευρώ”. Αυτό που θέλει η Γερμανία είναι να διατηρήσει τη συνεργασία με τη Γαλλία και να κυριαρχεί στην Ανατολική Ευρώπη, ως οικονομικό της δορυφόρο, βασιζόμενη στην Πολωνία. Έτσι η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία θα αντιμετωπίσουν τείχος γερμανικής αδιαλλαξίας. Αυτά περί της ευρωπαϊκής “ολοκλήρωσης” — λειτουργεί μόνο όσο η Γερμανία υπαγορεύει τους κανόνες.

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είπε κάποτε: “Αισθάνομαι μόνος χωρίς έναν πόλεμο”. Του έλειπε, επίσης, πολύ μια αυτοκρατορία. Ο διάδοχος του Τσόρτσιλ, “η “αυτοκρατορία του χάους” βρίσκεται σήμερα στην ίδια αμηχανία. Κάποιοι πόλεμοι –όπως στην Ουκρανία μέσω αντιπροσώπων– δεν πάνε τόσο καλά.
Η απώλεια της αυτοκρατορίας εκδηλώνεται με μυριάδες κινήσεις από επιλεγμένους παίκτες που στοχεύουν σε έναν πολυπολικό κόσμο.
Έτσι οι ΗΠΑ έχουν σχεδόν παλαβώσει , δίνουν στη δημοσιότητα εξωφρενικές, χρωματισμένες από τη CIA, προβλέψεις, σύμφωνα με τις οποίες η Ρωσία αποσυντίθεται και η Κίνα γίνεται κομμουνιστική δικτατορία …
Το ακρωνύμιο που όλες αυτές οι προβλέψεις δεν τολμούν να αποκαλύψουν είναι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική). Οι BRICS είναι χειρότερες από πανούκλα για τους αφέντες του σύμπαντος που σήμερα ελέγχουν το παγκόσμιο σύστημα. Είναι αλήθεια ότι και οι BRICS αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα. Η Βραζιλία αυτή τη στιγμή είναι εντελώς παραλυμένη. Μια μακρόχρονη, περίπλοκη, αυτοκαταστροφική διαδικασία σήμερα συνδυάζεται με φόβους περί αλλαγής καθεστώτος από τους ανθρώπους των Αμερικανών μέσα στη χώρα. Θα χρειαστεί χρόνος, αλλά η Βραζιλία θα επανέλθει.
Αυτή η κατάσταση αφήνει τις Ρωσία, Κίνα και Ινδία στο τιμόνι των BRICS. Και οι τρεις συμφωνούν ότι δεν χρειάζεται να προκαλέσουν την ηγεμονική δύναμη ευθέως , ενώ στοχεύουν σε έναν πολυπολικό κόσμο.
Η Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS (NDB) – μια κρίσιμη εναλλακτική λύση στο ΔΝΤ, που δίνει τη δυνατότητα στις αναπτυσσόμενες χώρες να απαλλαγούν από το δολάριο ως αποθεματικό νόμισμα– θα λειτουργήσει στο τέλος του 2015. Η NDB θα χρηματοδοτεί έργα υποδομών και βιώσιμης ανάπτυξης όχι μόνο στις BRICS αλλά και σε άλλες αναπτυσσόμενες χώρες…. Η NDB θα είναι ανοικτό ίδρυμα , οι BRICS θα έχουν το 55% των ψήφων και εκτός της επικράτειάς τους καμία άλλη χώρα δεν θα μπορεί να πάρει πάνω από το 7% των ψήφων. Αλλά οι αναπτυσσόμενες χώρες θα μπορούν να γίνουν μέλη και να παίρνουν δάνεια.
Καταραμένοι κομμουνιστές
Μια τριμερής εγκάρδια συνεννόηση βρίσκεται ήδη στα σκαριά. Ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι θα επισκεφθεί την Κίνα τον επόμενο Μάιο. Εκεί ασφαλώς Ινδοί και Κινέζοι θα αναζητήσουν επίλυση στις δύσκολες εδαφικές διαμάχες τους. Το Δελχί έχει να ωφεληθεί πολύ από τις μαζικές κεφαλαιακές επενδύσεις και εξαγωγές της Κίνας και το Πεκίνο θέλει, από την πλευρά του, να ωφεληθεί από τη μεγάλη αγορά και την τεχνολογική ειδημοσύνη της Ινδίας. Παράλληλα, το Πεκίνο έχει ήδη προσφερθεί να βοηθήσει οικονομικά τη Ρωσία –αν το ζητήσει— και αυτό βρίσκεται στην πιο υψηλή προτεραιότητα της εξελισσόμενης στρατηγικής συνεργασίας τους.
Ο “προσανατολισμός στην Ασία” , που εξήγγειλαν οι ΗΠΑ –το Πεντάγωνο– δεν μπορεί να βρει και πολύ τόπο να σταθεί. Η πίεση που ασκείται προς τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, της Νότιας Ασίας και της Ανατολικής ως όλον να γίνουν υποτελείς –και να στραφούν εναντίον της Κίνας– πάντα ήταν ανεδαφική. Για να μην αναφερθούμε στην προσδοκία επαναστρατιωτικοποίησης της Ιαπωνίας προκειμένου να “ανασχέσει” την Κίνα.
Η απομόνωση της Κίνας δεν περνάει. Ως παράδειγμα μπορεί να θεωρήσει κανείς την υπό κατασκευή σιδηροδρομική σύνδεση υψηλής ταχύτητας ανάμεσα στο Κάνμινγκ, της επαρχίας Γιουνάν, και τη Σιγκαπούρη, που διασχίζει ένα μεγάλο κομμάτι της Νοτιοανατολικής Ασίας. Για την Ουάσιγκτον τα κράτη αυτής της περιοχής ουδέποτε ήταν τίποτε περισσότερο από πελάτες. Η αναδυόμενη Ασία του 21ου αιώνα βασίζεται στη διασύνδεση και αναμφίβολα σ’ αυτό το γαλαξία ο ήλιος είναι η Κίνα.
Καθώς η Κίνα έχει ξεκινήσει μια εξαιρετικά περίπλοκη μεταβολή στο μοντέλο της οικονομικής της ανάπτυξης, το μονοπώλιό της στα φθηνά βιομηχανικά προϊόντα –η προηγούμενη βιομηχανική βάση της – μεταφέρεται σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο, ιδίως γύρω από τη λεκάνη του Ινδικού, περιλαμβάνοντας επίσης αφρικανικά κράτη , όπως η Κένυα και η Τανζανία, μέχρι τμήματα της Νοτιοανατολικής Ασίας και της Λατινικής Αμερικής.
Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ θα πεταχτούν έξω από την Ασία — κάτι που επιχειρηματικά είναι συνετό. Αλλά οι ημέρες τους ως ηγεμονικής δύναμης στην Ασία ή ως μαφίας που προσφέρει γεωπολιτική “προστασία” έχουν τελειώσει.
Ο προσανατολισμός της Κίνας προς όλο τον κόσμο άρχισε το 1999. Από τα μεγαλύτερα λιμάνια υποδοχής κοντέινερ στον κόσμο τα 7 είναι στην Κίνα (τα άλλα είναι στη Σιγκαπούρη, στο Ρότερνταμ και στο Πουσάν της Νότιας Κορέας). Όσον αφορά το 12ο πενταετές πλάνο της Κίνας –τελευταίο έτος του είναι το 2015 – οι περισσότεροι στόχοι των επτά τεχνολογικών τομέων στους οποίους ήθελε η Κίνα να κατακτήσει ηγετικές θέσεις έχουν επιτευχθεί και σε μερικές περιπτώσεις έχουν ξεπεραστεί.
Η Τράπεζα της Κίνας, από την άλλη, θα αφήνει το γουάν να κυμαίνεται όλο και πιο ελεύθερα έναντι του αμερικανικού δολαρίου. Θα ξεφορτώνεται κάθε τόσο πολλά αμερικανικά δολάρια. Η εικοσαετής σύνδεση με το δολάριο θα φθίνει σταδιακά. Η μεγαλύτερη εμπορική χώρα του κόσμου και η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη δεν μπορεί να είναι συνδεδεμένη με ένα μόνο νόμισμα. Και το Πεκίνο γνωρίζει πολύ καλά πώς η σύνδεση με το δολάριο μεγιστοποιεί τα εξωτερικά σοκ της κινεζικής οικονομίας.
Οι Σάικς-Πικό της σύγχρονης εποχής
Μια παράλληλη διαδικασία θα εκτυλιχτεί στη Νοτιοδυτική Ασία: η διάλυση των εθνών-κρατών της Μέσης Ανατολής – σαν μια επαναδιευθέτηση της συμφωνία Σάικς-Πικό* πριν από 100 χρόνια. Σε έντονη αντίθεση με την επιστροφή του έθνους-κράτους στην Ευρώπη.
Υπάρχουν φήμες ότι ο νέος Σάικς είναι ο Ομπάμα και ο νέος Πικό είναι ο Πούτιν. Δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Οι ΗΠΑ συμπεριφέρονται σαν να είναι οι Σάικς-Πικό ταυτόχρονα, αναδιατάσσοντας εμμέσως και αμέσως την “Ευρύτερη Μέση Ανατολή”. Ο πρώην διοικητής του ΝΑΤΟ στρατηγός Γουέσλι Κλαρκ πρόσφατα “αποκάλυψε” αυτό που όλοι γνώριζαν: το ψευδοχαλιφάτο του ISIS/ISIL/Daesh χρηματοδοτείται από “στενούς συμμάχους των ΗΠΑ”, όπως η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Τουρκία και το Ισραήλ. Συγκρίνετε αυτή την “αποκάλυψη” με τα λόγια του Ισραηλινού υπουργού Άμυνας Μοσέ Γιάλον που αναγνώρισε ότι το ISIS “δεν αντιπροσωπεύει απειλή για τα ισραηλινά συμφέροντα” …
Οι ΗΠΑ επιδίωξαν ενεργά την κρατική αποσύνθεση του Ιράκ, της Συρίας και ιδίως της Λιβύης. Και τώρα, ο επικεφαλής των Σαούντ, βασιλιάς Σαλμάν δεν είναι άλλος από εκείνον που λίγο παλιότερα στρατολογούσε τζιχαντιστές για λογαριασμό του Αμπντούλ Τασούλ Σαγιάφ, του Αφγανού σαλαφιστή που ήταν ο εγκέφαλος πίσω από τον Μπιν Λάντεν όσο και από αυτόν που εικάζεται ότι σχεδίασε τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους , τον Χαλίντ Σεΐχ Μοχάμετ.
Αυτή είναι η τυπική συμπεριφορά των ΗΠΑ και θα υπάρξουν πολλές συνέχειες διάλυσης κρατών , από τα κεντροασιατικά μέχρι την Ξιγιάνγκ της Κίνας , φυσικά και η Ουκρανία.
Τμήματα του Αφγανιστάν /Πακιστάν θα μπορούσαν να μετατραπούν σε ένα παρακλάδι του ISIS/ISIL/Daesh ακριβώς πάνω στα σύνορα της Ρωσίας, της Ινδίας, της Κίνας και του Ιράν. Από τη σκοπιά των ΗΠΑ, το δυνητικό λουτρό αίματος στα “ευρασιατικά Βαλκάνια” –όπως τα ονομάζει ο ρωσόφοβος Μπρεζίνσκι– αποτελεί την περίφημη “προσφορά που δεν μπορούν να αρνηθούν”.
Παράλληλα, η Ρωσία και η Κίνα θα συνεχίσουν να προωθούν την ευρασιατική ολοκλήρωση, ενισχύοντας τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, τον εσωτερικό συντονισμό τους στις BRICS και θα χρησιμοποιήσουν πληθώρα πληροφοριακών πόρων για να καταδιώξουν τους μπράβους του χαλίφη.
Και όσο η κυβέρνηση Ομπάμα επιζητεί απελπισμένα μια τελική πυρηνική συμφωνία με το Ιράν, η Ρωσία και η Κίνα έσπευσαν πρώτες στην Τεχεράνη. Ο υπουργός Εξωτερικών της Κίνας Γουάνγκ Γι ήταν εκεί πριν από δύο εβδομάδες, τονίζοντας ότι το Ιράν αποτελεί μία από τις “προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής” της Κίνας και μάλιστα μεγάλης “στρατηγικής σημασίας”. Αργά ή γρήγορα, και μάλλον γρήγορα, το Ιράν θα γίνει μέλος του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης. Η Κίνα ήδη εμπορεύεται ευρέως με το Ιράν το ίδιο και η Ρωσία, πουλώντας όπλα και χτίζοντας πυρηνικά εργοστάσια.
Βερολίνο-Μόσχα-Πεκίνο;
Και ερχόμαστε στο θέμα Γερμανία.
Η Γερμανία εξάγει σήμερα το 50% του ΑΕΠ της. Το 1990 εξήγε μόνο το 24%. Τα περασμένα 10 χρόνια το ήμισυ της οικονομικής μεγέθυνσης της Γερμανίας εξαρτιόταν από τις εξαγωγές. Η ερμηνεία: πρόκειται για μια γιγαντιαία οικονομία που χρειάζεται απελπισμένα να επεκτείνονται συνεχώς οι παγκόσμιες αγορές της. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που χειμάζεται εξ ορισμού δεν ικανοποιεί αυτή την ανάγκη.
Οι γερμανικές εξαγωγές αλλάζουν τη διεύθυνση του παραλήπτη τους. Μόνο 40% –και βαίνει μειούμενο– των γερμανικών εξαγωγών κατευθύνεται στις χώρες της ΕΕ σήμερα. Η πραγματική επέκταση βρίσκεται στην Ασία. Έτσι η Γερμανία στην πράξη απομακρύνεται από την Ευρωζώνη. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι η Γερμανία θα διαλύσει το ευρώ. Κάτι τέτοιο θα ερμηνευόταν ως βρομερή προδοσία του πολυδιαφημισμένου “ευρωπαϊκού σχεδίου”.
Αυτό που αποκαλύπτει η εικόνα των εμπορικών συναλλαγών είναι ο λόγος που η Γερμανία παίζει σκληρό παιχνίδι με την Ελλάδα: “είτε παραδίνεστε πλήρως ή φεύγετε από το ευρώ”. Αυτό που θέλει η Γερμανία είναι να διατηρήσει τη συνεργασία με τη Γαλλία και να κυριαρχεί στην Ανατολική Ευρώπη, ως οικονομικό της δορυφόρο, βασιζόμενη στην Πολωνία. Έτσι η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία θα αντιμετωπίσουν τείχος γερμανικής αδιαλλαξίας. Αυτά περί της ευρωπαϊκής “ολοκλήρωσης”, λειτουργεί μόνο όσο η Γερμανία υπαγορεύει τους κανόνες.
Η αναποδιά είναι πως το διπλό φιάσκο Ελλάδας και Ουκρανίας έχει εκθέσει το Βερολίνο ως έναν εξαιρετικά ανεπαρκή ηγεμόνα – και λίγα λέμε. Το Βερολίνο βρέθηκε ξαφνικά μέσα στην πραγματική, εφιαλτική πιθανότητα ενός μεγάλης κλίμακας πολέμου, με υποκίνηση των Αμερικανών, στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης με τη Ρωσία. Μην απορείτε λοιπόν που η Άνγκελα Μέρκελ πέταξε εσπευσμένα στη Μόσχα.
Η Μόσχα –διπλωματικά– ήταν ο νικητής. Και κέρδισε πάλι όταν η Τουρκία –μπουχτισμένη από την προσπάθεια να ενταχθεί στην ΕΕ που μονίμως μπλοκαριζόταν από ποιους άλλους ; τη Γερμανία και τη Γαλλία–, αποφάσισε να στραφεί προς την Ευρασία, αγνοώντας το ΝΑΤΟ και πολλαπλασιάζοντας τις σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα.
Αυτό έγινε στο πλαίσιο μιας μεγάλης αλλαγής στο πεδίο των αγωγών μεταφοράς ενέργειας. Αφού η Μόσχα διαπραγματεύτηκε έξυπνα την επανακατεύθυνση του αγωγού South Stream προς την Τουρκία, ακριβώς δίπλα στα ελληνικά σύνορα, ο Πούτιν και ο πρωθυπουργός Τσίπρας ** συμφώνησαν επίσης μια επέκταση του αγωγού από τα τουρκικά σύνορα διαμέσου της Ελλάδας προς τη Νότια Ευρώπη. Έτσι η Gazprom θα εγκατασταθεί σταθερά όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και στην Ελλάδα, η οποία θα μπορούσε να παίξει ισχυρό στρατηγικό ρόλο στο πλέγμα των ευρωπαϊκών αγωγών.
Έτσι η Γερμανία , αργά ή γρήγορα, πρέπει να απαντήσει στο εξής ερώτημα: πώς θα διατηρήσει τα μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα, “αδειάζοντας” ταυτόχρονα τους εταίρους της στο ευρώ; Η μόνη πιθανή απάντηση είναι περισσότερο εμπόριο με τη Ρωσία, την Κίνα και την Ανατολική Ασία. Θα πάρει λίγο χρόνο και θα υπάρχουν πολλές λακκούβες στο δρόμο, αλλά ένας εμπορικός άξονας Βερολίνου-Μόσχας-Πεκίνου μάλλον είναι αναπόφευκτος…
[Πηγή Russia Today, όπουδημοσιεύτηκεμετοντίτλο «What the BRICS plus Germany are really up to? «]
*Η συμφωνία Sykes–Picot  συνήφθη μυστικά ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, στις 16 Μαΐου 1916, και καθόριζε τη βρετανική και γαλλική σφαίρα επιρροής και ελέγχου στις αραβικές οθωμανικές επαρχίες (εκτός Αραβικής Χερσονήσου), μετά τη νίκη της Αντάντ επί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συμφωνία αυτή συμμετείχε, ως κατώτερος εταίρος, ο τσάρος της Ρωσίας. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση οι μπολσεβίκοι έδωσαν στη δημοσιότητα τη συμφωνία , καταργώντας τη μυστική διπλωματία.(Σ.τ.Μ.)
**http://www.euro2day.gr/news/economy/article/1301630/euroactiv-tsipras-poytin-syzhthsan-gia-agogoys-ka.html (Σ.τ.Μ.)
Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου

Διαβάστε περισσότερα

Η απόρρητη έκθεση: Γερμανικές Αποζημιώσεις και Κατοχικό Δάνειο

Οι περισσότεροι θα πούνε: «Δε θα τα πάρουμε ποτέ, έχουν περάσει τόσα χρόνια», και όντως έχουν περάσει επτά δεκαετίες που τα χρήματα των γερμανικών αποζημιώσεων και το κατοχικό δάνειο δεν διεκδικήθηκαν ποτέ σοβαρά από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Μέχρι πρόσφατα δεν ξέραμε καν ούτε το ποσό το οποίο θα μπορούσαμε να ζητήσουμε από τους Γερμανούς.

Στην Ελλάδα όμως, που συνηθίζουμε να λέμε πως τίποτα δεν προχωρά, κάτι σημαντικό έχει συμβεί το τελευταίο διάστημα. Με πρωτοβουλία της προηγούμενης Κυβέρνησης, μία 6μελής ομάδα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, εργάστηκε συστηματικά για επτά μήνες και ανακάλυψε σε υπόγεια, σε ξεχασμένα και φθαρμένα αρχεία, 50 000 έγγραφα από το Υπουργείο Εξωτερικών, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και το Νομικό Λογιστήριο του Κράτους, έγγραφα που αφορούν στις γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο. Κατέγραψε επίσης από το υπουργείο Πολιτισμού όλες τις καταστροφές και τις αρπαγές που έγιναν κατά την διάρκεια της κατοχής.

Για πρώτη φορά επίσης το Κράτος, βασιζόμενο σε αυτά τα στοιχεία, και ακολουθώντας ένα οικονομικό μοντέλο υπολογισμού, το οποίο αναγνωρίζεται ευρέως, κατάφερε να υπολογίσει το ποσό που θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε.

Έχει γίνει πια κατανοητό στους περισσότερους που ασχολούνται με το θέμα, ότι αν υπάρχει κάτι που η Ελλάδα θα μπορούσε πιο εύκολα να διεκδικήσει αυτό είναι το κατοχικό δάνειο. Τον Απρίλιο του 1942 η Γερμανία και η Ιταλία με μία πρωτοφανή κίνηση στην ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αναγκάζουν την Ελλάδα να συνάψει ένα κατοχικό δάνειο. Μπορεί το διεθνές πολεμικό δίκαιο να προβλέπει ότι η κατεχόμενη χώρα οφείλει να συντηρεί τα στρατεύματα κατοχής, οι Γερμανοί όμως, όπως αποδεικνύεται από τα έγγραφα χρησιμοποιούν ένα μικρό ποσοστό του δανείου για τον στρατό τους στην Ελλάδα και κυρίως χρησιμοποιούν τα χρήματα για τις επιχειρήσεις του Ρόμελ στην Αφρική. Ένα από τα μεγαλύτερα νομικά όπλα της χώρας θα μπορούσε να είναι και τα έγγραφα που έχει αποκαλύψει ο Γερμανός ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ, ο οποίος ζει και διδάσκει στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα οποία η ναζιστική Γερμανία και ο ίδιος ο Χίτλερ όχι μόνο αναγνώρισε το κατοχικό δάνειο αλλά ακόμα και 6 μέρες πριν αναχωρήσουν οι Γερμανοί από την Αθήνα, υπάρχει έγγραφο, που δείχνει ότι είχαν αρχίσει να το αποπληρώνουν.

Σύμφωνα με την απόρρητη έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του κράτους, το ποσό του κατοχικού δανείου ανέρχεται στα 10 δισεκατομμύρια 340 εκατομμύρια ευρώ. Ποσό που είναι περίπου ίδιο με τα χρήματα που κατέλαβε η Γερμανία στο μηχανισμό βοήθειας του πρώτου μνημονίου. Η Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει αυτό το ποσό και για έναν ακόμα λόγο, διότι δεν δημιουργεί προηγούμενο για την Γερμανία και δεν μπορούν άλλες χώρες να το διεκδικήσουν αφού μόνο στην Ελλάδα είχε επιβληθεί στην κατοχή.

Το ποσό όμως που εντυπωσιάζει στην απόρρητη έκθεση είναι αυτό που αφορά στις γερμανικές αποζημιώσεις και επανορθώσεις. Το ποσό αυτό λένε ότι φτάνει κοντά στα 300 δις ευρώ είναι δηλαδή περίπου ίδιο με το συνολικό σημερινό χρέος της χώρας μας. Εδώ τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, η χώρα μας μετά από μαραθώνιες δικαστικές διαμάχες και αποφάσεις που έφτασαν ακόμα και στην Χάγη δεν έχει δικαιωθεί. Όμως η σημερινή κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι μπορεί να προχωρήσει σε μία ιστορική αλλαγή.

Σύμφωνα με έναν παλιό ελληνικό νόμο, για να μπορέσει να εκτελεστεί μία απόφαση ενός εθνικού δικαστηρίου εις βάρος μίας τρίτης χώρας, θα πρέπει να την υπογράψει ο εκάστοτε Υπουργός Δικαιοσύνης. Μέχρι σήμερα κανένας Υπουργός δεν έχει υπογράψει για παράδειγμα να γίνει εκτελεστή η απόφαση του Πρωτοδικείου Λειβαδιάς που επικυρώθηκε και από τον Άρειο Πάγο και αναγνωρίζει αποζημιώσεις στους κατοίκους του μαρτυρικού Διστόμου για τα θύματα της σφαγής. Ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος ανακοίνωσε την πρόθεσή του να εκτελέσει τις δικαστικές αποφάσεις, γεγονός που θα μπορούσε για παράδειγμα να προκαλέσει κατάσχεση γερμανικής περιουσίας στην χώρα μας.

Η απόρρητη έκθεση βρίσκεται σήμερα στα χέρια του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά ο οποίος επίσης έχει δηλώσει πως θα διεκδικήσει τα ποσά και σε μία πρώτη κίνηση έχει ζητήσει να συσταθεί μία επιτροπή σοφών ανάμεσα σε Έλληνες και Γερμανούς ειδικούς για να συζητήσουν το θέμα. Έπεται συνέχεια.

Πηγή: huffingtonpost.gr

Διαβάστε περισσότερα

Πρόβλημα χρέους έχει και η… Γερμανία

Τα στοιχεία της Eurostat ανατρέπουν τα δεδομένα. Οι υποχρεώσεις του γερμανικού δημοσίου είναι οι μεγαλύτερες στην ευρωζώνη. Η δημιουργική λογιστική, οι κρατικές εγγυήσεις, οι αμαρτωλές συμμετοχές του Δημοσίου και η εμπλοκή του γερμανικού κράτους στις τράπεζες.

 Του Ferdinando Giugliano

Η ευρωζώνη έχει βυθιστεί σε μία έντονη αντιπαράθεση αναφορικά με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, που αντιστοιχεί περίπου στο 175% του ΑΕΠ της και είναι το υψηλότερο στη νομισματική ένωση. Τα νέα στοιχεία που ανακοινώθηκαν την Τρίτη όμως δημιουργούν προβληματισμό ως προς το εάν τα κράτη-μέλη θα πρέπει να σταματήσουν να ανησυχούν για τα δημοσιονομικά προβλήματα της Αθήνας και να αρχίσουν να ανησυχούν περισσότερο για εκείνα του Βερολίνου.
Τα στοιχεία που δημοσίευσε η Eurostat αφορούν τις ενδεχόμενες κρατικές υποχρεώσεις (contingecy liabilities). Πρόκειται για χρέη τα οποία ο δημόσιος τομέας δεν είναι ακόμη επισήμως υποχρεωμένος να αποπληρώσει, αλλά θα πρέπει να κάνει στο μέλλον.
Η λίστα περιλαμβάνει κρατικές εγγυήσεις προς φορείς του ιδιωτικού τομέα -όπως τράπεζες- όπως και επενδυτικές συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτών όπου η κυβέρνηση δεσμεύεται να αγοράσει μελλοντικές υπηρεσίες σε αντάλλαγμα για την κατασκευή και τη λειτουργία υποδομών (ΡΡΡ).
Για πρώτη φορά στην Ιστορία, η Eurostat συνέλεξε αυτά τα στοιχεία από τις εθνικές στατιστικές υπηρεσίες και τα δημοσίευσε στη δική της ιστοσελίδα. Με μία πρώτη ματιά, το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό: οι μεγαλύτερες κρατικές υποχρεώσεις στην Ε.Ε. αφορούν τη Γερμανία, όπου ανέρχονται στο υπέρογκο 145% του ΑΕΠ. Η Ολλανδία και η Σλοβενία βρίσκονται με απόσταση στη δεύτερη και τρίτη θέση με 115% και 111% αντιστοίχως.
Ως προς την Ελλάδα, βρίσκεται πολύ πίσω στην κατάταξη με το ελάχιστο 17%.
Εάν αθροίσει κανείς τις συνολικές ενδεχόμενες υποχρεώσεις και το επίσημο κρατικό χρέος, τότε το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο. Το μεγαλύτερο βάρος χρέους βρίσκεται στην Ιρλανδία (234% του ΑΕΠ). Στη δεύτερη θέση, αλλά σε μικρή απόσταση, βρίσκεται η Γερμανία, με 222% του ΑΕΠ. Οι υποχρεώσεις του γερμανικού δημοσίου είναι κατά 24 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερες των πορτογαλικών και κατά 30 ποσοστιαίες μονάδες μεγαλύτερες των ελληνικών.
Μπορεί να σκέφτεστε: «Αποκλείεται αυτό να είναι σωστό». Η αλήθεια όμως, είναι λίγο πιο περίπλοκη. Η πλειονότητα των ενδεχόμενων υποχρεώσεων της Γερμανίας αντιστοιχούν σε αυτό που η Eurostat αποκαλεί «μονάδες που ελέγχονται από το Δημόσιο και ταξινομούνται εκτός γενικής κυβέρνησης».
Οι Ευρωπαίοι στατιστικοί δεν παρέχουν περισσότερες εξηγήσεις ως προς το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτούς τους αριθμούς. Η Destatis όμως, η ομοσπονδιακή στατιστική αρχή της Γερμανίας, δήλωσε στους FT πως αυτός ο επιβλητικός όγκος ενδεχόμενων χρεών αποδίδεται κυρίως σε υποχρεώσεις προς τις τράπεζες. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται, σε ομοσπονδιακό επίπεδο η KfW και οι τράπεζες κρατιδίων (Landensbanken), όπως και οι τοπικές αποταμιευτικές τράπεζες (Sparkassen).
Αυτό σημαίνει πως τα ευρωπαϊκά στοιχεία για αυτού του τύπου τις υποχρεώσεις περιλαμβάνουν χρήματα τα οποία οι Γερμανοί καταθέτες κρατούν στον τραπεζικό τομέα και τα οποία εμφανίζονται από την πλευρά του παθητικού στον ισολογισμό των κρατικά ελεγχόμενων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Δεδομένου όμως, ότι τα στοιχεία της Eurostat είναι μεικτά, αγνοούν τις αντίστοιχες τοποθετήσεις και στοιχεία ενεργητικού που έχουν οι τράπεζες, με αποτέλεσμα να δίνεται μία αμφισβητήσιμη εικόνα αδυναμίας για τα δημοσιονομικά της Γερμανίας.
Τα στοιχεία της Eurostat λένε ότι το Βερολίνο είναι βαριά εμπλεκόμενο στο γερμανικό τραπεζικό κλάδο: κάτι που ήδη γνωρίζαμε.
Είναι λοιπόν αυτή η άσκηση άχρηστη; Καθόλου. Όπως επισημαίνει και ο David Heald, καθηγητής λογιστικής στο University of Aberdeen, υπάρχουν δύο ακόμη στοιχεία στην ανακοίνωση της Eurostat που είναι ενδεχομένως πολύ πιο ενδιαφέροντα. Αναφέρονται στις «κρατικές εγγυήσεις» και στις «εκκρεμείς υποχρεώσεις που συνδέονται με ΡΡΡ».
Εάν αθροίσει κανείς αυτά τα δύο στοιχεία, τότε  το νούμερο για τις περισσότερες χώρες είναι σχετικό. Η Αυστρία και η Ιρλανδία βρίσκονται στην κορυφή με υποχρεώσεις που αντιστοιχούν περίπου στο 35% του ΑΕΠ. Το 18% της Γερμανίας παραμένει υψηλότερο από το 10% της Ελλάδας, αλλά δείχνει μικρότερο από το συνολικό νούμερο.
Ο κ. Heald θεωρεί πως τα στοιχεία αυτά έχουν σημασία καθώς αποτελούν ένδειξη για το είδος των οικονομικών μαγικών που ανέπτυξαν οι κυβερνήσεις καθώς προσπαθούν να βελτιώσουν τους προϋπολογισμούς τους και να σεβαστούν τα όρια για έλλειμμα και χρέος. «Ενώ οι κυβερνήσεις πιέζονται όλο και περισσότερο οικονομικά, παρατηρείται αυξανόμενη χρήση στοιχείων εκτός προϋπολογισμού, συμπεριλαμβανομένων των εγγυήσεων και των ΡΡΡ» εξηγεί.
Αναφέρει επίσης ότι ενώ οι πολιτικοί αποκτούν όλο και μεγαλύτερη επίγνωση για τους κινδύνους που σχετίζονται με τα ΡΡΡ, δεν έχουν γίνει ακόμη πλήρως κατανοητοί οι κίνδυνοι από τις κρατικές εγγυήσεις. Όπως αναφέρει και σε πρόσφατη έρευνα: «Οι υποχρεώσεις μπορεί να αυξάνονται σημαντικά – αφού δημιουργούνται όλο και περισσότερα τέτοια σχέδια εγγυήσεων – στο βαθμό που δεν θεωρείται ότι αυξάνουν τις άμεσες δαπάνες, οπότε μπορεί ακόμη και να περάσουν απαρατήρητα. Η δομή της οικονομικής πληροφόρησης είναι τέτοια που μπορεί να αυξάνεται ο κίνδυνος, ενώ δεν αυξάνονται οι δαπάνες, επειδή αυτές οι υποχρεώσεις είναι κυρίως ή αποκλειστικά, εκτός προϋπολογισμών»
Η προειδοποίηση αυτή αφορά όλες τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης – όχι μόνο τη Γερμανία, ούτε βεβαίως μόνο την Ελλάδα.

ΠΗΓΗ: FT.com

Διαβάστε περισσότερα

Η αριθμητική του φορολογικού μας δράματος - ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Μόνοι τους οι αριθμοί δεν ερμηνεύουν ποτέ την πραγματικότητα, ούτε καν την αυστηρώς οικονομική. Η τέχνη άλλωστε της «δημιουργικής λογιστικής» έχει πολλούς θιασώτες στα μέρη μας, περισσότερους προς το παρόν από τους οπαδούς της «δημιουργικής ασάφειας», μιας τεχνικής που το όνομά της εισήχθη πρόσφατα στην πολιτική αγορά από έναν υπουργό Οικονομικών κάθε άλλο παρά οικονομικό με τις συνεντεύξεις του. Μολαταύτα, ορισμένοι αριθμοί έχουν την αυταξία τους, που αναδεικνύεται δίχως τη μεσολάβηση πολλών λέξεων. Τέτοιοι είναι όσοι ανακοινώθηκαν στη γενική συνέλευση της Ενωσης Διοικητικών Δικαστών από την πρόεδρό της, Ειρήνη Γιανναδάκη. Απογοητευτικοί οι αριθμοί αυτοί, υποδεικνύουν κάποιες από τις αιτίες που προκαλούν βαριά αρρυθμία στο φοροεισπρακτικό μας σύστημα. Βραχυκυκλώνοντας και τις καλύτερες προθέσεις, όταν υπάρχουν, το καθηλώνουν πολύ μακριά από τους εκάστοτε πανηγυρικά αναγγελλόμενους στόχους. Αφήνουν έτσι δίχως νόημα τον γνωστό «νοητό ήλιο της Δικαιοσύνης», που ανατέλλει παγίως πάνω από διεκδικητικές διαδηλώσεις και κομματικές συνάξεις, αλλά -φαίνεται- μόνον εκεί. Αντιγράφω: «Τους τελευταίους τριάντα μήνες ψηφίστηκαν έξι αμιγώς φορολογικοί νόμοι με 177 άρθρα και 17 νόμοι που συμπεριλάμβαναν 71 νέες φορολογικές διατάξεις. Για όλα αυτά εκδόθηκαν 111 υπουργικές αποφάσεις και 138 διευκρινιστικές εγκύκλιοι».

Δεν πρόκειται για πρωτοτυπία της τελευταίας τριετίας, αλλά για ένα επιπλέον τεκμήριο της ανθεκτικότητας της παράδοσής μας: από το 1975 μέχρι σήμερα ψηφίστηκαν 250 φορολογικά νομοθετήματα και τροπολογίες, μαζί με άλλους 3.450 συναφείς νόμους, εκδόθηκαν δε 115.000 σχετικές υπουργικές αποφάσεις. Ιλιγγος. Εξαιτίας του οποίου πληθαίνουν τα ανείσπρακτα δισεκατομμύρια. Θαυμαστή πάντως η υψηλή παραγωγικότητά μας, εν σχέσει μάλιστα με την αδιανόητη στασιμότητα των ΗΠΑ, όπου σε 250 χρόνια ψηφίστηκαν μόλις δέκα (αριθμητικώς: 10) φορολογικοί νόμοι. Δοθέντος ότι κάθε τροπολογία ανοίγει μια κερκόπορτα και κάθε ερμηνευτική εγκύκλιος ένα κερκοπαράθυρο, το χρήμα εκ φόρων που εισρέει στα κρατικά ταμεία είναι πολύ λιγότερο από το χρήμα που διαρρέει τη χώρα αναζητώντας τη θαλπωρή της Ελβετίας συν εκείνο που ζεσταίνεται στις ντιβανοκασέλες μας, «για ώρα χρείας»· ο φοροδοτικός πατριωτισμός, άλλως η φορολογική συνείδηση, παραμένει φάντασμα. Είναι πολλοί οι λόγοι που προκάλεσαν την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας (οι Ολυμπιακοί αίφνης), η φοροδιαφυγή πάντως και η φοροκλοπή συγκαταλέγονται στους σοβαρότερους. Το βεβαιώνει και η έκθεση του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη φορολογική μας διοίκηση, το συμπέρασμα της οποίας είναι ότι το κράτος λειτουργεί ως προστάτης της φοροδιαφυγής. Και με τον τρόπο των αριθμών: Οσον αφορά την προοπτική να επιτευχθούν πλήρως οι οκτώ ελάχιστες προϋποθέσεις αυτονομίας του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, οι συντάκτες της έκθεσης μας αξιολογούν με δύο «ενδεχόμενη», ένα «ενδεχόμενη / απίθανη», τρία «απίθανη» και δύο «απίθανη / μηδενική». «Σίγουρη»; Κανένα. Αν η νέα κυβέρνηση δεν κάνει πιθανό το απίθανο, πρωτοτυπώντας, δεν θα μας φταίνε μόνο οι ξένοι.

Διαβάστε περισσότερα

“Όταν η μάζα των φτωχών γίνει πιο ισχυρή από τη μάζα των πλουσίων, τότε…”

  

    Δόθηκε και φέτος στη δημοσιότητα από το περιοδικό «Forbes» η ετήσια «λίστα των δισεκατομμυριούχων» του πλανήτη. Ας παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της σχετικής λίστας:

• Το 2008, προ κρίσης δηλαδή, οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη μετρήθηκαν στους 793 και η συνολική περιουσία τους ανερχόταν στα 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2010 ο αριθμός τους έφτασε τους 1.011 και τα πλούτη τους στα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια…
• Το 2011 οι δισεκατομμυριούχοι ανήλθαν στους 1.216 και η περιουσία τους ανήλθε στα 4,5 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2012 οι δισεκατομμυριούχοι αυξήθηκαν στους 1.426 με την συνολική τους περιουσία να αυξάνεται στα 5,4 τρισεκατομμύρια δολάρια. 
• Το 2013 ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων ανέβηκε στους 1.645 και η περιουσία τους έφτασε στα 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Όσο για το 2014, σύμφωνα με τα χτεσινά στοιχεία, οι δισεκατομμυριούχοι ανήλθαν στους 1.826 και η περιουσία τους εκτινάχτηκε στα 7,05 τρισεκατομμύρια!

    Τα παραπάνω συνιστούν μια πολύ ενδιαφέρουσα «ακτινογραφία» του κόσμου τους - του κόσμου των κεφαλαιοκρατών, των πολυεθνικών, των μονοπωλίων και των τραπεζιτών. Από τη στιγμή, λοιπόν, που ξέσπασε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, συμβαίνουν τα εξής:
    1) Την ίδια περίοδο που διπλασιάστηκε ο αριθμός των δισεκατομμυρίων φτωχών στον πλανήτη, ταυτόχρονα υπερδιπλασιάστηκε και ο αριθμός μιας χούφτας χρυσοκάνθαρων, που από 793 ανήλθαν στους 1.826....
    2) Την ίδια περίοδο που η φτώχεια στον πλανήτη πήρε απίθανες διαστάσεις η περιουσία των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη σχεδόν... τριπλασιάστηκε (!) και από 2,4 τρισ. δολάρια ανήλθε στα 7,05 τρισ. δολάρια...
    3) Στις ΗΠΑ, όπου ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με συσσίτια ανήλθε στα 50 εκατομμύρια και που οι φάκελοι κατασχέσεων και οι πλειστηριασμοί κατοικιών ξεπέρασαν τα 10 εκατομμύρια, οι δισεκατομμυριούχοι από 359 που ήταν το 2008 ανήλθαν στους 536...
    4) Στην Ευρώπη των μνημονίων και της λιτότητας, εδώ που οι επισήμως άνεργοι ξεπερνούν τα 26 εκατομμύρια και έχουν αυξηθεί κατά 10 εκατομμύρια από το 2008, την ίδια περίοδο οι δισεκατομμυριούχοι από 196 το 2008 τώρα μετρήθηκαν στους 482. Δηλαδή για κάθε έναν νέο δισεκατομμυριούχο αντιστοιχούν πάνω από 30.000 νέοι άνεργοι. ..
    5) Στον κόσμο της κοινωνικής θηριωδίας, μέσα στα χρόνια της κρίσης, στα χέρια αυτών των 1.826 «Κροίσων» του διεθνούς επιχειρηματικού «τζετ σετ» και της «φιλανθρωπίας» συγκεντρώθηκαν τόσα πλούτη που
- ισούνται σχεδόν με το ΑΕΠ της Κίνας των 1,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων,
- ξεπερνούν ολόκληρο το ΑΕΠ της Ιαπωνίας,
- ξεπερνούν τα ΑΕΠ της Γερμανίας και της Γαλλίας μαζί,
- ξεπερνούν τα ΑΕΠ της Βραζιλίας, της Ρωσίας και της Ινδίας μαζί,
- ξεπερνούν δύο και τρεις φορές το ΑΕΠ της Αυστραλίας, του Καναδά, της Ισπανίας και το ΑΕΠ όλων μαζί των χωρών της Αφρικής...
    6) Δυο μόνο πρωταγωνιστές της σχετικής λίστας, οι κκ. Μπίλι Γκέιτς και Γουόρεν Μπάφετ, διαθέτουν πλούτη που ισούνται με ολόκληρο σχεδόν το ΑΕΠ της Ελλάδας των 11 εκατομμυρίων ψυχών…  
    Γι’ αυτό το σύστημα – το καπιταλιστικό, όπου

α) ο κ.Μπάφετ αύξησε μέσα σε ένα χρόνο τα εισοδήματά του κατά 14 δισ. δολάρια και αυτό συνέβη στον ίδιο κόσμο όπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι «ζουν» με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα,

β) στην Ευρώπη των 20 εκατοµµυρίων αστέγων οι δισεκατοµµυριούχοι από 196 που ήταν το 2007 υπερδιπλασιάστηκαν και ανήλθαν στους 482 με την περιουσία τους να τριπλασιάζεται φτάνοντας στα 2 τρις,

γ) μετρήθηκαν 103 Γερμανοί υπερδισεκατομμυριούχοι την ώρα που στη Γερμανία καταγράφεται το υψηλότερο στην ιστορία ποσοστό φτώχειας μετά την επανένωση της χώρας το 1990 (15,5% - 12,5 εκατομμύρια άνθρωποι επί συνόλου πληθυσμού 80 εκατομμυρίων κατοίκων).

δ) μέσα σε ένα χρόνο μια δράκα αύξησε τα πλούτη της κατά 800 δισεκατομμύρια (!) όταν κάθε μέρα του ίδιου αυτού χρόνου πάνω από  22.000 παιδιά πέθαιναν – κάθε μέρα - από την πείνα,

υπάρχουν δυο εκδοχές:
    Η μια εκδοχή ισχυρίζεται ότι πρόκειται για ένα σύστημα «ελευθερίας», «δημοκρατίας» και «ευκαιριών», που παρά τις αδικίες που το συνοδεύουν βρίσκεται κοντύτερα από κάθε άλλο στην φύση του ανθρώπου.
    Η άλλη εκδοχή υποστηρίζει ότι πρόκειται για ένα σύστημα ταξικής βαρβαρότητας και κοινωνικού κανιβαλισμού που κανοναρχείται από την αρχή ότι «το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά στάζοντας αίμα απ' όλους τους πόρους» (Καρλ Μαρξ «Κεφάλαιο», τόμος Α', σελίδα 785).
    Κατά την πρώτη εκδοχή αυτό το σύστημα - όπου όσο μεγαλώνει η δυστυχία δισεκατομμυρίων ανθρώπων τόσο αυξάνεται η περιουσία μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων - μπορεί με κατάλληλες παρεμβάσεις να γίνει… καλύτερο.
    Κατά τη δεύτερη εκδοχή η μόνη «βελτίωση», η μόνη «καλυτέρευση» και ο μόνος «εξανθρωπισμός» που παίρνει αυτό το σύστημα είναι η ανατροπή του, η συντριβή του και η οικοδόμηση ενός άλλου.
    Τι είδους θα είναι και πρέπει να είναι αυτό το «άλλο»; Τέτοιο όπου η χλιδή  των λίγων δεν θα προκύπτει από την φτώχεια των πολλών, αλλά που ο πλούτος από τη δουλειά, τη δημιουργικότητα, τα ταλέντα, τις ικανότητες των πολλών θα ακυρώνει και θα καταργεί τη φτώχεια όλων!
    Είναι δυνατόν να συμβεί αυτό ή είμαστε καταδικασμένοι να θεωρούμε «ελευθερία» ένα καθεστώς όπου «το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει λιγότερο από το 1% του συνολικού πλούτου» όταν «στον αντίποδα το πλουσιότερο 10% κατέχει το 87% του παγκόσμιου πλούτου»;
    «Είναι», απαντούν οι κομμουνιστές. Με την προϋπόθεση ότι η πολιτική και η οικονομική εξουσία θα περάσει στα χέρια των πολλών. Αλλά και ο Μπαλζάκ που δεν ήταν... κομμουνιστής, που γεννήθηκε πολύ πριν από  τον Μαρξ και τον Λένιν, παρότι ήταν αριστοκράτης και συντηρητικός, το είχε αντιληφθεί περίφημα: «Όταν η μάζα των φτωχών γίνει πιο ισχυρή από τη μάζα των πλουσίων, η κοινωνία- έλεγε -θα χτιστεί σε άλλη βάση».  


email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα