Αυτό που δεν λένε οι "πατριώτες"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΡΗΣ

Αυτό που δεν λένε οι διάφοροι "πατριώτες" της αντιπολίτευσης που τσακώνονται με την κυβέρνηση για το ποιος αγαπάει πιο πολύ την πατρίδα είναι αυτό:

1. Ότι όλοι τους συμφωνούν  στη συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ όπως και ότι τα Σκόπια έπρεπε να μπουν στο ΝΑΤΟ. Το ίδιο λέει και η κυβέρνηση. Εξυπακούεται ότι εφ' όσον συμμετέχουμε στο ΝΑΤΟ έχουμε την υποχρέωση να μην πηγαίνουμε κόντρα στα συμφέροντα της συμμαχιας ειδικά όταν πρόκειται για κεντρικά ζητήματα όπως είναι το ζήτημα του σχεδιασμού της στρατιωτικής παρουσίας της συμμαχίας στην περιοχή. 

2.Οποια κυβέρνηση κι αν έκανε τη διαπραγμάτευση θα κατέληγε υποχρεωτικά σε μια ίδια ή παρόμοια συμφωνία, εφ' όσον ΗΤΑΝ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ να υπογραφεί ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ η είσοδος των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. 

3. Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς είχε δεσμευτεί σε Αμερικανούς και ΕΕ ότι θα έκλεινε κ αυτό το θέμα. Το ιδιο υποχρεωμένο θα ήταν απέναντι στους "συμμάχους" οποιοδήποτε άλλο κόμμα που λιγουρεύεται την διαχείριση του συστήματος. Θα πέρναγε ακριβώς από τον ίδιο κύκλο επαφών που έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές προκειμένου να γίνει αποδεκτό από την πραγματική εξουσία.

4.Το ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ έσπρωξαν προς μια συμφωνία που αφήνει μέσα της σοβαρά και επικίνδυνα κενα, δείχνει ότι  ούτε ήταν ούτε είναι ούτε θα είναι "παράγοντας ισορροπίας και ειρήνης" αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο όπως άλλωστε έχει αποδειχθεί ειδικά σε αυτή τη γειτονιά.

5. Ο μόνος τρόπος για να πιέσει η Ελλάδα για μια άλλη συμφωνία, όπου θα δινόταν μια σωστή λύση σε θέματα όπως η εθνότητα, η γλώσσα κλπ, θα ήταν να γράψει το ΝΑΤΟ στα παλιά της τα παπούτσια. 

Αυτό όμως για να γίνει θα έπρεπε τα πιο πάνω κόμματα να μην είναι υπερ ΝΑΤΟ και ΕΕ, κι έτσι να μην εχουν λόγο να υποκύψουν στη θελησή τους. 

Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να βρεθεί σωστή για μας λύση, χωρίς το ΝΑΤΟ στο κεφάλι μας και σε όλη την περιοχή αλλά και χωρίς αλυτρωτισμούς, θα ήταν να μην ενδιαφερεται η Ελλάδα για τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ. 

Ομως τέτοια θέση εναντίον του ΝΑΤΟ μονο ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ έχει στη Βουλή. 

Ποιό; Βρειτε το και ακολουθήστε το. 

Ειναι τόσο απλό
Και πατριώτης και υπερ του ΝΑΤΟ είναι όπως φαίνεται κι εδώ ΑΤΟΠΟ!

ΥΓ. Τωρα βεβαια ΝΔ,ΠΑΣΟΚ κλπ λενε ότι αυτοί θα αντιστεκόντουσαν στο ΝΑΤΟ καλύτερα απ τον ΣΥΡΙΖΑ... Όσο αντιστάθηκε κι ο ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ...με αντίσταση στο επίπεδο της ιδέας ενω στην πράξη τα κάνει όλα και συμφέρει

 

https://giorgossarris.blogspot.com/

Διαβάστε περισσότερα

Λύπη γιατί Λείπει…

Πόση ντροπή είναι να λες «Δεν ξέρω», και πόση να ομολογείς «Είμαι σε αδιέξοδο»; Πόσο βολικό είναι να έχεις πάντα μια εξήγηση μια ερμηνεία; Και πόσο λυτρωτικό είναι να λες πως ο ίδιος ο δρόμος θα σου δείξει “Tο δρόμο” αρκεί να τον ξεκινήσεις προδιαγράφοντας έναν προορισμό!
Συμπληρώνονται επτά χρόνια από τον ξαφνικό θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Του κινηματογραφικού «ποιητή» της Ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας, των Βαλκανίων και της Ευρωπαικής Ηπείρου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το στιγμιότυπο από την κηδεία του Μάνου Κατράκη το 1984. Τότε που θέλοντας και μη, και πάντως το ίδιο ξαφνικά, μας ανατέθηκε να σταθούμε τιμητική φρουρά στον μεγάλο ηθοποιό.
Νεαρός, απροετοίμαστος ψυχολογικά και ενδυματολογικά στάθηκα εκεί φορώντας τις λευκές μου «ελβιέλλες», τα αθλητικά παπούτσια εκείνης της εποχής. Στο παρεκκλήσι στη Μητρόπολη. Κάπου μεταξύ αμηχανίας, αβεβαιότητας και ντροπής.
Τότε που νόμιζα πως όλοι κοιτούσαν τα εντελώς αταίριαστα παπούτσια που έτυχε να φορώ.
Και πόσο λυτρωτικό ήταν εκείνο το άγγιγμα στην πλάτη από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Τη δική μου πλάτη. Κι εκείνο το αινιγματικό αλλά γεμάτο συμπάθεια σιωπηρό του μειδίαμα!
«Αυτή είναι η Πρώτη μου ταινία από την τριλογία της σιωπής», έτσι αποκάλεσε ο ίδιος το «Ταξίδι στα Κύθηρα».
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έντυνε με νόημα τη σιωπή προκειμένου για εξαιρετικά θορυβώδεις Ιστορικές περιόδους, χωρίς να σιωπά ο ίδιος ! Χωρίς να υποχωρεί η να υπαναχωρεί από το βασικό του στόχο να καταπιάνεται με αναπάντητα –κατά κανόνα – ερωτήματα.
Κανείς δεν θα μας πεί ποτέ αν έδινε την απάντηση μέσα στην αλληγορία των πλάνων του. Ούτε θα τον κατηγορήσει κανείς γι αυτό.
Ένα θα του «καταλογίσει»: Πως –ιδιαίτερα στις τελευταίες του ταινίες – έθετε το ερώτημα πολύ πριν την ώρα του προετοιμάζοντας την απάντηση!
Τι κι αν η απάντηση εμπεριείχε στα σπλάχνα της αρκετά «δεν γνωρίζω»; Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μπορούσε να μεταμορφώνει τη στιγμή, κάθε στιγμή, με τον ίδιο τρόπο που μπορούσε να σηκώνει στις δικές του πλάτες κάθε Ιστορική στιγμή.
Χωρίς να χρειαστεί να την ξαναγράψει, ούτε να την φτιασιδώσει, ούτε να την αποδώσει ωραιοποιημένη.
Απαλλαγμένος από κάθε λογική Ιστορικού, κοινωνικού, πολιτικού και σε τελική ανάλυση κινηματογραφικού ντετερμινισμού. Αυτή ήταν ίσως μια από τις πιο σπουδαίες του ιδιότητες – ιδιαιτερότητες .
Γι’ αυτό αγαπήθηκε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, γι’ αυτό έγινε παγκόσμια αποδεκτός, για τον ίδιο αυτό λόγο δεν προσεγγίστηκε από ένα «ευρύτερο» κοινό, σινεφίλ και όχι μόνο.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ασχολήθηκε στις τελευταίες του ταινίες με την προϊστορία της σημερινής μας Ιστορίας.
Η δική του «παγκοσμιοποίηση» έδειχνε να είναι μελλοντική, συγκρουσιακή με τις καταβολές μας, τα θέλω και τις επιδιώξεις μας, χωρίς να είναι!
Έδειχνε να μας αιφνιδιάζει σε μια απόπειρα να μας αφυπνίσει.Έδειχνε αδιέξοδη αλλά και σε μια διαρκή αναζήτηση για έναν άλλο κόσμο.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήρθε από μακριά και έβλεπε ακόμη και με την έννοια του αδιέξοδου – αναπάντητου, πολύ μακριά.
Ελπίζω σήμερα να τον «ανέχονται» κάποιοι επικριτές των αργών και μακρινών του πλάνων. Αυτοί που δεν τους λείπουν , όπως δεν λείπουν και από εμάς , τα χασμουρητά που προκαλεί στο σύνολό της η σύγχρονη κινηματογραφική παραγωγή.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος λείπει σήμερα κυρίως από τους κομμουνιστές γιατί το δικό τους πέρασμα στην Ιστορία κατέγραψε μ’ έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Και πόνεσε πολύ και μας πόνεσε πολύ κάθε του σκηνή στο «Θίασο», το «Ταξίδι στα Κύθηρα», το «Μεγαλέξανδρο» τις «Μέρες του 36»….
Λείπει ακόμη πιο πολύ απ όλους εκείνους που αναζητούν μια επαναστατική φλόγα στο σήμερα .Περισσότερο γιατί έδειχνε τον αέναο αγώνα και την αναζήτηση του Μαρξισμού, όπως αυτός εκφράστηκε Ιστορικά.
Αυτή είναι η παρακαταθήκη του Θόδωρου Αγγελόπουλου ακόμη από τους καιρούς των γυρισμάτων του προφητικού ντοκυμαντέρ «Χωριό ένα, κάτοικος ένας»! Κι εκείνο που πονάει περισσότερο απ’ όλα είναι εκείνη η «Άλλη θάλασσα» που δεν πρόλαβε να δημιουργήσει.
Τόση δύναμη έχει ακόμη και μια του ταινία που δεν γυρίστηκε –γιατί το σενάριο υπάρχει – και ίσως δεν γυριστεί ποτέ.
Λύπη γιατί λείπει, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.

Π.Α.ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

Διαβάστε περισσότερα

Αλμπέρ Καμύ: Je me sens un coeur grec / Αισθάνομαι την ψυχή μου ελληνική*

Κωνσταντίνος Γ. Μουρτοπάλλας

Μόλις στα είκοσι του ο Αλμπέρ Καμύ έλεγε: «Όπως ο θάνατος ενός συγγραφέα μας κάνει να υπερβάλλουμε για την σπουδαιότητα του έργου του, έτσι και ο θάνατος ενός ατόμου μας κάνει να υπερτιμούμε την θέση του ανάμεσά μας»[1].

Είναι κοινός τόπος, οι περισσότεροι συγγραφείς, διανοούμενοι και γενικότερα άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων στην post mortem περίοδο των έργων τους να «ηρωποιούνται», να θεοποιούνται και να αντιμετωπίζονται με διάθεση ελεγειακή και μοιρολατρική. Για τον Αλμπέρ Καμύ αυτό δεν ίσχυε, μιας και η σαρτροποίηση όλων των καλλιτεχνικών και πνευματικών διαστρωματώσεων, περιθωριοποίησαν το έργο του επί πολλά έτη. Ίσως γιατί ακόμα δεν είχε αποστιγματοποιηθεί από την vulgarité [2]για την οποία τον κατηγορούσε η rive gauche [3] του Παρισιού, στα μάτια της οποίας παρέμενε ένας pied – noir[4]. «Ένας Γάλλος της Αλγερίας, που διατηρούσε σχέσεις με άλλους Γάλλους της Αλγερίας, ανθρώπους με τόσο διαχυτικούς τρόπους, τόσο χοντροκομμένους». Αυτό επιβεβαίωσε και σε επιφυλλίδα του δημοσιευμένη στην εφημερίδα Le Monde[5], o Γάλλος δημοσιογράφος Μπερτράν Πουαρό – Ντελπές γράφοντας ένεκα της έκδοσης του Πρώτου Ανθρώπου το 1994: «Να ξανακούς μετά από τριάντα χρόνια τη φωνή του Καμύ, αυτή τη φωνή που λίγο έλειψαν να καταπνίξουν η παριζιάνικη γοητεία και ο παριζιάνικος νεκροθάλαμος: τι ανάσταση! τι θαύμα! τι δώρο!» 
Το σύντομο «σημείωμα» που ακολουθεί δεν μπορεί φυσικά να διαλάβει όλες τις συνδηλώσεις του πολύχυμου και πολυπρόσωπου έργου ενός ανθρώπου που όπως αναφώνησε η Κατρίν Σιντές – Καμύ πέθανε «τόσο νέος» ούτε να συμπληρώσει ή να συνεχίσει τις σκέψεις που ο μεγάλος αυτός στοχαστής άφησε ανολοκλήρωτες κατά την ρήση του Φόκνερ. Άλλωστε ο γράφων δεν έχει ακόμα το πνευματικό εκτόπισμα για να ακολουθήσει μέχρι τέλους την πολυδαίδαλη και σχοινοτενή σκέψη του Αλμπέρ Καμύ. Όλοι όσο αναμετρόμαστε καθημερινώς με την φιλοσοφική κοσμοθεωρία του ερχόμαστε αντιμέτωποι ενώπιον ενός προβλήματος που αντιμετώπισαν όλοι οι εικοσάρηδες όπως εξιστορεί ο σεναριογράφος Ζαν – Λου Νταμπαντί : «Παρακολουθούσαμε το μάθημα της φιλοσοφίας και με χέρια τρεμάμενα από την ταραχή, κρατούσαμε βιβλία του Καμύ. Ορισμένοι τα ρουφούσαν μεμιάς και, μεθυσμένοι από μια διαυγή πρόζα μπέρδευαν το παράλογο με τον παραλογισμό. Πομπές εξεγερμένων. Κάποιοι συγκινήθηκαν, επιχείρησαν να απελπιστούν ευφυώς, τόλμησαν να φανταστούν τον Σίσυφο ευτυχή και καταπονούνταν. Άλλοι τέλος εγκατέλειψαν τον Καμύ σχεδόν αμέσως, και όταν εκείνος απαιτούσε μια μοναχική προσπάθεια εκείνοι τον άφησαν μόνο με την πρόκληση του» [6].

Ι. Ο τελευταίος Έλληνας φιλόσοφος
Αν ο Καμύ έλεγε για τον επιστήθιο φίλο του Ρενέ Σάρ πως τα ποιήματα του θυμίζουν την τραγικότητα των προσωκρατικών[7], εμείς μπορούμε να πούμε για τον Καμύ πως η πεμπτουσία της φιλοσοφίας του, η ψυχή της εξέγερσης μας θυμίζει την σωκρατική άγνοια ή την docta ignorantia του Κουζανού[8]. Ίσως η ίδια ουσία της εξέγερσης να είναι το ρεύμα συνάντησης της σωκρατικής άγνοιας και της καρτεσιανής αμφισβήτησης. Για να εντοπίσουμε τις ρίζες του πνεύματος του Καμύ, αρκεί να ανατρέξουμε στην κλασική αρχαιότητα. Η Ελλάδα είναι η θετή πνευματική του μητέρα, οπού γαλουχείται με τις αξίες της ατομικότητας, του Λόγου και του κλασικού πνεύματος.
Ο Καμύ δεν αισθάνεται μόνο την ψυχή του ελληνική, αλλά πιστεύοντας πως αυτή δεν είναι μόνο αιθέρας και πνευματικό εκτόπλασμα, εγκύπτει από νωρίς στην μελέτη του ελληνικού πνεύματος αναλαμβάνοντας το 1939 την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής με θέμα : Χριστιανική και νεοπλατωνική μεταφυσική, παραδεχόμενος a posteriori πως η επαφή του με τον Ιερό Αυγουστίνο και τον Πλωτίνο τον έκαναν «να αισθάνεται Έλληνας ζώντας μέσα σε έναν κόσμο χριστιανικό»[9].
Τα μεταφυσικά και γνωσιολογικά θεμέλια της φιλοσοφίας του Καμύ, εγγύτερα σε μια ελευθεριακή αντίληψη, συνέχει η αρετή του μέτρου, η έννοια της αρμονίας μεταφρασμένη σε μια διαρκή διαλεκτική[10]. Μια διαλεκτική χωρίς σύνθεση.
Η εξέγερση είναι το κοσμογόνο στοιχείο του Καμύ, στοιχείο της ίδιας του της τέχνης[11]. Εμπεριέχει η ίδια η εξέγερση μέσα της την έννοια του μέτρου ή πρέπει να υπακούει σε ένα έξωθεν μέτρο; Για την εξεγερσιακή κοσμοποιία του Καμύ, η εξέγερση είναι σύμφυτη με την ιδέα του ορίου. Η ίδια η εξέγερση είναι το μέτρο, που την προστάζει, την υπερασπίζεται και την αναδημιουργεί [12].
Το πνεύμα του εμβαπτίζεται στα νερά της Μεσογείου για αυτό και είναι πιο κοντά στην κλασική τάση όπου τα έλλογα επικρατούν στα άλογα. Το κλασικό πνεύμα με επικυρίαρχη την λογική αντιτίθεται στο απεριόριστο. Το σχήμα αυτό χρησιμοποιεί και ο Καμύ λέγοντας για την Μεσόγειο πως: «έχει κάτι, ένα συστατικό στοιχείο που της επιτρέπει να ισορροπεί τα πάντα και να μας δίνει πάντα ένα μάθημα μέτρου». Η αρμονία αυτή είναι προϊόν της διαλεκτικής της ελευθερίας και δικαιοσύνης [13], των πρωταρχικών αιτημάτων της εξέγερσης που στη συνέχεια αλληλοσυγκρούονται και αλληλοαναιρούνται. Γιατί ελευθερία χωρίς δικαιοσύνη συνιστά ανελευθερία και η δικαιοσύνη χωρίς την ελευθερία απολήγει σε αδικία. Ο Καμύ όμως απορρίπτοντας και τον ιστορικό Θεό και την θεοποίηση της ιστορίας [14], νοηματοδοτεί διαφορετικά την ελευθερία και την δικαιοσύνη, οι οποίες εκπορεύονται από την ιδέα της εξέγερσης και οριοθετούνται από αυτήν. Η ελευθερία για τον Καμύ είναι πάντα σχετική[15], αφού η ίδια η εξέγερση εγκαλεί την απεριόριστη ελευθερία. Και η ιδέα της δικαιοσύνης, δεν υπακούει σε ιστορικές και εσχατολογικές νομοτέλειες [16], αλλά σημαίνει πρωτίστως επίγνωση και σεβασμό των ορίων. Αφικνούμενος από την σωκρατική άγνοια και επηρεαζόμενος από την φιλοσοφία του Ηράκλειτου[17], ο Καμύ θεωρεί πως «αν η εξέγερση μπορούσε να θεσπίσει μια φιλοσοφία αυτή, θα ήταν των ορίων, της υπολογισμένης άγνοιας και του τολμήματος».
Ο Καμύ ενσαρκώνει εκείνο το μέτρο που συναρθρώνει και την εσσενσιαλική και την νομιναλιστική προσέγγιση. Στον Επαναστατημένο Άνθρωπο αναφέρει άλλωστε πως : «Ούτε το πραγματικό είναι ολότελα λογικό ούτε και το λογικό ολότελα πραγματικό. […] Η ύπαρξη δεν μπορεί να δοκιμασθεί παρά στο γίγνεσθαι και το γίγνεσθαι δεν είναι τίποτα χωρίς την ύπαρξη»[18]. Η πρωταρχία του μέτρου και η πεποίθηση πως «κάθε σκέψη και κάθε δράση που ξεπερνά ένα όριο αυτοαναρείται» [19] οδηγούν –  μέσα από την συναίρεση της ύπαρξης και του γίγνεσθαι – στην ουσία ως προσθήκη βεβαιότητας στην βεβαιότητα της ύπαρξης.

ΙΙ. Solitaire & Solidarite / Μοναχικός & Αλληλέγγυος
Ο Καμύ στην διάλεξη με τίτλο «Ο καλλιτέχνης και η εποχή του» υποστηρίζει σχετικά με την στρατευμένη τέχνη πώς: «Ο μόνος στρατευμένος καλλιτέχνης είναι αυτός που δεν αρνείται τη μάχη αλλά αρνείται τον τακτικό στρατό. Είναι ελεύθερος σκοπευτής»[20]. Ο μοναχικός Καμύ αρνείται εκ των προτέρων την στράτευση σε δόγματα, ιδεολογίες και πολιτικές δοξασίες, αλλά αποδέχεται τους στρατευμένους. Εκείνους που αρνούνται το ψεύδος και την επιβολή των έξωθεν περιορισμών οι οποίοι υποδουλώνουν και καταπιέζουν τον καλλιτέχνη. Εκείνους που αποδέχονται την ευθύνη τους και τα όρια που θέτει η ίδια η τέχνη στον εαυτό της, η οποία κατά τον ίδιο είναι μια κορυφογραμμή όπου «προχωρεί ο μεγάλος καλλιτέχνης. Κάθε βήμα είναι μια περιπέτεια, ένα ακραίο ρίσκο. Και όμως μέσα σ’ αυτό το ρίσκο, και μόνο βρίσκεται η ελευθερία της τέχνης»[21].
Ο ατομικισμός αυτός όμως δεν αποτελεί απλά δικλείδα ασφαλείας της ελευθερίας του καλλιτέχνη, αλλά είναι ταυτόχρονα και επιταγή που ανάγεται στους σκοπούς της εξέγερσης. Το «Επαναστατώ, άρα υπάρχουμε» έχει μια διττή σημασία. Το υπάρχουμε καθορίζει έναν νέο ατομικισμό. Ο ατομικισμός αυτός δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ελευθεριακή αποστασιοποίηση που επιτρέπει στο άτομο να διατηρεί έναν χώρο αυτοπροσδιορισμού, αυτονομίας και ελευθερία[22]. Ένας ατομικισμός που επιζητά πρωτίστως την απελευθέρωση μας από τις ματαιοδοξίες μας, τις ψευδαισθήσεις μας και όσα θρέφουν το αυτοείδωλο μας συντεθειμένο στη βάση του ψεύδους. Ο άνθρωπος επιδιώκοντας πρώτα την απελευθέρωση έναντι του εαυτού του, μπορεί έπειτα να αφοσιωθεί στην απελευθέρωση έναντι των άλλων.  Ένας άκρατος ατομικισμός όμως θα μπορούσε όμως να οδηγήσει στην υιοθέτηση μηδενιστικών αντιλήψεων, που αποτελεί την κυριότερη αντινομία κάθε εξέγερσης. Ο ατομικισμός για τον οποίο μας μιλά ο Καμύ δεν είναι μηδενιστικός, αλλά αλτρουιστικός. Η εξέγερση «έχει θέσει ένα όριο στην καταπίεση πέραν του οποίου αρχίζει η κοινή σε όλους τους ανθρώπους αξιοπρέπεια»[23]. Υπέρτερη για τον Καμύ αξία είναι η συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων, αυτή η σύγκοινη μοίρα που μας επιτάσσει να εξεγερθούμε όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τον πλησίον μας και για κάθε ανθρώπινη υπόσταση, από τη στιγμή που κοινή αξία όλων των ανθρώπων είναι η αυταξία της ανθρώπινης ύπαρξης.

III. Συμπεράσματα
Στις 4.1 συμπληρώθηκαν 59 χρόνια από τον θάνατο του ανθρώπου που «ήθελε να κρατήσει τη ζωή στα χέρια του, όπως κρατάμε ένα ζεστό κομμάτι ψωμί και παίζουμε με αυτό ανάμεσα στα δάχτυλα μας»[24]. Η ισχυρογνωμοσύνη των αρνήσεων του Α. Καμύ, του επέτρεψαν να προφυλαχθεί κατά των ψευδομηδενιστών, των μακιαβελιστών και τον “Χρυσό Μόσχο” των υπαρξιστών, διατηρώντας ακέραιο έναν ηθικό πυρήνα στον έργο του.
Θεωρώ όμως που αυτή είναι και η ανυπέρβατη αξία του έργου του Καμύ. Η μεταθανάτια επιβεβαίωση των ιδεών του. Γιατί το διάστημα που ακολούθησε την μετά – Καμύ εποχή, επικράτησε μια διανοητική απολυτότητα εκπρεφρασμένη από τον αλτουσεριανισμό, τον μαοισμό και την πολιτιστική επανάσταση, οι οποίες εν πολλοίς είχαν ως μήτρα τον υπαρξισμό του Σαρτρ. Ο Καμύ είναι οικουμενικός. Έστω και ανεπίγνωστα, και χωρίς να τον έχουμε διαβάσει ή μελετήσει συστηματικά τον εθνυλακώνουμε βαθιά στον ψυχισμό μας. “. Πέρα και πάνω από την γαλλική κουλτούρα, χωρίς να μπορεί να ενταχθεί σε ρεύματα ή να συμβολοποιηθεί από αυτά. Αυτά προσήκουν μόνο σε τυπολογικές εννοιολογήσεις που ενδιαφέρουν την ιστορία της φιλοσοφίας και της λογοτεχνίας. Ο Καμύ είναι ο πρωτοθεμελιωτής ενός νέου homo novus. Το ανθρώπου που καταλύει το Εγώ της αλαζονείας, για να ανοίξει το δρόμο στο Εγώ της αμφισβήτησης. Εξέγερση σημαίνει, εξέγερση ενάντια στις βεβαιότητές μου, ενάντια στην ευκολία της αυταρέσκειας και της ματαιοδοξίας. Και ίσως ήρθε η ώρα να επανερμηνεύσουμε τον Σίσυφο. Ο Σίσυφος δεν είναι απλά δέσμιος ενός προδιαγεγραμμένου μέλλοντος, το οποίο διηνεκώς επαναλαμβάνεται, αλλά παραμένει ευτυχισμένος γιατί ο βράχος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανάληψη ευθύνης. Και συχνά αποποιούμενοι την προδεσμεύουμε τις παροντικές μας αποφάσεις στο βωμό ενός (ενδεχομένως) ανεκπλήρωτου μέλλοντος. Ο Σίσυφος είναι ένας άλλος Προμηθέας. Πιο δυνατός από την πέτρα και πιο υπομονετικός από το γεράκι. Η ανθρωπότητα θα σωθεί μόνο αν υπηρετήσει την ηθικής της ατομικής ευθύνης.
Ο Καμύ παραμένει μοναχικός (solitaire) μιας και η πορεία προς την καταξίωση είναι μια δονκιχωτική διαδρομή και αλληλέγγυος (solidarite) αφού όπως εκτέθηκε ανωτέρω η συνειδητοποίηση μιας σύγκοινης μοίρας με υποχρεώνει να εξεγερθώ και για τον πλησίον μου, υιοθετώντας μια στάση ατομικιστικού αλτρουισμού. Ήταν πιο αληθινός στις πολιτικές του πεποιθήσεις (και ας τον κατηγορούσε το παριζιάνικο πνευματικό κατεστημένο μέχρι και για φιλοαποκοιοκρατικές αντιλήψεις στον γαλλοαλγερινό εμφύλιο) και πιο ειλικρινής στην διατύπωση των φιλοσοφικών στοχασμών του. Ο πολιτικός και ο φιλοσοφικός του λόγος είναι αυτό που Τ.Σ. Έλιοτ ονόμαζε «αμείλικτη μάχη με τις λέξεις».
Από τον δίκο μου Πρώτο Άνθρωπο κρατάω αυτή την ανάγκη για την διττή απελεύθερωση της ανθρώπινης ύπαρξης απέναντι στον υλισμό και απέναντι στις ματαιοδοξίες. Και ίσως η αρχή του παραλόγου να βρίσκεται εκεί ακριβώς που τελειώνει το φως των ψευδαισθήσεων του ανθρώπου. Ελευθερία σημαίνει να μην λες ψέματα στον εαυτό σου και να ζεις με αυτά που ξέρεις, με μια ανώτερη συνείδηση που δεν εκχυδαίζει το πνεύμα και αποστρέφεται την ζωή, αλλά μας λέει: «Την αγάπησα την ζωή, την αγαπώ άπληστα. Και συνάμα μου φαίνεται φριχτή, απρόσιτη. Να λοιπόν, γιατί πιστεύω σ’ αυτήν, από σκεπτικισμό. Ναι, θέλω να πιστεύω, θέλω να ζω για πάντα»[25]. Και δεν υπάρχει χειρότερο αμάρτημα από εκείνο που διαπράττουμε ενάντια στον εαυτό μας και ενάντια στην ζωή. Αν επαναδιατύπωνε το παράλογο ίσως να έλεγε πως παράλογο είναι να πενθείς το ζειν και να ζεις για το θνήσκειν. Να διατηρήσουμε ακέραιες τις ιδέες του γιατί ίσως αποτρέψουν τον κόσμο να χαλάσει. Έγραφε ο ίδιος στους Γάμους άλλωστε : «Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει δόξα. Το δικαίωμα να αγάπας άμετρα». 


* To κείμενο αυτό γράφεται και επ’ αφορμής της έκθεσης ζωγραφικής «Albert Camus: Κρίση και Δημιουργία» που φιλοξενείται το διάστημα αυτό στην Οικία Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού. Οι φωτογραφίες φέρουν την επιμέλεια του γράφοντος.
Παραπομπές
[1] Ολιβιέ Τόντ, Αλμπέρ Καμύ μια ζωή, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2009, σελ.14
[2]  Milan Kundera, Le Rideau/ O πέπλος, δοκίμιο σε εφτά μέρη, μετάφραση Γιάννης Η. Χάρης, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 2005, σελ. 68 – 69
[3] Ο όρος αυτός κυριολεκτικά αποδίδεται ως αριστερή όχθη. Σημειολογικά αναφέρεται στο ιστορικό καφέ Les Deux Magots στέκι της γαλλικής πνευματικής διανόησης και των Σάρτρ – Μποβουάρ.
[4] Υποτιμητικός όρος που αποδίδεται στα ελληνικά ως μαυροπόδαρος και χρησιμοποιούνταν για τους Γάλλους της Αλγερίας. Τον όρο αυτό μεταξύ άλλων χρησιμοποιεί και ο Ζαν – Ζακ Μπροσιέ στο έργο του Camus, philosophe pour classes terminales.
[5] Στο ίδιο κείμενο ο Μπερτράν Πουαρό – Ντελπές αναφέρει: Κάποτε ισχυριζόμαστε πως είναι προτιμότερο να έχει κανείς άδικο τασσόμενος με τον Σάρτρ παρά δίκιο με τον Αρόν. Σε μερικούς κύκλους μπορούμε ακόμα να αντικαταστήσουμε τον Αρόν με τον Καμύ.
[6] Paul F. Smets, Albert Camus dans le premier silence σε Ολιβιέ Τόντ, Αλμπέρ Καμύ μια ζωή, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2009, σελ.690
[7] René Char, Poésie et vérité, comme nous savons, étant synonymes, Partage formel, XVII σε Αλμπέρ Καμύ, Ο καλλιτέχνης και η εποχή του, ομιλίες στη Σουηδία, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2011, σελ.11.  
[8] Νικόλαος Κουζάνος, Η σοφία της αγνωσίας, εκδ. Αντ. Σταμούλη, Αθήνα, 2013.
[9] Ξένη Μπαλωτή, Ο Albert Camus και η Ελλάδα, περιοδικό Νέα Εστία, Νοέμβριος 1990, τόμος 128^ος , τεύχος 1521, σελ. 1534 – 1540.
[10] Στα Correspondances μεταξύ Σάρ και Καμύ επιβεβαιώνεται η συναντίληψη περί διαρκούς διαλεκτικής όταν ο πρώτος γράφει στον δεύτερο : Η συνύπαρξη των αντιθέτων δεν συνιστά άρα μόνο θεμέλιο λίθο της ελευθερίας, αλλά και ουσιώδη προϋπόθεση της ίδιας της ζωής: «Δεν μπορούμε να ζήσουμε παρά στο μεταίχμιο, ακριβώς πάνω στην απόκρυφη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη σκιά και το φως» , σε Αλμπέρ Καμύ, Ο καλλιτέχνης και η εποχή του, ομιλίες στη Σουηδία, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2011, σελ.11.  
[11] Αλμπέρ Καμύ, Ο καλλιτέχνης και η εποχή του, ομιλίες στη Σουηδία, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2011, σελ. 36 – 37.
[12] Αλμπέρ Καμύ, Ο επαναστατημένος άνθρωπος, εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2017, σελ. 394 επ.
[13] Και την θέση του Ήλιου και της Μεσογείου στο έργο του Καμύ βλ. Μαρία Μάντακα – Τριφύλλη, Καλοκαίρι χωρίς καταχνιά ή ο ρόλος του ήλιου στο έργο του Αλμπέρ Καμύ, περιοδικό Νέα Εστία, Νοέμβριος 1990, τόμος 128^ος , τεύχος 1521, σελ. 1541 – 1546, οπού σημειώνει την επιρροή που ασκεί νεαρό Καμύ μια διάλεξη του Π. Βαλερύ το 1936 στο Αλγέρι με θέμα τις εντυπώσεις ενός μεσογειακού. Για την διαλεκτική δικαιοσύνης και ελευθερία βλ. Β. Χ. Παλιγγίνης, Ο Αλμπέρ Καμύ και η εποχή του, εκδ. Οδός Πάνος, Αθήνα, 2014, σελ. 255 επ.

[14] Στο σημείο αυτό ο Καμύ ασκεί κριτική στην μαρξιστική θεώρηση της ιστορίας υποστηρίζοντας στον Επαναστατημένο Άνθρωπο πως: Ο εξεγερμένος απορρίπτει την ιστορία και την αμφισβητεί εν ονόματι μιας ιδέας που κατέχει εκ φύσεως. Απορρίπτει το λάθος που είναι ως επί το πλείστον ιστορικό. Ο Β.Χ. Παλλιγίνης συμπληρώνει πως ο Καμύ αντί να πει όπως ο Μάρξ ότι τα πάντα είναι αναγκαία, επαναλαμβάνει ότι είναι δυνητικά.
[15] Η ελευθερία άνευ ορίων είναι το αντίθετο της ελευθερίας. Μόνο οι τύραννοι μπορούν να ασκούν την άνευ ορίων ελευθερία […] Η ελευθερία είχε πάντα ως όριο, παλιά ιστορία αυτό την ελευθερία των άλλων. […] Μια ελευθερία που περιλαμβάνει δικαιώματα αλλά και καθήκοντα, είναι μια ελευθερία που έχει περιεχόμενο και μπορεί να βιωθεί. Τα υπόλοιπα, η άνευ όρων ελευθερία δεν ζει, ή ζει με το θάνατο πολλών άλλων το πολύ. Μόνο η περιορισμένη ελευθερία συντείνει στο να ζουν συνάμα και αυτός που την ασκεί και εκείνοι προς όφελος των οποίων ασκείται, σε Αλμπέρ Καμύ, Το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού, μτφρ. Νίκη Καρακίτσου – Dougè, Μαρία Κασαμπαλόγλου – Roblin, εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2016, σελ. 160 – 161.
[16] Αλμπέρ Καμύ, Ο επαναστατημένος άνθρωπος, εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2017, σελ. 477 επ.
[17] Αλμπέρ  Καμύ, Το καλοκαίρι, εκδ. Πατάκη, 2017, σελ. 77 επ.
[18] Ibidem
[19] Ibidem
[20] Αλμπέρ Καμύ, Ο καλλιτέχνης και η εποχή του, ομιλίες στη Σουηδία, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2011, σελ.35 επ.  
[21] Ibidem
[22] Ροζέ Νταντούν, Ο Καμύ και η ψυχή της εξέγερσης, σε Teodosio Vertone, Albert Camus, Το έργο και η δράση του στο ελευθεριακό κίνημα, εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες, Αθήνα, 2013, σελ. 20 – 21.
[23] Αλμπέρ Καμύ, Ο επαναστατημένος άνθρωπος, εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2017, σελ. 30 επ.
[24] Αλμπέρ Καμύ, Ο Ξένος, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2005.
[25] Αλμπέρ Καμύ, Ο πρώτος άνθρωπος, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2018, σελ. 43.

Διαβάστε περισσότερα

Οι ΗΠΑ στήνουν πραξικόπημα στη Βενεζουέλα

Οι ΗΠΑ κάνουν αυτό που ξέρουν στη Λατινική Αμερική, εδώ και δεκαετίες: Στήνουν πραξικοπήματα, αναγνωρίζουν σε αξιώματα άλλων χωρών όποιον εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους και, παράλληλα, στρέφονται σε όποιον δεν τις προσκυνάει. 
Αυτό το ιμπεριαλιστικό έργο παρακολουθούμε να εξελίσσεται στη Βενεζουέλα: 
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, αναγνώρισε τον Χουάν Γκουαϊδό, ηγέτη αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας ως προσωρινό πρόεδρο της χώρας. Ο Γκουαϊδό λίγο νωρίτερα είχε αυτοανακηρυχθεί πρόεδρος της χώρας!
Με ανακοίνωσή του ο Τραμπ δήλωσε ότι θα χρησιμοποιήσει «όλο το βάρος της οικονομικής και διπλωματικής δύναμης των ΗΠΑ για να ασκήσει πιέσεις για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Βενεζουέλα». Ζήτησε από άλλες κυβερνήσεις να αναγνωρίσουν τον Γκουαϊδό. «Σήμερα, αναγνωρίζω επισήμως τον πρόεδρο της Εθνοσυνέλευσης της Βενεζουέλας Χουάν Γκουαϊδό, ως προσωρινό πρόεδρο της Βενεζουέλας», αναφέρεται στην ανακοίνωση του Τραμπ.
Μετά την ανακοίνωση Τραμπ, ο Καναδός κυβερνητικός αξιωματούχος δήλωσε ότι η Οτάβα σχεδιάζει να αναγνωρίσει και αυτή τον Γκουαϊδό! Ο Λουίς Αλμάγκρο, Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών «συνεχάρη τον Γκουαϊδό, τον σημερινό πρόεδρο της Βενεζουέλας»!
Mετά την αναγνώριση του Τραμπ ακολούθησε δήλωση του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών,  Μάικ Πομπέο: «Καλούμε τον Μαδούρο να παραιτηθεί υπέρ ενός νόμιμου ηγέτη που αντανακλά τη βούληση του λαού της Βενεζουέλας».

Ο Τραμπ δεν αποκλείει ακόμα και την αποστολή στρατού 

Ο Τραμπ δεν απέκλεισε ακόμα και την περίπτωση να στείλουν στρατό στη Βενεζουέλα οι ΗΠΑ! Συγκεκριμένα, σε ερώτηση που του τέθηκε από δημοσιογράφους στον Λευκό Οίκο αν εξετάζει την αποστολή του αμερικανικού στρατού στην Βενεζουέλα, απάντησε:

«Δεν εξετάζουμε τίποτε, αλλά όλες οι επιλογές είναι στο τραπέζι».

Οι κυβερνήσεις της Βραζιλίας, της Κολομβίας, της Παραγουάης, της Χιλής αναγνώρισαν τον Χουάν Γκουαϊδό προσωρινό πρόεδρο της Βενεζουέλας, ακολουθώντας την απόφαση των ΗΠΑ.
Το Μεξικό, δια του εκπροσώπου του προέδρου της χώρας, ανακοίνωσε ότι συνεχίζει να αναγνωρίζει τον Μαδούρο ως πρόεδρο της Βενεζουέλας, τονίζοντας ότι πρέπει να υπάρξει διάλογος του λαού της Βενεζουέλας για την εξεύρεση μιας δημοκρατικής λύσης.

Μαδούρο: Διακοπή των διπλωματικών σχέσεων της Βενεζουέλας με τις ΗΠΑ

Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο ,ανακοίνωσε ότι η Βενεζουέλα διακόπτει τις διπλωματικές της σχέσεις με τις ΗΠΑ και έδωσε χρονικό διάστημα 72 ωρών στο αμερικανικό διπλωματικό προσωπικό να αποχωρήσει από την χώρα.
Ο Ν. Μαδούρο δήλωσε «θα θριαμβεύσουμε απέναντι σε αυτό, θα βγούμε νικητές», κατηγορώντας την αντιπολίτευση ότι επιχειρεί να διεξάγει πραξικόπημα. «Οι Αμερικανοί δεν έχουν φίλους, έχουν συμφέροντα και βλέψεις για το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τον χρυσό μας. Ο πλούτος μας δεν είναι δικός τους, είναι δικός μας, είναι του λαού της Βενεζουέλας», συμπλήρωσε. 
Ο υπουργός Άμυνας της Βενεζουέλας, Βλαντίμιρ Παντρίνο, με ανάρτηση στο twitter δήλωσε ότι οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας αποκηρύσσουν κάθε πρόεδρο ο οποίος αυτοαναγορεύεται ή επιβάλλεται από σκοτεινά συμφέροντα.

Η προαναγγελία Πενς 

Να υπενθυμίσουμε πως οι κινήσεις των ΗΠΑ είχαν στην ουσία προαναγγελθεί από τον αντιπρόεδρος Μάικ Πενς με βιντεοσκοπημένο του μήνυμα. Μιλώντας στα αγγλικά, χρησιμοποιώντας λίγες ισπανικές λέξεις, είχε πει:  «Εκ μέρους του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και ολόκληρου του αμερικανικού λαού, επιτρέψτε με να σας εκφράσω την ακλόνητη στήριξη των ΗΠΑ, καθόσον εσείς, ο λαός της Βενεζουέλας, υψώνετε τη φωνή σας απαιτώντας ελευθερία».  «Ο Νικολάς Μαδούρο είναι ένας δικτάτορας ο οποίος δεν έχει νόμιμο δικαίωμα στην εξουσία. Δεν κέρδισε ποτέ την εξουσία με ελεύθερες και δίκαιες εκλογές και διατηρεί τον έλεγχο της εξουσίας φυλακίζοντας οποιονδήποτε τολμά να του αντιτεθεί», ισχυρίστηκε. 
As the good people of Venezuela make your voices heard tomorrow, on behalf of the American people, we say: estamos con ustedes. We are with you. We stand with you, and we will stay with you until Democracy is restored and you reclaim your birthright of Libertad. pic.twitter.com/ThzIAqBoRn

As the good people of Venezuela make your voices heard tomorrow, on behalf of the American people, we say: estamos con ustedes. We are with you. We stand with you, and we will stay with you until Democracy is restored and you reclaim your birthright of Libertad. pic.twitter.com/ThzIAqBoRn

— Vice President Mike Pence (@VP) 22 Ιανουαρίου 2019

O Τραμπ είχε εξετάσει το ενδεχόμενο εισβολής στη Βενεζουέλα

O Ντόναλντ Τραμπ, τον Αύγουστο του 2017, είχε προτείνει να εξεταστεί το ενδεχόμενο εισβολής στη Βενεζουέλα, Μάλιστα, στη συγκεκριμένη σύσκεψη στο Λευκό Οίκο συμμετείχαν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον και ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας, Χ. Ρ. Μακμάστερ. Τα παραπάνω καταγράφει σε ρεπορτάζ του αμερικανικό ειδησεογραφικό δίκτυο CNBC. Το δημοσίευμα μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Όπως ανέφερε ανώτερος Αμερικανός αξιωματούχος στο CNBC, που διατηρεί την ανωνυμία του λόγω του «ευαίσθητου» χαρακτήρα των συζητήσεων όπως περιγράφεται, ο Μακμάστερ επιδίωξε να εξηγήσει στον Αμερικανό πρόεδρο ότι η στρατιωτική δράση θα έχει ρίσκο και επιπτώσεις στις σχέσεις των ΗΠΑ με άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Παρ’ όλα αυτά, σημειώνεται, ο Τραμπ επέμεινε με παραδείγματα από στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ, στην περιοχή, οι οποίες είχαν στεφθεί με επιτυχία. Μίλησε για τις επεμβάσεις τον Παναμά και τη Γρενάδα. 

Τον ίδιο Αύγουστο, τον περασμένο ο πρόεδρος των  ΗΠΑ, Ντόναλντ Τράμπ, απείλησε τη Βενεζουέλα με στρατιωτική επέμβαση:
«Έχουμε στρατεύματα σε όλο τον κόσμο σε μέρη που βρίσκονται πολύ μακριά. Η Βενεζουέλα δεν είναι τόσο μακριά και ο λαός υποφέρει και άνθρωποι πεθαίνουν», είπε χαρακτηριστικά ο Τραμπ, περιστοιχιζόμενος από τον υπουργό Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον και την πρέσβειρα των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη Νίκι Χέιλι.«Έχουμε πολλές επιλογές για την Βενεζουέλα, ανάμεσα σε αυτές και μια πιθανή στρατιωτική επιλογή αν κριθεί αναγκαίο», υποστήριξε και συμπλήρωσε: «Δεν μιλάμε για αυτό, αλλά μια στρατιωτική επιχείρηση, μια στρατιωτική επιλογή, είναι σίγουρα κάτι που θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε».
Nα σημειώσουμε επίσης ότι στις 4 Ιουνίου του 2018, ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο καλούσε στον οργανισμό αμερικάνικών κρατών να αποβάλει την Βενεζουέλα μέχρι να γίνουν ελεύθερες εκλογές (https://www.c-span.org/video/?446442-1/secretary-state-pompeo-calls-suspension-venezuela-oas)
Αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε,δε, ότι ο Πομπέο τον Ιούλιο του 2017, όταν ήταν αρχηγός της CIA έκανε επαφές με μεξικάνικές και κολομβιανές υπηρεσίες προκειμένου να επέλθει  αλλαγή καθεστώτος στην Βενεζουέλα. Μπορεί να μην  είπε ξεκάθαρα περί πραξικοπήματος αλλά το υπονόησε . Η ακριβής δήλωση του ήταν ότι έχει ελπίδες ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή στην Βενεζουέλα και ότι η CIA κάνει ότι μπορεί να καταλάβει την δυναμική στην χώρα. Πρόσθεσε ότι «μόλις πήγα στην πόλη του Μεξικού και στην Μπογκοτά δύο εβδομάδες πριν , προσπαθώντας να τους βοηθήσω να καταλάβουν τα πράγματα που μπορούν να κάνουν ώστε να έχουμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα για την δική τους περιοχή του κόσμου και για την δική μας » ( https://www.independent.co.uk/news/world/americas/cia-venezuela-crisis-government-mike-pompeo-helping-install-new-remarks-a7859771.html)

Διαβάστε περισσότερα

Μεσολόγγι: `Οσα θα θέλαμε να μάθουμε για την αγαπημένη πόλη του λόρδου Βύρωνα

Συνέντευξη στο Globalview.gr του Μεσολογγίτη Στάθη Πατσουράκη

Νομίζω ότι ένα από τα σοβαρότερα ζητήματα που απασχολούν τους κατοίκους του Μεσολογγίου είναι οι πληροφορίες για μαρασμό του ΤΕΙ της πόλης, που αν δεν κάνω λάθος είναι το Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων. Πόσο κοντά στην αλήθεια είναι αυτή η πληροφορία και πώς η αγορά σκοπεύει να ανταποκριθεί στο ενδεχόμενο πλήρους μαρασμού του συγκεκριμένου τμήματος των ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας ; Τα ΤΕΙ ουσιαστικά εφευρέθηκαν από τους πολιτικούς, όχι τόσο για λόγους αμιγώς εκπαιδευτικούς, αλλά ως ένας τρόπος αναζωογόνησης των τοπικών κοινωνιών. Πείτε μου την ακριβή εικόνα σήμερα και πώς σχεδιάζεται τυχόν αναπλήρωση αυτού του κενού ;

–To Mεσολόγγι, μια πόλη 20 χιλ. Κατοίκων, πρωτεύουσα ενός Δήμου 40 χιλ. και του Νομού Αιτ/νίας, τις τελευταίες δεκαετίες βασίστηκε σε 3 πυλώνες ανάπτυξης:
Το Στρατόπεδό του (Κέντρο κατάταξης νεοσυλλέκτων) με 800 περ. στρατεύσιμους σε κάθε σειρά ανακυκλούμενων ανά 1,5 μήνα, τουτέστιν ένα μόνιμο δυναμικό 850 περ. ατόμων που καθημερινά ενίσχυαν την τοπική αγορά παντοιοτρόπως, τροφοδοτούμενοι και καταναλώνοντας, τη Μαρίνα του με 600 τουλάχιστον μόνιμα ελλιμενισμένα σκάφη κυρίως ΒορειοΕυρωπαίων ιδιοκτητών, ατόμων υψηλών εισοδημάτων και το ΤΕΙ του, το οποίο την εποχή της ακμής του αριθμούσε περί τους 2500 σπουδαστές.
Όταν ιδρύθηκε το ΤΕΙ προκάλεσε έκρηξη ανάπτυξης, αφενός στον κατασκευαστικό τομέα με δημιουργία νέων συγκροτημάτων πολυκατοικιών και διαμερισμάτων για φοιτητική στέγη, κύμα ανακαινίσεων και μετατροπών κατοικιών και αφετέρου,  πληθώρα καταστημάτων εστίασης και αναψυχής, απευθυνόμενων κυρίως στο νεανικό αυτό κοινό το οποίο συμπαρέσυρε και την τοπική κοινωνία στην κατανάλωση.
Πολλοί ιδιοκτήτες παλαιών κτισμάτων προχώρησαν σε κατασκευή νέων οικοδομών, είτε με ίδια κεφάλαια είτε, κυρίως, με τραπεζικό δανεισμό που τότε ανθούσε,  ή δίνοντας ακίνητα αντιπαροχή σε κατασκευαστές εργολάβους. Αυτό οδήγησε σε ”φούσκα” γκαρσονιέρας,  με υπερπροσφορά πολύ πέραν της ζήτησης.
Το Στρατόπεδο πριν 3 μήνες έκλεισε, η Μαρίνα χωρίς να έχει ολοκληρωθεί υπολειτουργεί λόγω γραφειοκρατικών αγκυλώσεων και δικαστικών διενέξεων των 2 μετόχων της και το ΤΕΙ, το 3ο κατ’αξιολόγηση τεχνολογικό ίδρυμα της χώρας, υποβαθμίστηκε σε σημαντικότατο βαθμό.
Με την υποβάθμισή του  λοιπόν και τον δραστικό περιορισμό των σπουδαστών του, τα διαμερίσματα αυτά έμειναν ξενοίκιαστα και οι ιδιοκτήτες τους υπερχρεωμένοι για πολλά χρόνια στις Τράπεζες . Με τόσα ακίνητα πλέον αχρησιμοποίητα,  όχι μόνο χωρίς να προσφέρουν εισόδημα αλλά παράλληλα να χρήζουν συντήρησης και εξοπλισμού ελπίζοντας σε ενοικίασή τους σε ευτελείς μάλιστα τιμές και ταυτόχρονα υπερφορολογημένα (με τους φόρους εισοδήματος και επιπλέον τον ΕΝΦΙΑ), μετά από μια πολυετή και τόσο βαθιά οικονομική κρίση, σε μια μικρή κοινωνία όπου όλα είναι αλυσίδα, το πρόβλημα έχει μετακυλήσει σαν ντόμινο σε όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους.
Χωρίς να υπάρχει κανένας κεντρικός σχεδιασμός, καταργούνται Σχολές από πόλεις που έχουν πλέον τη δυνατότητα να φιλοξενήσουν άνετα χιλιάδες φοιτητές και παράλληλα ιδρύονται νέες με μικροπολιτικά κριτήρια σε πόλεις που δεν υπάρχει διαθέσιμη φοιτητική στέγη ούτε για δείγμα (πχ Τρίκαλα).
Οι Σχολές του ΤΕΙ μας τύγχαναν ιδιαίτερης προτίμησης (Διοίκησης Επιχειρήσεων, Λογιστικής & Χρηματοοικονομικής, Ιχθυοκαλλιεργειών-Αλιείας & Υδατοκαλλιεργειών), καθώς οι απόφοιτοί του τύγχαναν αυξημένης ζήτησης και γρήγορης επαγγελματικής αποκατάστασης. Τα αίτια της απαξίωσης και υποβάθμισης πολλά και διαχρονικά. Αφενός η αφαίμαξή του από την ηγεμονεύουσα στην περιοχή μας Πάτρα, καθότι το ξενόφερτο επιστημονικό και υπαλληλικό προσωπικό δεν διευκολυνόταν να πηγαινοέρχεται καθημερινά στο Μεσολόγγι, αφετέρου οι μικροπολιτικές και κοντόφθαλμες επιλογές πριμοδότησης τοπικών παραγόντων και πολιτευτών σε άλλες περιοχές (πχ Ηλεία) μέσω του σχεδίου ”Αθηνά” για συγχωνεύσεις σχολών το 2012 (υπ.Παιδείας Αρβανιτόπουλος) οδήγησαν στο αυθαίρετο κλείσιμο σχολών με πλήρη λειτουργία πολλών ετών, με υποδομές, εγκαταστάσεις (πχ σχολή Ανθοκομίας & Θερμοκηπιακών Συστημάτων) και τη μεταφορά τους σε άλλες πόλεις, όπου άρχισαν να τις στήνουν εξαρχής,  από μηδενική βάση. Παραλογισμός…
Πρόσφατα ανακοινώθηκε ο σχεδιασμός ίδρυσης μιας νέας Σχολής Γεωπονίας με ειδίκευση στην αγροδιατροφική οικονομία. Εν αναμονή…

Από την άλλη γνωρίζουμε ότι στην ευρύτερη περιοχή του Μεσολογγίου ανθεί η ενασχόληση με το αυγοτάραχο, τις ιχθυοκαλλιέργειες ή επαγγέλματα που ενισχύονται από τη γειτνίαση με τη θάλασσα και την πανέμορφη λιμνοθάλασσα. Πείτε μου πόσο ενεργά συμμετέχει το κράτος σε αυτές τις διεργασίες, όσον αφορά το γραφειοκρατικό σκέλος και πόσο βοηθάει στον τομέα των εξαγωγών ειδικά για το πανάκριβο αυγοτάραχο

• Το αυγοτάραχο είναι ένα ονομαστό και διάσημο τοπικό ΠΟΠ, παραγόμενο από τον θηλυκό κέφαλο (μπάφα), του οποίου όμως η παραγωγή δεν επαρκεί για να καλύψει τη μεγάλη ζήτηση. Τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει μια κάποια ”βιοτεχνική” μορφή η διαδικασία επεξεργασίας και τυποποίησης και αυτό βέβαια μέσω ιδιωτικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Υπάρχουν 2-3 τοπικές επιχειρήσεις (Αιτωλικό και Μεσολόγγι) με αποκλειστική απασχόληση στο είδος αυτό έχοντας αναπτύξει και ιδιαίτερη τεχνογνωσία. Καμιά εμπλοκή εως τώρα του Κράτους. Κρίσιμο σημείο όμως είναι η διατήρηση της αυθεντικότητας του προϊόντος με εντατικοποίηση της εκτροφής του κέφαλου στα τοπικά ιχθυοτροφεία και της παραγωγής του αυγοτάραχου σε όση το δυνατόν μεγαλύτερη ποσότητα μπορεί να παραχθεί και όχι η υποκατάστασή του με εισαγόμενα αντίστοιχα προϊόντα καθώς η εργαστηριακή ταυτοποίηση (έλεγχος DNA) μπορεί εύκολα πλέον να το απεντάξει από την κατηγορία των ΠΟΠ.
• Το συγκεκριμένο προϊόν έχει τέτοια τιμή γιατί παράγεται ακόμη με τους αρχέγονους πατροπαράδοτους τρόπους εκτροφής και αλίευσης των ψαριών μέσα στο φυσικό τους βιότοπο των εκτατικών ιχθυοτροφείων (διβαριών) και όχι σε κλωβούς ή κλειστές  εντατικές ιχθυοκαλλιέργειες καθότι  η Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου-Αιτωλικού είναι ένα μοναδικό και αναντικατάστατο φυσικό θαλάσσιο βιολογικό λιβάδι για τη διατροφή τους  σε μια ιδιαίτερα πλούσια  χλωρίδα, με τις καλύτερες δυνατές φυσικές συνθήκες. Το αυγοτάραχο δε, εξάγεται από κάθε ένα ψάρι ατομικά με τα χέρια και πολύ προσεκτικό τρόπο,  ώστε να μην καταστραφεί. Είναι δλδ χειρωνακτική εργασία από ειδικευμένους τεχνίτες.
• Αρκεί να διαφυλαχθεί και προστατευθεί αυτό το περιβάλλον από κάθε λογής παρέμβαση, μόλυνση και ρύπανση καθώς επίσης και τα 2 ποτάμια (Αχελώος-Εύηνος) που το τροφοδοτούν, το ανανεώνουν και δημιουργούν τις κατάλληλες και απαραίτητες υφάλμυρες συνθήκες για τη διαβίωση και εκτροφή των αλιευμάτων. Ήδη τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί σημαντική μείωση των ιχθυοαποθεμάτων, οφειλόμενη σε πληθώρα εξωγενών παραγόντων (υπεραλίευση του Πατραϊκού και Ιονίου από μηχανότρατες, κλιματική αλλαγή, άνοδος θερμοκρασίας, μεταβολή αλατότητας, εισαγωγή ξένων ανταγωνιστικών ειδών στη Μεσόγειο, ρύπανση από απόβλητα και φυτοφάρμακα κλπ).

Oι συστηματικές ιχθυοκαλλιέργειες αναπτύχθηκαν στην ευρύτερη περιοχή του Θαλάσσιου Πάρκου του Πατραϊκού και Κορινθιακού Κόλπου καθώς και στα παράλια του Ιονίου, επειδή χρειάζονται μεγαλύτερα βάθη θαλάσσης και όχι τα ρηχά νερά της Λιμνοθάλασσας. Τα βασικά είδη που εκτρέφονται είναι τσιπούρα, λαβράκι και χέλι, για την εγχώρια αγορά αλλά κυρίως για εξαγωγές.
Άλλα επαγγέλματα πλην της Αλιείας δεν βρίσκονται σε ιδιαίτερη άνθηση στην περιοχή μας καθώς δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανάπτυξη του Τουρισμού για να δημιουργηθεί και η σχετική ανάγκη. Θα μπορούσαν να δημιουργηθούν εάν η Μαρίνα έβρισκε το δρόμο της και λειτουργούσε σε πλήρη ανάπτυξη, τα θαλάσσια σπορ προωθούνταν περισσότερο, τα Ιαματικά λουτρά στη περιοχή Κλείσοβα της Λιμνοθάλασσας έπαιρναν επαγγελματική μορφή αξιοποίησης και εκμετάλλευσης, με κατάλληλες υποδομές, εγκαταστάσεις, τουριστικά γραφεία, ξενοδοχεία, παροχή σχετικών υπηρεσιών, εύκολη και ασφαλή πρόσβαση των λουομένων και ότι απαιτεί σήμερα η αγορά για το συγκεκριμένο target group.
Από την άλλη, η υπαγωγή του λιμνοθαλάσσιου οικοσυστήματος σε συνθήκες Ramsar και Natura δημιουργεί πληθώρα δυσεπίλυτων γραφειοκρατικών εμποδίων ακόμη και σε πολύ απλά ζητήματα ρουτίνας, λόγω των αυστηρών περιβαλλοντικών όρων που απαιτούνται για οποιαδήποτε δραστηριότητα.
Εδώ θα μπορούσε το Κράτος να βοηθήσει επιλύοντας χρόνια και λιμνάζοντα γραφειοκρατικά προβλήματα αλλά δυστυχώς και εδώ φαίνεται δυσπραγία. Η αλληλοεπικάλυψη αρμοδιοτήτων, νόμων και η εμπλοκή πολλών και διαφορετικών υπηρεσιών (Υπουργεία, Κτηματική Υπηρεσία, Πολεοδομία, Δασαρχείο, Δήμοι, Περιφέρεια κλπ) είναι ένας Γόρδιος Δεσμός.
Και με το αλάτι ; Παραμένει στην κορυφή των επιχειρηματικών επιλογών των Μεσολογγιτών ;
-Το αλάτι που παράγεται από τις 2 Αλυκές της περιοχής αποτελεί ένα ακόμη μοναδικό προϊόν. Ιδίως ο ΄΄ανθός΄΄ του αλατιού, η λεγόμενη αφρίνα, είναι ένα εξαιρετικό συμπλήρωμα διατροφής απαράμιλλης γευστικότητας.

Η μικρή Αλυκή της Τουρλίδας είναι δημοτική επιχείρηση ενώ η μεγάλη, ή Άσπρη Αλυκή, παραπλεύρως του επαρχιακού δρόμου Μεσολογγίου-Αιτωλικού ανήκει στη δημόσια επιχείρηση ΄΄Ελληνικές Αλυκές ΑΕ΄΄ στην οποία ανήκουν και όλες οι άλλες αλυκές της Ελλάδας. Οι όμοροι Δήμοι των Αλυκών έχουν ποσοστό επί της παραγωγής και ειδικά ο εκάστοτε Δήμαρχος Μεσολογγίου είναι μέλος του ΔΣ της επιχείρησης.  
Η εταιρεία διαθέτει το αλάτι στη χονδρική, σε ποσότητες άνω των 300 κιλών.  Από αυτές προμηθεύεται κυρίως το αλάτι που επεξεργάζεται και διακινεί η γνωστή εταιρεία ΚΑΛΑΣ που έχει εργοστάσιο στον ίδιο σχεδόν χώρο με την Αλυκή, καθώς και οι Δήμοι της χώρας για την αντιμετώπιση των χιονοπτώσεων. Άλλοι επιχειρηματίες επίσης συσκευάζουν και μεταπωλούν το αλάτι σε διάφορες μορφές και συσκευασίες  ενώ καλλιεργητές το αγοράζουν για αγροτική χρήση.
Ηδη έχουν ξεκινήσει οι διεργασίες για τη δημιουργία Μουσείου Αλατος, το οποίο θα είναι μοναδικό στην Ελλάδα και πιθανόν και παγκοσμίως.
Ο τουρισμός στην περιοχή σας με δεδομένο τον Εύηνο και τις δυνατότητες αθλημάτων που σχετίζονται με τους ποταμούς, αλλά και η λειτουργία της Ιονίας Οδού ο τουρισμός ανθεί όπως του πρέπει ή γίνεται ένας συνεχής αγώνας για την προσέλκυση επισκεπτών ;
-Ως προς τα ποτάμια της περιοχής, Αχελώο και Εύηνο, γίνονται κάποιες αθλητικές δραστηριότητες μόνο στον δεύτερο, ράφτινγκ και καγιάκ. Όχι κάτι ιδιαίτερα αναπτυγμένο και προβεβλημένο. Αφορά κυρίως κάποιες ομάδες/λέσχες που ασχολούνται με τα αθλήματα αυτά και ψάχνουν εναλλακτικές πίστες. Κοντά στα σημεία δραστηριοτήτων υπάρχει κάποια περιορισμένη τουριστική ανάπτυξη με καταλύματα, ταβέρνες και εμπορία  παραδοσιακών προϊόντων, αρκετά μακριά όμως από την πόλη του Μεσολογγίου. Βασικό πρόβλημα το δύσκολο, πεπαλαιωμένο και ορεινό οδικό δίκτυο που δυσχεραίνει την προσπέλαση αυτών των περιοχών το χειμώνα. Θετική εξαίρεση η Ορεινή Ναυπακτία που διατήρησε και επέκτεινε τον παραδοσιακό αρχιτεκτονικό χαρακτήρα και αποτελεί πλέον επώνυμο πόλο έλξης τουριστών.
Σημαντική η παρουσία και δραστηριότητα του τοπικού Ναυτικού Ομίλου με αγώνες πανελληνίου πρωταθλήματος Κανόε-Καγιάκ ήρεμων νερών κάθε καλοκαίρι στην Κλείσοβα, αλλά και με τη φιλοξενία ξένων ομάδων (Ευρωπαϊκών) που προπονούνται τον χειμώνα στα ήρεμα, ζεστά, ρηχά και ασφαλή νερά της Λιμνοθάλασσας. Επίσης με λειτουργία τμημάτων ιστιοπλοΐας, καταδύσεων και ομάδας πόλο.

Η Ιόνια Οδός ήταν ένα τεράστιο αναπτυξιακό έργο για όλη τη Δυτική Ελλάδα. Άλλαξε εντελώς τον χάρτη της συγκοινωνίας αλλά και τον τρόπο ζωής των κατοίκων της, κάνοντας ταχύτερες, ποιοτικότερες  και ασφαλέστερες τις μετακινήσεις. Σε άλλες περιοχές βοήθησε εξαιρετικά, σε άλλες όμως ήταν η ταφόπλακά της. Μια σειρά επιχειρήσεων (πρατήρια καυσίμων, εστιατόρια, καφέ, μινι μάρκετ, φαστφουντάδικα, φούρνοι, μανάβικα, περίπτερα κλπ ) έκλεισαν σε 1 νύχτα, αμέσως μόλις άνοιξε ο νέος δρόμος, καθότι ζούσαν αποκλειστικά από τους διερχόμενους, αφού η παλιά Εθνική Οδός διερχόταν μέσα από κατοικημένες περιοχές, πόλεις και χωριά και υπήρχαν πολλά παραδοσιακά στέκια με πολυετή λειτουργία για επιβάτες λεωφορείων, φορτηγών και κάθε λογής οχημάτων.            Η εξέλιξη όμως πάντα έχει και παράπλευρες απώλειες…
Όσον αφορά την πόλη μας, διεπράχθη μέγα σφάλμα ως προς τον σχεδιασμό της νέας οδού, καθότι, ενώ περνά στις βόρειες παρυφές της πόλης και μάλιστα σε κάποια σημεία μέσα από τον αστικό ιστό της, δεν προβλέφθηκε η κατασκευή Δυτικής εισόδου-εξόδου παρά μόνο μιας προς  Ανατολάς και με διόδια, για τους ερχόμενους δλδ από Αντίρριο, έτσι ώστε οι ερχόμενοι από Δυτικά και Βόρεια (Ήπειρο, Μακεδονία, Βαλκάνια κλπ) να μην μπορούν να μπουν κατευθείαν και εύκολα στην πόλη με κατεύθυνση το λιμάνι ή το κέντρο της πόλης, αλλά να πρέπει  να βγουν από την Ιόνια και να διασχίσουν 17χλμ στον παλιό δρόμο ή να προχωρήσουν αναγκαστικά κάποια χλμ προς το Αντίρριο μέχρι τα διόδια αυτά και μετά να γυρίσουν προς τα πίσω, για να έρθουν στην πόλη. Ασκούνται συνεχείς πιέσεις να βρεθεί λύση για την αστοχία αυτή, καθώς σε λίγους μήνες (πιθανόν τον ερχόμενο Μάιο) προβλέπεται η έναρξη λειτουργίας ακτοπλοϊκής σύνδεσης με Κεφαλονιά και Ιθάκη από το λιμάνι του Μεσολογγίου, κάτι που ευελπιστούμε να αλλάξει τα δεδομένα προς θετική κατεύθυνση. Για να λειτουργήσει όμως αποτελεσματικά και να παραγάγει υπεραξία η γραμμή αυτή, θα πρέπει να δρομολογηθούν και αυτές οι οδικές παρεμβάσεις αλλά και οι αναγκαίες υποδομές στο λιμάνι και τις προσβάσεις σε αυτό (στάθμευση, σήμανση).
 
Η  Ιόνια Οδός έχει ήδη βοηθήσει και θα συνεχίσει να βοηθά κυρίως τους 4, ήδη γνωστούς και τουριστικά αναπτυγμένους  προορισμούς-κράχτες της Δυτικής Ελλάδας (Σύβοτα, Πάργα, Πρέβεζα, Λευκάδα) ιδίως αν ολοκληρωθούν και οι κάθετες συνδέσεις της με τα σημεία αυτά. Η υπόλοιπη περιοχή (με ευχάριστη εξαίρεση τα Γιάννενα) υστερεί δραματικά σε τουριστική ανάπτυξη και υποδομές. Απλά, όταν σε μια ευρύτερη περιοχή συρρέει πλήθος τουριστών, σιγά σιγά η υπεραξία αυτή διαχέεται και στον υπόλοιπο πληθυσμό μέσω του εμπορίου και της παροχής υπηρεσιών. Η δε χειμερινή περίοδος (Σεπτέμβριος-Φεβρουάριος) είναι ιδιαίτερα δύσκολη για τις μη τουριστικές περιοχές που δεν έχουν αποθέματα από τη θερινή σεζόν.
Και η ιστορικότητα του τόπου ; Πόσο εύκολα οι νέοι συζητούν για τον Λόρδο Βύρωνα; Πόσο συχνά επισκέπτονται μουσεία και εκθέσεις ; Πόσο βαθιά μέσα στην ψυχή τους έχει περάσει η έννοια του ηρωισμού με αφορμή την έξοδο και τους Ελεύθερους Πολιορκημένους; Το πολιτιστικό Μεσολόγγι εξελίσσεται ή μήπως οι νέοι τρόποι ζωής απειλούν να το ισοπεδώσουν ;
-Ως προς την Ιστορία μας τώρα, τα γεγονότα κατά τη διάρκεια των Πολιορκιών και του Αγώνα για την Ανεξαρτησία με κορυφαία στιγμή την Έξοδο, είναι ο πνεύμονας που κρατάει ζωντανή την πόλη και ένα σημαντικό μέρος των κατοίκων της για μεγάλο μέρος του χρόνου. Ιδίως των γηγενών αλλά και των ρομαντικών ξενιτεμένων της.
Οι δύο σημαντικότερες εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα στην πόλη, διατηρούν ακόμη  γερά τις μνήμες,  την παράδοση και την μεταλαμπαδεύουν από γενιά σε γενιά.
Αυτές είναι:

1. Οι ”Γιορτές Εξόδου” που διαρκούν περίπου 2 εβδομάδες πριν το Πάσχα, με πλήθος εκδηλώσεων και αποκορύφωμα τις δυο Πομπικές παρελάσεις, το βράδυ του Σαββάτου του Λαζάρου με κατάληξη την Αναπαράσταση της Ανατίναξης του Καψάλη μέσα στον Κήπο των Ηρώων και το πρωί της Κυριακής των Βαΐων, με το μνημόσυνο στη μνήμη των Ελεύθερων Πολιορκημένων, των ηρωικών Εξοδιτών και των πεσόντων της ” Νύχτας που την τρέμει ο λογισμός”, και

1. Το παραδοσιακό πανηγύρι του Αγίου Συμεών (ΑηΣυμιού) που γιορτάζεται από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και έχει ιστορικο-θρησκευτικό χαρακτήρα. Αυτό γιορτάζεται στις 2-3 Φεβρουαρίου (ονομαστική εορτή) και το 4ήμερο του Αγίου Πνεύματος, την Πεντηκοστή. Συμμετέχουν παρέες αρματωμένων και εφίππων με τις τοπικές παραδοσιακές ενδυμασίες και αρματωσιές, συνοδεία οργανοπαιχτών ζουρνά και νταουλιού. Ένα λαϊκό πανηγύρι που διαρκεί 4 μερόνυχτα, εκ των οποίων το ένα πάνω στο βουνό Αράκυνθος , στο ομώνυμο Μοναστήρι, εκεί όπου ήταν το προκαθορισμένο σημείο συνάντησης των Πολιορκημένων το βράδυ της Εξόδου. Ευνόητο ότι ο χαρακτήρας του πανηγυριού, η ιστορία του, τα δημοτικά τραγούδια και οι παραδοσιακοί χοροί του, ξυπνούν,  αναβιώνουν και συντηρούν έντονα τις ιστορικές μνήμες.

Και στις δυο αυτές κορυφαίες επετείους για την πόλη είναι ιδιαίτερα έντονο το στοιχείο της ιστορίας και της παράδοσης, η δε συμμετοχή των κατοίκων και ιδιαίτερα των νέων, παραπάνω από εντυπωσιακή και ενθαρρυντική. Μιλάμε για συμμετοχή χιλιάδων ντόπιων και προσκεκλημένων από όλη την Ελλάδα και παρέλαση με παραδοσιακές ενδυμασίες από κάθε μεριά της χώρας στην  πρώτη και με καθαρά τοπικό χαρακτήρα στη δεύτερη.
Η πόλη μας έχει αναδείξει 5 Πρωθυπουργούς και κορυφαίους ανθρώπους του πνεύματος, των γραμμάτων και των τεχνών. Διαθέτει Μουσεία (Τρικούπη, Κ.Παλαμά), Πινακοθήκες (δημοτική και μοντέρνας τέχνης), το κέντρο λόγου και τέχνης ΔΙΕΞΟΔΟΣ, τη ΒΥΡΩΝΙΚΗ εταιρεία, κύτταρα πολιτισμού τα οποία με συνεχή λειτουργία και εκδηλώσεις διατηρούν ζωντανό το πολιτιστικό ενδιαφέρον των κατοίκων και με τις συνεχείς επισκέψεις που δέχονται από σχολεία και συλλόγους όλης της Ελλάδας, ο πολιτισμός γίνεται κτήμα νεότερων γενιών και ευρύτερου τμήματος  του πληθυσμού.
Κορυφαίος σε επισκεψιμότητα βέβαια ο Κήπος των Ηρώων, το ταφείο δλδ των πεσόντων κατά τις Πολιορκίες και την Έξοδο, κατοίκων και αγωνιστών της πόλης, με το άγαλμα του Λόρδου Βύρωνα να δεσπόζει σε περίοπτη θέση, σύμβολο του Ευρωπαϊκού πνεύματος και Φιλελληνισμού κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα. Αυτά όλα έχουν ποτίσει βαθιά τη συνείδηση των κατοίκων και η νεολαία μπολιασμένη με τα μηνύματα και τις ιδέες των ηρώων της εποχής εκείνης, δείχνει ιδιαίτερο σεβασμό και δέος για τη υπέρτατη και εθελούσια θυσία των προγόνων μας.
Φυσικά ο σύγχρονος τρόπος ζωής και τα τηλεοπτικά κυρίως πρότυπα, προβάλουν ένα ευτελές και χαμηλού επιπέδου life style, αλλά ευτυχώς τα τελευταία χρόνια, σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο, φαίνεται να υπάρχουν αντιστάσεις και ένα ελπιδοφόρο κύμα επιστροφής στις Ρίζες.

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί τα παιδιά ακολουθούν τα μοτίβα σχέσεων της μητέρας τους;

Σύμφωνα με μία νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό PLOSONE, τα παιδιά των οποίων οι μητέρες είχαν αρκετούς συντρόφους, είτε με γάμο είτε με συμβίωση, συχνά ακολουθούν το πρότυπό τους.
Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι παιδιά των οποίων οι γονείς έχουν πάρει διαζύγιο είναι επίσης περισσότερο πιθανό να πάρουν και αυτά διαζύγιο, γεγονός που ενισχύει τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης έρευνας.
Πολλά παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να παίρνουν διαζύγιο, να ξεκινούν νέες σχέσεις συμβίωσης και να δίνουν τέλος και σε αυτές, υποστηρίζει η Δρ. Κλερ Καμπ Ντας, επικεφαλής της μελέτης και καθηγήτρια Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο. Όλες αυτές οι σχέσεις μπορούν να επηρεάσουν την πορεία της ζωής των παιδιών, όπως βλέπουμε σε αυτήν την μελέτη.

Τα αποτελέσματα μας δείχνουν ότι οι μητέρες μπορεί να έχουν ορισμένα χαρακτηριστικά που τις καθιστούν περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένες στο γάμο και γενικότερα στις σχέσεις. Τα παιδιά κληρονομούν και μαθαίνουν αυτές τις δεξιότητες και συμπεριφορές και μπορεί να τις υιοθετήσουν στις δικές τους σχέσεις, δηλώνουν οι ερευνητές.
Τα στοιχεία που χρησιμοποίησε η μελέτη προήλθαν από παλιότερες έρευνες (την Εθνική Διαχρονική Έρευνα Νέων 1979 και την Εθνική Διαχρονική Έρευνα Νέων Παιδιών και Νέων Ενηλίκων στις ΗΠΑ) οι οποίες και παρακολουθούσαν τους συμμετέχοντες για 24 χρόνια.
Όλοι οι συμμετέχοντες στην πρώτη προαναφερόμενη έρευνα ήταν τα βιολογικά παιδιά των γυναικών της δεύτερης προαναφερόμενης έρευνας (7.152 άτομα συνολικά). Αυτό επέτρεψε στους ερευνητές να αποκτήσουν μια μακροπρόθεσμη γνώση ως προς τον αριθμό των συντρόφων των συμμετεχόντων και στις δύο γενιές. Οι έρευνες περιέλαβαν πληροφορίες σχετικά με τους γάμους και τα διαζύγια, καθώς και για τις σχέσεις συμβίωσης και τους χωρισμούς.
Τα ευρήματα δείχνουν ότι τόσο ο αριθμός των γάμων των μητέρων όσο ο αριθμός των συντρόφων σε πλαίσιο συμβίωσης, είχαν παρόμοια επίδραση ως προς τον αριθμό των συντρόφων που είχαν αργότερα τα παιδιά ως ενήλικες.
Μπορεί να αντιμετωπίζετε τη συμβίωση ως έναν πιο ελκυστικό τύπο συμβίωσης με μικρότερη δέσμευση, αν έχετε δει τη μητέρα σας σε τέτοια σχέση για μεγάλο διάστημα, υποστηρίζουν οι ερευνητές. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε σύναψη σχέσεων με μεγαλύτερο αριθμό συντρόφων, καθώς οι σχέσεις συμβίωσης είναι περισσότερο πιθανό να διαλυθούν.
Η μελέτη παρουσίασε τρεις θεωρίες που θα μπορούσαν πιθανώς να εξηγήσουν γιατί τα παιδιά συχνά ακολουθούν το παράδειγμα  των μητέρων τους, από την άποψη αριθμού σχέσεων.

Η πρώτη θεωρία σχετίζεται με την οικονομική αστάθεια, καθώς συνήθως μένει μόνο το εισόδημα του ενός συντρόφου για τη συντήρηση του σπιτιού,όταν υπάρξει ένα διαζύγιο ή το τέλος μιας σχέσης. Η οικονομική δυσχέρεια μπορεί να οδηγήσει σε άσχημες συνέπειες για το παιδί και σε δυσκολότερη μετάβαση στην ενηλικίωση, με αποτέλεσμα τη σύναψη περισσότερων ασταθών σχέσεων στην ενήλικη ζωή.
Ωστόσο ενώ η οικονομική αστάθεια πράγματι συνδέθηκε με τον αριθμό των συντρόφων που είχε ένα άτομο, ο έλεγχος των οικονομικών παραγόντων κατά τη διάρκεια της μελέτης δεν μείωσε σημαντικά την επίδραση της σχέσης μητέρας-παιδιού ως προς τον αριθμό των συντρόφων στην ενήλικη ζωή του παιδιού. Με άλλα λόγια, πιθανώς τα οικονομικά προβλήματα δεν ήταν ο κύριος λόγος που πολλοί συμμετέχοντες ακολούθησαν τα μοτίβα σχέσεων της μητέρας τους.
Μια δεύτερη θεωρία προτείνει ότι η εμπειρία του να βλέπουν τα παιδιά τη μητέρα τους να βιώνει ένα διαζύγιο ή να δίνει τέλος σε μια συμβίωση ή να βιώνει πολλούς χωρισμούς, τα οδηγεί στη σύναψη μεγαλύτερου αριθμού συντροφικών σχέσεων. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, ένας μεγαλύτερος ετεροθαλής αδελφός, ο οποίος έχει δει τη μητέρα του να έχει πολλούς συντρόφους, κινδυνεύει περισσότερο σε σχέση με έναν νεότερο ετεροθαλή αδελφό, οποίος δεν είχε εκτεθεί σε όλες τις σχέσεις της μητέρας του.
Όμως, σύμφωνα με τους ψυχολόγους,αυτό δεν ισχύει τελικά. Κάποιο παιδί που η μητέρα του είχε αρκετές σχέσεις δεν παρουσίασε στατιστικά μεγαλύτερο αριθμό συντρόφων σε σύγκριση με άλλα αδέρφια του που δεν είχαν βιώσει την εμπειρία της έλλειψης σταθερότητας.
Οπότε, γιατί οι μητέρες και τα παιδιά τους παρουσιάζουν συχνά κοινές τάσεις συντροφικότητας;
Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι μητέρες κληροδοτούν στα παιδιά τους, καλώς ή κακώς, τα χαρακτηριστικά καταλληλότητας στο γάμο και τις δεξιότητές τους στις σχέσεις.
Μπορεί οι μητέρες που έχουν περισσότερους συντρόφους να υστερούν στις δεξιότητες στις σχέσεις ή να μην χειρίζονται καλά τις συγκρούσεις ή να έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας, λόγοι που μπορούν να υπονομεύσουν τις σχέσεις τους και να οδηγήσουν σε αστάθεια. Όποιοι και αν είναι οι ακριβείς μηχανισμοί, οι μητέρες μπορούν να περάσουν αυτά τα χαρακτηριστικά στα παιδιά τους, οδηγώντας στη δημιουργία λιγότερο σταθερών σχέσεων στην ενήλικη ζωή τους.
Πηγή: psycologynow.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ολλανδία: Λουκέτο σε νοσοκομεία

Τρύφων Λιώτας

Στις 25 και 26 Οκτωβρίου του 2018 δύο νοσοκομεία στην Ολλανδία με δικαστική απόφαση πτωχεύσανε και κλείσανε. 

Πρόκειται για το Slotervaartziekenhuis στο Amsterdam και τα IJsselmeerziekenhuizen με εγκαταστάσεις σε Lelystad, Emmeloord, Urk και Dronten. 

Συνολικά γύρω στους 160 ασθενείς διακομίστηκαν σε άλλα νοσοκομεία σε διάστημα 2-3 ημερών. Το νοσοκομείο του Άμστερνταμ κλείνει οριστικά και αμετάκλητα ενώ για μέρος των μονάδων του άλλου νοσοκομείου έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον εξαγοράς. 

Οι αποφάσεις ελήφθησαν αφού τράπεζες και ασφαλιστικές στον τομέα τις υγείας (η ασφάλεια στην υγεία είναι ιδιωτική και υποχρεωτική για όλους) αρνήθηκαν να συνεχίσουν την υποστήριξη αφού θεωρούσαν το οικονομικό μέλλον των νοσοκομείων ιδιαίτερα δυσοίωνο. 

Η επίσημη τοποθέτηση των διοικητικών συμβουλίων των νοσοκομείων αναφέρει ότι οι οικονομικές δυσκολίες προήλθαν λόγω του ακριβού προσωπικού. Η ταχεία μεταφορά των ασθενών σε άλλα νοσοκομεία ήταν επιβεβλημένη λόγω του υψηλού κόστους λειτουργίας για κάθε μέρα καθυστέρησης. 

Η κυβέρνηση συνεργασίας στη βουλή αρνήθηκε να συζητήσει το θέμα παρά την προσπάθεια 2 κομμάτων της αντιπολίτευσης και αρκέστηκε σε καθησυχαστικά μηνύματα όπως ότι ο ανώτατος χρόνος που ορίζεται από το νόμο σε περιπτώσεις επειγόντων περιστατικών θα παραμείνει στα 45 λεπτά και ότι οι ασθενείς μεταφέρθηκαν γρήγορα και με ασφάλεια σε άλλα νοσοκομεία. 

«Λεπτομέρειες» 

Οι δήμοι και οι περιφέρειες των εν λόγω νοσοκομειακών μονάδων μιλάνε για απαράδεκτη κατάσταση. Αφενός οι χρόνοι μεταφοράς μόλις και μετά βίας ικανοποιούσαν τα 45’ που απαιτεί ο νόμος και αφετέρου η μη κάλυψη 180.000 ανθρώπων με νοσοκομείο στην περιοχή τους αποτελεί παράγοντα κοινωνικής ανησυχίας. 

Τα νοσοκομεία που πτώχευσαν είναι μέλος του γκρουπ MC του οποίου ο ιδιοκτήτης Loek Winter υποστηρίζει ότι αγόρασε (2009 και 2013) για να προσπαθήσει να τα κάνει κερδοφόρα μέσα από σκληρή και αποτελεσματική δουλειά. Παλαιότερες (1995) παρόμοιες προσπάθειες στον τομέα της διάγνωσης είχαν φέρει πολύ καλά αποτελέσματα. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι ο ανταγωνισμός από άλλα νοσοκομεία που απαιτεί συνεχώς καινούργια μηχανήματα υψηλού κόστους οδήγησε στην πτώχευση. Βέβαια το κατ’ εξοχήν επιχείρημα πριν πολλά χρόνια που ήθελε την υγεία ιδιωτική ήταν ότι ο ανταγωνισμός θα φέρει βελτίωση στον τομέα της υγείας. 

Το 2014 είχε γίνει ερώτηση στη βουλή σε σχέση με το διπλό μισθό του (όπως και του συνιδρυτή του στην εταιρεία) ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου του γκρουπ MC και ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου του νοσοκομείου Slotervaartziekenhuis που συνολικά ξεπερνούσε τις 280 χιλιάδες ευρώ το χρόνο για τον καθένα τους. Τότε είχε δηλώσει ότι αν δεν επιτρέπεται θα τον μειώσω ενώ τώρα δηλώνει ότι η συζήτηση γύρω από τον μισθό του είναι άσχετη με το θέμα. Απλά ας σημειώσω ότι τα νοσοκομεία είχανε ζημία γύρω στο 1 εκ. ευρώ το χρόνο με το ένα να έχει συνολικά χρέη 3,6 εκ. και το άλλο 4,6 εκ. ευρώ. 

Επίσης μια που το κράτος μέσω του υπουργού οικονομικών δήλωσε ότι «δεν είμαστε τράπεζα και δεν είναι ευθύνη μας» δε θέλησε στην ουσία ούτε να συζητήσει το πρόβλημα, δεν γίνεται να μην κάνει το μυαλό –τουλάχιστον το δικό μου- τη σύγκριση με τα ποσά που δαπανήθηκαν για να σωθούν οι ολλανδικές τράπεζες από την ίδια κυβέρνηση πριν κάποια χρόνια. 

Εντωμεταξύ άλλα 12 νοσοκομεία βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική θέση και ο ίδιος υπουργός δήλωσε: «είναι ευθύνη των ιδιωτικών ασφαλιστικών φορέων. Η κυβέρνηση στηρίζει αυτό το σύστημα και το πιστεύει». 

Για κερασάκι στην τούρτα άφησα ένα σκάνδαλο το οποίο ελάχιστα ακούστηκε και συζητήθηκε: Η αγορά ακριβών φαρμάκων για καρκινοπαθείς από τη Γερμανία τα οποία δεν καλύπτονται από το ασφαλιστικό σύστημα. Αφορούν εκατομμύρια ευρώ και η αγορά έγινε από το ένα νοσοκομείο που πτώχευσε. 

«Θεωρίες συνομωσίας» 

Πολλοί Ολλανδοί έπεσαν από τα σύννεφα και κατηγορούν την κυβέρνηση για μη σωστή διευθέτηση της αγοράς στα ζητήματα υγείας. Γιατί αν και ιδιωτική δεν είναι εντελώς ελεύθερη αφού η κυβέρνηση αποφασίζει το ύψος των αμοιβών, των φαρμάκων, της ασφάλισης κοκ. Άλλοι τους ιδιωτικούς φορείς της ασφάλισης. Όλοι τα υψηλά και συνεχώς αυξανόμενα κόστη. 

Όμως όταν το κέρδος είναι αυτό που αποφασίζει τη βιωσιμότητα στον ευαίσθητο τομέα της υγείας και αυτό βρίσκεται στα χέρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας εις βάρος πχ. καρκινοπαθών τότε μπορούν να αναπτυχθούν πολλά σενάρια συνομωσίας. 

Σενάριο 1: Η αγορά κατοικίας στην Ολλανδία είναι ιδιαίτερα κερδοφόρα και παρέμεινε κερδοφόρα στα χρόνια της κρίσης. Αυτό φυσικά οφείλεται στη μεγάλη ζήτηση (16εκ. πληθυσμός) και την μικρή προσφορά (μικρή έκταση της χώρας). Οι όποιες ζημιές δημιουργήθηκαν ή θα δημιουργηθούν στα νοσοκομεία αποτελούν ψίχουλα σε σχέση με τα κέρδη που θα αποφέρουν ως κατοικίες. Το γκρουπ του Loek Winter διατηρεί τα δικαιώματα χρήσης των οικοδομών. 

Σενάριο 2: Η τάση της εποχής είναι ο συγκεντρωτισμός. 

Αυτοί που κρατάνε την δύναμη στα χέρια τους τη θέλουν συγκεντρωμένη και συνεπώς ακόμα πιο καλά ελεγχόμενη. Η νέα τάση στην υγεία θέλει τεράστια νοσοκομεία εκτός πόλης για μικρότερο κόστος όπου θα μπορούν να δεχτούν πολλούς ασθενείς σε όλες τις ειδικότητες. Το κλείσιμο των μικρότερων νοσοκομείων είναι επιβεβλημένο αφού τα κέρδη που αποφέρουν δεν μπορούν ποτέ να είναι υψηλά. 

Αυτό εκτός από τις επιπτώσεις που θα έχει στους ασθενείς (πχ. χρόνος μεταφοράς, κόστος μεταφοράς, αύξηση πιθανοτήτων θανάτου) θα έχει και στο προσωπικό (πχ. μείωση διαθέσιμων θέσεων, μισθών και δικαιωμάτων). 

Όπως και να έχουν τα πράγματα ένα είναι το σίγουρο: στη ζυγαριά μπήκαν ασθενείς, γιατροί και υγεία από τη μια και τα κέρδη από την άλλη. Με την αρωγή της κυβέρνησης που κόπτεται για την ασφάλεια των πολιτών και της κοινωνίας η ζυγαριά έγειρε οριστικά στην πλευρά του κέρδους.

Διαβάστε περισσότερα

Η Επανάσταση που… σας κρύβουν και η παγκόσμια σημασία της

Το περιοδικό  Le Point είναι ένα από τα κυριότερα όργανα της γαλλικής συντηρητικής δεξιάς. Πρόσφατα κυκλοφόρησε με τίτλο στο εξώφυλλο: «Η Γαλλία μπροστά στην ιστορία της» και υπότιτλο «1648, 1789, 1830, 1848, 1871… Τέσσερις αιώνες επαναστάσεων».

Το εξώφυλλο διακοσμείται με έναν πίνακα του Πιερ-Ζερόμ Λορντόν, που εμφανίζει τους διαδηλωτές και τον στρατό να συγκρούονται στη Rue de Babylone του Παρισιού κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1830. Ίσως να έδωσε ιδέες στον πρώην Υπουργό του Σιράκ, τον Φερύ, που βγήκε πριν από δύο ημέρες και ζήτησε να αρχίσουν οι αστυνομικοί να πυροβολούν και να σκοτώνουν τα κίτρινα γιλέκα.

Μην απορείτε αν δεν το ακούσατε αυτό από την τηλεόρασή σας, ούτε γιατί δεν γνωρίζετε ότι η αστυνομική καταστολή στη Γαλλία, σε βία, νεκρούς, τραυματίες και συλληφθέντες έχει υπερβεί κάθε επίπεδο που γνώρισε η χώρα μετά το 1968. Ούτε ότι αγνοείτε πιθανώς τη νέα καμπάνια που άρχισαν μερικά Γιλέκα  καλώντας τους συμπολίτες τους να αποσύρουν τα  λεφτά τους από τις τράπεζες. Ούτε ότι σας έχουν αφήσει να πιστεύετε ότι η όλη υπόθεση έχει να κάνει με το φόρο της βενζίνης ή την αύξηση του κατώτατου μισθού.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών «μέσων ενημέρωσης» δεν έχει μπει καν στον κόπο να ενημερώσει τους αναγνώστες ή τηλεθεατές τους, για τα κύρια πολιτικά αιτήματα των Κίτρινων Γιλέκων. Καμμιά προσπάθεια σοβαρής ερμηνείας σε βάθος όσων συμβαίνουν στη Γαλλία, ελάχιστα σοβαρά ρεπορτάζ επί τόπου, στα χωριά και τους αυτοκινητοδρόμους της Γαλλίας.

Ολοκληρωτισμός

Μετά την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλώ, οι ευρωπαϊκές Δυνάμεις συνέπηξαν την Ιερά Συμμαχία και απηγόρευσαν τις Επαναστάσεις.

Στη σημερινή εποχή, οι Επαναστάσεις έχουν απλώς κηρυχθεί αδιανόητες (ο Σόρος και όχι μόνο κάνει τεράστιο αγώνα να τις βγάλει και από τα σχολικά βιβλία ιστορίας). Αφού είναι αδιανόητες δεν μπορούν να συμβούν. Αφού δεν μπορούν να συμβούν δεν συμβαίνουν.

Πάνε τώρα τα ευρωπαϊκά Μέσα στη Γαλλία, μετράνε τους διαδηλωτές ανάμεσα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά και τους βρίσκουν λίγους. Φυσικά δεν μετράνε τους 150.000 αστυνομικούς και στρατιώτες που παρέταξε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ο Μακρόν. Μετά φροντίζουν να μην πάρουν τα ίδια θέση, απλώς συγκρίνουν αριθμό διαδηλωτών, υποβάλλοντας στους τηλεθεατές την εντύπωση ότι όπου νάναι τελειώνουμε, μπόρα ήταν και πέρασε.

Διαβάζω σε μία από τις πιο «σοβαρές» ελληνικές εφημερίδες, στις 30.12, ένα άρθρο μιας ολόκληρης σελίδας για την Ευρώπη. Μισή φράση μόνο, κι αυτή χωρίς νόημα, για τα γιλέκα. Αντιθέτως, η εφημερίδα βρίσκει τον τρόπο να χώσει στο άρθρο την εντελώς βλακώδη δήλωση ενός παράγοντα της Ευρωπαϊκής Δεξιάς που αποδίδει περίπου την ευρωπαϊκή κρίση στην … ύπαρξη του Russia Today και του Sputnik! Κι όταν επιτέλους βρήκα σε ένα σάιτ ένα κάπως σοβαρότερο άρθρο για τη Γαλλία, διαπίστωσα ότι είχε γραφτεί για να μας πείσει ότι όσα συμβαίνουν στη Γαλλία δεν έχουν ασφαλώς καμιά σχέση με το 1789  ή το 1968;

Κρίμα μόνο που οι … ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι, οι Γάλλοι δεν διαβάζουν ελληνικά. Θα καταλάβαιναν ότι δεν έχει νόημα να γράφουν «Επανάσταση» στα γιλέκα τους, να μην τραγουδάνε το τραγούδι του 1789 στις διαδηλώσεις τους, να μην οργανώνουν συμβολικές τελετές δημόσιου «αποκεφαλισμού» του Μακρόν, αλά Λουδοβίκος 16^ος. Δεν θα συνέκρινε ο γαλλικός αστικός τύπος κάθε μέρα αυτά που γίνονται στη χώρα με αυτά που έγιναν και το 1968 και το 1789.

Ο ολοκληρωτισμός δεν μας απειλεί. Είναι ήδη παρών, απλώς φρόντισε να μη μας το ανακοινώσει.

Ο τρόμος της μπουρζουαζίας

Η γαλλική μπουρζουαζία είναι η πολιτικά πιο πεπειραμένη της Ευρώπης. Δεν έχει αυταπάτες για την πρόκληση που αντιμετωπίζει. Το Point τιτλοφορεί τον σχετικό φάκελο για τα Κίτρινα Γιλέκα με τον εύγλωττο τίτλο «Τι μας περιμένει».

Πριν από μερικούς μήνες ακόμα, μόνο επαίνους διαβάζαμε εντός και εκτός Γαλλίας  για τον Μακρόν, το ανερχόμενο αστέρι της ευρωπαϊκής πολιτικής, τον άνθρωπο που πέρναγε τη μια μεταρρύθμιση μετά την άλλη, που καμιά αντίσταση δεν μπορούσε να τον σταματήσει, που θα έσωζε και θα επανίδρυε την Ευρώπη. Μέχρι κι ο Βαρουφάκης τον θαύμαζε και τον υποστήριζε, ήδη από τον πρώτο γύρο των εκλογών του 2017.

Τώρα, ο εκλεκτός έχει γίνει βάρος για αυτούς που τον τοποθέτησαν στη θέση του. Μερικοί θέλουν να απαλλαγούν όσο πιο γρήγορα μπορούν από δαύτον, να τον αντικαταστήσουν με κάποιον άλλο, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο, πολύ περισσότερο με τις μοναρχικές εξουσίες που δίνει το γαλλικό σύνταγμα στον Πρόεδρο. Το σύνταγμα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα ενός Προέδρου που πρέπει να υπερασπιστεί την εξουσία του από τον λαό, όχι για να δυσκολέψει την Ολιγαρχία να τον … απολύσει.

Αλλά και ποιος τολμάει να κάνει βουλευτικές, για να μην πούμε προεδρικές εκλογές σε τέτοια κατάσταση, σαν αυτή της Γαλλίας σήμερα; Ποιος μπορεί να ξέρει τι θα βγει από δαύτες; Ο Μακρόν άλλωστε δεν έχει κόμμα, με την έννοια της πολιτικής δύναμης. Έχει μια ομοσπονδία φίλων που ωφελούνται όσο είναι στην εξουσία, αλλά βλάπτονται όταν καταρρέει.

Ο Βασιλιάς είναι γυμνός

«Ο Βασιλιάς είναι γυμνός», διαπιστώνει το editorial του Point, προτού θέσει με σαδιστική ωμότητα το ερώτημα: «τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση όταν ένα αξιοσημείωτο τμήμα του λαού την κάνει εμετό;»

Αλλά δεν είναι μόνο ο Βασιλιάς που είναι γυμνός. Όλο το σύστημα είναι γυμνό. Στις πολλές σελίδες που αφιερώνει το περιοδικό, για να αποδείξει ότι είναι ανέφικτα αυτά που θέλουν τα Γιλέκα, δεν υπάρχει ούτε μισή ιδέα για το πως μπορούν να αντιμετωπιστούν οι βαθιές αιτίες που οδήγησαν τους Γάλλους να επαναστατήσουν. Ο σημερινός καπιταλισμός, του Μακρόν, της Μέρκελ, του Τραμπ, δεν παράγει Ρούζβελτ και Νιου Ντηλ, δεν παράγει Λαϊκά Μέτωπα, θα δούμε αν μπορεί να παράξει Χίτλερ, όπως κάποιοι το προσπαθούν, προς το παρόν παράγει όμως Γιλέκα!

Το πρόβλεπαν, το έβλεπαν, δεν το πίστευαν!

Κι όμως, θα μπορούσαν να τα έχουν προβλέψει όλα αυτά. Θα αρκούσε να πάρουν στα σοβαρά και να μελετήσουν ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2016 στη Γαλλία, έξη μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές, υπογραμμίζοντας τον εκρηκτικό χαρακτήρα της κοινωνικής κατάστασης και προειδοποιώντας για τον κίνδυνο επανάστασης και εμφυλίου πολέμου.

Ο τίτλος του βιβλίου ήταν «Επανάσταση». Ο συγγραφέας του δεν ήταν άλλος από τον Εμμανουέλ Μακρόν τον ίδιο. Θα γινόταν, έξη μήνες μετά, Πρόεδρος της Γαλλίας, για να επαληθευθούν τελικά και μάλλον θεαματικά οι προβλέψεις του. Μάλλον όμως, ούτε ο ίδιος πήρε πολύ στα σοβαρά αυτά που έγραφε για να κερδίσει τις εκλογές.

Λέγοντας διαρκώς ψέματα, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και οι διανοούμενοί μας λογικά κατέληξαν να πιστεύουν ότι και τα δικά τους λόγια δεν έχουν καμιά σημασία. ‘Ότι μπορούν να λένε δηλαδή και να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς συνέπειες.

Στο αριστούργημα του Όσκαρ Ουάιλντ «Ντόριαν Γκρέυ», ο ήρωας κοιτάει κάθε βράδυ το απαίσιο πραγματικό είδωλό του στον καθρέφτη. Αλλά το κοιτάει μόνος του.

Εκεί ακριβώς έκανε το μοιραίο σφάλμα ο Μακρόν, αλαζών, αποκομμένος όσο κανείς άλλος από την πραγματικότητα, με τη σιγουριά των ισχυρών δυνάμεων που τον επέλεξαν και τον επέβαλαν και την περιφρόνηση για τον λαουτζίκο που τον διακρίνει.

Δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κρυφτεί, τόσο σίγουρος ήταν για τον εαυτό του, τόσο το περιβάλλον του είχε πεισθεί ότι θα μπορούσε επ’ άπειρον να κάνει ότι θέλει χωρίς συνέπειες (το ίδιο που έχει νομίσει και ο δικός μας, ο Τσίπρας).

Άφησε έτσι, Άφρων και Αλαζών, μερικά εκατομμύρια μάτια να δουν το πραγματικό του πρόσωπο. Ήταν η σταγόνα που έλειπε στον γαλλικό λαό, για να οριστικοποιήσει τα συμπεράσματα που είχε αρχίσει να βγάζει και προηγουμένως, επί Σαρκοζί και Ολάντ, αν όχι και πολύ πιο πίσω. Κατάλαβε τι τον περιμένει. Ένοιωσε με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, ότι δεν είχε παρά τον εαυτό του να στηριχτεί, ότι έπρεπε ο ίδιος να αναλάβει δράση  να σώσει τον εαυτό του και τη χώρα του.

Ο Μακρόν ως Προβοκάτορας και ο τρόμος στην Πομπηία

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η ιστορική λειτουργία του Μακρόν ολοκληρώθηκε. Ολοκληρώνοντας την κυριαρχία του Χρήματος στην Πολιτική, προκάλεσε την Επανάσταση.

Τότε ακριβώς, από τα βάθη της ιστορικής μνήμης ξεπήδησε, χωρίς καβαλάρη, ο Βουκεφάλας, έτοιμος να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του.

Τον κοιτάει τώρα έντρομη η εξουσία, έντρομη όμως τον κοιτάει και η «ριζοσπαστική δεξιά» και η «ριζοσπαστική αριστερά». Η Λεπέν κάλεσε ήδη τους διαδηλωτές να γυρίσουν στα σπίτια τους και να της δώσουν ονόματα να κατεβάσει στις ευρωεκλογές!

Ο Μελανσόν υποστηρίζει τα Γιλέκα, αλλά δεν έχει τολμήσει κι αυτός να ζητήσει την παραίτηση του Μακρόν, υιοθετώντας την ουρανομήκη, πλην ορφανή, κραυγή που δονεί απ’ άκρου εις άκρον τη Γαλλία: «Μακρόν παραιτήσου»! Ίσως και να μη νοιώθει ότι έχει πίσω του την ατσάλινη δύναμη και θέληση που χρειάζεται κάποιος για να δοκιμάσει να ηγηθεί ενός τέτοιου κινήματος.

Η ηγεσία των συνδικάτων κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει μακριά την εργατική τάξη από τα Γιλέκα, προκαλώντας όμως την εντεινόμενη εξέγερση της βάσης της.

Κοιτάνε κατατρομαγμένοι τώρα τον οργισμένο Βουκεφάλα που τρέχει και πολλοί καθιερωμένοι «αριστεροί» ή «ριζοσπάστες» διανοούμενοι, που περνούσαν γενεές δεκατέσσερις τον καπιταλισμό, αλλά που το τελευταίο πράγμα που ήθελαν ήταν να ξεσπάσει μια αληθινή επανάσταση κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Θέλουν έναν σταθερό καπιταλισμό, του οποίου να αποτελούν τη «συνείδηση», βγάζοντας βιβλία, εμφανιζόμενοι σε εκπομπές και δίνοντας διαλέξεις, αναλύοντας τις κρίσεις του και εξηγώντας  τα δεινά που προκαλεί. Ούτε κι απ’ αυτωνών το μυαλό πέρασε η ιδέα ότι ο ίδιος ο Λαός θα έπαιρνε κάποια στιγμή στα σοβαρά αυτά που του 'λεγαν!

Στην πραγματικότητα είναι κι αυτό μια επιβεβαίωση του βάθους του ξεσηκωμού. Ο Λένιν, που τέλος πάντων από επαναστάσεις κάτι ήξερε, έγραψε το 1917: “Σε μια επαναστατική κατάσταση, το Κόμμα είναι εκατό φορές πιο αριστερά από την Κεντρική Επιτροπή, οι εργάτες εκατό φορές πιο αριστερά από το Κόμμα».

«Επαναστατική Κατάσταση» και Κενό Εξουσίας

Σήμερα τέσσερις στους πέντε Γάλλους αποδοκιμάζουν την πολιτική Μακρόν και ένας στους δύο ζητάει να φύγει αμέσως. Υποθέτουμε ότι αυτό το ποσοστό είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό των Ρώσων που ήθελαν την απομάκρυνση του Τσάρου Νικολάου του Β’ τον Φεβρουάριο του 1917.

Η Γαλλία είναι σήμερα σε κατάσταση περίπου κενού εξουσίας. Ο Πρόεδρος και η κυβέρνηση δεν μπορούν ουσιαστικά να ασκήσουν την εξουσία τους, ο λαός δεν μπορεί να τους ανεχθεί. Δεν πρόκειται για κατάσταση δυαδικής εξουσίας, αλλά για κατάσταση δυαδικής νομιμότητας, κατά την προσφυή έκφραση του Μελανσόν.

Αυτός είναι ο τυπικός ορισμός μιας επαναστατικής κατάστασης. ‘Όπως μας μαθαίνει η Ιστορία, η εμφάνιση μιας τέτοιας κατάστασης είναι αναγκαία, όχι όμως και ικανή συνθήκη για μια νικηφόρα Επανάσταση. Για να μεταβληθεί μια εξέγερση σε επανάσταση και να νικήσει, χρειάζεται να εμφανισθεί ικανή ηγεσία με επαρκή στρατηγική και πρόγραμμα. Προς το παρόν τουλάχιστον, αυτό το στοιχείο δεν υπάρχει στη σημερινή Γαλλία, όπως δεν υπήρξε ούτε τον Μάιο του 1968, ούτε κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης του Φλεβάρη 1917. Γι’ αυτό η παρούσα κατάσταση παραμένει ανοιχτή σε όλα τα δυνατά τελικά  ενδεχόμενα, ταυτόχρονα όμως δεν υπάρχει αμφιβολία  ότι ανοίγει μια περίοδο εντονότατων πολιτικών και ταξικών συγκρούσεων στην Ευρώπη κι ότι, επίσης, η Ευρώπη που ξέραμε αποτελεί ήδη παρελθόν.

Η Λαϊκή Κυριαρχία στο κέντρο των αιτημάτων

Από τον φόρο της βενζίνης, που τους απασχολούσε, οι ξεσηκωμένοι Γάλλοι έχουν τώρα θέσει στο κέντρο των αιτημάτων τους, εκτός από την παραίτηση του Μακρόν,

• τη διατήρηση της αγοραστικής δύναμης των φτωχότερων στρωμάτων, π.χ. με την κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης, ώστε να εξασφαλίζεται η αξιοπρεπής διαβίωση όλου του πληθυσμού,
  

• το δικαίωμα των πολιτών να ζητάνε τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για οποιοδήποτε ζήτημα, το δημοψήφισμα λαϊκής πρωτοβουλίας (RIC), περιλαμβανομένων και δημοψηφισμάτων για την ανάκληση των αιρετών εκπροσώπων (Προέδρου, βουλευτών, δημάρχων κλπ.) όταν παραβιάζουν την εντολή τους, το όλο στα πλαίσια εγκαθίδρυσης μιας ‘Εκτης Γαλλικής Δημοκρατίας.

Ζητάνε δηλαδή την ριζική, εκ βάθρων, «μεταρρύθμιση» του καθεστώτος της δυτικής, αστικής δημοκρατίας, όπως τη γνωρίζουμε, προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας, ώστε να πάρουν πίσω το κράτος, που έχει ολοκληρωτικά, αν και δημοκρατικοφανώς, περάσει σταδιακά στον άμεσο, πλήρη έλεγχο του Χρηματιστικού Κεφαλαίου και των υπαλλήλων του. ‘Η τουλάχιστο, να αποκτήσουν έναν αποτελεσματικό τρόπο ελέγχου της κρατικής εξουσίας.

Αυτά δεν τα υποστηρίζει κανένας σύλλογος οπαδών του Πρωταγόρα ή της Αυτοδιαχείρισης, κάποιο γκρουπούσκουλο της αριστεράς ή της δεξιάς, κάποιο κλαμπ διανοουμένων. Ούτε καν μόνο τα πιο φτωχά στρώματα του γαλλικού λαού.

Τα υποστηρίζουν τα τρία τέταρτα τουλάχιστον των Γάλλων πολιτών, δηλαδή και ένα σημαντικό τμήμα των λιγότερο φτωχών στρωμάτων. Συγκροτούν στην πραγματικότητα την ίδια τη Βούληση του Λαού και του Έθνους.

Τα Γιλέκα δεν είναι παρά η μαχητική πρωτοπορία του. Κι επειδή ακριβώς είναι η απόλυτη  πλειοψηφία του λαού που νιώθει ότι τα χρειάζεται, έστω κι αν έχει μειωθεί το ποσοστό της, από τις αρχές Δεκέμβρη μέχρι σήμερα, εξακολουθεί να τα θέλει τα Γιλέκα στους δρόμους.

Αντιστρέφοντας την περίφημη φόρμουλα του Μαρξ στη Γερμανική Ιδεολογία, οι ιδέες της άρχουσας τάξης ­δεν άρχουν, δεν κυριαρχούν στην Κοινωνία. Γι’ αυτό τον λόγο η κατάσταση μπορεί να περιγραφεί ως επαναστατική.

Και επίσης γιατί δεν έχει χρεωκοπήσει, ή τουλάχιστο απονομιμοποιηθεί, σε μεγάλο βαθμό, μόνο ο ίδιος ο Πρόεδρος και η κυβέρνηση, αλλά και όλοι οι κρατικοί και πολιτικοί Θεσμοί, τα κόμματα, τα συνδικάτα, τα Μέσα «ενημέρωσης», οι «ιδεολόγοι» του καθεστώτος.

Η αμφισβήτηση του καθεστώτος είναι τόσο βαθιά, που τα επιχειρήματα περί βίας και των διαδηλωτών, δεν μειώνουν την υποστήριξη της κοινωνίας προς αυτούς. Πολλοί – όχι όλοι – καταδικάζουν μεν τη βία, δεν υπάρχουν όμως πολλοί που να μην προσθέτουν, αμέσως μετά, την υπενθύμιση της κοινωνικής βίας του καθεστώτος κατά του λαού. ‘Όταν ένας διάσημος πυγμάχος έχασε την ψυχραιμία του και πλάκωσε μερικούς βιαιοπραγούντες χωροφύλακες στο ξύλο, έκαναν μέσω Ίντερνετ λογαριασμό για να ενισχύσουν την νομική υπεράσπισή του. Σε δύο ώρες μαζεύτηκαν 120.000 ευρώ, με αποτέλεσμα να επέμβουν οι αρχές και να κλείσουν τον λογαριασμό, απειλώντας ότι θα αρχίσουν να φακελώνουν όσους δίνουν λεφτά για τέτοιους σκοπούς.

Μέχρι τώρα, η μεγάλη πλειοψηφία του γαλλικού λαού υποστηρίζει τα αιτήματα, και μια απόλυτη πλειοψηφία τις διαδηλώσεις, αλλά φυσικά δύσκολα μια τέτοια αδιέξοδη προς το παρόν κατάσταση ισορροπίας και κενού εξουσίας μπορεί να διατηρηθεί επί πολύ. Αργά ή γρήγορα θα ζητήσει τη λύση της και είναι συνήθης η γοργή μετατόπιση της κοινής γνώμης από το ένα άκρο στο άλλο του πολιτικού φάσματος και τούμπαλιν, σε τέτοιες καταστάσεις, ανάλογα με το ποια δύναμη εμφανίζεται πιο αποφασιστική και ικανή να βγάλει την κοινωνία από την κρίση.

Η οργάνωση του Κινήματος

Επειδή οι ξεσηκωμένοι δεν έχουν εμπιστοσύνη ούτε στα κόμματα, ούτε στα συνδικάτα, ούτε και σε κανέναν άλλο, η ανάγκη τους σπρώχνει να αυτοοργανωθούν και αυτό ήδη κάνουν με Συνελεύσεις Πολιτών που ξεφυτρώνουν τώρα σε χωριά, σε πόλεις και στους καταυλισμούς των αυτοκινητοδρόμων. Στα τέλη του μήνα θα κάνουν μάλιστα, καλώς εχόντων των πραγμάτων, την πρώτη «Συνέλευση των Συνελεύσεων».

Αυτό έχει επίσης παρατηρηθεί σε πολλά επαναστατικά κινήματα τέτοιου τύπου σε διάφορες χώρες. Κλασικό παράδειγμα η αυθόρμητη δημιουργία συμβουλίων (Σοβιέτ) κατά τη διάρκεια των ρωσικών επαναστάσεων του 1905 και του 1917.

Αν και είναι πολύ δύσκολο να σχηματίσει κανείς από μακριά μια γνώμη για την εξέλιξη της κατάστασης, η δημιουργία ενός τέτοιου ενιαίου Μετώπου από τη βάση θα μπορούσε ίσως να δώσει και διέξοδο στην ανάγκη πολιτικής διεύθυνσης του κινήματος, αν όχι και επεξεργασίας ενός μεταβατικού οικονομικού προγράμματος για τη Γαλλία, που πρέπει αναγκαστικά να είναι και μεταβατικό πρόγραμμα για την Ευρώπη.

Σε αντίθεση με την κατάσταση που επικρατούσε πριν από έναν αιώνα, το μορφωτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων, η ύπαρξη ενός αριθμού κριτικών, ριζοσπαστών διανοουμένων που έχουν τα αναγκαία πνευματικά εφόδια και το ‘Ιντερνετ, καθιστούν πολύ πιο ρεαλιστική σήμερα μια τέτοια προοπτική.

Γιατί αυτή είναι η Αχίλλειος Πτέρνα του κινήματος. Σχηματίζει ήδη πολιτική πρόταση, δεν διαθέτει όμως προς το παρόν μια οικονομική εναλλακτική, ούτε μια συγκροτημένη πολιτική διεύθυνση, δημοκρατικά ελεγχόμενη από τη βάση.

Η ουσιαστική Δημοκρατία είναι εντελώς απαραίτητη σε ένα τέτοιο μέτωπο, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να συντεθούν τα αναπόφευκτα διαφορετικά επίπεδα συνείδησης μέσα στον ίδιο τον Λαό, και να αποφευχθεί η διάσπαση του κινήματος «προς τα αριστερά» και «προς τα δεξιά», ανάμεσα σε αυτούς που είναι έτοιμοι να προσφύγουν στη βία για να πετύχουν τους σκοπούς τους και αυτούς που προτιμάνε πιο ειρηνικές, σταδιακές διαδικασίες.

Ένα τέτοιο «μέτωπο», μπορεί ίσως να γίνει και ο φορέας αποκρυστάλλωσης ενός προγράμματος και ενός οράματος, όπως ήρθαν τα πράγματα, όπου τα διάφορα κόμματα και οι πολιτικές οργανώσεις θα μπορούσαν να συμβάλουν.

Στην Κριτική της Ρωσικής Επανάστασης, η εκ των ηγετών της γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας, Ρόζα Λούξεμπουργκ ασκεί δριμύτατη, ίσως και λίγο άδικη σε μερικά σημεία, κριτική στους Μπολσεβίκους. Τελειώνει όμως το κείμενό της με μια φράση: «Αυτοί τουλάχιστον τόλμησαν».

Σπρωγμένος από την αδήριτη Ανάγκη, καθοδηγούμενος από την ιστορική του συγκρότηση, διαθέτοντας ένα Πλεόνασμα Συνείδησης, δηλαδή συνθέτοντας τα συμπεράσματα από τις πληροφορίες που όλοι έχουμε για τους κινδύνους που απειλούν τις χώρες και το γένος μας, ο γαλλικός λαός διέβη ήδη τον Ρουβίκωνα.

Έκανε ήδη, θέτοντας εμπράκτως και μαζικά τα αιτήματα που θέτει, ένα γιγαντιαίο βήμα προς τα εμπρός και προς τα πάνω, ανεξαρτήτως της συνέχειας, και ξαναβρέθηκε, για άλλη μια φορά στην ιστορία του, στη θέση μιας παγκόσμιας πρωτοπορίας στην προσπάθεια αντιμετώπισης των φοβερών οικονομικών, οικολογικών, πυρηνικών και τεχνολογικών απειλών κατά του ανθρώπινου πολιτισμού και της ίδιας της επιβίωσης της ανθρωπότητας.

Χωρίς την ενσυνείδητη είσοδο μεγάλων μαζών στο ιστορικό προσκήνιο, με όλους τους κινδύνους και τις αβεβαιότητες που αναγκαστικά συνεπάγεται κάτι τέτοιο, δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς πως θα επιβιώσει η ανθρωπότητα.

Πηγή: konstantakopoulos.gr

Διαβάστε περισσότερα