“Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται να έρθουν”

Σύμφωνα με την μελέτη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας ILO, που ανήκει στον ΟΗΕ, τα ποσοστά της ανεργίας και της φτώχιας που συνεχίζουν να αυξάνονται με γρήγορους ρυθμούς, αποτελούν προάγγελο έντονων κοινωνικών εκρήξεων και ταραχών. Ο ειδικός δείκτης με τον οποίο η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας ILO μετράει τον κίνδυνο κοινωνικών ταραχών έχει αυξηθεί κατά 12 μονάδες στην ΕΕ, αναφέρει το περιοδικό Der Spiegel επικαλούμενο ειδική έρευνα της οργάνωσης των Ηνωμένων Εθνών. Επίσης η ILO καθιστά την πολιτική των περικοπών και της λιτότητας που επεβλήθη στις χώρες της κρίσης υπεύθυνη για την αύξηση της ανεργίας στην ΕΕ και υπενθυμίζει ότι ο αριθμός των ανέργων στις 27 χώρες-μέλη έχει φτάσει στο μεταξύ τα 26 εκατομμύρια.

Σε αυτή την έκθεση που παρουσιάστηκε την Δευτέρα 8/04/2013, εμφανίζεται ότι υπάρχει ιδιαίτερα μεγάλος κίνδυνος για ταραχές στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο εξαιτίας της ανεργίας που συνεχώς αυξάνεται.
Εδώ μπαίνει συνεπώς ένα ερώτημα. Είναι αρκετό ένα ξέσπασμα ή μια κοινωνική εξέγερση να δώσει διέξοδο προς όφελος του λαού;
Για όποιον έχει αναφορά στην εργατική τάξη και ερμηνεύει την πραγματικότητα με βάση τον Μαρξισμό-Λενινισμό, καταλαβαίνει ότι ακόμα και  αν οδηγηθούμε σε αυτή την κατάσταση δεν σημαίνει αυτόματα και ότι επαναστατημένες μάζες θα δώσουν λύση με κατεύθυνση την Σοσιαλιστική προοπτική. Είναι  ηλίου φαεινότερο ότι από μόνη της μια κοινωνική έκρηξη, ή η επαναστατική κατάσταση δεν οδηγεί απαραίτητα στην Σοσιαλιστική νίκη. Το αυθόρμητο μπορεί να γίνει συνειδητό μόνο  όταν το Κόμμα της εργατικής τάξης καταφέρει να συγκεντρώσει πλατιές λαϊκές μάζες καθώς και  να  ηγηθεί σε αυτόν τον αγώνα. Στην σημερινή συγκυρία  όμως το Κόμμα που θα έπρεπε να παίξει αυτό τον ρόλο δεν είναι σε θέση να το πράξει.
Και αυτό διότι πραγματοποιείται μεταξύ άλλων.

• · απομάκρυνση του ΚΚΕ με ευθύνη της ηγεσίας του από τις εργατικές και λαϊκές μάζες.
• · προβολή από μεριάς ΚΚΕ των οικονομικών αιτημάτων από την μία (χαράτσια, κόψιμο ρεύματος, φορολογία κτλ) χωρίς ικανότητα σύνδεσης με την προοπτική.
• · εγκατάλειψη των αιτημάτων κρίκων που συνδέουν την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό με την Λαϊκή εξουσία.
• · άρνηση της διαλεκτικής σχέσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων  η οποία καθιστά αναγκαία την συγκρότηση μιας κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας σε ενιαίο Μέτωπο με πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής.
• · μεγάλη φθορά στην συνείδηση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων για τον ρόλο του ΚΚΕ, λόγο των παλινωδιών της ηγεσίας κτλ.

Γι αυτό, είναι ανάγκη όσο ποτέ και βασική ευθύνη του κόμματος της εργατικής τάξης, να επαναφέρει  και να επανακαθορίσει την ταχτική του στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός Αντιιμπεριαλιστικού-Αντιμονοπωλιακού-Δημοκρατικού Μετώπου .
Η συγκρότηση της  κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας θα πρέπει να οδηγείται από ένα πρόγραμμα στόχων που να συνδέει το σήμερα με την Σοσιαλιστική προοπτική. Μόνο ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορέσει στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και πολύ περισσότερο μπροστά σε αυτούς που έρχονται, να οδηγήσει την  εργατική τάξη στην έφοδο στον ουρανό. Τέλος αν από την μια “Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται να έρθουν” όπως έλεγε και ο Μπρεχτ, από την άλλη ελπίζω και είναι βαθιά πεποίθηση  ότι κάθε κομμουνιστής και κομμουνίστρια,  κάθε γνήσιος αγωνιστής θα αντιμετωπίσει σθεναρά κάθε προσπάθεια μετάλλαξης του Κόμματος  μας, θα υπερασπιστεί τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού που σμπαραλιάζονται από τον φραξιονισμό της ηγετικής ομάδας, θα  συμβάλλει ώστε το τιμόνι  του ΚΚΕ να επανέρθει στην ρότα του Μαρξισμού-Λενινισμού. Αυτό δεν αποτελεί απλά μια ανάγκη των καιρών , αλλά  βασική  υποχρέωση απέναντι στον λαό μας και στην εργατική τάξη της πατρίδας μας.
Εργατικός Αγώνας

Posted in: πολιτική