Ακόμα κι αν δυσκολευόμαστε με τα
σύνθετα και τα πολύπλοκα και επειγόμαστε να χωρίσουμε τον κόσμο σε Καλό
και Κακό χωρίς τίποτε ανάμεσό τους, σε Φως και Σκοτάδι, Πολιτισμένο και
Ωμό, είναι αναγκαίο να ακούσουμε όσα επιμένει να μας διδάσκει η Ιστορία,
αντιτάσσοντας το δικό της παιδαγωγικό πείσμα στο αντιδραστικό δικό μας.
Και πρώτα πρώτα ότι το Καλό και το Κακό δεν έχουν αυστηρή γεωγραφική
κατανομή. Το Καλό δεν κατοικεί αποκλειστικά στην Ευρώπη και την Αμερική
(και μάλιστα μόνο τη βόρεια), με την Ασία και την Αφρική στη δικαιοδοσία
υποτίθεται του Κακού. Οι ουκ ολίγες φορές που η Δύση υπηρέτησε τα
συμφέροντά της δρώντας σαν παραγωγός ποικίλης κακότητας (και όχι στο
βαθύ παρελθόν, αλλά μόλις χθες, τώρα) θα έπρεπε να μας έχουν λιγότερο
απόλυτους.Δεύτερον, ότι επίσης προϊόν μιας σφόδρα μεροληπτικής φαντασίας είναι ο θρησκειοπολιτισμικός χάρτης που σκαρώνουμε για να βολέψουμε τα ιδεολογήματά μας. Θρησκεία αμιγώς φωτεινή ουδέποτε υπήρξε, ό,τι κι αν ορίζουν οι Γραφές της. Οπως δεν υπήρξε και πολιτισμός εξαρχής και μέχρι τέλους υψηλός και άμωμος. Η ελληνορωμαϊκή κληρονομιά, πνευματικός γονιός της Δύσης όπως θέλουμε να λέμε, δεν έχει λίγα ψεγάδια, ακριβώς επειδή ήταν προϊόν της Ιστορίας και όχι της μεταφυσικής. Εφόσον λοιπόν επιμένουμε στο μοτίβο της σύγκρουσης των πολιτισμών, οι πολέμιοι δεν είναι ο δυτικός πολιτισμός και ο αφροασιατικός ή ο χριστιανικός και ο μουσουλμανικός. Αντίπαλοι είναι ο πολιτισμός της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της ανοχής, της δημοκρατίας από τη μια, η κουλτούρα της βίας, της μισαλλοδοξίας, της απολυταρχίας, της θεοληψίας και θεοκρατίας από την άλλη. Καθαρά είναι και τώρα τα στρατόπεδα, όχι όμως γεωγραφικά ή φυλετικά προσδιορισμένα· ξεχνιέται άραγε ο θεόληπτος -πλην τυπικά εμφορούμενος από τον πολιτισμό της Δύσης- Τζορτζ Μπους, για να δοθεί ένα μόνο δείγμα από το βαθύ σκοτάδι που υπάρχει μέσα σε ό,τι δοξολογείται σαν φωτεινό;
Αυτό ανέδειξαν, μαζί με πολλά άλλα, οι συγκλονιστικές διαδηλώσεις στη Γαλλία, που για μία επιπλέον φορά έλκει το οικουμενικό βλέμμα, ως εστία ιδεολογικών διεργασιών. Mε τη χαρακτηριστική απουσία των λεπενικών προαγωγών του μισοξενισμού και της ισλαμοφοβίας, το μέγα πλήθος (τόση η μεγαλοσύνη του ώστε χώνεψε εύκολα την επίδειξη υποκριτικής ευαισθησίας από την πλευρά ορισμένων προστρεξάντων πολιτικών ηγετών, που δεν τους περισσεύουν τα παράσημα δημοκρατικότητας) δεν διαδήλωσε εναντίον μιας θρησκείας ή μιας φυλής· το ίδιο άλλωστε ήταν πολυφυλετικό και πολυθρησκειακό. Δεν διαδήλωσε κατά των προσφύγων και των μεταναστών, που τάχα απειλούν με εξισλαμισμό τη Δύση. Διαδήλωσε εναντίον όσων επιχειρούν να εγκαταστήσουν τη φοβοκρατορία τους μιλώντας και σκοτώνοντας εν ονόματι των -συνήθως απόντων ή αδιαφορούντων- θεών. Εναντίον όσων σπέρνουν τον τρόμο ή τον εκμεταλλεύονται. Οι διαδηλωτές δεν κρατούσαν μόνο τις πινακίδες της αυθόρμητης συναισθηματικής ταύτισης («Je suis...»), που συχνά αποδεικνύεται αβαθής. Κρατούσε και πολλές άλλες με το επαναστατικό σύνθημα που έχει συναγείρει γενιές και γενιές ανθρώπων όπου γης, όποιας φυλής και θρησκείας. Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα. Αυτό παραμένει το μοναδικό κεφάλαιο ενός ευαγγελίου αέναα επίκαιρου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου