του Λευτέρη Ριζά
Είχα γράψει ότι η αριστερά δεν μπορεί να «πάει μπροστά» αν δεν ασχοληθεί, δεν ερευνήσει και απαντήσει στο γιατί «κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός», γιατί απέτυχε δηλαδή σε όλες τις εκδοχές του. Σε όλο τον κόσμο ασχολούνται γνωστοί και «άγνωστοι» στο πλατύ κοινό της αριστεράς μαρξιστές με το ζήτημα αυτό. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σταματήσουν τις προσπάθειες τους και επιτέλους να ξεκουραστούν.
Η Ρωσική επανάσταση του 1917 – των μπολσεβίκων με επικεφαλής τον Λένιν κλπ – , η Κινέζικη με ηγέτη της το Μάο-τσε Τούνγκ, η Βιετναμέζικη κλπ κλπ που κράτησαν άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο μερικά χρόνια, μέχρι να «πάρουν την εξουσία», είχαν μια μεγάλη έλλειψη. Που τελικά τους στοίχησε την τελική αποτυχία τους. Και η έλλειψη τους αυτή έγκειται στο ότι δεν διέθεταν ένα καλό και «κοστολογημένο» πρόγραμμα.
«”Δεν υπάρχει πιο κοστολογημένο πρόγραμμα από αυτό του ΣΥΡΙΖΑ” δήλωσε ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Μηλιός στον ΣΚΑΙ το πρωί και παρέθεσε αναλυτικά στοιχεία του οικονομικού προγράμματος για την αντιμετώπιση της κρίσης και την επανάκαμψη της οικονομίας» [1]
Σε αυτό, το πιο κοστολογημένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται όλο το μυστικό της επιτυχίας της προσπάθειας του να σώσει την Ελλάδα και το λαό. Αν ο Λένιν, ο Τρότσκι κλπ είχαν κι αυτοί ένα πολύ καλά κοστολογημένο πρόγραμμα, κι όχι αυτά τα γενικά που διαβάζουμε στα κείμενα τους – τα Άπαντα τους, την Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης, κλπ – είναι βέβαιο ότι όλα θα είχαν πάει καλά. Ούτε οι κεφαλαιοκράτες ούτε οι τραπεζίτες, ούτε οι τσιφλικάδες και κουλάκοι, πιθανώς ούτε οι ξένοι εισβολείς θα είχαν κουράγιο να αντιδράσουν. Ούτε «πολεμικός κομμουνισμός», ούτε «κόκκινα Σάββατα», ούτε πείνα και εκατομμύρια νεκροί από αυτήν θα υπήρχαν. Όλα θα είχαν κυλήσει ομαλά.
Τα ίδια ισχύουν και για την Κίνα. Ούτε συνέχιση της ταξικής πάλης ούτε Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση, ούτε τίποτα από αυτά που συνέβησαν σε αυτή τη μεγάλη χώρα μετά το 1949 δεν θα είχε συμβεί, αν ο Μάο και το Κομμουνιστικό Κόμμα είχαν ένα καλό και πλήρως κοστολογημένο πρόγραμμα.
Αυτό τείνει να είναι και το πιο σοβαρό και κεντρικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στη διεκδίκηση της κυβέρνησης στις προσεχείς εκλογές. Το «κοστολογημένο» πρόγραμμα. Δεν χρειάζονται πια αγώνες, οργάνωση του λαού, κινήματα κλπ κλπ. Η «δημοκρατική ανατροπή» είναι πια υπόθεση όχι των αγώνων του λαού αλλά του κοστολογημένου προγράμματος. Δεν είναι και δεν πρέπει να γίνει συνείδηση του λαού που υποφέρει, που κινδυνεύει ακόμα και η εθνική του υπόσταση, ότι για να τα υπερασπίσει πρέπει να αγωνιστεί. Κι ότι αγώνας σημαίνει ΚΑΙ θυσίες. Αχ, το 1821 δεν ήξεραν από κοστολογημένα προγράμματα και γι αυτό αγωνίστηκαν με – ξεπερασμένα τώρα πια λόγο προγραμμάτων – συνθήματα όπως «Ελευθερία ή Θάνατος», ή με τον Θούριο του Ρήγα, κλπ. Αμ’ αυτοί το 1940. Σκοτώθηκαν να κάνουν οργανώσεις: Αλληλεγγύη, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ κά, να κατεβάζουν σημαίες από την Ακρόπολη, να τραγουδάνε «Στ’ άρματα στ’ άρματα..» και να φωνάζουν «Ψυχή βαθειά». Χάθηκε να πετάξουν στα μούτρα των κατακτητών ένα, δύο «κοστολογημένα» προγράμματα που θα απόδειχναν πόσο πιο φτηνή θα ήταν η Κατοχή τους με ένα-δύο Μνημόνια;
Μια άλλη απορία που είχα ήταν τελικά ποια κοινωνικά συμφέροντα, βραχυ-μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια διάβαζα πάντοτε με προσοχή τα όσα έγραφε ο σ. Γ. Μηλιός στο περιοδικό που διευθύνει, τις ΘΕΣΕΙΣ για τα προβλήματα της πάλης των τάξεων, για τον ρόλο και την αποστολή της εργατικής τάξης, και η αλήθεια ησύχαζα. Αλλά να που σήμερα, πρωί-πρωί με την ΑΥΓΟΥΛΑ «επάνω στη γλυκιά σκοτούρα» στην προσπάθεια αναζήτησης της ορθής γραμμής, έπεσα πάνω στην απάντηση του συντρόφου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκη, καθηγητή και εκ των υπευθύνων για την οικονομική πολιτική του, στον νεοφιλελεύθερο και μνημονιακό υπουργό της συγκυβέρνησης κ. Ν. Δένδια.
Χωρίς κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ο κ. Γ. Σταθάκης δήλωσε ότι ο κ. Ν. Δένδιας και η κυβέρνηση ταυτίζονται με τις επιλογές των τραπεζών, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ «συντάσσεται με τα συμφέροντα των μικρομεσαίων δανειοληπτών». Το κακό στην υπόθεση μας δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει τους μικρομεσαίους δανειολήπτες, αλλά ότι η υπεράσπιση γενικά των συμφερόντων των μικρομεσαίων – που όλοι βιάζονται να τους εκθειάσουν ως τους στυλοβάτες του κοινωνικού μας συστήματος που καταστρέφονται από τα μνημόνια – τελικά δημιουργεί την υπόνοια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα όσα μπορεί να πιστεύει για τον εαυτό του διαφορετικά – είναι ένα κόμμα των μικρομεσαίων στρωμάτων και συμφερόντων. Συνεπώς δεν έχει σκεφτεί και λύσει το ζήτημα της συμμαχίας (;), συμπόρευσης (;) της εργατικής τάξης με αυτά τα στρώματα και το πώς στο μεταξύ διαμορφώνεται το σύνολο των ιδεολογικών-πολιτικών και οργανωτικών τους σχέσεων και άρα το «κοστολογημένο» πρόγραμμα τίνος τις προοπτικές υπηρετεί.
Κατά τα άλλα επαναλαμβάνεται αυτό που έχουμε ζήσει στο παρελθόν τόσες φορές. Και το έχουμε «πληρώσει» ακριβά. Όλοι «τρέχουνε» να δικαιολογήσουν, πολλές φορές λιβανίζοντας μέχρι αηδίας, αυτά που λέει ο ηγέτης. Καμιά αμφιβολία δεν επιτρέπεται. Καμιά αντιλογία. Μόνο η υπεράσπιση των λεχθέντων, των αποφάσεων κλπ. Όπως π.χ. συνέβαινε επί εποχής Στάλιν.
Η δίψα για την εξουσία, η οσμή της εξουσίας, έχει τρελάνει πάρα πολλούς εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο είναι πρόθυμοι να κάνουν ιδεολογικο-πολιτικές κωλοτούμπες – που βέβαια με πάθος δικαιολογούν – αλλά και να καταπιέσουν, αφορίσουν, διώξουν όποιους άλλους αμφισβητούν τη σοφία της ηγεσίας και την ορθότητα της «νέας γραμμής».
Από την παρουσία του προέδρου τους στο Κόμο, μέχρι την συνάντηση του με τον Πάπα ή την εγκατάλειψη του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ όπως αυτό «αναπτύχθηκε την 1-6-2012 στον πολυχώρο της “Αθηναΐδα”..» [2] , υπάρχουν πάντα «πρόθυμοι» να δικαιολογήσουν κάθε αλλαγή των θέσεων, της πολιτικής γραμμής του κόμματος και του ηγέτη. Είναι κάτι στο οποίο έχει ανέκαθεν διακριθεί η αριστερά. Ακόμα και οι άνθρωποι του Γ. Παπανδρέου το ίδιο έκαναν. Όταν μίλησε για την «Πράσινη ανάπτυξη» – και τα πράσινα άλογα – βρέθηκαν αμέσως παρατρεχάμενοι που έτρεξαν αμέσως να γράψουν άρθρα ακόμα και βιβλία γι αυτή τη μεγαλοφυή ιδέα του αρχηγού. Οι κ.κ. Δαμανάκη και Διαμαντοπούλου ξεχώρισαν σε αυτή την προσπάθεια. Γιατί να υστερήσουν σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ σε τέτοιες επιδόσεις.
Πού βρίσκεται το μυστικό; Εκεί στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». «Ένα μέρος της αστικής τάξης θέλει να διορθώσει τα κοινωνικά κακά, για να εξασφαλίσει την ύπαρξη της αστικής κοινωνίας.
Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν: οικονομολόγοι, φιλάνθρωποι, ανθρωπιστές, άνθρωποι που ασχολούνται με τη βελτίωση της κατάστασης των εργαζόμενων τάξεων, οργανωτές αγαθοεργιών, προστάτες των ζώων, ιδρυτές συλλόγων υπέρ της μετριοπάθειας, οι πιο παρδαλοί ψευτομεταρρυθμιστές. Κι αυτό τον αστικό σοσιαλισμό έφτασαν να τον επεξεργαστούν σε ολόκληρα συστήματα…. Οι σοσιαλιστές αστοί θέλουν τις συνθήκες ζωής της σύγχρονης κοινωνίας χωρίς τους αγώνες και τους κινδύνους που απορρέουν αναγκαστικά απ’ αυτήν. Θέλουν τη σημερινή κοινωνία, αλλά αφού της αφαιρεθούν τα στοιχεία που την επαναστατικοποιούν και τη διαλύουν. Θέλουν την αστική τάξη χωρίς το προλεταριάτο. …
Στη θέση της κοινωνικής δράσης πρέπει να μπει η προσωπική τους εφευρετική δράση, στη θέση των ιστορικών όρων για την απελευθέρωση μπαίνουν φανταστικοί όροι, στη θέση της βαθμιαία αναπτυσσόμενης οργάνωσης τον προλεταριάτου σε τάξη, μπαίνει μια οργάνωση της κοινωνίας που σκαρώθηκε ειδικά γι’ αυτό. Γι’ αυτούς, η μελλοντική παγκόσμια ιστορία αναλύεται στην προπαγάνδα και την πρακτική εφαρμογή των κοινωνικών τους σχεδίων.».
Και οι κάθε λογής μικροαστοί θέλουν να διασωθούν μέσα στην αστική κοινωνία, παρουσιάζονται κι αυτοί σοσιαλιστές, έντεχνα και μόνιμα εξαφανίζουν την ύπαρξη της εργατικής τάξης και της ταξικής πάλης. Στη θέση τους βάζουν τις «επαφές» με τις κορυφές του αστικού κόσμου: επιχειρηματίες, πολιτικούς, ηγεσία της Εκκλησίας και προγράμματα. Καλά κοστολογημένα. Που για να είναι τέτοια μόνο ειδικοί μπορεί να τα κάνουν. Όχι «ξεδοντιάρηδες», όπως τους αποκαλούσε ο Ολαντ, εργάτες, φτωχοί αγρότες, νεολαίοι με προσόντα αλλά χωρίς κανένα μέλλον.
Σε αυτή την ιστορική γραμμή που κινήθηκε τελικά η σοσιαλδημοκρατία και κατρακύλησαν και τα κομμουνιστικά κόμματα – όταν η ηγεσία τους πέρασε σταδιακά σε αυτά τα κοινωνικά στρώματα και ομάδες – κινείται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αρκεί η αγανάκτηση που εκδηλώνουν πολλοί από αυτούς λέγοντας με στεντόρεια φωνή «ΔΕΝ είμαστε, ΔΕΝ θέλουμε, ΔΕΝ πρόκειται να γίνουμε ΠΑΣΟΚ» [3] . Γιατί ήδη είναι ΠΑΣΟΚ. Ή με βεβαιότητα θα γίνουν ΠΑΣΟΚ. Όχι από κακία, αμέλεια ή ηλιθιότητα. Ούτε το όλον ΠΑΣΟΚ έγινε αυτό που έγινε τώρα και πολύ καιρό. Είναι τα κοινωνικά συμφέροντα που έκφραζε και που τώρα προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις – πνευματικές και πολιτικές – να εκφράσει με συνέπεια ο ΣΥΡΙΖΑ, που το οδήγησαν εκεί που βρίσκεται τώρα. Και που πάνω-κάτω οδήγησαν όλο το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό κίνημα στην κατάσταση που όλοι μας γνωρίζουμε.
Οι εμφανίσεις στα αμερικανικά Πανεπιστήμια και Ιδρύματα. Στα ανάλογα Ευρωπαϊκά κέντρα, Οι επαφές με την αφρόκρεμα του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου στο ΚΟΜΟ – με αυτούς δηλαδή που σχεδιάζουν την καλύτερη εκμετάλλευση και υποδούλωση κρατών, εθνών και λαών. Οι επισκέψεις σε – εντός και εκτός Ελλάδας – ιδεολογικά κέντρα που ελέγχουν και δεσμεύουν τη σκέψη και δράση των ανθρώπων, μέχρι του σημείου να υπερηφανεύονται για την επίσκεψη στο Βατικανό [4], με τη φαντασίωση ότι έτσι η Αριστερά μιας μικρής χώρας της ΕΕ απευθύνεται στο σύνολο των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όταν εκκρεμεί το τεράστιο καθήκον-έργο να απευθυνθεί σε αυτούς που πρέπει μέσα στην ελληνική κοινωνία, δείχνουν ότι η «μετάλλαξη» και η «προσαρμογή» του ΣΥΡΙΖΑ προχωράει γρήγορα. Και σε αυτό πρωτοστατεί ο ηγετικός του πυρήνας, χωρίς σχεδόν καμιά αντίσταση από τη βάση, από τις διάφορες «αριστερές» και «πατριωτικές» του συνιστώσες. Η ψυχολογία της «μαντάμ Σουσού» και οι πρακτικές της φαίνεται πώς κατακυριεύουν δυστυχώς τον ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς για το λαό και τον τόπο μας. Την Ελλάδα.
Αλλά δεν τελειώσαμε…..
Σημειώσεις – Παραπομπές1 – βλ. ΑΥΓΗ 16.9.2014
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου